Overig
alle pijlers
Ik ben een schijterd
zaterdag 18 april 2009 om 20:16
Ja, ok, ik schijt, net als iedereen. Ik ben jullie maar alvast voor
Nu moet je weten, ik draai mijn hand niet om voor een last minute vlucht naar een vage bestemming om in mijn eentje een hostel te zoeken, tussen baardige geile gekken te slapen en uit een vliegtuig te springen. So far so good.
Ik heb tijden als een lijk geleefd (en heb zo'n kramp overal dat die rigor mortis nu niet eens zo'n vreemd idee is), maar ben weer wat actiever aan het worden.
Ik zou graag weer dingen doen waar ik goed in ben of zou kunnen zijn. Je zou het niet zeggen, maar ooit was ik erg sportief. Ik ben nog steeds atletisch gebouwd en niemand zou vermoeden dat ik met een fles drank en zakken chips mijn dagen doorbreng.
Maar ik wil echt weer sporten. Ik vind fitness niks an, daar kon ik mezelf echt met moeite niet eens naartoe slepen. Maar heb afgelopen weekend getennist en guess what, ik heb talent. Nu komt dat niet als volslagen verrassing, want ik kan onmogelijk die sportgenen van ouders en de hele familie (ik word al moe als ik denk aan hun sportiviteit denk) hebben gemist. Ooit zou ik ook weleens, net als mijn familie, de marathon willen lopen, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.
Mijn uni biedt verschillende zaken aan. Je kunt tennissen, je kunt paardrijden, je kunt kung fu lessen nemen. Maar, en nu komt het....
Ik DURF niet. Bang dat ik er niet uitzie als ik iets niet goed doe, bang dat ik niemand ken (totaal absurd aangezien ik altijd alleen reis, en vaak zat alleen in onbekende kroegen te vinden ben). Nu heb ik nog een beetje een paardentrauma (ongeluk gehad), maar ik zou wel weer erg graag rijden. Tennissen vind ik erg leuk, maar ik geloof dat je die baan enkel kunt huren en ik ken niemand die mee wil. Kung fu....ik ben er gewoon bang voor (niet om een trap te krijgen, maar om hoe ik over kom, dat ik een eenling ben...).
En dan het ergste, geen sport, maar: pianoles. Heb al 3(!) keer afgebeld. Ik vind het doodeng. Toen ik jaaaaaren geleden begon was het geen probleem, ik was ook erg goed (muziekgenen hebben we ook, en gektegenen) maar toch, ik schaam me als ik iets fout doe (jaja, ik hoor jullie denken: je zit er om te leren!) en ik lijk wel een Parkinsonpatient als iemand mee zit te kijken als ik op die toetsen ram.
Wie herkent dit, heeft ultieme tips ('gewoon doen' zou ik begrijpen, maar ik sterf duizend doden bij de gedachte) of heeft een geweldige psychologische verklaring voor deze achterlijkheden?
*pakt fles van Minny Fred af en drinkt zichzelf alvast moed in*
Nu moet je weten, ik draai mijn hand niet om voor een last minute vlucht naar een vage bestemming om in mijn eentje een hostel te zoeken, tussen baardige geile gekken te slapen en uit een vliegtuig te springen. So far so good.
Ik heb tijden als een lijk geleefd (en heb zo'n kramp overal dat die rigor mortis nu niet eens zo'n vreemd idee is), maar ben weer wat actiever aan het worden.
Ik zou graag weer dingen doen waar ik goed in ben of zou kunnen zijn. Je zou het niet zeggen, maar ooit was ik erg sportief. Ik ben nog steeds atletisch gebouwd en niemand zou vermoeden dat ik met een fles drank en zakken chips mijn dagen doorbreng.
Maar ik wil echt weer sporten. Ik vind fitness niks an, daar kon ik mezelf echt met moeite niet eens naartoe slepen. Maar heb afgelopen weekend getennist en guess what, ik heb talent. Nu komt dat niet als volslagen verrassing, want ik kan onmogelijk die sportgenen van ouders en de hele familie (ik word al moe als ik denk aan hun sportiviteit denk) hebben gemist. Ooit zou ik ook weleens, net als mijn familie, de marathon willen lopen, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.
Mijn uni biedt verschillende zaken aan. Je kunt tennissen, je kunt paardrijden, je kunt kung fu lessen nemen. Maar, en nu komt het....
Ik DURF niet. Bang dat ik er niet uitzie als ik iets niet goed doe, bang dat ik niemand ken (totaal absurd aangezien ik altijd alleen reis, en vaak zat alleen in onbekende kroegen te vinden ben). Nu heb ik nog een beetje een paardentrauma (ongeluk gehad), maar ik zou wel weer erg graag rijden. Tennissen vind ik erg leuk, maar ik geloof dat je die baan enkel kunt huren en ik ken niemand die mee wil. Kung fu....ik ben er gewoon bang voor (niet om een trap te krijgen, maar om hoe ik over kom, dat ik een eenling ben...).
En dan het ergste, geen sport, maar: pianoles. Heb al 3(!) keer afgebeld. Ik vind het doodeng. Toen ik jaaaaaren geleden begon was het geen probleem, ik was ook erg goed (muziekgenen hebben we ook, en gektegenen) maar toch, ik schaam me als ik iets fout doe (jaja, ik hoor jullie denken: je zit er om te leren!) en ik lijk wel een Parkinsonpatient als iemand mee zit te kijken als ik op die toetsen ram.
Wie herkent dit, heeft ultieme tips ('gewoon doen' zou ik begrijpen, maar ik sterf duizend doden bij de gedachte) of heeft een geweldige psychologische verklaring voor deze achterlijkheden?
*pakt fles van Minny Fred af en drinkt zichzelf alvast moed in*
zondag 19 april 2009 om 11:25
zondag 19 april 2009 om 11:27
Bij de dojo van mijn kids zitten vogels van allerlei pluimage, een vader en zoon, een klassieke nerd, een muzikant, een puber (die van mij), een poppetje (ook van mij), een bouwvakker, een paar studenten, ga zo maar door. Nieuwelingen worden altijd hartelijk begroet, iedereen is zo verschillend dat het altijd goed is. Net wat kitty zegt, je helpt omdat je zelf ook begonnen bent. Bovendien trainen alle niveaus samen, er is alleen een extra training voor zwarte banders (zodat ze elkaar verrot kunnen slaan 
).
).
zondag 19 april 2009 om 11:28
quote:blijfgewoonbianca schreef op 19 april 2009 @ 11:25:
In een beginnersklas zijn er toch nog geen groepen ? degene die al met een vriendin komen wegens " oeh....eng in mijn uppie " hebben zélf faalangst ; hoeveel meer verwantschap wil je hebben dan ?
Ik zie het probleem ook niet.
Ik moest van de week op 1 dag 2 enge dingen doen. Waar ik me niet eens op voor kon bereiden.
Ik dacht: wat kan me gebeuren? Helemaal niks! Wie maakt me dood? Niemand!
Wie valt me aan? Niemand!
Dus zelfverzekerd deed ik de dingen die ik moest doen.
In een beginnersklas zijn er toch nog geen groepen ? degene die al met een vriendin komen wegens " oeh....eng in mijn uppie " hebben zélf faalangst ; hoeveel meer verwantschap wil je hebben dan ?
Ik zie het probleem ook niet.
Ik moest van de week op 1 dag 2 enge dingen doen. Waar ik me niet eens op voor kon bereiden.
Ik dacht: wat kan me gebeuren? Helemaal niks! Wie maakt me dood? Niemand!
Wie valt me aan? Niemand!
Dus zelfverzekerd deed ik de dingen die ik moest doen.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zondag 19 april 2009 om 11:31
quote:Digitalis schreef op 19 april 2009 @ 11:29:
Ja snap ik allemaal wel, het is ook tegenstrijdig. Maar bij een forummeet komt geen prestatie om de hoek kijken, en ik ben niet onzeker wat betreft mijn uiterlijk of karakter.
Fout. Contradictie.
Jij bent heel onzeker over je karakter. Je hebt faalangst, bang om dingen niet goed te doen en voor lul te staan, bang voor groepen, bang om niet te presteren.
Ja snap ik allemaal wel, het is ook tegenstrijdig. Maar bij een forummeet komt geen prestatie om de hoek kijken, en ik ben niet onzeker wat betreft mijn uiterlijk of karakter.
Fout. Contradictie.
Jij bent heel onzeker over je karakter. Je hebt faalangst, bang om dingen niet goed te doen en voor lul te staan, bang voor groepen, bang om niet te presteren.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zondag 19 april 2009 om 11:33
Kennelijk kun je je over dingen heenzetten als je het gevoel hebt dat andere mensen denken " Wowwww , dat ze dát durft , brrr , ik zou er niet aan moeten denken " . Dat lijkt jou te triggeren .
En de hele normale dingen , zoals een pianolesje , tennislesje , ...die geven jou die motivatie niet . Daarbij hoor jij geen stemmetje wat zegt " wedden dat je dat niet durft ? " . Daar haal jij ook je kick niet uit . Want dat doe je , denk ik , wél ; kicken op de dingen die je wel durft / hebt gedaan .
Dus .... waarom ga je niet op kickboxen oid ? Lekker tussen de gevaarlijke - en prachtig afgetrainde - kerels die het al stoer vinden dat jij er uberhaupt bent en je graag willen helpen ?
En de hele normale dingen , zoals een pianolesje , tennislesje , ...die geven jou die motivatie niet . Daarbij hoor jij geen stemmetje wat zegt " wedden dat je dat niet durft ? " . Daar haal jij ook je kick niet uit . Want dat doe je , denk ik , wél ; kicken op de dingen die je wel durft / hebt gedaan .
Dus .... waarom ga je niet op kickboxen oid ? Lekker tussen de gevaarlijke - en prachtig afgetrainde - kerels die het al stoer vinden dat jij er uberhaupt bent en je graag willen helpen ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 19 april 2009 om 11:33
quote:Digitalis schreef op 19 april 2009 @ 11:29:
Ja snap ik allemaal wel, het is ook tegenstrijdig. Maar bij een forummeet komt geen prestatie om de hoek kijken, en ik ben niet onzeker wat betreft mijn uiterlijk of karakter.wat is er zo anders aan je medestudenten? volgens mij ben je wel onzeker over je karakter, zo'n meeting is maar 1 keer, maar is het niet zo op het moment dat mensen dichterbij willen komen, jij keihard weg rent?
Ja snap ik allemaal wel, het is ook tegenstrijdig. Maar bij een forummeet komt geen prestatie om de hoek kijken, en ik ben niet onzeker wat betreft mijn uiterlijk of karakter.wat is er zo anders aan je medestudenten? volgens mij ben je wel onzeker over je karakter, zo'n meeting is maar 1 keer, maar is het niet zo op het moment dat mensen dichterbij willen komen, jij keihard weg rent?
zondag 19 april 2009 om 11:33
De afgelopen 20 jaar heb ik wat sport betreft alleen af en toe 's avonds in m'n uppie door modderige bossen gescheurd op mijn mountainbike. Ik wilde best sporten, maar had net als jij meer smoesen dan drijfveren. Tot ik van de winter op een feest iemand tegenkwam die net zo min een teamplayer is, ook wat drempelvrees had èn bovendien als kind even weinig tennisles had gehad als ik. Onder invloed van drempelvreesverlagende drank maakten we meteen de afspraak om samen wekelijks voor schut te gaan staan op de tennisbaan. En da's veel leuker dan ik aanvankelijk had verwacht
zondag 19 april 2009 om 11:35
zondag 19 april 2009 om 11:43
Digi, is het wat om mee te schrijven op ons bezemtopic? Daar krijg je vanzelf een schop onder je kont of een peptalk of een schouder of een smile. Ik heb er altijd best veel aan, het werkt aanstekelijk, en als er niks méér gebeurt is iig je huis opgeruimd.
Ik klim, en ik vind het heerlijk, maar klimmen moet je niet doen omdat je moet sporten van jezelf. Wel is het zo dat het in een echte klimhal leuker is dan op centerparks. Maar als jij lol beleeft aan tennissen, moet je gewoon gaan tennissen. Briefje aan de muur bij de sportschool: "lekkere tenniskneus zoekt maatje" Ofzo. Je snapt het wel. Dan ga je eerst eens iets drinken met zo'n persoon, en als het klikt doe je tennis.
Over die lui op school. WAT wil je van ze? Waarom is het zo belangrijk wat ze van je outfit vinden? Als jij dat die ochtend mooi vond om aan te doen, zal je dat toch ook wel vinden drie uur later? Kijk, zij voelen ook dat jij vindt dat jullie anders zijn, en je hebt ook vast gelijk. Je kunt dan kiezen. Je wilt er bij horen, dat lukt niet en dan voel je je kut, of je doet waarvoor je kwam, je studie volgen en college krijgen. Daar heb je die meiden niet bij nodig. En ook al hebben ze alternatieve pakjes aan, meestal zit er achter iemands uiterlijk meer dan je denkt. Zoek de gemeenschappelijke dingen, niet de verschillen. Ze vinden iig al dezelfde studie leuk.
Ik weet hoe het voelt, er niet bij te horen. Pas toen ik ophield dat belangrijk te vinden (je weet wel, heel diep van binnen waar je niet meer liegt tegen jezelf) ging het beter. Ik kijk nu per persoon of ik er "wat aan vind" en anders hoeft het van mij ook niet.
En over hoe je er uit ziet, dat je uit jezelf treedt en dan denkt "jeetje, wat doe ik weer debiel"... Ken ik. Lach jezelf eens goed uit, en ga dan gewoon door waar je mee bezig bent. Ik was gister in de kroeg en we stonden uiteindelijk grease dansjes te doen op kutmuziek in een volle kroeg. Ik zag mezelf staan (letterlijk, spiegels) en dacht, kijk, een muts. Maar ik heb mezelf een glimlach toegeworpen en ben lekker blijven mutsen. Misschien moet je jezelf iets minder serieus nemen.
Ik klim, en ik vind het heerlijk, maar klimmen moet je niet doen omdat je moet sporten van jezelf. Wel is het zo dat het in een echte klimhal leuker is dan op centerparks. Maar als jij lol beleeft aan tennissen, moet je gewoon gaan tennissen. Briefje aan de muur bij de sportschool: "lekkere tenniskneus zoekt maatje" Ofzo. Je snapt het wel. Dan ga je eerst eens iets drinken met zo'n persoon, en als het klikt doe je tennis.
Over die lui op school. WAT wil je van ze? Waarom is het zo belangrijk wat ze van je outfit vinden? Als jij dat die ochtend mooi vond om aan te doen, zal je dat toch ook wel vinden drie uur later? Kijk, zij voelen ook dat jij vindt dat jullie anders zijn, en je hebt ook vast gelijk. Je kunt dan kiezen. Je wilt er bij horen, dat lukt niet en dan voel je je kut, of je doet waarvoor je kwam, je studie volgen en college krijgen. Daar heb je die meiden niet bij nodig. En ook al hebben ze alternatieve pakjes aan, meestal zit er achter iemands uiterlijk meer dan je denkt. Zoek de gemeenschappelijke dingen, niet de verschillen. Ze vinden iig al dezelfde studie leuk.
Ik weet hoe het voelt, er niet bij te horen. Pas toen ik ophield dat belangrijk te vinden (je weet wel, heel diep van binnen waar je niet meer liegt tegen jezelf) ging het beter. Ik kijk nu per persoon of ik er "wat aan vind" en anders hoeft het van mij ook niet.
En over hoe je er uit ziet, dat je uit jezelf treedt en dan denkt "jeetje, wat doe ik weer debiel"... Ken ik. Lach jezelf eens goed uit, en ga dan gewoon door waar je mee bezig bent. Ik was gister in de kroeg en we stonden uiteindelijk grease dansjes te doen op kutmuziek in een volle kroeg. Ik zag mezelf staan (letterlijk, spiegels) en dacht, kijk, een muts. Maar ik heb mezelf een glimlach toegeworpen en ben lekker blijven mutsen. Misschien moet je jezelf iets minder serieus nemen.
zondag 19 april 2009 om 11:45
Da's fijn Yette!
Nee BGB, dat is het echt niet. Ik ben wel een thrillseeker, maar ik haal meer voldoening uit een wals van Chopin spelen.
Newstylista, ik ben bang voor emoties, nou ja, wel steeds minder hoor. Maar ik ben bang om zwak gevonden te worden. Dat ik iets niet kan.
Ik moest altijd horen dat m'n vader perfect was (en ja, hij is ook echt zo'n homo universalis) en dat emoties uiten een teken van zwakte is (dus niet huilen bij een gebroken enkel als 5-jarige). Gebruik ik niet als excuus hoor, want dat vind ik een zwaktebod, en m;n ouders zijn schatten.
Geloof 't of niet, mensen mogen me vrijwel altijd IRL. Ik heb wel vaak afwijkende meningen enzo, maar ook dat stoort niet.
Ik heb gewon vaak de gedachte bij iets nieuws 'oh dat kan ik helemaal niet, hellup!'. En voor parachutespringen heb je enkel wat minder angst voor een eventuele dood nodig, dus dat vind ik niet stoer, al is het op een andere manier stoer. Maar je hoeft geen inspanning te leveren.
Nee BGB, dat is het echt niet. Ik ben wel een thrillseeker, maar ik haal meer voldoening uit een wals van Chopin spelen.
Newstylista, ik ben bang voor emoties, nou ja, wel steeds minder hoor. Maar ik ben bang om zwak gevonden te worden. Dat ik iets niet kan.
Ik moest altijd horen dat m'n vader perfect was (en ja, hij is ook echt zo'n homo universalis) en dat emoties uiten een teken van zwakte is (dus niet huilen bij een gebroken enkel als 5-jarige). Gebruik ik niet als excuus hoor, want dat vind ik een zwaktebod, en m;n ouders zijn schatten.
Geloof 't of niet, mensen mogen me vrijwel altijd IRL. Ik heb wel vaak afwijkende meningen enzo, maar ook dat stoort niet.
Ik heb gewon vaak de gedachte bij iets nieuws 'oh dat kan ik helemaal niet, hellup!'. En voor parachutespringen heb je enkel wat minder angst voor een eventuele dood nodig, dus dat vind ik niet stoer, al is het op een andere manier stoer. Maar je hoeft geen inspanning te leveren.
zondag 19 april 2009 om 11:50
zondag 19 april 2009 om 11:50
Allis, herkenbaar hoor. Maar ik neem mezelf juist niet serieus. Ik ben de Koningin van de Gekke Dansjes. Ik vraag iemand in een kilt om te flashen om te zien of 'ie traditional is, ik biets sigaretten bij het leven, als ik bijna val maak ik er nog een pirouette achteraan (vroeger zou ik gaan huilen), dus ik neem mezelf absoluut niet serieus daar in.
Ik krijg gewoon moeilijk contact op de uni. Ik heb een bepaald soort humor, ben best direct, en zij zijn allemaal meer bedeesd, erg principieel (filosofie he..), kleden zich anders (en daar heb ik geen moeite mee, maar zij hebben kennelijk moeite met mijn kledingstijl). Ik heb nooit aanleiding gegeven voor zulke behandelingen. Ik vind gewoon geen aansluiting en voel me dan behoorlijk eenzaam. Een beetje belachelijk zelfs. Buitenlandse studenten, dat lukt dan weer wel.
In andere landen ging het makkelijker hoor.
Ik krijg gewoon moeilijk contact op de uni. Ik heb een bepaald soort humor, ben best direct, en zij zijn allemaal meer bedeesd, erg principieel (filosofie he..), kleden zich anders (en daar heb ik geen moeite mee, maar zij hebben kennelijk moeite met mijn kledingstijl). Ik heb nooit aanleiding gegeven voor zulke behandelingen. Ik vind gewoon geen aansluiting en voel me dan behoorlijk eenzaam. Een beetje belachelijk zelfs. Buitenlandse studenten, dat lukt dan weer wel.
In andere landen ging het makkelijker hoor.
zondag 19 april 2009 om 11:52
ik klim in Groningen, Kardinge. Ik vind het zó leuk! En inderdaad, het gaat puur om jezelf, jij en dat ene greepje. Natuurlijk heb je wel onderling een beetje het idee van, hee, hij klimt die 6a wel, moet dus kunnen, maar als ik eenmaal een voet op de muur zet, vergeet ik alles om me heen. Dan denk ik niet meer aan hoe mijn kont er uit ziet in een hoekroute, dan denk ik niet meer aan de muziek of aan mijn werk of aan wat dan ook. Ik ga omhoog, end at is het enige dat dan nog belangrijk is. Die ene stap, die indraai, dat lullige greepje in de overhang... Ik klim, en verder niks.
Klim jij ook, Yasmijn? en waar dan?
Klim jij ook, Yasmijn? en waar dan?
zondag 19 april 2009 om 11:53
quote:Digitalis schreef op 19 april 2009 @ 11:45:
Da's fijn Yette!
Nee BGB, dat is het echt niet. Ik ben wel een thrillseeker, maar ik haal meer voldoening uit een wals van Chopin spelen.
.Haal JIJ daar meer voldoening uit of denk je dat je een " betere " Digi bent ( in wiens ogen dan ook ) als je dat perfect zou kunnen ?
Da's fijn Yette!
Nee BGB, dat is het echt niet. Ik ben wel een thrillseeker, maar ik haal meer voldoening uit een wals van Chopin spelen.
.Haal JIJ daar meer voldoening uit of denk je dat je een " betere " Digi bent ( in wiens ogen dan ook ) als je dat perfect zou kunnen ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 19 april 2009 om 11:53
quote:Digitalis schreef op 19 april 2009 @ 11:45:
Da's fijn Yette!
Nee BGB, dat is het echt niet. Ik ben wel een thrillseeker, maar ik haal meer voldoening uit een wals van Chopin spelen. waarom haal je daar meer voldoening uit? vind je het wel echt leuk om piano te spelen?
Newstylista, ik ben bang voor emoties, nou ja, wel steeds minder hoor. Maar ik ben bang om zwak gevonden te worden. Dat ik iets niet kan. volgens mij vind jij jezelf al zwak en daarom trek jij je zoveel van anderen aan.
Ik moest altijd horen dat m'n vader perfect was (en ja, hij is ook echt zo'n homo universalis) en dat emoties uiten een teken van zwakte is (dus niet huilen bij een gebroken enkel als 5-jarige). Gebruik ik niet als excuus hoor, want dat vind ik een zwaktebod, en m;n ouders zijn schatten.
Geloof 't of niet, mensen mogen me vrijwel altijd IRL. Ik heb wel vaak afwijkende meningen enzo, maar ook dat stoort niet.
Ik heb gewon vaak de gedachte bij iets nieuws 'oh dat kan ik helemaal niet, hellup!'. En voor parachutespringen heb je enkel wat minder angst voor een eventuele dood nodig, dus dat vind ik niet stoer, al is het op een andere manier stoer. Maar je hoeft geen inspanning te leveren.ik snap het niet, tennis & piano heb je al gedaan, dus dit is niet nieuw voor je, waarom dan toch die angst.
Da's fijn Yette!
Nee BGB, dat is het echt niet. Ik ben wel een thrillseeker, maar ik haal meer voldoening uit een wals van Chopin spelen. waarom haal je daar meer voldoening uit? vind je het wel echt leuk om piano te spelen?
Newstylista, ik ben bang voor emoties, nou ja, wel steeds minder hoor. Maar ik ben bang om zwak gevonden te worden. Dat ik iets niet kan. volgens mij vind jij jezelf al zwak en daarom trek jij je zoveel van anderen aan.
Ik moest altijd horen dat m'n vader perfect was (en ja, hij is ook echt zo'n homo universalis) en dat emoties uiten een teken van zwakte is (dus niet huilen bij een gebroken enkel als 5-jarige). Gebruik ik niet als excuus hoor, want dat vind ik een zwaktebod, en m;n ouders zijn schatten.
Geloof 't of niet, mensen mogen me vrijwel altijd IRL. Ik heb wel vaak afwijkende meningen enzo, maar ook dat stoort niet.
Ik heb gewon vaak de gedachte bij iets nieuws 'oh dat kan ik helemaal niet, hellup!'. En voor parachutespringen heb je enkel wat minder angst voor een eventuele dood nodig, dus dat vind ik niet stoer, al is het op een andere manier stoer. Maar je hoeft geen inspanning te leveren.ik snap het niet, tennis & piano heb je al gedaan, dus dit is niet nieuw voor je, waarom dan toch die angst.
zondag 19 april 2009 om 11:56
Ik vraag me ook af wat jij op de unversiteit doet , dat je het vermogen hebt om te leren maakt nog niet dat je het aan jezelf of anderen ook verplicht bent te dóen . Ik snap echt niet waarom je niet doet wat je LEUK vindt , waar je bij mensen bent waar je je meer op je gemak voelt , waar de lat niet zo hoog hoeft te liggen .
Ik kan vast ook meer dan ik doe , maar ik geloof oprecht niet dat ik gelukkiger wordt als ik dat zou doen .
Ik kan vast ook meer dan ik doe , maar ik geloof oprecht niet dat ik gelukkiger wordt als ik dat zou doen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
