Overig
alle pijlers
Hij komt, hij komt! Maar ehm, wie en wanneer eigenlijk?
woensdag 23 januari 2008 om 00:31
Geheel Yas' schuld uiteraard dat ik nu zo hyper en walgelijke ruim van te voren al een topic open.
Hij komt, hij komt! Of zij? Vorig jaar nam ik twijfelend contact op met de Stichting Hulphond. Eigenlijk alleen om wat informatie op te vragen. Ik wil al heel lang een huisdier, heb altijd een zwak voor honden gehad (mee opgegroeid) en tja een hulpdier zou wel erg ideaal zijn in mijn steeds kleiner wordend wereldje met bijpassend dwars karakter. Maar dat was vast niets voor mij, dat kon toch niet? Daar dachten ze bij de stichting duidelijk anders over en na een enthousiast gesprek had ik al snel de aanvraagpapieren op de mat liggen.
Na nog wat getwijfel maar eens voorzichtig wat papieren ingevuld en mijn ergotherapeute gebeld of zij dat deel van de aanvraag voor zich wilde nemen. Twee maanden later op 23 juli zat er iemand van Stichting Hulphond in huis, samen met haar eigen hond. Ik kreeg een mooi staaltje te zien van wat een hond kan bieden en ben gegrilld om te kijken of ik geschikt ben om voor een hond te zorgen, of ik aan alle eisen voldoe, of een hulphond een meerwaarde heeft en of ik geen gevaar in mijn rolstoel ben en zo een hond aan kan rijden. Aan het eind van dat gesprek kreeg ik te horen wat ik al wel wist; nu begint het lange wachten. Het duurt gemiddeld 6 maanden voor de zorgverzekeraar na het krijgen van het rapport van de ergotherapeut en de hondenschool een besluit laat horen. Toen minder nieuws. De Stichting zag een duidelijke indicatie en is voor de hulphond, maar men vreest dat de verzekeraar me als niet gehandicapt genoeg zal bestempelen, gebaseerd op eerdere ervaringen.
Zes lange maanden probeer ik het onderwerp -behoorlijk succesvol- te negeren en kom ik langzaam tot een punt waarop ik hoop op een positief besluit, maar incalculeer dat het waarschijnlijk negatief is. Vorige week belde ik mijn zorgverzekeraar en dacht bij mezelf 'ach, de 6 maanden zijn bijna om, laat ik vragen of ze al wat weten'. Toen kwam de grote shock. Ze wisten inderdaad al wat! Na wat doorgeschakel kom ik terecht bij de juiste persoon en die weet mij te vertellen dat 7 juli er al een machtiging is afgegeven. He!? Dat kan helemaal niet hoor, 28 juli hebben jullie pas de laatste nodige rapporten gehad. Dat blijkt te kloppen, maar het ergotherapeutisch rapport was al zo duidelijk dat de verzekeraar er alle heil in zag. Oh ehm. Ja, ehm, maar je hebt het over een machtiging, ehm even voor mijn eigen ongeloof, je zegt dus in gewone mensentaal dat ik een hond KRIJG!? Ja, dat werd dus echt gezegd. Het heeft denk ik wel 10 minuten geduurd voor de medewerker me zo ver had dat ik het voorzichtig begon te geloven, zo overtuigd was ik van een afwijzing. Ik heb hem geloof ik verbaal gezoend als dank, heb gegild -na netjes opgehangen te hebben- van blijdschap en ongeloof, een potje gejankt en het aan zoveel mogelijk mensen verteld in de hoop dat het dan een beetje écht zou worden want dit kon toch niet echt zo zijn?
Dus hup, Stichting opgebeld. Ja, die wisten meteen wie ik was. Zelf waren ze ook verbaasd over de positieve en snelle afloop. Ze hebben zelfs in augustus opnieuw gevraagd of het écht wel klopt zo snel. Ja, echt het klopt. Ze wist me te vertellen dat ik dus al een half jaar op de wachtlijst sta!
En nu, nu is het lange wachten begonnen. Gemiddeld duurt het een jaar na goedkeuring voor er een plaatsing is. Dat zou nu dan nog een weekje of 25 gemiddeld moeten zijn. En ik? Ik hyper en stuiter door het leven. Wat zal het worden? Een reu of een teef? Een labrador, een retriever of toch een herder? Welke naam, welk karakter, wanneer?
Men matcht honden een beetje vergelijkbaar met donororganen. Er is een wachtlijst, maar men gaat van nr. 1 naar nr. 2 etc. tot ze de beste match hebben gevonden. Je kunt dus ook een stuk sneller aan de beurt zijn. Elk moment kan er een telefoon rinkelen. Morgen, maar ook op een druilerige morgen in september. Wetende dat de opleiding zo'n 20-22 maanden duurt, maakt dat 'mijn hond' naar alle waarschijnlijkheid dus al ergens rond loopt! Zal ik straks in december al met hond en al op vakantie gaan? Oh, en ik moet straks wel e.e.a. gaan regelen. Hmm, vandaag 2 telefoontjes gemist van een afgeschermd nummer en ik word nooit door onbekende nummers gebeld. Zou het? Nee, dat kan nog niet.
Kortom; hyper en stuiter. Ik weet pas een ruime week dat ik op de wachtlijst sta en al een stuk hoger dan ik ooit had kunnen dromen. En het geduld is op, meer dan op. I wanna dog, I wanna doggy now!
Wat ik met dit topic wil? Weet ik veel. Van mijn part de goden verzoeken dat mórgen de telefoon rammelt. Een portie geduld blief ik niet, een hond, dat blief ik.
En voor zover ik aan het eind van zo'n lang gewauwel nog enige lezers over heb, ga ik met alle liefde even op mijn zeepkist staan om een verkooppraatje te houden;
degenen die nog een goed doel zoeken voor een donatie; Stichting Hulphond Ondanks dat de zorgverzekeraar een deel van de kosten betaald voor een hulphond, valt of staat nog altijd een te groot gedeelte met de giften en donaties van particulieren en bedrijven. Het hele traject -van training hond en mens, bemiddeling, tot 'levenslange' begeleiding'- kost een ongekende 26.000 per hond. Elke cent is dus meer dan welkom.
Hij komt, hij komt! Of zij? Vorig jaar nam ik twijfelend contact op met de Stichting Hulphond. Eigenlijk alleen om wat informatie op te vragen. Ik wil al heel lang een huisdier, heb altijd een zwak voor honden gehad (mee opgegroeid) en tja een hulpdier zou wel erg ideaal zijn in mijn steeds kleiner wordend wereldje met bijpassend dwars karakter. Maar dat was vast niets voor mij, dat kon toch niet? Daar dachten ze bij de stichting duidelijk anders over en na een enthousiast gesprek had ik al snel de aanvraagpapieren op de mat liggen.
Na nog wat getwijfel maar eens voorzichtig wat papieren ingevuld en mijn ergotherapeute gebeld of zij dat deel van de aanvraag voor zich wilde nemen. Twee maanden later op 23 juli zat er iemand van Stichting Hulphond in huis, samen met haar eigen hond. Ik kreeg een mooi staaltje te zien van wat een hond kan bieden en ben gegrilld om te kijken of ik geschikt ben om voor een hond te zorgen, of ik aan alle eisen voldoe, of een hulphond een meerwaarde heeft en of ik geen gevaar in mijn rolstoel ben en zo een hond aan kan rijden. Aan het eind van dat gesprek kreeg ik te horen wat ik al wel wist; nu begint het lange wachten. Het duurt gemiddeld 6 maanden voor de zorgverzekeraar na het krijgen van het rapport van de ergotherapeut en de hondenschool een besluit laat horen. Toen minder nieuws. De Stichting zag een duidelijke indicatie en is voor de hulphond, maar men vreest dat de verzekeraar me als niet gehandicapt genoeg zal bestempelen, gebaseerd op eerdere ervaringen.
Zes lange maanden probeer ik het onderwerp -behoorlijk succesvol- te negeren en kom ik langzaam tot een punt waarop ik hoop op een positief besluit, maar incalculeer dat het waarschijnlijk negatief is. Vorige week belde ik mijn zorgverzekeraar en dacht bij mezelf 'ach, de 6 maanden zijn bijna om, laat ik vragen of ze al wat weten'. Toen kwam de grote shock. Ze wisten inderdaad al wat! Na wat doorgeschakel kom ik terecht bij de juiste persoon en die weet mij te vertellen dat 7 juli er al een machtiging is afgegeven. He!? Dat kan helemaal niet hoor, 28 juli hebben jullie pas de laatste nodige rapporten gehad. Dat blijkt te kloppen, maar het ergotherapeutisch rapport was al zo duidelijk dat de verzekeraar er alle heil in zag. Oh ehm. Ja, ehm, maar je hebt het over een machtiging, ehm even voor mijn eigen ongeloof, je zegt dus in gewone mensentaal dat ik een hond KRIJG!? Ja, dat werd dus echt gezegd. Het heeft denk ik wel 10 minuten geduurd voor de medewerker me zo ver had dat ik het voorzichtig begon te geloven, zo overtuigd was ik van een afwijzing. Ik heb hem geloof ik verbaal gezoend als dank, heb gegild -na netjes opgehangen te hebben- van blijdschap en ongeloof, een potje gejankt en het aan zoveel mogelijk mensen verteld in de hoop dat het dan een beetje écht zou worden want dit kon toch niet echt zo zijn?
Dus hup, Stichting opgebeld. Ja, die wisten meteen wie ik was. Zelf waren ze ook verbaasd over de positieve en snelle afloop. Ze hebben zelfs in augustus opnieuw gevraagd of het écht wel klopt zo snel. Ja, echt het klopt. Ze wist me te vertellen dat ik dus al een half jaar op de wachtlijst sta!
En nu, nu is het lange wachten begonnen. Gemiddeld duurt het een jaar na goedkeuring voor er een plaatsing is. Dat zou nu dan nog een weekje of 25 gemiddeld moeten zijn. En ik? Ik hyper en stuiter door het leven. Wat zal het worden? Een reu of een teef? Een labrador, een retriever of toch een herder? Welke naam, welk karakter, wanneer?
Men matcht honden een beetje vergelijkbaar met donororganen. Er is een wachtlijst, maar men gaat van nr. 1 naar nr. 2 etc. tot ze de beste match hebben gevonden. Je kunt dus ook een stuk sneller aan de beurt zijn. Elk moment kan er een telefoon rinkelen. Morgen, maar ook op een druilerige morgen in september. Wetende dat de opleiding zo'n 20-22 maanden duurt, maakt dat 'mijn hond' naar alle waarschijnlijkheid dus al ergens rond loopt! Zal ik straks in december al met hond en al op vakantie gaan? Oh, en ik moet straks wel e.e.a. gaan regelen. Hmm, vandaag 2 telefoontjes gemist van een afgeschermd nummer en ik word nooit door onbekende nummers gebeld. Zou het? Nee, dat kan nog niet.
Kortom; hyper en stuiter. Ik weet pas een ruime week dat ik op de wachtlijst sta en al een stuk hoger dan ik ooit had kunnen dromen. En het geduld is op, meer dan op. I wanna dog, I wanna doggy now!
Wat ik met dit topic wil? Weet ik veel. Van mijn part de goden verzoeken dat mórgen de telefoon rammelt. Een portie geduld blief ik niet, een hond, dat blief ik.
En voor zover ik aan het eind van zo'n lang gewauwel nog enige lezers over heb, ga ik met alle liefde even op mijn zeepkist staan om een verkooppraatje te houden;
degenen die nog een goed doel zoeken voor een donatie; Stichting Hulphond Ondanks dat de zorgverzekeraar een deel van de kosten betaald voor een hulphond, valt of staat nog altijd een te groot gedeelte met de giften en donaties van particulieren en bedrijven. Het hele traject -van training hond en mens, bemiddeling, tot 'levenslange' begeleiding'- kost een ongekende 26.000 per hond. Elke cent is dus meer dan welkom.
vandaag ga ik van alles kunnen
zondag 28 september 2008 om 09:04
zondag 28 september 2008 om 12:04
Dank jullie wel dames. Hoe nu verder? Met afhankelijkheid. Krijg niet helemaal uit mijn toetsenbord wat ik probeer te zeggen, jammer. Kort samengevat; leren minder eigenwijs te zijn, meer hulp van medemens afnemen en stukje winst van preventieve werking opgeven. Ik kom er wel, maar het is eventjes goed slikken. Druk bezig de spreekwoordelijke 'lemonade' te maken van lemons.
vandaag ga ik van alles kunnen
