Overig
alle pijlers
Irriteren aan mensen die wat hebben
dinsdag 12 april 2022 om 20:18
Ik heb dus best wel veel mensen in mijn omgeving die altijd wel iets met hun gezondheid hebben. Hoofdpijn, moe, rugpijn, andere pijn….. Naar 100 specialisten gaan waar vervolgens niets uitkomt. Deze mensen wil ik ook niet uit mijn leven omdat ze ook gezelligheid en andere leuke dingen brengen/geven. Maar ik merk aan mezelf dat ik niet meer weet hoe ik moet reageren en er zo langzamerhand wel een beetje klaar mee ben. Soms moet ik echt goed nadenken als ik een appje stuur of bel waar ze nu weer last van hadden want ik toon wel interesse en vraag hoe het gaat. Ik vind dit een slechte gedachte van mezelf omdat ik natuurlijk niet in hun lijf kan kijken….en ze misschien echt wel overal last van hebben 
. Maar word er inmiddels zelf moe van 
Weet eigenlijk niet wat ik met dit topic wil maar misschien herkent iemand het en heeft tips voor mij hoe ik daarmee om kan gaan.
. Maar word er inmiddels zelf moe van Weet eigenlijk niet wat ik met dit topic wil maar misschien herkent iemand het en heeft tips voor mij hoe ik daarmee om kan gaan.
dinsdag 12 april 2022 om 23:27
Gewooniemand schreef: ↑12-04-2022 20:29Ik zeg ook dat ik het vervelend vind dat ik soms zo denk maar ik neem de klachten inmiddels minder serieus omdat er nooit iets concreets uitkomt. Maar ik besef ook dat er niet op alle lichamelijke klachten een antwoord is. Ik mankeer ook wel eens wat maar ga er pas over klagen als het langer dan een week of 2 weken is….
Als jij vraagt hoe het met iemand gaat en die persoon antwoordt naar waarheid dat het niet goed gaat, is dat geen klagen hoor.
En als ze al tig keer in het ziekenhuis zijn geweest en allerlei onderzoeken hebben gehad, is dat vast al veel langer dan twee weken.
Misschien vertellen ze je niet alle details, omdat ze wel aanvoelen dat jouw interesse onoprecht is. Waardoor jij inderdaad niet weet wat zij nu precies ervaren.
anoniem_407803 wijzigde dit bericht op 12-04-2022 23:27
0.12% gewijzigd
dinsdag 12 april 2022 om 23:27
Of op de verkeerde plek, en daar dan over gaan miepen overal en nergens.amby schreef: ↑12-04-2022 23:24Ik vind (wat ik ervaar als) leed eigenlijk een stuk moeilijker dan aanstellerij. Aanstellerij raakt me niet echt, en daardoor kan ik overschakelen naar een ander onderwerp of voorstellen om op dat moment wat te gaan doen. Leed kan ik heel moeilijk loslaten, zelfs tot het punt waar ik er slapeloze nachten van heb.
Daarmee overigens even in het midden latend of het in TOs geval om aanstellerij gaat. Dat is imho uiteindelijk vooral in the eye of the beholder. Er zijn mensen die zich minder druk maken over terminaal ziek zijn dan over een kliko die een uur te vroeg aan de weg is gezet. We reageren uiteindelijk uit onze eigen belevingswereld niet uit die van de ander.
En dat zijn nou vaak net de mensen die voor zieke mensen geen empathie kunnen opbrengen.
dinsdag 12 april 2022 om 23:32
Ik heb het vermoeden dat de persoon in jouw verhaal al wat ouder is.Onsjemeer schreef: ↑12-04-2022 23:19@granny71: je zegt 'ja'. Je herkent het? Wat zou jij adviseren om er toch voor de ander te zijn? Waar zou jij behoefte aan hebben? Zou je willen dat de ander probeert je wereld te vergroten? Of liever dat de ander begrip blijft hebben en blijft luisteren?
Als je iemand helemaal kon opvoeden hierin, hoe zou je die persoon dan vormen hierin?
Bij mij hielp het enorm dat ik nu een scootmobiel heb en er opuit kan. Na bijna 2 jaar "opgesloten" te hebben gezeten.
Maar ja, hoeveel gesprekstof levert een rondje boodschappen doen op?
Misschien kan je voor de persoon in jouw verhaal een dagbesteding/maatje vinden? Dan ben je niet de enige waar ze tegenaan kunnen "zeuren"
Eenzaamheid kan ook een trigger zijn om te "klagen". Aandacht is aandacht
granny71 wijzigde dit bericht op 12-04-2022 23:37
4.34% gewijzigd
dinsdag 12 april 2022 om 23:34
Niet iedereen.
Als ik vraag hoe het met iemand gaat, hoor ik graag de echte versie, niet de sociaal wenselijke. Maar ieder mag er natuurlijk zelf voor kiezen wat hij deelt. Wilde vooral even zeggen dat er echt mensen tussen kunnen zitten die oprecht je andere verhaal ook willen horen.
Vaak uit onverwachte hoek trouwens, is mijn ervaring.
dinsdag 12 april 2022 om 23:37
Ik snap niet waarom jij je nou zo tegen mij keert?
Ik lucht mijn hart niet bij mensen, juist omdat ze - zoals je hier kunt lezen - vaak zo onoprecht zijn, en ik dat niet in kan schatten. Ik heb geen behoefte meer aan oordelen over mijn wel of niet ziek zijn en wat ik wel of niet kan of zou moeten kunnen.
Daarnaast heb ik ook geen last van klagende mensen. Ik ken een persoon die vertelt altijd uitgebreid over haar fibromyalgie, maar die vertelt over álles uitgebreid, en tegen iedereen ook. En ze merkt het ook niet op of je er echt op in gaat of niet. Dat is gewoon hoe zij praat en is. Nou prima.
woensdag 13 april 2022 om 01:41
woensdag 13 april 2022 om 06:24
Sherlock schreef: ↑12-04-2022 23:34Niet iedereen.
Maar ieder mag er natuurlijk zelf voor kiezen wat hij deelt. Wilde vooral even zeggen dat er echt mensen tussen kunnen zitten die oprecht je andere verhaal ook willen horen.
Vaak uit onverwachte hoek trouwens, is mijn ervaring.
Als ik vraag hoe het met iemand gaat bedoel ik niet altijd de gezondheid.
Je bent meer dan je kwaaltjes. Ik wil best een keer luisteren naar hoe dik je enkels zijn en hoe hoe vervelend die steunkousen zijn. Maar na zes weken, zes keer een uur daarover praten ben ik er klaar mee. Die steunkousen werken niet als je ze in de la laat liggen dus heb je nog iets anders mee gemaakt?
woensdag 13 april 2022 om 08:55
Andersom schreef: ↑13-04-2022 06:24Als ik vraag hoe het met iemand gaat bedoel ik niet altijd de gezondheid.
Je bent meer dan je kwaaltjes. Ik wil best een keer luisteren naar hoe dik je enkels zijn en hoe hoe vervelend die steunkousen zijn. Maar na zes weken, zes keer een uur daarover praten ben ik er klaar mee. Die steunkousen werken niet als je ze in de la laat liggen dus heb je nog iets anders mee gemaakt?
Maar als hoe je je voelt (juist vanwege je gezondheid) nu eenmaal het antwoord op die vraag is, en ik weet op zo'n moment dat iemand ergens mee tobt, dan vraag ik daar zelfs expliciet naar.
Bedoel ik het in het algemeen, omdat ik bijvoorbeeld geen weet heb van een kwaal, dan mag elke reactie terugkomen wat mij betreft. Geeft iemand antwoord met 'op mijn werk gaat het goed, zeg je ook niet gelijk 'ik ben niet mijn werk. Zoals iemand hierboven ergens al opmerkte. Of 'met de kinderen prima', ook al nietszeggend over hoe die ander zich voelt.
En als iemand alleen oppervlakkig antwoord geeft, weet ik toch nog niks?
woensdag 13 april 2022 om 09:14
Vertellen waar je last van hebt is toch anders dan zeuren?
Zou to dat niet gewoon bedoelen?
Mijn moeder kan ook nogal zeuren en een andere keer vertelt ze gewoon wat eraan de hand is. Ik had een buikgriep komt anders over dan: ik was verschrikkelijk, verschrikkelijk in de diarree. Ik had zo'n verschrikkelijke verschrikkelijke buikpijn.
Dat laatste trek ik ook slecht en neem ik dan ook minder serieus.
Zou to dat niet gewoon bedoelen?
Mijn moeder kan ook nogal zeuren en een andere keer vertelt ze gewoon wat eraan de hand is. Ik had een buikgriep komt anders over dan: ik was verschrikkelijk, verschrikkelijk in de diarree. Ik had zo'n verschrikkelijke verschrikkelijke buikpijn.
Dat laatste trek ik ook slecht en neem ik dan ook minder serieus.
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
woensdag 13 april 2022 om 09:22
Joppie schreef: ↑13-04-2022 09:14Vertellen waar je last van hebt is toch anders dan zeuren?
Zou to dat niet gewoon bedoelen?
Mijn moeder kan ook nogal zeuren en een andere keer vertelt ze gewoon wat eraan de hand is. Ik had een buikgriep komt anders over dan: ik was verschrikkelijk, verschrikkelijk in de diarree. Ik had zo'n verschrikkelijke verschrikkelijke buikpijn.
Dat laatste trek ik ook slecht en neem ik dan ook minder serieus.
Als iemand het op die laatste manier vertelt, zal daar een reden achter zitten, denk ik dan maar. Misschien is er wat anders wat die persoon méér kast gaf (ik noem maar wat: de energie die het kostte om dan ook nog de onderbroeken te moeten wassen), maar durft men dat niet te zeggen in de wetenschap dat daar geen gehoor voor is. Dan kan het 'overdrijven' van de buikpijn een soort van nodig zijn om zich verstaanbaar te maken over de mate van last.
En daarnaast heeft iedereen ook zijn eigen manier van spreken. De een gebruikt versterkwoorden, de ander metaforen, weer een ander legt het heel plastisch uit en een volgende persoon zal alles downgraden.
woensdag 13 april 2022 om 09:23
Buikgriep vind ik dan weer anders... Als ik de post van TO lees: "best wel veel mensen in mijn omgeving die altijd wel iets met hun gezondheid hebben. Hoofdpijn, moe, rugpijn, andere pijn". Dan gaat het niet om een (buik)griepje oid. Dit leest als mensen die zich altijd ziek, zwak en misselijk voelen en daarover zeuren/klagen in plaats van er misschien iets aan te doen of het te accepteren.
Ik heb ook wel wat mensen in mijn omgeving die altijd iets mankeren. Deze mensen bewegen weinig, eten ongezond, slapen weinig... Zien ook veel dokters (huisarts, internist, diëtist), maar doen niets met het advies. Als je zo slecht voor jezelf zorgt, ga je je bijna gegarandeerd slecht voelen. Je kan daar dan ellenlang over klagen, maar je kan ook de situatie in eigen handen nemen en gezonder gaan leven. @TO: Is dat wat je bedoelt?
Ik heb ook wel wat mensen in mijn omgeving die altijd iets mankeren. Deze mensen bewegen weinig, eten ongezond, slapen weinig... Zien ook veel dokters (huisarts, internist, diëtist), maar doen niets met het advies. Als je zo slecht voor jezelf zorgt, ga je je bijna gegarandeerd slecht voelen. Je kan daar dan ellenlang over klagen, maar je kan ook de situatie in eigen handen nemen en gezonder gaan leven. @TO: Is dat wat je bedoelt?
woensdag 13 april 2022 om 09:24
Jufjoke schreef: ↑12-04-2022 21:14Ik heb een kind met een nog niet gediagnosticeerde longafwijking. We zijn al bijna drie jaar bezig om een diagnose te krijgen en daarmee hopelijk een passend behandelplan. Kind functioneert ondertussen wel tamelijk goed, er is dus niet zichtbaar iets aan de hand. Ik voel en merk dat er mensen zijn die het om die reden niet begrijpen of er om andere redenen 'wel een beetje klaar mee zijn'. Ik praat er dus in principe niet over, tenzij mensen er echt naar vragen. Dat doen er niet veel, want de keerzijde van er niet over praten is dat mensen denken dat het allemaal wel prima is.
Ik vind het best eenzaam om er zo in te staan, maar het voelt ook naar als je aanvoelt dat mensen denken 'oh God, komt ze weer aan met haar zieke kind'. Dus ik zwijg. En voel me eenzaam. Door dit soort gedachten als van jou.
Ik voel precies hetzelfde.
woensdag 13 april 2022 om 09:27
Dat weet ik heus wel, er zijn heel veel dingen die je niet zomaar kan zien. En ik weet ook echt heel goed dat je best iets kunt mankeren en dan toch goede dagen kunt hebben waarop dat niet zo lijkt. Maar dat neemt niet weg dat als jij met grote regelmaat 25km wandelt, je dus niet iets ernstigs aan je knie hebt. En die ‘stomme dokter’ dus niet gewoon geen zin heeft om je een nieuwe knie te geven, maar dat dat gewoon niet nodig is. Ook niet als die knie de dag na die 25km wandelen een beetje stijf is.Jufjoke schreef: ↑12-04-2022 21:26Het jammere is wel dat het soms moeilijk is om van buitenaf te beoordelen of er al dan niet echt iets serieus aan de hand is. Natuurlijk, als je kanker hebt is dat erg. En zo zijn er heel veel dingen echt heel erg. En vooral zichtbaar en begrijpelijk. Het zijn de mensen die geen diagnose hebben die tussen wal en schip vallen. En dan is het makkelijk om te besluiten dat er niet veel aan de hand is. Maar soms ligt het toch anders.
Mijn moeder klaagt bijvoorbeeld regelmatig dat ze een jaar na COVID eigenlijk nog steeds haar smaak helemaal kwijt is. Zo naar, we hebben geen idee hoe dat is etc. Dat zou inderdaad zo zijn, ware het niet dat ze ondertussen ook regelmatig uitgebreid verteld dat ze ergens zo lekker gegeten hebben, dat de aardbeien van winkel X echt zo heerlijk waren, enz enz. Tja, dan kan ik die klacht inderdaad niet meer echt serieus nemen. Op zijn minst is ‘ik proef al een jaar niks meer’ dan nogal overdreven.
woensdag 13 april 2022 om 09:33
Pinaco, dat zal TO waarschijnlijk bedoelen inderdaad, zo begreep ik het ook.
Los daarvan weet je nooit het hele verhaal. Want daar is de gemiddelde vraagsteller niet in geïnteresseerd. En die zal er ook niet op doorvragen, want 'weer zo'n zeur'. Waardoor de 'klager' op zijn beurt blijft hangen in zo'n zelfde antwoord steeds. En nooit echt begrepen wordt.
We kunnen het dus ook eens omdraaien. Hoe komt het dat dat er zo veel mensen om je heen 'klagen'?
Zijn ze niet gewoon ook echt ziek/mankeren ze iets?
Of ben jij zelf zo iemand waarvan de ander weet dat je niet oprecht geïnteresseerd bent? Waardoor ze niet het achterste van hun tong laten zien en ze niet verder komen dan hooguit vertellen wat de ander kan invoelen of waar de ander tijd voor heeft?
Want van die vele zogenaamde klagers, hoeveel tijd heb je daar echt, oprecht, tijd in gestoken en mee gesproken?
Los daarvan weet je nooit het hele verhaal. Want daar is de gemiddelde vraagsteller niet in geïnteresseerd. En die zal er ook niet op doorvragen, want 'weer zo'n zeur'. Waardoor de 'klager' op zijn beurt blijft hangen in zo'n zelfde antwoord steeds. En nooit echt begrepen wordt.
We kunnen het dus ook eens omdraaien. Hoe komt het dat dat er zo veel mensen om je heen 'klagen'?
Zijn ze niet gewoon ook echt ziek/mankeren ze iets?
Of ben jij zelf zo iemand waarvan de ander weet dat je niet oprecht geïnteresseerd bent? Waardoor ze niet het achterste van hun tong laten zien en ze niet verder komen dan hooguit vertellen wat de ander kan invoelen of waar de ander tijd voor heeft?
Want van die vele zogenaamde klagers, hoeveel tijd heb je daar echt, oprecht, tijd in gestoken en mee gesproken?
woensdag 13 april 2022 om 09:36
Ik kende ook een persoon die nul empathie had(mijn ex) ze vroeg heel vaak hoe het ging maar was eigenlijk niet geïnteresseerd in de antwoord als het niet goed ging want dat was te veel negatieve energie voor der.
Zogenaamde interesse tonen terwijl de antwoord je niet boeit. Waarom heb je eigenlijk nog contact met mensen vraag ik mezelf dan af? Beetje narcist gedrag, die zijn ook nooit oprecht geïnteresseerd in een ander en irriteren zich mateloos als de aandacht op een ander wordt gericht.
Zogenaamde interesse tonen terwijl de antwoord je niet boeit. Waarom heb je eigenlijk nog contact met mensen vraag ik mezelf dan af? Beetje narcist gedrag, die zijn ook nooit oprecht geïnteresseerd in een ander en irriteren zich mateloos als de aandacht op een ander wordt gericht.
woensdag 13 april 2022 om 09:38
Ik denk dat de ergernis hem meer zit in het voeren van monologen en het niet/nauwelijks geïnteresseerd zijn in de tegenpartij. Ik heb een tante die zodra ze binnenstapt, begint over van alles en nog wat. En dan over dat ze niet goed hoort, maar geen gehoorapparaat wil. Een zere knie, maar wel elke dag fietsen. Een zeer plekje op haar oor, een zere teen, het wisselt ook voortdurend. Maar als ik iets over mezelf vertel, luistert ze niet, begint ze weer over zichzelf en ze zou al helemaal nooit zelf vragen hoe het gaat. Op een gegeven moment wordt dat wel irritant.
woensdag 13 april 2022 om 09:39
Ik ben zelf die persoon die 'altijd wat heeft' omdat ik per maand 10 dagen migraine heb. Als ik dan weer hoor dat iedereen wel eens hoofdpijn heeft en dat ik gewoon een rondje moet gaan lopen of een paracetamol moet nemen dan begin ik me ook te ergeren. Ik begin er ook niet zelf over maar als mensen vragen hoe mijn weekend was dan zeg ik wel eerlijk dat ik alleen maar op bed heb gelegen.
Overigens heb ik juist dat ik de dagen dat ik me wel goed voel zoveel mogelijk positief wil zijn, maar ik kan me goed voorstellen dat mensen die dagelijks pijn hebben wanhopig worden.
Overigens heb ik juist dat ik de dagen dat ik me wel goed voel zoveel mogelijk positief wil zijn, maar ik kan me goed voorstellen dat mensen die dagelijks pijn hebben wanhopig worden.
woensdag 13 april 2022 om 09:42
Als je iemand al zo lang kent is er ook een bepaalde dynamiek gaande. Daar kom je niet makkelijk uit. Van beide kanten bedoel ik.
Ik denk ook dat diverse mensen mij menen te kennen 'omdat we al zo lang familie/bevriend zijn'. Maar op één of twee na kennen ze me niet echt. En dan ben ik zelf nog een open boek. Maar zelden dat iemand doorvraagt, verder denkt, invoelt, etc. en met een reactie komt waaraan ik kan merken 'je begrijpt me' of 'ik heb je gehoord '.
woensdag 13 april 2022 om 09:42
Dat. En voor sommige mensen is klagen gewoon de manier van communiceren. Want gezellig samen klagen. Of omdat ze niets zinnigs weten te zeggen en wel de stilte op willen vullen...granny71 schreef: ↑12-04-2022 23:32Ik heb het vermoeden dat de persoon in jouw verhaal al wat ouder is.
Bij mij hielp het enorm dat ik nu een scootmobiel heb en er opuit kan. Na bijna 2 jaar "opgesloten" te hebben gezeten.
Maar ja, hoeveel gesprekstof levert een rondje boodschappen doen op?
Misschien kan je voor de persoon in jouw verhaal een dagbesteding/maatje vinden? Dan ben je niet de enige waar ze tegenaan kunnen "zeuren"
Eenzaamheid kan ook een trigger zijn om te "klagen". Aandacht is aandacht
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 13 april 2022 om 09:45
Dat, gecombineerd met hoe je in het leven staat. Ook als je van alles mankeert kan je proberen het beste ervan te maken.CharlotteCcc schreef: ↑13-04-2022 09:38Ik denk dat de ergernis hem meer zit in het voeren van monologen en het niet/nauwelijks geïnteresseerd zijn in de tegenpartij.
Maar dat is toch niet te vergelijken met de situatie die TO schetst? Jij lijdt daadwerkelijk ergens aan, iets dat heel concreet en bekend is. Neemt niet weg dat het kl*te is dat mensen het bagatelliseren, maar is volgens mij niet wat TO bedoelt.Spring_time schreef: ↑13-04-2022 09:39Ik ben zelf die persoon die 'altijd wat heeft' omdat ik per maand 10 dagen migraine heb.
woensdag 13 april 2022 om 09:46
Interessant onderwerp en herkenbaar.
Ik ben zelf nogal indirect belast als het gaat om het oeverloos doordazen over pijnen, kwalen en gebreken.
Mijn oma deed dit en van daaruit zijn mijn moeder en tante dit ook gaan doen.
Ik wist tot op zekere leeftijd niet beter dan dat dit normaal was.
Ik weet achteraf ook waar dit bij mijn oma vandaan leek te komen (oorlogstrauma, verlies, rouw, frustratie en dat onbewust omzetten in lichamelijke pijn en daarover uitweiden)
Dat ging dan zo (oma en moeder hadden dagelijks telefonisch contact) als ik de telefoon opnam:
Met sprokkelientje
Hoi meid, met je oma
Hoi oma hoe is het?
Och, oma heeft zo slecht geslapen, overal pijn weer, ik zat om 03:00 alweer op, al mijn spieren doen zeer, die nieuwe pillen helpen ook niet. Ik ben al bij alle dokters geweest, niemand kan wat vinden.
En hoe is het met jou sprokkelientje?
Ja, goed, ik heb op school...blablablabla.
Oma hoopt dat als jij later groot bent dit je allemaal bespaard blijft hoor, oma haar lijf zit nu eenmaal niet goed in elkaar, je moeder heeft dit ook etc..etc..
Vanaf jonge leeftijd werd ik hiermee geconfronteerd en heb ik mij verantwoordelijk gevoeld voor de pijn, het ongemak en de gebreken van volwassenen.
Dat heeft er toe geleid dat ik in het hier en nu wars ben van "klagers" en zoals ik het noem de PHPD mensen (pijntje hier, pijntje daar).Deze mensen ga ik het liefst uit de weg, negeer ik, of als ik er een keer echt niet onderuit kan zet ik mezelf op "uit" als ze hun bek een douw geven die richting in.
Keerzijde hiervan is dat ik zelf altijd maar doorga en eerst bijna om moet vallen van iets wil ik het erkennen of er iets mee doen.
Ben nog steeds op zoek naar de balans hierin en wordt ook weleens op mijn vingers getikt, want ik ben nogal van de : zeik niet, doorgaan, niet aanstellen....
Ik ben zelf nogal indirect belast als het gaat om het oeverloos doordazen over pijnen, kwalen en gebreken.
Mijn oma deed dit en van daaruit zijn mijn moeder en tante dit ook gaan doen.
Ik wist tot op zekere leeftijd niet beter dan dat dit normaal was.
Ik weet achteraf ook waar dit bij mijn oma vandaan leek te komen (oorlogstrauma, verlies, rouw, frustratie en dat onbewust omzetten in lichamelijke pijn en daarover uitweiden)
Dat ging dan zo (oma en moeder hadden dagelijks telefonisch contact) als ik de telefoon opnam:
Met sprokkelientje
Hoi meid, met je oma
Hoi oma hoe is het?
Och, oma heeft zo slecht geslapen, overal pijn weer, ik zat om 03:00 alweer op, al mijn spieren doen zeer, die nieuwe pillen helpen ook niet. Ik ben al bij alle dokters geweest, niemand kan wat vinden.
En hoe is het met jou sprokkelientje?
Ja, goed, ik heb op school...blablablabla.
Oma hoopt dat als jij later groot bent dit je allemaal bespaard blijft hoor, oma haar lijf zit nu eenmaal niet goed in elkaar, je moeder heeft dit ook etc..etc..
Vanaf jonge leeftijd werd ik hiermee geconfronteerd en heb ik mij verantwoordelijk gevoeld voor de pijn, het ongemak en de gebreken van volwassenen.
Dat heeft er toe geleid dat ik in het hier en nu wars ben van "klagers" en zoals ik het noem de PHPD mensen (pijntje hier, pijntje daar).Deze mensen ga ik het liefst uit de weg, negeer ik, of als ik er een keer echt niet onderuit kan zet ik mezelf op "uit" als ze hun bek een douw geven die richting in.
Keerzijde hiervan is dat ik zelf altijd maar doorga en eerst bijna om moet vallen van iets wil ik het erkennen of er iets mee doen.
Ben nog steeds op zoek naar de balans hierin en wordt ook weleens op mijn vingers getikt, want ik ben nogal van de : zeik niet, doorgaan, niet aanstellen....
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
