Overig
alle pijlers
Irriteren aan mensen die wat hebben
dinsdag 12 april 2022 om 20:18
Ik heb dus best wel veel mensen in mijn omgeving die altijd wel iets met hun gezondheid hebben. Hoofdpijn, moe, rugpijn, andere pijn….. Naar 100 specialisten gaan waar vervolgens niets uitkomt. Deze mensen wil ik ook niet uit mijn leven omdat ze ook gezelligheid en andere leuke dingen brengen/geven. Maar ik merk aan mezelf dat ik niet meer weet hoe ik moet reageren en er zo langzamerhand wel een beetje klaar mee ben. Soms moet ik echt goed nadenken als ik een appje stuur of bel waar ze nu weer last van hadden want ik toon wel interesse en vraag hoe het gaat. Ik vind dit een slechte gedachte van mezelf omdat ik natuurlijk niet in hun lijf kan kijken….en ze misschien echt wel overal last van hebben 
. Maar word er inmiddels zelf moe van 
Weet eigenlijk niet wat ik met dit topic wil maar misschien herkent iemand het en heeft tips voor mij hoe ik daarmee om kan gaan.
. Maar word er inmiddels zelf moe van Weet eigenlijk niet wat ik met dit topic wil maar misschien herkent iemand het en heeft tips voor mij hoe ik daarmee om kan gaan.
woensdag 13 april 2022 om 09:54
Bij het lezen van de openingspost moest ik gelijk denken aan dat stuk van Brigitte Kaandorp over de "speciaal-voor-jou-vrouw" waar ook haar liedje "Ik heb een heel zwaar leven" bij hoort.
Ik ken zeker wel dat soort mensen en na jaren kan het dan inderdaad wel eens lastig zijn om begripvol, oprecht belangstellend, geïnteresseerd en meelevend te blijven.
sketch
https://youtu.be/Qjp_aRjktAQ
liedje
https://youtu.be/BFugEoNNUFc
Ik ken zeker wel dat soort mensen en na jaren kan het dan inderdaad wel eens lastig zijn om begripvol, oprecht belangstellend, geïnteresseerd en meelevend te blijven.
sketch
https://youtu.be/Qjp_aRjktAQ
liedje
https://youtu.be/BFugEoNNUFc
originalheleen wijzigde dit bericht op 13-04-2022 10:13
1.92% gewijzigd
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
woensdag 13 april 2022 om 10:19
Dat denk ik ook.CharlotteCcc schreef: ↑13-04-2022 09:38Ik denk dat de ergernis hem meer zit in het voeren van monologen en het niet/nauwelijks geïnteresseerd zijn in de tegenpartij. Ik heb een tante die zodra ze binnenstapt, begint over van alles en nog wat. En dan over dat ze niet goed hoort, maar geen gehoorapparaat wil. Een zere knie, maar wel elke dag fietsen. Een zeer plekje op haar oor, een zere teen, het wisselt ook voortdurend. Maar als ik iets over mezelf vertel, luistert ze niet, begint ze weer over zichzelf en ze zou al helemaal nooit zelf vragen hoe het gaat. Op een gegeven moment wordt dat wel irritant.
Een kennis van mij heeft 4 jaar geleden een ongeval gehad in het verkeer. Heel naar en ze heeft er wat lichamelijke klachten aan over gehouden. Dat is heel vervelend, maar het leven gaat wel (ook) gewoon verder tussen de controles bij de arts door. Alleen is een normaal gesprek met haar niet meer mogelijk. Hoe je ook probeert op een positieve manier een andere wending te geven aan het gesprek. Ze geeft ook geen reactie op algemene vragen of luchtige andere onderwerpen. Het lijkt net of ze je niet hoort en binnen 1 minuut gaat het alweer over haar. "He Mies, heb je ook al gehoord dat hier een leuk winkeltje gaat komen?" Mies: "Oh en had ik al verteld dat ik nu weer naar een andere arts moet?"
Dit is dus letterlijk en gaat zo maar door.
Ze mag rustig haar ei bij me kwijt en ik sta bekend om mijn geduld en luisterend oor maar er zijn grenzen. Het wil dus niet zeggen dat mensen die echt iets mankeert ook niet soms kunnen doorslaan.
"Kump ut vandaag neet, dan kump ut murrege"
woensdag 13 april 2022 om 11:03
Ik mankeer van alles maar klaag er nooit over. Ik zei al vroeg tegen mezelf dat je daar mensen mee wegjaagt. Toen ik ziek werd bleef er niks van mijn vriendengroep over. Ze konden er niet mee omgaan.
Nu vraag ik wel eens aan iemand hoe t gaat maar krijg die vraag nooit eens terug en als ik die vraag al krijg luisteren mensen niet eens naar het antwoord.
Kortom ik houd mijn mond wel en lijd in stilte.
Dat gezegd hebbende, ik heb een buurvrouw die elke dag klaagt en zeurt en altijd in een slachtofferrol zit. Zo erg zelfs dat ik haar ontloop. Deze vrouw zal ook nooit eens aan mij vragen hoe t gaat.
Nu vraag ik wel eens aan iemand hoe t gaat maar krijg die vraag nooit eens terug en als ik die vraag al krijg luisteren mensen niet eens naar het antwoord.
Kortom ik houd mijn mond wel en lijd in stilte.
Dat gezegd hebbende, ik heb een buurvrouw die elke dag klaagt en zeurt en altijd in een slachtofferrol zit. Zo erg zelfs dat ik haar ontloop. Deze vrouw zal ook nooit eens aan mij vragen hoe t gaat.
woensdag 13 april 2022 om 11:12
Waarschijnlijk beheerst het ook echt haar hele leven, dat is ook moeilijk natuurlijk.Vitamini schreef: ↑13-04-2022 10:19Dat denk ik ook.
Een kennis van mij heeft 4 jaar geleden een ongeval gehad in het verkeer. Heel naar en ze heeft er wat lichamelijke klachten aan over gehouden. Dat is heel vervelend, maar het leven gaat wel (ook) gewoon verder tussen de controles bij de arts door. Alleen is een normaal gesprek met haar niet meer mogelijk. Hoe je ook probeert op een positieve manier een andere wending te geven aan het gesprek. Ze geeft ook geen reactie op algemene vragen of luchtige andere onderwerpen. Het lijkt net of ze je niet hoort en binnen 1 minuut gaat het alweer over haar. "He Mies, heb je ook al gehoord dat hier een leuk winkeltje gaat komen?" Mies: "Oh en had ik al verteld dat ik nu weer naar een andere arts moet?"
Dit is dus letterlijk en gaat zo maar door.
Ze mag rustig haar ei bij me kwijt en ik sta bekend om mijn geduld en luisterend oor maar er zijn grenzen. Het wil dus niet zeggen dat mensen die echt iets mankeert ook niet soms kunnen doorslaan.
woensdag 13 april 2022 om 11:23
Soms is het heel vervelend als mensen denken dat je je aanstelt.
Mijn eten kreeg ik niet weg en het bleef hangen en deed pijn. Het zou tussen mijn oren zitten. Daar word je dus gek van als je niet serieus genomen wordt.
Na maanden kwam uit onderzoek dat mijn slokdarm maar 10 procent werkte, en ik dus gelijk had.
Mijn eten kreeg ik niet weg en het bleef hangen en deed pijn. Het zou tussen mijn oren zitten. Daar word je dus gek van als je niet serieus genomen wordt.
Na maanden kwam uit onderzoek dat mijn slokdarm maar 10 procent werkte, en ik dus gelijk had.
woensdag 13 april 2022 om 12:27
Ik denk dat een hoop mensen, misschien wel met name vrouwen, klagen over gezondheid omdat dat een sociaal geaccepteerde manier is, of was, om aandacht te vragen voor je ongelukkigheid in het leven.sprokkelientje schreef: ↑13-04-2022 09:46Ik ben zelf nogal indirect belast als het gaat om het oeverloos doordazen over pijnen, kwalen en gebreken.
Mijn oma deed dit en van daaruit zijn mijn moeder en tante dit ook gaan doen.
Rouw, depressie, angst etc waren lange tijd niet iets waar je over praatte, of mensen weten niet hoe er op te reageren. Als je dan wél aandacht en erkenning en medeleven krijgt om een zere knie, dan wordt dat voortaan je focus.
Anderzijds : Mensen die niet graag over hun kwalen praten, ik denk dat dat ook deels door ongemak komt over hoe mensen erop reageren. Hoe incasseer je medeleven? Hoe ga je om met vragen die je te indringend vindt? Hoe reageer je op “oh dat heb ik ook” als de ander overduidelijk níet hetzelfde heeft? Dan maar liever helemaal niet erover praten, denken een hoop mensen (denk ik).
woensdag 13 april 2022 om 12:36
Spijker op zijn kop, deels de tijdgeest inderdaad maar bij mijn oma ging het veel dieper dan dit. Achteraf beredeneerd (ook vanuit mijn professie in de GGZ) vertoonde zij echt wel componenten van een ongedifferentieerde somatoforme stoornis.Ginevra schreef: ↑13-04-2022 12:27Ik denk dat een hoop mensen, misschien wel met name vrouwen, klagen over gezondheid omdat dat een sociaal geaccepteerde manier is, of was, om aandacht te vragen voor je ongelukkigheid in het leven.
Rouw, depressie, angst etc waren lange tijd niet iets waar je over praatte, of mensen weten niet hoe er op te reageren. Als je dan wél aandacht en erkenning en medeleven krijgt om een zere knie, dan wordt dat voortaan je focus.
Anderzijds : Mensen die niet graag over hun kwalen praten, ik denk dat dat ook deels door ongemak komt over hoe mensen erop reageren. Hoe incasseer je medeleven? Hoe ga je om met vragen die je te indringend vindt? Hoe reageer je op “oh dat heb ik ook” als de ander overduidelijk níet hetzelfde heeft? Dan maar liever helemaal niet erover praten, denken een hoop mensen (denk ik).
Behalve artrose in haar knieën mankeerde ze somatisch namelijk helemaal niets.
Mijn oma "was" pijn en naast de lieverd die ze ook kon was ze ook meester in manipuleren, ze zoog iedereen er dus in mee. Mijn moeder zelf was er ook beperkt tegen bestand (meer onbewust denk ik en uit schuldgevoel)
Zijn toch allemaal patronen die doorwerken denk ik.
Ik ga zoals ik in mijn eerdere post aangaf, ook niet helemaal gezond met de materie om zeg maar.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 13 april 2022 om 13:01
sprokkelientje schreef: ↑13-04-2022 12:36Spijker op zijn kop, deels de tijdgeest inderdaad maar bij mijn oma ging het veel dieper dan dit. Achteraf beredeneerd (ook vanuit mijn professie in de GGZ) vertoonde zij echt wel componenten van een ongedifferentieerde somatoforme stoornis.
Behalve artrose in haar knieën mankeerde ze somatisch namelijk helemaal niets.
Ik denk dat er bij mensen zoals jouw oma veel dingen door elkaar heen werken. Er kan echt lichamelijk lijden zijn zonder vindbare ziekte, er kan echt lichamelijk lijden zijn mét een vindbare ziekte maar die veroorzaakt wordt door psychische oorzaken, er kan aanstellerij zijn….
Echt lichamelijk lijden met een lichamelijke ziekte zonder psychische component heeft de hoogste maatschappelijke “status”, dan ben je echt zielig en daarvoor krijg je begrip. Alles waarbij de lichamelijke component moeilijk vindbaar is, komt bij de omgeving op de stapel “het zal wel” en dan voelen de lijders zich tekort gedaan.
In die stapel zit van alles, van echte ziektes die alleen nog niet gediagnostiseerd zijn tot aandachttrekkerij. Logisch dat mensen vechten om een label van een “echte” ziekte te krijgen, want dat geeft erkenning en ont-schuldiging van je leed. En dat heeft weer tot gevolg dat de omgeving murw gebeukt raakt en het alsjeblieft eens over wat anders wil hebben.
Zijn toch allemaal patronen die doorwerken denk ik.
Ik ga zoals ik in mijn eerdere post aangaf, ook niet helemaal gezond met de materie om zeg maar.
Ja, we barsten van de patronen denk ik
ik heb er zelf ook nog wel een paar 
woensdag 13 april 2022 om 13:08
Ginevra schreef: ↑13-04-2022 13:01Ik denk dat er bij mensen zoals jouw oma veel dingen door elkaar heen werken. Er kan echt lichamelijk lijden zijn zonder vindbare ziekte, er kan echt lichamelijk lijden zijn mét een vindbare ziekte maar die veroorzaakt wordt door psychische oorzaken, er kan aanstellerij zijn….
Echt lichamelijk lijden met een lichamelijke ziekte zonder psychische component heeft de hoogste maatschappelijke “status”, dan ben je echt zielig en daarvoor krijg je begrip. Alles waarbij de lichamelijke component moeilijk vindbaar is, komt bij de omgeving op de stapel “het zal wel” en dan voelen de lijders zich tekort gedaan.
In die stapel zit van alles, van echte ziektes die alleen nog niet gediagnostiseerd zijn tot aandachttrekkerij. Logisch dat mensen vechten om een label van een “echte” ziekte te krijgen, want dat geeft erkenning en ont-schuldiging van je leed. En dat heeft weer tot gevolg dat de omgeving murw gebeukt raakt en het alsjeblieft eens over wat anders wil hebben.
Ja, we barsten van de patronen denk ik
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 13 april 2022 om 13:28
Ik heb zo mijn twijfels.Lorem_Ipsum schreef: ↑13-04-2022 11:12Waarschijnlijk beheerst het ook echt haar hele leven, dat is ook moeilijk natuurlijk.
In het begin niet natuurlijk, want er waren zeker wel blessures. Maar na jaren begint het me op te vallen dat het tempo waarin artsbezoeken, onderzoeken en behandelingen elkaar opvolgen op zijn minst opmerkelijk is. Ik heb in de gezondheidszorg gewerkt en mijn eigen moeder loopt wegens diverse gezondheidsproblemen ziekenhuis in- en uit maar zelfs zij haalt die frequentie niet. Gewoon omdat dat niet realistisch is. En er komen telkens nieuwe dingen bij. Ik heb toch het vermoeden (en dat klinkt niet leuk maar die mensen bestaan ook) dat ze de aandacht die ze na het ongeluk kreeg op deze manier probeert vast te houden. Ik heb haar ook weleens moeilijk zien gaan lopen zodra ze mensen ziet zodat deze haar dan vervolgens vragen wat er aan de hand is. Misschien is ze eenzaam en heeft ze behoefte aan aandacht, dat kan. Maar ik haak af zodra iemand dat op deze manier gaat doen.
"Kump ut vandaag neet, dan kump ut murrege"
woensdag 13 april 2022 om 13:42
Oh ja, dat is dan wellicht weer een apart geval.Vitamini schreef: ↑13-04-2022 13:28Ik heb zo mijn twijfels.
In het begin niet natuurlijk, want er waren zeker wel blessures. Maar na jaren begint het me op te vallen dat het tempo waarin artsbezoeken, onderzoeken en behandelingen elkaar opvolgen op zijn minst opmerkelijk is. Ik heb in de gezondheidszorg gewerkt en mijn eigen moeder loopt wegens diverse gezondheidsproblemen ziekenhuis in- en uit maar zelfs zij haalt die frequentie niet. Gewoon omdat dat niet realistisch is. En er komen telkens nieuwe dingen bij. Ik heb toch het vermoeden (en dat klinkt niet leuk maar die mensen bestaan ook) dat ze de aandacht die ze na het ongeluk kreeg op deze manier probeert vast te houden. Ik heb haar ook weleens moeilijk zien gaan lopen zodra ze mensen ziet zodat deze haar dan vervolgens vragen wat er aan de hand is. Misschien is ze eenzaam en heeft ze behoefte aan aandacht, dat kan. Maar ik haak af zodra iemand dat op deze manier gaat doen.
donderdag 14 april 2022 om 10:57
Dus dan is het goed? En als je klachten hebt waarvoor de oorzaak niet gevonden wordt, mag je niet klagen?
donderdag 14 april 2022 om 11:06
Dat schrijf en bedoel ik niet. Ik doel op de mensen die altijd ziek, zwak en misselijk zijn (in de vorm van hoofdpijntje, rugpijn, pijn aan de kleine teen), de schouders laten hangen, altijd klagen maar niets willen doen om het leven wat leuker/gezonder te maken, negatief in het leven staan... Dat vind ik niet vergelijkbaar met iemand die elke maand 10 dagen last heeft van heftige migraine.
donderdag 14 april 2022 om 11:09
Herkenbaar hoor. Het ligt inderdaad echt aan de manier waarop.
Zowel mijn moeder als mijn (inmiddels overleden) oma hadden daar echt een handje van. Elkaar echt overstemmen met wie het het zwaarst had. Zeuren zeuren zeuren. Vanaf seconde 1 ging het over wat ze allemaal moesten slikken, wat de arts zei, wie er verder allemaal kanker had, tot hoe ver ze hun arm konden bewegen, wat de bijwerkingen waren etc. etc. "De arts zei dat hij nog nóóit zoiets gezien had!" "Oh, maar de man van Hettie heeft het erger hoor!" "Ik moet dit en dat en zus en zo slikken" "Ja ik dat ook maar dan dubbel zoveel."
Om hórendol van te worden. Het ging echt over niks anders meer en ze luisterden niet eens naar elkaar, gewoon omstebeurt opsommen hoe ziek ze zijn.
Naar mijn mening allebei eenzaam en nooit geleerd normaal te communiceren. Bij de generatie van mijn oma veel leed, waar nooit naar gevraagd en geluisterd werd door mijn moeder en tantes. Als ik alleen was met mijn oma kwam er veel meer uit en waren de gesprekken veel anders. Dan ging het eigenlijk niet om de klachten, maar wilde ze vertellen over de hele familie die gestorven is met de watersnoodramp en een verloren dochter die in een gesticht gezet is. Aandacht, iemand die écht luistert.
Zowel mijn moeder als mijn (inmiddels overleden) oma hadden daar echt een handje van. Elkaar echt overstemmen met wie het het zwaarst had. Zeuren zeuren zeuren. Vanaf seconde 1 ging het over wat ze allemaal moesten slikken, wat de arts zei, wie er verder allemaal kanker had, tot hoe ver ze hun arm konden bewegen, wat de bijwerkingen waren etc. etc. "De arts zei dat hij nog nóóit zoiets gezien had!" "Oh, maar de man van Hettie heeft het erger hoor!" "Ik moet dit en dat en zus en zo slikken" "Ja ik dat ook maar dan dubbel zoveel."
Om hórendol van te worden. Het ging echt over niks anders meer en ze luisterden niet eens naar elkaar, gewoon omstebeurt opsommen hoe ziek ze zijn.
Naar mijn mening allebei eenzaam en nooit geleerd normaal te communiceren. Bij de generatie van mijn oma veel leed, waar nooit naar gevraagd en geluisterd werd door mijn moeder en tantes. Als ik alleen was met mijn oma kwam er veel meer uit en waren de gesprekken veel anders. Dan ging het eigenlijk niet om de klachten, maar wilde ze vertellen over de hele familie die gestorven is met de watersnoodramp en een verloren dochter die in een gesticht gezet is. Aandacht, iemand die écht luistert.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
donderdag 14 april 2022 om 11:23
Ik vind het ongezond hoe we in de maatschappij omgaan met mensen die gezondheidsissues hebben, en vooral maar altijd roepen dat mensen er maar het beste van moeten maken. Daar kun je niet zoveel mee, met die opdracht, als je je ellendig voelt. Als iemand een keer oprecht doorvraagt hoe het gaat, helpt dat waarschijnlijk veel meer om de ander op weg te helpen er het beste van te maken dan alleen die loze opdracht geven.
Al dat ge-‘maak er het beste van en blijf vooral positief’ kan echt heel schadelijk zijn. Ik heb kanker gehad, en ken behoorlijk wat lotgenoten die het niet eens meer durven te zeggen dat ze zich zorgen maken over de toekomst, omdat het enige wat ze uit hun omgeving krijgen dat eeuwige toxische ‘positief blijven’ mantra is. Dan ben je dus ziek, voel je je beroerd door de behandeling en ben je bang je kinderen niet op te zien groeien en dan krijg je óók nog de boodschap dat je faalt omdat je niet blij en positief bent.
Al dat ge-‘maak er het beste van en blijf vooral positief’ kan echt heel schadelijk zijn. Ik heb kanker gehad, en ken behoorlijk wat lotgenoten die het niet eens meer durven te zeggen dat ze zich zorgen maken over de toekomst, omdat het enige wat ze uit hun omgeving krijgen dat eeuwige toxische ‘positief blijven’ mantra is. Dan ben je dus ziek, voel je je beroerd door de behandeling en ben je bang je kinderen niet op te zien groeien en dan krijg je óók nog de boodschap dat je faalt omdat je niet blij en positief bent.
donderdag 14 april 2022 om 11:30
Dat sowieso, evenals het frame van 'strijden tegen kanker', 'kanker overwinnen' etc. Als je doodgaat aan kanker ben je dus een loser
Op die manier bedoelen mensen het doorgaans niet. Maar we zijn zo onhandig in het communiceren over ziekte en ellende en dood. Vroeger sprak je er maar helemaal niet over, fluisterden mensen over 'K'. En nu leven we zogenaamd zo open en delen we van alles, maar het moet wel positief en leuk en sterk blijven. Gewoon omdat we niet weten hoe het anders kan, denk ik.
Zelfs de naam 'Kanjerketting' (voor kinderen met kanker) geeft me een beetje dat bijsmaakje. Alsof "Kanjer" zijn een opdracht is als je kanker hebt ook als je je helemaal geen kanjer voelt.
donderdag 14 april 2022 om 12:04
Ik vind het af en toe wel moeilijk hoor, wanneer is iemand nu aandacht aan het vragen en wanneer is het serieus een neverending story van ellende en kan diegene er ook niets aan doen. Ik vind het zelf ook niet leuk als het contact minder wordt doordat het slecht gaat met iemand. Maar sommige mensen kunnen ook de hele dag het gesprek naar zichzelf en hun aandoening draaien.
Wij hebben bijvoorbeeld meerdere mensen met een voedselallergie in de familie. Als je dan een keer een feestje hebt dan eet de één gewoon wat ze wel mag en je hoort het verder niet, bij het doorgeven van de hapjesschaal slaat ze gewoon over. De ander hoor je de hele tijd: "ja nu ik geen melk meer mag blablabla" en bij alles wat er op tafel komt moet de allergie benoemd worden. "Truus wil je een toastje?". "Ja, maar niet met ailioli want daar zit melk in en dat mag ik niet. Doe maar filet american". Ook in gesprekken komt dat onderwerp steeds terug terwijl ik ook niet veel meer over kan zeggen dan dat het vervelend is en op een gegeven moment ook de verhalen wel heb gehoord hoe het allemaal in z'n werk gaat.
Aan de andere kant heb ik ook een vriendin die door een ongeluk nooit meer helemaal zal herstellen. Elke keer als ik haar zie en vraag hoe het gaat dan geeft ze eerlijk toe dat ze het moeilijk vindt en nog zoekende is, ze is ook niet per se positief. Toch zijn die gesprekken na een paar minuten vaak wel geëvolueerd naar een algemener onderwerp. Ik ervaar haar negatieviteit niet als storend, maar juist omdat ze ook nog interesse heeft in andere dingen en niet haar best doet om haar situatie steeds weer in het gesprek te wringen. Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is en veel tijd nodig heeft en wil dan ook met liefde elke keer naar haar luisteren, juist doordat ze daarna ook gewoon algemene interesse toont.
Wij hebben bijvoorbeeld meerdere mensen met een voedselallergie in de familie. Als je dan een keer een feestje hebt dan eet de één gewoon wat ze wel mag en je hoort het verder niet, bij het doorgeven van de hapjesschaal slaat ze gewoon over. De ander hoor je de hele tijd: "ja nu ik geen melk meer mag blablabla" en bij alles wat er op tafel komt moet de allergie benoemd worden. "Truus wil je een toastje?". "Ja, maar niet met ailioli want daar zit melk in en dat mag ik niet. Doe maar filet american". Ook in gesprekken komt dat onderwerp steeds terug terwijl ik ook niet veel meer over kan zeggen dan dat het vervelend is en op een gegeven moment ook de verhalen wel heb gehoord hoe het allemaal in z'n werk gaat.
Aan de andere kant heb ik ook een vriendin die door een ongeluk nooit meer helemaal zal herstellen. Elke keer als ik haar zie en vraag hoe het gaat dan geeft ze eerlijk toe dat ze het moeilijk vindt en nog zoekende is, ze is ook niet per se positief. Toch zijn die gesprekken na een paar minuten vaak wel geëvolueerd naar een algemener onderwerp. Ik ervaar haar negatieviteit niet als storend, maar juist omdat ze ook nog interesse heeft in andere dingen en niet haar best doet om haar situatie steeds weer in het gesprek te wringen. Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is en veel tijd nodig heeft en wil dan ook met liefde elke keer naar haar luisteren, juist doordat ze daarna ook gewoon algemene interesse toont.
donderdag 14 april 2022 om 12:16
Dat was ook precies mijn gedachte toen ik die na voor het eerste hoorde.Ginevra schreef: ↑14-04-2022 11:30Dat sowieso, evenals het frame van 'strijden tegen kanker', 'kanker overwinnen' etc. Als je doodgaat aan kanker ben je dus een loser
Op die manier bedoelen mensen het doorgaans niet. Maar we zijn zo onhandig in het communiceren over ziekte en ellende en dood. Vroeger sprak je er maar helemaal niet over, fluisterden mensen over 'K'. En nu leven we zogenaamd zo open en delen we van alles, maar het moet wel positief en leuk en sterk blijven. Gewoon omdat we niet weten hoe het anders kan, denk ik.
Zelfs de naam 'Kanjerketting' (voor kinderen met kanker) geeft me een beetje dat bijsmaakje. Alsof "Kanjer" zijn een opdracht is als je kanker hebt ook als je je helemaal geen kanjer voelt.
Ook met de rest van je post ben ik het helemaal eens, trouwens.
donderdag 14 april 2022 om 12:20
Ik weet natuurlijk niet hoe het bij je vriendin werkt en ook niet hoe snel ‘een paar minuten’ is, maar dit klinkt als wat ik deed als ik aangaf dat het helemaal niet zo lekker ging, en daar weinig respons op kwam: maar snel overgaan op iets anders. Stel je op zo’n moment ook open vragen om je vriendin wat meer de ruimte te geven om meer te vertellen? Dat vond ik op zo’n moment prettig. Hoeft bij haar natuurlijk niet zo te zijn, maar kan wel.Pluma schreef: ↑14-04-2022 12:04Ik vind het af en toe wel moeilijk hoor, wanneer is iemand nu aandacht aan het vragen en wanneer is het serieus een neverending story van ellende en kan diegene er ook niets aan doen. Ik vind het zelf ook niet leuk als het contact minder wordt doordat het slecht gaat met iemand. Maar sommige mensen kunnen ook de hele dag het gesprek naar zichzelf en hun aandoening draaien.
Wij hebben bijvoorbeeld meerdere mensen met een voedselallergie in de familie. Als je dan een keer een feestje hebt dan eet de één gewoon wat ze wel mag en je hoort het verder niet, bij het doorgeven van de hapjesschaal slaat ze gewoon over. De ander hoor je de hele tijd: "ja nu ik geen melk meer mag blablabla" en bij alles wat er op tafel komt moet de allergie benoemd worden. "Truus wil je een toastje?". "Ja, maar niet met ailioli want daar zit melk in en dat mag ik niet. Doe maar filet american". Ook in gesprekken komt dat onderwerp steeds terug terwijl ik ook niet veel meer over kan zeggen dan dat het vervelend is en op een gegeven moment ook de verhalen wel heb gehoord hoe het allemaal in z'n werk gaat.
Aan de andere kant heb ik ook een vriendin die door een ongeluk nooit meer helemaal zal herstellen. Elke keer als ik haar zie en vraag hoe het gaat dan geeft ze eerlijk toe dat ze het moeilijk vindt en nog zoekende is, ze is ook niet per se positief. Toch zijn die gesprekken na een paar minuten vaak wel geëvolueerd naar een algemener onderwerp. Ik ervaar haar negatieviteit niet als storend, maar juist omdat ze ook nog interesse heeft in andere dingen en niet haar best doet om haar situatie steeds weer in het gesprek te wringen. Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is en veel tijd nodig heeft en wil dan ook met liefde elke keer naar haar luisteren, juist doordat ze daarna ook gewoon algemene interesse toont.
