Overig
alle pijlers
Ouders en ouder worden
vrijdag 3 januari 2020 om 03:54
Sinds een tijdje zie en merk ik dat mijn ouders echt een dagje ouder worden.
Zijn eind 60 en begin 70 en opeens zag ik het, niet zo geleidelijk zoals altijd in alle jaren zodat je het amper merkt maar nu in een keer.
Onlangs foto's van een jaar of 5 terug gekeken en daar was dit nog niet echt ter sprake.
Het zijn fitte, en actieve ouders maar vind ze nu soms zoveel kwetsbaarder.
Werd net wakker van een nare droom waarvan ik bang was om mijn ouders te verliezen.
Werd huilerig wakker en de afgelopen weken kwamen dit soort gedachtes ook in mij op.
Van de week met kerst zei mijn moeder ook zoiets van als mijn klein en achterkleinkinderen later groot zijn dan hebben ze tenminste nog iets wat ik ze naliet.
Herkennen jullie dit ook?
Ben nogal emo en kan niet goed met deze gevoelens omgaan.
Ben nogal gehecht aan mijn moeder voorál en gewoon stapel op haar ondanks haar gezeur soms.
Weet even niet wat ik met dit topic wil maar lig er wakker van.
Zijn eind 60 en begin 70 en opeens zag ik het, niet zo geleidelijk zoals altijd in alle jaren zodat je het amper merkt maar nu in een keer.
Onlangs foto's van een jaar of 5 terug gekeken en daar was dit nog niet echt ter sprake.
Het zijn fitte, en actieve ouders maar vind ze nu soms zoveel kwetsbaarder.
Werd net wakker van een nare droom waarvan ik bang was om mijn ouders te verliezen.
Werd huilerig wakker en de afgelopen weken kwamen dit soort gedachtes ook in mij op.
Van de week met kerst zei mijn moeder ook zoiets van als mijn klein en achterkleinkinderen later groot zijn dan hebben ze tenminste nog iets wat ik ze naliet.
Herkennen jullie dit ook?
Ben nogal emo en kan niet goed met deze gevoelens omgaan.
Ben nogal gehecht aan mijn moeder voorál en gewoon stapel op haar ondanks haar gezeur soms.
Weet even niet wat ik met dit topic wil maar lig er wakker van.
vrijdag 3 januari 2020 om 10:45
Ik ben ‘blij’ om te lezen dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. Een aantal maanden geleden viel dat kwartje bij mij ineens ook, geen idee waarom. Mijn ouders zijn beide 71, nog fit en kwiek * afkloppen *. Maar steeds vaker de angst dat de tijd komt. En dan misschien nog niet eens perse voor mezelf, als wel voor de achterblijver. En ik kan daar soms heel erg mee bezig zijn. Zeer frustrerend, want het is onderdeel van het leven. Alleen niet zo’n leuk onderdeel...
I'm not crazy. My reality is just different than yours.
vrijdag 3 januari 2020 om 19:27
Oh dat inderdaad. Hier in de straat heeft een buurvrouw en hele nacht dood in haar stoel voor de tv gezeten. Buren hadden het de volgende ochtend meteen door gelukkig, maar toch heeft ze daar van acht tot acht gezeten. Lijkt me zo naar om dat achteraf te weten.
zondag 5 januari 2020 om 14:49
Herkenbaar.
Mijn moeder was altijd een hele sterke onafhankelijke actieve vrouw. Stond volop in het leven, was niet op haar mondje gevallen, was avontuurlijk....
Nu (ze is inmiddels 76) is daar nog heel weinig tot niets van over en daar heb ik ook erg veel moeite mee. Ze vergeet veel dingen, kan steeds minder en dingen die we altijd met veel plezier samen deden gaan ook niet meer. Ze lijkt slechts nog te kunnen functioneren in haar eigen huis en directe omgeving en ook steeds minder te begrijpen / mee te krijgen van de wereld om haar heen.
Afgelopen herfst met elkaar op vakantie geweest, ik dacht dat ze nog wat zelfredzamer was, maar dat was totaal niet meer zo. Ik was veel meer een verpleegkundige / hulpverlener dan haar dochter en dat was enorm confronterend, juist omdat ze altijd zo sterk en zelfstandig was.
Ik betrap me zelf er op dat ik daar soms best (te) heftig op kan reageren. Niet omdat ik haar dingen kwalijk neem, zij kan er niets aan doen want het hoort erbij. Maar uit mijn eigen frustratie en onmacht dat hoe het ooit was gewoon nooit meer terugkomt en dat dat onomkeerbaar is. En waarschijnlijk alleen nog maar zal verslechteren.
Bah.
Mijn moeder was altijd een hele sterke onafhankelijke actieve vrouw. Stond volop in het leven, was niet op haar mondje gevallen, was avontuurlijk....
Nu (ze is inmiddels 76) is daar nog heel weinig tot niets van over en daar heb ik ook erg veel moeite mee. Ze vergeet veel dingen, kan steeds minder en dingen die we altijd met veel plezier samen deden gaan ook niet meer. Ze lijkt slechts nog te kunnen functioneren in haar eigen huis en directe omgeving en ook steeds minder te begrijpen / mee te krijgen van de wereld om haar heen.
Afgelopen herfst met elkaar op vakantie geweest, ik dacht dat ze nog wat zelfredzamer was, maar dat was totaal niet meer zo. Ik was veel meer een verpleegkundige / hulpverlener dan haar dochter en dat was enorm confronterend, juist omdat ze altijd zo sterk en zelfstandig was.
Ik betrap me zelf er op dat ik daar soms best (te) heftig op kan reageren. Niet omdat ik haar dingen kwalijk neem, zij kan er niets aan doen want het hoort erbij. Maar uit mijn eigen frustratie en onmacht dat hoe het ooit was gewoon nooit meer terugkomt en dat dat onomkeerbaar is. En waarschijnlijk alleen nog maar zal verslechteren.
Bah.
zondag 5 januari 2020 om 15:02
Mijn eigen ouders waren al overleden toen ik 19 was maar ik merk het wel al aan mijn schoonmoeder. Halverwege de 60 pas maar je merkt dat ze wat ouder wordt. Lichamelijke klachten, net wat minder energie.
Gelukkig woont haar volwassen dochter bij haar zodat ze indien nodig voor elkaar kunnen zorgen. Eens zal ik ook van haar afscheid moeten nemen, dat hoort bij het leven maar toch.
De moeder van mijn huidige echtgenoot is echter in de 80 en sinds 2 jaar woont ze in een verzorgingstehuis ivm beroerte 2.5 jaar geleden. Haar heb ik pas leren kennen toen ze 75 was dus die heb ik niet echt "oud" zien worden dat is toch anders merk ik.
Het lijkt mij heel vreemd om je ouders ouder te zien worden en op een gegeven moment echt mantelzorg te moeten/willen gaan geven. Snap best dat dit een omschakeling is en een soort keerpunt in je/jullie leven.
Gelukkig woont haar volwassen dochter bij haar zodat ze indien nodig voor elkaar kunnen zorgen. Eens zal ik ook van haar afscheid moeten nemen, dat hoort bij het leven maar toch.
De moeder van mijn huidige echtgenoot is echter in de 80 en sinds 2 jaar woont ze in een verzorgingstehuis ivm beroerte 2.5 jaar geleden. Haar heb ik pas leren kennen toen ze 75 was dus die heb ik niet echt "oud" zien worden dat is toch anders merk ik.
Het lijkt mij heel vreemd om je ouders ouder te zien worden en op een gegeven moment echt mantelzorg te moeten/willen gaan geven. Snap best dat dit een omschakeling is en een soort keerpunt in je/jullie leven.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
maandag 6 januari 2020 om 11:15
Bedankt voor jullie reacties!
Dit 'nieuwe besef' maakt ook dat ik echt nadenk over hoe en wat als mijn ouders straks hulpbehoevend worden.
Wat kan ik doen, hoe en wat etc.
Heb hier nooit met mijn mijn ouders, broers en zussen over gesproken, jullie wel?
Mijn moeder heeft zelf altijd in de zorg gewerkt, met heel veel plezier, nam de tijd of kon dit nemen en was atijd die 'lieve zuster' maar zoals het nu met de zorg gesteld is maak ik mij zorgen, niet alleen qua praktische zaken maar mbt soms slecht opgeleid personeel in bepaalde verzorgende functies, weinig tijd en kortaf tot soms onbeschoft gedrag tegen cliënten.
Ook lastig te zien dat niet al hun kinderen waaronder ik niet is geworden wat ze voor ons hadden gehoopt vooral dat we niet allemaal gelukkig zijn.
De meeste van ons inmiddels gescheiden, weer single niet tevreden met werk en kleinkinderen met een beperking.
Zo zat ik laatst in mijn ouderlijk huis en zoals altijd houden ze zich groot en klagen nooit over zichzelf maar ze zaten samen een dutje te doen, doe ik zelf ook wel eens hoor maar zag twee toch echt wel ouderen ipv mijn flitsende eeuwig jonge ouders.
Dit 'nieuwe besef' maakt ook dat ik echt nadenk over hoe en wat als mijn ouders straks hulpbehoevend worden.
Wat kan ik doen, hoe en wat etc.
Heb hier nooit met mijn mijn ouders, broers en zussen over gesproken, jullie wel?
Mijn moeder heeft zelf altijd in de zorg gewerkt, met heel veel plezier, nam de tijd of kon dit nemen en was atijd die 'lieve zuster' maar zoals het nu met de zorg gesteld is maak ik mij zorgen, niet alleen qua praktische zaken maar mbt soms slecht opgeleid personeel in bepaalde verzorgende functies, weinig tijd en kortaf tot soms onbeschoft gedrag tegen cliënten.
Ook lastig te zien dat niet al hun kinderen waaronder ik niet is geworden wat ze voor ons hadden gehoopt vooral dat we niet allemaal gelukkig zijn.
De meeste van ons inmiddels gescheiden, weer single niet tevreden met werk en kleinkinderen met een beperking.
Zo zat ik laatst in mijn ouderlijk huis en zoals altijd houden ze zich groot en klagen nooit over zichzelf maar ze zaten samen een dutje te doen, doe ik zelf ook wel eens hoor maar zag twee toch echt wel ouderen ipv mijn flitsende eeuwig jonge ouders.
anoniem_290325 wijzigde dit bericht op 06-01-2020 13:49
0.00% gewijzigd
maandag 6 januari 2020 om 11:27
Ik heb het hier ook nooit met mijn ouders over. Behalve dat ze mij gemachtigd hebben voor hun bankzaken. Wij leven een beetje onder het motto ‘wie dan leeft, wie dan zorgt’.
Mijn vader doet regelmatig een dutje, maar ik weet niet beter. Deed hij tijdens zijn werkende leven ook al. Gelukkig zijn ze allebei nog heel actief en vooral vader ook heel sportief. Ik merk alleen wel dat ik ze als hun bezorgde kind nu ga ‘waarschuwen’, dat ze eens voorzichtig moeten doen, dat ze geen 20 meer zijn
En dat je jullie niet geworden zijn wie zij hadden gehoopt, dat zou je los moeten laten. Jullie moeten worden wie je zelf had gehoopt te worden. Dat jullie niet gelukkig zijn is voor ouders natuurlijk wel minder leuk om te zien. Dat herken ik ook wel. Maar zo loopt het soms.... Ik heb me nav deze discussie wel gerealiseerd dat ik me hier niet te druk over moet maken. Het leven is daar te kort voor, zeker als je ouders ouder worden. Of het me ook lukt, is een tweede, maar de intentie is er in ieder geval.
Mijn vader doet regelmatig een dutje, maar ik weet niet beter. Deed hij tijdens zijn werkende leven ook al. Gelukkig zijn ze allebei nog heel actief en vooral vader ook heel sportief. Ik merk alleen wel dat ik ze als hun bezorgde kind nu ga ‘waarschuwen’, dat ze eens voorzichtig moeten doen, dat ze geen 20 meer zijn
En dat je jullie niet geworden zijn wie zij hadden gehoopt, dat zou je los moeten laten. Jullie moeten worden wie je zelf had gehoopt te worden. Dat jullie niet gelukkig zijn is voor ouders natuurlijk wel minder leuk om te zien. Dat herken ik ook wel. Maar zo loopt het soms.... Ik heb me nav deze discussie wel gerealiseerd dat ik me hier niet te druk over moet maken. Het leven is daar te kort voor, zeker als je ouders ouder worden. Of het me ook lukt, is een tweede, maar de intentie is er in ieder geval.
I'm not crazy. My reality is just different than yours.
maandag 6 januari 2020 om 11:39
Ik heb het er wel over en mijn moeder is van plan bij mij in de buurt te gaan wonen. Niet meteen volgende week maar we zijn wel al zachtjes aan aan het kijken naar een appartement dichtbij de mijne. Ik zit nu anderhalf uur bij haar vandaan en dat vind ik te ver. Bovendien zit ze in een groot, vrijstaand huis met aardige tuin en het onderhoud is gewoon heel veel. Het is lastig want dat is het huis waar ze jaren ontzettend gelukkig was met mijn vader en ja, ouwe bomen verplanten.... lastig maar praktisch en sociaal gezien is het niet handig om daar te blijven.
Ik heb ook een bankpas van haar en toegang tot haar bankzaken. Ik wil eigenlijk nog steeds met haar naar de notaris om te regelen dat ik zaken namens haar mag regelen in het geval zij dat niet meer kan.
Ik heb ook een bankpas van haar en toegang tot haar bankzaken. Ik wil eigenlijk nog steeds met haar naar de notaris om te regelen dat ik zaken namens haar mag regelen in het geval zij dat niet meer kan.
maandag 6 januari 2020 om 11:47
Ja, dan snap ik ook wel dat je zaken bespreekbaar maakt of moet maken. Ik woon 5 minuten bij mijn ouders vandaan en ik heb ze inmiddels wel zover dat ze zich hebben ingeschreven bij de wbv. Ze hoeven nu nog niet naar een andere woning, maar er is nou eenmaal een wachtlijst, voor senioren net zo goed. Dus als ze dan wel gelijkvloers zouden moeten wonen in de toekomst, hebben ze in ieder geval inschrijvingstijd opgebouwd. Mijn vader wilde er echt niet aan, mijn moeder was gelukkig de wijze in dit geval. Dat de buurt waar ze wonen achteruit holt, heeft het laatste zetje gegeven.Lady_Day schreef: ↑06-01-2020 11:39Ik heb het er wel over en mijn moeder is van plan bij mij in de buurt te gaan wonen. Niet meteen volgende week maar we zijn wel al zachtjes aan aan het kijken naar een appartement dichtbij de mijne. Ik zit nu anderhalf uur bij haar vandaan en dat vind ik te ver. Bovendien zit ze in een groot, vrijstaand huis met aardige tuin en het onderhoud is gewoon heel veel. Het is lastig want dat is het huis waar ze jaren ontzettend gelukkig was met mijn vader en ja, ouwe bomen verplanten.... lastig maar praktisch en sociaal gezien is het niet handig om daar te blijven.
mockturtle wijzigde dit bericht op 06-01-2020 11:54
3.01% gewijzigd
I'm not crazy. My reality is just different than yours.
maandag 6 januari 2020 om 11:48
Om die reden heb ik ook elke morgen even contact met mijn vader via Facetime. Hij woont alleen en is 83.
Vorig jaar heeft hij een zware griep gehad en toen heb ik toch wel in de rats gezeten. Er kwamen ook allerlei andere kwaaltjes en ongemakken bij en geheugenverlies. Ik woon in het buitenland en heb het laatste kwartaal meer tijd in NL doorgebracht dan thuis maar gelukkig had ik die mogelijkheid. Verder kan ik op afstand ook dingen voor hem bestellen of kopen, als hij iets nodig heeft of iets wil hebben.
Qua zorg en hulp wil mijn vader (nog) niet zo veel. Ik moet daar echt meerdere keren met hem over praten om het te laten doordringen dat er dingen zullen veranderen in de toekomst en wat de voordelen zijn van hulp. Dat vind ik wel heel erg lastig.
maandag 6 januari 2020 om 12:03
Mijn moeder is bijna 70 en hopelijk kan ze nog een tijdje maar ik maak me er wel zorgen over. Vorig jaar was ze heel raar gevallen bijvoorbeeld. Ze kon bijna niet lopen maar ze had wel een puppy die de nodige beweging nodig had. Dan vind ik het heel lastig dat ik niet in de buurt ben om haar te helpen. En zus woont aan de andere kant van het land. Ze heeft een klein netwerk maar ja, die mensen hebben ook zo hun eigen dingen. Sommigen werken zelfs nog.
Maar ja, je doet wat je kan he? Voor hetzelfde geld blijven ze nog heel lang goed. Mijn opa was 90 toen hij kwam te overlijden. Een paar weken voordat ie dood ging deed hij alles nog zelf, zonder enig probleem.
Het lijkt me fijn om haar in ieder geval wat dichterbij te hebben. Als ik nu op bezoek ga blijf ik meestal een nachtje slapen maar het lijkt me heerlijk om gewoon een paar keer per week even op de koffie te gaan of samen te eten.
Maar ja, je doet wat je kan he? Voor hetzelfde geld blijven ze nog heel lang goed. Mijn opa was 90 toen hij kwam te overlijden. Een paar weken voordat ie dood ging deed hij alles nog zelf, zonder enig probleem.
Het lijkt me fijn om haar in ieder geval wat dichterbij te hebben. Als ik nu op bezoek ga blijf ik meestal een nachtje slapen maar het lijkt me heerlijk om gewoon een paar keer per week even op de koffie te gaan of samen te eten.
maandag 6 januari 2020 om 12:05
Hopperdepopper... wat betreft die hulp, ja dat is lastig he? Ik zeg ook zo vaak tegen mijn moeder dat ze hulp in moet schakelen voor bepaalde dingen. Dan klimt ze het dak op om de ramen te wassen. Ik word daar niet goed van. Ze kan makkelijk een glazenwasser betalen maar nee, ze riskeert liever haar eigen leven. Gekmakend.
maandag 6 januari 2020 om 12:32
Hebben ze in jouw moeders regio geen zonnebloem en andere ouderen organisaties? Mijn moeder zit door die seniorenclubs op tai chi, therapeutisch zwemmen, tablet café en heeft regelmatig uitstapjes met de zonnebloem. En door die dingen heeft ze ook meer oudjes leren kennen in eigen dorp natuurlijk.Lady_Day schreef: ↑06-01-2020 12:03Mijn moeder is bijna 70 en hopelijk kan ze nog een tijdje maar ik maak me er wel zorgen over. Vorig jaar was ze heel raar gevallen bijvoorbeeld. Ze kon bijna niet lopen maar ze had wel een puppy die de nodige beweging nodig had. Dan vind ik het heel lastig dat ik niet in de buurt ben om haar te helpen. En zus woont aan de andere kant van het land. Ze heeft een klein netwerk maar ja, die mensen hebben ook zo hun eigen dingen. Sommigen werken zelfs nog.
Maar ja, je doet wat je kan he? Voor hetzelfde geld blijven ze nog heel lang goed. Mijn opa was 90 toen hij kwam te overlijden. Een paar weken voordat ie dood ging deed hij alles nog zelf, zonder enig probleem.
Het lijkt me fijn om haar in ieder geval wat dichterbij te hebben. Als ik nu op bezoek ga blijf ik meestal een nachtje slapen maar het lijkt me heerlijk om gewoon een paar keer per week even op de koffie te gaan of samen te eten.
Zit zelf wel met dezelfde problemen als jij nu, want mijn moeder heeft onlangs een hersenbloeding gehad. Gaat gelukkig heel goed en binnenkort zal ze wel naar huis mogen, maar ook een groot huis met grote tuin. Er is wel hulp mogelijk, maar hoelang gaat dat nog goed? Echt fatsoenlijke seniorenaanleunwoningen heb je hier eigenlijk niet. Dan zitten ze gelijk in appartementen in een drukke winkelstraat. De hele dag auto's die af en aan rijden en lawaai als er een dorpsfeest is. Vind dat ze daar slecht over na gedacht hebben, want de meeste senioren hier komen van rustig en vrijstaand.
maandag 6 januari 2020 om 12:55
RB, oh, wat heftig van je moeder. Hoop dat ze snel weer naar huis kan. Wat zul jij geschrokken zijn. Fijn dat het nu weer beter gaat.
Als ik de Zonnebloem zou voorstellen aan mijn moeder zou ze me keihard uitlachen hoor. Ze is ook nog wel heel kwiek en fit in het algemeen (heeft betere conditie dan ik). Ze is nog maar 2 jaar met pensioen. Maar... al die dingen in en om het huis deed mijn vader altijd. Ze zijn 50 jaar samen geweest dus hun hele leven was verweven. Ze heeft ook wel vriendinnen maar die werken allemaal nog.
Wij hebben ook wel gekeken naar huizen die we makkelijk op konden splitsen. Ik hou erg veel van mijn moeder maar echt een woning delen (als ik keuken en badkamer) zou niet hoeven van mij. Het is er bijna niet. Mijn moeder moet straks gewoon lekker in een nieuwbouwappartement gaan zitten maar wel in de binnenstad of er net buiten. Ze woont nu heel vrij en stil maar een beetje reuring vindt ze juist wel leuk.
Als ik de Zonnebloem zou voorstellen aan mijn moeder zou ze me keihard uitlachen hoor. Ze is ook nog wel heel kwiek en fit in het algemeen (heeft betere conditie dan ik). Ze is nog maar 2 jaar met pensioen. Maar... al die dingen in en om het huis deed mijn vader altijd. Ze zijn 50 jaar samen geweest dus hun hele leven was verweven. Ze heeft ook wel vriendinnen maar die werken allemaal nog.
Wij hebben ook wel gekeken naar huizen die we makkelijk op konden splitsen. Ik hou erg veel van mijn moeder maar echt een woning delen (als ik keuken en badkamer) zou niet hoeven van mij. Het is er bijna niet. Mijn moeder moet straks gewoon lekker in een nieuwbouwappartement gaan zitten maar wel in de binnenstad of er net buiten. Ze woont nu heel vrij en stil maar een beetje reuring vindt ze juist wel leuk.
maandag 6 januari 2020 om 12:55
Heftig, en herkenbaar deze verhalen.
Mijn vader is de laatste jaren ook ontzettend aan het tobben met zijn gezondheid. Paar jaar geleden kreeg hij een herseninfarct, en sindsdien gaat zijn gezondheid alleen maar achteruit. Hij heeft in die tijd ook 2 keer een lichte tia gehad. Daarbij heeft hij nog een ander gezondsheidsprobleem wat het er ook niet makkelijker op maakt.
Hij is in de 60 maar als het zo doorgaat ben ik bang dat hij de 70 niet gaat halen. Ik probeer er maar niet al te veel over te denken. Ik koester de momenten als we bij hem zijn. Het is in ieder geval wel een grote geruststelling dat hij niet alleen woont. alhoewel ik geen fijne band met zijn partner heb, ben ik wel blij dat diegene voor hem zorgt. En ze belt ook ons altijd als er iets is.
Mijn vader is de laatste jaren ook ontzettend aan het tobben met zijn gezondheid. Paar jaar geleden kreeg hij een herseninfarct, en sindsdien gaat zijn gezondheid alleen maar achteruit. Hij heeft in die tijd ook 2 keer een lichte tia gehad. Daarbij heeft hij nog een ander gezondsheidsprobleem wat het er ook niet makkelijker op maakt.
Hij is in de 60 maar als het zo doorgaat ben ik bang dat hij de 70 niet gaat halen. Ik probeer er maar niet al te veel over te denken. Ik koester de momenten als we bij hem zijn. Het is in ieder geval wel een grote geruststelling dat hij niet alleen woont. alhoewel ik geen fijne band met zijn partner heb, ben ik wel blij dat diegene voor hem zorgt. En ze belt ook ons altijd als er iets is.
maandag 6 januari 2020 om 13:10
O ja, die klim- en klauterpartijen.Lady_Day schreef: ↑06-01-2020 12:05Hopperdepopper... wat betreft die hulp, ja dat is lastig he? Ik zeg ook zo vaak tegen mijn moeder dat ze hulp in moet schakelen voor bepaalde dingen. Dan klimt ze het dak op om de ramen te wassen. Ik word daar niet goed van. Ze kan makkelijk een glazenwasser betalen maar nee, ze riskeert liever haar eigen leven. Gekmakend.
Mijn vader valt regelmatig en dat gaat ook een keer goed fout. Ik had vorig jaar een melding WMO gedaan toen hij zo ziek was en wat urgenter hulp nodig had. Daar is een wachttijd van 8 weken voordat je aan de beurt bent en toen het 'onze' beurt was belden ze mijn vader in plaats van mij. Nu gebeurt er natuurlijk nog niks want hij vindt dat niet nodig en is het maar afwachten wanneer hij weer ziek wordt en er wel hulp nodig is.
Wat je overigens wel nu kunt regelen is een wilsverklaring bij de huisarts en een verklaring opstellen dat je moeder toestemming geeft dat jij namens haar mag bellen of informeren voor uitslagen. I.v.m. de privacywet moet dit echt op papier staan.
Dit zijn echt van die dingen waar je bij een plotselinge ziekte ineens mee te maken krijgt.
maandag 6 januari 2020 om 13:14
BigLizzie schreef: ↑05-01-2020 14:49Herkenbaar.
Mijn moeder was altijd een hele sterke onafhankelijke actieve vrouw. Stond volop in het leven, was niet op haar mondje gevallen, was avontuurlijk....
Nu (ze is inmiddels 76) is daar nog heel weinig tot niets van over en daar heb ik ook erg veel moeite mee. Ze vergeet veel dingen, kan steeds minder en dingen die we altijd met veel plezier samen deden gaan ook niet meer. Ze lijkt slechts nog te kunnen functioneren in haar eigen huis en directe omgeving en ook steeds minder te begrijpen / mee te krijgen van de wereld om haar heen.
Afgelopen herfst met elkaar op vakantie geweest, ik dacht dat ze nog wat zelfredzamer was, maar dat was totaal niet meer zo. Ik was veel meer een verpleegkundige / hulpverlener dan haar dochter en dat was enorm confronterend, juist omdat ze altijd zo sterk en zelfstandig was.
Ik betrap me zelf er op dat ik daar soms best (te) heftig op kan reageren. Niet omdat ik haar dingen kwalijk neem, zij kan er niets aan doen want het hoort erbij. Maar uit mijn eigen frustratie en onmacht dat hoe het ooit was gewoon nooit meer terugkomt en dat dat onomkeerbaar is. En waarschijnlijk alleen nog maar zal verslechteren.
Bah.
Is er iets aan de hand dan want met 76 vind ik het er niet bij horen dat ze veel vergeet en dat je een soort van verpleegster bent geworden? Heeft ze dementie ofzo? 76 is echt niet stokoud.
maandag 6 januari 2020 om 13:28
Mijn broer en ik zijn daar ook bang voor ja, dat ze misschien een vorm van alzheimer of dementie heeft of begint te ontwikkelen.Doorenvogels55 schreef: ↑06-01-2020 13:14Is er iets aan de hand dan want met 76 vind ik het er niet bij horen dat ze veel vergeet en dat je een soort van verpleegster bent geworden? Heeft ze dementie ofzo? 76 is echt niet stokoud.
Soms vergeet ze bijvoorbeeld hoe ze naar huis moet lopen of op bezoek bv waar het toilet is.
Ze wordt daar momenteel ook op getest want we vinden het beiden best wel behoorlijk zorgwekkend.
maandag 6 januari 2020 om 13:32
BigLizzie schreef: ↑06-01-2020 13:28Mijn broer en ik zijn daar ook bang voor ja, dat ze misschien een vorm van alzheimer of dementie heeft of begint te ontwikkelen.
Soms vergeet ze bijvoorbeeld hoe ze naar huis moet lopen of op bezoek bv waar het toilet is.
Ze wordt daar momenteel ook op getest want we vinden het beiden best wel behoorlijk zorgwekkend.
Ja dat klinkt niet goed. Zou id iets van dementie/Alzheimer kunnen zijn. Zeker zaak om te laten onderzoeken want dan kun je ook beter hulp krijgen.
maandag 6 januari 2020 om 13:59
Lizzie, heftig... en inderdaad goed dat het nu onderzocht wordt. Dit doet mij denken aan mijn oma die dat soort dingen ook had op die leeftijd. Ze had het zelf ook wel door dat het niet helemaal pluis was. Dat was zo sneu... Maar ja, goede hulp is dan wel belangrijk. Niet alleen voor je moeder maar indirect ook voor jullie zodat je niet continu in de stress ligt en weet dat er zorg is.
maandag 6 januari 2020 om 14:13
Herkenbaar. Ik maak me wat dat betreft vooral zorgen om mijn moeder. Die is pas halverwege de 60, maar heeft veel lichamelijke klachten en ze valt snel. Ze heeft in de afgelopen jaren al haar schouder, rug en bekken gebroken. En ik maak me ook zorgen om hoe het zou moeten als mijn vader of moeder zou overlijden en dus één van beide alleen achterblijft.
maandag 6 januari 2020 om 15:36
Dat is hier ook zo, ze heeft zelf door als het gebeurt dat het gebeurt. Dat is nog het lastigste.
Ik hoop ook dat er dingen uit de testen komen waarmee we verder kunnen. We wonen ook beiden niet echt in de buurt wat het ook lastiger maakt.
Wat jij schrijft van jouw moeder herken ik ook wel. Mijn moeder vraagt ook niet makkelijk hulp, waar dat wel zou moeten.
Ze heeft nu gelukkig wel zo een persoonlijke alarmknop geaccepteerd en in haar woonflat is wel veel sociale controle, maar toch.... Blijft lastig.
Voor jouw moeder zal een verhuizing ook lastig zijn, qua herinneringen en alles maar goed dat ze er zo te lezen wel voor open staat.
maandag 6 januari 2020 om 15:39
Precies, in het begin zaten ze behoorlijk op de verkeerde plek te zoeken, in de neurologie. Maar dit is echt geheugen gerelateerd. Wij willen naar de toekomst toe ook gericht weten wat en hoe en ook voor ons eigen gemoedsrust.Doorenvogels55 schreef: ↑06-01-2020 13:32Ja dat klinkt niet goed. Zou id iets van dementie/Alzheimer kunnen zijn. Zeker zaak om te laten onderzoeken want dan kun je ook beter hulp krijgen.
