Overig
alle pijlers
Wie heeft haar/zijn (autistische) kind ook uit huis moeten laten plaatsen?
vrijdag 20 april 2007 om 15:01
Mijn oudste is bijna 14 en heeft het syndroom van asperger, waarbij hij ook nog eens een keertje hoogbegaafd is.
Ik heb altijd gezegd dat ik hem thuishoud, dat ik hem kan geven wat hij nodig heeft: vooral veel liefde, extra begeleiding en speciaal onderwijs. En pas zo rond z'n 18de in een begeleid wonen traject of zoiets.
Maar ik ben erachter gekomen dat dit niet meer genoeg is. Hij staat al een hele tijd stil in zijn emotionele ontwikkeling (is nu +/- 6 jaar) en hij trekt zich weer steeds verder terug in zichzelf, kan weer steeds minder (stress) verdragen en valt weer steeds vaker (voorlopig alleen 'nog maar', maar voor hoe lang) verbaal agressief uit.
Dat 'weer' zet ik er elke keer bij omdat het echt een poos veel beter is gegaan.
Zijn jongere broertje (met ADHD en PDD-nos) is bang van hem en gaat er in gedrag ook sterk op achteruit.
Dus hebben we de beslissing moeten nemen om hem uit huis te plaatsen. Ik heb vandaag de eerste stap genomen: gebeld met Bureau Jeugdzorg om aan te geven dat het niet meer gaat. Begin volgende week ga ik teruggebeld worden om een afspraak te maken.
Het is in gang gezet...
Ik heb altijd gezegd dat ik hem thuishoud, dat ik hem kan geven wat hij nodig heeft: vooral veel liefde, extra begeleiding en speciaal onderwijs. En pas zo rond z'n 18de in een begeleid wonen traject of zoiets.
Maar ik ben erachter gekomen dat dit niet meer genoeg is. Hij staat al een hele tijd stil in zijn emotionele ontwikkeling (is nu +/- 6 jaar) en hij trekt zich weer steeds verder terug in zichzelf, kan weer steeds minder (stress) verdragen en valt weer steeds vaker (voorlopig alleen 'nog maar', maar voor hoe lang) verbaal agressief uit.
Dat 'weer' zet ik er elke keer bij omdat het echt een poos veel beter is gegaan.
Zijn jongere broertje (met ADHD en PDD-nos) is bang van hem en gaat er in gedrag ook sterk op achteruit.
Dus hebben we de beslissing moeten nemen om hem uit huis te plaatsen. Ik heb vandaag de eerste stap genomen: gebeld met Bureau Jeugdzorg om aan te geven dat het niet meer gaat. Begin volgende week ga ik teruggebeld worden om een afspraak te maken.
Het is in gang gezet...
vrijdag 20 april 2007 om 15:34
vrijdag 20 april 2007 om 18:17
Ik heb inmiddels al drie jaar geleden die moeilijke beslissing genomen. Ik heb daar toevallig net iets over verteld bij 'gezondheid' op 't topic 'depakine als je geen epilepsie hebt'. Ik moet nu eerst andere dingen gaan doen, maar kom vanavond hier nog wel even kijken, en ook wel iets vertellen, denk ik.
vrijdag 20 april 2007 om 18:25
vrijdag 20 april 2007 om 18:58
vrijdag 20 april 2007 om 19:06
vrijdag 20 april 2007 om 19:14
Nef, *;wat moet dat moeilijk zijn.
Jij als moeder voelt het beste aan waar je kind het beste kan verblijven toch?
Ik kan me heel goed voorstellen dat op een gegeven moment blijkt dat je kind meer rust en structuur heeft wanneer hij ergens intern woont.
Wie weet, is dat juist in het voordeel van zijn ontwikkeling. Ook omdat je zegt dat hij nu al een hele tijd stilstaat.
Hij komt vast op zijn plek, ook heel veel kracht van mij gewenst.
Want dat dit heel erg moeilijk is, kan ik me erg goed voorstellen.
(Is hij al wel eens een weekend weg, of een week.. en hoe gaat het dan?)
Jij als moeder voelt het beste aan waar je kind het beste kan verblijven toch?
Ik kan me heel goed voorstellen dat op een gegeven moment blijkt dat je kind meer rust en structuur heeft wanneer hij ergens intern woont.
Wie weet, is dat juist in het voordeel van zijn ontwikkeling. Ook omdat je zegt dat hij nu al een hele tijd stilstaat.
Hij komt vast op zijn plek, ook heel veel kracht van mij gewenst.
Want dat dit heel erg moeilijk is, kan ik me erg goed voorstellen.
(Is hij al wel eens een weekend weg, of een week.. en hoe gaat het dan?)
vrijdag 20 april 2007 om 19:15
Onderbouwen? Ja hoor. Ten eerste had de (bege)leiding hun zaken totaal niet op orde waardoor de jongeren niet de begeleiding kregen die ze nodig hadden. Zij deelden per twee een 'badkamer' die ze zelf schoon moeten houden. Maar door ontbrekende begeleiding gebeurde dat soort dingen dus niet. Leiding had gewoon geen idee van wat ze moesten... Autisme is een gecompliceerd iets. Het is niet even uit te leggen. De begeleiding op PGB die hij momenteel krijgt, terwijl hij zelfstandig woont, waren opgeleide psychologen met ervaring. En nog steeds stuit hij tegen onkennis van hen kant. Jij kent je kind het beste, weet hoe te handelen. In een groep, waarbij (bege)leiding ook anderen in hun zorg heeft is de kans gewoon TE groot dat hij nog meer verdwijnt.
Hij heeft de hoogbegaafde vorm van autisme. Kijk daarnaar. Misschien is het probleem gewoon dat hij zich verveelt omdat hij zijn intellect niet kan gebruiken en is hij daarom zo gestresst. Wat is zijn interesse? Probeer daar iets meer mee te doen. Meld hem aan bij Mensa zodat hij met de jongerengroepen mee kan doen. Allemaal HB-ers, veel ook met autisme. Geef hem een eigen ruimte (als hij die nog niet heeft) waar hij zich terug kan trekken. Dit is voor mensen met autisme, zowel voor hoogbegaafden erg belangrijk. Even kluizenaren, daar is niets mis mee, gebruikelijk zelfs.
Hij heeft de hoogbegaafde vorm van autisme. Kijk daarnaar. Misschien is het probleem gewoon dat hij zich verveelt omdat hij zijn intellect niet kan gebruiken en is hij daarom zo gestresst. Wat is zijn interesse? Probeer daar iets meer mee te doen. Meld hem aan bij Mensa zodat hij met de jongerengroepen mee kan doen. Allemaal HB-ers, veel ook met autisme. Geef hem een eigen ruimte (als hij die nog niet heeft) waar hij zich terug kan trekken. Dit is voor mensen met autisme, zowel voor hoogbegaafden erg belangrijk. Even kluizenaren, daar is niets mis mee, gebruikelijk zelfs.
vrijdag 20 april 2007 om 19:23
Het is heel vervelend als je met begeleiding te maken krijgt die te weinig van autisme weet.
Maar om dan meteen te roepen dat je er nooit aan zou beginnen... da's wel cru vind ik. Niet iedere plek en iedere begeleider is hetzelfde, uiteraard.
Mijn ervaring is gelukkig heel positief. Natuurlijk vond ik het een erg zware beslissing en had en heb ik er verdriet van. Tegelijkertijd heb ik er geen moment spijt van gehad. Mijn zoon (autisitisch en verstandelijk gehandicapt) is duidelijk gebaat bij de structuur die hij daar krijgt en die ik hem thuis niet bieden kon. Ik ben erg te spreken over de begeleiding. Over hun omgang met mijn kind, en daarbij ook over hun aandacht voor mijn dochter en mij.
Zelf ben ik eindelijk niet meer bezig met overleven, maar kan ik (bijna) de moeder zijn die ik wil zijn, voor mijn zoon, maar ook eindelijk voor mijn dochter, die behoorlijk ondergesneeuwd raakte.
Maar om dan meteen te roepen dat je er nooit aan zou beginnen... da's wel cru vind ik. Niet iedere plek en iedere begeleider is hetzelfde, uiteraard.
Mijn ervaring is gelukkig heel positief. Natuurlijk vond ik het een erg zware beslissing en had en heb ik er verdriet van. Tegelijkertijd heb ik er geen moment spijt van gehad. Mijn zoon (autisitisch en verstandelijk gehandicapt) is duidelijk gebaat bij de structuur die hij daar krijgt en die ik hem thuis niet bieden kon. Ik ben erg te spreken over de begeleiding. Over hun omgang met mijn kind, en daarbij ook over hun aandacht voor mijn dochter en mij.
Zelf ben ik eindelijk niet meer bezig met overleven, maar kan ik (bijna) de moeder zijn die ik wil zijn, voor mijn zoon, maar ook eindelijk voor mijn dochter, die behoorlijk ondergesneeuwd raakte.
vrijdag 20 april 2007 om 19:26
Nef, wat voor onderwijs volgt hij nu?
Ceewee, natuurlijk zijn er ook genoeg voorbeelden waar het niet goed gaat, dat heb je altijd.
Maar ik denk dat je dat als moeder best wel goed in de gaten kunt houden.
Mijn ervaring is dat je er als moeder (ouders) sowieso bovenop moet zitten om ervoor te zorgen dat alles goed verloopt.
De gemiddelde psycholoog weet inderdaad veel te weinig af van autisme, dat klopt en dat vind ik ook heel erg.
Ik heb ook een zoon met autisme en hoogbegaafdheid, en heb me al heel snel gerealiseerd dat je als ouder de touwtjes in handen moet nemen.
Zorg er als ouder zélf voor dat je wel alles weet over je zoon en zijn autisme/hoogbegaafdheid, dat is een manier om je kennis ook over te brengen op hulpverleners. En ik heb daar goed ervaringen mee.
Je moet het gevoel hebben dat je het samen doet. De hulpverlening vindt het vaak erg prettig als er een ouder zeer betrokken is.
En natuurlijk zijn er ook genoeg voorbeelden te noemen warbij het niet goed gaat, maar dan kun je altijd nog proberen iets anders te verzinnen.
Ceewee, natuurlijk zijn er ook genoeg voorbeelden waar het niet goed gaat, dat heb je altijd.
Maar ik denk dat je dat als moeder best wel goed in de gaten kunt houden.
Mijn ervaring is dat je er als moeder (ouders) sowieso bovenop moet zitten om ervoor te zorgen dat alles goed verloopt.
De gemiddelde psycholoog weet inderdaad veel te weinig af van autisme, dat klopt en dat vind ik ook heel erg.
Ik heb ook een zoon met autisme en hoogbegaafdheid, en heb me al heel snel gerealiseerd dat je als ouder de touwtjes in handen moet nemen.
Zorg er als ouder zélf voor dat je wel alles weet over je zoon en zijn autisme/hoogbegaafdheid, dat is een manier om je kennis ook over te brengen op hulpverleners. En ik heb daar goed ervaringen mee.
Je moet het gevoel hebben dat je het samen doet. De hulpverlening vindt het vaak erg prettig als er een ouder zeer betrokken is.
En natuurlijk zijn er ook genoeg voorbeelden te noemen warbij het niet goed gaat, maar dan kun je altijd nog proberen iets anders te verzinnen.
vrijdag 20 april 2007 om 19:27
Lieve Nef,
*; Je bent dapper, en heel eerlijk. Je ziet zelf in dat het niet meer gaat zo... en dat is moeilijk en dat is hard. Maar je durf iig aan de bel te trekken.
Zoals je (misschien nog) weet heb ik een (stief)zoon, van 5. Hij heeft ADHD Autistische trekken (welke "tak" moet nog onderzocht worden) en Angststoornissen. Tot nu toe gaat het redelijk, en hebben we hem goed in de hand. Maar t wurmpie is nog maar 5. Jouw verhaal is mijn zorg voor later.
Veel meer zinnigs kan ik niet zeggen, behalve dat ik met je mee leef.
Hele dikke knuffel van Borodini.
:R*;
*; Je bent dapper, en heel eerlijk. Je ziet zelf in dat het niet meer gaat zo... en dat is moeilijk en dat is hard. Maar je durf iig aan de bel te trekken.
Zoals je (misschien nog) weet heb ik een (stief)zoon, van 5. Hij heeft ADHD Autistische trekken (welke "tak" moet nog onderzocht worden) en Angststoornissen. Tot nu toe gaat het redelijk, en hebben we hem goed in de hand. Maar t wurmpie is nog maar 5. Jouw verhaal is mijn zorg voor later.
Veel meer zinnigs kan ik niet zeggen, behalve dat ik met je mee leef.
Hele dikke knuffel van Borodini.
:R*;
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
vrijdag 20 april 2007 om 19:32
vrijdag 20 april 2007 om 19:41
Hè Nef, wat een moeilijke situatie.
Ik heb geen idee hoe je het tot nu toe aangepakt hebt, hoeveel begeleiding van buitenaf je al achter de rug hebt. Maar dat hoef je hier ook niet allemaal uit de doeken te doen. Uit huis plaatsen kan een heel goede oplossing zijn. Mijn vriendin heeft een bijna volwassen zoon die sinds twee jaar o.a. vanwege een autistische stoornis uit huis is. In die tijd heeft hij ontzettende vooruitgang geboekt. Iets dat in hun situatie waarschijnlijk niet gebeurd zou zijn.
Eerst heeft hij in een huis gewoond waar hij volledig onder begeleiding stond, inmiddels op een soort begeleid wonenproject. Onlangs heeft hij zijn bromfietscertificaat gehaald, in 1x zelfs.
Er is heus meer mogelijk dan dat de vriend van Ceewee, helaas, heeft meegemaakt.
Zelf heb ik een zoon (12) die AD(H)D heeft en Asperger, zijn iq is hoger dan gemiddeld en sociaal is hij zwak. Momenteel zitten zij hier met een jongen die ook niet lekker in zijn vel zit, die agressief is en de sfeer in het gezin behoorlijk drukt. Wat niet helpt is een oudste broer die op zijn 18de besluit te gaan puberen en een broertje van 8 waar momenteel op school ook naar gekeken wordt. Voorlopig is het bij ons houdbaar en zoon(12) krijgt sovatraining, eventueel als deze sfeer aanhoud kunnen er weer gezinsgesprekken en weet ik wat aan hulp aangesleept worden.
De beslissing je kind uit huis te plaatsen is geen makkelijke. Toevallig ving ik vandaag iets op dat ik je graag wil meegeven: Je kind uit huis plaatsen getuigd van liefde. Je plaatst hem uit een situatie waar hij (nu) niet op z'n plek is.
Hij kan straks door de weeks een heleboel leren, jullie komen meer tot rust en de weekenden die hij dan thuis mag komen zullen grotendeels beter zijn dan wat je nu (waarschijnlijk) meemaakt.
Ik heb geen idee hoe je het tot nu toe aangepakt hebt, hoeveel begeleiding van buitenaf je al achter de rug hebt. Maar dat hoef je hier ook niet allemaal uit de doeken te doen. Uit huis plaatsen kan een heel goede oplossing zijn. Mijn vriendin heeft een bijna volwassen zoon die sinds twee jaar o.a. vanwege een autistische stoornis uit huis is. In die tijd heeft hij ontzettende vooruitgang geboekt. Iets dat in hun situatie waarschijnlijk niet gebeurd zou zijn.
Eerst heeft hij in een huis gewoond waar hij volledig onder begeleiding stond, inmiddels op een soort begeleid wonenproject. Onlangs heeft hij zijn bromfietscertificaat gehaald, in 1x zelfs.
Er is heus meer mogelijk dan dat de vriend van Ceewee, helaas, heeft meegemaakt.
Zelf heb ik een zoon (12) die AD(H)D heeft en Asperger, zijn iq is hoger dan gemiddeld en sociaal is hij zwak. Momenteel zitten zij hier met een jongen die ook niet lekker in zijn vel zit, die agressief is en de sfeer in het gezin behoorlijk drukt. Wat niet helpt is een oudste broer die op zijn 18de besluit te gaan puberen en een broertje van 8 waar momenteel op school ook naar gekeken wordt. Voorlopig is het bij ons houdbaar en zoon(12) krijgt sovatraining, eventueel als deze sfeer aanhoud kunnen er weer gezinsgesprekken en weet ik wat aan hulp aangesleept worden.
De beslissing je kind uit huis te plaatsen is geen makkelijke. Toevallig ving ik vandaag iets op dat ik je graag wil meegeven: Je kind uit huis plaatsen getuigd van liefde. Je plaatst hem uit een situatie waar hij (nu) niet op z'n plek is.
Hij kan straks door de weeks een heleboel leren, jullie komen meer tot rust en de weekenden die hij dan thuis mag komen zullen grotendeels beter zijn dan wat je nu (waarschijnlijk) meemaakt.
vrijdag 20 april 2007 om 19:47
Nef,
Toen ik tegen die moeilijke beslissing zat aan te hikken, heeft een heel lieve mevrouw tegen me gezegd; "Maar je raakt je kind niet kwijt! Je blijft zijn moeder, en misschien kun je dan juist wel méér moeder zijn."
Dat deed me goed. Misschien heb jij er ook iets aan.
Ik had soms last van schuldgevoel: dat ik het opgaf, dat ik het zelf niet meer kon. Maar dan bedacht ik maar, dat je soms juist een goede moeder bent als je beseft dat jij niet alles kan bieden wat goed is voor je kind. En je wilt toch wat goed is voor je kind.
Nogmaals: ik ben erg te spreken over de begeleiding. Alles gaat in overleg, niets gaat zonder mijn medeweten. Ze hebben erg goed naar me geluisterd, veel vragen gesteld, omdat ik inderdaad degene ben die het meest weet van mijn zoon.
Ik hoop voor je dat ook jullie het zo goed zullen treffen.
Overigens, op het dagcentrum waren ze niet zo gewend aan bemoeienis van ouders. Ik liet steeds weten geïnteresseerd en betrokken te zijn, en inmiddels is ook daar het contact goed. Soms moeten ze even wennen, maar mijn ervaring is, dat ze de betrokkenheid van ouders alleen maar erg prettig vinden.
Toen ik tegen die moeilijke beslissing zat aan te hikken, heeft een heel lieve mevrouw tegen me gezegd; "Maar je raakt je kind niet kwijt! Je blijft zijn moeder, en misschien kun je dan juist wel méér moeder zijn."
Dat deed me goed. Misschien heb jij er ook iets aan.
Ik had soms last van schuldgevoel: dat ik het opgaf, dat ik het zelf niet meer kon. Maar dan bedacht ik maar, dat je soms juist een goede moeder bent als je beseft dat jij niet alles kan bieden wat goed is voor je kind. En je wilt toch wat goed is voor je kind.
Nogmaals: ik ben erg te spreken over de begeleiding. Alles gaat in overleg, niets gaat zonder mijn medeweten. Ze hebben erg goed naar me geluisterd, veel vragen gesteld, omdat ik inderdaad degene ben die het meest weet van mijn zoon.
Ik hoop voor je dat ook jullie het zo goed zullen treffen.
Overigens, op het dagcentrum waren ze niet zo gewend aan bemoeienis van ouders. Ik liet steeds weten geïnteresseerd en betrokken te zijn, en inmiddels is ook daar het contact goed. Soms moeten ze even wennen, maar mijn ervaring is, dat ze de betrokkenheid van ouders alleen maar erg prettig vinden.
vrijdag 20 april 2007 om 19:52
quote:Klopt lonbonton, maar er wordt hier toch over meningen gevraagd. En ik zou toch proberen nog verder te kijken. Misschien is zijn autisme in dit geval niet het probleem, maar zijn hoogbegaafdheid. En zeker over Aspergers met HB is er gewoon te weinig informatie, omdat het beiden zo ingewikkeld is...
Ik begrijp je wel, maar ik weet al wel iets van Nef, en oa ook dat zij wel verder heeft gekeken.
En ik ga er wel vanuit dat wanneer een moeder aanvoelt dat een zoon thuis niet meer goed op zijn plek is, dat toch echt wel zo zal zijn.
Ik denk dat het belangrijk wordt om te kijken waar hij dan wél goed op zijn plek is als dat thuis niet meer kan.
Ik ken wel een voorbeeld van een soort ideale situatie. (Een man met autisme die een boek heet geschreven over zichzelf)
Hij woont in een eigen huisje ( verbouwde garage, geloof ik) bij zijn ouders. Wil niet in een groep wonen omdat hij dan onderdeel wordt maar functioneert in zijn eentje en (toch beschermd) het beste.
Ik denk ook wel eens aan de toekomst van mijn zoon, en zie het dan ook graag zo voor me wanneer hij echt niet zelfstandig kan gaan leven.
Of, als dat beter voor hem is, in een leefgroep. Maar daar heb ik nog helemaal geen idee van. Hij is pas 7.
Ik begrijp je wel, maar ik weet al wel iets van Nef, en oa ook dat zij wel verder heeft gekeken.
En ik ga er wel vanuit dat wanneer een moeder aanvoelt dat een zoon thuis niet meer goed op zijn plek is, dat toch echt wel zo zal zijn.
Ik denk dat het belangrijk wordt om te kijken waar hij dan wél goed op zijn plek is als dat thuis niet meer kan.
Ik ken wel een voorbeeld van een soort ideale situatie. (Een man met autisme die een boek heet geschreven over zichzelf)
Hij woont in een eigen huisje ( verbouwde garage, geloof ik) bij zijn ouders. Wil niet in een groep wonen omdat hij dan onderdeel wordt maar functioneert in zijn eentje en (toch beschermd) het beste.
Ik denk ook wel eens aan de toekomst van mijn zoon, en zie het dan ook graag zo voor me wanneer hij echt niet zelfstandig kan gaan leven.
Of, als dat beter voor hem is, in een leefgroep. Maar daar heb ik nog helemaal geen idee van. Hij is pas 7.
vrijdag 20 april 2007 om 20:51
quote:
quote: CeeWee reageerde
Dat kan ook, maar dat vind ik toch niet helemaal eerlijk tegenover TO.
Om een nieuwe discussie te beginnen terwijl zij steun en ervaringen zoekt over het uit huis plaatsen van je kind(eren). (Nee, daarom doe ik het ook niet.)Misschien handig om dan inderdaad een apart topic daarover te maken, dik kans dat ik dan daar ook mee kom praten .
Want CeeWee, net als Lonbonton zegt (dankje), heb ik natuurlijk eerst alle andere opties bekeken en in huis gehaald. Het is alleen zo dat hij emotioneel net wel of net niet meer op kleuterniveau reageert. Zet hem dan bij leeftijdgenoten (of die ook hoogbegaafd zijn doet er dan niet toe) en hij gaat ten onder. Natuurlijk moet er ook naar zijn hoge iq gekeken worden. Het is een zeer leergierig mannetje, haalt uit de bieb alleen maar 'weet'boeken en onthoudt alles.
Daarom heb zelfs ik hem toch nog te hoog ingeschat gehad, tot mijn ogen door o.a. zijn begeleidster en mijn vriend die hem nu ook dagelijks meemaakt (en ervaring heeft vanuit eigen werk) geopend werden. En toen vielen heel veel dingen waarover ik al aan het tobben was (o.a. zijn vervolgscholing) op z'n plaats.
quote: CeeWee reageerde
Dat kan ook, maar dat vind ik toch niet helemaal eerlijk tegenover TO.
Om een nieuwe discussie te beginnen terwijl zij steun en ervaringen zoekt over het uit huis plaatsen van je kind(eren). (Nee, daarom doe ik het ook niet.)Misschien handig om dan inderdaad een apart topic daarover te maken, dik kans dat ik dan daar ook mee kom praten .
Want CeeWee, net als Lonbonton zegt (dankje), heb ik natuurlijk eerst alle andere opties bekeken en in huis gehaald. Het is alleen zo dat hij emotioneel net wel of net niet meer op kleuterniveau reageert. Zet hem dan bij leeftijdgenoten (of die ook hoogbegaafd zijn doet er dan niet toe) en hij gaat ten onder. Natuurlijk moet er ook naar zijn hoge iq gekeken worden. Het is een zeer leergierig mannetje, haalt uit de bieb alleen maar 'weet'boeken en onthoudt alles.
Daarom heb zelfs ik hem toch nog te hoog ingeschat gehad, tot mijn ogen door o.a. zijn begeleidster en mijn vriend die hem nu ook dagelijks meemaakt (en ervaring heeft vanuit eigen werk) geopend werden. En toen vielen heel veel dingen waarover ik al aan het tobben was (o.a. zijn vervolgscholing) op z'n plaats.
vrijdag 20 april 2007 om 21:16
Zo, even een tweede scherm geopend, dat antwoordt makkelijker 
.
@ Duploo en Mayle, heel erg bedankt, ik kan alle steun nu wel gebruiken.
@ Minny, die keuze is niet automatisch, hoor, ook heel veel kinderen met autisme of aanverwante stoornissen kunnen goed thuis blijven wonen en naar/op het reguliere onderwijs gaan/blijven. Sterkte.
@ Fussie, hee, leuk je weer eens te zien. Dank je.
@ Lon, jij ook bedankt, zelfs 2 x (voor het verdedigen).
@ CeeWee, het is ook goed om te horen dat het niet altijd goed gaat. Dat houdt mij alert. Maar had bij jouw eerste antwoord wel zoiets van... denk je nou echt dat ik NIET eerst alle andere mogelijkheden uit en te na zou hebben onderzocht?
@ Bartjakje, er zijn meer overeenkomsten dan verschillen tussen onze verhalen. Ook ik zoek naar structuur voor Oudste, hoop dat o.a. dat ervoor kan zorgen dat hij zich toch nog verder kan ontwikkelen.
Fijn dat het bij jow zoon zo goed geregeld is en ook jij en
@ Borodini, dank je voor je knuffel. Ik geef er meteen een terug, neehee, een àndere
*;. Ja, ik herinner me jouw verhaal nog goed en vind jou ook erg dapper, hoe je vecht voor (stief)zoon. Blijf vechten, dat heeft hij nodig. Ik zeg ook altijd tegen Oudste dat ik er àlles aan zal doen om voor hem te zorgen of om dingen voor hem te regelen als dat nodig mocht zijn. Helaas had ik hier toch niet echt mee gerekend.
@ Lolotte, ja dat was ook mijn 'droom'... als Oudste zo tegen de 18 zou lopen dan hem op begeleid kamertraining ofzo doen, dan zou hij al druk bezig zijn of zelfs klaar met zijn studie en met begeleiding zichzelf kunnen bedruipen. Maar nu is mijn toekomstvisie weer maar eens aan gruzelementen gevallen. Heb al zo vaak mijn beeld v.w.b. Oudste bij moeten stellen en dat zal nog wel vaker moeten, maar het blijft zeer doen.
Ik heb op verschillende topics een beetje jouw gevecht om/voor jouw middelste meegekregen en wens jou/jullie/hem heel veel kracht.
Sovatraining is voor Oudste helaas niet weggelegd, te autistisch daarvoor. Je kunt het zo zeggen: Wat hij aan sociale vaardigheden op de ène stoeptegel aangeleerd krijgt, kan hij op de volgende stoeptegel al niet meer doorvoeren, want dat is alweer anders.
@ Lolotte en Bartjakje, dat soort dingen zei zijn begeleidster ook al. Dat is ook waarom ik het ga doen. Ik zie dat ik hem niet meer kan geven wat hij nodig heeft. Maar toch voel ik me een ontaarde moeder
.
.@ Duploo en Mayle, heel erg bedankt, ik kan alle steun nu wel gebruiken.
@ Minny, die keuze is niet automatisch, hoor, ook heel veel kinderen met autisme of aanverwante stoornissen kunnen goed thuis blijven wonen en naar/op het reguliere onderwijs gaan/blijven. Sterkte.
@ Fussie, hee, leuk je weer eens te zien. Dank je.
@ Lon, jij ook bedankt, zelfs 2 x (voor het verdedigen).
@ CeeWee, het is ook goed om te horen dat het niet altijd goed gaat. Dat houdt mij alert. Maar had bij jouw eerste antwoord wel zoiets van... denk je nou echt dat ik NIET eerst alle andere mogelijkheden uit en te na zou hebben onderzocht?
@ Bartjakje, er zijn meer overeenkomsten dan verschillen tussen onze verhalen. Ook ik zoek naar structuur voor Oudste, hoop dat o.a. dat ervoor kan zorgen dat hij zich toch nog verder kan ontwikkelen.
Fijn dat het bij jow zoon zo goed geregeld is en ook jij en
@ Borodini, dank je voor je knuffel. Ik geef er meteen een terug, neehee, een àndere
*;. Ja, ik herinner me jouw verhaal nog goed en vind jou ook erg dapper, hoe je vecht voor (stief)zoon. Blijf vechten, dat heeft hij nodig. Ik zeg ook altijd tegen Oudste dat ik er àlles aan zal doen om voor hem te zorgen of om dingen voor hem te regelen als dat nodig mocht zijn. Helaas had ik hier toch niet echt mee gerekend.@ Lolotte, ja dat was ook mijn 'droom'... als Oudste zo tegen de 18 zou lopen dan hem op begeleid kamertraining ofzo doen, dan zou hij al druk bezig zijn of zelfs klaar met zijn studie en met begeleiding zichzelf kunnen bedruipen. Maar nu is mijn toekomstvisie weer maar eens aan gruzelementen gevallen. Heb al zo vaak mijn beeld v.w.b. Oudste bij moeten stellen en dat zal nog wel vaker moeten, maar het blijft zeer doen.
Ik heb op verschillende topics een beetje jouw gevecht om/voor jouw middelste meegekregen en wens jou/jullie/hem heel veel kracht.
Sovatraining is voor Oudste helaas niet weggelegd, te autistisch daarvoor. Je kunt het zo zeggen: Wat hij aan sociale vaardigheden op de ène stoeptegel aangeleerd krijgt, kan hij op de volgende stoeptegel al niet meer doorvoeren, want dat is alweer anders.
@ Lolotte en Bartjakje, dat soort dingen zei zijn begeleidster ook al. Dat is ook waarom ik het ga doen. Ik zie dat ik hem niet meer kan geven wat hij nodig heeft. Maar toch voel ik me een ontaarde moeder
.
vrijdag 20 april 2007 om 21:26
Nef, hoewel ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen, voel ik me ook nog wel eens een ontaarde moeder.
Maar, hoewel alles nog niet van een leien dakje gaat (wat weer met andere zaken te maken heeft), kan ik nu wel zeggen dat ik nu wèl de energie heb om echt van mijn zoon te genieten. En voorheen was het voornamelijk doen wat nodig was, en geen energie meer hebben om te genieten.
Gelukkig houdt mijn zoon vaak wel van knuffelen of op schoot zitten en laat hij als ik bij hem of hij bij mij is goed merken dat hij het fijn vindt me te zien. Nu kan ik daar ook bewust tijd voor nemen, omdat ik nu niet meer doorlopend het idee heb dat ik mijn dochter tekort doe.
Maar, hoewel alles nog niet van een leien dakje gaat (wat weer met andere zaken te maken heeft), kan ik nu wel zeggen dat ik nu wèl de energie heb om echt van mijn zoon te genieten. En voorheen was het voornamelijk doen wat nodig was, en geen energie meer hebben om te genieten.
Gelukkig houdt mijn zoon vaak wel van knuffelen of op schoot zitten en laat hij als ik bij hem of hij bij mij is goed merken dat hij het fijn vindt me te zien. Nu kan ik daar ook bewust tijd voor nemen, omdat ik nu niet meer doorlopend het idee heb dat ik mijn dochter tekort doe.
vrijdag 20 april 2007 om 21:29
