Overig
alle pijlers
Wanneer schaamde je je voor je ouders?
zaterdag 2 november 2019 om 18:14
zaterdag 2 november 2019 om 20:30
Het “schamen” voor mijn ouders is bij mij is ook altijd van het luchtige soort geweest.
Er schiet me nu ook een verhaal te binnen van mijn moeder die net gedoucht had en naakt de woonkamer binnenkwam om iets te pakken (het was middag), terwijl mijn broers en ik met vrienden op de bank zaten. Ze was even vergeten dat er mensen waren, maar het maakte voor haar verder ook niet zo veel uit. Ze kan het zich ook totaal niet herinneren. Als we dat verhaal nu aanhalen zegt ze dat dat nooit gebeurd is.
Ik schaamde me ook altijd voor mijn vader die op het strand rustig zijn zwembroek uitdeed om een onderbroek aan te doen voor de weg naar huis. Stond hij daar in zijn blote kont. Ik heb wel het idee dat dat in de jaren ‘80 normaler was, maar wat schaamden wij ons daarvoor!
Er schiet me nu ook een verhaal te binnen van mijn moeder die net gedoucht had en naakt de woonkamer binnenkwam om iets te pakken (het was middag), terwijl mijn broers en ik met vrienden op de bank zaten. Ze was even vergeten dat er mensen waren, maar het maakte voor haar verder ook niet zo veel uit. Ze kan het zich ook totaal niet herinneren. Als we dat verhaal nu aanhalen zegt ze dat dat nooit gebeurd is.
Ik schaamde me ook altijd voor mijn vader die op het strand rustig zijn zwembroek uitdeed om een onderbroek aan te doen voor de weg naar huis. Stond hij daar in zijn blote kont. Ik heb wel het idee dat dat in de jaren ‘80 normaler was, maar wat schaamden wij ons daarvoor!
zaterdag 2 november 2019 om 20:39
Tja. Mijn ouders. Waar zal ik beginnen?
Ik heb me heel veel geschaamd.
Mijn moeder is psychisch ziek. Heeft heel wat stennis geschopt toen we nog thuis woonden. Op vakantie gaan was een ramp, ik weet nog goed dat mijn moeder op dag 3 knallende ruzie maakte met de receptioniste, en daarna briesend naar het huisje banjerde en zei: "We gaan naar huis"
Fijne vakantie mam.
Ik schaamde me ook voor haar omdat ze een paar keer is opgenomen geweest (eigen keus). Ik vertelde er nooit iets over op school, omdat ik al gepest werd. Ik was bang dat ik nog meer gepest zou worden. Alleen de vertrouwenspersoon en de mentor wisten ervan.
Toen mijn ouders gingen scheiden ontmoette mijn vader zijn huidige vrouw. Een vreselijk mens die zich nergens voor schaamt. Dat is het type wat gerust op een terras hardop zegt wat een slechte trage bediening het is. En zo kan ik nog wel heel wat voorbeelden opnoemen, maar dan word ik te herkenbaar.
Ik ben echt zo blij dat ik niet meer thuis woon. Geen spanningen, geen kleinerende woorden meer, (die ervoor hebben gezorgd dat ik jarenlang dacht dat ik niks waard was).
Gewoon mijn eigen plan trekken. En nu gaat het wel beter hoor, al is het contact met ouders minimaal. Nu het met 1 van mijn ouders niet goed gaat, ben ik daar wel wat vaker. Maar omdat het me ook veel energie kost, probeer ik het wel wat te beperken. Iedere keer als het gezellig was, is dat mooi meegenomen.
Ik heb me heel veel geschaamd.
Mijn moeder is psychisch ziek. Heeft heel wat stennis geschopt toen we nog thuis woonden. Op vakantie gaan was een ramp, ik weet nog goed dat mijn moeder op dag 3 knallende ruzie maakte met de receptioniste, en daarna briesend naar het huisje banjerde en zei: "We gaan naar huis"
Fijne vakantie mam.
Ik schaamde me ook voor haar omdat ze een paar keer is opgenomen geweest (eigen keus). Ik vertelde er nooit iets over op school, omdat ik al gepest werd. Ik was bang dat ik nog meer gepest zou worden. Alleen de vertrouwenspersoon en de mentor wisten ervan.
Toen mijn ouders gingen scheiden ontmoette mijn vader zijn huidige vrouw. Een vreselijk mens die zich nergens voor schaamt. Dat is het type wat gerust op een terras hardop zegt wat een slechte trage bediening het is. En zo kan ik nog wel heel wat voorbeelden opnoemen, maar dan word ik te herkenbaar.
Ik ben echt zo blij dat ik niet meer thuis woon. Geen spanningen, geen kleinerende woorden meer, (die ervoor hebben gezorgd dat ik jarenlang dacht dat ik niks waard was).
Gewoon mijn eigen plan trekken. En nu gaat het wel beter hoor, al is het contact met ouders minimaal. Nu het met 1 van mijn ouders niet goed gaat, ben ik daar wel wat vaker. Maar omdat het me ook veel energie kost, probeer ik het wel wat te beperken. Iedere keer als het gezellig was, is dat mooi meegenomen.
zaterdag 2 november 2019 om 20:42
Snap jij dan echt niet hoe ondermijnend dat is voor je overwicht en professionaliteit als je moeder je even in de rondte stuurt om koffie te halen.pejeka schreef: ↑02-11-2019 18:36Maar wat heeft ze nou gedaan waar je je voor moest schamen? Ze was in de buurt en kwam even langs. Was ze ordinair gekleed? Was ze onbehouwen in haar gedrag? Ze wilde je alleen even komen groeten en een kop koffie drinken. En zien waar je werkt. Leuk toch? Wat is daar genant aan? Mijn vader is ook wel eens op mijn werk langs geweest toen hij in de buurt was. Keileuk. We hebben samen een bak koffie gedronken en mijn directeur heeft even een praatje met hem gemaakt (die kwam toevallig langslopen toen mijn vader er was, en vond het ook leuk even hallo te zeggen) en prima. Waarom schaam je je zo voor je moeder?
Het gaat er niet om dat ze op het werk kwam maar hóé. Even vragen aan de receptionist of xxx er is en of die even naar beneden kan komen of bellen goh dochter ik sta beneden is echt heel wat anders dan als opperwezen zelf naar boven te komen en koffie te bestellen. Alsof ze de baas is zeg maar.
zaterdag 2 november 2019 om 20:47
duet schreef: ↑02-11-2019 18:37Wat ik nooit vergeten ben, is het volgende: ik was een beginnende puber, jaar of 13. We gingen altijd op zondagochtend op de fiets naar de kerk. Kwartier fietsen. Op een ochtend besloot mijn vader als geintje bij iedere voetganger die we tegenkwamen, luidkeels te bellen met zijn fietsbel en dan hallooooo! te roepen. Ik kon echt door de grond zakken. Het gekke is dat mijn vader een hele stille man was die altijd de kat een beetje uit de boom keek, dus wat hem toen bezield heeft, weet ik niet.
Als puber misschien. Ik vind het wel humor
zaterdag 2 november 2019 om 20:47
Kwebbeltje91 schreef: ↑02-11-2019 20:39Tja. Mijn ouders. Waar zal ik beginnen?
Ik heb me heel veel geschaamd.
Mijn moeder is psychisch ziek. Heeft heel wat stennis geschopt toen we nog thuis woonden. Op vakantie gaan was een ramp, ik weet nog goed dat mijn moeder op dag 3 knallende ruzie maakte met de receptioniste, en daarna briesend naar het huisje banjerde en zei: "We gaan naar huis"
Fijne vakantie mam.
Ik schaamde me ook voor haar omdat ze een paar keer is opgenomen geweest (eigen keus). Ik vertelde er nooit iets over op school, omdat ik al gepest werd. Ik was bang dat ik nog meer gepest zou worden. Alleen de vertrouwenspersoon en de mentor wisten ervan.
Toen mijn ouders gingen scheiden ontmoette mijn vader zijn huidige vrouw. Een vreselijk mens die zich nergens voor schaamt. Dat is het type wat gerust op een terras hardop zegt wat een slechte trage bediening het is. En zo kan ik nog wel heel wat voorbeelden opnoemen, maar dan word ik te herkenbaar.
Ik ben echt zo blij dat ik niet meer thuis woon. Geen spanningen, geen kleinerende woorden meer, (die ervoor hebben gezorgd dat ik jarenlang dacht dat ik niks waard was).
Gewoon mijn eigen plan trekken. En nu gaat het wel beter hoor, al is het contact met ouders minimaal. Nu het met 1 van mijn ouders niet goed gaat, ben ik daar wel wat vaker. Maar omdat het me ook veel energie kost, probeer ik het wel wat te beperken. Iedere keer als het gezellig was, is dat mooi meegenomen.
zaterdag 2 november 2019 om 20:51
DG2015 schreef: ↑02-11-2019 19:49De vele, vele keren dat mijn ouders te veel gedronken hadden en gingen zitten kibbelen in eetcafés en restaurants. Soms als ‘bonus’ in halfbakken Engels.
Als tiener toen ik achteraf besefte wat het eigenlijk betekende dat ik regelmatig midden in de nacht de ouders van een vriendinnetje gebeld had (dat nummer kende ik uit mijn hoofd) omdat ik bang was. Ik was dan wakker geworden en bleek alleen thuis te zijn gelaten.
zaterdag 2 november 2019 om 20:56
Jeees dat méén je niet. Dat vind ik echt heel erg. Ben ik erg wraakzuchtig als ik als zij incontinent wordt háár onderbroeken uit zou spreiden en dan de hele familie en buren vragen om op visite te komen?Marlouse schreef: ↑02-11-2019 19:03Ooooooooh, kromme tenen hier. We kunnen elkaar de hand schudden. Behalve dan dat ik ouder ben als jij en mijn moeder dus niet op msn meelas, maar ‘live’ meeluisterde/afluisterde als er een vriendinnetje thuis kwam. En ja, dan inderdaad de ouders opbellen om te klikken. Vertelde je moeder dan wel wat ze echt had gelezen? Of ging ze ook nog vreselijk overdrijven en dingen erbij verzinnen. Sommige vriendinnetjes van mij hebben thuis straf gehad om dingen die ze zogenaamd gedaan hadden terwijl het gewoon niet waar was. Ik schaamde me dan altijd dood. Vreselijk.
De ergste keer dat ik me heb geschaamd voor mijn moeder (en voor mezelf) is toen ik een jaar of dertien was. Het is echt te gênant voor woorden, maar ik mocht geen inlegkruisjes gebruiken. Terwijl ik dat als beginnende puber wel nodig had in die tijd. Mijn moeder was steeds zó vreselijk kwaad dat mijn onderbroeken viezer werden toen Ik me ging ontwikkelen. Om dat ‘af te leren’, dat vies zijn, heeft ze een keer een hele rij onderbroeken binnenste buiten gekeerd keurig netjes op een rijtje op m’n bed gelegd. Letterlijk de vuile was uitgespreid zodat te allemaal goed zichtbaar was. Terwijl ze wist dat er een klasgenoot mee naar huis kwam. Ik wist eerst gewoon niet wat ik zag toen klasgenoot en ik mijn kamer inliepen, kon het niet geloven dat ze dat had gedaan. Ik heb ze geprobeerd snel weg te grissen, maar hij heeft natuurlijk alles gezien. En m’n moeder kwam nog even de gang in gelopen om een tirade te houden over ‘eigen schuld, dikke bult’.
Ik ben die jongen nog steeds dankbaar dat hij het niet heeft doorverteld op school in de brugklas.
zaterdag 2 november 2019 om 21:05
Mijn moeder is heel erg verlegen, en gaat zich als ze zenuwachtig is juist overschreeuwen.
Dan zet ze een enorme keel op maar vaak net te laat zodat niemand meer weet waar het over gaat of over iets waarover je normaal niet schreeuwt, of over bijzaken.
Als kind vonden we dat grappig maar natuurlijk ook genant.
Diploma uitreiking : MAG IK HIER ZITTEN, IK BEN DE MOEDER VAN GROEPJE, DIE KLEINE DAAR, IK BEN ZO TROTS, MAG IK DAAR ZITTEN, IK GA ZO WEL HUILEN HOOR, IK BEN ALTIJD EEN JANKDOOS HOOR, EEN ECHTE JANKDOOS!
Doet ze dus ook: 'hippe' uitdrukkingen gebruiken.
maar dan spreekt ze het verkeerd uit en altijd om zichzelf uit te schelden.
Mensen schrikken zich rot.
Ze was een tijdje een 'nurt' (nerd), emmo (emo), doos kwam er dan wel goed uit.
Tegen marktkoopman op volle sterkte ' 'OH NOU KAN IK MIJN PORTEMONNEE NIET ZO SNEL VINDEN, IK BEN OOK ZO'N ACHTERLIJKE NURT'.
Dan zet ze een enorme keel op maar vaak net te laat zodat niemand meer weet waar het over gaat of over iets waarover je normaal niet schreeuwt, of over bijzaken.
Als kind vonden we dat grappig maar natuurlijk ook genant.
Diploma uitreiking : MAG IK HIER ZITTEN, IK BEN DE MOEDER VAN GROEPJE, DIE KLEINE DAAR, IK BEN ZO TROTS, MAG IK DAAR ZITTEN, IK GA ZO WEL HUILEN HOOR, IK BEN ALTIJD EEN JANKDOOS HOOR, EEN ECHTE JANKDOOS!
Doet ze dus ook: 'hippe' uitdrukkingen gebruiken.
maar dan spreekt ze het verkeerd uit en altijd om zichzelf uit te schelden.
Mensen schrikken zich rot.
Ze was een tijdje een 'nurt' (nerd), emmo (emo), doos kwam er dan wel goed uit.
Tegen marktkoopman op volle sterkte ' 'OH NOU KAN IK MIJN PORTEMONNEE NIET ZO SNEL VINDEN, IK BEN OOK ZO'N ACHTERLIJKE NURT'.
zaterdag 2 november 2019 om 21:10
wat ontzettend verdrietig om de verhalen te lezen van forummers met ouders die gewoon echt vreselijke dingen gedaan hebben!
Mijn beste vriendinnetje had zulke ouders, ik was zó bang voor ze dat ik nooit iets heb durven zeggen maar ik vond het altijd zo zielig voor haar. ze wisten denk ik dat ik bang was, want ze deden het ook gerust waar ik bij was. Nu schaam ik mij dat ik er nooit iets over heb gezegd naar anderen. naar volwassenen. Ik was heel bang en begreep het niet. Ik had en heb hele liever ouders maar ik dacht vooral in 'kennelijk heb je ook geen lieve ouders', en niet dat dat niet hoort.
Mijn beste vriendinnetje had zulke ouders, ik was zó bang voor ze dat ik nooit iets heb durven zeggen maar ik vond het altijd zo zielig voor haar. ze wisten denk ik dat ik bang was, want ze deden het ook gerust waar ik bij was. Nu schaam ik mij dat ik er nooit iets over heb gezegd naar anderen. naar volwassenen. Ik was heel bang en begreep het niet. Ik had en heb hele liever ouders maar ik dacht vooral in 'kennelijk heb je ook geen lieve ouders', en niet dat dat niet hoort.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
zaterdag 2 november 2019 om 21:13
Dank je Aloha en Nitflex.aloha66 schreef: ↑02-11-2019 20:42Snap jij dan echt niet hoe ondermijnend dat is voor je overwicht en professionaliteit als je moeder je even in de rondte stuurt om koffie te halen.
Het gaat er niet om dat ze op het werk kwam maar hóé. Even vragen aan de receptionist of xxx er is en of die even naar beneden kan komen of bellen goh dochter ik sta beneden is echt heel wat anders dan als opperwezen zelf naar boven te komen en koffie te bestellen. Alsof ze de baas is zeg maar.
Ik zat al te bedenken hoe ik aan Pejeka moest uitleggen dat het voor mij onprettig, storend en ondermijnend was dat mijn moeder op deze manier mijn werkwereld binnendenderde. Compleet met haar jas aan de kapstok hangen.
Ik was op dat moment geconcentreerd een klant-meeting aan het voorbereiden. Mijn moeder vond achteraf dat ik haar niet hartelijk genoeg had ontvangen.
anoniem_391135 wijzigde dit bericht op 02-11-2019 21:15
83.92% gewijzigd
zaterdag 2 november 2019 om 21:14
Nu ik een nieuwe baan aan het zoeken ben, heb ik de neiging om mijn moeder niet te vertellen waar ik ga werken. Mijn moeder heeft de gewoonte om aan iedereen, van de loodgieter tot de treinconducteur tot de saunamedewerker tot de wijnhandelaar hier in het dorp te vertellen waar ik werk. Maar hoe meer ik aan haar vraag: "Mama, houd nu eens op met aan iedereen te benoemen waar ik werk." hoe meer ze in de rondte tettert: "Zij werkt bij dat-en-dat bedrijf."
Laat me gewoon zelf vertellen waar ik werk
wanneer ik dat wil vertellen
aan wie ik het wil vertellen.
Laat me gewoon zelf vertellen waar ik werk
wanneer ik dat wil vertellen
aan wie ik het wil vertellen.
zaterdag 2 november 2019 om 21:16
Marlouse schreef: ↑02-11-2019 19:03Ooooooooh, kromme tenen hier. We kunnen elkaar de hand schudden. Behalve dan dat ik ouder ben als jij en mijn moeder dus niet op msn meelas, maar ‘live’ meeluisterde/afluisterde als er een vriendinnetje thuis kwam. En ja, dan inderdaad de ouders opbellen om te klikken. Vertelde je moeder dan wel wat ze echt had gelezen? Of ging ze ook nog vreselijk overdrijven en dingen erbij verzinnen. Sommige vriendinnetjes van mij hebben thuis straf gehad om dingen die ze zogenaamd gedaan hadden terwijl het gewoon niet waar was. Ik schaamde me dan altijd dood. Vreselijk.
De ergste keer dat ik me heb geschaamd voor mijn moeder (en voor mezelf) is toen ik een jaar of dertien was. Het is echt te gênant voor woorden, maar ik mocht geen inlegkruisjes gebruiken. Terwijl ik dat als beginnende puber wel nodig had in die tijd. Mijn moeder was steeds zó vreselijk kwaad dat mijn onderbroeken viezer werden toen Ik me ging ontwikkelen. Om dat ‘af te leren’, dat vies zijn, heeft ze een keer een hele rij onderbroeken binnenste buiten gekeerd keurig netjes op een rijtje op m’n bed gelegd. Letterlijk de vuile was uitgespreid zodat te allemaal goed zichtbaar was. Terwijl ze wist dat er een klasgenoot mee naar huis kwam. Ik wist eerst gewoon niet wat ik zag toen klasgenoot en ik mijn kamer inliepen, kon het niet geloven dat ze dat had gedaan. Ik heb ze geprobeerd snel weg te grissen, maar hij heeft natuurlijk alles gezien. En m’n moeder kwam nog even de gang in gelopen om een tirade te houden over ‘eigen schuld, dikke bult’.
Ik ben die jongen nog steeds dankbaar dat hij het niet heeft doorverteld op school in de brugklas.
dit is echt te erg. Dus je mocht geen inlegkruisjes gebruiken maar je mocht ook niet je onderbroeken vies maken? Hoe zag je moeder dat precies dan? verschrikkelijk zeg
zaterdag 2 november 2019 om 21:17
Het was niet aan jou om er iets van te moeten zeggen, je was een kind, dat mag je jezelf echt niet kwalijk nemen. Echt hoor!VGM1980 schreef: ↑02-11-2019 21:10wat ontzettend verdrietig om de verhalen te lezen van forummers met ouders die gewoon echt vreselijke dingen gedaan hebben!
Mijn beste vriendinnetje had zulke ouders, ik was zó bang voor ze dat ik nooit iets heb durven zeggen maar ik vond het altijd zo zielig voor haar. ze wisten denk ik dat ik bang was, want ze deden het ook gerust waar ik bij was. Nu schaam ik mij dat ik er nooit iets over heb gezegd naar anderen. naar volwassenen. Ik was heel bang en begreep het niet.
zaterdag 2 november 2019 om 21:23
Daar was je kind voor; je was helemaal niet bij machte om daar iets mee te doen.VGM1980 schreef: ↑02-11-2019 21:10wat ontzettend verdrietig om de verhalen te lezen van forummers met ouders die gewoon echt vreselijke dingen gedaan hebben!
Mijn beste vriendinnetje had zulke ouders, ik was zó bang voor ze dat ik nooit iets heb durven zeggen maar ik vond het altijd zo zielig voor haar. ze wisten denk ik dat ik bang was, want ze deden het ook gerust waar ik bij was. Nu schaam ik mij dat ik er nooit iets over heb gezegd naar anderen. naar volwassenen. Ik was heel bang en begreep het niet. Ik had en heb hele liever ouders maar ik dacht vooral in 'kennelijk heb je ook geen lieve ouders', en niet dat dat niet hoort.
Mijn eerste vriendje wist nooit goed wat hij met mijn thuissituatie aanmoest, die kwam uit een warm nest en was een beetje bangig voor mijn vader. Die vond dat ontzettend grappig.
Mijn ouders weten heel goed dat ze anders zijn dan anderen en niet bij iedereen lekker liggen, maar zijn daar alleen maar trots op. Ze doen vaak een beetje lacherig over hoe anderen zijn en doen, terwijl de meesten een stuk gelukkiger zijn dan zij.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
zaterdag 2 november 2019 om 21:30
Ik had het er laatst toevallig nog over met een vriendin. Vroeger, op school als een leerling zijn lunchtrommeltje was vergeten, kwam de moeder ( meestal de moeder, nooit de vader) wel eens in de kantine om het alsnog te brengen.
Ik at liever niks dan dat mijn moeder in een volle kantine naar mijn tafeltje liep.
Ik at liever niks dan dat mijn moeder in een volle kantine naar mijn tafeltje liep.
zaterdag 2 november 2019 om 21:32
Mijn moeder had/heeft weleens een soort misplaatste arrogantie, en dan vond ik best vervelend.
Bijvoorbeeld:
- toen ik 11 was bracht ik eens mijn nieuwe beste vriendinnetje na school naar huis. BFFje vroeg na een tijdje aan mijn moeder of ze "je" tegen haar kon zeggen. Moeder's reactie: "Nou, we zijn geen vriendinnetjes dus blijf gewoon u zeggen."
- ik was een jaar of 16 en moeder kwam me ophalen na een meidenavond. We moesten ook een ander meisje onderweg thuis afzetten. Vraagt moeder wat we gegeten hadden, lekkere pizza's dus. Moeder's reactie: "is dat nou een verstandige keuze?"
- ook rond die leeftijd vertelde een vriendinnetje tegen mij in moeder's bijzijn dat ze graag pianolerares wilde worden. Moeder: "sorry, daar ben je te laat voor, had je eerder moeten beginnen"
Verder heel veel gezeur over mijn gewicht, terwijl het totaal niet nodig was (had een BMI van 22). Incl als enige halve porties op mijn bord serveren als er mensen kwamen eten, of iedereen een toetje aanbieden, behalve mij (onder de mom van: jij liever niet).
Vader was helaas niet veel beter, die moest vooral laten zien dat hij eigenlijk tot een soort superieure klasse behoorde. Zo heeft hij bijvoorbeeld vaker het woord 'proletenvolk' laten vallen toen er een vriendinnetje thuis bleef eten. Vriendinnetje in kwestie was zelf dochter van de automonteur, ik vond het zó genant
Uit huis gaan is een enorme opluchting geweest. De laatste jaren waren ook echt aftellen tot ik weer een beetje mezelf kon zijn thuis.
Bijvoorbeeld:
- toen ik 11 was bracht ik eens mijn nieuwe beste vriendinnetje na school naar huis. BFFje vroeg na een tijdje aan mijn moeder of ze "je" tegen haar kon zeggen. Moeder's reactie: "Nou, we zijn geen vriendinnetjes dus blijf gewoon u zeggen."
- ik was een jaar of 16 en moeder kwam me ophalen na een meidenavond. We moesten ook een ander meisje onderweg thuis afzetten. Vraagt moeder wat we gegeten hadden, lekkere pizza's dus. Moeder's reactie: "is dat nou een verstandige keuze?"
- ook rond die leeftijd vertelde een vriendinnetje tegen mij in moeder's bijzijn dat ze graag pianolerares wilde worden. Moeder: "sorry, daar ben je te laat voor, had je eerder moeten beginnen"
Verder heel veel gezeur over mijn gewicht, terwijl het totaal niet nodig was (had een BMI van 22). Incl als enige halve porties op mijn bord serveren als er mensen kwamen eten, of iedereen een toetje aanbieden, behalve mij (onder de mom van: jij liever niet).
Vader was helaas niet veel beter, die moest vooral laten zien dat hij eigenlijk tot een soort superieure klasse behoorde. Zo heeft hij bijvoorbeeld vaker het woord 'proletenvolk' laten vallen toen er een vriendinnetje thuis bleef eten. Vriendinnetje in kwestie was zelf dochter van de automonteur, ik vond het zó genant
Uit huis gaan is een enorme opluchting geweest. De laatste jaren waren ook echt aftellen tot ik weer een beetje mezelf kon zijn thuis.
zaterdag 2 november 2019 om 21:32
Het was bij ons thuis niet zo gezellig vroeger.
Een depressieve ouder die verbaal en fysiek agressief was naar mij en mijn sibbling en altijd ruzie maakte met de andere ouder.
Ik durfde dit nooit aan iemand te vertellen tot ik eindelijk mijn hart durfde te luchten bij een familielid die ik wel vertrouwde.
Zij schrok van wat ik vertelde en belde vervolgens mijn ouder om verhaal te halen.
Ouder draaide het verhaal echter zo om dat het familielid haar geloofde en mij vervolgens op mijn donder gaf omdat ik zulke vreselijke leugens had verteld.
Het was de eerste en ook meteen de laatste keer dat ik iemand in vertrouwen durfde te nemen over mijn thuissituatie.
Ik weet niet meer of ik me nou schaamde voor mijn familielid of voor mezelf omdat ik iemand durfde te vertrouwen.
Een depressieve ouder die verbaal en fysiek agressief was naar mij en mijn sibbling en altijd ruzie maakte met de andere ouder.
Ik durfde dit nooit aan iemand te vertellen tot ik eindelijk mijn hart durfde te luchten bij een familielid die ik wel vertrouwde.
Zij schrok van wat ik vertelde en belde vervolgens mijn ouder om verhaal te halen.
Ouder draaide het verhaal echter zo om dat het familielid haar geloofde en mij vervolgens op mijn donder gaf omdat ik zulke vreselijke leugens had verteld.
Het was de eerste en ook meteen de laatste keer dat ik iemand in vertrouwen durfde te nemen over mijn thuissituatie.
Ik weet niet meer of ik me nou schaamde voor mijn familielid of voor mezelf omdat ik iemand durfde te vertrouwen.
