Overig
alle pijlers
Ouders en ouder worden
vrijdag 3 januari 2020 om 03:54
Sinds een tijdje zie en merk ik dat mijn ouders echt een dagje ouder worden.
Zijn eind 60 en begin 70 en opeens zag ik het, niet zo geleidelijk zoals altijd in alle jaren zodat je het amper merkt maar nu in een keer.
Onlangs foto's van een jaar of 5 terug gekeken en daar was dit nog niet echt ter sprake.
Het zijn fitte, en actieve ouders maar vind ze nu soms zoveel kwetsbaarder.
Werd net wakker van een nare droom waarvan ik bang was om mijn ouders te verliezen.
Werd huilerig wakker en de afgelopen weken kwamen dit soort gedachtes ook in mij op.
Van de week met kerst zei mijn moeder ook zoiets van als mijn klein en achterkleinkinderen later groot zijn dan hebben ze tenminste nog iets wat ik ze naliet.
Herkennen jullie dit ook?
Ben nogal emo en kan niet goed met deze gevoelens omgaan.
Ben nogal gehecht aan mijn moeder voorál en gewoon stapel op haar ondanks haar gezeur soms.
Weet even niet wat ik met dit topic wil maar lig er wakker van.
Zijn eind 60 en begin 70 en opeens zag ik het, niet zo geleidelijk zoals altijd in alle jaren zodat je het amper merkt maar nu in een keer.
Onlangs foto's van een jaar of 5 terug gekeken en daar was dit nog niet echt ter sprake.
Het zijn fitte, en actieve ouders maar vind ze nu soms zoveel kwetsbaarder.
Werd net wakker van een nare droom waarvan ik bang was om mijn ouders te verliezen.
Werd huilerig wakker en de afgelopen weken kwamen dit soort gedachtes ook in mij op.
Van de week met kerst zei mijn moeder ook zoiets van als mijn klein en achterkleinkinderen later groot zijn dan hebben ze tenminste nog iets wat ik ze naliet.
Herkennen jullie dit ook?
Ben nogal emo en kan niet goed met deze gevoelens omgaan.
Ben nogal gehecht aan mijn moeder voorál en gewoon stapel op haar ondanks haar gezeur soms.
Weet even niet wat ik met dit topic wil maar lig er wakker van.
vrijdag 3 januari 2020 om 06:11
Ik herken het wel dat het me heel erg op valt hoe oud ze worden en hoe kwetsbaar ze zijn. Ze zijn 77 en 78.
Het maakt me niet verdrietig, het is hoe het is, het hoort erbij. Het maakt me wel heel bewust dat we nu het nog kan zo veel mogelijk met en van elkaar moeten genieten.
Mantelzorg komt al, soms tijdelijk, om de hoek kijken en daarin probeer ik heel bewust te kijken naar wat ik wel wil doen en wat beslist niet. Ik probeer er voor te waken dat ik dingen ga overnemen die ze nog best zelf kunnen. Ik draag dan ideeën aan en laat de uitvoering bij hen. Ik zie bij mijn schoonouders, die nog iets ouder zijn dat ze heel passief worden. Hun dochter neemt veel over en doordat ze dingen dan loslaten weten ze al snel niet meer waar het over gaat. Ze gaan nu verhuizen en de regie ligt bij schoonzus en schoonouders laten het gebeuren waardoor ze ineens nog ouder lijken te worden.
Juiste keuzes maken hierin is lastig, zeker als er meer kinderen zijn. Schoonzus neemt, met de beste bedoelingen, beslissingen die ze misschien best zelf nog hadden kunnen nemen. Man en ik gaan dan later weer vragen of ze dat echt wel zo gewild hebben en soms willen ze dan inderdaad toch net iets anders. Ze weten alleen niet zo goed wat de mogelijkheden zijn, en doordat ze duidelijk trager denken dan wij gaan ze akkoord met het eerste de beste voorstel. Dat wij schoonouders meer mogelijkheden laten zien geeft nu weer wrijving tussen de (schoon)kinderen.
Ik hoop dat zulke dingen bij mijn ouders beter gaan verlopen. Ik ga er in ieder geval mijn best voor doen.
Het maakt me niet verdrietig, het is hoe het is, het hoort erbij. Het maakt me wel heel bewust dat we nu het nog kan zo veel mogelijk met en van elkaar moeten genieten.
Mantelzorg komt al, soms tijdelijk, om de hoek kijken en daarin probeer ik heel bewust te kijken naar wat ik wel wil doen en wat beslist niet. Ik probeer er voor te waken dat ik dingen ga overnemen die ze nog best zelf kunnen. Ik draag dan ideeën aan en laat de uitvoering bij hen. Ik zie bij mijn schoonouders, die nog iets ouder zijn dat ze heel passief worden. Hun dochter neemt veel over en doordat ze dingen dan loslaten weten ze al snel niet meer waar het over gaat. Ze gaan nu verhuizen en de regie ligt bij schoonzus en schoonouders laten het gebeuren waardoor ze ineens nog ouder lijken te worden.
Juiste keuzes maken hierin is lastig, zeker als er meer kinderen zijn. Schoonzus neemt, met de beste bedoelingen, beslissingen die ze misschien best zelf nog hadden kunnen nemen. Man en ik gaan dan later weer vragen of ze dat echt wel zo gewild hebben en soms willen ze dan inderdaad toch net iets anders. Ze weten alleen niet zo goed wat de mogelijkheden zijn, en doordat ze duidelijk trager denken dan wij gaan ze akkoord met het eerste de beste voorstel. Dat wij schoonouders meer mogelijkheden laten zien geeft nu weer wrijving tussen de (schoon)kinderen.
Ik hoop dat zulke dingen bij mijn ouders beter gaan verlopen. Ik ga er in ieder geval mijn best voor doen.
vrijdag 3 januari 2020 om 06:32
vrijdag 3 januari 2020 om 06:58
Mijn ouders zijn 80 en 84 en ik merk het sinds een tijdje ook. Ze zijn nog heel fit en vief en hebben nauwelijks gezondheidsklachten gelukkig. Maar zie wel dat ze ouder worden. En soms niet meer helemaal goed meekunnen. Maar op hun leeftijd is dat logisch, je kunt niets anders verwachten.
Ik hoop dat ze nog lang bij ons blijven, want ik ben hecht met ze en zie ze regelmatig. Zal ze ook missen als ze overlijden. Maar dat hoort er wel bij. Huilerig bij het vooruitzicht ben ik niet.
Ik hoop dat ze nog lang bij ons blijven, want ik ben hecht met ze en zie ze regelmatig. Zal ze ook missen als ze overlijden. Maar dat hoort er wel bij. Huilerig bij het vooruitzicht ben ik niet.
vrijdag 3 januari 2020 om 07:31
Ja herkenbaar, ineens is het minder zorgeloos en word je je bewust van dat het niet heel lang meer zal duren.
Het heeft mijn band met beide ouders nog beter gemaakt. Zeg ze regelmatig hoe lief ik ze vind, van ze hou, knuffel ze plat en onderneem nog zoveel als mogelijk leuke dingen met ze.
M'n moeder is ineens 1,5kop kleiner en zo kwetsbaar. Ze kan ook stukken minder. Het is echt moeilijk, vroeger dacht ik dat als je ouder wordt en je ouders op een leeftijd komen dat ze niet al te lang meer hebben, dat ik daar dan vrede mee zou hebben. Het hoort erbij.
Maar niets is minder waar, de tijd vliegt, de jaren verstrijken en ik wil nog ZOveel meer tijd met beide. Ik weet dat het erbij hoort, maar voel me heel soms wel verdrietig bij het vooruitzicht.
Het heeft mijn band met beide ouders nog beter gemaakt. Zeg ze regelmatig hoe lief ik ze vind, van ze hou, knuffel ze plat en onderneem nog zoveel als mogelijk leuke dingen met ze.
M'n moeder is ineens 1,5kop kleiner en zo kwetsbaar. Ze kan ook stukken minder. Het is echt moeilijk, vroeger dacht ik dat als je ouder wordt en je ouders op een leeftijd komen dat ze niet al te lang meer hebben, dat ik daar dan vrede mee zou hebben. Het hoort erbij.
Maar niets is minder waar, de tijd vliegt, de jaren verstrijken en ik wil nog ZOveel meer tijd met beide. Ik weet dat het erbij hoort, maar voel me heel soms wel verdrietig bij het vooruitzicht.
vrijdag 3 januari 2020 om 08:08
Ja, heel herkenbaar. Ik had het heel sterk toen mijn vader 70 werd. Toen dacht ik 'nog maar 12 jaar'. Ik weet niet waarom maar ik heb altijd gedacht dat hij 82 zou worden, net als zijn eigen vader. Ik heb hem heel snel af zien takelen en inderdaad dat moment waar de rollen omgedraaid zijn, dat vond ik heel confronterend.
Ik merk nu ook wel bepaalde dingen aan mijn moeder maar ik hoop dat dat 'slechts' de knauw is die zij gehad heeft van het overlijden van mijn vader.
Ik merk nu ook wel bepaalde dingen aan mijn moeder maar ik hoop dat dat 'slechts' de knauw is die zij gehad heeft van het overlijden van mijn vader.
vrijdag 3 januari 2020 om 08:24
Herkenbaar. Mijn vader overleed helaas 3 jaar geleden. Hij was zelfs in het jaar dat hij kanker had nog zeer actief (we wandelden meermaals per week samen 6 km en zelfs een keer 10!) Hij deed de grote tuin nog zelf. Hij was 78 jaar.
Mijn moeder (nu ook 78) kreeg 5 weken geleden een hersenbloeding en zit nu in de revalidatie. We waren vlak er voor nog lekker samen naar Tenerife geweest waar we dagelijks mooie ritten maakten en overal rondwandelden. Ze is qua gestel krakkemikkiger dan mijn vader, maar is wel 'n taaie. Hopelijk komt ze er zodanig bovenop dat we snel weer mooie reisjes kunnen maken.
Mijn moeder (nu ook 78) kreeg 5 weken geleden een hersenbloeding en zit nu in de revalidatie. We waren vlak er voor nog lekker samen naar Tenerife geweest waar we dagelijks mooie ritten maakten en overal rondwandelden. Ze is qua gestel krakkemikkiger dan mijn vader, maar is wel 'n taaie. Hopelijk komt ze er zodanig bovenop dat we snel weer mooie reisjes kunnen maken.
vrijdag 3 januari 2020 om 08:32
Mijn ouders zijn in de 70, en waar ze 5 jaar geleden nog verre reizen maakten... is dat vrij plots over.
Mijn vader heeft diverse lichamelijke ongemakken (meerder soorten kanker, half blind etc) maar toch (grootdeels dankzij de AD) veel lol in het leven
Ook mijn moeder slikt AD, maar heeft nog nooit echt lol gehad in dingen, ja de kleinkinderen. Ook nu het grote slungels zijn.
Ze zijn erg bij, volgen alles nog, maar ik merk, dat ze dat nog lastig in de praktijk kunnen brengen. Weten wie Greta Thunberg is, maar dat klimaat zal allemaal wel. (terwijl ze altijd zo begaan waren met alles).
Ze hebben beide veel lieve familie, prachtig om te zien, hoe die elkaar oppeppen, bezighouden en naar ziekenhuizen en verjaardagen brengen
Mijn vader heeft diverse lichamelijke ongemakken (meerder soorten kanker, half blind etc) maar toch (grootdeels dankzij de AD) veel lol in het leven
Ook mijn moeder slikt AD, maar heeft nog nooit echt lol gehad in dingen, ja de kleinkinderen. Ook nu het grote slungels zijn.
Ze zijn erg bij, volgen alles nog, maar ik merk, dat ze dat nog lastig in de praktijk kunnen brengen. Weten wie Greta Thunberg is, maar dat klimaat zal allemaal wel. (terwijl ze altijd zo begaan waren met alles).
Ze hebben beide veel lieve familie, prachtig om te zien, hoe die elkaar oppeppen, bezighouden en naar ziekenhuizen en verjaardagen brengen
vrijdag 3 januari 2020 om 08:33
Mijn (schoon)ouders halen de leeftijden van mijn grootouders net niet, denk ik.chentolove schreef: ↑03-01-2020 08:29Mijn grootouders stierven allemaal relatief vroeg (<75) dus merk dat ik soms maar tot die leeftijd tel. Dat heeft precies ook een invloed als ik vergelijk met anderen hier die tot een andere leeftijd tellen...
De ouders van mijn moeder zijn bijvoorbeeld ouder geworden dan zij. Mijn schoonvader gaat de leeftijd van mijn grootouders ook niet halen.
vrijdag 3 januari 2020 om 08:36
Opa 1 haalden pensioen niet, Opa 2 net (maar was altijd ziek (hartpatient) oma 1 stierf in de 70 en de laatste jaren flink dement. Van hen drieen heb ik niet veel herinnering, door vroeg overlijden of lang ziekbed.chentolove schreef: ↑03-01-2020 08:29Mijn grootouders stierven allemaal relatief vroeg (<75) dus merk dat ik soms maar tot die leeftijd tel. Dat heeft precies ook een invloed als ik vergelijk met anderen hier die tot een andere leeftijd tellen...
Oma 2 bleef tot late leeftijd heel gezond, ik ging er ook als volwassene vaak even thee drinken. Ook mijn kinderen hebben haar nog echt meegemaakt, dat vind ik echt prachtig. Hoewel ze elkaar niet begrepen hoor
Mijn kinderen hebben met al hun opa's en oma's een fijne band.
vrijdag 3 januari 2020 om 08:38
Heel herkenbaar. Ik ben er heel veel mee bezig, wat natuurlijk vooral zonde is van de tijd (levensverlengend werken die gedachtes in ieder geval niet). Mijn ouders zijn halverwege 60 maar niet in ontzettend goede gezondheid, en dat vind ik heel confronterend om te zien. Als ik denk van "over 10 jaar zijn ze halverwege de 70 (als ze er nog zijn)" dan vind ik dat zo'n schrikbeeld. Alles in mij roept NEE. Het zijn mijn ouders, 70 is een leeftijd voor opa's en oma's. Kon ik de tijd maar stilzetten. Ik tel niet echt tot een bepaalde leeftijd. De ouders van één van mijn ouders zijn vroeg overleden (zestigers) en de ouders van de ander zijn juist tegen de 90 geworden.
vrijdag 3 januari 2020 om 08:50
Mijn ouders zijn 75 en 80, vooral mijn vader begint echt oud te worden. De afgelopen twee jaar zijn twee ooms en een tante van me overleden die jonger waren dan mijn vader. Da's inderdaad confronterend, maar ik ben er niet bang voor om mijn ouders te verkiezen. Heeft geen zin. Als het zover is, kunnen we nog lang genoeg verdrietig zijn. Nu plukken we gewoon de dag.
vrijdag 3 januari 2020 om 09:01
Mijn ouders zijn 80 en 86, vooral mijn vader heeft wat kwalen waardoor hij weinig energie heeft. Bij mijn moeder merk ik dat alles niet meer zo snel gaat, ook in haar hoofd. Snel iets beslissen is er niet bij, als ze een nieuw kastje wil moet daar eerst weken over nagedacht worden. Wel hebben ze besloten in hun vrijstaande woning te willen blijven wonen tot het niet meer gaat. Ik heb gevraagd of ze dan wel een glazenwasser en iemand voor de grotere dingen in de tuin willen nemen. Waarom ik dat niet doe? Omdat als ik de ramen kom doen het haar op dat moment niet uitkomt en ik het waarschijnlijk nog verkeerd doe ook.
vrijdag 3 januari 2020 om 09:02
Herkenbaar, ik zit hier ook mee sinds mijn laatste bezoek aan mijn vader. Hij is pas halverwege de 60 maar heeft hartklachten en een andere kwaal waardoor hij op een stijve manier beweegt.
Vorige keer moest ik hem voor het eerst helpen zijn jasrits dicht te krijgen en zijn kraag goed doen etc. Hem lukte het niet. Toen had ik wel even een raar moment.. het gevoel dat dit een omkeer was of een soort ongelukkige mijlpaal.
Omdat hij pas midden 60 is heeft hij voor mijn gevoel nog lang te gaan maar aan de andere kant als ik zie hoe moeilijk hij loopt en dat de wereld soms te snel voor hem gaat... ik denk daar vaak over na hoe lang hij nog zou hebben (wordt hij 80 en zo ja in welke conditie? Wordt hij niet ouder dan 70?). Soms zou ik het gewoon willen weten zodat ik er rekening mee kan houden, maar dat vind ik ook wat luguber van mijzelf. Toch merk ik dat ik er regelmatig aan denk.
Ik heb verder ook geen referentiekader van mensen met zijn aandoeningen, mijn moeder (zijn gescheiden) is juist nog heel fit en een wereld van verschil met mijn vader.
Als ik daar ben gaan de dingen juist vaak te langzaam voor mij waardoor zo'n bezoek ook erg vermoeiend voor mij is (oneerlijk en onaardig maar waar).
Hebben jullie ook dat je ouders zichzelf niet zoveel ouder lijken te voelen? Mijn vader 'schept op' over de afstanden die hij nog fietst en dingen die hij nog doet. Dat gebruikt hij als maatstaf. Zo van 'ik ben helemaal naar die en die stad gefietst met tegenwind, nou dan ben je toch gezond!'. Of dingen als: 'ik voel mij beter dan 5 jaar geleden!'. Hij zegt dat soort dingen regelmatig. Voor mijn gevoel zoekt hij dan bevestiging? Of hij lijkt echt niet te zien dat hij achteruit gaat. Of misschien schat ik het te negatief in.
Vorige keer moest ik hem voor het eerst helpen zijn jasrits dicht te krijgen en zijn kraag goed doen etc. Hem lukte het niet. Toen had ik wel even een raar moment.. het gevoel dat dit een omkeer was of een soort ongelukkige mijlpaal.
Omdat hij pas midden 60 is heeft hij voor mijn gevoel nog lang te gaan maar aan de andere kant als ik zie hoe moeilijk hij loopt en dat de wereld soms te snel voor hem gaat... ik denk daar vaak over na hoe lang hij nog zou hebben (wordt hij 80 en zo ja in welke conditie? Wordt hij niet ouder dan 70?). Soms zou ik het gewoon willen weten zodat ik er rekening mee kan houden, maar dat vind ik ook wat luguber van mijzelf. Toch merk ik dat ik er regelmatig aan denk.
Ik heb verder ook geen referentiekader van mensen met zijn aandoeningen, mijn moeder (zijn gescheiden) is juist nog heel fit en een wereld van verschil met mijn vader.
Als ik daar ben gaan de dingen juist vaak te langzaam voor mij waardoor zo'n bezoek ook erg vermoeiend voor mij is (oneerlijk en onaardig maar waar).
Hebben jullie ook dat je ouders zichzelf niet zoveel ouder lijken te voelen? Mijn vader 'schept op' over de afstanden die hij nog fietst en dingen die hij nog doet. Dat gebruikt hij als maatstaf. Zo van 'ik ben helemaal naar die en die stad gefietst met tegenwind, nou dan ben je toch gezond!'. Of dingen als: 'ik voel mij beter dan 5 jaar geleden!'. Hij zegt dat soort dingen regelmatig. Voor mijn gevoel zoekt hij dan bevestiging? Of hij lijkt echt niet te zien dat hij achteruit gaat. Of misschien schat ik het te negatief in.
vrijdag 3 januari 2020 om 09:09
Ik worstel hier heel erg mee. Mijn ouders zijn nu halverwege de 60, en ik ben eigenlijk nu al heel erg bang voor het moment dat ze er niet meer zijn, of wanneer ze meer hulpbehoevend worden. Wat meespeelt is dat ik zelf gezondheidsproblemen heb, en ik zou het verschrikkelijk vinden als ik niet in staat zou zijn om hen de zorg te bieden die ze nodig hebben. Ik hoop ontzettend dat mijn situatie verbeterd en dat ik dan straks in staat ben om, net zoals mijn moeder voor haar moeder en voor mij toen ik nog klein was, er voor mijn ouders te zijn en ze alle liefde en aandacht en zorg te geven die ze nodig hebben en verdienen. En verder vind ik het sowieso een hele beangstigende gedachte dat ze er op een bepaald moment niet meer zijn. Als ik daaraan denk kan ik wel janken.
vrijdag 3 januari 2020 om 09:27
Iets dergelijks. Ik heb het idee dat ik de achteruitgang veel eerder zie dan de schoonfamilie. Waar ik dacht 'zouden ze dat nou nog wel doen?' leken schoonouders en hun kinderen (inclusief mijn man) daar helemaal niks bij te denken. Ik zag bv schoonvader moeilijk lopen, snel moe worden en toch gingen ze dan urenlang rijden op vakantie. Reden dus ergens tegenaan. Werd weggewuifd. (Mijn man weet dat denk ik niet eens. Schoonmoeder flapte het er tegen mij uit.) Enz. Enz.Fishie44 schreef: ↑03-01-2020 09:02Herkenbaar, ik zit hier ook mee sinds mijn laatste bezoek aan mijn vader. Hij is pas halverwege de 60 maar heeft hartklachten en een andere kwaal waardoor hij op een stijve manier beweegt.
Vorige keer moest ik hem voor het eerst helpen zijn jasrits dicht te krijgen en zijn kraag goed doen etc. Hem lukte het niet. Toen had ik wel even een raar moment.. het gevoel dat dit een omkeer was of een soort ongelukkige mijlpaal.
Omdat hij pas midden 60 is heeft hij voor mijn gevoel nog lang te gaan maar aan de andere kant als ik zie hoe moeilijk hij loopt en dat de wereld soms te snel voor hem gaat... ik denk daar vaak over na hoe lang hij nog zou hebben (wordt hij 80 en zo ja in welke conditie? Wordt hij niet ouder dan 70?). Soms zou ik het gewoon willen weten zodat ik er rekening mee kan houden, maar dat vind ik ook wat luguber van mijzelf. Toch merk ik dat ik er regelmatig aan denk.
Ik heb verder ook geen referentiekader van mensen met zijn aandoeningen, mijn moeder (zijn gescheiden) is juist nog heel fit en een wereld van verschil met mijn vader.
Als ik daar ben gaan de dingen juist vaak te langzaam voor mij waardoor zo'n bezoek ook erg vermoeiend voor mij is (oneerlijk en onaardig maar waar).
Hebben jullie ook dat je ouders zichzelf niet zoveel ouder lijken te voelen? Mijn vader 'schept op' over de afstanden die hij nog fietst en dingen die hij nog doet. Dat gebruikt hij als maatstaf. Zo van 'ik ben helemaal naar die en die stad gefietst met tegenwind, nou dan ben je toch gezond!'. Of dingen als: 'ik voel mij beter dan 5 jaar geleden!'. Hij zegt dat soort dingen regelmatig. Voor mijn gevoel zoekt hij dan bevestiging? Of hij lijkt echt niet te zien dat hij achteruit gaat. Of misschien schat ik het te negatief in.
vrijdag 3 januari 2020 om 09:37
Vervelend dat je ermee worstelt. Hoe oud een ouder ook is, hij/zij gaat altijd te vroeg.
Mijn vader is overleden toen hij 66 was, hij had kanker. Het slaat een stukje van je hart weg (voor mij tenminste). Mijn vader was altijd een actieve man en ook vrij sterk, tot hij ziek werd. Die aftakeling was heel erg naar om te zien, vooral omdat dat niet zo geleidelijk ging als eigenlijk gehoopt. Ik heb daar menige traan om gelaten (en dat doe ik nog steeds wel eens, hoor).
Mijn moeder is nu 67 en ik realiseerde me pas dat ze eigenlijk een oud dametje begint te worden. Ze ziet er ouder uit dan ze is (vind ik) en ze gedraagt zich ook al wel ouder.
Toch heb ik nog niet het gevoel dat het een oud besje is. Ze is nog heel goed in staat om alles zelf te doen, zelf te beslissen etc. etc.
Mijn vader deed alles thuis (financiën, klussen, kleine probleempjes oplossen, vakantie plannen etc. etc.) en daar trok zij zich altijd heel erg aan op. Nu moet ze het natuurlijk zelf doen en dat komt niet altijd goed uit de verf.
Bij bepaalde dingen kunnen we helpen, maar niet bij alles.
Mijn schoonouders (65 en 70) zijn nog heel kwiek. Lopen nog hele einden en ik denk dat ze een betere conditie hebben dan ik. Daarbij gaat het geleidelijk aan wat minder worden, hoewel dat voor mij nu nog niet te merken is.
Ik hoop dat zij nog heel erg lang mee gaan en minstens nog 15 tot 20 jaar te gaan hebben.
Mijn vader is overleden toen hij 66 was, hij had kanker. Het slaat een stukje van je hart weg (voor mij tenminste). Mijn vader was altijd een actieve man en ook vrij sterk, tot hij ziek werd. Die aftakeling was heel erg naar om te zien, vooral omdat dat niet zo geleidelijk ging als eigenlijk gehoopt. Ik heb daar menige traan om gelaten (en dat doe ik nog steeds wel eens, hoor).
Mijn moeder is nu 67 en ik realiseerde me pas dat ze eigenlijk een oud dametje begint te worden. Ze ziet er ouder uit dan ze is (vind ik) en ze gedraagt zich ook al wel ouder.
Toch heb ik nog niet het gevoel dat het een oud besje is. Ze is nog heel goed in staat om alles zelf te doen, zelf te beslissen etc. etc.
Mijn vader deed alles thuis (financiën, klussen, kleine probleempjes oplossen, vakantie plannen etc. etc.) en daar trok zij zich altijd heel erg aan op. Nu moet ze het natuurlijk zelf doen en dat komt niet altijd goed uit de verf.
Bij bepaalde dingen kunnen we helpen, maar niet bij alles.
Mijn schoonouders (65 en 70) zijn nog heel kwiek. Lopen nog hele einden en ik denk dat ze een betere conditie hebben dan ik. Daarbij gaat het geleidelijk aan wat minder worden, hoewel dat voor mij nu nog niet te merken is.
Ik hoop dat zij nog heel erg lang mee gaan en minstens nog 15 tot 20 jaar te gaan hebben.
vrijdag 3 januari 2020 om 09:54
vrijdag 3 januari 2020 om 10:04
Mijn vader is nu 66, maar ziet er minstens 10 jaar ouder uit. Als het er niet 15 zijn. Ja, ik vind dat lastig om te zien, maar ben mij er in dit geval ook bewust van dat hij er zelf een aandeel in heeft. Hij is met 63 met pensioen gegaan en sindsdien doet hij niks. Letterlijk niks.
Hij wil ook niets en is een echte kluizenaar. Zo heeft hij vorige week bijvoorbeeld voor het Kerstdiner last minute afgezegd, terwijl ik daarvoor uit het buitenland kwam en hem ook maar 2x per jaar kan zien. En ik ben ervan overtuigd dat als je zelf niet een beetje moeite doet om geest en lichaam bezig te houden: ja, dan wordt je snel oud.
Hij wil ook niets en is een echte kluizenaar. Zo heeft hij vorige week bijvoorbeeld voor het Kerstdiner last minute afgezegd, terwijl ik daarvoor uit het buitenland kwam en hem ook maar 2x per jaar kan zien. En ik ben ervan overtuigd dat als je zelf niet een beetje moeite doet om geest en lichaam bezig te houden: ja, dan wordt je snel oud.
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
