Psyche
alle pijlers
28 Jaar, geen huisje/boompje/beestje, carriere of ideeen
zondag 12 juli 2009 om 14:58
Hallo,
Sorry dat dit topic een van de vele soortgelijken lijkt maar wilde het toch eens opschrijven omdat het net weer iets anders is.
Dus daar zit ik dan, 28 jaar oud/jong. Tussen studie jaargenoten die gemiddeld 5 jaar jonger zijn en hun hele twintigersjaren nog voor hun hebben en lekker nog wat aan kunnen klooien. Als ik iets van de IBG wil weten, zit ik standaard een half uur aan de telefoon voordat ze m'n geschiedenis hebben doorgespit en (verschillend) antwoord kunnen geven.
Leeftijdsgenoten blijken ineens al dikke gezinnen te hebben. Dat zie ik stiekem op Hyves want verder heb ik er helemaal geen contact meer mee. Ik geloof niet dat ik mij beter zou voelen als ik nu in hun positie zat, toch wel eng, die verantwoordelijkheid.
Ik heb geen idee waar ik mij wil settelen. In de stad van m'n LAT-partner? Deug ik wel als ik dat niet ga doen? Het ene jaar wil ik mij gewoon lekker settelen in de streek (+50 km) waar ik ben opgegroeid en het volgende moment benauwd mij dat. Moet ik zometeen toch maar gewoon gaan solliciteren op de baan die mij het interessantste lijkt en daarheen verhuizen? Ben al eens mislukt in een regio waar ik mij absoluut niet thuisvoelde. Maar waar voel ik mij dan precies thuis? Ik wil mijn carriere niet verknallen door vanalles aan te gaan en overal te mislukken, iedereen ken iedereen in m'n vakgebied.
Met veel moeite door motivatiegebrek, ben ik nu bezig met afstuderen. Belachelijk dat het me nu zoveel moeite kost om niets. De wereld ligt zometeen weer eens voor me open maar heb geen idee wat ik zal doen. Ben inmiddels geen 23 meer. Heb ergens onderweg 5 jaar verloren.
Wil ook wel naar het buitenland maar heb daar wel eisen bij zoals een fatsoenlijk salaris, liefst op eigen vakgebied, verdienen. Ik heb eigenlijk een gebrek aan zelfvertrouwen en ben bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen als ik met m'n MSc titel in het buitenland ga solliciteren. Maar ben net zo goed bang om hier zometeen met de eerste ''echte'' baan op m'n pad te beginnen. Dan word ik links en rechts ingehaald door mensen met oneindige motivatie en energie, laat ik me gek maken en raak binnen een jaar overspannen. Zou ik wel voor het goede beroep hebben gekozen?
Ik wil niet ondankbaarzijn voor de kansen die ik krijg in mijn leven en ben toch ook wel weer tevreden in m'n studentenkamertje. Maar...Is dit nu dat heerlijke, zelfstandige, vrije, vol zelfvertrouwen, leventje van eind-twintigers/ begin dertigers waar je van droomt als je puber bent, of het personage die je je barbie vroeger gaf? Wat je op tv ziet? Waar gaat het fout bij mij? Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?
Sorry dat dit topic een van de vele soortgelijken lijkt maar wilde het toch eens opschrijven omdat het net weer iets anders is.
Dus daar zit ik dan, 28 jaar oud/jong. Tussen studie jaargenoten die gemiddeld 5 jaar jonger zijn en hun hele twintigersjaren nog voor hun hebben en lekker nog wat aan kunnen klooien. Als ik iets van de IBG wil weten, zit ik standaard een half uur aan de telefoon voordat ze m'n geschiedenis hebben doorgespit en (verschillend) antwoord kunnen geven.
Leeftijdsgenoten blijken ineens al dikke gezinnen te hebben. Dat zie ik stiekem op Hyves want verder heb ik er helemaal geen contact meer mee. Ik geloof niet dat ik mij beter zou voelen als ik nu in hun positie zat, toch wel eng, die verantwoordelijkheid.
Ik heb geen idee waar ik mij wil settelen. In de stad van m'n LAT-partner? Deug ik wel als ik dat niet ga doen? Het ene jaar wil ik mij gewoon lekker settelen in de streek (+50 km) waar ik ben opgegroeid en het volgende moment benauwd mij dat. Moet ik zometeen toch maar gewoon gaan solliciteren op de baan die mij het interessantste lijkt en daarheen verhuizen? Ben al eens mislukt in een regio waar ik mij absoluut niet thuisvoelde. Maar waar voel ik mij dan precies thuis? Ik wil mijn carriere niet verknallen door vanalles aan te gaan en overal te mislukken, iedereen ken iedereen in m'n vakgebied.
Met veel moeite door motivatiegebrek, ben ik nu bezig met afstuderen. Belachelijk dat het me nu zoveel moeite kost om niets. De wereld ligt zometeen weer eens voor me open maar heb geen idee wat ik zal doen. Ben inmiddels geen 23 meer. Heb ergens onderweg 5 jaar verloren.
Wil ook wel naar het buitenland maar heb daar wel eisen bij zoals een fatsoenlijk salaris, liefst op eigen vakgebied, verdienen. Ik heb eigenlijk een gebrek aan zelfvertrouwen en ben bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen als ik met m'n MSc titel in het buitenland ga solliciteren. Maar ben net zo goed bang om hier zometeen met de eerste ''echte'' baan op m'n pad te beginnen. Dan word ik links en rechts ingehaald door mensen met oneindige motivatie en energie, laat ik me gek maken en raak binnen een jaar overspannen. Zou ik wel voor het goede beroep hebben gekozen?
Ik wil niet ondankbaarzijn voor de kansen die ik krijg in mijn leven en ben toch ook wel weer tevreden in m'n studentenkamertje. Maar...Is dit nu dat heerlijke, zelfstandige, vrije, vol zelfvertrouwen, leventje van eind-twintigers/ begin dertigers waar je van droomt als je puber bent, of het personage die je je barbie vroeger gaf? Wat je op tv ziet? Waar gaat het fout bij mij? Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?
zondag 12 juli 2009 om 15:13
Het klinkt alsof je vindt dat je de keuzes die je nu maakt je daar voor de rest van je leven aan vast zit. Maar dat is niet zo hoor! Je kunt best nu een solliciteren, een baan accepteren en er na een jaar achterkomen dat dat het toch niet is voor je. En dan ga je op zoek naar iets anders.
Een ander advies: tel je zegeningen. Kijk naar wat je wel hebt en wat je daar mee kunt. De wereld ligt straks voor je open, wauw, wat een luxe!!
Je zult wel een keuze moeten maken, alleen kun je over een half jaar best wel weer iets anders kiezen. Toegeven dat dat het niet voor je is is heel dapper en menig oud-klasgenoot zou willen dat hij/zij het lef had terug te komen op een keuze ipv er in te blijven hangen.
Zoals ik het lees gaat het nergens fout bij jou!
Een ander advies: tel je zegeningen. Kijk naar wat je wel hebt en wat je daar mee kunt. De wereld ligt straks voor je open, wauw, wat een luxe!!
Je zult wel een keuze moeten maken, alleen kun je over een half jaar best wel weer iets anders kiezen. Toegeven dat dat het niet voor je is is heel dapper en menig oud-klasgenoot zou willen dat hij/zij het lef had terug te komen op een keuze ipv er in te blijven hangen.
Zoals ik het lees gaat het nergens fout bij jou!
zondag 12 juli 2009 om 15:14
Ik wil niet ondankbaarzijn voor de kansen die ik krijg in mijn leven en ben toch ook wel weer tevreden in m'n studentenkamertje. Maar...Is dit nu dat heerlijke, zelfstandige, vrije, vol zelfvertrouwen, leventje van eind-twintigers/ begin dertigers waar je van droomt als je puber bent
Daar moet je wel wat voor doen. Op je kont zitten wachten tot 'het gebeurt' heeft weinig zin.
Daar moet je wel wat voor doen. Op je kont zitten wachten tot 'het gebeurt' heeft weinig zin.
zondag 12 juli 2009 om 15:16
sorry maar 28 jaar en afstuderen? Zelfs de studenten die ik kende (toen 23/24 jaar) ik vond het toen al 'oud' . Weet je, jij wordt zo'n laatste kans moeder die met 40 pas moeder wordt! Ik kan niet tegen die instelling van je. Ik was 28 toen ik 'ongepland' zwanger werd en mijn hele wereld op zijn kop stond...
zondag 12 juli 2009 om 15:18
Wat mijn voorgangster zegt (Dolphin). De wereld ligt voor je open. Super toch?! Laat je niet afschrikken door het feit dat je veel keuzes hebt. Je hoeft niet al je keuzes nu te maken. Want weet je, geen keuze is ook een keuze. Dus stel je niet ten doel nu je toekomst al uit te stippelen alleen omdat je oud-klasgenoten al huisje-boompje-beestje hebben.
Focus je eerst nog even op je studie. Die afronden en daarna verder kijken. Misschien kun je daarna een leuke reis maken waarin je eens gaat genieten van het feit dat je dat papiertje hebt en tegelijkertijd gaat nadenken over wat je ermee wil.
Een ding tegelijkertijd en dan komt de rest vanzelf wel hoor. Life is what happens when your busy making plans.
Focus je eerst nog even op je studie. Die afronden en daarna verder kijken. Misschien kun je daarna een leuke reis maken waarin je eens gaat genieten van het feit dat je dat papiertje hebt en tegelijkertijd gaat nadenken over wat je ermee wil.
Een ding tegelijkertijd en dan komt de rest vanzelf wel hoor. Life is what happens when your busy making plans.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zondag 12 juli 2009 om 15:20
quote:Teigetje29 schreef op 12 juli 2009 @ 15:16:
sorry maar 28 jaar en afstuderen? Zelfs de studenten die ik kende (toen 23/24 jaar) ik vond het toen al 'oud' . Weet je, jij wordt zo'n laatste kans moeder die met 40 pas moeder wordt! Ik kan niet tegen die instelling van je. Ik was 28 toen ik 'ongepland' zwanger werd en mijn hele wereld op zijn kop stond...
Waar slaat dat in hemelsnaam op?!
TO is 28 en omdat ze nu even niet zo goed weet wat ze wil met haar leven wordt ze op haar 40e een valreep-moeder?
sorry maar 28 jaar en afstuderen? Zelfs de studenten die ik kende (toen 23/24 jaar) ik vond het toen al 'oud' . Weet je, jij wordt zo'n laatste kans moeder die met 40 pas moeder wordt! Ik kan niet tegen die instelling van je. Ik was 28 toen ik 'ongepland' zwanger werd en mijn hele wereld op zijn kop stond...
Waar slaat dat in hemelsnaam op?!
TO is 28 en omdat ze nu even niet zo goed weet wat ze wil met haar leven wordt ze op haar 40e een valreep-moeder?
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zondag 12 juli 2009 om 15:21
zondag 12 juli 2009 om 15:21
quote:Teigetje29 schreef op 12 juli 2009 @ 15:16:
sorry maar 28 jaar en afstuderen? Zelfs de studenten die ik kende (toen 23/24 jaar) ik vond het toen al 'oud' . Weet je, jij wordt zo'n laatste kans moeder die met 40 pas moeder wordt! Ik kan niet tegen die instelling van je. Ik was 28 toen ik 'ongepland' zwanger werd en mijn hele wereld op zijn kop stond...?????????????? Ik snap helemaal niets van deze reactie...
sorry maar 28 jaar en afstuderen? Zelfs de studenten die ik kende (toen 23/24 jaar) ik vond het toen al 'oud' . Weet je, jij wordt zo'n laatste kans moeder die met 40 pas moeder wordt! Ik kan niet tegen die instelling van je. Ik was 28 toen ik 'ongepland' zwanger werd en mijn hele wereld op zijn kop stond...?????????????? Ik snap helemaal niets van deze reactie...
zondag 12 juli 2009 om 15:22
Eerlijk gezegd krijg ik ook wel een béétje de kriebels van je verhaal hoor. Ik wil het nog niet zo ver trekken als Teigetje, maar kom op, er is niets mis met volwassen worden hoor, en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven.
Dat houdt niet in dat je aan de huisje boompje beestje moet, maar jeetje, enige richting aan je leven geven kan geen kwaad hoor, je gaat niet dood van keuzes maken en verplichtingen....
Natuurlijk zijn keuzes eng en ja, je kunt de ene keer dit willen en de andere keer dat, maar je moet toch íets kiezen, want aan alles zit een nadeel en als je niet kiest gebeurt er ook bijzonder weinig. En dan gaat je leven gewoon aan je voorbij terwijl jij zit te wachten tot er iets gebeurt.
Dat houdt niet in dat je aan de huisje boompje beestje moet, maar jeetje, enige richting aan je leven geven kan geen kwaad hoor, je gaat niet dood van keuzes maken en verplichtingen....
Natuurlijk zijn keuzes eng en ja, je kunt de ene keer dit willen en de andere keer dat, maar je moet toch íets kiezen, want aan alles zit een nadeel en als je niet kiest gebeurt er ook bijzonder weinig. En dan gaat je leven gewoon aan je voorbij terwijl jij zit te wachten tot er iets gebeurt.
zondag 12 juli 2009 om 15:26
Zooooo teigetje, wat een opbouwende reactie. Daar kan sagrera echt wat mee!
Sagrera, wat zie jij veel beren op de weg. Hoe komt dat? Is dat een persoonlijkheidskenmerk van jou of heeft het met je huidige omstandigheden te maken? Weet je, je kunt het leven ook 'stuk denken' en dat is volgens mij wat jij nu aan het doen bent. Je bent nog niet afgestudeerd en hoeft alle vragen die je jezelf stelt dus ook nog niet beantwoord te hebben.
Focus je op je afstuderen en kijk ondertussen eens voorzichtig wat er in je vakgebied 'te koop' is. Laat het leven je gewoon verrassen!
Sagrera, wat zie jij veel beren op de weg. Hoe komt dat? Is dat een persoonlijkheidskenmerk van jou of heeft het met je huidige omstandigheden te maken? Weet je, je kunt het leven ook 'stuk denken' en dat is volgens mij wat jij nu aan het doen bent. Je bent nog niet afgestudeerd en hoeft alle vragen die je jezelf stelt dus ook nog niet beantwoord te hebben.
Focus je op je afstuderen en kijk ondertussen eens voorzichtig wat er in je vakgebied 'te koop' is. Laat het leven je gewoon verrassen!
zondag 12 juli 2009 om 15:27
quote:Maar ben net zo goed bang om hier zometeen met de eerste ''echte'' baan op m'n pad te beginnen. Dan word ik links en rechts ingehaald door mensen met oneindige motivatie en energie, laat ik me gek maken en raak binnen een jaar overspannen. Zou ik wel voor het goede beroep hebben gekozen?
Mijn God, wat een spoken en beren zie jij zeg! De spreuk 'men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest' is jou op het lijf geschreven. Waarom niet gewoon 'leven' in plaats van alleen maar bang te zijn voor wat er kan gaan gebeuren.
Mijn motto: er kan morgen wel een dakpan op je kop waaien en dan kun je òf dood òf gehandicapt raken, dus leef nu. Geniet en leef en beleef! Angst is een héle slechte raadgever hoor.
Mijn God, wat een spoken en beren zie jij zeg! De spreuk 'men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest' is jou op het lijf geschreven. Waarom niet gewoon 'leven' in plaats van alleen maar bang te zijn voor wat er kan gaan gebeuren.
Mijn motto: er kan morgen wel een dakpan op je kop waaien en dan kun je òf dood òf gehandicapt raken, dus leef nu. Geniet en leef en beleef! Angst is een héle slechte raadgever hoor.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 12 juli 2009 om 15:29
Ik zit toch wel heel erg aan 'schop onder je hol' te denken .....
Je hebt tot nu toe alle kansen gehad, alles ligt nog voor je open, wat is dan het probleem?
Bedenk wat je wil en ga dat dan gewoon doen. Kies voor een baan, woonplaats, land, whatever. En als het niet bevalt zoek je een andere baan, woonplaats, land. Zonder brokken wordt geen mens volwassen, dus durf te kiezen, durf desnoods op je bek te gaan, maar geef je leven een richting!
Je hebt tot nu toe alle kansen gehad, alles ligt nog voor je open, wat is dan het probleem?
Bedenk wat je wil en ga dat dan gewoon doen. Kies voor een baan, woonplaats, land, whatever. En als het niet bevalt zoek je een andere baan, woonplaats, land. Zonder brokken wordt geen mens volwassen, dus durf te kiezen, durf desnoods op je bek te gaan, maar geef je leven een richting!
zondag 12 juli 2009 om 15:31
Ik herken veel uit je verhaal, o.a. het late afstuderen. Maar een verschil is dat jij het allemaal wel heel negatief benaderd. Zo schrijf je bijvoorbeeld dat je al eens mislukt bent in een bepaalde regio. Als je ergens niet kan aarden is dat toch niet mislukken? Dat mislukken lees ik ook verder in je post met betrekking tot studie en keuzes maken. Maar je bent niet mislukt, je bent bezig en je weet nog niet zo goed wat je wil. Dus maak die studie af, solliciteer wat, oriënteer je op banen in het buitenland, misschien valt het niveau wel ontzettend mee. Je baseert je m.i. alleen op de muizenissen die je jezelf in het hoofd hebt gehaald.
zondag 12 juli 2009 om 15:35
Hey Sagrera,
Ik ben er ook zo iemand die op zn 28-en afstudeerde (was mn 2e studies). Voelde me ook ouder dat studiegenoten op dat moment, maar verder niets mis mee toch?
Mensen maken verschillende keuzes, de een gaat niet studeren en begint al vroeg met werken, kinderen. Een ander studeert jaren, focust zich op carriere en krijgt bv op latere leeftijd kinderen, ieder zn eigen keuze toch?
Mss heb je nu beetje last van afstudeer stress, weet je niet zo goed hoe of wat na afstuderen? Focus je eerst op het afstuderen, ondertussen rondkijken/nadenken, en dan zal je zien dat het heus wel goedkomt..
@ tijgertje..rare reactie!
Ik ben er ook zo iemand die op zn 28-en afstudeerde (was mn 2e studies). Voelde me ook ouder dat studiegenoten op dat moment, maar verder niets mis mee toch?
Mensen maken verschillende keuzes, de een gaat niet studeren en begint al vroeg met werken, kinderen. Een ander studeert jaren, focust zich op carriere en krijgt bv op latere leeftijd kinderen, ieder zn eigen keuze toch?
Mss heb je nu beetje last van afstudeer stress, weet je niet zo goed hoe of wat na afstuderen? Focus je eerst op het afstuderen, ondertussen rondkijken/nadenken, en dan zal je zien dat het heus wel goedkomt..
@ tijgertje..rare reactie!
zondag 12 juli 2009 om 15:36
Tja, en dat 'mislukken' is ook maar relatief. Je kunt er best achterkomen dat iets niet bij je past, maar dan ga je toch weer wat anders doen?
Ik ben 26, heb 4 jaar HBO achter de kiezen en ondertussen 2 kinderen gekregen, geconstateerd dat opleiding 1 toch niet de beste keuze was, totaal andere baan gekregen wegens omstandigheden en een studie gekozen die daarbij aansluit. Verstandig? Vast niet, zijn vast een boel mensen die het spaans benauwd krijgen bij het idee dat zij het zo moesten doen. Prima, want ze hóeven dat ook niet. Het is mijn leven en ik vermaak me prima zo.
Je kunt het niet verkeerd doen en mislukken kun je alleen door op je kont te blijven zitten. Fouten ga je toch wel maken en foute keuzes ook.
Ik ben 26, heb 4 jaar HBO achter de kiezen en ondertussen 2 kinderen gekregen, geconstateerd dat opleiding 1 toch niet de beste keuze was, totaal andere baan gekregen wegens omstandigheden en een studie gekozen die daarbij aansluit. Verstandig? Vast niet, zijn vast een boel mensen die het spaans benauwd krijgen bij het idee dat zij het zo moesten doen. Prima, want ze hóeven dat ook niet. Het is mijn leven en ik vermaak me prima zo.
Je kunt het niet verkeerd doen en mislukken kun je alleen door op je kont te blijven zitten. Fouten ga je toch wel maken en foute keuzes ook.
zondag 12 juli 2009 om 16:03
Zoveel keuzes kan best beangstigend zijn en op je af komen. Doe het stap voor stap. Eerst kijken welke baan, dan kijken waar je dat liefst wilt gaan doen enz.
Nu een keuze maken en er later achter komen dat dat het toch niet voor je is staat niet gelijk aan mislukken. Dat gevoel moet je loslaten anders zul je nooit iets durven proberen. Je kunt beter spijt hebben van dingen die je wél gedaan hebt dan van dingen die je niet gedaan hebt.
Sommige mensen komen er pas op latere leeftijd achter waar ze het gelukkigst van worden, dat zijn echt niet allemaal mislukkelingen.
Nu een keuze maken en er later achter komen dat dat het toch niet voor je is staat niet gelijk aan mislukken. Dat gevoel moet je loslaten anders zul je nooit iets durven proberen. Je kunt beter spijt hebben van dingen die je wél gedaan hebt dan van dingen die je niet gedaan hebt.
Sommige mensen komen er pas op latere leeftijd achter waar ze het gelukkigst van worden, dat zijn echt niet allemaal mislukkelingen.
zondag 12 juli 2009 om 16:31
zondag 12 juli 2009 om 16:43
Je moet toch gewoon doen waar je blij van wordt.
zondag 12 juli 2009 om 16:44
