Overig
alle pijlers
Ontroerende plaatjes
dinsdag 11 augustus 2009 om 18:10
Ik begin: Een tijd terug bezichtigde ik een kerk in Grolloo. Daar hing een oud gedenkbord oid aan de muur met daarop vier ingebakerde baby's: een vierling. Het verhaal erbij vertelt dat ze in 1648 geboren zijn en maar 8 of 9 dagen geleefd hebben. Waarschijnlijk hebben de ouders opdracht gegeven voor dit gedenkbord.
Wat me raakt vind ik moeilijk te verwoorden. Natuurlijk is het altijd vreselijk als een kind overlijdt. Ik moet zeggen dat ik zelf net bevallen was toen ik dit bord zag, dat speelt natuurlijk wel mee. Maar ik stel me zo voor dat een levendgeboren vierling in 1648 bijzonder was, en dat de kinderen het nog ruim een week uithielden gaf de ouders wellicht hoop op een wonder. De portretten van de kindjes zelf vertonen individuele trekken, het zijn vier verschillende mensjes. Een verhaal over anonieme mensen van heel lang geleden, dat toen ongetwijfeld veel mensen geraakt heeft dat door dat gedenkbord ook ons nog bereikt.
(heb helaas geen beter beeld dan dit:)
Wat me raakt vind ik moeilijk te verwoorden. Natuurlijk is het altijd vreselijk als een kind overlijdt. Ik moet zeggen dat ik zelf net bevallen was toen ik dit bord zag, dat speelt natuurlijk wel mee. Maar ik stel me zo voor dat een levendgeboren vierling in 1648 bijzonder was, en dat de kinderen het nog ruim een week uithielden gaf de ouders wellicht hoop op een wonder. De portretten van de kindjes zelf vertonen individuele trekken, het zijn vier verschillende mensjes. Een verhaal over anonieme mensen van heel lang geleden, dat toen ongetwijfeld veel mensen geraakt heeft dat door dat gedenkbord ook ons nog bereikt.
(heb helaas geen beter beeld dan dit:)
dinsdag 11 augustus 2009 om 18:12
dinsdag 11 augustus 2009 om 18:26
Ik heb ooit bij de Slechte in de ramsj een fotoboek van Thijs Goldsmit gekocht. "Wegkijken" heette het, en ging over de emotie schaamte (of is van een tentoonstelling ofzo). Uit een fotocollectie van Spaarnestad Fotoarchief. Zitten niet zo zeer gruwelijke foto's bij, maar wel die je een naar, beschaamd gevoel geven. Ik vond het in ieder geval heel interessant!
Waar ikzelf ook altijd door geraakt wordt is gek genoeg een beeld van de aarde vannuit de ruimte. Deze vooral:
Het leven lijkt dan zo nietig en kwetsbaar ofzo.
Niet zozeer een plaatje, maar wel iets wat me ontzettend heeft doen huilen was ooit een interview met Otto Frank, dat ik in het Anne Frank museum zag. Niet zozeer de 'bekende' beelden van de Holocaust, maar een vader, die vertelt over zijn verloren dochter en hoe hij het vond om later haar persoonlijke dagboek te lezen, ik vond dat wel zo aangrijpend.
Nou ja, volgens mij ben ik een beetje off topic aan het gaan....
Waar ikzelf ook altijd door geraakt wordt is gek genoeg een beeld van de aarde vannuit de ruimte. Deze vooral:
Het leven lijkt dan zo nietig en kwetsbaar ofzo.
Niet zozeer een plaatje, maar wel iets wat me ontzettend heeft doen huilen was ooit een interview met Otto Frank, dat ik in het Anne Frank museum zag. Niet zozeer de 'bekende' beelden van de Holocaust, maar een vader, die vertelt over zijn verloren dochter en hoe hij het vond om later haar persoonlijke dagboek te lezen, ik vond dat wel zo aangrijpend.
Nou ja, volgens mij ben ik een beetje off topic aan het gaan....
dinsdag 11 augustus 2009 om 18:35
Hm te veel werk om te plakken, maar was bij vrienden in een klein plaatsje in Italie en daar zat een heel oud gerimpeld vrouwtje op een bankje, vrij gelukzalig te zitten in de zon. Heb een foto gemaakt van haar en vind het heel mooi om te zien. Hetzelfde gevoel heb ik altijd bij van die zeer oude echtparen die op een bankje in het park zitten, het leven dat zij ooit hadden te aanschouwen. Een soort kringloop van het leven dat zich telkens herhaalt, een soortement van goedkeuring van de oude wijzen.
dinsdag 11 augustus 2009 om 18:36
quote:MissMara schreef op 11 augustus 2009 @ 18:13:
Wow, Bronny, waar is dat? Of hou je dat geheim?
Lieverwel maar oke dan :
Vliegen op Faro, dan de weg volgen naar het uiterste westen, er is er maar één, de A22, dan de N120 op en bij Aljezur eraf. Dan het bordje volgen met Arrifana Praia, goed opletten want er staat er maar één....
Halverwege de rotsen kan je visjes eten bij een piepklein restaurantje met een spectaculair uitzicht en het is er nooit druk...
Wow, Bronny, waar is dat? Of hou je dat geheim?
Lieverwel maar oke dan :
Vliegen op Faro, dan de weg volgen naar het uiterste westen, er is er maar één, de A22, dan de N120 op en bij Aljezur eraf. Dan het bordje volgen met Arrifana Praia, goed opletten want er staat er maar één....
Halverwege de rotsen kan je visjes eten bij een piepklein restaurantje met een spectaculair uitzicht en het is er nooit druk...
dinsdag 11 augustus 2009 om 18:40
quote:Bronny schreef op 11 augustus 2009 @ 18:36:
[...]
Lieverwel maar oke dan :
Vliegen op Faro, dan de weg volgen naar het uiterste westen, er is er maar één, de A22, dan de N120 op en bij Aljezur eraf. Dan het bordje volgen met Arrifana, goed opletten want er staat er maar één....
Halverwege de rotsen kan je visjes eten bij een piepklein restaurantje met een spectaculair uitzicht en het is er nooit druk...Wauw Bronny, als ik ooit nog eens in Portugal kom dan ga ik daar zeker eens een kijkje nemen! Had ik in 2000 moeten weten..
[...]
Lieverwel maar oke dan :
Vliegen op Faro, dan de weg volgen naar het uiterste westen, er is er maar één, de A22, dan de N120 op en bij Aljezur eraf. Dan het bordje volgen met Arrifana, goed opletten want er staat er maar één....
Halverwege de rotsen kan je visjes eten bij een piepklein restaurantje met een spectaculair uitzicht en het is er nooit druk...Wauw Bronny, als ik ooit nog eens in Portugal kom dan ga ik daar zeker eens een kijkje nemen! Had ik in 2000 moeten weten..
dinsdag 11 augustus 2009 om 18:48
Deze foto ontroerd me omdat wij een kindje wilden adopteren uit Malawi, Afrika. Dit ging helaas niet door.
Dit jongetje komt ook helemaal niet uit Malawi maar ik vind hem prachtig en het doet me denken aan de droom die we hadden om voor een klein Afrikaans kindje te mogen zorgen.
Dit jongetje komt ook helemaal niet uit Malawi maar ik vind hem prachtig en het doet me denken aan de droom die we hadden om voor een klein Afrikaans kindje te mogen zorgen.
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
dinsdag 11 augustus 2009 om 18:49
dinsdag 11 augustus 2009 om 18:52
dinsdag 11 augustus 2009 om 19:20
Ik raak net als Digi ook ontroerd door oudere mensen. Zoals laatst, wij zaten bij een visrestaurant en naast ons zat een bejaard echtpaar. Ze zaten innig tevreden samen een harinkje op te eten. Toen ze weggingen zei de vrouw: 'Kom maar lieverd, ik neem je jasje wel mee.' Man was nogal slecht ter been. En elkaar ondersteunend liepen ze. Kan echt janken op zo'n moment.
Ook huilende oude mannetjes vind ik het aller ontroerendste van de wereld.
Echt ontroerende plaatjes heb ik zo 123 niet.
Ook huilende oude mannetjes vind ik het aller ontroerendste van de wereld.
Echt ontroerende plaatjes heb ik zo 123 niet.
dinsdag 11 augustus 2009 om 19:54
Zo werkt 'ie wel, Suikervrij
Wel een mooie foto. Maar ik ben dan er weer zoeentje dat er iets melancholisch in moet zitten. Ik raak nooit ontroerd van dierenplaatjes of kinderplaatjes omdat er geen melancholie bij zit. Ook foto's van oorlogen doen me weinig. Er moet een verhaal verteld worden op literaire wijze voor mij. Raar misschien, maar zo ben ik.
Wel een mooie foto. Maar ik ben dan er weer zoeentje dat er iets melancholisch in moet zitten. Ik raak nooit ontroerd van dierenplaatjes of kinderplaatjes omdat er geen melancholie bij zit. Ook foto's van oorlogen doen me weinig. Er moet een verhaal verteld worden op literaire wijze voor mij. Raar misschien, maar zo ben ik.
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:03
Neist Point op The Isle of Skye, Schotland.
Hier ben ik zó gelukkig geweest en zwanger geraakt van Fien.
De vuurtoren in de verte stond te koop. Voor 200.000 pond. Wilde we doen, Wé zou gaan werken in Inverness en ik zou de B&B die gevestigd was in de vuurtoren gaan bestieren.
Maar goed, toen bleek ik zwanger.
Hier ben ik zó gelukkig geweest en zwanger geraakt van Fien.
De vuurtoren in de verte stond te koop. Voor 200.000 pond. Wilde we doen, Wé zou gaan werken in Inverness en ik zou de B&B die gevestigd was in de vuurtoren gaan bestieren.
Maar goed, toen bleek ik zwanger.
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:06
quote:heejhallo schreef op 11 augustus 2009 @ 18:26:
Ik heb ooit bij de Slechte in de ramsj een fotoboek van Thijs Goldsmit gekocht. "Wegkijken" heette het, en ging over de emotie schaamte (of is van een tentoonstelling ofzo). Uit een fotocollectie van Spaarnestad Fotoarchief. Zitten niet zo zeer gruwelijke foto's bij, maar wel die je een naar, beschaamd gevoel geven. Ik vond het in ieder geval heel interessant!
Waar ikzelf ook altijd door geraakt wordt is gek genoeg een beeld van de aarde vannuit de ruimte. Deze vooral:[afbeelding]
Het leven lijkt dan zo nietig en kwetsbaar ofzo.
Niet zozeer een plaatje, maar wel iets wat me ontzettend heeft doen huilen was ooit een interview met Otto Frank, dat ik in het Anne Frank museum zag. Niet zozeer de 'bekende' beelden van de Holocaust, maar een vader, die vertelt over zijn verloren dochter en hoe hij het vond om later haar persoonlijke dagboek te lezen, ik vond dat wel zo aangrijpend.
Nou ja, volgens mij ben ik een beetje off topic aan het gaan....
Geeft niks hoor, dit topic is een veilige haven voor huilies!
En grappig wat je zegt over de aanblik van onze planeet, dat het leven dan zo nietig lijkt, ik heb dat dus met historische gebeurtenissen. Zowel tijd als ruimte plaatsen ons leven in een heel ander perspectief.
Ik heb ooit bij de Slechte in de ramsj een fotoboek van Thijs Goldsmit gekocht. "Wegkijken" heette het, en ging over de emotie schaamte (of is van een tentoonstelling ofzo). Uit een fotocollectie van Spaarnestad Fotoarchief. Zitten niet zo zeer gruwelijke foto's bij, maar wel die je een naar, beschaamd gevoel geven. Ik vond het in ieder geval heel interessant!
Waar ikzelf ook altijd door geraakt wordt is gek genoeg een beeld van de aarde vannuit de ruimte. Deze vooral:[afbeelding]
Het leven lijkt dan zo nietig en kwetsbaar ofzo.
Niet zozeer een plaatje, maar wel iets wat me ontzettend heeft doen huilen was ooit een interview met Otto Frank, dat ik in het Anne Frank museum zag. Niet zozeer de 'bekende' beelden van de Holocaust, maar een vader, die vertelt over zijn verloren dochter en hoe hij het vond om later haar persoonlijke dagboek te lezen, ik vond dat wel zo aangrijpend.
Nou ja, volgens mij ben ik een beetje off topic aan het gaan....
Geeft niks hoor, dit topic is een veilige haven voor huilies!
En grappig wat je zegt over de aanblik van onze planeet, dat het leven dan zo nietig lijkt, ik heb dat dus met historische gebeurtenissen. Zowel tijd als ruimte plaatsen ons leven in een heel ander perspectief.
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:35
woensdag 12 augustus 2009 om 08:35
quote:MissMara schreef op 11 augustus 2009 @ 20:06:
[...]
Geeft niks hoor, dit topic is een veilige haven voor huilies!
En grappig wat je zegt over de aanblik van onze planeet, dat het leven dan zo nietig lijkt, ik heb dat dus met historische gebeurtenissen. Zowel tijd als ruimte plaatsen ons leven in een heel ander perspectief.
Ruimte is zeg maar, meer mijn ding dan tijd, weetjewel.....
Ik heb het overigens meer met de historie van de aarde zelf, wat minder met menselijke geschiedenis, maar het zal wel beroepsdeformatie zijn
Ik denk ook, omdat zo'n ruimtefoto niet gemaakt is voor de sensatie, dat ik hem daarom zo krachtig vind. Ik ben dan niet tot tranen geroerd, maar ben altijd wel erg gefacsineerd en onder de indruk.
Overigens kan ik wel heel ontroerd raken door geschiedenis dingen hoor. Op de een of andere manier heb ik dat met de val van de Berlijnse muur, hoewel ik dus persoonlijk niks mee te maken heb gehad (met familie ofzo). De gekte van het moment, de emoties bij de mensen en de bizarre geschiedenis die er aan vast hangt. Helemaal nu ik wat vrienden heb die als kind onder het communisme zijn opgegroeid in Oos-Europese landen, ga ik automatisch verhalen verzinnen bij de mensen op deze foto:
[...]
Geeft niks hoor, dit topic is een veilige haven voor huilies!
En grappig wat je zegt over de aanblik van onze planeet, dat het leven dan zo nietig lijkt, ik heb dat dus met historische gebeurtenissen. Zowel tijd als ruimte plaatsen ons leven in een heel ander perspectief.
Ruimte is zeg maar, meer mijn ding dan tijd, weetjewel.....
Ik heb het overigens meer met de historie van de aarde zelf, wat minder met menselijke geschiedenis, maar het zal wel beroepsdeformatie zijn
Ik denk ook, omdat zo'n ruimtefoto niet gemaakt is voor de sensatie, dat ik hem daarom zo krachtig vind. Ik ben dan niet tot tranen geroerd, maar ben altijd wel erg gefacsineerd en onder de indruk.
Overigens kan ik wel heel ontroerd raken door geschiedenis dingen hoor. Op de een of andere manier heb ik dat met de val van de Berlijnse muur, hoewel ik dus persoonlijk niks mee te maken heb gehad (met familie ofzo). De gekte van het moment, de emoties bij de mensen en de bizarre geschiedenis die er aan vast hangt. Helemaal nu ik wat vrienden heb die als kind onder het communisme zijn opgegroeid in Oos-Europese landen, ga ik automatisch verhalen verzinnen bij de mensen op deze foto:
