'Grenzeloze' mensen

Gekke week heb ik gehad, waarbij het ene gelijkaardige voorval na het andere gebeurde. Allemaal hadden ze te maken met wat ik 'grenzeloos' noem, het ene al wat heftiger dan het andere.



- Het begon met buurvrouw die mij opeens kwam melden dat ze mijn kelder (die ik een tijd open had staan, omwille van sleutel even zoek) had uitgeruimd. Had allerlei dozen en papieren tassen die er stonden weggedaan, zonder mijn medeweten of toestemming. Ze verwachtte daar dankbaarheid voor, maar ik voelde het vooral aan als bemoeizucht en een invasie van mijn privacy. Vond vooral dat je zoiets niet doet, hoe goedbedoeld ook. (want zij weet bvb toch niet waar ik sentimentele waarde aan hecht, je gaat toch niet zomaar voor een ander beslissen wat weg mag en wat niet?!) Afijn, mijn boze/geschrokken reactie zal nu wel gezorgd hebben dat ze zoiets nooit meer doet.



- Op kantoor dan. Een collega die achter mij aan een eiland zit (wij zitten dus met de rug naar elkaar toe). Ik moest haar helpen met iets. Vijf keer die dag presteerde ze het om helemaal achteruit te rollen met haar bureaustoel, richting mijn bureau, haar laptop pontificaal midden op mijn bureau te zetten, waardoor ik met mijn stoel helemaal naar de zijkant van mijn eigen bureau gedrukt werd. Ook allemaal met van die just in time-opdrachten, allemaal dringend-dringend terwijl ik aan iets anders aan het werken was. Ook dat ervaarde ik als disruptief. Eén keer presteerde ze het zelfs om terwijl ze daar zo aan mijn bureau zat, naar mijn computer te gaan en daar mijn mail te openen. Want zij had mij net een mail gestuurd, en wilde die mij tonen. Ik was te flabberghasted om er iets van te zeggen, je verwacht zulke dingen ook niet (ik toch niet, zou zoiets zelf nooit doen). Plus ik werk er nog maar een maand (deeltijds), en zij is geen chef, maar heeft wel veel te zeggen en werkt er voltijds.

Ik vond het in ieder geval wel bijzonder onprettig (vooral dat van die mail vond ik not done) en wil volgende keer wél duidelijk maken dat ik dit niet oké/fijn vind.



- Derde voorval deze week ligt in het verlengde van iets dat al bijna een jaar bezig is. Een familielid (dat ik niet vaak zie) met wie ik in een café had afgesproken, die het ene na het andere bestelde (ook voor haar zoon die er een tijdje bij was), en die bij de rekening opeens zei: "Betaal jij, Tove? Want ik heb geen geld bij me. Ik betaal het je wel terug." Vond het niet zo leuk, dat voortvarende vooral, maar toch maar betaald. Een half jaar later nog steeds niks van dat geld teruggezien. Intussen bijna een jaar verder en nog steeds niks gezien. Altijd excuses: nu moeilijk, rekeningen te betalen, ze kan geen geld overmaken (?!), haar leven is heel moeilijk nu (ze leeft van het ene drama naar het andere in mijn ogen, waarbij het altijd de schuld van de ander is) enz. Ik heb er een paar berichten over gestuurd, met mijn rekeningnummer in, worden gewoon niet beantwoord. Of ze belt wel op en ik krijg een hele klaagzang over hoe moeilijk haar leven is, dat ik me dat niet kan voorstellen, enz. Toen ik daar dan in haar ogen dan niet meelevend genoeg in opstelde, heeft ze de telefoon op de haak gegooid. Gisteren een sms van haar dat ze inzag dat het mij alleen om het geld ging en dat ze ons contact moest verbreken. (Ja, echt!)

Nu, haar dochter vermoed dat ze borderline heeft, en ik zie idd ook wel trekken.

En ik ben ook opgelucht dat het contact verbroken is. Waren vaak draining afspraken, wilde daar zelf van af...

Maar qua vervollediging van het drievoud kon het wel tellen.



Natuurlijk, dit soort dingen zijn gelukkig geen dagelijkse kost (thank God), maar vond het toch opmerkelijk. En grenzen stellen is ook wel iets waar ik mee bezig ben, aan werk.

Dus benieuwd of mensen dit hier herkennen, tips hebben. Vooral dat met die collega vind ik een lastige, want met haar moet ik natuurlijk nog wel verder dealen... Ik heb al besloten om op een andere plek te gaan zitten (voordeel van dat flexwerken van tegenwoordig), maar heb zo het vermoeden dat hetzelfde symptoom nog wel in andere dingen kan opduiken.