Overig
alle pijlers
Surinaamse cultuur en opvoeding
woensdag 30 december 2020 om 01:25
Hi,
Ik ben zelf Surinaams van afkomst en daar ben ik trots op, echter als ik mijn opvoeding vergelijk met dat van witte Nederlanders dan steekt het en vind ik dat mijn ouders tekort zijn geschoten. Vind dat mijn ouders en ook andere Surinamers hun kinderen niet heel erg stimuleren om zichzelf te ontplooien, onderzoeken waar het kind goed in is, aansporen om dingen te ondernemen, maar ook praktische dingen als musea bezoeken en dat soort dingen dat is iets wat bij de meesten niet opkomt om een kind daarnaar toe mee te nemen. Iets wat ik heel mooi vind aan de Nederlandse opvoeding en voor de meesten hier vanzelfsprekend zal zijn is dat een kind ook gewoon een mening mag hebben en aangemoedigd wordt om dingen te vertellen/beredeneren.Natuurlijk mocht ik ook wel wat vinden maar mijn ouders vonden het al gauw brutaal als ik teveel wilde weten of ergens niet mee eens was en daardoor was ik op latere leeftijd communicatief minder vaardig dan andere kinderen naar mijn idee.
Iets wat voor mij ook een terugkerend iets is wat ik vaak constateer is dat er veel geschreeuwd word en harde woorden worden gebruikt binnen Surinaamse gezinnen wat het zelfbeeld van een kind niet ten goede komt natuurlijk.Op een vredige manier het gesprek aangaan met wederzijds respect mist vaak nog.
De nieuwe generatie probeert het anders aan te pakken dat zie ik ook, slaag krijgen de meesten niet meer bijvoorbeeld, maar vind dat er meer aandacht hieraan besteed zou moeten worden hoe kinderen worden opgevoed want dat is zo bepalend voor de ontwikkeling van het kind en hoe het zich later beweegt in de maatschappij.
Voor iedereen trouwens niet alleen Surinamers.
Ik weet dat hier overwegend blanke mensen opzitten maar hoop toch op een beetje herkenning? Dit wat ik hier beschrijf is zeker niet bij elke Surinamer het geval wil ik nog even benadrukken en ook zeker geen aanval. Elke opvoeding heeft zijn voor en nadelen en sommige mensen weten gewoon niet beter omdat ze ook maar doen wat zij zelf hebben meegekregen maar hoop wel verbetering daarin te zien
Wie herkent dit ongeacht of je Surinaams bent of niet.
Ik ben zelf Surinaams van afkomst en daar ben ik trots op, echter als ik mijn opvoeding vergelijk met dat van witte Nederlanders dan steekt het en vind ik dat mijn ouders tekort zijn geschoten. Vind dat mijn ouders en ook andere Surinamers hun kinderen niet heel erg stimuleren om zichzelf te ontplooien, onderzoeken waar het kind goed in is, aansporen om dingen te ondernemen, maar ook praktische dingen als musea bezoeken en dat soort dingen dat is iets wat bij de meesten niet opkomt om een kind daarnaar toe mee te nemen. Iets wat ik heel mooi vind aan de Nederlandse opvoeding en voor de meesten hier vanzelfsprekend zal zijn is dat een kind ook gewoon een mening mag hebben en aangemoedigd wordt om dingen te vertellen/beredeneren.Natuurlijk mocht ik ook wel wat vinden maar mijn ouders vonden het al gauw brutaal als ik teveel wilde weten of ergens niet mee eens was en daardoor was ik op latere leeftijd communicatief minder vaardig dan andere kinderen naar mijn idee.
Iets wat voor mij ook een terugkerend iets is wat ik vaak constateer is dat er veel geschreeuwd word en harde woorden worden gebruikt binnen Surinaamse gezinnen wat het zelfbeeld van een kind niet ten goede komt natuurlijk.Op een vredige manier het gesprek aangaan met wederzijds respect mist vaak nog.
De nieuwe generatie probeert het anders aan te pakken dat zie ik ook, slaag krijgen de meesten niet meer bijvoorbeeld, maar vind dat er meer aandacht hieraan besteed zou moeten worden hoe kinderen worden opgevoed want dat is zo bepalend voor de ontwikkeling van het kind en hoe het zich later beweegt in de maatschappij.
Voor iedereen trouwens niet alleen Surinamers.
Ik weet dat hier overwegend blanke mensen opzitten maar hoop toch op een beetje herkenning? Dit wat ik hier beschrijf is zeker niet bij elke Surinamer het geval wil ik nog even benadrukken en ook zeker geen aanval. Elke opvoeding heeft zijn voor en nadelen en sommige mensen weten gewoon niet beter omdat ze ook maar doen wat zij zelf hebben meegekregen maar hoop wel verbetering daarin te zien
Wie herkent dit ongeacht of je Surinaams bent of niet.
dankje.
woensdag 30 december 2020 om 02:00
Zelf denk ik (mijn moeder komt uit het buitenland) dat de verschillen vooral komen door verschil in sociaal-economische status.
Er zijn hordes Nederlandse kinderen die nooit door hun ouders naar een museum worden meegenomen. Of een muziekschool van binnen krijgen te zien. Niet omdat het die ouders niets kan schelen maar omdat er geen geld is. Of ze willen het kind behoeden voor een teleurstelling, voor afwijzing (‘niet ons soort mensen’).
De harde woorden, ik herken dat van mijn opa (een autochtoon overigens). Als ik dan vroeg: ‘Opa, waarom zeg je dat zo tegen tante H of neefje X?’ Dan zei hij standaard: ‘Zoiets kun je beter van mij horen dan later van een baas’. Zijn idee was dat je dan tegen die tijd al gehard en gewapend was. Die man zou sterven voor zijn familie maar als je hem niet kende van dichtbij (en dat was niet zo makkelijk voor niet-familieleden) zou je denken ‘Wat een verzuurd oud vel van een man’.
Er zijn hordes Nederlandse kinderen die nooit door hun ouders naar een museum worden meegenomen. Of een muziekschool van binnen krijgen te zien. Niet omdat het die ouders niets kan schelen maar omdat er geen geld is. Of ze willen het kind behoeden voor een teleurstelling, voor afwijzing (‘niet ons soort mensen’).
De harde woorden, ik herken dat van mijn opa (een autochtoon overigens). Als ik dan vroeg: ‘Opa, waarom zeg je dat zo tegen tante H of neefje X?’ Dan zei hij standaard: ‘Zoiets kun je beter van mij horen dan later van een baas’. Zijn idee was dat je dan tegen die tijd al gehard en gewapend was. Die man zou sterven voor zijn familie maar als je hem niet kende van dichtbij (en dat was niet zo makkelijk voor niet-familieleden) zou je denken ‘Wat een verzuurd oud vel van een man’.
Nee heb je, ja kun je krijgen
woensdag 30 december 2020 om 02:08
Ik ben zelf niet van Surinaamse afkomst, maar herken wel een beetje wat je zegt mbt snel brutaal gevonden worden, harde woorden, en stem verheffen. Ik moet zeggen dat het mijn manieren wel ten goede is gekomen, want ik heb daardoor wel geleerd me keurig te gedragen wanneer nodig. Maar helaas merk ik dat ik zelf mijn kinderen ook regelmatig een grote mond geef, net als mijn moeder vroeger deed.
Ik denk dat je je kinderen veel positieve dingen uit je Surinaamse cultuur kunt meegeven, maar ook uit de dingen die je goed vind uit de Nederlandse cultuur kunt meepikken. Dat is het mooie, vind ik. Je hebt allebei te geven, en je kan achterwege laten wat je niet bevalt. Je mag het op je eigen manier doen.
Ik denk dat je je kinderen veel positieve dingen uit je Surinaamse cultuur kunt meegeven, maar ook uit de dingen die je goed vind uit de Nederlandse cultuur kunt meepikken. Dat is het mooie, vind ik. Je hebt allebei te geven, en je kan achterwege laten wat je niet bevalt. Je mag het op je eigen manier doen.
woensdag 30 december 2020 om 02:11
Ik herken het. Maar dan bij veel antilliaanse gezinnen. Ik zie/mijn indruk (van heel dichtbij) is dat het gaat om buitenkant (altijd netjes, gedouched, haren en kleding perfect) en 'respect' dat respect stukje komt ook altijd net op me over, wordt erin gedrilld zeg maar ipv uit het hart van het kind. Ja tante, nee tante, dank u wel etc.
Idd niet minder kijkend naar het kind zelf, wat hun kwaliteiten zijn. Kinderen hangen er meer bij en wordt behalve perfecte verzorging naar mijn mening weinig mee ondernomen. Weinig ontplooid. Ik zie ook echt de gevolgen. Kinderen zijn weinig creatief. Hele dagen gamen en tv kijken. Natuurlijk geldt dit niet voor alle gezinnen, zie er ook genoeg die wel veel met hun kind bezig zijn. Maar wat ik zie en heb omschreven, is ook een groot gedeelte die het zo doet en wat als heel normaal wordt gezien. Dus ik snap je to. Ook idd het schreeuwen zie ik veel terug.
Voor alles valt wat te zeggen hoor, ik leer er ook weer veel van. Maar ontplooing en creativiteit vind ik persoonlijk zoveel bekangrijker. En respect moet je verdienen. Door oa een goed voorbeeld te zijn. Het respect erin drillen geloof ik niet in.
Idd niet minder kijkend naar het kind zelf, wat hun kwaliteiten zijn. Kinderen hangen er meer bij en wordt behalve perfecte verzorging naar mijn mening weinig mee ondernomen. Weinig ontplooid. Ik zie ook echt de gevolgen. Kinderen zijn weinig creatief. Hele dagen gamen en tv kijken. Natuurlijk geldt dit niet voor alle gezinnen, zie er ook genoeg die wel veel met hun kind bezig zijn. Maar wat ik zie en heb omschreven, is ook een groot gedeelte die het zo doet en wat als heel normaal wordt gezien. Dus ik snap je to. Ook idd het schreeuwen zie ik veel terug.
Voor alles valt wat te zeggen hoor, ik leer er ook weer veel van. Maar ontplooing en creativiteit vind ik persoonlijk zoveel bekangrijker. En respect moet je verdienen. Door oa een goed voorbeeld te zijn. Het respect erin drillen geloof ik niet in.
woensdag 30 december 2020 om 02:28
Ik herken het (niet Surinaams wel zuid Amerikaanse) en ik merk dat het ook zijn sporen achter laat in de opvoeding van mijn eigen kinderen. Het is moeilijk om weg te blijven van stem verheffen of schreeuwen als je nooit een ander voorbeeld hebt gehad. Wij moesten dingen ook altijd doen omdat het gezegd werd en zij het zo wilden. Een uitleg kon je wel vergeten. Terwijl ik geloof dat dat echt kan helpen. Wederzijds begrip. Maar vooral mn moeder bleef tot ver in onze tiener jaren volhouden dat we gewoon moesten doen wat ze zeiden. Iets wat na een bepaalde leeftijd ook echt gewoon niet meer werkt.
Nu als oma is ze veel liever maar ik merk nog steeds dat als ze haar boodschap niet snel genoeg over krijgt ze vervalt in geschreeuw. Alsof je ineens wel begrijpt wat er gezegd wordt of er inhoudelijk naar luistert als het je wordt toegeschreeuwd
Want van een kleine afstand zie je vaak beter dat ze niet moedwillig ongehoorzaam zijn of niet luisteren maar vaak gewoon zo opgaan in hun spel dat de boodschap even niet binnenkomt bijvoorbeeld. Zorgen dat je dan even de aandacht pakt werkt dan beter en daar hoef je dus niet voor te schreeuwen.
Voor mezelf merk ik dat die hele hiërarchische opvoeding maakt dat ik het altijd moeilijk heb gevonden om voor mezelf op te komen. Dat wil ik bij mn eigen kinderen graag anders doen. Niet bang maken om nee te durven zeggen. Tegen niemand niet.
Culturele ontplooiing werd bij ons wel veel gedaan trouwens.
Nu als oma is ze veel liever maar ik merk nog steeds dat als ze haar boodschap niet snel genoeg over krijgt ze vervalt in geschreeuw. Alsof je ineens wel begrijpt wat er gezegd wordt of er inhoudelijk naar luistert als het je wordt toegeschreeuwd
Want van een kleine afstand zie je vaak beter dat ze niet moedwillig ongehoorzaam zijn of niet luisteren maar vaak gewoon zo opgaan in hun spel dat de boodschap even niet binnenkomt bijvoorbeeld. Zorgen dat je dan even de aandacht pakt werkt dan beter en daar hoef je dus niet voor te schreeuwen.Voor mezelf merk ik dat die hele hiërarchische opvoeding maakt dat ik het altijd moeilijk heb gevonden om voor mezelf op te komen. Dat wil ik bij mn eigen kinderen graag anders doen. Niet bang maken om nee te durven zeggen. Tegen niemand niet.
Culturele ontplooiing werd bij ons wel veel gedaan trouwens.
woensdag 30 december 2020 om 05:26
Ik (40) ben half Nederlands, half Antilliaans. Ik herken het wel uit de omgeving, maar niet uit mijn eigen opvoeding. Mijn ouders kwamen beiden uit strenge, vrij grote gezinnen waar geen tegenspraak werd geduld. Ook allebei jong een ouder verloren, dus ook nog eens een ouder die er alleen voor stond. Bij de Antilliaanse kant was dat wel met hulp van de familie, en bij de Nederlandse kant was er veel personeel, maar bij beide kanten was er door de grootte van het gezin toch een strenge sfeer.
Aan beide kanten wordt er absoluut niet geschreeuwd, eerder andersom, zeker niet buitenshuis, een blik was voldoende. Maar in mijn Antilliaanse familie wordt wel makkelijker ruzie gemaakt dan in mijn Nederlandse familie, want die durven nooit iets uit te spreken, en alles voor het compromis en de goede sfeer en heel bang voor ruzie. Bij mijn Antilliaanse familie kan het echt knallen. Maar dat is misschien meer een karakterding dan cultuur.
Hoe dan ook, mijn ouders waren vastberaden het anders te doen, dus wat dat betreft ben ik juist heel erg vrij opgevoed, vrijer dan veel mensen om me heen, en met heel veel cultuur; veel naar musea en theater, allemaal een instrument en sport enzo.
Het nadeel van dat hele vrije is dan weer dat ik absoluut niet tegen autoriteit kan. Ik ben op werk ook het beste als ik mijn eigen gang kan gaan. Als ik van alles moet raak ik al gauw geïrriteerd en als ik er al niet tegenin ga, dan word ik wel passief-agressief. Ik weet niet of dat mijn opvoeding is, of mijn karakter, maar ik zie het ook bij mijn broer en zus, we zijn allemaal moeilijk te commanderen. Dus tja. Ik weet het niet, er moet een middenweg zijn, haha!
Ik heb en wil zelf geen kinderen, dus ik kan gelukkig geen complexen en rare trekken doorgeven, bij mij stopt het. Want verantwoordelijkheid hebben is iets anders waar ik slecht tegen kan.
Aan beide kanten wordt er absoluut niet geschreeuwd, eerder andersom, zeker niet buitenshuis, een blik was voldoende. Maar in mijn Antilliaanse familie wordt wel makkelijker ruzie gemaakt dan in mijn Nederlandse familie, want die durven nooit iets uit te spreken, en alles voor het compromis en de goede sfeer en heel bang voor ruzie. Bij mijn Antilliaanse familie kan het echt knallen. Maar dat is misschien meer een karakterding dan cultuur.
Hoe dan ook, mijn ouders waren vastberaden het anders te doen, dus wat dat betreft ben ik juist heel erg vrij opgevoed, vrijer dan veel mensen om me heen, en met heel veel cultuur; veel naar musea en theater, allemaal een instrument en sport enzo.
Het nadeel van dat hele vrije is dan weer dat ik absoluut niet tegen autoriteit kan. Ik ben op werk ook het beste als ik mijn eigen gang kan gaan. Als ik van alles moet raak ik al gauw geïrriteerd en als ik er al niet tegenin ga, dan word ik wel passief-agressief. Ik weet niet of dat mijn opvoeding is, of mijn karakter, maar ik zie het ook bij mijn broer en zus, we zijn allemaal moeilijk te commanderen. Dus tja. Ik weet het niet, er moet een middenweg zijn, haha!
Ik heb en wil zelf geen kinderen, dus ik kan gelukkig geen complexen en rare trekken doorgeven, bij mij stopt het. Want verantwoordelijkheid hebben is iets anders waar ik slecht tegen kan.
woensdag 30 december 2020 om 06:46
woensdag 30 december 2020 om 07:19
Volgens mij heb je in Suriname creolen, hindoestanen, de originele bewoners en boscreolen. Volgens mij zit er wel verschil in opvoeding. Creolen, die ik ken, zijn vaak streng opgevoed, geen tegenspraak en beleefd zijn. Ze weten ook bijna allemaal wel wat ´de slipper ´inhoudt, dan kregen ze er van langs met de slipper van mamma. Daar wordt niet moeilijk over gedaan verder, geen trauma´s.
woensdag 30 december 2020 om 07:48
Ik herken deels wat je zegt in de zin dat ik als blanke af en toe naar een museum ging en vrienden van een andere afkomst dat minder of niet deden. Sowieso gevoelsmatig activiteiten in Nederland, weekendjes weg op de veluwe etc of otters kijken in friesland. Weet dat vrienden dat altijd maar typisch vonden.
Sommige vriendinnen vonden mij ook brutaal naar m’n ouders, vriendinnen uit suriname, afghanistan en pakistan. Als ik bv tegen mn vader ‘houd je mond en ga weg’ als grapje zei of als ik op school mijn mening gaf. Ik ben opgegroeid met het idee dat je altijd, mits onderbouwd en tactisch, je mening mag geven en je niet per definitie ondergeschikt bent aan je ouders.
Maar dat bovenstaande heeft ook weer te maken met een bepaald verleden vanuit nederlands-indië en ellende die mijn moeder daar uit heeft meegenomen geestelijk. Zelf besloten om het in haar gezin anders te doen.
Sommige vriendinnen vonden mij ook brutaal naar m’n ouders, vriendinnen uit suriname, afghanistan en pakistan. Als ik bv tegen mn vader ‘houd je mond en ga weg’ als grapje zei of als ik op school mijn mening gaf. Ik ben opgegroeid met het idee dat je altijd, mits onderbouwd en tactisch, je mening mag geven en je niet per definitie ondergeschikt bent aan je ouders.
Maar dat bovenstaande heeft ook weer te maken met een bepaald verleden vanuit nederlands-indië en ellende die mijn moeder daar uit heeft meegenomen geestelijk. Zelf besloten om het in haar gezin anders te doen.
woensdag 30 december 2020 om 08:02
Ik ben zelf volbloed Nederlands en heb in mijn opvoeding een goede balans ervaren tussen doen wat er van je gevraagd wordt en mn eigen mening geven.
Ik heb later jarenlang een relatie gehad met een Hindoestaanse Surinamer en uiteraard dus ook binnen zijn familie geleefd. Daar heb ik wel gemerkt dat beleefdheid en netjes in de kleren, de buitenkant (wat denkt de familie als ik dit en dat doe) veel belangrijker was. Ook merkte ik dat van de meisjes wel echt meer werd verwacht qua dienend zijn aan de familie/man en dat zat er al vanaf jonge leeftijd in. De vrouwen in de keuken, de mannen aan de borrel. Er was ook veel meer autoriteit richting de kinderen.
Het dienende wat van de meisjes/vrouwen verwacht werd, kon ik helemaal niks mee maar de beleefdheid die de kinderen geleerd werd en netjes in de kleren op sommige momenten vond ik juist positief. Dit mis ik wel vanuit mn eigen opvoeding en bij veel NL kinderen. Niet dat je geen dank je wel zegt maar de grote mond van veel NL kinderen, daar kan ik weinig mee. Denken dat ze niet hoeven op te staan voor een volwassene, tussen gesprekken van volwassenen door kunnen blèren, altijd direct de aandacht moeten, zichzelf als het middelpunt zien en standaard iedereen met je aanspreken. Dat is imo de keerzijde van de NL opvoeding en ik zag dit niet binnen mijn Hindoestaanse ex schoonfamilie. Dat is iets wat ik zeker mee ga nemen in de opvoeding van mijn kinderen omdat ik beleefdheid en respect voor ouderen/volwassenen wel gepast vind. Een stukje hiërarchie in de ouder-kind relatie vind ik niet meer dan normaal. Een kind heeft dat ook nodig en bij veel NL gezinnen lijkt de balans daarin soms wat doorgeslagen.
Slaan en schreeuwen deden ze in die familie niet en er was ook veel aandacht voor de ontwikkeling zowel school, muzikaal als creatief. Dat lijkt me ook belangrijk.
Ik heb later jarenlang een relatie gehad met een Hindoestaanse Surinamer en uiteraard dus ook binnen zijn familie geleefd. Daar heb ik wel gemerkt dat beleefdheid en netjes in de kleren, de buitenkant (wat denkt de familie als ik dit en dat doe) veel belangrijker was. Ook merkte ik dat van de meisjes wel echt meer werd verwacht qua dienend zijn aan de familie/man en dat zat er al vanaf jonge leeftijd in. De vrouwen in de keuken, de mannen aan de borrel. Er was ook veel meer autoriteit richting de kinderen.
Het dienende wat van de meisjes/vrouwen verwacht werd, kon ik helemaal niks mee maar de beleefdheid die de kinderen geleerd werd en netjes in de kleren op sommige momenten vond ik juist positief. Dit mis ik wel vanuit mn eigen opvoeding en bij veel NL kinderen. Niet dat je geen dank je wel zegt maar de grote mond van veel NL kinderen, daar kan ik weinig mee. Denken dat ze niet hoeven op te staan voor een volwassene, tussen gesprekken van volwassenen door kunnen blèren, altijd direct de aandacht moeten, zichzelf als het middelpunt zien en standaard iedereen met je aanspreken. Dat is imo de keerzijde van de NL opvoeding en ik zag dit niet binnen mijn Hindoestaanse ex schoonfamilie. Dat is iets wat ik zeker mee ga nemen in de opvoeding van mijn kinderen omdat ik beleefdheid en respect voor ouderen/volwassenen wel gepast vind. Een stukje hiërarchie in de ouder-kind relatie vind ik niet meer dan normaal. Een kind heeft dat ook nodig en bij veel NL gezinnen lijkt de balans daarin soms wat doorgeslagen.
Slaan en schreeuwen deden ze in die familie niet en er was ook veel aandacht voor de ontwikkeling zowel school, muzikaal als creatief. Dat lijkt me ook belangrijk.
woensdag 30 december 2020 om 08:19
Dit klinkt als mijn zeer witte hollandse opvoeding uit de jaren 60/70. En dat is de generatie die jouw generatie heeft opgevoed en hun kinderen gestimuleerd hebben en het belangrijk vonden dat een kinderen een mening krijgen.
Komt echt wel goed.
Komt echt wel goed.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 30 december 2020 om 08:38
Ik herken het een klein beetje. Geen Surinaamse afkomst hier. Geboren in 74.
Ik heb wel een soort van motivatie /betrokkenheid gemist op de middelbare school. Geen gesprekken daarover wat ik zou kunnen gaan doen. Mijn ouders werkten beiden niet en mijn stiefvader ook niet. Carrière maken kwam gewoon nooit ter sprake. Maar we gingen wel naar musea en muziekfestivals. Maar wat dat nu waard is.
Ook hebben ze in de opvoeding andere steken laten vallen waar ik in mijn tienerjaren achter kwam door hoe het bij andere gezinnen ging.
Voor mijn gevoel heb ik mezelf opgevoed.
Ik heb wel een soort van motivatie /betrokkenheid gemist op de middelbare school. Geen gesprekken daarover wat ik zou kunnen gaan doen. Mijn ouders werkten beiden niet en mijn stiefvader ook niet. Carrière maken kwam gewoon nooit ter sprake. Maar we gingen wel naar musea en muziekfestivals. Maar wat dat nu waard is.
Ook hebben ze in de opvoeding andere steken laten vallen waar ik in mijn tienerjaren achter kwam door hoe het bij andere gezinnen ging.
Voor mijn gevoel heb ik mezelf opgevoed.
woensdag 30 december 2020 om 08:40
Ik heb ook jarenlang een relatie gehad met een Nederlander met Surinaams Hindoestaanse ouders en ook veel contact gehad met familie en vrienden met ook een Surinaams Hindoestaanse achtergrond en zij zijn allemaal wel streng opgevoed. Ze zijn nu rond de 30, maar hebben meer een opvoeding gehad zoals mijn ouders (nu begin 70). Er moest gehoorzaamd worden en er werd wel geslagen als dit niet gebeurde (door zowel moeder als vader).anjer84 schreef: ↑30-12-2020 08:02Ik ben zelf volbloed Nederlands en heb in mijn opvoeding een goede balans ervaren tussen doen wat er van je gevraagd wordt en mn eigen mening geven.
Ik heb later jarenlang een relatie gehad met een Hindoestaanse Surinamer en uiteraard dus ook binnen zijn familie geleefd. Daar heb ik wel gemerkt dat beleefdheid en netjes in de kleren, de buitenkant (wat denkt de familie als ik dit en dat doe) veel belangrijker was. Ook merkte ik dat van de meisjes wel echt meer werd verwacht qua dienend zijn aan de familie/man en dat zat er al vanaf jonge leeftijd in. De vrouwen in de keuken, de mannen aan de borrel. Er was ook veel meer autoriteit richting de kinderen.
Het dienende wat van de meisjes/vrouwen verwacht werd, kon ik helemaal niks mee maar de beleefdheid die de kinderen geleerd werd en netjes in de kleren op sommige momenten vond ik juist positief. Dit mis ik wel vanuit mn eigen opvoeding en bij veel NL kinderen. Niet dat je geen dank je wel zegt maar de grote mond van veel NL kinderen, daar kan ik weinig mee. Denken dat ze niet hoeven op te staan voor een volwassene, tussen gesprekken van volwassenen door kunnen blèren, altijd direct de aandacht moeten, zichzelf als het middelpunt zien en standaard iedereen met je aanspreken. Dat is imo de keerzijde van de NL opvoeding en ik zag dit niet binnen mijn Hindoestaanse ex schoonfamilie. Dat is iets wat ik zeker mee ga nemen in de opvoeding van mijn kinderen omdat ik beleefdheid en respect voor ouderen/volwassenen wel gepast vind. Een stukje hiërarchie in de ouder-kind relatie vind ik niet meer dan normaal. Een kind heeft dat ook nodig en bij veel NL gezinnen lijkt de balans daarin soms wat doorgeslagen.
Slaan en schreeuwen deden ze in die familie niet en er was ook veel aandacht voor de ontwikkeling zowel school, muzikaal als creatief. Dat lijkt me ook belangrijk.
Het lijken nu overigens allemaal hele normale, leuke mensen (geen ‘tokkies’ of iets dergelijks).
woensdag 30 december 2020 om 08:51
als kind, was 1 van mijn beste vriendinnen Surinaams Hindoestaans, ik als kaaskop, vond het vooral allemaal zo liefdeloos. En vernederend.
Waar ik bij was, moest zij de riem gaan halen (hing pontificaal in de hal) om geranseld te worden.
Mijn ouders hebben nog wel contact met de moeder, ze is nog steeds alleen maar teleurgesteld in haar kinderen.
Vreselijk
(ja, ja N=1)
Waar ik bij was, moest zij de riem gaan halen (hing pontificaal in de hal) om geranseld te worden.
Mijn ouders hebben nog wel contact met de moeder, ze is nog steeds alleen maar teleurgesteld in haar kinderen.
Vreselijk
(ja, ja N=1)
woensdag 30 december 2020 om 08:54
Wauw nu pas na jaren snap ik misschien een beetje waar het vandaag kwam als mijn Surinaamse stiefouder mij voor de zoveelste keer afsnauwde als ik mee wilde praten met het volwassen gesprek of meer wilde weten. Blijkbaar is de stiefouder zo zelf opgevoed!
Verder een knuffel voor jou .
Toch wilde ik erbij zeggen dat lang niet alle witte Nederlandse ouders zo zijn als jij beschrijft. Ik ben ‘gezegend’ met zulke ouders maar die van mijn vriend trekken veel van zijn kunnen in twijfel, stimuleren hem niet en uiten hun trots niet als hij iets bereikt heeft. Zou je dat nou wel doen is een veel gebruikte zin in dat gezin.
Maar ook mijn eigen ouders hun opvoeding is zeker niet perfect: in het (over)stimuleren en laten ontplooien van je kind ligt ook het gevaar van prestatiedruk en faalangst.
Verder een knuffel voor jou
. Toch wilde ik erbij zeggen dat lang niet alle witte Nederlandse ouders zo zijn als jij beschrijft. Ik ben ‘gezegend’ met zulke ouders maar die van mijn vriend trekken veel van zijn kunnen in twijfel, stimuleren hem niet en uiten hun trots niet als hij iets bereikt heeft. Zou je dat nou wel doen is een veel gebruikte zin in dat gezin.
Maar ook mijn eigen ouders hun opvoeding is zeker niet perfect: in het (over)stimuleren en laten ontplooien van je kind ligt ook het gevaar van prestatiedruk en faalangst.
woensdag 30 december 2020 om 09:05
Ik vind het in principe een goed uitgangspunt, respect hebben voor elkaar.anjer84 schreef: ↑30-12-2020 08:02..........
Het dienende wat van de meisjes/vrouwen verwacht werd, kon ik helemaal niks mee maar de beleefdheid die de kinderen geleerd werd en netjes in de kleren op sommige momenten vond ik juist positief. Dit mis ik wel vanuit mn eigen opvoeding en bij veel NL kinderen. Niet dat je geen dank je wel zegt maar de grote mond van veel NL kinderen, daar kan ik weinig mee. Denken dat ze niet hoeven op te staan voor een volwassene, tussen gesprekken van volwassenen door kunnen blèren, altijd direct de aandacht moeten, zichzelf als het middelpunt zien en standaard iedereen met je aanspreken. Dat is imo de keerzijde van de NL opvoeding en ik zag dit niet binnen mijn Hindoestaanse ex schoonfamilie. Dat is iets wat ik zeker mee ga nemen in de opvoeding van mijn kinderen omdat ik beleefdheid en respect voor ouderen/volwassenen wel gepast vind. Een stukje hiërarchie in de ouder-kind relatie vind ik niet meer dan normaal. Een kind heeft dat ook nodig en bij veel NL gezinnen lijkt de balans daarin soms wat doorgeslagen.
Slaan en schreeuwen deden ze in die familie niet en er was ook veel aandacht voor de ontwikkeling zowel school, muzikaal als creatief. Dat lijkt me ook belangrijk.
Ik zie het graag wederzijds. Heb zo’n 12 jaar binnen een Surinaamse familie geleefd. Toen ik jong was moest ik maar dom gaan spelen en mocht ik niet meepraten. Ik was een slim kind en heel volwassen voor mijn leeftijd. Dan is de behandeling die je krijgt heel frustrerend en inderdaad niet uitdagend en niet gericht op ontwikkeling. Wanneer is een kind een gelijke
gesprekspartner? Op een bepaalde leeftijd of denkniveau?
Oh en dat voor de buitenkant verschrikkelijk!!
Mijn stiefouder is als tiener slachtoffer geworden van een misdrijf. Er werd gewoon over gezwegen alsof er niets gebeurd was, want stel je voor wat iemand over de familie zou denken als dat uitkwam! Aangifte was al helemaal ondenkbaar.
woensdag 30 december 2020 om 09:33
Ik woon op de biblebelt en hier gaat het nog veel zo. Vooral bij de gereformeerden. Kinderen heel netjes in de (merk) kleding en vaders wil is wet. Moeders is de dienstbare huisvrouw.
Toen ik jong was, was dat hier zo'n beetje de standaard. Mijn ouders gingen nooit met ons naar een museum, muziek was veel te duur en bij een sportclub was ook niet echt nodig. Slaan was heel normaal in andere gezinnen. Mijn buurjongen werd regelmatig vastgebonden aan de tafelpoot als hij weer eens iets had gedaan. Mijn ouders werden een beetje raar aangekeken omdat vooral mijn moeder een nogal uitgesproken negatieve mening had over fysieke straffen als slaan.
Wel mochten we nooit tegenspreken of een eigen afwijkende mening hebben. Volwassenen waren de baas en kinderen moesten zich schikken. Ik merk dat ik daardoor (en mede mijn karakter) me zelf heel snel op de achtergrond houd, doe wat me gevraagd wordt en vooral niet boven het maaiveld wil uitkomen. Dat is wel eens lastig in mijn werk.
Toen ik jong was, was dat hier zo'n beetje de standaard. Mijn ouders gingen nooit met ons naar een museum, muziek was veel te duur en bij een sportclub was ook niet echt nodig. Slaan was heel normaal in andere gezinnen. Mijn buurjongen werd regelmatig vastgebonden aan de tafelpoot als hij weer eens iets had gedaan. Mijn ouders werden een beetje raar aangekeken omdat vooral mijn moeder een nogal uitgesproken negatieve mening had over fysieke straffen als slaan.
Wel mochten we nooit tegenspreken of een eigen afwijkende mening hebben. Volwassenen waren de baas en kinderen moesten zich schikken. Ik merk dat ik daardoor (en mede mijn karakter) me zelf heel snel op de achtergrond houd, doe wat me gevraagd wordt en vooral niet boven het maaiveld wil uitkomen. Dat is wel eens lastig in mijn werk.
woensdag 30 december 2020 om 09:39
Wat ik moeilijk vind is dat mijn Surinaamse kennissen hun kinderen nog steeds een flinke pets verkopen als ze niet luisteren. Ze zijn heel streng en praten weinig met hun kinderen. Zijn heel netjes in huis: schoenen uit geen speelgoed in de woonkamer en heel schoon op zichzelf etc maar ze slaan dus wel. Open en bloot. Dat vind ik nog steeds moeilijk.
woensdag 30 december 2020 om 09:48
Ik denk dat heel veel binnen de opvoeding sociaal-economisch bepaald wordt en niet persé van de familiewortels afstamt.
Mijn moeder vond muziek wel belangrijk, maar verder dan AMV + blokfluit (diploma A+B) ben ik nooit gestimuleerd. Ook geen sport, scouting, o.i.d.
Mijn broertje heeft zelfs die basis niet gekregen.
Bijstandsuitkering, geen geld voor die fratsen.
School gewoon uitzitten.
Mijn man komt uit een boerengezin. Werken vanaf vijf jaar en naar de kerk. School is onzin want je neemt toch de boerderij over (NOT).
Onze zoon mág op muziekles (heeft één cursus gedaan) en verder altijd scouting + "nog iets".
Dat "nog iets" kan van alles zijn, sport, dans, toneel, als je maar wel een jaar volmaakt, anders betaal je je moeder het cursusgeld terug.
Onze opvoedingsstrategie is "aanbieden waar om gevraagd wordt". Dat gaat niet op voor een playstation of nintendo, maar op het moment dat zoon heel geïnteresseerd was in Parijs, zijn we een midweekje naar Parijs gegaan. Acht jaar oud. Heel veel mensen vonden dat onzin, Parijs, daarvoor moest je 16 zijn, dat is niets voor kleine kinderen.
We hebben toen veel gedaan, leuke activiteiten zoals vlechtbrood bakken, de hele dag met de Bateaubus varen, de Tour Montparnasse bestijgen (daar was geen urenlange wachtrij). Denk maar niet dat zoon met 16 jaar op citytrip zou gaan, ik ben blij dat we het toen al gedaan hebben.
Mijn moeder vond muziek wel belangrijk, maar verder dan AMV + blokfluit (diploma A+B) ben ik nooit gestimuleerd. Ook geen sport, scouting, o.i.d.
Mijn broertje heeft zelfs die basis niet gekregen.
Bijstandsuitkering, geen geld voor die fratsen.
School gewoon uitzitten.
Mijn man komt uit een boerengezin. Werken vanaf vijf jaar en naar de kerk. School is onzin want je neemt toch de boerderij over (NOT).
Onze zoon mág op muziekles (heeft één cursus gedaan) en verder altijd scouting + "nog iets".
Dat "nog iets" kan van alles zijn, sport, dans, toneel, als je maar wel een jaar volmaakt, anders betaal je je moeder het cursusgeld terug.
Onze opvoedingsstrategie is "aanbieden waar om gevraagd wordt". Dat gaat niet op voor een playstation of nintendo, maar op het moment dat zoon heel geïnteresseerd was in Parijs, zijn we een midweekje naar Parijs gegaan. Acht jaar oud. Heel veel mensen vonden dat onzin, Parijs, daarvoor moest je 16 zijn, dat is niets voor kleine kinderen.
We hebben toen veel gedaan, leuke activiteiten zoals vlechtbrood bakken, de hele dag met de Bateaubus varen, de Tour Montparnasse bestijgen (daar was geen urenlange wachtrij). Denk maar niet dat zoon met 16 jaar op citytrip zou gaan, ik ben blij dat we het toen al gedaan hebben.
snoesje666 wijzigde dit bericht op 30-12-2020 10:22
28.86% gewijzigd
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
