Overig
alle pijlers
Ik ga nooit mee
maandag 15 juli 2019 om 12:46
Sinds een jaar of twee kamp ik met een angststoornis, die begon met misselijk worden in 'normale' situaties: als vriend en ik bijvoorbeeld gezellig uit eten gingen, was ik na een uurtje zó misselijk dat we naar huis konden. Ook ben ik ooit, een halfuur voor het einde van een film, buiten de bioscoopzaal gaan zitten omdat ik zeker wist dat ik ziek zou worden. Nu ben ik gelukkig voor een groot deel van dit aspect van mijn angststoornis af: ik ben standvastig al die dingen juist wél blijven doen en dit heeft geholpen.
Nu ben ik echter niet meer op stap geweest sinds ik mijn angststoornis heb ontwikkeld, wat erin heeft geresulteerd dat dit me nog steeds niet lukt. Nu was dit ook nooit zo nodig, omdat de mensen om mij heen ook niet heel veel op stap gingen. Inmiddels gaan de mensen om mij heen vaker en vaker op stap, en kan ik dus nooit mee. Ik ga gezellig mee een drankje doen op het terras, maar haak af zodra iedereen op stap gaat. Ik voel me hierdoor mega suf, en heb het idee dat vrienden zich hier mogelijk aan kunnen ergeren: ik ben áltijd de suffe muts die zegt: 'Veel plezier, ik ga naar huis!'. Om te testen of dit beeld echt klopt, heb ik de opdracht gekregen te vragen hoe hier tegenaan wordt gekeken, dus bij dezen mijn vraag:
Hoe kijken jullie naar mensen die nooit mee op stap gaan? Is dat suf? Zou je je ergeren aan een vriend(in) die nooit meegaat de kroeg in?
Voor de duidelijkheid: ik ben voor mijn angststoornis al in behandeling bij een psycholoog.
Nu ben ik echter niet meer op stap geweest sinds ik mijn angststoornis heb ontwikkeld, wat erin heeft geresulteerd dat dit me nog steeds niet lukt. Nu was dit ook nooit zo nodig, omdat de mensen om mij heen ook niet heel veel op stap gingen. Inmiddels gaan de mensen om mij heen vaker en vaker op stap, en kan ik dus nooit mee. Ik ga gezellig mee een drankje doen op het terras, maar haak af zodra iedereen op stap gaat. Ik voel me hierdoor mega suf, en heb het idee dat vrienden zich hier mogelijk aan kunnen ergeren: ik ben áltijd de suffe muts die zegt: 'Veel plezier, ik ga naar huis!'. Om te testen of dit beeld echt klopt, heb ik de opdracht gekregen te vragen hoe hier tegenaan wordt gekeken, dus bij dezen mijn vraag:
Hoe kijken jullie naar mensen die nooit mee op stap gaan? Is dat suf? Zou je je ergeren aan een vriend(in) die nooit meegaat de kroeg in?
Voor de duidelijkheid: ik ben voor mijn angststoornis al in behandeling bij een psycholoog.
The eyes are useless when the mind is blind.
maandag 15 juli 2019 om 13:55
Zazamaenade schreef: ↑15-07-2019 13:47Dit vind ik ook, maar het zijn denk ik overwegingen waar je niets aan hebt wanneer je verstrikt zit in angsten, omdat die overwegingen op het mentale niveau zitten, niet op het emotionele.
Je kunt dit allemaal vinden en weten en toch bang zijn.
Ik wil niet offtopic zijn, maar wat is 'mentale niveau'? Angst is een emotie en als iemand bang is afgewezen te worden, kun je beter trainen dat die persoon zelf weerbaarder wordt en meer zelfvertrouwen krijgt, dan dat die persoon bevestiging zoekt in zijn omgeving. Want dat ben je nog afhankelijk van wat een ander vindt.
En natuurlijk is iets weten iets anders dan het meteen voelen, daarom kost het aanpakken van problemen in therapie vaak een lange tijd. Soms maanden, al dan niet jaren. Ingesleten patronen veranderen niet zomaar.
maandag 15 juli 2019 om 14:04
Je zou voor mij een vriendin zijn met wie ik een terras of bioscoop pak. M.a.w. ik zou weten wat ik aan je heb en dat genoeg vinden. Zo niet, was het geen of een andere vriendschap 
.
Het belangrijkste probleem is meer dat jij het jammer vindt dat je niet mee kunt. Maar daar werk je aan . Misschien iets voor volgend jaar zomer plannen, zodat de druk niet te hoog is?
Persoonlijk vind ik stappen geen barst meer aan m.u.v. een festivalletje hier en daar
.
.Het belangrijkste probleem is meer dat jij het jammer vindt dat je niet mee kunt. Maar daar werk je aan
. Misschien iets voor volgend jaar zomer plannen, zodat de druk niet te hoog is?Persoonlijk vind ik stappen geen barst meer aan m.u.v. een festivalletje hier en daar
.
maandag 15 juli 2019 om 14:10
chocolol schreef: ↑15-07-2019 13:55Ik wil niet offtopic zijn, maar wat is 'mentale niveau'? Angst is een emotie en als iemand bang is afgewezen te worden, kun je beter trainen dat die persoon zelf weerbaarder wordt en meer zelfvertrouwen krijgt, dan dat die persoon bevestiging zoekt in zijn omgeving. Want dat ben je nog afhankelijk van wat een ander vindt.
En natuurlijk is iets weten iets anders dan het meteen voelen, daarom kost het aanpakken van problemen in therapie vaak een lange tijd. Soms maanden, al dan niet jaren. Ingesleten patronen veranderen niet zomaar.
Ja, sorry, ik maak het te abstract. Mijn ervaring is dat weten en voelen echt twee verschillende ervaringen zijn en dat je dat met denken niet krijgt overbrugd. (Net zoiets als weten dat een hele zak chips niet goed voor je is maar hem toch leegeten, om maar een voorbeeld te noemen. En daarna kun je dat op heel veel manieren rationaliseren: ach wat maakt het uit, of: wat ben ik toch slappe trut of: volgende keer doe ik het anders of: voor een keer was het best lekker).
En er zijn zat mensen die niet begrijpen waarom je een zak chips eet als je dat eigenlijk niet wilt. Hoe leg je dat uit
Excuus voor het off-topic, Sanjunipero.
nounou
maandag 15 juli 2019 om 14:24
Ja, ik moet zeggen dat ik niet goed weet of ik het precies zo verwoord als mijn psych het bedoeld heeft. Eén van mijn angsten is dus dat mensen me hierdoor afwijzen, en ik moet ervaren dat dat niet gebeurt. Als dat wél gebeurt, is dat ook helemaal niet erg. In mijn hoofd nemen mijn angsten vaak een loopje met me, en betekent afwijzing dus het einde van de wereld. Maar dat is het niet, en het is ook goed als ik dát in de praktijk ervaar.Lucifer2018 schreef: ↑15-07-2019 13:54Kan ook zijn dat het totaal anders gezegd of bedoelt is dan TO het heeft begrepen.
Denk ik.
The eyes are useless when the mind is blind.
maandag 15 juli 2019 om 14:30
Nee, ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Ik wéét inderdaad dat het oké is als ik niet mee ga op stap. Ik weet dat anderen dat stom of niet stom kunnen vinden, maar dat dat in the end eigenlijk helemaal niet zo belangrijk is. Toch voelt het soms enorm belangrijk, en kan ik dat gevoel niet van me afzetten, hoe rationeel ik ook nadenk.Zazamaenade schreef: ↑15-07-2019 14:10Ja, sorry, ik maak het te abstract. Mijn ervaring is dat weten en voelen echt twee verschillende ervaringen zijn en dat je dat met denken niet krijgt overbrugd. (Net zoiets als weten dat een hele zak chips niet goed voor je is maar hem toch leegeten, om maar een voorbeeld te noemen. En daarna kun je dat op heel veel manieren rationaliseren: ach wat maakt het uit, of: wat ben ik toch slappe trut of: volgende keer doe ik het anders of: voor een keer was het best lekker).
En er zijn zat mensen die niet begrijpen waarom je een zak chips eet als je dat eigenlijk niet wilt. Hoe leg je dat uit
Excuus voor het off-topic, Sanjunipero.
Net als ik rationeel gezien wel wéét dat ik waarschijnlijk niet echt ziek ga worden als ik me weer eens misselijk voel, maar ik voel me toch écht enorm misselijk.
The eyes are useless when the mind is blind.
maandag 15 juli 2019 om 14:33
Als ik af zou weten van je angststoornis zou ik begrijpen waarom je niet mee gaat en zou ik het niet suf vinden of me eraan ergeren. Als ik niets zou weten van je situatie zou ik me wel afvragen waarom je niet mee gaat, maar dan zou ik dat na een aantal keer waarschijnlijk ook wel een keer gevraagd hebben.
maandag 15 juli 2019 om 14:37
Want? Je kan je niet voorstellen dat niet iedereen stappen leuk vindt?aname schreef: ↑15-07-2019 14:33Als ik af zou weten van je angststoornis zou ik begrijpen waarom je niet mee gaat en zou ik het niet suf vinden of me eraan ergeren. Als ik niets zou weten van je situatie zou ik me wel afvragen waarom je niet mee gaat, maar dan zou ik dat na een aantal keer waarschijnlijk ook wel een keer gevraagd hebben.
maandag 15 juli 2019 om 15:47
Lucifer2018 schreef: ↑15-07-2019 14:37Want? Je kan je niet voorstellen dat niet iedereen stappen leuk vindt?
Mag je je iets tegenwoordig ook al niet meer iets afvragen?
Ipv zelf iets in te vullen voor een ander is het m.i. juist beter om te vragen waarom een ander iets wel/niet doet. Juist dan kan er beter mee worden omgegaan. Want stel dat de reden is dat iemand niet mee uitgaat omdat hij/zij niet drinkt en bang is altijd de bob te moeten zijn, door het bespreekbaar te maken kan dat probleem opgelost worden. Als de reden is dat iemand stappen niet leuk vindt, dan hoeven de vrienden het ook niet meer voor te stellen. Handig toch als je de reden weet?
maandag 15 juli 2019 om 16:25
Ik vind je geen suffe muts, ging zelf nooit op stap. Vond ik gewoon niks aan. Rumoerigheid, harde muziek. Daar krijg ik knallende hoofdpijn van. Dansen kan ik niet en lust geen alcohol. Mijn toenmalige vriendinnen begrepen dat niet. Ze raakten bevriend met andere meiden die mij ook maar raar vonden. Sindsdien werd ik steeds vaker genegeerd. Jammer, maar ik ging niet iets tegen mijn zin doen. En dan zat de vriendschap denk ik toch niet zo diep.
maandag 15 juli 2019 om 20:30
Wat chocolol zegt inderdaad, het kan voorkomen dat de reden anders is dan stappen gewoon niet leuk vinden. Ik schreef dit ook met in mijn achterhoofd iemand in mijn commissie die eigenlijk altijd gewoon riep 'ik ga niet mee' of 'ik blijf thuis', dus ik wist niet waarom diegene nooit mee ging. Bleek dus inderdaad dat diegene gewoon niks had met stappen en ook graag altijd voor twaalven slaapt. Sindsdien hoeven we het haar ook niet meer te vragen en is zij blij dat zij nooit meer nee hoeft te zeggen.Lucifer2018 schreef: ↑15-07-2019 14:37Want? Je kan je niet voorstellen dat niet iedereen stappen leuk vindt?
maandag 15 juli 2019 om 20:37
Ja, maar er hoeft helemaal geen reden op gegeven te worden aan anderen. Dat is mijn punt.aname schreef: ↑15-07-2019 20:30Wat chocolol zegt inderdaad, het kan voorkomen dat de reden anders is dan stappen gewoon niet leuk vinden. Ik schreef dit ook met in mijn achterhoofd iemand in mijn commissie die eigenlijk altijd gewoon riep 'ik ga niet mee' of 'ik blijf thuis', dus ik wist niet waarom diegene nooit mee ging. Bleek dus inderdaad dat diegene gewoon niks had met stappen en ook graag altijd voor twaalven slaapt. Sindsdien hoeven we het haar ook niet meer te vragen en is zij blij dat zij nooit meer nee hoeft te zeggen.
maandag 15 juli 2019 om 20:59
sanjunipero schreef: ↑15-07-2019 14:30Nee, ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Ik wéét inderdaad dat het oké is als ik niet mee ga op stap. Ik weet dat anderen dat stom of niet stom kunnen vinden, maar dat dat in the end eigenlijk helemaal niet zo belangrijk is. Toch voelt het soms enorm belangrijk, en kan ik dat gevoel niet van me afzetten, hoe rationeel ik ook nadenk.
Net als ik rationeel gezien wel wéét dat ik waarschijnlijk niet echt ziek ga worden als ik me weer eens misselijk voel, maar ik voel me toch écht enorm misselijk.
Gaat het in wezen niet over schaamte?
Dat je je schaamt dat je bang bent?
Angst voor dit soort situaties ken ik niet, maar schaamte over mijn kwetsbaarheden wel. Ik vind het de moeilijkste emotie om te hanteren, het heeft zoveel lagen en huist zo diep in het onderbewuste, in lagen waar ik amper bijkom en die diep in mijn kindertijd verankerd liggen.
Iedereen kan ergens over zeggen "dat is toch niets om je voor te schamen" maar dat maakt de schaamte niet minder, integendeel, het maakt het zelfs erger. Vreemde kwestie eigenlijk.
nounou
maandag 15 juli 2019 om 21:31
Dat weet ik niet zo goed, eerlijk gezegd. Er gaat wel veel schaamte schuil achter toegeven dat ik een angststoornis heb, waardoor dit bespreken met vrienden voor mij een héle grote stap lijkt. Dus misschien klopt het wel wat je zegt.Zazamaenade schreef: ↑15-07-2019 20:59Gaat het in wezen niet over schaamte?
Dat je je schaamt dat je bang bent?
Angst voor dit soort situaties ken ik niet, maar schaamte over mijn kwetsbaarheden wel. Ik vind het de moeilijkste emotie om te hanteren, het heeft zoveel lagen en huist zo diep in het onderbewuste, in lagen waar ik amper bijkom en die diep in mijn kindertijd verankerd liggen.
Iedereen kan ergens over zeggen "dat is toch niets om je voor te schamen" maar dat maakt de schaamte niet minder, integendeel, het maakt het zelfs erger. Vreemde kwestie eigenlijk.
The eyes are useless when the mind is blind.
maandag 15 juli 2019 om 22:17
Lucifer2018 schreef: ↑15-07-2019 20:37Ja, maar er hoeft helemaal geen reden op gegeven te worden aan anderen. Dat is mijn punt.
Er zit een verschil tussen interesse tonen in je vrienden en een verklaring eisen. Zie je dat niet? Met zulke reacties vraag ik me wel af of jij intieme banden met je vrienden hebt, want vragen naar iemands beweegredenen wordt door jou al als negatief ervaren.
Even aanvulling: ik snap dat dit mogelijk niet aardig overkomt, maar zo is het niet bedoeld. Ik vind jouw reactie soms gewoon nogal opvallend en dan vraag ik me dus af of je zo ook bent in het 'echte' leven.
dinsdag 16 juli 2019 om 14:32
Precies. Wanneer de band steeds hechter wordt, mag je toch wel zo'n vraag stellen om interesse te tonen? Bovendien kan het voor de ander alleen maar fijn zijn als de reden bekend is en hij/zij nooit meer nee moet zeggen, want steeds nee zeggen is ook vervelend. Lijkt me gewoon een normale interactie bovendien.chocolol schreef: ↑15-07-2019 22:17Er zit een verschil tussen interesse tonen in je vrienden en een verklaring eisen. Zie je dat niet? Met zulke reacties vraag ik me wel af of jij intieme banden met je vrienden hebt, want vragen naar iemands beweegredenen wordt door jou al als negatief ervaren.
Even aanvulling: ik snap dat dit mogelijk niet aardig overkomt, maar zo is het niet bedoeld. Ik vind jouw reactie soms gewoon nogal opvallend en dan vraag ik me dus af of je zo ook bent in het 'echte' leven.
On topic: Het vertellen van de reden achter het niet mee gaan stappen, moet je echt alleen voor jezelf doen, niet om anderen een plezier te doen. Het kan een opluchting geven, je kan je meer begrepen voelen en het kan makkelijker worden om te zeggen dat je niet meer gaat, omdat je niet meer in je hoofd speelt met je onzekerheden. Het is oké dat er schaamte bij komt kijken, probeer voor jezelf die schaamte te accepteren en te erkennen. Ik heb altijd geleerd dat het beter is om begrip te tonen dan te zeggen 'ach daar hoef je je toch helemaal niet voor te schamen' en corrigeer vriendinnen ook wanneer zij deze reactie geven. Ik schaam me er nou eenmaal voor.
