Overig
alle pijlers
Irriteren aan mensen die wat hebben
dinsdag 12 april 2022 om 20:18
Ik heb dus best wel veel mensen in mijn omgeving die altijd wel iets met hun gezondheid hebben. Hoofdpijn, moe, rugpijn, andere pijn….. Naar 100 specialisten gaan waar vervolgens niets uitkomt. Deze mensen wil ik ook niet uit mijn leven omdat ze ook gezelligheid en andere leuke dingen brengen/geven. Maar ik merk aan mezelf dat ik niet meer weet hoe ik moet reageren en er zo langzamerhand wel een beetje klaar mee ben. Soms moet ik echt goed nadenken als ik een appje stuur of bel waar ze nu weer last van hadden want ik toon wel interesse en vraag hoe het gaat. Ik vind dit een slechte gedachte van mezelf omdat ik natuurlijk niet in hun lijf kan kijken….en ze misschien echt wel overal last van hebben 
. Maar word er inmiddels zelf moe van 
Weet eigenlijk niet wat ik met dit topic wil maar misschien herkent iemand het en heeft tips voor mij hoe ik daarmee om kan gaan.
. Maar word er inmiddels zelf moe van Weet eigenlijk niet wat ik met dit topic wil maar misschien herkent iemand het en heeft tips voor mij hoe ik daarmee om kan gaan.
donderdag 14 april 2022 om 14:17
Helemaal eens. Als je even je verhaal kwijt wil, is het helemaal niet per se helpend als iemand meteen in de zie-het-van-de-positieve-kant stand schiet. Dat voelt zelfs soms eerder als afkappen dan als steunend en helpend. En natuurlijk, het kan altijd erger, en positief blijven is mooi, maar het kan ook een dooddoener zijn om meteen te roepen 'wel positief blijven hoor!'Agen schreef: ↑14-04-2022 11:23Ik vind het ongezond hoe we in de maatschappij omgaan met mensen die gezondheidsissues hebben, en vooral maar altijd roepen dat mensen er maar het beste van moeten maken. Daar kun je niet zoveel mee, met die opdracht, als je je ellendig voelt. Als iemand een keer oprecht doorvraagt hoe het gaat, helpt dat waarschijnlijk veel meer om de ander op weg te helpen er het beste van te maken dan alleen die loze opdracht geven.
Al dat ge-‘maak er het beste van en blijf vooral positief’ kan echt heel schadelijk zijn. Ik heb kanker gehad, en ken behoorlijk wat lotgenoten die het niet eens meer durven te zeggen dat ze zich zorgen maken over de toekomst, omdat het enige wat ze uit hun omgeving krijgen dat eeuwige toxische ‘positief blijven’ mantra is. Dan ben je dus ziek, voel je je beroerd door de behandeling en ben je bang je kinderen niet op te zien groeien en dan krijg je óók nog de boodschap dat je faalt omdat je niet blij en positief bent.
Dan voel je je ellendig, en dan krijg je nog een standje ook.
donderdag 14 april 2022 om 14:22
donderdag 14 april 2022 om 14:54
Jufjoke schreef: ↑14-04-2022 14:17Helemaal eens. Als je even je verhaal kwijt wil, is het helemaal niet per se helpend als iemand meteen in de zie-het-van-de-positieve-kant stand schiet. Dat voelt zelfs soms eerder als afkappen dan als steunend en helpend. En natuurlijk, het kan altijd erger, en positief blijven is mooi, maar het kan ook een dooddoener zijn om meteen te roepen 'wel positief blijven hoor!'
Dan voel je je ellendig, en dan krijg je nog een standje ook.
Helemaal eens met deze post. Alleen denk ik niet dat de TO dit bedoelde.
Ik schreef al eerder mee hier over iemand met dikke enkels die weigert steunkousen te dragen, want dat zit zo naar. Elke week opnieuw zelfde verhaal. Het lost niet op, het gaat niet over, het wordt niet erger, en het verhaal kan ik inmiddels dromen. Daar heb ik dus weinig geduld nog mee, laat ik overigens niet blijken.
donderdag 14 april 2022 om 19:51
En dus? Als je kanker hebt of migraine mag je wel klagen (met mate), maar als je de keuze hebt tussen dikke voeten of oncomfortabele steunkousen niet? En waar ligt dan de grens? Kanker gehad maar al een half jaar klaar met de behandelingen, mag het dan nog wel of moet het dan maar eens klaar zijn? Steunkousen nodig hebben op je twintigste met het vooruitzicht dat dat zo blijft, mag het dan wel? Of is het dan zó zielig voor degene tegen wie geklaagd wordt dat een topic op Viva broodnodig is?Andersom schreef: ↑14-04-2022 14:54Helemaal eens met deze post. Alleen denk ik niet dat de TO dit bedoelde.
Ik schreef al eerder mee hier over iemand met dikke enkels die weigert steunkousen te dragen, want dat zit zo naar. Elke week opnieuw zelfde verhaal. Het lost niet op, het gaat niet over, het wordt niet erger, en het verhaal kan ik inmiddels dromen. Daar heb ik dus weinig geduld nog mee, laat ik overigens niet blijken.
donderdag 14 april 2022 om 22:28
Het gaat om het onderliggende gevoel maar ook om presentatie, woordgebruik, intonatie enz. Het enige wat je kan hopen dat als je net even te vaak over hetzelfde onderwerp in herhaling valt, je iemand kent die het je verteld.Agen schreef: ↑14-04-2022 19:51En dus? Als je kanker hebt of migraine mag je wel klagen (met mate), maar als je de keuze hebt tussen dikke voeten of oncomfortabele steunkousen niet? En waar ligt dan de grens? Kanker gehad maar al een half jaar klaar met de behandelingen, mag het dan nog wel of moet het dan maar eens klaar zijn? Steunkousen nodig hebben op je twintigste met het vooruitzicht dat dat zo blijft, mag het dan wel? Of is het dan zó zielig voor degene tegen wie geklaagd wordt dat een topic op Viva broodnodig is?
En ja, als jij genezen bent van kanker maar je hebt het er nog steeds elke keer over als ik je zie, dan zou ik je adviseren om misschien professionele hulp te zoeken. Als je hamertenen hebt en je roept al 10 jaar dat je je wil laten opereren maar je doet het niet, dan zal ik er misschien wel eens een grapje over maken. Vreemd genoeg heb ik toch een fijne groep vrinden en kennissen.
donderdag 14 april 2022 om 22:50
Wow, hier word ik gewoon een beetje verdrietig van.DingDong schreef: ↑14-04-2022 22:28Het gaat om het onderliggende gevoel maar ook om presentatie, woordgebruik, intonatie enz. Het enige wat je kan hopen dat als je net even te vaak over hetzelfde onderwerp in herhaling valt, je iemand kent die het je verteld.
En ja, als jij genezen bent van kanker maar je hebt het er nog steeds elke keer over als ik je zie, dan zou ik je adviseren om misschien professionele hulp te zoeken. Als je hamertenen hebt en je roept al 10 jaar dat je je wil laten opereren maar je doet het niet, dan zal ik er misschien wel eens een grapje over maken. Vreemd genoeg heb ik toch een fijne groep vrinden en kennissen.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
donderdag 14 april 2022 om 23:04
Nou, waarschijnlijk is het niet sympathiek, maar bij voorbeelden als vanaf jonge leeftijd voor altijd steunkousen (wat heel naar is), zou ik er misschien inderdaad minder voor open staan als daar steeds weer op terug gekomen wordt, dan bij andere aandoening. Ik maak daar denk ik toch een onderscheid in. Ook al zal ik vast niet altijd begrijpen wat voor impact zoiets op iemand heeft, ik schaar dat toch onder de vele lichamelijke ongemakken waarvan we allemaal wel zoiets hebben.
Iemand die schoon is na kanker vind ik iets totaal anders. Ik kan me voorstellen dat zoiets je altijd zal blijven beïnvloeden, die angst dat het misschien terugkomt, twijfel als je ergens iets voelt. De dag dat je ooit van de ene op de ander dag de diagnose kanker krijgt zal je altijd met je meedragen. Dat zal echt een psychische invloed hebben. Ik zal voor dat verhaal in m’n hoofd meer openstaan dan de steunkousen, maar dat zal vast geheel onterecht zijn.
Iemand die schoon is na kanker vind ik iets totaal anders. Ik kan me voorstellen dat zoiets je altijd zal blijven beïnvloeden, die angst dat het misschien terugkomt, twijfel als je ergens iets voelt. De dag dat je ooit van de ene op de ander dag de diagnose kanker krijgt zal je altijd met je meedragen. Dat zal echt een psychische invloed hebben. Ik zal voor dat verhaal in m’n hoofd meer openstaan dan de steunkousen, maar dat zal vast geheel onterecht zijn.
donderdag 14 april 2022 om 23:13
Als zo’n steunkousenverhaal wekelijks terugkomt lijkt het me ook lastig daar nog wat op te zeggen. Wel denk ik ook dat het klagen daarover misschien een andere reden heeft. Aandacht misschien? Dan kan op verschillende manieren geuit worden en kan heel vermoeiend (hoe sneu ook) worden.Lorem_Ipsum schreef: ↑14-04-2022 23:04Nou, waarschijnlijk is het niet sympathiek, maar bij voorbeelden als vanaf jonge leeftijd voor altijd steunkousen (wat heel naar is), zou ik er misschien inderdaad minder voor open staan als daar steeds weer op terug gekomen wordt, dan bij andere aandoening. Ik maak daar denk ik toch een onderscheid in. Ook al zal ik vast niet altijd begrijpen wat voor impact zoiets op iemand heeft, ik schaar dat toch onder de vele lichamelijke ongemakken waarvan we allemaal wel zoiets hebben.
Iemand die schoon is na kanker vind ik iets totaal anders. Ik kan me voorstellen dat zoiets je altijd zal blijven beïnvloeden, die angst dat het misschien terugkomt, twijfel als je ergens iets voelt. De dag dat je ooit van de ene op de ander dag de diagnose kanker krijgt zal je altijd met je meedragen. Dat zal echt een psychische invloed hebben. Ik zal voor dat verhaal in m’n hoofd meer openstaan dan de steunkousen, maar dat zal vast geheel onterecht zijn.
Maar ik werd verdrietig van de opmerking over kanker. Dat je het daar niet meer over mag hebben als je ‘beter’ bent. Voor veel patiënten komt de psychische klap juist daarna pas. Maar vooral ook: je In veel gevallen is door de behandelingen je lichaam gewoon kapot, veranderd en kunnen er vervelende kwalen blijven. Het is vaak niet zo dat je na kanker ineens weer je gezonde zelf bent of snel wordt.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
vrijdag 15 april 2022 om 08:10
5, 10 minuten? Zo lang als nodig is. Soms gaat het ook de hele date over haar ongemak (vooral in het begin). Goed punt dat je ook de ruimte moet geven voor het ellendige verhaal. Maar het siert mijn vriendin ook dat ze het nog over andere dingen kan hebben en interesse heeft.Agen schreef: ↑14-04-2022 12:20Ik weet natuurlijk niet hoe het bij je vriendin werkt en ook niet hoe snel ‘een paar minuten’ is, maar dit klinkt als wat ik deed als ik aangaf dat het helemaal niet zo lekker ging, en daar weinig respons op kwam: maar snel overgaan op iets anders. Stel je op zo’n moment ook open vragen om je vriendin wat meer de ruimte te geven om meer te vertellen? Dat vond ik op zo’n moment prettig. Hoeft bij haar natuurlijk niet zo te zijn, maar kan wel.
Maar dit is inherent aan het onderwerp. Sommige mensen praten bijvoorbeeld alleen maar over hun kinderen of hobby en dat vind ik soms ook te veel van het goede. Maar bij iemand die ziek is, of ziek is geweest, snap ik best dat dat met enige regelmaat ter sprake komt en dan mogen de gesprekken ook wel moeilijk zijn.
vrijdag 15 april 2022 om 08:18
Chienandalou schreef: ↑14-04-2022 23:13Als zo’n steunkousenverhaal wekelijks terugkomt lijkt het me ook lastig daar nog wat op te zeggen. Wel denk ik ook dat het klagen daarover misschien een andere reden heeft. Aandacht misschien? Dan kan op verschillende manieren geuit worden en kan heel vermoeiend (hoe sneu ook) worden.
Maar ik werd verdrietig van de opmerking over kanker. Dat je het daar niet meer over mag hebben als je ‘beter’ bent. Voor veel patiënten komt de psychische klap juist daarna pas. Maar vooral ook: je In veel gevallen is door de behandelingen je lichaam gewoon kapot, veranderd en kunnen er vervelende kwalen blijven. Het is vaak niet zo dat je na kanker ineens weer je gezonde zelf bent of snel wordt.
Dat steunkousen verhaal komt hier van mij. Het gaat over een hoogbejaarde. En er is momenteel gewoon geen ander gespreksonderwerp. Er is best belangstelling van onze kant. De bejaarden maken weinig mee, maar ook vragen over wie er geweest is en wat ze gegeten hebben komen uiteindelijk steeds weer uit bij de steunkousen en de dikke enkels.
vrijdag 15 april 2022 om 09:07
+1. Zo is het.
"Wees gewoon jezelf....maar in jouw geval dringend een ander"
vrijdag 15 april 2022 om 09:43
Dat is ook absoluut waar! Maar bij deze mensen waar ik het over heb gaat er geen maand voorbij of er is weer een nieuwe kwaal bijgekomen en over die andere kwaal hoor je ineens niets meer. Dus ik neem hun klachten steeds minder serieus.
De laatste dagen sta ik elke dag met een licht hoofdpijntje op. Ik neem een paracetamol en klaar!! En als het te lang duurt dan ga ik naar de huisarts
vrijdag 15 april 2022 om 10:00
Of ook in hoeverre je je ervan bewust bent dat er grenzen zitten aan hoe goed je je in iemand kunt verplaatsen. Ik weet niet hoe een ander zich voelt, dus ik oordeel ook niet over of lichamelijke ongemakken wel of niet serieus te nemen zijn. Ik kan niet voelen hoe het voor een ander is, of wat er eventueel nog meer achter zit.
Ik ben ook geen heilige, en als ik zelf veel op mijn bordje heb, is er ook heus minder ruimte voor de klachten van een ander.
vrijdag 15 april 2022 om 10:06
Dan begreep ik je verkeerd. Die afwisseling klinkt gewoon heel goed, voor jullie allebei.Pluma schreef: ↑15-04-2022 08:105, 10 minuten? Zo lang als nodig is. Soms gaat het ook de hele date over haar ongemak (vooral in het begin). Goed punt dat je ook de ruimte moet geven voor het ellendige verhaal. Maar het siert mijn vriendin ook dat ze het nog over andere dingen kan hebben en interesse heeft.
Maar dit is inherent aan het onderwerp. Sommige mensen praten bijvoorbeeld alleen maar over hun kinderen of hobby en dat vind ik soms ook te veel van het goede. Maar bij iemand die ziek is, of ziek is geweest, snap ik best dat dat met enige regelmaat ter sprake komt en dan mogen de gesprekken ook wel moeilijk zijn.
vrijdag 15 april 2022 om 10:13
Waarom verdrietig als je het idee hebt dat iemand vastloopt in z'n ziekte en of kwalen kan het juist toch heel lief zijn te adviseren een professional te raadplegen.
Tenminste zo las ik het.
Het is nu eenmaal een gegeven,hoe lelijk ook, dat veel mensen afhaken als je constant alleen maar over jezelf praat en een psycholoog/psychiater kan dan toch heel fijn zijn?
En soms durf je tegen een prof ook veel meer kwijt juist omdat daar geen liefde/ vriendschapsband is
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
vrijdag 15 april 2022 om 10:27
Zo was het ook bedoelden dan vooral omdat een psycholoog veel meer ervaring heeft in verwerkingsprocessen, je wil altijd de beste oplossing voor iemand van wie je houdt, dus ook je vrienden.Joppie schreef: ↑15-04-2022 10:13Waarom verdrietig als je het idee hebt dat iemand vastloopt in z'n ziekte en of kwalen kan het juist toch heel lief zijn te adviseren een professional te raadplegen.
Tenminste zo las ik het.
Het is nu eenmaal een gegeven,hoe lelijk ook, dat veel mensen afhaken als je constant alleen maar over jezelf praat en een psycholoog/psychiater kan dan toch heel fijn zijn?
En soms durf je tegen een prof ook veel meer kwijt juist omdat daar geen liefde/ vriendschapsband is
Ik vraag me af of de verwijtende toontjes komen van mensen die zich nu afvragen of ze ook niet te veel praten over hun "kwaaltjes" maar deze discussie is alweer gekaapt door mensen die het blijkbaar heel normaal vinden om alle tijd en energie te kapen van vrienden. Iedereen die een beetje normaal leven heeft kan niet 100% in de meeleefstand als het gaat om getut, het is zelfs belachelijk egoïstisch om dat te verwachten.
Op dit moment heb ik onder mijn vrienden een verse scheiding, iemand met een chemokuur en iemand met een burn-out. Daarnaast heb ik een partner, familie, vrienden, kennissen, werk en veel mensen hebben ook nog kinderen. Ik wil dan geen energie meer vrijmaken voor mensen met "dagelijkse" probleempjes omdat ik geen bodemloze put ben die aandacht, tijd en energie niet over iedereen kan verdelen zonder er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Jammer dat mensen die het altijd maar over hún "dingetjes" hebben niet kunnen bedenken dat anderen ook recht hebben op een eigen leven en niet altijd hoeven "aan" te staan voor een ander.
vrijdag 15 april 2022 om 10:33
Zo zag ik eens een bericht op FB langskomen met de tekst You own it! over als je ziek bent moet je het ownen. Heb je voor mij even een teiltje?Lorem_Ipsum schreef: ↑14-04-2022 12:21Nee, termen als positief blijven of vechten en strijden in combinatie met ziekte heb ik ook een hekel aan.
vrijdag 15 april 2022 om 10:33
Die laatste zin is interessant. Want daar zit je oordeel. Jij neemt een paracetamol en klaar. En anders ga je naar de dokter. En dat zou die ander dus ook moeten doen, want het ergert je dat die ander dat niet doet. Waarom is jouw norm hierin beter? Waarom is het beter om te zwijgen over hoe je je voelt?Gewooniemand schreef: ↑15-04-2022 09:43Dat is ook absoluut waar! Maar bij deze mensen waar ik het over heb gaat er geen maand voorbij of er is weer een nieuwe kwaal bijgekomen en over die andere kwaal hoor je ineens niets meer. Dus ik neem hun klachten steeds minder serieus.
De laatste dagen sta ik elke dag met een licht hoofdpijntje op. Ik neem een paracetamol en klaar!! En als het te lang duurt dan ga ik naar de huisarts
vrijdag 15 april 2022 om 10:34
Lekker genuanceerd ditDingDong schreef: ↑15-04-2022 10:27Zo was het ook bedoelden dan vooral omdat een psycholoog veel meer ervaring heeft in verwerkingsprocessen, je wil altijd de beste oplossing voor iemand van wie je houdt, dus ook je vrienden.
Ik vraag me af of de verwijtende toontjes komen van mensen die zich nu afvragen of ze ook niet te veel praten over hun "kwaaltjes" maar deze discussie is alweer gekaapt door mensen die het blijkbaar heel normaal vinden om alle tijd en energie te kapen van vrienden. Iedereen die een beetje normaal leven heeft kan niet 100% in de meeleefstand als het gaat om getut, het is zelfs belachelijk egoïstisch om dat te verwachten.
Op dit moment heb ik onder mijn vrienden een verse scheiding, iemand met een chemokuur en iemand met een burn-out. Daarnaast heb ik een partner, familie, vrienden, kennissen, werk en veel mensen hebben ook nog kinderen. Ik wil dan geen energie meer vrijmaken voor mensen met "dagelijkse" probleempjes omdat ik geen bodemloze put ben die aandacht, tijd en energie niet over iedereen kan verdelen zonder er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Jammer dat mensen die het altijd maar over hún "dingetjes" hebben niet kunnen bedenken dat anderen ook recht hebben op een eigen leven en niet altijd hoeven "aan" te staan voor een ander.
vrijdag 15 april 2022 om 10:38
