Psyche
alle pijlers
28 Jaar, geen huisje/boompje/beestje, carriere of ideeen
zondag 12 juli 2009 om 14:58
Hallo,
Sorry dat dit topic een van de vele soortgelijken lijkt maar wilde het toch eens opschrijven omdat het net weer iets anders is.
Dus daar zit ik dan, 28 jaar oud/jong. Tussen studie jaargenoten die gemiddeld 5 jaar jonger zijn en hun hele twintigersjaren nog voor hun hebben en lekker nog wat aan kunnen klooien. Als ik iets van de IBG wil weten, zit ik standaard een half uur aan de telefoon voordat ze m'n geschiedenis hebben doorgespit en (verschillend) antwoord kunnen geven.
Leeftijdsgenoten blijken ineens al dikke gezinnen te hebben. Dat zie ik stiekem op Hyves want verder heb ik er helemaal geen contact meer mee. Ik geloof niet dat ik mij beter zou voelen als ik nu in hun positie zat, toch wel eng, die verantwoordelijkheid.
Ik heb geen idee waar ik mij wil settelen. In de stad van m'n LAT-partner? Deug ik wel als ik dat niet ga doen? Het ene jaar wil ik mij gewoon lekker settelen in de streek (+50 km) waar ik ben opgegroeid en het volgende moment benauwd mij dat. Moet ik zometeen toch maar gewoon gaan solliciteren op de baan die mij het interessantste lijkt en daarheen verhuizen? Ben al eens mislukt in een regio waar ik mij absoluut niet thuisvoelde. Maar waar voel ik mij dan precies thuis? Ik wil mijn carriere niet verknallen door vanalles aan te gaan en overal te mislukken, iedereen ken iedereen in m'n vakgebied.
Met veel moeite door motivatiegebrek, ben ik nu bezig met afstuderen. Belachelijk dat het me nu zoveel moeite kost om niets. De wereld ligt zometeen weer eens voor me open maar heb geen idee wat ik zal doen. Ben inmiddels geen 23 meer. Heb ergens onderweg 5 jaar verloren.
Wil ook wel naar het buitenland maar heb daar wel eisen bij zoals een fatsoenlijk salaris, liefst op eigen vakgebied, verdienen. Ik heb eigenlijk een gebrek aan zelfvertrouwen en ben bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen als ik met m'n MSc titel in het buitenland ga solliciteren. Maar ben net zo goed bang om hier zometeen met de eerste ''echte'' baan op m'n pad te beginnen. Dan word ik links en rechts ingehaald door mensen met oneindige motivatie en energie, laat ik me gek maken en raak binnen een jaar overspannen. Zou ik wel voor het goede beroep hebben gekozen?
Ik wil niet ondankbaarzijn voor de kansen die ik krijg in mijn leven en ben toch ook wel weer tevreden in m'n studentenkamertje. Maar...Is dit nu dat heerlijke, zelfstandige, vrije, vol zelfvertrouwen, leventje van eind-twintigers/ begin dertigers waar je van droomt als je puber bent, of het personage die je je barbie vroeger gaf? Wat je op tv ziet? Waar gaat het fout bij mij? Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?
Sorry dat dit topic een van de vele soortgelijken lijkt maar wilde het toch eens opschrijven omdat het net weer iets anders is.
Dus daar zit ik dan, 28 jaar oud/jong. Tussen studie jaargenoten die gemiddeld 5 jaar jonger zijn en hun hele twintigersjaren nog voor hun hebben en lekker nog wat aan kunnen klooien. Als ik iets van de IBG wil weten, zit ik standaard een half uur aan de telefoon voordat ze m'n geschiedenis hebben doorgespit en (verschillend) antwoord kunnen geven.
Leeftijdsgenoten blijken ineens al dikke gezinnen te hebben. Dat zie ik stiekem op Hyves want verder heb ik er helemaal geen contact meer mee. Ik geloof niet dat ik mij beter zou voelen als ik nu in hun positie zat, toch wel eng, die verantwoordelijkheid.
Ik heb geen idee waar ik mij wil settelen. In de stad van m'n LAT-partner? Deug ik wel als ik dat niet ga doen? Het ene jaar wil ik mij gewoon lekker settelen in de streek (+50 km) waar ik ben opgegroeid en het volgende moment benauwd mij dat. Moet ik zometeen toch maar gewoon gaan solliciteren op de baan die mij het interessantste lijkt en daarheen verhuizen? Ben al eens mislukt in een regio waar ik mij absoluut niet thuisvoelde. Maar waar voel ik mij dan precies thuis? Ik wil mijn carriere niet verknallen door vanalles aan te gaan en overal te mislukken, iedereen ken iedereen in m'n vakgebied.
Met veel moeite door motivatiegebrek, ben ik nu bezig met afstuderen. Belachelijk dat het me nu zoveel moeite kost om niets. De wereld ligt zometeen weer eens voor me open maar heb geen idee wat ik zal doen. Ben inmiddels geen 23 meer. Heb ergens onderweg 5 jaar verloren.
Wil ook wel naar het buitenland maar heb daar wel eisen bij zoals een fatsoenlijk salaris, liefst op eigen vakgebied, verdienen. Ik heb eigenlijk een gebrek aan zelfvertrouwen en ben bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen als ik met m'n MSc titel in het buitenland ga solliciteren. Maar ben net zo goed bang om hier zometeen met de eerste ''echte'' baan op m'n pad te beginnen. Dan word ik links en rechts ingehaald door mensen met oneindige motivatie en energie, laat ik me gek maken en raak binnen een jaar overspannen. Zou ik wel voor het goede beroep hebben gekozen?
Ik wil niet ondankbaarzijn voor de kansen die ik krijg in mijn leven en ben toch ook wel weer tevreden in m'n studentenkamertje. Maar...Is dit nu dat heerlijke, zelfstandige, vrije, vol zelfvertrouwen, leventje van eind-twintigers/ begin dertigers waar je van droomt als je puber bent, of het personage die je je barbie vroeger gaf? Wat je op tv ziet? Waar gaat het fout bij mij? Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?
zondag 12 juli 2009 om 20:36
zondag 12 juli 2009 om 20:38
maandag 13 juli 2009 om 15:37
Het zijn wel erg veel onderwerpen tegelijk, Sagrera.
Msch helpt het om voor jezelf per onderwerp aan te geven hoe belangrijk je het vindt en op welke termijn je er iets aan wilt doen (prioriteiten). Dan kies je er een of twee waarmee je aan de gang gaat en de rest parkeer je. Dat schept wrsch wat rust.
Vervolgens zet je de voors en tegens per onderwerp op papier en leg dat een tijdje in een la of zo. Daarna kun je er op terug komen en kijken wat je wilt aanvullen.
Je kunt anderen om hun mening vragen, maar waar het om draait is waar JIJ gelukkig van wordt. Ik vind dat je je te veel bezighoudt met wat je 'zou moeten' doen en je spreekt nogal wat oordelen uit over jezelf (bijv. 'belachelijk dat het me nu zo veel moeite kost om niets'). Misch moet je eens iets aan je zelfbeeld en je zelfwaardering doen.
Je hebt je leven en je keuzes in eigen hand, neem die verantwoordelijkheid en doe 1 ding tegelijk.
Msch helpt het om voor jezelf per onderwerp aan te geven hoe belangrijk je het vindt en op welke termijn je er iets aan wilt doen (prioriteiten). Dan kies je er een of twee waarmee je aan de gang gaat en de rest parkeer je. Dat schept wrsch wat rust.
Vervolgens zet je de voors en tegens per onderwerp op papier en leg dat een tijdje in een la of zo. Daarna kun je er op terug komen en kijken wat je wilt aanvullen.
Je kunt anderen om hun mening vragen, maar waar het om draait is waar JIJ gelukkig van wordt. Ik vind dat je je te veel bezighoudt met wat je 'zou moeten' doen en je spreekt nogal wat oordelen uit over jezelf (bijv. 'belachelijk dat het me nu zo veel moeite kost om niets'). Misch moet je eens iets aan je zelfbeeld en je zelfwaardering doen.
Je hebt je leven en je keuzes in eigen hand, neem die verantwoordelijkheid en doe 1 ding tegelijk.
