Overig
alle pijlers
Ik ben een schijterd
zaterdag 18 april 2009 om 20:16
Ja, ok, ik schijt, net als iedereen. Ik ben jullie maar alvast voor
Nu moet je weten, ik draai mijn hand niet om voor een last minute vlucht naar een vage bestemming om in mijn eentje een hostel te zoeken, tussen baardige geile gekken te slapen en uit een vliegtuig te springen. So far so good.
Ik heb tijden als een lijk geleefd (en heb zo'n kramp overal dat die rigor mortis nu niet eens zo'n vreemd idee is), maar ben weer wat actiever aan het worden.
Ik zou graag weer dingen doen waar ik goed in ben of zou kunnen zijn. Je zou het niet zeggen, maar ooit was ik erg sportief. Ik ben nog steeds atletisch gebouwd en niemand zou vermoeden dat ik met een fles drank en zakken chips mijn dagen doorbreng.
Maar ik wil echt weer sporten. Ik vind fitness niks an, daar kon ik mezelf echt met moeite niet eens naartoe slepen. Maar heb afgelopen weekend getennist en guess what, ik heb talent. Nu komt dat niet als volslagen verrassing, want ik kan onmogelijk die sportgenen van ouders en de hele familie (ik word al moe als ik denk aan hun sportiviteit denk) hebben gemist. Ooit zou ik ook weleens, net als mijn familie, de marathon willen lopen, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.
Mijn uni biedt verschillende zaken aan. Je kunt tennissen, je kunt paardrijden, je kunt kung fu lessen nemen. Maar, en nu komt het....
Ik DURF niet. Bang dat ik er niet uitzie als ik iets niet goed doe, bang dat ik niemand ken (totaal absurd aangezien ik altijd alleen reis, en vaak zat alleen in onbekende kroegen te vinden ben). Nu heb ik nog een beetje een paardentrauma (ongeluk gehad), maar ik zou wel weer erg graag rijden. Tennissen vind ik erg leuk, maar ik geloof dat je die baan enkel kunt huren en ik ken niemand die mee wil. Kung fu....ik ben er gewoon bang voor (niet om een trap te krijgen, maar om hoe ik over kom, dat ik een eenling ben...).
En dan het ergste, geen sport, maar: pianoles. Heb al 3(!) keer afgebeld. Ik vind het doodeng. Toen ik jaaaaaren geleden begon was het geen probleem, ik was ook erg goed (muziekgenen hebben we ook, en gektegenen) maar toch, ik schaam me als ik iets fout doe (jaja, ik hoor jullie denken: je zit er om te leren!) en ik lijk wel een Parkinsonpatient als iemand mee zit te kijken als ik op die toetsen ram.
Wie herkent dit, heeft ultieme tips ('gewoon doen' zou ik begrijpen, maar ik sterf duizend doden bij de gedachte) of heeft een geweldige psychologische verklaring voor deze achterlijkheden?
*pakt fles van Minny Fred af en drinkt zichzelf alvast moed in*
Nu moet je weten, ik draai mijn hand niet om voor een last minute vlucht naar een vage bestemming om in mijn eentje een hostel te zoeken, tussen baardige geile gekken te slapen en uit een vliegtuig te springen. So far so good.
Ik heb tijden als een lijk geleefd (en heb zo'n kramp overal dat die rigor mortis nu niet eens zo'n vreemd idee is), maar ben weer wat actiever aan het worden.
Ik zou graag weer dingen doen waar ik goed in ben of zou kunnen zijn. Je zou het niet zeggen, maar ooit was ik erg sportief. Ik ben nog steeds atletisch gebouwd en niemand zou vermoeden dat ik met een fles drank en zakken chips mijn dagen doorbreng.
Maar ik wil echt weer sporten. Ik vind fitness niks an, daar kon ik mezelf echt met moeite niet eens naartoe slepen. Maar heb afgelopen weekend getennist en guess what, ik heb talent. Nu komt dat niet als volslagen verrassing, want ik kan onmogelijk die sportgenen van ouders en de hele familie (ik word al moe als ik denk aan hun sportiviteit denk) hebben gemist. Ooit zou ik ook weleens, net als mijn familie, de marathon willen lopen, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.
Mijn uni biedt verschillende zaken aan. Je kunt tennissen, je kunt paardrijden, je kunt kung fu lessen nemen. Maar, en nu komt het....
Ik DURF niet. Bang dat ik er niet uitzie als ik iets niet goed doe, bang dat ik niemand ken (totaal absurd aangezien ik altijd alleen reis, en vaak zat alleen in onbekende kroegen te vinden ben). Nu heb ik nog een beetje een paardentrauma (ongeluk gehad), maar ik zou wel weer erg graag rijden. Tennissen vind ik erg leuk, maar ik geloof dat je die baan enkel kunt huren en ik ken niemand die mee wil. Kung fu....ik ben er gewoon bang voor (niet om een trap te krijgen, maar om hoe ik over kom, dat ik een eenling ben...).
En dan het ergste, geen sport, maar: pianoles. Heb al 3(!) keer afgebeld. Ik vind het doodeng. Toen ik jaaaaaren geleden begon was het geen probleem, ik was ook erg goed (muziekgenen hebben we ook, en gektegenen) maar toch, ik schaam me als ik iets fout doe (jaja, ik hoor jullie denken: je zit er om te leren!) en ik lijk wel een Parkinsonpatient als iemand mee zit te kijken als ik op die toetsen ram.
Wie herkent dit, heeft ultieme tips ('gewoon doen' zou ik begrijpen, maar ik sterf duizend doden bij de gedachte) of heeft een geweldige psychologische verklaring voor deze achterlijkheden?
*pakt fles van Minny Fred af en drinkt zichzelf alvast moed in*
zondag 19 april 2009 om 19:49
Nee Ligeia, ik heb het over je opmerking over DigiDramaShow. Dat is niet fijn, snap je dat niet? Ik wil dat helemaal niet.
Ik krijg er gewoon een rotgevoel door. Mijn insteek was positief (for once), en dan krijg ik in feite enkel ontmoedigingen. Ik hoef geen knuffelpoppetjes en aaitjes over m'n bol, maar vertellen wat er allemaal mis met me is, daar vroeg ik niet om en dat verdien ik niet eens.
En nee, da's geen huiliepost, maar een vaststelling.
Ik krijg er gewoon een rotgevoel door. Mijn insteek was positief (for once), en dan krijg ik in feite enkel ontmoedigingen. Ik hoef geen knuffelpoppetjes en aaitjes over m'n bol, maar vertellen wat er allemaal mis met me is, daar vroeg ik niet om en dat verdien ik niet eens.
En nee, da's geen huiliepost, maar een vaststelling.
zondag 19 april 2009 om 19:51
quote:lindy schreef op 19 april 2009 @ 19:44:
Nee, hoor, ik beveel je niet. Maar IK zou je niet aannemen. En ik vrees dat ik niet de enige ben.Ik vat Digi op dit punt wel want: ze kan zo weinig met zo'n opmerking. En het is daarom dus onnodig. Als je zou zeggen: ik zou je niet aannemen want ik zou twijfelen of je het aankunt, of je doorzettingsvermogen hebt etc, dan laat je zien dat dat een probleem kan zijn waardoor een baan vinden moeilijk wordt, dat werkgevers hier aan zullen twijfelen. De opmerking op zich is in die zin dan ook waardeloos omdat er zo weinig uit te halen valt.
Nee, hoor, ik beveel je niet. Maar IK zou je niet aannemen. En ik vrees dat ik niet de enige ben.Ik vat Digi op dit punt wel want: ze kan zo weinig met zo'n opmerking. En het is daarom dus onnodig. Als je zou zeggen: ik zou je niet aannemen want ik zou twijfelen of je het aankunt, of je doorzettingsvermogen hebt etc, dan laat je zien dat dat een probleem kan zijn waardoor een baan vinden moeilijk wordt, dat werkgevers hier aan zullen twijfelen. De opmerking op zich is in die zin dan ook waardeloos omdat er zo weinig uit te halen valt.
zondag 19 april 2009 om 19:56
Ja-ha Ligeia, ik ben er mee bezig, dat zeg ik. En ik vraag me altijd af waarom de ene psychiatrische patient (niet dat ik mezelf zo zie of zo gezien wil worden) wordt doodgeknuffeld en de ander blauw moet worden geschopt.
Anyways, ik ben bezig dus. En Caesar begon ook klein, weet je.
Judo niet Zwieb, kung fu wil ik wel doen. Laat m'n job maar achterwege, maar 't is an sich veilig hoe ik het doe.
Anyways, ik ben bezig dus. En Caesar begon ook klein, weet je.
Judo niet Zwieb, kung fu wil ik wel doen. Laat m'n job maar achterwege, maar 't is an sich veilig hoe ik het doe.
zondag 19 april 2009 om 19:59
quote:Digitalis schreef op 19 april 2009 @ 19:51:
En een groot ego, I don't care, maar ik vind mezelf helemaal niet geweldig. Niet om lullig te doen hoor, maar in je postings kom je heel anders over. Werkelijk in élke posting van jou staat hoe rete intelligent, mooi, knap, geweldig, stoer en te gek je bent. Maar nu zal ik vast een plaat voor m'n kop hebben en het allemaal niet begrijpen etc.
En een groot ego, I don't care, maar ik vind mezelf helemaal niet geweldig. Niet om lullig te doen hoor, maar in je postings kom je heel anders over. Werkelijk in élke posting van jou staat hoe rete intelligent, mooi, knap, geweldig, stoer en te gek je bent. Maar nu zal ik vast een plaat voor m'n kop hebben en het allemaal niet begrijpen etc.
...
zondag 19 april 2009 om 20:00
quote:lindy schreef op 19 april 2009 @ 19:57:
[...]
Nou, die opmerking is een reactie op de vele, vele postings die hier eerder al voorbij zijn gekomen op dit forum. Maar ik wil het wel uitleggen: ik zou niet iemand aannemen met een vage studie waar je niks praktisch mee leert. Ik zou dus wél eerder iemand aannemen die alleen maar VWO heeft, maar die in de loop der jaren ervaring en vaardigheden heeft opgedaan op praktisch vlak. Filosofie is geen studie die hoog aangeschreven staat bij werkgevers, al maken studenten zich dat zelf graag wijs. Dus dan moet er wel heel wat in huis zijn om dat te compenseren.Dat is waar en de praktijk bij werkgevers!
[...]
Nou, die opmerking is een reactie op de vele, vele postings die hier eerder al voorbij zijn gekomen op dit forum. Maar ik wil het wel uitleggen: ik zou niet iemand aannemen met een vage studie waar je niks praktisch mee leert. Ik zou dus wél eerder iemand aannemen die alleen maar VWO heeft, maar die in de loop der jaren ervaring en vaardigheden heeft opgedaan op praktisch vlak. Filosofie is geen studie die hoog aangeschreven staat bij werkgevers, al maken studenten zich dat zelf graag wijs. Dus dan moet er wel heel wat in huis zijn om dat te compenseren.Dat is waar en de praktijk bij werkgevers!
zondag 19 april 2009 om 20:02
Ik herken dat wel hoor, de angst om iets nieuws te beginnen. Vooral het niet goed genoeg zijn (te hoge verwachtingen van mezelf), het weer eens niet afmaken (omdat ik vind dat ik het niet goed genoeg doe), vinden ze me daar wel aardig enz zijn nekkende gedachten bij iets nieuws starten.
Wat doe ik? Er heel lang tegen aan hikken, piepen bij mijn therapeut en uiteindelijk mezelf oprapen en de stap zetten. En dan het liefst mailen, want dan heb ik geen live contact
Oh en dan dagen buikpijn als ik er de eerste keer heen moet. En dan blijkt het toch wel mee te vallen. Gelukkig
Wat doe ik? Er heel lang tegen aan hikken, piepen bij mijn therapeut en uiteindelijk mezelf oprapen en de stap zetten. En dan het liefst mailen, want dan heb ik geen live contact
Oh en dan dagen buikpijn als ik er de eerste keer heen moet. En dan blijkt het toch wel mee te vallen. Gelukkig
zondag 19 april 2009 om 20:03
Digi , de moeder in mij komt naar boven ; gooi jij effe lekker nu die PC uit en ga even wat anders doen . Straks krijg je vierkante ogen . Heb je al wat gezonds gegeten ? Ben je al buiten geweest vandaag ? Heb je je zooi opgeruimd ? Heb je je moeder al gebeld deze week ?
Nou , vooruit ; ik tel tot drie ....... !!!!
Nou , vooruit ; ik tel tot drie ....... !!!!
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
