Overig
alle pijlers
Ik ben een schijterd
zaterdag 18 april 2009 om 20:16
Ja, ok, ik schijt, net als iedereen. Ik ben jullie maar alvast voor
Nu moet je weten, ik draai mijn hand niet om voor een last minute vlucht naar een vage bestemming om in mijn eentje een hostel te zoeken, tussen baardige geile gekken te slapen en uit een vliegtuig te springen. So far so good.
Ik heb tijden als een lijk geleefd (en heb zo'n kramp overal dat die rigor mortis nu niet eens zo'n vreemd idee is), maar ben weer wat actiever aan het worden.
Ik zou graag weer dingen doen waar ik goed in ben of zou kunnen zijn. Je zou het niet zeggen, maar ooit was ik erg sportief. Ik ben nog steeds atletisch gebouwd en niemand zou vermoeden dat ik met een fles drank en zakken chips mijn dagen doorbreng.
Maar ik wil echt weer sporten. Ik vind fitness niks an, daar kon ik mezelf echt met moeite niet eens naartoe slepen. Maar heb afgelopen weekend getennist en guess what, ik heb talent. Nu komt dat niet als volslagen verrassing, want ik kan onmogelijk die sportgenen van ouders en de hele familie (ik word al moe als ik denk aan hun sportiviteit denk) hebben gemist. Ooit zou ik ook weleens, net als mijn familie, de marathon willen lopen, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.
Mijn uni biedt verschillende zaken aan. Je kunt tennissen, je kunt paardrijden, je kunt kung fu lessen nemen. Maar, en nu komt het....
Ik DURF niet. Bang dat ik er niet uitzie als ik iets niet goed doe, bang dat ik niemand ken (totaal absurd aangezien ik altijd alleen reis, en vaak zat alleen in onbekende kroegen te vinden ben). Nu heb ik nog een beetje een paardentrauma (ongeluk gehad), maar ik zou wel weer erg graag rijden. Tennissen vind ik erg leuk, maar ik geloof dat je die baan enkel kunt huren en ik ken niemand die mee wil. Kung fu....ik ben er gewoon bang voor (niet om een trap te krijgen, maar om hoe ik over kom, dat ik een eenling ben...).
En dan het ergste, geen sport, maar: pianoles. Heb al 3(!) keer afgebeld. Ik vind het doodeng. Toen ik jaaaaaren geleden begon was het geen probleem, ik was ook erg goed (muziekgenen hebben we ook, en gektegenen) maar toch, ik schaam me als ik iets fout doe (jaja, ik hoor jullie denken: je zit er om te leren!) en ik lijk wel een Parkinsonpatient als iemand mee zit te kijken als ik op die toetsen ram.
Wie herkent dit, heeft ultieme tips ('gewoon doen' zou ik begrijpen, maar ik sterf duizend doden bij de gedachte) of heeft een geweldige psychologische verklaring voor deze achterlijkheden?
*pakt fles van Minny Fred af en drinkt zichzelf alvast moed in*
Nu moet je weten, ik draai mijn hand niet om voor een last minute vlucht naar een vage bestemming om in mijn eentje een hostel te zoeken, tussen baardige geile gekken te slapen en uit een vliegtuig te springen. So far so good.
Ik heb tijden als een lijk geleefd (en heb zo'n kramp overal dat die rigor mortis nu niet eens zo'n vreemd idee is), maar ben weer wat actiever aan het worden.
Ik zou graag weer dingen doen waar ik goed in ben of zou kunnen zijn. Je zou het niet zeggen, maar ooit was ik erg sportief. Ik ben nog steeds atletisch gebouwd en niemand zou vermoeden dat ik met een fles drank en zakken chips mijn dagen doorbreng.
Maar ik wil echt weer sporten. Ik vind fitness niks an, daar kon ik mezelf echt met moeite niet eens naartoe slepen. Maar heb afgelopen weekend getennist en guess what, ik heb talent. Nu komt dat niet als volslagen verrassing, want ik kan onmogelijk die sportgenen van ouders en de hele familie (ik word al moe als ik denk aan hun sportiviteit denk) hebben gemist. Ooit zou ik ook weleens, net als mijn familie, de marathon willen lopen, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.
Mijn uni biedt verschillende zaken aan. Je kunt tennissen, je kunt paardrijden, je kunt kung fu lessen nemen. Maar, en nu komt het....
Ik DURF niet. Bang dat ik er niet uitzie als ik iets niet goed doe, bang dat ik niemand ken (totaal absurd aangezien ik altijd alleen reis, en vaak zat alleen in onbekende kroegen te vinden ben). Nu heb ik nog een beetje een paardentrauma (ongeluk gehad), maar ik zou wel weer erg graag rijden. Tennissen vind ik erg leuk, maar ik geloof dat je die baan enkel kunt huren en ik ken niemand die mee wil. Kung fu....ik ben er gewoon bang voor (niet om een trap te krijgen, maar om hoe ik over kom, dat ik een eenling ben...).
En dan het ergste, geen sport, maar: pianoles. Heb al 3(!) keer afgebeld. Ik vind het doodeng. Toen ik jaaaaaren geleden begon was het geen probleem, ik was ook erg goed (muziekgenen hebben we ook, en gektegenen) maar toch, ik schaam me als ik iets fout doe (jaja, ik hoor jullie denken: je zit er om te leren!) en ik lijk wel een Parkinsonpatient als iemand mee zit te kijken als ik op die toetsen ram.
Wie herkent dit, heeft ultieme tips ('gewoon doen' zou ik begrijpen, maar ik sterf duizend doden bij de gedachte) of heeft een geweldige psychologische verklaring voor deze achterlijkheden?
*pakt fles van Minny Fred af en drinkt zichzelf alvast moed in*
zaterdag 18 april 2009 om 20:24
quote:Digitalis schreef op 18 april 2009 @ 20:16:of heeft een geweldige psychologische verklaring voor deze achterlijkheden?
Die heb je toch zelf al lang eens ergens gegeven : faalangst.
Tsja... zal ik 't dan maar zeggen...? Gewoon Doen!
Gewoon doen, en ervaren dat je het eigenlijk best wel kunt. Of ervaren dat als je iets níet blijkt te kunnen, dat de hele wereld je niet uitlacht. Of ervaren dat je het misschien gewoon leuk vindt...
Die heb je toch zelf al lang eens ergens gegeven : faalangst.
Tsja... zal ik 't dan maar zeggen...? Gewoon Doen!
Gewoon doen, en ervaren dat je het eigenlijk best wel kunt. Of ervaren dat als je iets níet blijkt te kunnen, dat de hele wereld je niet uitlacht. Of ervaren dat je het misschien gewoon leuk vindt...
Peas on earth!
zaterdag 18 april 2009 om 20:26
zaterdag 18 april 2009 om 20:26
Nee, dat vind ik niet leuk Summer Het moet wel iets echts zijn, niet die moderne toestanden (ik word oud).
Vroegah had ik er echt geen last van. Ik deed aan turnen, ballet, badminton, paardrijden, en daarnaast voetbalde ik veel. Ik was ook goed en da's leuk, het competatieve vind ik ook wel leuk maar het hoeft niet overdreven strijdig te zijn hoor. En liefst geen teamsport.
En piano achter je computer?
Vroegah had ik er echt geen last van. Ik deed aan turnen, ballet, badminton, paardrijden, en daarnaast voetbalde ik veel. Ik was ook goed en da's leuk, het competatieve vind ik ook wel leuk maar het hoeft niet overdreven strijdig te zijn hoor. En liefst geen teamsport.
En piano achter je computer?
zaterdag 18 april 2009 om 20:31
quote:Digitalis schreef op 18 april 2009 @ 20:27:
't Is ook faalangst, Erwt. En da's bizar. Aangezien ik wel allerlei dingen doe en durf waar velen niet over peinzen.Dus de vraag is: wat is het verschil met de dingen die je eerder noemde die je wel durft... je geeft het antwoord volgens mij al in je post: dat zijn dingen waar anderen niet over peinzen, dingen die bij wijze van spreken bij voorbaat al 'stoer' en 'bijzonder' zijn. Heeft het daar iets mee te maken? Dat je het enger vindt bij dingen die iets gewoner zijn, dingen die veel andere mensen doen, en waarbij je dus minder snel uitblinkt/opvalt?
't Is ook faalangst, Erwt. En da's bizar. Aangezien ik wel allerlei dingen doe en durf waar velen niet over peinzen.Dus de vraag is: wat is het verschil met de dingen die je eerder noemde die je wel durft... je geeft het antwoord volgens mij al in je post: dat zijn dingen waar anderen niet over peinzen, dingen die bij wijze van spreken bij voorbaat al 'stoer' en 'bijzonder' zijn. Heeft het daar iets mee te maken? Dat je het enger vindt bij dingen die iets gewoner zijn, dingen die veel andere mensen doen, en waarbij je dus minder snel uitblinkt/opvalt?
Peas on earth!
zaterdag 18 april 2009 om 20:36
. Zou je dolgraag het ultieme advies willen geven maar kom helaas echt niet verder dan 'gewoon doen'. De drempel over, door de zure appel heen bijten, schop onder je kont, pleister er in één keer af rukken.
En waarom zou het er gek uitzien wat je doet? Je zegt zelf al dat je best goed kunt tennissen en vrij muzikaal bent. En dan nog, al was je een ongeleid projectiel met zwabberarmen en overbeweegbare knieën, als jij er plezier in hebt...
Waarom heb je deze onzekerheid bij sport en pianoles wel en met vreemde kroegen en solobezoeken aan verre bestemmingen niet?
En waarom zou het er gek uitzien wat je doet? Je zegt zelf al dat je best goed kunt tennissen en vrij muzikaal bent. En dan nog, al was je een ongeleid projectiel met zwabberarmen en overbeweegbare knieën, als jij er plezier in hebt...
Waarom heb je deze onzekerheid bij sport en pianoles wel en met vreemde kroegen en solobezoeken aan verre bestemmingen niet?
zaterdag 18 april 2009 om 20:37
Lieve Digi,
Ik herken alles wat je schrijft. Hoe je 't wilt noemen (faalangst, perfectionisme, hoge verwachting) maakt eigenlijk helemaal niets uit.
Wat voor jou (denk ik, en in elk geval voor mij) telt: je hebt weer wensen, verlangens, dromen. Je kijkt weer eens vooruit, maakt plannen... dat is ook eng, maar wel heel geweldig!
Kun je met iets beginnen 'op proef'' ? Dus dat je jezelf gunt af te haken als het tegenvalt?
Ik herken alles wat je schrijft. Hoe je 't wilt noemen (faalangst, perfectionisme, hoge verwachting) maakt eigenlijk helemaal niets uit.
Wat voor jou (denk ik, en in elk geval voor mij) telt: je hebt weer wensen, verlangens, dromen. Je kijkt weer eens vooruit, maakt plannen... dat is ook eng, maar wel heel geweldig!
Kun je met iets beginnen 'op proef'' ? Dus dat je jezelf gunt af te haken als het tegenvalt?
zaterdag 18 april 2009 om 20:37
Ben je bij paardrijden alleen bang voor het paard zelf (vanwege het ongeluk?) of ook voor hoe je overkomt of hoe je eruit ziet?
Bij paardrijden heb je geen directe interactie met andere mensen (je schaamt je dus niet als je die ba mist ofl uit laat gaan of in een weird soort twisterhouding loopt te kung fu-en).
Je hebt juist interactie met het beest en dat kan dus heel fijn zijn, juist als je die faalangst/sociale angst hebt.
Je doet niet snel openlijk zichtbaar iets stoms of fouts... je maakt geen rare bewegingen etc. Bovendien...alleen de instructeur let op je, de andere mederuiters hebben hun handen vol aan hun eigen knol.
Als er wel iets fouts gaat kun je bovendien het paard de schuld geven!
Bij paardrijden heb je geen directe interactie met andere mensen (je schaamt je dus niet als je die ba mist ofl uit laat gaan of in een weird soort twisterhouding loopt te kung fu-en).
Je hebt juist interactie met het beest en dat kan dus heel fijn zijn, juist als je die faalangst/sociale angst hebt.
Je doet niet snel openlijk zichtbaar iets stoms of fouts... je maakt geen rare bewegingen etc. Bovendien...alleen de instructeur let op je, de andere mederuiters hebben hun handen vol aan hun eigen knol.
Als er wel iets fouts gaat kun je bovendien het paard de schuld geven!
zaterdag 18 april 2009 om 20:42
Duinen in Brussel, Elninjoo? Nou, als kind vond ik het erg om te moeten opzadelen, want ik was altijd bang dat ik het verkeerd deed. Dus vroeg ik het altijd aan de erg jonge meisjes.
Nee, dat is het niet, Erwt. Voor parachutespringen (tandem dan) hoef je echt niks te kunnen, je pleurt gewoon naar beneden en hoopt dat de parachute open gaat. Ik heb lef when it comes to a certain chance of dying.
Ik vind het eng om helemaal alleen (agossie) naar zo'n tennisvereniging te gaan en te zeggen: hoi, ik neem les. Misschien vind ik dat nog het minst enge van al die zaken hoor. Ik weet dat ik er niet belachelijk uitzie op de tennisbaan want heb best talent (zal wel nooit een Sharapova worden, maar dat hoeft ook niet). Zo alleen in een klasje yoga vind ik ook eng. Bang dat men elkaar kent, en ik hang er maar bij. Volgens mij is dat een trauma door mijn universiteit, want ik ben echt zwaar afwijkend tussen m'n studiegenoten (totaal andere levenstijl, uiterlijk, accent, overtuigingen). Ik pas er niet tussen, en ik ga ook niet meer naar college.
Pianospelen was ik echt goed in, aangezien mijn eerste lerares me naar 't conservatorium wilde schoppen. Maar nu kan ik niets meer spelen haast...En dan denk ik: God, die leraar denkt ook wat voor talentloos stom ding ik ben.
Het rare is dat ik me in groepen nooit slecht voel. Ik haak overal op in, ik ontmoet vreemdelingen en ik praat zo een end weg. Ga graag alleen naar de kroeg en dan praat ik met genoeg mensen. Da's 't niet.
Misschien een vorm van extreem perfectionisme of een naschok van mijn puberteit (ik was extreem, maar dan echt extreem onzeker)? Ik heb ook ontiegelijke schrijfangst, trouwens. Leuk, als je filosofie studeert :-S
Nee, dat is het niet, Erwt. Voor parachutespringen (tandem dan) hoef je echt niks te kunnen, je pleurt gewoon naar beneden en hoopt dat de parachute open gaat. Ik heb lef when it comes to a certain chance of dying.
Ik vind het eng om helemaal alleen (agossie) naar zo'n tennisvereniging te gaan en te zeggen: hoi, ik neem les. Misschien vind ik dat nog het minst enge van al die zaken hoor. Ik weet dat ik er niet belachelijk uitzie op de tennisbaan want heb best talent (zal wel nooit een Sharapova worden, maar dat hoeft ook niet). Zo alleen in een klasje yoga vind ik ook eng. Bang dat men elkaar kent, en ik hang er maar bij. Volgens mij is dat een trauma door mijn universiteit, want ik ben echt zwaar afwijkend tussen m'n studiegenoten (totaal andere levenstijl, uiterlijk, accent, overtuigingen). Ik pas er niet tussen, en ik ga ook niet meer naar college.
Pianospelen was ik echt goed in, aangezien mijn eerste lerares me naar 't conservatorium wilde schoppen. Maar nu kan ik niets meer spelen haast...En dan denk ik: God, die leraar denkt ook wat voor talentloos stom ding ik ben.
Het rare is dat ik me in groepen nooit slecht voel. Ik haak overal op in, ik ontmoet vreemdelingen en ik praat zo een end weg. Ga graag alleen naar de kroeg en dan praat ik met genoeg mensen. Da's 't niet.
Misschien een vorm van extreem perfectionisme of een naschok van mijn puberteit (ik was extreem, maar dan echt extreem onzeker)? Ik heb ook ontiegelijke schrijfangst, trouwens. Leuk, als je filosofie studeert :-S
zaterdag 18 april 2009 om 20:49
Misschien zoek ik wel een tennisclub waar veel expats komen (zal wel duur zijn), voel ik me altijd beter thuis. En de verklaring kan ik niet geven, dat van waarom ik wel in m'n eentje in een vliegtuig stap naar een verre bestemming en daar gewoon iedereen aanspreek. Ik lach ook gewoon veel naar mensen, zonder schroom (en ik kom van heel ver).
Echt bang ben ik niet meer denk ik, 't ongeluk is lang geleden en ik heb geluk gehad aangezien het bijna maximaal is genezen. Bovendien, als je uit een vliegtuig bent gesprongen is knolrijden echt niks meer.
Pianospelen vind ik het engst van alles. Zo zonde, ik heb al mijn talenten zo laten versloffen vanwege die angst. Ook mijn studie. Baal als een stekker zonder stekkerdoos. Ok, dan moet ik sommige dingen maar gewoon doen.....maar ik ben me soms zo bewust van mezelf (hence de alcoholfetisj denk ik).
Er zit wel schot in hoor. Vroeger durfde ik niet eens te bowlen (niet dat ik dat echt leuk vind), omdat je dan zo naarvoren loopt met die bal en iedereen naar je kijkt. Met halfnaakt over de boulevard struinen heb ik dan totaal geen moeite, met sauna's ook niet, en iedereen weet dat ik met veel mannen neuk voor geld (en mijn advertentiefoto is erg bloot).
Raar is dat eigenlijk he? Kan me nog herinneren dat ik mijn eerste scriptie moest schrijven, dat ging echt niet zonder minimaal 6mg benzo.
Echt bang ben ik niet meer denk ik, 't ongeluk is lang geleden en ik heb geluk gehad aangezien het bijna maximaal is genezen. Bovendien, als je uit een vliegtuig bent gesprongen is knolrijden echt niks meer.
Pianospelen vind ik het engst van alles. Zo zonde, ik heb al mijn talenten zo laten versloffen vanwege die angst. Ook mijn studie. Baal als een stekker zonder stekkerdoos. Ok, dan moet ik sommige dingen maar gewoon doen.....maar ik ben me soms zo bewust van mezelf (hence de alcoholfetisj denk ik).
Er zit wel schot in hoor. Vroeger durfde ik niet eens te bowlen (niet dat ik dat echt leuk vind), omdat je dan zo naarvoren loopt met die bal en iedereen naar je kijkt. Met halfnaakt over de boulevard struinen heb ik dan totaal geen moeite, met sauna's ook niet, en iedereen weet dat ik met veel mannen neuk voor geld (en mijn advertentiefoto is erg bloot).
Raar is dat eigenlijk he? Kan me nog herinneren dat ik mijn eerste scriptie moest schrijven, dat ging echt niet zonder minimaal 6mg benzo.
zaterdag 18 april 2009 om 20:55
Misschien zit het probleem 'm erin dat je denkt dat mensen 'iets' van je vinden. And guess what: mensen vinden vaak helemaal niks van je (zijn vaak druk met de activiteit op zich en soms ook met hoe kom ik over, doe ik het wel goed).
Maar goed, weet ook dat ik het nogal simplistisch stel en dat dit soort psychologie van de koude grond geen sluitende oplossing is bij serieuze faalangst.
Maar goed, weet ook dat ik het nogal simplistisch stel en dat dit soort psychologie van de koude grond geen sluitende oplossing is bij serieuze faalangst.
zaterdag 18 april 2009 om 20:56
Eerlijk? Vergeet het sporten. Het is een verplaatsing van het probleem. En dat probleem is dat je jezelf nu zó dwars zit, dat je studie nog steeds niet af is. Als je dat nou gewoon als doel stelt en dát haalt dan weet je dat je het kunt. Dat je iets af kunt maken wat doodgewoon is. Daarna zal de rest denk ik ook makkelijker gaan.
Mocht je nou toch lekker eigenwijs willen zijn (wie Digi?nooit! ) dan zou ik gaan voor een sport/dansles whatever waarbij je bij de allereerste les aanwezig bent. Daar kent niemand elkaar nog en ben je dus per definitie geen buitenbeentje. Voor de piano (ik ben dus ook echt alles vergeten en kan geen nooit meer lezen) denk ik dat oefenen de enige manier is om het weer te pakken te krijgen. Ik weet het verder ook niet.
Mocht je nou toch lekker eigenwijs willen zijn (wie Digi?nooit! ) dan zou ik gaan voor een sport/dansles whatever waarbij je bij de allereerste les aanwezig bent. Daar kent niemand elkaar nog en ben je dus per definitie geen buitenbeentje. Voor de piano (ik ben dus ook echt alles vergeten en kan geen nooit meer lezen) denk ik dat oefenen de enige manier is om het weer te pakken te krijgen. Ik weet het verder ook niet.
zaterdag 18 april 2009 om 21:18
Klinkt alsof je bij voorbaat overal briljant in wilt zijn en moeite hebt met de weg daar naartoe. Je hebt kennelijk aanleg in verschillende richtingen, maar al barst je van het talent, je moet er ontzettend veel voor doen om uit te blinken. Gaat niet zonder fouten, jammer genoeg.
Denk dat je je meer moet richten op het plezier wat je hebt in tennissen, paardrijden, piano spelen, of wat je allemaal wilt gaan doen, dan in het foutloos zijn. Da's makkelijk gezegd, ik weet het, maar volgens mij zit 'm daar de angel.
Denk dat je je meer moet richten op het plezier wat je hebt in tennissen, paardrijden, piano spelen, of wat je allemaal wilt gaan doen, dan in het foutloos zijn. Da's makkelijk gezegd, ik weet het, maar volgens mij zit 'm daar de angel.
anoniem_84503 wijzigde dit bericht op 18-04-2009 21:20
Reden: ohooooh vervoegingsfoutje!
Reden: ohooooh vervoegingsfoutje!
% gewijzigd
zaterdag 18 april 2009 om 21:23
Elynn, eigenlijk kan het me vrijwil niks schelen wat anderen van me vinden, eigenlijk. 't Meer dat ik uit mezelf treed ofzo (niet dat dat kan) en mezelf zie, en dat ik denk: jakkes! Maar ook een groep binnenlopen en dan iets doen wat ik als kwetsbaar zie (beginnende tennisser bijvoorbeeld), dat vind ik eng.
Zwieb, nu ik je toch spreek. Ik heb een behoorlijk goed idee voor een boek. Maar ik zou het niet durven te schrijven. Hoe komt het dat ik zoveel angst heb voor zoiets? Ik ben geen mietje, ben een durfal...misschien juist de zaken waarvoor ik enigszins talent heb maken me kwetsbaar (bang voor ontrkachting). En dan heb ik me ook nog laten verleiden tot een stage journalistiek (deel II, want de eerste keer ben ik niet gegaan uit angst maar had toen wel echt een kutperiode hoor). En ben in onderhandeling voor een plaats als columniste in een magazine. Ik schijt alle kleuren stront die er maar bestaan.
Zwieb, nu ik je toch spreek. Ik heb een behoorlijk goed idee voor een boek. Maar ik zou het niet durven te schrijven. Hoe komt het dat ik zoveel angst heb voor zoiets? Ik ben geen mietje, ben een durfal...misschien juist de zaken waarvoor ik enigszins talent heb maken me kwetsbaar (bang voor ontrkachting). En dan heb ik me ook nog laten verleiden tot een stage journalistiek (deel II, want de eerste keer ben ik niet gegaan uit angst maar had toen wel echt een kutperiode hoor). En ben in onderhandeling voor een plaats als columniste in een magazine. Ik schijt alle kleuren stront die er maar bestaan.
zaterdag 18 april 2009 om 21:26
Asmahan, je kunt wel gelijk hebben gedeeltelijk. Ik was als kind ook goed in alles. Daarna kwam de puberteit....en dat verpestte alles. Nu moet ik niet daarover blijven doordrammen, maar ben nog steeds enorm bang voor afwijzing en falen.
En dan nog de groepjes. De gelijkgestemden, en dan kom ik, ik pas er niet tussen. Vooral in college. Ik haat het!
En dan nog de groepjes. De gelijkgestemden, en dan kom ik, ik pas er niet tussen. Vooral in college. Ik haat het!
zaterdag 18 april 2009 om 21:29
Oh wat cool Digi, die kans moet je niet laten schieten. Ik zou een moord doen voor een column! (Ik had er bijna een maar de hoofdredacteur regionaal vond het toch iets té provocatief maar wel grappig).
Een boek schrijven zal je probleem niet zijn, een boek laten lezen aan iemand is het probleem. Want wat als ze het niet leuk vinden??? Dat is eng kan ik je vertellen. Nou kan ik je niet veel meer adviseren dan eerst gewoon het boek te schrijven en je daarna pas zorgen te gaan maken om de kritieken. Vaak vind je het zelf al niet goed genoeg en merk je wel wat het wel of niet waard is te laten lezen. Eerst schrijven, dán pas zorgen maken.
WAT GOED DAT JE DE STAGE HEBT GEREGELD!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Digi, ga alsjeblieft je dromen achterna! Gewoon puur om te overleven. Niet je dromen opgeven, nooit doen.
En uh...we kunnen altijd nog elkaars boeken lezen en bekritiseren. Zijn we beiden net zo bang
Een boek schrijven zal je probleem niet zijn, een boek laten lezen aan iemand is het probleem. Want wat als ze het niet leuk vinden??? Dat is eng kan ik je vertellen. Nou kan ik je niet veel meer adviseren dan eerst gewoon het boek te schrijven en je daarna pas zorgen te gaan maken om de kritieken. Vaak vind je het zelf al niet goed genoeg en merk je wel wat het wel of niet waard is te laten lezen. Eerst schrijven, dán pas zorgen maken.
WAT GOED DAT JE DE STAGE HEBT GEREGELD!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Digi, ga alsjeblieft je dromen achterna! Gewoon puur om te overleven. Niet je dromen opgeven, nooit doen.
En uh...we kunnen altijd nog elkaars boeken lezen en bekritiseren. Zijn we beiden net zo bang
zaterdag 18 april 2009 om 21:41
Zo was ik het nachtegaaltje van de lagere school. Elke uitvoering had ik de solo en ik dacht dat ik heel bijzonder was. Ook op de middelbare school viel ik op door te zingen. Tot ik besloot klassiek zangles te gaan nemen. Ik deed werkelijk ALLES verkeerd. Ben uiteindelijk (na vijf jaar) afgeknapt op de techniek en alle stemoefeningen. Zo ontzettend graag wilde ik dus niet, want ik had niet de motivatie om arpeggio's te studeren.
Was best een levensles voor mij. Wat je wenst, prachtig zingen dus, kan heel iets anders zijn dan wat je wilt. Als ik het echt had gewild had ik er voor gevochten. Faalangst kan ook een excuus zijn om dat gevecht niet aan te gaan. Want het is taai, doorzetten om ergens echt echt echt goed in te worden. Door je faalangst kun je jezelf voor eeuwig wijs maken dat je eigenlijk fantastisch bent, maar ja... die angst. En potentieel hebben we allemaal.
Geen spijt van mijn lessen, trouwens. Ik kan goede zangers nu extra waarderen, omdat ik weet hoe moeilijk het is. Ben er trouwens nog een keer ingetrapt, ben laatst gestopt met mijn pianolessen. Zelfde probleem: het ploeteren om me de techniek eigen te maken houd ik niet vol.
Was best een levensles voor mij. Wat je wenst, prachtig zingen dus, kan heel iets anders zijn dan wat je wilt. Als ik het echt had gewild had ik er voor gevochten. Faalangst kan ook een excuus zijn om dat gevecht niet aan te gaan. Want het is taai, doorzetten om ergens echt echt echt goed in te worden. Door je faalangst kun je jezelf voor eeuwig wijs maken dat je eigenlijk fantastisch bent, maar ja... die angst. En potentieel hebben we allemaal.
Geen spijt van mijn lessen, trouwens. Ik kan goede zangers nu extra waarderen, omdat ik weet hoe moeilijk het is. Ben er trouwens nog een keer ingetrapt, ben laatst gestopt met mijn pianolessen. Zelfde probleem: het ploeteren om me de techniek eigen te maken houd ik niet vol.
zaterdag 18 april 2009 om 21:47
Zwieb, ik verklap niets maar ik heb wel een arts nodig om me te helpen met het boek. Het zal inslaan als een bom denk ik.
Weet je, het is uit met mijn vriend, de enige man waar ik ooit echt om gegeven heb. Ik voel me eindelijk weer een beetje mens, maar helaas heeft dat feit wel een krater in m'n hart geslagen. Ik geef niet op, dat niet. Ik ben deze nacht opgebleven, heb een bezwaarschrift getypt voor de IB (je zou echt trots op me zijn want ik heb er wat juridische shit doorheen gegooid), ik regel werkafspraken, ik heb mijn lesrooster in mijn agenda gezet ( heb het hele jaar geen klaslokaal vanbinnen gezien), ik heb porefcolumns geschreven, oudere werken ogestuurd naar bepaalde instellingen (zoals dat persbureau, dat andere is te privacygevoelig) en ben best goed bezig. Nu nog uit m'n isolement komen en die verrekte studie afmaken (erg frustrerend als je intelligent genoeg bent, maar te passief wegens deressie) want het loopt de spuigaten uit.
Dat zijn de doelen. Da's goed. Maar nu nog volhouden. En ik ga toch maar, als ik wat helderder ben, dingen uitvogelen wat betreft tennis en pianolessen. Ik moet, en ik voel me -jaja- al te oud voor pianoles, maar ik moet. Het was zo'n passie, en faalangst? Je leeft maar 1 keer.
Oef, wat een chaotische post. Haha.
Weet je, het is uit met mijn vriend, de enige man waar ik ooit echt om gegeven heb. Ik voel me eindelijk weer een beetje mens, maar helaas heeft dat feit wel een krater in m'n hart geslagen. Ik geef niet op, dat niet. Ik ben deze nacht opgebleven, heb een bezwaarschrift getypt voor de IB (je zou echt trots op me zijn want ik heb er wat juridische shit doorheen gegooid), ik regel werkafspraken, ik heb mijn lesrooster in mijn agenda gezet ( heb het hele jaar geen klaslokaal vanbinnen gezien), ik heb porefcolumns geschreven, oudere werken ogestuurd naar bepaalde instellingen (zoals dat persbureau, dat andere is te privacygevoelig) en ben best goed bezig. Nu nog uit m'n isolement komen en die verrekte studie afmaken (erg frustrerend als je intelligent genoeg bent, maar te passief wegens deressie) want het loopt de spuigaten uit.
Dat zijn de doelen. Da's goed. Maar nu nog volhouden. En ik ga toch maar, als ik wat helderder ben, dingen uitvogelen wat betreft tennis en pianolessen. Ik moet, en ik voel me -jaja- al te oud voor pianoles, maar ik moet. Het was zo'n passie, en faalangst? Je leeft maar 1 keer.
Oef, wat een chaotische post. Haha.
zaterdag 18 april 2009 om 21:51
Faalangst ontwikkel je meestal als je er heeeeeeeeeel erg veel om geeft wat een ander van jou vindt en als jij die ander heel erg laat beslissen wat jij van jezelf moet vinden.
Ik denk dat de anderen veel meer met zichzelf bezig zijn dan jij denkt (of wilt weten).
Een andere mogelijkheid is dat het niet de anderen zijn, maar eerder bepaalde standaarden waaraan je wilt voldoen; een innerlijke drang dus om niets minder dan perfect te zijn. Dat is alleen goed als het echt nut heeft, bijvoorbeeld als jij mijn tandarts bent dan heb ik graag dat je heel erg perfectionistisch bent in het gaatjes vullen met de goede kleur. Maar zodra het om iets gaat waar ik geen baat bij heb zou het mij minder kunnen bommen. Dat kan je erg vinden, maar het kan ook een reden zijn om je gemak ervan te nemen.
Ik denk dat de anderen veel meer met zichzelf bezig zijn dan jij denkt (of wilt weten).
Een andere mogelijkheid is dat het niet de anderen zijn, maar eerder bepaalde standaarden waaraan je wilt voldoen; een innerlijke drang dus om niets minder dan perfect te zijn. Dat is alleen goed als het echt nut heeft, bijvoorbeeld als jij mijn tandarts bent dan heb ik graag dat je heel erg perfectionistisch bent in het gaatjes vullen met de goede kleur. Maar zodra het om iets gaat waar ik geen baat bij heb zou het mij minder kunnen bommen. Dat kan je erg vinden, maar het kan ook een reden zijn om je gemak ervan te nemen.
zaterdag 18 april 2009 om 21:54
Digi, volgens mij ben jij die nietbestaande zus van mij ofzo Wat jij hebt met je studie, heb ik dus met mijn proefschrift. Ben net naar de dokter geweest die zegt dat ik naar een psycholoog moet want ik zit tegen een depressie of burn out aan. Grrrrrrrrrrr. En dan voel ik me een enorm gefaalde muts omdat mindere mensen hun proefschrift wel kunnen schrijven zonder problemen en ik niet. Echt, ik herken je helemaal.
Zoals je nu bezig bent klinkt het alsof je je leven op orde wil krijgen maar pas op voor die pieken en dalen. Want je kan ook zo weer omslaan natuurlijk dat je het niet meer ziet zitten.
Als ik je moet helpen met je bezwaarschrift ofzo (of je gewoon bij wil kletsen over boeken schrijven, filosofie, je kut voelen op de uni of wat dan ook) mag je me altijd mailen! z.wieber@hotmail.com
Tadaa, net zo'n choas post terug
Zoals je nu bezig bent klinkt het alsof je je leven op orde wil krijgen maar pas op voor die pieken en dalen. Want je kan ook zo weer omslaan natuurlijk dat je het niet meer ziet zitten.
Als ik je moet helpen met je bezwaarschrift ofzo (of je gewoon bij wil kletsen over boeken schrijven, filosofie, je kut voelen op de uni of wat dan ook) mag je me altijd mailen! z.wieber@hotmail.com
Tadaa, net zo'n choas post terug
