Overig
alle pijlers
Wanneer ben je geen meisje meer maar een vrouw?
maandag 22 juni 2009 om 09:42
Nav eerder commentaar op een eerder topic waarin TO aangaf een meisje van 37 te zijn: wanneer ben je geen meisje meer maar een vrouw?
Kijk kan me voorstellen dat ik moeder ben vanaf het moment van de bevalling van mijn zoon, maar wanneer was ik meisje-af? Ik zie wel een 'meiden' van begin 20 die ik een oude kop vind hebben. Andersom heb je 'frisse' (weet geen betere omschrijving) dertigers die nog steeds dat meisjes-achtige hebben. Ik wordt zelf (35) wordt meestal jonger geschat
Jullie mening graag en als je wilt jullie leeftijd erbij. Dit om een beeld te krijgen vanuit welke leeftijd je andere leeftijden bekijkt.
Kijk kan me voorstellen dat ik moeder ben vanaf het moment van de bevalling van mijn zoon, maar wanneer was ik meisje-af? Ik zie wel een 'meiden' van begin 20 die ik een oude kop vind hebben. Andersom heb je 'frisse' (weet geen betere omschrijving) dertigers die nog steeds dat meisjes-achtige hebben. Ik wordt zelf (35) wordt meestal jonger geschat
Jullie mening graag en als je wilt jullie leeftijd erbij. Dit om een beeld te krijgen vanuit welke leeftijd je andere leeftijden bekijkt.
maandag 22 juni 2009 om 11:07
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 10:52:
[...]
Ik associeer volwassenheid (en dat gaat dus echt alleen om mijn eigen associaties) met sleur, saaiheid, niks spontaan meer doen, zekerheid, voorspelbaarheid, opgaan in de massa, niet een verschil maken, gewoon zijn, alle dromen opgeven etc. Daarom wil ik nooit volwassen worden. Waarom heb ik deze associaties? Ik denk omdat het is wat ik gewoon om mij heen zie. En ik weiger gewoon systematisch een muts in een rijtjeshuis te worden zoals zovelen er al zijn. Dit is echt iets wat in mijn hoofd zit hoor. Wat is dan jouw beeld van volwassenheid?
Dat is inderdaad het schrikbeeld haha! Kijk, dat ik mezelf als meisje zie, betekent meer 'meisjesachig' dan onvolwassen. Tuurlijk ben ik volwassen, ik werk en woon alleen in mn eigen koophuis. Als dat niet volwassen is.. Dat je jezelf een meisje noemen getuigt van gebrek aan zelfrespect, wat iemand hier noemde, is dan ook grote onzin. Neem jezelf vooral niet te serieus denk ik dan
Ik heb een collega die maar een of twee jaar ouder is dan ik, maar werkelijk een wereld van verschil. Ik blijf altijd wel een beetje frivool n meisjesachtig denk ik.
[...]
Ik associeer volwassenheid (en dat gaat dus echt alleen om mijn eigen associaties) met sleur, saaiheid, niks spontaan meer doen, zekerheid, voorspelbaarheid, opgaan in de massa, niet een verschil maken, gewoon zijn, alle dromen opgeven etc. Daarom wil ik nooit volwassen worden. Waarom heb ik deze associaties? Ik denk omdat het is wat ik gewoon om mij heen zie. En ik weiger gewoon systematisch een muts in een rijtjeshuis te worden zoals zovelen er al zijn. Dit is echt iets wat in mijn hoofd zit hoor. Wat is dan jouw beeld van volwassenheid?
Dat is inderdaad het schrikbeeld haha! Kijk, dat ik mezelf als meisje zie, betekent meer 'meisjesachig' dan onvolwassen. Tuurlijk ben ik volwassen, ik werk en woon alleen in mn eigen koophuis. Als dat niet volwassen is.. Dat je jezelf een meisje noemen getuigt van gebrek aan zelfrespect, wat iemand hier noemde, is dan ook grote onzin. Neem jezelf vooral niet te serieus denk ik dan
Ik heb een collega die maar een of twee jaar ouder is dan ik, maar werkelijk een wereld van verschil. Ik blijf altijd wel een beetje frivool n meisjesachtig denk ik.
maandag 22 juni 2009 om 11:07
Ik ben 29 jaar en ben als ik moet kiezen meer meisje dan vrouw. Britney zei het al 'geen meisje meer, maar ook nog geen vrouw'. Gevoelsmatig zit ik er tussenin. Drie jaar geleden, toen ik nog fulltime in de horeca werkte, was ik écht nog een meisje. Nu wil ik volgend jaar trouwen en een huis kopen. Dat associeer ik meer met vrouw. En als ik meisjes van 18 jaar zie, merk ik toch een duidelijk verschil . Ik denk dat ik echt vrouw word als ik moeder word.
En helemaal volwassen worden wil ik ook niet. Ik associeer dit, net als sommige anderen, met saaiheid en altijd verantwoordelijke keuzes maken. Het kan juist zo heerlijk zijn om eens iets heel stoms te doen (mits je daar niemand mee kwetst).
En helemaal volwassen worden wil ik ook niet. Ik associeer dit, net als sommige anderen, met saaiheid en altijd verantwoordelijke keuzes maken. Het kan juist zo heerlijk zijn om eens iets heel stoms te doen (mits je daar niemand mee kwetst).
maandag 22 juni 2009 om 11:10
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 10:59:
[...]
Zou je dan niet de grens kunnen leggen bij het moment dat iemand zelfstandig gaat wonen/ het huis uitgaat? Volgens deze beschrijving dan, tenminste.
Ja en nee. In theorie wel. In de praktijk zie je toch dat pas in je 30er jaren je echt in staat bent tot leven wie je bent enz.
Maar das weer een hele andere discussie
[...]
Zou je dan niet de grens kunnen leggen bij het moment dat iemand zelfstandig gaat wonen/ het huis uitgaat? Volgens deze beschrijving dan, tenminste.
Ja en nee. In theorie wel. In de praktijk zie je toch dat pas in je 30er jaren je echt in staat bent tot leven wie je bent enz.
Maar das weer een hele andere discussie
maandag 22 juni 2009 om 11:10
Ik denk dat je altijd het kind in jezelf moet blijven koesteren hoor, daarom ben ik ook zo blij dat ik nu zelf een kind heb, kan nu weer lekker zonder gene naar de kinderboerderij gaan en daar lekker enthousiast doen.
Maar om mezelf dan meisje te noemen, nee.
Maar om mezelf dan meisje te noemen, nee.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 22 juni 2009 om 11:12
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 11:04:
[...]
Eens maar ik vind het losstaan van al dan niet kinderen hebben. Je krijgt er een hoop verantwoordelijkheid bij met een kind maar dat maakt je niet opeens volwassen.Maar in de ogen van 'n buitenstaander maakt het wel verschil. Een vrouw van 35 die vrij is of 'n vrouw van 25 die achter 'n kinderwagen aan loopt. Dan komt die 25-jarige op mij ouder over door dat verantwoordelijkhedenpakket waar zij aan vast zit.
[...]
Eens maar ik vind het losstaan van al dan niet kinderen hebben. Je krijgt er een hoop verantwoordelijkheid bij met een kind maar dat maakt je niet opeens volwassen.Maar in de ogen van 'n buitenstaander maakt het wel verschil. Een vrouw van 35 die vrij is of 'n vrouw van 25 die achter 'n kinderwagen aan loopt. Dan komt die 25-jarige op mij ouder over door dat verantwoordelijkhedenpakket waar zij aan vast zit.
maandag 22 juni 2009 om 11:12
Ja ik dacht al dat je zoiets verschrikkelijks vond van volwassenheid
Mijn associaties zijn bijvoorbeeld je eigen boontjes doppen, vooruit komen in het leven, niet constant terugvallen op je ouders of iemand nodig hebben om je te vertellen wat je moet doen, iets bijdragen, iets opbouwen, gerichte keuzes maken en nadenken over de gevolgen (vs. gewoon precies doen waar ik op dat moment zin in had zonder verder te denken in mijn puberteit), in relaties ook kritisch naar je eigen aandeel kijken en verantwoordelijkheid nemen, bedenken wat je graag wil in het leven (kan ook op korte termijn) en daar naar handelen, dat soort dingen.
Dat zijn in mijn ogen heel positieve dingen die ik graag in mijn leven wil.
Grappig dat ik juist iets bijdragen zie als volwassen zijn, en jij opgaan in de massa en niet het verschil maken.
Als ik naar mijn eigen associaties kijk, denk ik dat bijvoorbeeld Anna Chojnacka, oprichter van de 1% club volwassen is.
Je maakt keuzes waar jijzelf en waar anderen wat aan hebben, dat vind ik volwassen. Toen ik nog op de middelbare school zat was ik daar helemaal niet mee bezig namelijk, toen dacht ik daar nog niet eens over na.
Mijn associaties zijn bijvoorbeeld je eigen boontjes doppen, vooruit komen in het leven, niet constant terugvallen op je ouders of iemand nodig hebben om je te vertellen wat je moet doen, iets bijdragen, iets opbouwen, gerichte keuzes maken en nadenken over de gevolgen (vs. gewoon precies doen waar ik op dat moment zin in had zonder verder te denken in mijn puberteit), in relaties ook kritisch naar je eigen aandeel kijken en verantwoordelijkheid nemen, bedenken wat je graag wil in het leven (kan ook op korte termijn) en daar naar handelen, dat soort dingen.
Dat zijn in mijn ogen heel positieve dingen die ik graag in mijn leven wil.
Grappig dat ik juist iets bijdragen zie als volwassen zijn, en jij opgaan in de massa en niet het verschil maken.
Als ik naar mijn eigen associaties kijk, denk ik dat bijvoorbeeld Anna Chojnacka, oprichter van de 1% club volwassen is.
Je maakt keuzes waar jijzelf en waar anderen wat aan hebben, dat vind ik volwassen. Toen ik nog op de middelbare school zat was ik daar helemaal niet mee bezig namelijk, toen dacht ik daar nog niet eens over na.
maandag 22 juni 2009 om 11:12
quote:Frutje schreef op 22 juni 2009 @ 11:07:
En helemaal volwassen worden wil ik ook niet. Ik associeer dit, net als sommige anderen, met saaiheid en altijd verantwoordelijke keuzes maken. Het kan juist zo heerlijk zijn om eens iets heel stoms te doen (mits je daar niemand mee kwetst).
Precies. Ik vind het bijvoorbeeld ook verschrikkelijk als vriendinnen die vroeger droomden van piloot worden, reizen etc nu saaie kantoorbanen nemen en grijs door het leven gaan. Dan denk ik: wat is er gebeurd? En kom dan maar tot een conclusie: ze zijn volwassen geworden.
Maar wanneer dat gebeurd? Geen idee? Misschien worden mensen op een dag gewoon volwassen wakker of besluipt de saaiheid je stiekem en langzaam als je het niet verwacht.
En helemaal volwassen worden wil ik ook niet. Ik associeer dit, net als sommige anderen, met saaiheid en altijd verantwoordelijke keuzes maken. Het kan juist zo heerlijk zijn om eens iets heel stoms te doen (mits je daar niemand mee kwetst).
Precies. Ik vind het bijvoorbeeld ook verschrikkelijk als vriendinnen die vroeger droomden van piloot worden, reizen etc nu saaie kantoorbanen nemen en grijs door het leven gaan. Dan denk ik: wat is er gebeurd? En kom dan maar tot een conclusie: ze zijn volwassen geworden.
Maar wanneer dat gebeurd? Geen idee? Misschien worden mensen op een dag gewoon volwassen wakker of besluipt de saaiheid je stiekem en langzaam als je het niet verwacht.
maandag 22 juni 2009 om 11:13
Ik denk dat je meer vrouw wordt naar mate je meer verantwoordelijkheid hebt/neemt.
Zo vind ik iemand van 17 die nog op school zit en zich alleen druk maakt over jongens/uitgaan nog echt een meisje. Iemand van 18 met een kind en baan vind ik een vrouw.
Toen ik een jaar of 26 was liep ik op zaterdagavond over straat richting mijn auto. Ik passeer 2 jonge jongens (mannen? ) waarna de ene roept: dág mooi meisje. Waarna de ander zegt: nee joh dat is een mevrouw!
Haha ik ben de rest van de avond depressief geweest.
Zo vind ik iemand van 17 die nog op school zit en zich alleen druk maakt over jongens/uitgaan nog echt een meisje. Iemand van 18 met een kind en baan vind ik een vrouw.
Toen ik een jaar of 26 was liep ik op zaterdagavond over straat richting mijn auto. Ik passeer 2 jonge jongens (mannen? ) waarna de ene roept: dág mooi meisje. Waarna de ander zegt: nee joh dat is een mevrouw!
Haha ik ben de rest van de avond depressief geweest.
maandag 22 juni 2009 om 11:14
quote:Margaretha2 schreef op 22 juni 2009 @ 11:12:
Mijn associaties zijn bijvoorbeeld je eigen boontjes doppen, vooruit komen in het leven, niet constant terugvallen op je ouders of iemand nodig hebben om je te vertellen wat je moet doen, iets bijdragen, iets opbouwen, gerichte keuzes maken en nadenken over de gevolgen (vs. gewoon precies doen waar ik op dat moment zin in had zonder verder te denken in mijn puberteit), in relaties ook kritisch naar je eigen aandeel kijken en verantwoordelijkheid nemen, bedenken wat je graag wil in het leven (kan ook op korte termijn) en daar naar handelen, dat soort dingen.
Dat zijn in mijn ogen heel positieve dingen die ik graag in mijn leven wil.Helemaal mee eens. Toen ik nog thuis woonde (en een meisje was) vond ik het vreselijk dat ik niet zelf kon bepalen wat ik at en hoe laat en wat ik allemaal deed in mijn vrije tijd. Volwassen zijn/een vrouw zijn, is zoveel meer dan opgaan in de massa. Ik vind het heerlijk mijn eigen plek te hebben, waar ik kan doen wat ik wil.
Mijn associaties zijn bijvoorbeeld je eigen boontjes doppen, vooruit komen in het leven, niet constant terugvallen op je ouders of iemand nodig hebben om je te vertellen wat je moet doen, iets bijdragen, iets opbouwen, gerichte keuzes maken en nadenken over de gevolgen (vs. gewoon precies doen waar ik op dat moment zin in had zonder verder te denken in mijn puberteit), in relaties ook kritisch naar je eigen aandeel kijken en verantwoordelijkheid nemen, bedenken wat je graag wil in het leven (kan ook op korte termijn) en daar naar handelen, dat soort dingen.
Dat zijn in mijn ogen heel positieve dingen die ik graag in mijn leven wil.Helemaal mee eens. Toen ik nog thuis woonde (en een meisje was) vond ik het vreselijk dat ik niet zelf kon bepalen wat ik at en hoe laat en wat ik allemaal deed in mijn vrije tijd. Volwassen zijn/een vrouw zijn, is zoveel meer dan opgaan in de massa. Ik vind het heerlijk mijn eigen plek te hebben, waar ik kan doen wat ik wil.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 22 juni 2009 om 11:15
Ik dacht ook aan voetballers (en andere topsporters). Sommigen gaan op een positieve manier om met hun geld, status, talent enzovoort, en neemt hun carrière serieus. Weer een ander groepje, de Cristiano Ronaldo's en de Kluiverts zeg maar, maken (in mijn ogen) steeds heel onvolwassen keuzes.
Ikzelf zie volwassenheid dus wel als iets positiefs, misschien vind ik het daarom niet erg om daarmee geassocieerd te worden.
Ikzelf zie volwassenheid dus wel als iets positiefs, misschien vind ik het daarom niet erg om daarmee geassocieerd te worden.
maandag 22 juni 2009 om 11:15
quote:elninjoo schreef op 22 juni 2009 @ 11:12:
[...]
Maar in de ogen van 'n buitenstaander maakt het wel verschil. Een vrouw van 35 die vrij is of 'n vrouw van 25 die achter 'n kinderwagen aan loopt. Dan komt die 25-jarige op mij ouder over door dat verantwoordelijkhedenpakket waar zij aan vast zit.Dan is in jouw visie slechts het aantal verantwoordelijkheden (en de aard en zwaarte hiervan) wat iemand volwassen maakt? Of zie ik dit verkeerd?
[...]
Maar in de ogen van 'n buitenstaander maakt het wel verschil. Een vrouw van 35 die vrij is of 'n vrouw van 25 die achter 'n kinderwagen aan loopt. Dan komt die 25-jarige op mij ouder over door dat verantwoordelijkhedenpakket waar zij aan vast zit.Dan is in jouw visie slechts het aantal verantwoordelijkheden (en de aard en zwaarte hiervan) wat iemand volwassen maakt? Of zie ik dit verkeerd?
maandag 22 juni 2009 om 11:16
Toen ik alle onzekerheden af had geworpen en voor de duvel niet meer bang was en niemand meer ergens voor nodig had (belastingformulieren, dingen aanvragen, dingen regelen etc. etc.) werd ik van 'meisje' tot 'vrouw'. Zo net na mijn 30ste geloof ik. Het moment ook dat mijn ouders om advies bij mij kwamen ipv andersom. En ik bereid was het leven en alle verantwoordelijkheden die daarbij horen ook zelf te dragen.
Ik vind ook veel 25 jarigen gewoon nog 'meisjes'.
Aan de andere kant, mijn schoonmoeder is nog steeds een meisje. Kan niks zelf, durft niks zelf. Durft niet te pinnen, geen brieven open te maken, geen bedrijf te bellen. etc. etc. etc. Maar dat noemen we 'kindvrouwtje' toch? Mijn schoonvader doet alles eigenlijk.
Ik vind ook veel 25 jarigen gewoon nog 'meisjes'.
Aan de andere kant, mijn schoonmoeder is nog steeds een meisje. Kan niks zelf, durft niks zelf. Durft niet te pinnen, geen brieven open te maken, geen bedrijf te bellen. etc. etc. etc. Maar dat noemen we 'kindvrouwtje' toch? Mijn schoonvader doet alles eigenlijk.
maandag 22 juni 2009 om 11:17
quote:v1981 schreef op 22 juni 2009 @ 09:50:
Als je puur naar leeftijd kijkt, vind ik de grens bij pakweg 27 jaar zitten. Maar inderdaad, uitstraling heeft er ook heel veel mee te maken.
Een op haar 22ste al totaal gesettled persoon, helemaal ingedut, uitgedost in een bruine coltrui en compleet met korte & rode huisvrouwencoupe (en van plan tot haar dood zo te blijven), kan ik nauwelijks een 'meisje' noemen.
Ik ken er een paar van mijn leeftijd (28) die jaren terug al zo waren. Met zo'n stereotype eo-jongerendag-uitstraling. Ik kan er de vinger niet helemaal op leggen maar je snapt vast wel wat voor typetje ik bedoel.
Wat een cliché's weer. Vooral dat rode haar :puke:
Dus gesettled is per definitie ingedut? En nee, ik voel me niet aangevallen want ik heb geen kort en geen rood haar en ook geen bruine koltrui.
Ben wel ingedut gesettled, heb 4 kids en een parttimebaan en ik ben 29.
Als je puur naar leeftijd kijkt, vind ik de grens bij pakweg 27 jaar zitten. Maar inderdaad, uitstraling heeft er ook heel veel mee te maken.
Een op haar 22ste al totaal gesettled persoon, helemaal ingedut, uitgedost in een bruine coltrui en compleet met korte & rode huisvrouwencoupe (en van plan tot haar dood zo te blijven), kan ik nauwelijks een 'meisje' noemen.
Ik ken er een paar van mijn leeftijd (28) die jaren terug al zo waren. Met zo'n stereotype eo-jongerendag-uitstraling. Ik kan er de vinger niet helemaal op leggen maar je snapt vast wel wat voor typetje ik bedoel.
Wat een cliché's weer. Vooral dat rode haar :puke:
Dus gesettled is per definitie ingedut? En nee, ik voel me niet aangevallen want ik heb geen kort en geen rood haar en ook geen bruine koltrui.
Ben wel ingedut gesettled, heb 4 kids en een parttimebaan en ik ben 29.
Whatever, I do what I want
maandag 22 juni 2009 om 11:17
Haha luxaflex, heel confronterend! Wel een mooie mevrouw, mag ik hopen...
@zwieber. Inderdaad: dat je op een dag wakker wordt, in de spiegel kijkt en jezelf niet meer herkent. Dat je al jaren hetzelfde doet, niet meer weet wat je dromen zijn en nouja, gewoon vastgeroest bent. Dat gaat denk ik stiekem en heel geleidelijk.
@zwieber. Inderdaad: dat je op een dag wakker wordt, in de spiegel kijkt en jezelf niet meer herkent. Dat je al jaren hetzelfde doet, niet meer weet wat je dromen zijn en nouja, gewoon vastgeroest bent. Dat gaat denk ik stiekem en heel geleidelijk.
maandag 22 juni 2009 om 11:18
quote:Maleficent schreef op 22 juni 2009 @ 11:14:
[...]
Helemaal mee eens. Toen ik nog thuis woonde (en een meisje was) vond ik het vreselijk dat ik niet zelf kon bepalen wat ik at en hoe laat en wat ik allemaal deed in mijn vrije tijd. Volwassen zijn/een vrouw zijn, is zoveel meer dan opgaan in de massa. Ik vind het heerlijk mijn eigen plek te hebben, waar ik kan doen wat ik wil.
Toen ik thuiswoonde had ik als tiener al een beginnende mantelzorgfunctie voor mijn ouders. Ik maakte me zorgen om rekening die betaald moesten worden, of mijn ouders de volgende dag er nog zouden zijn (wegens ziekte dus) en andere dingen waar een meisje/kind zich eigenlijk niet mee bezig moet houden. Juist al die volwassen dingen in mijn jeugd, zorgen er nog steeds voor dat ik met name het onbezorgde, speciale gevoel van meisje zijn/kind zijn waardeer en wil koesteren.
*gaat bij zichzelf een psychologische sessie declareren*
[...]
Helemaal mee eens. Toen ik nog thuis woonde (en een meisje was) vond ik het vreselijk dat ik niet zelf kon bepalen wat ik at en hoe laat en wat ik allemaal deed in mijn vrije tijd. Volwassen zijn/een vrouw zijn, is zoveel meer dan opgaan in de massa. Ik vind het heerlijk mijn eigen plek te hebben, waar ik kan doen wat ik wil.
Toen ik thuiswoonde had ik als tiener al een beginnende mantelzorgfunctie voor mijn ouders. Ik maakte me zorgen om rekening die betaald moesten worden, of mijn ouders de volgende dag er nog zouden zijn (wegens ziekte dus) en andere dingen waar een meisje/kind zich eigenlijk niet mee bezig moet houden. Juist al die volwassen dingen in mijn jeugd, zorgen er nog steeds voor dat ik met name het onbezorgde, speciale gevoel van meisje zijn/kind zijn waardeer en wil koesteren.
*gaat bij zichzelf een psychologische sessie declareren*
maandag 22 juni 2009 om 11:19
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 10:58:
[...]
Maar moeten het dan ook altijd verantwoordelijke keuzes zijn?
Ik weet niet zo goed wat je bedoelt hiermee, want op het moment dat ik nadenk over een keuze en tot een beslissing kom, is dat voor mij altijd de beste keuze, en natuurlijk ben ik daar zelf verantwoordelijk voor.
Domme keuzes echter kunnen ook volwassenen maken, dat is wel duidelijk
Wat ik deed toen ik ngo een meisje was, was gewoon überhaupt niet nadenken. Ik reageerde heel erg op mijn emoties, was ik pissig, dan was ik bloedlink, en dan was er niet rationeel met mij te praten (en als er toch een poging werd gedaan draaide ik het gewoon rationeel gezien zo dat ik toch gelijk had), als ik verongelijkt was, dan deed ik ook verongelijkt, en als ik ergens zin in had deed ik het, zonder überhaupt stil te staan bij waarom ik dat wil, wat voor gevolgen dat heeft, en of het dan nog steeds de moeite waard is.
Als ik alleen al kijk hoe ik omging met mijn middelbare school vriendje en mijn huidige vriend, is dat toch wel een wereld van verschil.
In het begin dat ik met mijn vriend was vond ik het best wel lastig, dat ik me opeens realiseerde dat er ook dingen waren waarvan ik moest toegeven, okee Margaretha, dat heb je niet zo leuk aangepakt.
Ik weet nu veel beter wat ik wel en niet wil, en zelfs als ik voor een situatie kom waarbij ik dat nog niet weet omdat die situatie nieuw is, ga ik er op een héél andere manier mee om dan toen ik op de middelbare school zat.
[...]
Maar moeten het dan ook altijd verantwoordelijke keuzes zijn?
Ik weet niet zo goed wat je bedoelt hiermee, want op het moment dat ik nadenk over een keuze en tot een beslissing kom, is dat voor mij altijd de beste keuze, en natuurlijk ben ik daar zelf verantwoordelijk voor.
Domme keuzes echter kunnen ook volwassenen maken, dat is wel duidelijk
Wat ik deed toen ik ngo een meisje was, was gewoon überhaupt niet nadenken. Ik reageerde heel erg op mijn emoties, was ik pissig, dan was ik bloedlink, en dan was er niet rationeel met mij te praten (en als er toch een poging werd gedaan draaide ik het gewoon rationeel gezien zo dat ik toch gelijk had), als ik verongelijkt was, dan deed ik ook verongelijkt, en als ik ergens zin in had deed ik het, zonder überhaupt stil te staan bij waarom ik dat wil, wat voor gevolgen dat heeft, en of het dan nog steeds de moeite waard is.
Als ik alleen al kijk hoe ik omging met mijn middelbare school vriendje en mijn huidige vriend, is dat toch wel een wereld van verschil.
In het begin dat ik met mijn vriend was vond ik het best wel lastig, dat ik me opeens realiseerde dat er ook dingen waren waarvan ik moest toegeven, okee Margaretha, dat heb je niet zo leuk aangepakt.
Ik weet nu veel beter wat ik wel en niet wil, en zelfs als ik voor een situatie kom waarbij ik dat nog niet weet omdat die situatie nieuw is, ga ik er op een héél andere manier mee om dan toen ik op de middelbare school zat.
maandag 22 juni 2009 om 11:19
quote:Oriane schreef op 22 juni 2009 @ 11:16:
Aan de andere kant, mijn schoonmoeder is nog steeds een meisje. Kan niks zelf, durft niks zelf. Durft niet te pinnen, geen brieven open te maken, geen bedrijf te bellen. etc. etc. etc. Maar dat noemen we 'kindvrouwtje' toch? Mijn schoonvader doet alles eigenlijk.Hmm, dat is een aspect van meisjes-zijn dat ik wel al achter me heb gelaten. Ik dop graag mijn eigen boontjes (en doe ook mijn eigen belastingaangifte) én ben toch nog een meisje. Grappig dat veel mensen andere associaties hebben bij meisje en vrouw.
Aan de andere kant, mijn schoonmoeder is nog steeds een meisje. Kan niks zelf, durft niks zelf. Durft niet te pinnen, geen brieven open te maken, geen bedrijf te bellen. etc. etc. etc. Maar dat noemen we 'kindvrouwtje' toch? Mijn schoonvader doet alles eigenlijk.Hmm, dat is een aspect van meisjes-zijn dat ik wel al achter me heb gelaten. Ik dop graag mijn eigen boontjes (en doe ook mijn eigen belastingaangifte) én ben toch nog een meisje. Grappig dat veel mensen andere associaties hebben bij meisje en vrouw.
maandag 22 juni 2009 om 11:20
quote:Frutje schreef op 22 juni 2009 @ 11:17:
Haha luxaflex, heel confronterend! Wel een mooie mevrouw, mag ik hopen...
@zwieber. Inderdaad: dat je op een dag wakker wordt, in de spiegel kijkt en jezelf niet meer herkent. Dat je al jaren hetzelfde doet, niet meer weet wat je dromen zijn en nouja, gewoon vastgeroest bent. Dat gaat denk ik stiekem en heel geleidelijk.Een medestander
Haha luxaflex, heel confronterend! Wel een mooie mevrouw, mag ik hopen...
@zwieber. Inderdaad: dat je op een dag wakker wordt, in de spiegel kijkt en jezelf niet meer herkent. Dat je al jaren hetzelfde doet, niet meer weet wat je dromen zijn en nouja, gewoon vastgeroest bent. Dat gaat denk ik stiekem en heel geleidelijk.Een medestander
maandag 22 juni 2009 om 11:20
Ik zie mezelf gewoon als mijzelf. Ik denk niet echt in termen van meisje of vrouw, over mezelf. Ben 26, maar wordt al een tijd aangesproken met u en mevrouw, en dat vind ik ook heel prettig.
Ben getrouwd, heb 2 kinderen, maar ik vind mezelf niet suf en burgerlijk. Ik zie er ook niet zo uit, geloof ik.
Maar een meisjesachtige uitstraling heb ik nooit gehad. Word al vanaf mijn 14e standaard een aantal jaren ouder geschat en dat vind ik eigenlijk helemaal niet erg. Ik vermoed dat dat namelijk meer komt vanwege mijn houding dan vanwege mijn rimpels. Denk eigenlijk dat niemand het in zijn hoofd haalt om mij te omschrijven als 'meisje', daar nemen ze me te serieus voor, over het algemeen.
Volwassen worden heeft voor mij niets te maken met suf en burgerlijk zijn. Maar met beslissingen nemen en daarvoor staan, de verantwoordelijkheid voor je eigen leven nemen, enzovoorts. Ik vind het dan ook zeker geen compliment als iemand van 30+ wordt aangeduid als 'meisje. Dat klinkt onvolwassen, kinderachtig, onvolgroeid en naief.
Ben getrouwd, heb 2 kinderen, maar ik vind mezelf niet suf en burgerlijk. Ik zie er ook niet zo uit, geloof ik.
Maar een meisjesachtige uitstraling heb ik nooit gehad. Word al vanaf mijn 14e standaard een aantal jaren ouder geschat en dat vind ik eigenlijk helemaal niet erg. Ik vermoed dat dat namelijk meer komt vanwege mijn houding dan vanwege mijn rimpels. Denk eigenlijk dat niemand het in zijn hoofd haalt om mij te omschrijven als 'meisje', daar nemen ze me te serieus voor, over het algemeen.
Volwassen worden heeft voor mij niets te maken met suf en burgerlijk zijn. Maar met beslissingen nemen en daarvoor staan, de verantwoordelijkheid voor je eigen leven nemen, enzovoorts. Ik vind het dan ook zeker geen compliment als iemand van 30+ wordt aangeduid als 'meisje. Dat klinkt onvolwassen, kinderachtig, onvolgroeid en naief.
maandag 22 juni 2009 om 11:20
Ik denk dat je snel volwassen /een vrouw wordt als er wat is met je ouders. Als je een vader of moeder (of allebei) bent verloren. Want dan ben je niet meer iemand zijn/haar kind. Of als je je vader of moeder verzorgd hebt aan het ziekbed.
Ik voel me ondanks dat ik 35 ben, wel het kind van mijn ouders. Ik zal ook altijd een kind van hun zijn, tot ze gestorven zijn. Ik noem mijn ouders ook nog steeds papa en mama. Terwijl ik wel onafhankelijk ben van ze.
Ik voel me ondanks dat ik 35 ben, wel het kind van mijn ouders. Ik zal ook altijd een kind van hun zijn, tot ze gestorven zijn. Ik noem mijn ouders ook nog steeds papa en mama. Terwijl ik wel onafhankelijk ben van ze.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 22 juni 2009 om 11:22
Ik ben nu 23 en heb me heel lang geen 'vrouw' gevoeld.
Een klein half jaar geleden keek ik in de spiegel en dacht; tja, ik toch echt geen meisje meer.
Dus nu ben ik gewoon een vrouw die af en toe ontzettend meisje is
Ik heb trouwens wel al bijna 5 jaar een vriend en we wonen ook al best een tijdje samen, maar het is niet zo dat ik me daardoor ouder voel dan mn vriendinnen. Het is meer dat ik toevallig mn huis deel met iemand.
We studeren nu allebei ook nog, ik denk dat wanneer ik afgestudeerd ben en n echte baan heb, me nog wat meer vrouw dan meisje zal voelen.
Een klein half jaar geleden keek ik in de spiegel en dacht; tja, ik toch echt geen meisje meer.
Dus nu ben ik gewoon een vrouw die af en toe ontzettend meisje is
Ik heb trouwens wel al bijna 5 jaar een vriend en we wonen ook al best een tijdje samen, maar het is niet zo dat ik me daardoor ouder voel dan mn vriendinnen. Het is meer dat ik toevallig mn huis deel met iemand.
We studeren nu allebei ook nog, ik denk dat wanneer ik afgestudeerd ben en n echte baan heb, me nog wat meer vrouw dan meisje zal voelen.
