Psyche
alle pijlers
'Grenzeloze' mensen
vrijdag 9 december 2016 om 15:00
Gekke week heb ik gehad, waarbij het ene gelijkaardige voorval na het andere gebeurde. Allemaal hadden ze te maken met wat ik 'grenzeloos' noem, het ene al wat heftiger dan het andere.
- Het begon met buurvrouw die mij opeens kwam melden dat ze mijn kelder (die ik een tijd open had staan, omwille van sleutel even zoek) had uitgeruimd. Had allerlei dozen en papieren tassen die er stonden weggedaan, zonder mijn medeweten of toestemming. Ze verwachtte daar dankbaarheid voor, maar ik voelde het vooral aan als bemoeizucht en een invasie van mijn privacy. Vond vooral dat je zoiets niet doet, hoe goedbedoeld ook. (want zij weet bvb toch niet waar ik sentimentele waarde aan hecht, je gaat toch niet zomaar voor een ander beslissen wat weg mag en wat niet?!) Afijn, mijn boze/geschrokken reactie zal nu wel gezorgd hebben dat ze zoiets nooit meer doet.
- Op kantoor dan. Een collega die achter mij aan een eiland zit (wij zitten dus met de rug naar elkaar toe). Ik moest haar helpen met iets. Vijf keer die dag presteerde ze het om helemaal achteruit te rollen met haar bureaustoel, richting mijn bureau, haar laptop pontificaal midden op mijn bureau te zetten, waardoor ik met mijn stoel helemaal naar de zijkant van mijn eigen bureau gedrukt werd. Ook allemaal met van die just in time-opdrachten, allemaal dringend-dringend terwijl ik aan iets anders aan het werken was. Ook dat ervaarde ik als disruptief. Eén keer presteerde ze het zelfs om terwijl ze daar zo aan mijn bureau zat, naar mijn computer te gaan en daar mijn mail te openen. Want zij had mij net een mail gestuurd, en wilde die mij tonen. Ik was te flabberghasted om er iets van te zeggen, je verwacht zulke dingen ook niet (ik toch niet, zou zoiets zelf nooit doen). Plus ik werk er nog maar een maand (deeltijds), en zij is geen chef, maar heeft wel veel te zeggen en werkt er voltijds.
Ik vond het in ieder geval wel bijzonder onprettig (vooral dat van die mail vond ik not done) en wil volgende keer wél duidelijk maken dat ik dit niet oké/fijn vind.
- Derde voorval deze week ligt in het verlengde van iets dat al bijna een jaar bezig is. Een familielid (dat ik niet vaak zie) met wie ik in een café had afgesproken, die het ene na het andere bestelde (ook voor haar zoon die er een tijdje bij was), en die bij de rekening opeens zei: "Betaal jij, Tove? Want ik heb geen geld bij me. Ik betaal het je wel terug." Vond het niet zo leuk, dat voortvarende vooral, maar toch maar betaald. Een half jaar later nog steeds niks van dat geld teruggezien. Intussen bijna een jaar verder en nog steeds niks gezien. Altijd excuses: nu moeilijk, rekeningen te betalen, ze kan geen geld overmaken (?!), haar leven is heel moeilijk nu (ze leeft van het ene drama naar het andere in mijn ogen, waarbij het altijd de schuld van de ander is) enz. Ik heb er een paar berichten over gestuurd, met mijn rekeningnummer in, worden gewoon niet beantwoord. Of ze belt wel op en ik krijg een hele klaagzang over hoe moeilijk haar leven is, dat ik me dat niet kan voorstellen, enz. Toen ik daar dan in haar ogen dan niet meelevend genoeg in opstelde, heeft ze de telefoon op de haak gegooid. Gisteren een sms van haar dat ze inzag dat het mij alleen om het geld ging en dat ze ons contact moest verbreken. (Ja, echt!)
Nu, haar dochter vermoed dat ze borderline heeft, en ik zie idd ook wel trekken.
En ik ben ook opgelucht dat het contact verbroken is. Waren vaak draining afspraken, wilde daar zelf van af...
Maar qua vervollediging van het drievoud kon het wel tellen.
Natuurlijk, dit soort dingen zijn gelukkig geen dagelijkse kost (thank God), maar vond het toch opmerkelijk. En grenzen stellen is ook wel iets waar ik mee bezig ben, aan werk.
Dus benieuwd of mensen dit hier herkennen, tips hebben. Vooral dat met die collega vind ik een lastige, want met haar moet ik natuurlijk nog wel verder dealen... Ik heb al besloten om op een andere plek te gaan zitten (voordeel van dat flexwerken van tegenwoordig), maar heb zo het vermoeden dat hetzelfde symptoom nog wel in andere dingen kan opduiken.
- Het begon met buurvrouw die mij opeens kwam melden dat ze mijn kelder (die ik een tijd open had staan, omwille van sleutel even zoek) had uitgeruimd. Had allerlei dozen en papieren tassen die er stonden weggedaan, zonder mijn medeweten of toestemming. Ze verwachtte daar dankbaarheid voor, maar ik voelde het vooral aan als bemoeizucht en een invasie van mijn privacy. Vond vooral dat je zoiets niet doet, hoe goedbedoeld ook. (want zij weet bvb toch niet waar ik sentimentele waarde aan hecht, je gaat toch niet zomaar voor een ander beslissen wat weg mag en wat niet?!) Afijn, mijn boze/geschrokken reactie zal nu wel gezorgd hebben dat ze zoiets nooit meer doet.
- Op kantoor dan. Een collega die achter mij aan een eiland zit (wij zitten dus met de rug naar elkaar toe). Ik moest haar helpen met iets. Vijf keer die dag presteerde ze het om helemaal achteruit te rollen met haar bureaustoel, richting mijn bureau, haar laptop pontificaal midden op mijn bureau te zetten, waardoor ik met mijn stoel helemaal naar de zijkant van mijn eigen bureau gedrukt werd. Ook allemaal met van die just in time-opdrachten, allemaal dringend-dringend terwijl ik aan iets anders aan het werken was. Ook dat ervaarde ik als disruptief. Eén keer presteerde ze het zelfs om terwijl ze daar zo aan mijn bureau zat, naar mijn computer te gaan en daar mijn mail te openen. Want zij had mij net een mail gestuurd, en wilde die mij tonen. Ik was te flabberghasted om er iets van te zeggen, je verwacht zulke dingen ook niet (ik toch niet, zou zoiets zelf nooit doen). Plus ik werk er nog maar een maand (deeltijds), en zij is geen chef, maar heeft wel veel te zeggen en werkt er voltijds.
Ik vond het in ieder geval wel bijzonder onprettig (vooral dat van die mail vond ik not done) en wil volgende keer wél duidelijk maken dat ik dit niet oké/fijn vind.
- Derde voorval deze week ligt in het verlengde van iets dat al bijna een jaar bezig is. Een familielid (dat ik niet vaak zie) met wie ik in een café had afgesproken, die het ene na het andere bestelde (ook voor haar zoon die er een tijdje bij was), en die bij de rekening opeens zei: "Betaal jij, Tove? Want ik heb geen geld bij me. Ik betaal het je wel terug." Vond het niet zo leuk, dat voortvarende vooral, maar toch maar betaald. Een half jaar later nog steeds niks van dat geld teruggezien. Intussen bijna een jaar verder en nog steeds niks gezien. Altijd excuses: nu moeilijk, rekeningen te betalen, ze kan geen geld overmaken (?!), haar leven is heel moeilijk nu (ze leeft van het ene drama naar het andere in mijn ogen, waarbij het altijd de schuld van de ander is) enz. Ik heb er een paar berichten over gestuurd, met mijn rekeningnummer in, worden gewoon niet beantwoord. Of ze belt wel op en ik krijg een hele klaagzang over hoe moeilijk haar leven is, dat ik me dat niet kan voorstellen, enz. Toen ik daar dan in haar ogen dan niet meelevend genoeg in opstelde, heeft ze de telefoon op de haak gegooid. Gisteren een sms van haar dat ze inzag dat het mij alleen om het geld ging en dat ze ons contact moest verbreken. (Ja, echt!)
Nu, haar dochter vermoed dat ze borderline heeft, en ik zie idd ook wel trekken.
En ik ben ook opgelucht dat het contact verbroken is. Waren vaak draining afspraken, wilde daar zelf van af...
Maar qua vervollediging van het drievoud kon het wel tellen.
Natuurlijk, dit soort dingen zijn gelukkig geen dagelijkse kost (thank God), maar vond het toch opmerkelijk. En grenzen stellen is ook wel iets waar ik mee bezig ben, aan werk.
Dus benieuwd of mensen dit hier herkennen, tips hebben. Vooral dat met die collega vind ik een lastige, want met haar moet ik natuurlijk nog wel verder dealen... Ik heb al besloten om op een andere plek te gaan zitten (voordeel van dat flexwerken van tegenwoordig), maar heb zo het vermoeden dat hetzelfde symptoom nog wel in andere dingen kan opduiken.
vrijdag 9 december 2016 om 19:34
quote:Cateautje schreef op 09 december 2016 @ 16:54:
Ik ben er nooit mee bezig, dat mensen weleens ineens over mijn grenzen kunnen gaan, ik verwacht dat helemaal niet, dus dan ben ik eerder te verbaasd om op een goede manier mezelf en mijn grenzen te bewaken.
Het heeft er volgens mij ook wel mee te maken dat ik een mens ben dat sociaal protocol wel weet te waarderen, maar ja, niet iedereen denkt er zo over natuurlijk.
Dit dus!
Want ik denk echt niet dat ik te graag aardig gevonden wil worden of zo... Als ik tijd heb/krijg, geef ik tegenwoordig best goed mijn grenzen aan.
Ik ervaar het idd zo: je gaat uit van een sociaal protocol, dat de meeste mensen toch delen (of toch de meeste mensen in je omgeving). En dan gebeuren er dingen zoals met die buurvrouw, die collega en dat familielid, die over bepaalde grenzen gaan, en ik ben gewoon te perplex om te reageren soms. Niet bij die buurvrouw, die heb ik opgebeld en in no uncertain terms gezegd wat ik ervan vond. (Met de volgende dag een mail in mijn mailbox dat ze het zo goed bedoelde en het een kerstcadeautje voor me was enz, maar dat ze me nu wel begrijpt hoe het voor mij was). Maar toen die collega gewoon in mijn e-mail ging waar ik naast zat en toen dat familielid zich mijn geld toeëigende: dat ging allemaal zo razendsnel. En voor je je gedachten geordend hebt, is het moment alweer voorbij... Maar jij blijft achter van: WTF??!
Het verhaal met dat familielid is nog niet ten einde. In haar laatste sms zei ze dat ze het contact verbrak, want dat het allemaal om geld ging enz. Een paar uur geleden belde ze op, ik nam niet op maar een hele tranentirade op mijn antwoordapparaat: dat ze absoluut wilde afspreken, want ze wilde het uitleggen. En dan nog een hele tirade over zichzelf, over hoe moeilijk ze het heeft enz, en hoe blij ze is met mij in haar leven enz.
Ik ervaar dit als afstoten en aantrekken gedoe en ook als manipulatief. Het voelt in ieder geval hoogst onveilig allemaal. En ik heb dan ook een bericht gestuurd dat ik het liever hierbij houd, want dat voor mij dit alles erg onprettig voelt.
Toevallig las ik erna net Cateautjes bericht hier over idd afstand nemen als iets onveilig voelt, en niet blijven aanmodderen. Kan ik het alleen maar roerend mee eens zijn. Want ik heb dit familielid hier nu even samengevat, maar er zijn nog veel andere aspecten aan haar die niet goed voelen voor mij. Vaak dronken, bepaalde vreemde uitspraken over haar kinderen (over haar dochter vooral, haar zoon is haar lievelingetje), allemaal rare toestanden met mannen, hoe ze me claimt op zo'n dwingende manier, voortdurend die drama's bij haar (en dan mij opbellen in tranen, altijd gedoe, maar zelf nooit een keer vragen hoe het met mij is, terwijl ik bvb een burn-out heb gehad nog niet zo heel lang geleden, maar daar wordt dan nooit naar gevraagd. Integendeel, als ik aangeef dat ik naar huis wil wegens moe, zet ze altijd veel druk op me: nog een laatste glas enz, waarbij ik het gevoel krijg dat ik haar moet bevechten), enorm egocentrisch (slaagde er zelfs in de begrafenis van een tante over haar te doen gaan...). Ik heb haar een paar keer proberen te begrenzen, bvb letterlijk gezegd: 'als jij niet normaal tegen mij kunt praten, dan houdt het hier op voor mij. Aan jou de keus.' Toen heeft ze de telefoon ingehaakt met: "Nee, ik kan nu niet normaal doen." (na eerst tirade over haar moeilijke leven). Om vervolgens allemaal 'verzoenende' berichten te sturen met hoe ze me bewonderde enz. (wat ik dan weer als manipulatief ervaarde).
Ik heb zelf geen echt hechte band met de meesten van mijn familie, wat ik zelf jammer vind, daarom heb ik denk ik haar toegelaten, zij is een familielid dat ik decennia lang niet gezien had en dat 2 jaar geleden contact met mij zocht. Maar als ik eerlijk ben voelde ik van in het begin al iets raars... Ik kon er mijn vinger niet meteen op leggen. Maar erna dus wel, proberen te begrenzen, maar lukt niet (of blijkt dan wel gelukt te zijn, maar dan kom je in van die rare aantrek- en afstootspelletjes waar ik totaal geen trek in heb). Dan is het ook over en uit voor mij.
Bij die collega zal ik wel wat assertiever moeten zijn dan ik geweest ben. Nu ik weet wat ik van haar kan verwachten. Ik ga inderdaad gewoon ergens anders zitten. Want ik geloof ook in wat Cateautje schrijft: als mensen zo'n bord voor hun kop hebben, is de kans niet zo groot dat ze het écht snappen. Je komt dan al gauw in iets negatiefs. Ik heb ook geen zin om mensen te gaan heropvoeden, inderdaad, en verkies dan gepaste afstand.
Maar ik houd wel in gedachten dat als er iets gelijkaardigs zich voordoet, ik deze keer wel zal reageren. Maar ik vind dit geen makkelijk iets, doordat ik er nog maar zo kort werk...
Ik ben er nooit mee bezig, dat mensen weleens ineens over mijn grenzen kunnen gaan, ik verwacht dat helemaal niet, dus dan ben ik eerder te verbaasd om op een goede manier mezelf en mijn grenzen te bewaken.
Het heeft er volgens mij ook wel mee te maken dat ik een mens ben dat sociaal protocol wel weet te waarderen, maar ja, niet iedereen denkt er zo over natuurlijk.
Dit dus!
Want ik denk echt niet dat ik te graag aardig gevonden wil worden of zo... Als ik tijd heb/krijg, geef ik tegenwoordig best goed mijn grenzen aan.
Ik ervaar het idd zo: je gaat uit van een sociaal protocol, dat de meeste mensen toch delen (of toch de meeste mensen in je omgeving). En dan gebeuren er dingen zoals met die buurvrouw, die collega en dat familielid, die over bepaalde grenzen gaan, en ik ben gewoon te perplex om te reageren soms. Niet bij die buurvrouw, die heb ik opgebeld en in no uncertain terms gezegd wat ik ervan vond. (Met de volgende dag een mail in mijn mailbox dat ze het zo goed bedoelde en het een kerstcadeautje voor me was enz, maar dat ze me nu wel begrijpt hoe het voor mij was). Maar toen die collega gewoon in mijn e-mail ging waar ik naast zat en toen dat familielid zich mijn geld toeëigende: dat ging allemaal zo razendsnel. En voor je je gedachten geordend hebt, is het moment alweer voorbij... Maar jij blijft achter van: WTF??!
Het verhaal met dat familielid is nog niet ten einde. In haar laatste sms zei ze dat ze het contact verbrak, want dat het allemaal om geld ging enz. Een paar uur geleden belde ze op, ik nam niet op maar een hele tranentirade op mijn antwoordapparaat: dat ze absoluut wilde afspreken, want ze wilde het uitleggen. En dan nog een hele tirade over zichzelf, over hoe moeilijk ze het heeft enz, en hoe blij ze is met mij in haar leven enz.
Ik ervaar dit als afstoten en aantrekken gedoe en ook als manipulatief. Het voelt in ieder geval hoogst onveilig allemaal. En ik heb dan ook een bericht gestuurd dat ik het liever hierbij houd, want dat voor mij dit alles erg onprettig voelt.
Toevallig las ik erna net Cateautjes bericht hier over idd afstand nemen als iets onveilig voelt, en niet blijven aanmodderen. Kan ik het alleen maar roerend mee eens zijn. Want ik heb dit familielid hier nu even samengevat, maar er zijn nog veel andere aspecten aan haar die niet goed voelen voor mij. Vaak dronken, bepaalde vreemde uitspraken over haar kinderen (over haar dochter vooral, haar zoon is haar lievelingetje), allemaal rare toestanden met mannen, hoe ze me claimt op zo'n dwingende manier, voortdurend die drama's bij haar (en dan mij opbellen in tranen, altijd gedoe, maar zelf nooit een keer vragen hoe het met mij is, terwijl ik bvb een burn-out heb gehad nog niet zo heel lang geleden, maar daar wordt dan nooit naar gevraagd. Integendeel, als ik aangeef dat ik naar huis wil wegens moe, zet ze altijd veel druk op me: nog een laatste glas enz, waarbij ik het gevoel krijg dat ik haar moet bevechten), enorm egocentrisch (slaagde er zelfs in de begrafenis van een tante over haar te doen gaan...). Ik heb haar een paar keer proberen te begrenzen, bvb letterlijk gezegd: 'als jij niet normaal tegen mij kunt praten, dan houdt het hier op voor mij. Aan jou de keus.' Toen heeft ze de telefoon ingehaakt met: "Nee, ik kan nu niet normaal doen." (na eerst tirade over haar moeilijke leven). Om vervolgens allemaal 'verzoenende' berichten te sturen met hoe ze me bewonderde enz. (wat ik dan weer als manipulatief ervaarde).
Ik heb zelf geen echt hechte band met de meesten van mijn familie, wat ik zelf jammer vind, daarom heb ik denk ik haar toegelaten, zij is een familielid dat ik decennia lang niet gezien had en dat 2 jaar geleden contact met mij zocht. Maar als ik eerlijk ben voelde ik van in het begin al iets raars... Ik kon er mijn vinger niet meteen op leggen. Maar erna dus wel, proberen te begrenzen, maar lukt niet (of blijkt dan wel gelukt te zijn, maar dan kom je in van die rare aantrek- en afstootspelletjes waar ik totaal geen trek in heb). Dan is het ook over en uit voor mij.
Bij die collega zal ik wel wat assertiever moeten zijn dan ik geweest ben. Nu ik weet wat ik van haar kan verwachten. Ik ga inderdaad gewoon ergens anders zitten. Want ik geloof ook in wat Cateautje schrijft: als mensen zo'n bord voor hun kop hebben, is de kans niet zo groot dat ze het écht snappen. Je komt dan al gauw in iets negatiefs. Ik heb ook geen zin om mensen te gaan heropvoeden, inderdaad, en verkies dan gepaste afstand.
Maar ik houd wel in gedachten dat als er iets gelijkaardigs zich voordoet, ik deze keer wel zal reageren. Maar ik vind dit geen makkelijk iets, doordat ik er nog maar zo kort werk...
vrijdag 9 december 2016 om 19:42
quote:Eindeloos schreef op 09 december 2016 @ 16:50:
[...]
Ik laat het ook wel eens over mijn kant komen, een buurvrouw die jankt 1e Kerstavond
helemaal alleen te zijn, die ik dan uitnodig om vervolgens met 3 volwassen koters + aanhang te komen
Maar ik ben een spaarder, en als het zegelboekje vol is.............. berg je dan maar.
Wat niet goed is, beter ventileer je direct, maar dat is niet altijd makkelijk
Jee, ook zo'n rare buurvrouw!
Nee, soms ben je gewoon te flabberghasted om direct te kunnen reageren.
[...]
Ik laat het ook wel eens over mijn kant komen, een buurvrouw die jankt 1e Kerstavond
helemaal alleen te zijn, die ik dan uitnodig om vervolgens met 3 volwassen koters + aanhang te komen
Maar ik ben een spaarder, en als het zegelboekje vol is.............. berg je dan maar.
Wat niet goed is, beter ventileer je direct, maar dat is niet altijd makkelijk
Jee, ook zo'n rare buurvrouw!
Nee, soms ben je gewoon te flabberghasted om direct te kunnen reageren.
vrijdag 9 december 2016 om 19:56
quote:moonpoppy schreef op 09 december 2016 @ 17:18:
[...]
Bij fatsoenlijke mensen hoef je je grenzen ook helemaal niet te bewaken,als je dat wel moet is er al iets mis in het contact vind ik.
Ik houd mezelf ook aan het protocol,en ben echt van de wap als anderen over me heen donderen.
Yep, heel herkenbaar...
Ben de laatste tijd nogal van: ik wil enkel fatsoenlijke mensen in mijn leven.
Ook al betekent dat dat ik een kleiner cirkeltje overhoud.
Vorige winter had ik een burn-out/depressie (nooit 100% duidelijk geweest wat het was, een bevriende psychiater noemde het: emotionele burn-out met depressieve symptomen, dat doet het volgens mij het meeste recht aan). Een drietal vriendinnen zijn er enorm voor me geweest. Die band is ook enorm verstevigd. Dan was er een groep die er een beetje was, wat ik ook prima vond. En dan waren er twee die het me nog moeilijker gemaakt hebben. Die erin slaagden om het over hen te laten gaan bvb. Eén vriendin vond het bvb nodig om me te overstelpen met de ene ellenlange mail na de andere over waarom ze het contact verbrak, want dat mijn toestand te moeilijk voor haar was om die en die redenen. Leuk vond ik dat natuurlijk niet, maar ik wilde haar ook begrijpen en een paar maanden later hebben we er enkele openhartige gesprekken over gehad (want toen ik weer beter was, was ze er opeens weer). En ik dacht dat ik naast mijn begrip over bepaalde dingen toch ook wel duidelijk mijn teleurstelling had uitgesproken. Maar het gekke is: sindsdien gaat het van kwaad naar erger, alsof ik met die gesprekken gezegd heb: tuurlijk, doe maar, behandel me als shit, ik vind alles oké. Want erna zijn er nog een paar rare dingen gebeurd, onprettige verrassingen waarin ze vooral oog had voor zichzelf en haar behoeften, waar dan alles voor moest wijken.
Ik concludeer hieruit: als er één keer rare of onprettige dingen gebeuren, hoed je dan maar, want dan is de doos van Pandora meestal bodemloos... Anderzijds vind ik het ook niet makkelijk om dan meteen je conclusies te trekken, iemand geen tweede kans meer te geven... Toch lijkt de realiteit - of althans de mijne - uit te wijzen dat de meeste mensen die over bepaalde grenzen gaan, dat telkens opnieuw zullen doen, zelfs al spreek je duidelijk je grenzen uit....
[...]
Bij fatsoenlijke mensen hoef je je grenzen ook helemaal niet te bewaken,als je dat wel moet is er al iets mis in het contact vind ik.
Ik houd mezelf ook aan het protocol,en ben echt van de wap als anderen over me heen donderen.
Yep, heel herkenbaar...
Ben de laatste tijd nogal van: ik wil enkel fatsoenlijke mensen in mijn leven.
Ook al betekent dat dat ik een kleiner cirkeltje overhoud.
Vorige winter had ik een burn-out/depressie (nooit 100% duidelijk geweest wat het was, een bevriende psychiater noemde het: emotionele burn-out met depressieve symptomen, dat doet het volgens mij het meeste recht aan). Een drietal vriendinnen zijn er enorm voor me geweest. Die band is ook enorm verstevigd. Dan was er een groep die er een beetje was, wat ik ook prima vond. En dan waren er twee die het me nog moeilijker gemaakt hebben. Die erin slaagden om het over hen te laten gaan bvb. Eén vriendin vond het bvb nodig om me te overstelpen met de ene ellenlange mail na de andere over waarom ze het contact verbrak, want dat mijn toestand te moeilijk voor haar was om die en die redenen. Leuk vond ik dat natuurlijk niet, maar ik wilde haar ook begrijpen en een paar maanden later hebben we er enkele openhartige gesprekken over gehad (want toen ik weer beter was, was ze er opeens weer). En ik dacht dat ik naast mijn begrip over bepaalde dingen toch ook wel duidelijk mijn teleurstelling had uitgesproken. Maar het gekke is: sindsdien gaat het van kwaad naar erger, alsof ik met die gesprekken gezegd heb: tuurlijk, doe maar, behandel me als shit, ik vind alles oké. Want erna zijn er nog een paar rare dingen gebeurd, onprettige verrassingen waarin ze vooral oog had voor zichzelf en haar behoeften, waar dan alles voor moest wijken.
Ik concludeer hieruit: als er één keer rare of onprettige dingen gebeuren, hoed je dan maar, want dan is de doos van Pandora meestal bodemloos... Anderzijds vind ik het ook niet makkelijk om dan meteen je conclusies te trekken, iemand geen tweede kans meer te geven... Toch lijkt de realiteit - of althans de mijne - uit te wijzen dat de meeste mensen die over bepaalde grenzen gaan, dat telkens opnieuw zullen doen, zelfs al spreek je duidelijk je grenzen uit....
vrijdag 9 december 2016 om 20:21
quote:Cateautje schreef op 09 december 2016 @ 16:54:
Ik ben er nooit mee bezig, dat mensen weleens ineens over mijn grenzen kunnen gaan, ik verwacht dat helemaal niet, dus dan ben ik eerder te verbaasd om op een goede manier mezelf en mijn grenzen te bewaken.
Het heeft er volgens mij ook wel mee te maken dat ik een mens ben dat sociaal protocol wel weet te waarderen, maar ja, niet iedereen denkt er zo over natuurlijk.+1
Ik ben er nooit mee bezig, dat mensen weleens ineens over mijn grenzen kunnen gaan, ik verwacht dat helemaal niet, dus dan ben ik eerder te verbaasd om op een goede manier mezelf en mijn grenzen te bewaken.
Het heeft er volgens mij ook wel mee te maken dat ik een mens ben dat sociaal protocol wel weet te waarderen, maar ja, niet iedereen denkt er zo over natuurlijk.+1
aan het typen......
vrijdag 9 december 2016 om 20:24
quote:tove82 schreef op 09 december 2016 @ 19:42:
[...]
Jee, ook zo'n rare buurvrouw!
Nee, soms ben je gewoon te flabberghasted om direct te kunnen reageren.
Precies, ! de relatie is nu helemaal voorbij heb al 3 jaar niet tegen haar gesproken, die heeft mij zoveel geflikt, ja en toen was de spaarkaart vol.....
Ik loop met opgeheven hoofd, en zij slaat al 3 jaar haar blik naar de grond.
Dan hoef je niks meer toe te voegen.
[...]
Jee, ook zo'n rare buurvrouw!
Nee, soms ben je gewoon te flabberghasted om direct te kunnen reageren.
Precies, ! de relatie is nu helemaal voorbij heb al 3 jaar niet tegen haar gesproken, die heeft mij zoveel geflikt, ja en toen was de spaarkaart vol.....
Ik loop met opgeheven hoofd, en zij slaat al 3 jaar haar blik naar de grond.
Dan hoef je niks meer toe te voegen.
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
vrijdag 9 december 2016 om 20:31
Ik zal je post niet quoten Tove, als je hem nog weg wilt halen.
Dat zijn van die ''afpak vriendinnen'', zonder eigen leven of heel miserabel...
Die hebben alles wat jij heb ook, maar dan nog een tikkie erger
Ophoepelen met dat soort.
Dat zijn van die ''afpak vriendinnen'', zonder eigen leven of heel miserabel...
Die hebben alles wat jij heb ook, maar dan nog een tikkie erger
Ophoepelen met dat soort.
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
vrijdag 9 december 2016 om 20:40
Ik snap dat soort grenzeloze mensen ook nooit zo goed. Heb niet echt voorbeelden die mezelf zijn overkomen, maar mijn vrouw heeft wel zo'n tante.
Die biedt dan aan in je vakantie je huis te poetsen maar in plaats daarvan (of daarnaast) verft ze ook de kinderkamers in een andere kleur (niet bij ons gelukkig maar wel bij nichtje van mijn vrouw).
Op de een of andere manier ben ik "bang" voor confrontaties met grenzeloze mensen. Geen idee waarom, want ze overkomen me niet eens, maar op de een of andere manier zit er een soort van angst voor in mijn achterhoofd.
Die biedt dan aan in je vakantie je huis te poetsen maar in plaats daarvan (of daarnaast) verft ze ook de kinderkamers in een andere kleur (niet bij ons gelukkig maar wel bij nichtje van mijn vrouw).
Op de een of andere manier ben ik "bang" voor confrontaties met grenzeloze mensen. Geen idee waarom, want ze overkomen me niet eens, maar op de een of andere manier zit er een soort van angst voor in mijn achterhoofd.
vrijdag 9 december 2016 om 20:51
quote:NYC schreef op 09 december 2016 @ 20:40:
Ik snap dat soort grenzeloze mensen ook nooit zo goed. Heb niet echt voorbeelden die mezelf zijn overkomen, maar mijn vrouw heeft wel zo'n tante.
Die biedt dan aan in je vakantie je huis te poetsen maar in plaats daarvan (of daarnaast) verft ze ook de kinderkamers in een andere kleur (niet bij ons gelukkig maar wel bij nichtje van mijn vrouw).
Op de een of andere manier ben ik "bang" voor confrontaties met grenzeloze mensen. Geen idee waarom, want ze overkomen me niet eens, maar op de een of andere manier zit er een soort van angst voor in mijn achterhoofd.
Mijn god, hoe haal je het in je hoofd??
Dat snap je toch echt niet!!
Ik snap dat soort grenzeloze mensen ook nooit zo goed. Heb niet echt voorbeelden die mezelf zijn overkomen, maar mijn vrouw heeft wel zo'n tante.
Die biedt dan aan in je vakantie je huis te poetsen maar in plaats daarvan (of daarnaast) verft ze ook de kinderkamers in een andere kleur (niet bij ons gelukkig maar wel bij nichtje van mijn vrouw).
Op de een of andere manier ben ik "bang" voor confrontaties met grenzeloze mensen. Geen idee waarom, want ze overkomen me niet eens, maar op de een of andere manier zit er een soort van angst voor in mijn achterhoofd.
Mijn god, hoe haal je het in je hoofd??
Dat snap je toch echt niet!!
vrijdag 9 december 2016 om 21:13
quote:tove82 schreef op 09 december 2016 @ 20:51:
[...]
Mijn god, hoe haal je het in je hoofd??
Dat snap je toch echt niet!!Het is in elk geval een grappige anekdote in de familie geworden (is van voor mijn tijd). De moeder van die kinderen is gelukkig de moeilijkste niet en er is geen rel ontstaan. De vader was flink boos. Het houten ledikant waar hij zelf in de jaren zeventig ook nog in had gelegen was namelijk óók pimpelpaars geworden. Die tante snapt(e) zelf in elk geval niet waarom het raar is of waarom je zoiets niet kan doen, zij zag of ziet het als een oprechte leuke verrassing.
[...]
Mijn god, hoe haal je het in je hoofd??
Dat snap je toch echt niet!!Het is in elk geval een grappige anekdote in de familie geworden (is van voor mijn tijd). De moeder van die kinderen is gelukkig de moeilijkste niet en er is geen rel ontstaan. De vader was flink boos. Het houten ledikant waar hij zelf in de jaren zeventig ook nog in had gelegen was namelijk óók pimpelpaars geworden. Die tante snapt(e) zelf in elk geval niet waarom het raar is of waarom je zoiets niet kan doen, zij zag of ziet het als een oprechte leuke verrassing.
vrijdag 9 december 2016 om 21:29
quote:moonpoppy schreef op 09 december 2016 @ 16:13:
Ik kom het zo nu en dan ook tegen,en het vervelende is dat het altijd zo snel gebeurt dat je te verbaasd bent om assertief te reageren.
waardoor je later weer boos op jezelf bent.
Dit herken ik dus ook erg sterk bij mijzelf.
Vind dit trouwens een erg interessant topic en haal hier veel nieuwe punten uit!
Ik kom het zo nu en dan ook tegen,en het vervelende is dat het altijd zo snel gebeurt dat je te verbaasd bent om assertief te reageren.
waardoor je later weer boos op jezelf bent.
Dit herken ik dus ook erg sterk bij mijzelf.
Vind dit trouwens een erg interessant topic en haal hier veel nieuwe punten uit!
vrijdag 9 december 2016 om 21:29
Kun je de buurvrouw haar man niet fotoshoppen in actie met een of andere schoolplein moeder en de foto achteloos in de kelder laten slingeren? En een mail altijd boven aan laten staan met een uitnodiging voor Satanische rituelen in het bos waar bij je een collega voor het offer aan Satan moet mee nemen?
Ik heb een enorme hekel aan privacy invaders.
Ik heb een enorme hekel aan privacy invaders.
vrijdag 9 december 2016 om 21:38
quote:NYC schreef op 09 december 2016 @ 21:13:
[...]
Het is in elk geval een grappige anekdote in de familie geworden (is van voor mijn tijd). De moeder van die kinderen is gelukkig de moeilijkste niet en er is geen rel ontstaan. De vader was flink boos. Het houten ledikant waar hij zelf in de jaren zeventig ook nog in had gelegen was namelijk óók pimpelpaars geworden. Die tante snapt(e) zelf in elk geval niet waarom het raar is of waarom je zoiets niet kan doen, zij zag of ziet het als een oprechte leuke verrassing.
Die is van exact dezelfde hout als mijn buurvrouw dus. Issues met grenzen.
Nou, die moeder was dan niet de moeilijkste, maar met mij heb je dan dus wel ruzie. Zoiets doé je toch niet?!! (dat je dat dan nog moet gaan uitleggen aan die mensen!)
[...]
Het is in elk geval een grappige anekdote in de familie geworden (is van voor mijn tijd). De moeder van die kinderen is gelukkig de moeilijkste niet en er is geen rel ontstaan. De vader was flink boos. Het houten ledikant waar hij zelf in de jaren zeventig ook nog in had gelegen was namelijk óók pimpelpaars geworden. Die tante snapt(e) zelf in elk geval niet waarom het raar is of waarom je zoiets niet kan doen, zij zag of ziet het als een oprechte leuke verrassing.
Die is van exact dezelfde hout als mijn buurvrouw dus. Issues met grenzen.
Nou, die moeder was dan niet de moeilijkste, maar met mij heb je dan dus wel ruzie. Zoiets doé je toch niet?!! (dat je dat dan nog moet gaan uitleggen aan die mensen!)
vrijdag 9 december 2016 om 21:45
quote:strikjemetstippels schreef op 09 december 2016 @ 21:29:
Kun je de buurvrouw haar man niet fotoshoppen in actie met een of andere schoolplein moeder en de foto achteloos in de kelder laten slingeren? En een mail altijd boven aan laten staan met een uitnodiging voor Satanische rituelen in het bos waar bij je een collega voor het offer aan Satan moet mee nemen?
Ik heb een enorme hekel aan privacy invaders.
Hahaha.
Helaas, buurvrouw is single...
Dat van die mail is nog een goed idee!
Ik haat privacy invaders ook intens.
Ze kwam al wel met spijt van: ik zal nieuwe dozen in je kelder zetten (ik was bvb boos over het verdwijnen van een bepaalde doos van mijn glazen). Ik heb gezegd dat ik natuurlijk vanaf nu mijn kelder op slot heb en dat ik niets van haar wilde. Dat ze aan mijn spullen niets, maar dan ook niets mag veranderen of doen zonder mijn uitdrukkelijke toestemming.
Sprak er vandaag nog een vriendin over, die een juridische baan heeft. "Ergens binnenkomen dat niet van jou is, is gewoon inbraak", zei zij. "Zelfs als is de deur niet op slot."
Gaf me ook wel te denken over het grensoverschrijdende van buurvrouws actie.
Buurvrouw is ook zo'n type dat je de hele tijd aanraakt. Bvb als ze een grapje gemaakt heeft.
Kan ik in het licht van invasie van persoonlijke ruimte ook niet goed hebben (ook van anderen niet). Typisch ook dat zij dat zo vaak doet.
Kun je de buurvrouw haar man niet fotoshoppen in actie met een of andere schoolplein moeder en de foto achteloos in de kelder laten slingeren? En een mail altijd boven aan laten staan met een uitnodiging voor Satanische rituelen in het bos waar bij je een collega voor het offer aan Satan moet mee nemen?
Ik heb een enorme hekel aan privacy invaders.
Hahaha.
Helaas, buurvrouw is single...
Dat van die mail is nog een goed idee!
Ik haat privacy invaders ook intens.
Ze kwam al wel met spijt van: ik zal nieuwe dozen in je kelder zetten (ik was bvb boos over het verdwijnen van een bepaalde doos van mijn glazen). Ik heb gezegd dat ik natuurlijk vanaf nu mijn kelder op slot heb en dat ik niets van haar wilde. Dat ze aan mijn spullen niets, maar dan ook niets mag veranderen of doen zonder mijn uitdrukkelijke toestemming.
Sprak er vandaag nog een vriendin over, die een juridische baan heeft. "Ergens binnenkomen dat niet van jou is, is gewoon inbraak", zei zij. "Zelfs als is de deur niet op slot."
Gaf me ook wel te denken over het grensoverschrijdende van buurvrouws actie.
Buurvrouw is ook zo'n type dat je de hele tijd aanraakt. Bvb als ze een grapje gemaakt heeft.
Kan ik in het licht van invasie van persoonlijke ruimte ook niet goed hebben (ook van anderen niet). Typisch ook dat zij dat zo vaak doet.
