Overig
alle pijlers
Surinaamse cultuur en opvoeding
woensdag 30 december 2020 om 01:25
Hi,
Ik ben zelf Surinaams van afkomst en daar ben ik trots op, echter als ik mijn opvoeding vergelijk met dat van witte Nederlanders dan steekt het en vind ik dat mijn ouders tekort zijn geschoten. Vind dat mijn ouders en ook andere Surinamers hun kinderen niet heel erg stimuleren om zichzelf te ontplooien, onderzoeken waar het kind goed in is, aansporen om dingen te ondernemen, maar ook praktische dingen als musea bezoeken en dat soort dingen dat is iets wat bij de meesten niet opkomt om een kind daarnaar toe mee te nemen. Iets wat ik heel mooi vind aan de Nederlandse opvoeding en voor de meesten hier vanzelfsprekend zal zijn is dat een kind ook gewoon een mening mag hebben en aangemoedigd wordt om dingen te vertellen/beredeneren.Natuurlijk mocht ik ook wel wat vinden maar mijn ouders vonden het al gauw brutaal als ik teveel wilde weten of ergens niet mee eens was en daardoor was ik op latere leeftijd communicatief minder vaardig dan andere kinderen naar mijn idee.
Iets wat voor mij ook een terugkerend iets is wat ik vaak constateer is dat er veel geschreeuwd word en harde woorden worden gebruikt binnen Surinaamse gezinnen wat het zelfbeeld van een kind niet ten goede komt natuurlijk.Op een vredige manier het gesprek aangaan met wederzijds respect mist vaak nog.
De nieuwe generatie probeert het anders aan te pakken dat zie ik ook, slaag krijgen de meesten niet meer bijvoorbeeld, maar vind dat er meer aandacht hieraan besteed zou moeten worden hoe kinderen worden opgevoed want dat is zo bepalend voor de ontwikkeling van het kind en hoe het zich later beweegt in de maatschappij.
Voor iedereen trouwens niet alleen Surinamers.
Ik weet dat hier overwegend blanke mensen opzitten maar hoop toch op een beetje herkenning? Dit wat ik hier beschrijf is zeker niet bij elke Surinamer het geval wil ik nog even benadrukken en ook zeker geen aanval. Elke opvoeding heeft zijn voor en nadelen en sommige mensen weten gewoon niet beter omdat ze ook maar doen wat zij zelf hebben meegekregen maar hoop wel verbetering daarin te zien
Wie herkent dit ongeacht of je Surinaams bent of niet.
Ik ben zelf Surinaams van afkomst en daar ben ik trots op, echter als ik mijn opvoeding vergelijk met dat van witte Nederlanders dan steekt het en vind ik dat mijn ouders tekort zijn geschoten. Vind dat mijn ouders en ook andere Surinamers hun kinderen niet heel erg stimuleren om zichzelf te ontplooien, onderzoeken waar het kind goed in is, aansporen om dingen te ondernemen, maar ook praktische dingen als musea bezoeken en dat soort dingen dat is iets wat bij de meesten niet opkomt om een kind daarnaar toe mee te nemen. Iets wat ik heel mooi vind aan de Nederlandse opvoeding en voor de meesten hier vanzelfsprekend zal zijn is dat een kind ook gewoon een mening mag hebben en aangemoedigd wordt om dingen te vertellen/beredeneren.Natuurlijk mocht ik ook wel wat vinden maar mijn ouders vonden het al gauw brutaal als ik teveel wilde weten of ergens niet mee eens was en daardoor was ik op latere leeftijd communicatief minder vaardig dan andere kinderen naar mijn idee.
Iets wat voor mij ook een terugkerend iets is wat ik vaak constateer is dat er veel geschreeuwd word en harde woorden worden gebruikt binnen Surinaamse gezinnen wat het zelfbeeld van een kind niet ten goede komt natuurlijk.Op een vredige manier het gesprek aangaan met wederzijds respect mist vaak nog.
De nieuwe generatie probeert het anders aan te pakken dat zie ik ook, slaag krijgen de meesten niet meer bijvoorbeeld, maar vind dat er meer aandacht hieraan besteed zou moeten worden hoe kinderen worden opgevoed want dat is zo bepalend voor de ontwikkeling van het kind en hoe het zich later beweegt in de maatschappij.
Voor iedereen trouwens niet alleen Surinamers.
Ik weet dat hier overwegend blanke mensen opzitten maar hoop toch op een beetje herkenning? Dit wat ik hier beschrijf is zeker niet bij elke Surinamer het geval wil ik nog even benadrukken en ook zeker geen aanval. Elke opvoeding heeft zijn voor en nadelen en sommige mensen weten gewoon niet beter omdat ze ook maar doen wat zij zelf hebben meegekregen maar hoop wel verbetering daarin te zien
Wie herkent dit ongeacht of je Surinaams bent of niet.
woensdag 30 december 2020 om 12:46
Juist. Mijn kinderen hoeven niet de hele kamer langs. Eentje vind dat leuk en doet dat uit zichzelf bij een onbekend gezicht.
Hele oude mensen even apart groeten want die kunnen vaak niet goed zien of horen wie er binnen komen.
Maar naast iemand gaan zitten durven ze wel en antwoord geven op een vraag ook.
Even oogcontact maken als jenwordr gegroet. Maakt het allemaal net wat gezelliger dan vaag wat gaan zitten of nog erger: gelijk gaan schreeuwen 'er is hier niks voor mij ik wil de ipad'.
Of zoals gewoon gebruikelijk was in de familie van man: bokkig en chagrijnig binnenkomen, expres in oude kleding want er niet willen zijn en gelijk op de telefoon.
'ja moest mee' kan er dan worden uitgeperst.
Ook naar oude oma die notabene op ze had gepast. Doe even normaal.
(en dit was dus van 7 tot 23 jaar).
Ik accepteer dat niet van mijn kinderen en mijn zwager gelukkig ook niet.
En die heeft een introvert kind maar die kan ook gewoon antwoord geven op een vraag als 'hoe is het op school' met een kleine anekdote.
woensdag 30 december 2020 om 13:14
Groeten als je ergens binnenkomt is gewoon een kwestie van elementair fatsoen.
We verwachten dat ook van een volwassene en die leert dat dus als kind van zijn/haar ouders.
Ik hoefde als kind niet iedereen een voor een af te gaan (voor een kind kan zo een kamer met grote mensen best eng zijn) maar gewoon de belangrijkste mensen zoals de oma's bijvoorbeeld kreeg wel een hand of knuffel. Voor de rest van het gezelschap was het voldoende als ik mijn handje opstak en zwaaide of dag zei.
Verder heb ik gezien dat het lastiger is voor kinderen om een grote mond op te zetten naar hun ouder als ze die met u moeten aanspreken. Toch zal ik die keuze bij mijn kinderen niet maken, want ik hoefde mijn ouders ook niet met u aan te spreken en nog steeds durfde ik geen grote mond op te zetten omdat zij gewoon natuurlijk gezag hadden. Als je dat niet hebt, zal je inderdaad heel veel en vaak moeten argumenteren met je spruit.
We verwachten dat ook van een volwassene en die leert dat dus als kind van zijn/haar ouders.
Ik hoefde als kind niet iedereen een voor een af te gaan (voor een kind kan zo een kamer met grote mensen best eng zijn) maar gewoon de belangrijkste mensen zoals de oma's bijvoorbeeld kreeg wel een hand of knuffel. Voor de rest van het gezelschap was het voldoende als ik mijn handje opstak en zwaaide of dag zei.
Verder heb ik gezien dat het lastiger is voor kinderen om een grote mond op te zetten naar hun ouder als ze die met u moeten aanspreken. Toch zal ik die keuze bij mijn kinderen niet maken, want ik hoefde mijn ouders ook niet met u aan te spreken en nog steeds durfde ik geen grote mond op te zetten omdat zij gewoon natuurlijk gezag hadden. Als je dat niet hebt, zal je inderdaad heel veel en vaak moeten argumenteren met je spruit.
woensdag 30 december 2020 om 13:25
woensdag 30 december 2020 om 13:53
woensdag 30 december 2020 om 14:21
Als je vaak in een bepaald gezelschap komt, weet je wat de verwachtingen zijn en passen de meeste mensen zich wel aan is mijn ervaring.
De kinderen van mijn siblings zeggen allemaal tante Blueberry tegen mij maar niet tegen de tantes van de NL kant. Die heten gewoon Corrie of Trees.
Geen tante zeggen is bij mij sowieso een no go. Maar ik heb daar nooit iets over hoeven zeggen, de ouders hebben dat gewoon aangevoeld en hun kind geïnstrueerd en die zijn dat nu zo gewend.
De kinderen van mijn siblings zeggen allemaal tante Blueberry tegen mij maar niet tegen de tantes van de NL kant. Die heten gewoon Corrie of Trees.
Geen tante zeggen is bij mij sowieso een no go. Maar ik heb daar nooit iets over hoeven zeggen, de ouders hebben dat gewoon aangevoeld en hun kind geïnstrueerd en die zijn dat nu zo gewend.
woensdag 30 december 2020 om 14:42
Als blanke Nederlandse veel vriendschappen, meerdere partners en uiteindelijk ook een man van Surinaams Creoolse afkomst gehad dus naar alle bescheidenheid kan ik wel zeggen dat ik de cultuur en dus ook de opvoeding(sverschillen) wel een beetje herken en ken, zo ook de vooroordelen, en gebruiken over en weer.
De dingen die in mij opkomen vanuit mijn eigen ervaring zijn dan toch wel: de afstand tussen ouders en kind(eren) het aanspreken met "u", dat bepaalde onderwerpen toch wel taboe waren in gesprekken (seksualiteit, seksuele voorlichting). De lijfstraffen waarover vriendinnetjes en later ook partners mij over vertelde (met moeders slipper op je billen krijgen o.i.d.). De via-via communicatie, schoonmoeder van mijn eerste vriendje communiceerde via hem met mij en dan met name over de dingen die zij niet oké vond aan "dat vrijpostige meisje".
Het niet willen vertellen over bepaalde gebruiken en rituelen (winti, baden met oud en nieuw etc..) omdat ik dat toch niet zou snappen. Zo ook de pijn van mijn ex man die zijn biologische vader nooit gekend heeft en er via via achter moest komen dat de man op een nare manier om het leven was gekomen (dit was ruim voor het social media tijdperk) en hier niet met zijn moeder over mocht/kon/wilde praten en mij verbood het onderwerp aan te snijden.
En niet om bovenstaande "goed te praten door te eindigen met fijne herinneringen" maar hé, alle dingen hebben twee kanten: wat ik ook met name herken en ook nog heel vaak mis in het hier en nu (ben al 10 jaar van mijn ex man gescheiden inmiddels): de saamhorigheid, de gezelligheid, de vriendelijkheid en de warmte, binnen komen waaien en mee blijven eten...want er is genoeg, het feit dat ik mensen veracht die "gierig doen" met eten...ik word er op sommige topics weleens om verguisd maar dat benepen gedoe omtrent mensen wegsturen als men gaat eten blijf ik gezeik vinden
)
Niet te vergeten de feestjes waarbij er altijd uitgepakt werd en je ook lekker danste met een oudoom van 78 en de grootste lol had. Zaaltje huren, genoeg eten, een fijne band en losgaan.
Het respect naar je ouders, naar ouderen, niet in je kloffie naar een begrafenis, doop of huwelijk gaan, het "baden" met oud en nieuw.
Lekker zitten met een bordje op schoot met Kaseko muziek op de achtergrond.
het wij-gevoel, niemand hoeft alleen te zijn met de feestdagen en oh....vier je je verjaardag niet, prima, maar waar heb je trek in, dan kun je iets lekkers komen afhalen.
Bepaalde dingen in de opvoeding heb ik zowel in positieve als negatieve manieren teruggezien in de vriendinnen en exen.
De dingen die in mij opkomen vanuit mijn eigen ervaring zijn dan toch wel: de afstand tussen ouders en kind(eren) het aanspreken met "u", dat bepaalde onderwerpen toch wel taboe waren in gesprekken (seksualiteit, seksuele voorlichting). De lijfstraffen waarover vriendinnetjes en later ook partners mij over vertelde (met moeders slipper op je billen krijgen o.i.d.). De via-via communicatie, schoonmoeder van mijn eerste vriendje communiceerde via hem met mij en dan met name over de dingen die zij niet oké vond aan "dat vrijpostige meisje".
Het niet willen vertellen over bepaalde gebruiken en rituelen (winti, baden met oud en nieuw etc..) omdat ik dat toch niet zou snappen. Zo ook de pijn van mijn ex man die zijn biologische vader nooit gekend heeft en er via via achter moest komen dat de man op een nare manier om het leven was gekomen (dit was ruim voor het social media tijdperk) en hier niet met zijn moeder over mocht/kon/wilde praten en mij verbood het onderwerp aan te snijden.
En niet om bovenstaande "goed te praten door te eindigen met fijne herinneringen" maar hé, alle dingen hebben twee kanten: wat ik ook met name herken en ook nog heel vaak mis in het hier en nu (ben al 10 jaar van mijn ex man gescheiden inmiddels): de saamhorigheid, de gezelligheid, de vriendelijkheid en de warmte, binnen komen waaien en mee blijven eten...want er is genoeg, het feit dat ik mensen veracht die "gierig doen" met eten...ik word er op sommige topics weleens om verguisd maar dat benepen gedoe omtrent mensen wegsturen als men gaat eten blijf ik gezeik vinden
)Niet te vergeten de feestjes waarbij er altijd uitgepakt werd en je ook lekker danste met een oudoom van 78 en de grootste lol had. Zaaltje huren, genoeg eten, een fijne band en losgaan.
Het respect naar je ouders, naar ouderen, niet in je kloffie naar een begrafenis, doop of huwelijk gaan, het "baden" met oud en nieuw.
Lekker zitten met een bordje op schoot met Kaseko muziek op de achtergrond.
het wij-gevoel, niemand hoeft alleen te zijn met de feestdagen en oh....vier je je verjaardag niet, prima, maar waar heb je trek in, dan kun je iets lekkers komen afhalen.
Bepaalde dingen in de opvoeding heb ik zowel in positieve als negatieve manieren teruggezien in de vriendinnen en exen.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 30 december 2020 om 14:59
Ingaande op de OP waarmee ik ook niet wil zeggen dat dit wellicht iets typisch Surinaams is maar ik merkte gaandeweg wel dat mijn ex man communicatief veel minder vaardig was dan ik en bepaalde meningsverschillen of conflicten in onze relatie niet op een vaardige en/of rationele manier aan kon vliegen. Dat is onder andere ook één van de redenen dat het spaak liep tussen ons.
Wat betreft het "gebrek" aan zaken als zelfontplooiing, museumbezoek etc... mijn ex schoonmoeder was langere tijd alleenstaand en werkte zich tig slagen in de rondte om haar kinderen het beste te geven, ik denk oprecht dat zij letterlijk en figuurlijk geen ruimte heeft gehad of ervaren dit haar kinderen aan te kunnen bieden.
Wat betreft het "gebrek" aan zaken als zelfontplooiing, museumbezoek etc... mijn ex schoonmoeder was langere tijd alleenstaand en werkte zich tig slagen in de rondte om haar kinderen het beste te geven, ik denk oprecht dat zij letterlijk en figuurlijk geen ruimte heeft gehad of ervaren dit haar kinderen aan te kunnen bieden.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 30 december 2020 om 15:31
Of de buurman betastte je en durfde je niets tegen je ouders te zeggen omdat je bang was voor straf...de keerzijde van de Jaren 70redbulletje schreef: ↑30-12-2020 10:31Oudere familieleden mocht ik gewoon met jij aanspreken. Maar je hoorde wel te luisteren naar volwassenen. Als je je niet gedroeg op straat kon de buurman je aan je oorlel thuis afleveren en dan kreeg jij een preek van je ouders. Anno nu loopt de buurman risico om op z'n bek getimmerd te worden als je iemands snowflake alleen al maar op onwenselijk gedrag aanspreekt.
woensdag 30 december 2020 om 17:22
Ja, en deze ouders vinden dat dus belangrijk.
Ik vind het niet raar dat je je in verschillende gezelschappen anders opstelt en mijn gedrag hangt ook af van het gezelschap.
woensdag 30 december 2020 om 17:30
Ik ben van Aziatische afkomst en herken het een en ander. De manier van opvoeding heeft op mij zowel positieve als negatieve gevolgen. Ik was als kind "voorbeeldig". Ik luisterde goed, was altijd heel beleefd, had heel veel discipline en deed het uitstekend op school. Maar van binnen was ik diep ongelukkig en heb ik nooit echt kind kunnen zijn zoals andere leeftijdgenootjes. Ik ben een aantal jaren terug door een hele roerige tijd gegaan waardoor ik helemaal vast kwam te zitten en ik intensieve hulp kreeg. Tijdens dit traject heb ik zoveel over mezelf geleerd en dat de klachten waarmee ik worstelde en nu nog steeds worstel allemaal te wijten zijn aan het feit dat ik geen goede basis heb gekregen. Dit heeft weer allemaal te maken met de opvoeding. Voor mij was dit echt heel confronterend en het maakt mij nog steeds heel verdrietig. Ik verwijt mijn ouders niks, ik denk dat ze altijd het beste met mij voor hebben maar ik weet zeker dat als ik wel de goede basis had gekregen mijn leven er zoveel anders uit had gezien. Zowel op werk-, studie-, vriendschap- en liefdesgebied worstelde en worstel ik nog steeds.
woensdag 30 december 2020 om 17:49
er zijn 5 officiële bevolkingsgroepen : Indianen, Creolen, Hindoestanen, Chinezen & JavanenIn_Tenebris schreef: ↑30-12-2020 07:19Volgens mij heb je in Suriname creolen, hindoestanen, de originele bewoners en boscreolen. Volgens mij zit er wel verschil in opvoeding. Creolen, die ik ken, zijn vaak streng opgevoed, geen tegenspraak en beleefd zijn. Ze weten ook bijna allemaal wel wat ´de slipper ´inhoudt, dan kregen ze er van langs met de slipper van mamma. Daar wordt niet moeilijk over gedaan verder, geen trauma´s.
Relax we're all crazy, it's not a competition
woensdag 30 december 2020 om 17:56
mijn oma zei altijd schoenen zijn voor buitenshuisEllabella007 schreef: ↑30-12-2020 09:39Wat ik moeilijk vind is dat mijn Surinaamse kennissen hun kinderen nog steeds een flinke pets verkopen als ze niet luisteren. Ze zijn heel streng en praten weinig met hun kinderen. Zijn heel netjes in huis: schoenen uit geen speelgoed in de woonkamer en heel schoon op zichzelf etc maar ze slaan dus wel. Open en bloot. Dat vind ik nog steeds moeilijk.
en dat ben ik met haar eens. tja mijn ervaring is dat Surinaamse moeders/oma's geen grappen maken & met niemand iets te maken hebben, je geeft ze al schande omdat je niet luistert ik keur het absoluut niet goed. al kunnen sommige kinderen best wat discipline gebruiken
mijn ouders hebben mij en zussen nooit geslagen, wel een hoop dreigementen naar mijn hoofd gekregen en dat was genoeg het kwam absoluut niet in mijn hoofd op om brutaal te zijn je wist precies wat er dan zwaaide.
ik heb veel uitstapjes gemaakt naar musea's en zat op de muziekschool, ouders hebben ons altijd gestimuleerd bij moeder was ook meer betrokken dan bijv mijn tantes en dat zie ik nu vooral terug ik en zussen hebben een andere band dan mijn nichten/neven.
veel wat ik lees herken ik totaal niet bij mijn achtergrond maar zie wel voorbeelden van bij familie leden.
https://www.youtube.com/watch?v=NNkNn5D ... SURI-Tuber
tis cabaret
Relax we're all crazy, it's not a competition
