
Hij komt, hij komt! Maar ehm, wie en wanneer eigenlijk?
woensdag 23 januari 2008 om 00:31
Geheel Yas' schuld uiteraard dat ik nu zo hyper en walgelijke ruim van te voren al een topic open.
Hij komt, hij komt! Of zij? Vorig jaar nam ik twijfelend contact op met de Stichting Hulphond. Eigenlijk alleen om wat informatie op te vragen. Ik wil al heel lang een huisdier, heb altijd een zwak voor honden gehad (mee opgegroeid) en tja een hulpdier zou wel erg ideaal zijn in mijn steeds kleiner wordend wereldje met bijpassend dwars karakter. Maar dat was vast niets voor mij, dat kon toch niet? Daar dachten ze bij de stichting duidelijk anders over en na een enthousiast gesprek had ik al snel de aanvraagpapieren op de mat liggen.
Na nog wat getwijfel maar eens voorzichtig wat papieren ingevuld en mijn ergotherapeute gebeld of zij dat deel van de aanvraag voor zich wilde nemen. Twee maanden later op 23 juli zat er iemand van Stichting Hulphond in huis, samen met haar eigen hond. Ik kreeg een mooi staaltje te zien van wat een hond kan bieden en ben gegrilld om te kijken of ik geschikt ben om voor een hond te zorgen, of ik aan alle eisen voldoe, of een hulphond een meerwaarde heeft en of ik geen gevaar in mijn rolstoel ben en zo een hond aan kan rijden. Aan het eind van dat gesprek kreeg ik te horen wat ik al wel wist; nu begint het lange wachten. Het duurt gemiddeld 6 maanden voor de zorgverzekeraar na het krijgen van het rapport van de ergotherapeut en de hondenschool een besluit laat horen. Toen minder nieuws. De Stichting zag een duidelijke indicatie en is voor de hulphond, maar men vreest dat de verzekeraar me als niet gehandicapt genoeg zal bestempelen, gebaseerd op eerdere ervaringen.
Zes lange maanden probeer ik het onderwerp -behoorlijk succesvol- te negeren en kom ik langzaam tot een punt waarop ik hoop op een positief besluit, maar incalculeer dat het waarschijnlijk negatief is. Vorige week belde ik mijn zorgverzekeraar en dacht bij mezelf 'ach, de 6 maanden zijn bijna om, laat ik vragen of ze al wat weten'. Toen kwam de grote shock. Ze wisten inderdaad al wat! Na wat doorgeschakel kom ik terecht bij de juiste persoon en die weet mij te vertellen dat 7 juli er al een machtiging is afgegeven. He!? Dat kan helemaal niet hoor, 28 juli hebben jullie pas de laatste nodige rapporten gehad. Dat blijkt te kloppen, maar het ergotherapeutisch rapport was al zo duidelijk dat de verzekeraar er alle heil in zag. Oh ehm. Ja, ehm, maar je hebt het over een machtiging, ehm even voor mijn eigen ongeloof, je zegt dus in gewone mensentaal dat ik een hond KRIJG!? Ja, dat werd dus echt gezegd. Het heeft denk ik wel 10 minuten geduurd voor de medewerker me zo ver had dat ik het voorzichtig begon te geloven, zo overtuigd was ik van een afwijzing. Ik heb hem geloof ik verbaal gezoend als dank, heb gegild -na netjes opgehangen te hebben- van blijdschap en ongeloof, een potje gejankt en het aan zoveel mogelijk mensen verteld in de hoop dat het dan een beetje écht zou worden want dit kon toch niet echt zo zijn?
Dus hup, Stichting opgebeld. Ja, die wisten meteen wie ik was. Zelf waren ze ook verbaasd over de positieve en snelle afloop. Ze hebben zelfs in augustus opnieuw gevraagd of het écht wel klopt zo snel. Ja, echt het klopt. Ze wist me te vertellen dat ik dus al een half jaar op de wachtlijst sta!
En nu, nu is het lange wachten begonnen. Gemiddeld duurt het een jaar na goedkeuring voor er een plaatsing is. Dat zou nu dan nog een weekje of 25 gemiddeld moeten zijn. En ik? Ik hyper en stuiter door het leven. Wat zal het worden? Een reu of een teef? Een labrador, een retriever of toch een herder? Welke naam, welk karakter, wanneer?
Men matcht honden een beetje vergelijkbaar met donororganen. Er is een wachtlijst, maar men gaat van nr. 1 naar nr. 2 etc. tot ze de beste match hebben gevonden. Je kunt dus ook een stuk sneller aan de beurt zijn. Elk moment kan er een telefoon rinkelen. Morgen, maar ook op een druilerige morgen in september. Wetende dat de opleiding zo'n 20-22 maanden duurt, maakt dat 'mijn hond' naar alle waarschijnlijkheid dus al ergens rond loopt! Zal ik straks in december al met hond en al op vakantie gaan? Oh, en ik moet straks wel e.e.a. gaan regelen. Hmm, vandaag 2 telefoontjes gemist van een afgeschermd nummer en ik word nooit door onbekende nummers gebeld. Zou het? Nee, dat kan nog niet.
Kortom; hyper en stuiter. Ik weet pas een ruime week dat ik op de wachtlijst sta en al een stuk hoger dan ik ooit had kunnen dromen. En het geduld is op, meer dan op. I wanna dog, I wanna doggy now!
Wat ik met dit topic wil? Weet ik veel. Van mijn part de goden verzoeken dat mórgen de telefoon rammelt. Een portie geduld blief ik niet, een hond, dat blief ik.
En voor zover ik aan het eind van zo'n lang gewauwel nog enige lezers over heb, ga ik met alle liefde even op mijn zeepkist staan om een verkooppraatje te houden;
degenen die nog een goed doel zoeken voor een donatie; Stichting Hulphond Ondanks dat de zorgverzekeraar een deel van de kosten betaald voor een hulphond, valt of staat nog altijd een te groot gedeelte met de giften en donaties van particulieren en bedrijven. Het hele traject -van training hond en mens, bemiddeling, tot 'levenslange' begeleiding'- kost een ongekende 26.000 per hond. Elke cent is dus meer dan welkom.
Hij komt, hij komt! Of zij? Vorig jaar nam ik twijfelend contact op met de Stichting Hulphond. Eigenlijk alleen om wat informatie op te vragen. Ik wil al heel lang een huisdier, heb altijd een zwak voor honden gehad (mee opgegroeid) en tja een hulpdier zou wel erg ideaal zijn in mijn steeds kleiner wordend wereldje met bijpassend dwars karakter. Maar dat was vast niets voor mij, dat kon toch niet? Daar dachten ze bij de stichting duidelijk anders over en na een enthousiast gesprek had ik al snel de aanvraagpapieren op de mat liggen.
Na nog wat getwijfel maar eens voorzichtig wat papieren ingevuld en mijn ergotherapeute gebeld of zij dat deel van de aanvraag voor zich wilde nemen. Twee maanden later op 23 juli zat er iemand van Stichting Hulphond in huis, samen met haar eigen hond. Ik kreeg een mooi staaltje te zien van wat een hond kan bieden en ben gegrilld om te kijken of ik geschikt ben om voor een hond te zorgen, of ik aan alle eisen voldoe, of een hulphond een meerwaarde heeft en of ik geen gevaar in mijn rolstoel ben en zo een hond aan kan rijden. Aan het eind van dat gesprek kreeg ik te horen wat ik al wel wist; nu begint het lange wachten. Het duurt gemiddeld 6 maanden voor de zorgverzekeraar na het krijgen van het rapport van de ergotherapeut en de hondenschool een besluit laat horen. Toen minder nieuws. De Stichting zag een duidelijke indicatie en is voor de hulphond, maar men vreest dat de verzekeraar me als niet gehandicapt genoeg zal bestempelen, gebaseerd op eerdere ervaringen.
Zes lange maanden probeer ik het onderwerp -behoorlijk succesvol- te negeren en kom ik langzaam tot een punt waarop ik hoop op een positief besluit, maar incalculeer dat het waarschijnlijk negatief is. Vorige week belde ik mijn zorgverzekeraar en dacht bij mezelf 'ach, de 6 maanden zijn bijna om, laat ik vragen of ze al wat weten'. Toen kwam de grote shock. Ze wisten inderdaad al wat! Na wat doorgeschakel kom ik terecht bij de juiste persoon en die weet mij te vertellen dat 7 juli er al een machtiging is afgegeven. He!? Dat kan helemaal niet hoor, 28 juli hebben jullie pas de laatste nodige rapporten gehad. Dat blijkt te kloppen, maar het ergotherapeutisch rapport was al zo duidelijk dat de verzekeraar er alle heil in zag. Oh ehm. Ja, ehm, maar je hebt het over een machtiging, ehm even voor mijn eigen ongeloof, je zegt dus in gewone mensentaal dat ik een hond KRIJG!? Ja, dat werd dus echt gezegd. Het heeft denk ik wel 10 minuten geduurd voor de medewerker me zo ver had dat ik het voorzichtig begon te geloven, zo overtuigd was ik van een afwijzing. Ik heb hem geloof ik verbaal gezoend als dank, heb gegild -na netjes opgehangen te hebben- van blijdschap en ongeloof, een potje gejankt en het aan zoveel mogelijk mensen verteld in de hoop dat het dan een beetje écht zou worden want dit kon toch niet echt zo zijn?
Dus hup, Stichting opgebeld. Ja, die wisten meteen wie ik was. Zelf waren ze ook verbaasd over de positieve en snelle afloop. Ze hebben zelfs in augustus opnieuw gevraagd of het écht wel klopt zo snel. Ja, echt het klopt. Ze wist me te vertellen dat ik dus al een half jaar op de wachtlijst sta!
En nu, nu is het lange wachten begonnen. Gemiddeld duurt het een jaar na goedkeuring voor er een plaatsing is. Dat zou nu dan nog een weekje of 25 gemiddeld moeten zijn. En ik? Ik hyper en stuiter door het leven. Wat zal het worden? Een reu of een teef? Een labrador, een retriever of toch een herder? Welke naam, welk karakter, wanneer?
Men matcht honden een beetje vergelijkbaar met donororganen. Er is een wachtlijst, maar men gaat van nr. 1 naar nr. 2 etc. tot ze de beste match hebben gevonden. Je kunt dus ook een stuk sneller aan de beurt zijn. Elk moment kan er een telefoon rinkelen. Morgen, maar ook op een druilerige morgen in september. Wetende dat de opleiding zo'n 20-22 maanden duurt, maakt dat 'mijn hond' naar alle waarschijnlijkheid dus al ergens rond loopt! Zal ik straks in december al met hond en al op vakantie gaan? Oh, en ik moet straks wel e.e.a. gaan regelen. Hmm, vandaag 2 telefoontjes gemist van een afgeschermd nummer en ik word nooit door onbekende nummers gebeld. Zou het? Nee, dat kan nog niet.
Kortom; hyper en stuiter. Ik weet pas een ruime week dat ik op de wachtlijst sta en al een stuk hoger dan ik ooit had kunnen dromen. En het geduld is op, meer dan op. I wanna dog, I wanna doggy now!
Wat ik met dit topic wil? Weet ik veel. Van mijn part de goden verzoeken dat mórgen de telefoon rammelt. Een portie geduld blief ik niet, een hond, dat blief ik.
En voor zover ik aan het eind van zo'n lang gewauwel nog enige lezers over heb, ga ik met alle liefde even op mijn zeepkist staan om een verkooppraatje te houden;
degenen die nog een goed doel zoeken voor een donatie; Stichting Hulphond Ondanks dat de zorgverzekeraar een deel van de kosten betaald voor een hulphond, valt of staat nog altijd een te groot gedeelte met de giften en donaties van particulieren en bedrijven. Het hele traject -van training hond en mens, bemiddeling, tot 'levenslange' begeleiding'- kost een ongekende 26.000 per hond. Elke cent is dus meer dan welkom.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 7 augustus 2008 om 13:11
hehehe dus volgens Google adds, moet het hondje een eigen kinderkamer krijgen, met een aziatische schone (wellicht als nanny), die moet werken omdat ze niet kan rondkomen na de scheiding, en moet je een honde verzekering nemen. Das toch fijn dat dat duidelijk is.
Hoop dat je successvol zeiknat aan het regenen bent
Hoop dat je successvol zeiknat aan het regenen bent
donderdag 7 augustus 2008 om 14:30
Roque, nou logisch! Omdat hij een schoonheid is. Kijk de rest was gewoon een foutje van googleads.
Een schoonheid is het. Een blonde lab (goh rv, luisteren in de spanning was lastig dus vorige week). Bijna witblonde poten, wat bruinigere rug en nog bruinblondere oren en snuit. En een moedervlek net naast/boven het rechteroog. Inderdaad; het is een vent. Naja, eigenlijk onzijdig want geholpen. Een reu dus, van 2,5 jaar oud. Hij heet geen Albert (doesn't even come close), maar voor hier blijf ik die naam voorlopig hanteren. Nu de naam al noemen voelt om een of andere reden nog niet jofel qua hondenprivacy. (damned rv, begin je nu al? )
Alle drie waren we positief en dus gaan we door!! Qua uitdaging viel hij me zeker niet tegen. Hij probeert wel uit en is gek op plassen water, maar met 1 correctie is de aandacht al bij mij. Hij is bij binnenkomst even barstende enthousiast en behoorlijk aanwezig. Nou, join the club! Maar wat een karakter. Erg graag willen werken, erg gericht op de mens etc. Waar ik in huis ook ging, daar kwam hij netjes direct achter me aan zonder ook maar in de weg te staan.
En hups naar buiten (inmiddels gelukkig droog). Geweldig om te zien hoe goed hij al reageert. Ok, met zijn balletje is hij echt een uitdaging maar dat is ook zijn slordigste punt. En ik zal zeker nog een hoop moeten leren. Zo ben ik nog veel te streng in mijn stemgebruik. Aangeleerd omdat ouderlijke hond dat nodig heeft om te luisteren, maar Albert heeft een lieve rustige stem nodig. Maar dan? Amai! We hebben een heel stuk gelopen met Albert los en hij was zwaar gefocussed op mij. Naja, nog net iets meer op het poppetje op mijn stuurkast, leuk speelgoed! We zijn meerdere honden tegengekomen (incl. loslopend) en ik hoef maar 1 keer mijn stem te horen (maakt niet uit wat ik zeg) en ik krijg de volle aandacht, hij blijft bij me en laat de andere hond. Ook toen we hond Joop tegenkwamen die overduidelijk met baas aan wandelen was in plaats van andersom.
En nu wachten. We gaan door met Albert, dat is zeker. Het zal in september zijn ook dat is zeker. Waarschijnlijk thuis, omdat dit voor Albert beter is dan intern. Hier moet eerst toestemming voor komen van de directeur van de stichting en die is op vakantie dus even rustig afwachten. Komt die toestemming er niet, dan wordt het toch intern. En aangezien men daar in september weer een scholing begint, is het dus sowieso september.
"Hij komt" bleek dus toch de juiste titel.
Een schoonheid is het. Een blonde lab (goh rv, luisteren in de spanning was lastig dus vorige week). Bijna witblonde poten, wat bruinigere rug en nog bruinblondere oren en snuit. En een moedervlek net naast/boven het rechteroog. Inderdaad; het is een vent. Naja, eigenlijk onzijdig want geholpen. Een reu dus, van 2,5 jaar oud. Hij heet geen Albert (doesn't even come close), maar voor hier blijf ik die naam voorlopig hanteren. Nu de naam al noemen voelt om een of andere reden nog niet jofel qua hondenprivacy. (damned rv, begin je nu al? )
Alle drie waren we positief en dus gaan we door!! Qua uitdaging viel hij me zeker niet tegen. Hij probeert wel uit en is gek op plassen water, maar met 1 correctie is de aandacht al bij mij. Hij is bij binnenkomst even barstende enthousiast en behoorlijk aanwezig. Nou, join the club! Maar wat een karakter. Erg graag willen werken, erg gericht op de mens etc. Waar ik in huis ook ging, daar kwam hij netjes direct achter me aan zonder ook maar in de weg te staan.
En hups naar buiten (inmiddels gelukkig droog). Geweldig om te zien hoe goed hij al reageert. Ok, met zijn balletje is hij echt een uitdaging maar dat is ook zijn slordigste punt. En ik zal zeker nog een hoop moeten leren. Zo ben ik nog veel te streng in mijn stemgebruik. Aangeleerd omdat ouderlijke hond dat nodig heeft om te luisteren, maar Albert heeft een lieve rustige stem nodig. Maar dan? Amai! We hebben een heel stuk gelopen met Albert los en hij was zwaar gefocussed op mij. Naja, nog net iets meer op het poppetje op mijn stuurkast, leuk speelgoed! We zijn meerdere honden tegengekomen (incl. loslopend) en ik hoef maar 1 keer mijn stem te horen (maakt niet uit wat ik zeg) en ik krijg de volle aandacht, hij blijft bij me en laat de andere hond. Ook toen we hond Joop tegenkwamen die overduidelijk met baas aan wandelen was in plaats van andersom.
En nu wachten. We gaan door met Albert, dat is zeker. Het zal in september zijn ook dat is zeker. Waarschijnlijk thuis, omdat dit voor Albert beter is dan intern. Hier moet eerst toestemming voor komen van de directeur van de stichting en die is op vakantie dus even rustig afwachten. Komt die toestemming er niet, dan wordt het toch intern. En aangezien men daar in september weer een scholing begint, is het dus sowieso september.
"Hij komt" bleek dus toch de juiste titel.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 7 augustus 2008 om 14:45
donderdag 7 augustus 2008 om 15:03
donderdag 7 augustus 2008 om 16:49
quote:roque schreef op 07 augustus 2008 @ 15:32:
Ghe, je bericht is wat cryptisch Mik, maar ik begrijp dat je Roos aan de foon hebt gehad en het nest hebt bekeken waar ze uit komen Gheh ehh best wel he? Heb op werk tas altijd in archiefkast liggen uit zicht. Was net wat aan het archiveren toen ik tel hoorde, anders had ik tel niet gehoord. Tegelijkertijd had ik wel net Roos een mail gestuurd om te vragen of ze al wat wist enzo. Hoezo toeval
Ghe, je bericht is wat cryptisch Mik, maar ik begrijp dat je Roos aan de foon hebt gehad en het nest hebt bekeken waar ze uit komen Gheh ehh best wel he? Heb op werk tas altijd in archiefkast liggen uit zicht. Was net wat aan het archiveren toen ik tel hoorde, anders had ik tel niet gehoord. Tegelijkertijd had ik wel net Roos een mail gestuurd om te vragen of ze al wat wist enzo. Hoezo toeval