Hij komt, hij komt! Maar ehm, wie en wanneer eigenlijk?

Geheel Yas' schuld uiteraard dat ik nu zo hyper en walgelijke ruim van te voren al een topic open.



Hij komt, hij komt! Of zij? Vorig jaar nam ik twijfelend contact op met de Stichting Hulphond. Eigenlijk alleen om wat informatie op te vragen. Ik wil al heel lang een huisdier, heb altijd een zwak voor honden gehad (mee opgegroeid) en tja een hulpdier zou wel erg ideaal zijn in mijn steeds kleiner wordend wereldje met bijpassend dwars karakter. Maar dat was vast niets voor mij, dat kon toch niet? Daar dachten ze bij de stichting duidelijk anders over en na een enthousiast gesprek had ik al snel de aanvraagpapieren op de mat liggen.



Na nog wat getwijfel maar eens voorzichtig wat papieren ingevuld en mijn ergotherapeute gebeld of zij dat deel van de aanvraag voor zich wilde nemen. Twee maanden later op 23 juli zat er iemand van Stichting Hulphond in huis, samen met haar eigen hond. Ik kreeg een mooi staaltje te zien van wat een hond kan bieden en ben gegrilld om te kijken of ik geschikt ben om voor een hond te zorgen, of ik aan alle eisen voldoe, of een hulphond een meerwaarde heeft en of ik geen gevaar in mijn rolstoel ben en zo een hond aan kan rijden. Aan het eind van dat gesprek kreeg ik te horen wat ik al wel wist; nu begint het lange wachten. Het duurt gemiddeld 6 maanden voor de zorgverzekeraar na het krijgen van het rapport van de ergotherapeut en de hondenschool een besluit laat horen. Toen minder nieuws. De Stichting zag een duidelijke indicatie en is voor de hulphond, maar men vreest dat de verzekeraar me als niet gehandicapt genoeg zal bestempelen, gebaseerd op eerdere ervaringen.



Zes lange maanden probeer ik het onderwerp -behoorlijk succesvol- te negeren en kom ik langzaam tot een punt waarop ik hoop op een positief besluit, maar incalculeer dat het waarschijnlijk negatief is. Vorige week belde ik mijn zorgverzekeraar en dacht bij mezelf 'ach, de 6 maanden zijn bijna om, laat ik vragen of ze al wat weten'. Toen kwam de grote shock. Ze wisten inderdaad al wat! Na wat doorgeschakel kom ik terecht bij de juiste persoon en die weet mij te vertellen dat 7 juli er al een machtiging is afgegeven. He!? Dat kan helemaal niet hoor, 28 juli hebben jullie pas de laatste nodige rapporten gehad. Dat blijkt te kloppen, maar het ergotherapeutisch rapport was al zo duidelijk dat de verzekeraar er alle heil in zag. Oh ehm. Ja, ehm, maar je hebt het over een machtiging, ehm even voor mijn eigen ongeloof, je zegt dus in gewone mensentaal dat ik een hond KRIJG!? Ja, dat werd dus echt gezegd. Het heeft denk ik wel 10 minuten geduurd voor de medewerker me zo ver had dat ik het voorzichtig begon te geloven, zo overtuigd was ik van een afwijzing. Ik heb hem geloof ik verbaal gezoend als dank, heb gegild -na netjes opgehangen te hebben- van blijdschap en ongeloof, een potje gejankt en het aan zoveel mogelijk mensen verteld in de hoop dat het dan een beetje écht zou worden want dit kon toch niet echt zo zijn?



Dus hup, Stichting opgebeld. Ja, die wisten meteen wie ik was. Zelf waren ze ook verbaasd over de positieve en snelle afloop. Ze hebben zelfs in augustus opnieuw gevraagd of het écht wel klopt zo snel. Ja, echt het klopt. Ze wist me te vertellen dat ik dus al een half jaar op de wachtlijst sta!



En nu, nu is het lange wachten begonnen. Gemiddeld duurt het een jaar na goedkeuring voor er een plaatsing is. Dat zou nu dan nog een weekje of 25 gemiddeld moeten zijn. En ik? Ik hyper en stuiter door het leven. Wat zal het worden? Een reu of een teef? Een labrador, een retriever of toch een herder? Welke naam, welk karakter, wanneer?



Men matcht honden een beetje vergelijkbaar met donororganen. Er is een wachtlijst, maar men gaat van nr. 1 naar nr. 2 etc. tot ze de beste match hebben gevonden. Je kunt dus ook een stuk sneller aan de beurt zijn. Elk moment kan er een telefoon rinkelen. Morgen, maar ook op een druilerige morgen in september. Wetende dat de opleiding zo'n 20-22 maanden duurt, maakt dat 'mijn hond' naar alle waarschijnlijkheid dus al ergens rond loopt! Zal ik straks in december al met hond en al op vakantie gaan? Oh, en ik moet straks wel e.e.a. gaan regelen. Hmm, vandaag 2 telefoontjes gemist van een afgeschermd nummer en ik word nooit door onbekende nummers gebeld. Zou het? Nee, dat kan nog niet.



Kortom; hyper en stuiter. Ik weet pas een ruime week dat ik op de wachtlijst sta en al een stuk hoger dan ik ooit had kunnen dromen. En het geduld is op, meer dan op. I wanna dog, I wanna doggy now!



Wat ik met dit topic wil? Weet ik veel. Van mijn part de goden verzoeken dat mórgen de telefoon rammelt. Een portie geduld blief ik niet, een hond, dat blief ik.



En voor zover ik aan het eind van zo'n lang gewauwel nog enige lezers over heb, ga ik met alle liefde even op mijn zeepkist staan om een verkooppraatje te houden;



degenen die nog een goed doel zoeken voor een donatie; Stichting Hulphond Ondanks dat de zorgverzekeraar een deel van de kosten betaald voor een hulphond, valt of staat nog altijd een te groot gedeelte met de giften en donaties van particulieren en bedrijven. Het hele traject -van training hond en mens, bemiddeling, tot 'levenslange' begeleiding'- kost een ongekende 26.000 per hond. Elke cent is dus meer dan welkom.

Molie, tegen die tijd kom ik er zeker binnen vallen. Voor nu voelt het nog wat.... 'klopt niet'. Er is nog geen hond, ik weet niet welk ras, ik weet niet eens of het hij of zij is.



Tja Yas, I warned you. De naam is al gegeven. Die heeft de hond al als het een pleeggezin in gaat. (eerst tijd pleeggezin om gewoon op te groeien, socialiseren etc. en dan stuk training). Als alles goed is *knock on wood* zit de hond al minimaal 1,5 jaar in het traject en dan dus al minimaal in training met het pleeggezin. Fase daarna is training intern in de school, daarna een x-aantal dagen interne teamtraining -ik en hond- en daarna thuisbegeleiding. En ergens dus voor die teamtraining een 'ontmoetingsdate'. Voor een hond is het wel prettig om niet eerst 2 jaar naamloos door het leven te gaan. Het arme beest hoeft niet nu al een identiteitscrisis te hebben, ik ben al erg genoeg om dagelijks mee om mogen gaan.



Volgens mij zal de hond hier ook wel blij om zijn. Anders was het waarschijnlijk Koekie geworden. Yeps, de nederlandse versie. Enerzijds een knipoog naar de hond van mijn ouders die een tijdlang als halve hulphond heeft opgetreden (beest heet Chippy, geïnspireerd door een zak chips) en het linkt ook wel leuk naar Koekiemonster. Maar of een hond nu blij wordt van die naam?



Nu ben ik toch benieuwd, wat voor namen schud je uit de mouw?

Nee, dat is een beetje het vervelende (vind ik zelf). Je hebt de KNGF, die doet alleen de blindegeleidenhonden. Ze bemiddelen alleen daarin en alle fondsen gaan alleen daar heen.



Dan heb je Stichting Hulphond en zij 'doen in' ADL-honden (krijg ik. Die helpen je in dagelijkse zaken zoals huishouden, deur open doen, dingen buitenshuis zoals boodschappen doen), signaalhonden (hond die bijv. dove/slechthorende mensen wijst op bepaalde geluiden zoals een deurbel) en seizurehonden (honden die waarschuwen voor een aanstaande epileptische aanval etc.).



Of het nog niet genoeg is heb je nog een organisatie die een eigen hond keurt en dan samen met de eigenaar/gebruiker traint.



Van deze 3 weet ik dat ze 'erkent' zijn, in de vorm dat ze door de regering als leidraad worden genomen en dus een -gedeeltelijke- vergoeding per plaatsing kunnen krijgen.



En dan zijn er nog wat organisaties waarvan ik eerlijk gezegd niet weet of ze puur draaien op goodwill of niet. Ook is nu langzaam de hulphond voor kinderen met bepaalde sociale en/of psychische problemen in opkomst, maar daar is geloof ik überhaupt nog geen (deel)vergoeding voor. Dat draait dus helemaal puur op giften.



Een ondoorzichtelijk oerwoud dus eigenlijk, waar ik persoonlijk liever 1 overkoepelend iets had gezien. Bundel alle kennis en verduidelijk het beeld naar zowel potentiële cliënten als donateurs.