Psyche
alle pijlers
28 Jaar, geen huisje/boompje/beestje, carriere of ideeen
zondag 12 juli 2009 om 14:58
Hallo,
Sorry dat dit topic een van de vele soortgelijken lijkt maar wilde het toch eens opschrijven omdat het net weer iets anders is.
Dus daar zit ik dan, 28 jaar oud/jong. Tussen studie jaargenoten die gemiddeld 5 jaar jonger zijn en hun hele twintigersjaren nog voor hun hebben en lekker nog wat aan kunnen klooien. Als ik iets van de IBG wil weten, zit ik standaard een half uur aan de telefoon voordat ze m'n geschiedenis hebben doorgespit en (verschillend) antwoord kunnen geven.
Leeftijdsgenoten blijken ineens al dikke gezinnen te hebben. Dat zie ik stiekem op Hyves want verder heb ik er helemaal geen contact meer mee. Ik geloof niet dat ik mij beter zou voelen als ik nu in hun positie zat, toch wel eng, die verantwoordelijkheid.
Ik heb geen idee waar ik mij wil settelen. In de stad van m'n LAT-partner? Deug ik wel als ik dat niet ga doen? Het ene jaar wil ik mij gewoon lekker settelen in de streek (+50 km) waar ik ben opgegroeid en het volgende moment benauwd mij dat. Moet ik zometeen toch maar gewoon gaan solliciteren op de baan die mij het interessantste lijkt en daarheen verhuizen? Ben al eens mislukt in een regio waar ik mij absoluut niet thuisvoelde. Maar waar voel ik mij dan precies thuis? Ik wil mijn carriere niet verknallen door vanalles aan te gaan en overal te mislukken, iedereen ken iedereen in m'n vakgebied.
Met veel moeite door motivatiegebrek, ben ik nu bezig met afstuderen. Belachelijk dat het me nu zoveel moeite kost om niets. De wereld ligt zometeen weer eens voor me open maar heb geen idee wat ik zal doen. Ben inmiddels geen 23 meer. Heb ergens onderweg 5 jaar verloren.
Wil ook wel naar het buitenland maar heb daar wel eisen bij zoals een fatsoenlijk salaris, liefst op eigen vakgebied, verdienen. Ik heb eigenlijk een gebrek aan zelfvertrouwen en ben bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen als ik met m'n MSc titel in het buitenland ga solliciteren. Maar ben net zo goed bang om hier zometeen met de eerste ''echte'' baan op m'n pad te beginnen. Dan word ik links en rechts ingehaald door mensen met oneindige motivatie en energie, laat ik me gek maken en raak binnen een jaar overspannen. Zou ik wel voor het goede beroep hebben gekozen?
Ik wil niet ondankbaarzijn voor de kansen die ik krijg in mijn leven en ben toch ook wel weer tevreden in m'n studentenkamertje. Maar...Is dit nu dat heerlijke, zelfstandige, vrije, vol zelfvertrouwen, leventje van eind-twintigers/ begin dertigers waar je van droomt als je puber bent, of het personage die je je barbie vroeger gaf? Wat je op tv ziet? Waar gaat het fout bij mij? Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?
Sorry dat dit topic een van de vele soortgelijken lijkt maar wilde het toch eens opschrijven omdat het net weer iets anders is.
Dus daar zit ik dan, 28 jaar oud/jong. Tussen studie jaargenoten die gemiddeld 5 jaar jonger zijn en hun hele twintigersjaren nog voor hun hebben en lekker nog wat aan kunnen klooien. Als ik iets van de IBG wil weten, zit ik standaard een half uur aan de telefoon voordat ze m'n geschiedenis hebben doorgespit en (verschillend) antwoord kunnen geven.
Leeftijdsgenoten blijken ineens al dikke gezinnen te hebben. Dat zie ik stiekem op Hyves want verder heb ik er helemaal geen contact meer mee. Ik geloof niet dat ik mij beter zou voelen als ik nu in hun positie zat, toch wel eng, die verantwoordelijkheid.
Ik heb geen idee waar ik mij wil settelen. In de stad van m'n LAT-partner? Deug ik wel als ik dat niet ga doen? Het ene jaar wil ik mij gewoon lekker settelen in de streek (+50 km) waar ik ben opgegroeid en het volgende moment benauwd mij dat. Moet ik zometeen toch maar gewoon gaan solliciteren op de baan die mij het interessantste lijkt en daarheen verhuizen? Ben al eens mislukt in een regio waar ik mij absoluut niet thuisvoelde. Maar waar voel ik mij dan precies thuis? Ik wil mijn carriere niet verknallen door vanalles aan te gaan en overal te mislukken, iedereen ken iedereen in m'n vakgebied.
Met veel moeite door motivatiegebrek, ben ik nu bezig met afstuderen. Belachelijk dat het me nu zoveel moeite kost om niets. De wereld ligt zometeen weer eens voor me open maar heb geen idee wat ik zal doen. Ben inmiddels geen 23 meer. Heb ergens onderweg 5 jaar verloren.
Wil ook wel naar het buitenland maar heb daar wel eisen bij zoals een fatsoenlijk salaris, liefst op eigen vakgebied, verdienen. Ik heb eigenlijk een gebrek aan zelfvertrouwen en ben bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen als ik met m'n MSc titel in het buitenland ga solliciteren. Maar ben net zo goed bang om hier zometeen met de eerste ''echte'' baan op m'n pad te beginnen. Dan word ik links en rechts ingehaald door mensen met oneindige motivatie en energie, laat ik me gek maken en raak binnen een jaar overspannen. Zou ik wel voor het goede beroep hebben gekozen?
Ik wil niet ondankbaarzijn voor de kansen die ik krijg in mijn leven en ben toch ook wel weer tevreden in m'n studentenkamertje. Maar...Is dit nu dat heerlijke, zelfstandige, vrije, vol zelfvertrouwen, leventje van eind-twintigers/ begin dertigers waar je van droomt als je puber bent, of het personage die je je barbie vroeger gaf? Wat je op tv ziet? Waar gaat het fout bij mij? Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?
zondag 12 juli 2009 om 19:45
quote:newstylista schreef op 12 juli 2009 @ 19:39:
[...]
van jou niet, waarom zeg je anders grow up. sorry maar begrijp het echt niet. jij heb toch ook in zo'n situatie gezeten? wat maakt jouw daarin dan anders?
Van mij mag je twijfelen wat je wilt hoor, van mij mag jet een quarterlife crisis noemen of het dertigersdilemma, je mag ermee naar de psych, je mag hele dagen onder je dekentje op de bank blijven liggen, maakt mij niet uit. Je hebt er alleen jezelf mee, mij zal het jeuken.
Met grow up bedoel ik, ipv te zeuren over hoe moeilijk het allemaal is, jezelf realiseren dat je de kracht hebt om keuzes te maken. Niemand anders gaat dat voor je doen en hoe langer je twijfelt en beren blijft zien, hoe ongelukkiger je blijft.
Ik heb helemaal niet in de situatie van de TO gezeten, simpel omdat ik nooit heb gezeten met het feit dat ik niet wist wat ik wilde.
[...]
van jou niet, waarom zeg je anders grow up. sorry maar begrijp het echt niet. jij heb toch ook in zo'n situatie gezeten? wat maakt jouw daarin dan anders?
Van mij mag je twijfelen wat je wilt hoor, van mij mag jet een quarterlife crisis noemen of het dertigersdilemma, je mag ermee naar de psych, je mag hele dagen onder je dekentje op de bank blijven liggen, maakt mij niet uit. Je hebt er alleen jezelf mee, mij zal het jeuken.
Met grow up bedoel ik, ipv te zeuren over hoe moeilijk het allemaal is, jezelf realiseren dat je de kracht hebt om keuzes te maken. Niemand anders gaat dat voor je doen en hoe langer je twijfelt en beren blijft zien, hoe ongelukkiger je blijft.
Ik heb helemaal niet in de situatie van de TO gezeten, simpel omdat ik nooit heb gezeten met het feit dat ik niet wist wat ik wilde.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 12 juli 2009 om 19:51
quote:HoiPippiLangkous schreef op 12 juli 2009 @ 19:45:
[...]
Van mij mag je twijfelen wat je wilt hoor, van mij mag jet een quarterlife crisis noemen of het dertigersdilemma, je mag ermee naar de psych, je mag hele dagen onder je dekentje op de bank blijven liggen, maakt mij niet uit. Je hebt er alleen jezelf mee, mij zal het jeuken.
Met grow up bedoel ik, ipv te zeuren over hoe moeilijk het allemaal is, jezelf realiseren dat je de kracht hebt om keuzes te maken. Niemand anders gaat dat voor je doen en hoe langer je twijfelt en beren blijft zien, hoe ongelukkiger je blijft.
Ik heb helemaal niet in de situatie van de TO gezeten, simpel omdat ik nooit heb gezeten met het feit dat ik niet wist wat ik wilde.waarom is het gelijk weer gezeur. verder vind ik wel dat je gelijk hebt, maar roepen dat TO zeurt, dat vind ik echt naar. ze zeurt niet, ze heeft het moeilijk en dat mag en als jij daar niet tegen kan/inlevingsvermogen kunt/wilt tonen is dat toch echt jouw probleem
[...]
Van mij mag je twijfelen wat je wilt hoor, van mij mag jet een quarterlife crisis noemen of het dertigersdilemma, je mag ermee naar de psych, je mag hele dagen onder je dekentje op de bank blijven liggen, maakt mij niet uit. Je hebt er alleen jezelf mee, mij zal het jeuken.
Met grow up bedoel ik, ipv te zeuren over hoe moeilijk het allemaal is, jezelf realiseren dat je de kracht hebt om keuzes te maken. Niemand anders gaat dat voor je doen en hoe langer je twijfelt en beren blijft zien, hoe ongelukkiger je blijft.
Ik heb helemaal niet in de situatie van de TO gezeten, simpel omdat ik nooit heb gezeten met het feit dat ik niet wist wat ik wilde.waarom is het gelijk weer gezeur. verder vind ik wel dat je gelijk hebt, maar roepen dat TO zeurt, dat vind ik echt naar. ze zeurt niet, ze heeft het moeilijk en dat mag en als jij daar niet tegen kan/inlevingsvermogen kunt/wilt tonen is dat toch echt jouw probleem
zondag 12 juli 2009 om 19:53
quote:korenwolf schreef op 12 juli 2009 @ 19:30:
Het is inderdaad ook een luxe.
Maar aan de andere kant is het ook jammer. Twijfel aan jezelf is aan de ene kant leerzaam, aan de andere kant is het een uiterst vermoeiende manier om jezelf onderuit te halen.
Bovendien ben ik van de generatie waar echt niemand op zat te wachten. Sommigen knokken zich daar doorheen (zoals HPL, denk ik). Anderen, zoals ik, hadden graag wat meer steun gehad en wat betere voorbeelden.
Ja, dat is ook zo. Het is allebei. Mijn vriend (40+, om generatie aan te duiden, ik ben zelf 36) ervaart het meer zoals jij het ervaart, dus ik herken het wel. Het 'verloren generatie-gevoel' zit soms diep ingebakken, dat vind ik zonde maar wel begrijpelijk.
Misschien zie ik de huidige generatie (al gaat dat nu niet meer op) teveel als 'verwend' op dat vlak en neem ik ze daardoor minder serieus, dat is ook niet eerlijk realiseer ik me nu. Maar ik kan me bij het gevoel van te veel keuzes hebben weinig voorstellen, dat is moeilijk te veranderen merk ik.
Ik heb altijd gedaan wat op dat moment voorhanden was, ook omdat ik naar mijn idee juist weinig keus had. Door te tijd heen wel (vanalles uitproberen, weer gaan studeren) maar op momenten zelf waren er meestal niet zoveel dingen om uit te kiezen omdat het gewoonweg lastig was (is) om een baan te krijgen binnen mijn vakgebied bijvoorbeeld. Ik vind het moeilijk om de onderwerpen van TO als 'probleem' te zien merk ik, wat dus niet wil zeggen dat het geen probleem is.
Het is inderdaad ook een luxe.
Maar aan de andere kant is het ook jammer. Twijfel aan jezelf is aan de ene kant leerzaam, aan de andere kant is het een uiterst vermoeiende manier om jezelf onderuit te halen.
Bovendien ben ik van de generatie waar echt niemand op zat te wachten. Sommigen knokken zich daar doorheen (zoals HPL, denk ik). Anderen, zoals ik, hadden graag wat meer steun gehad en wat betere voorbeelden.
Ja, dat is ook zo. Het is allebei. Mijn vriend (40+, om generatie aan te duiden, ik ben zelf 36) ervaart het meer zoals jij het ervaart, dus ik herken het wel. Het 'verloren generatie-gevoel' zit soms diep ingebakken, dat vind ik zonde maar wel begrijpelijk.
Misschien zie ik de huidige generatie (al gaat dat nu niet meer op) teveel als 'verwend' op dat vlak en neem ik ze daardoor minder serieus, dat is ook niet eerlijk realiseer ik me nu. Maar ik kan me bij het gevoel van te veel keuzes hebben weinig voorstellen, dat is moeilijk te veranderen merk ik.
Ik heb altijd gedaan wat op dat moment voorhanden was, ook omdat ik naar mijn idee juist weinig keus had. Door te tijd heen wel (vanalles uitproberen, weer gaan studeren) maar op momenten zelf waren er meestal niet zoveel dingen om uit te kiezen omdat het gewoonweg lastig was (is) om een baan te krijgen binnen mijn vakgebied bijvoorbeeld. Ik vind het moeilijk om de onderwerpen van TO als 'probleem' te zien merk ik, wat dus niet wil zeggen dat het geen probleem is.
zondag 12 juli 2009 om 19:56
quote:HoiPippiLangkous schreef op 12 juli 2009 @ 19:45:
[...]
Ik heb helemaal niet in de situatie van de TO gezeten, simpel omdat ik nooit heb gezeten met het feit dat ik niet wist wat ik wilde.Ha, vergeet mijn vorige bericht maar, dit is precies wat ik ook heb. Ik heb het altijd geweten (of het per direct mogelijk was is een ander verhaal) en dat heeft denk ik gemaakt dat ik mijn 'gerommel' niet als verloren beschouw maar als onderdeel van de weg ergens naartoe.
[...]
Ik heb helemaal niet in de situatie van de TO gezeten, simpel omdat ik nooit heb gezeten met het feit dat ik niet wist wat ik wilde.Ha, vergeet mijn vorige bericht maar, dit is precies wat ik ook heb. Ik heb het altijd geweten (of het per direct mogelijk was is een ander verhaal) en dat heeft denk ik gemaakt dat ik mijn 'gerommel' niet als verloren beschouw maar als onderdeel van de weg ergens naartoe.
zondag 12 juli 2009 om 19:59
Google is your best friend
Verloren generatie
Misschien omdat ik iets jonger ben maar ik heb het nooit zo ervaren. Al had ik wel docenten die ons het doemdenken aanpraatten en zat ik wel in het post punk / new wave wereldje.
Die opgefokte ontevredenheid waar ze het in het artikel over hebben die herken ik wel bij generatie genoten. Pfff, doodmoe word ik daarvan, 40 jaar en zo zuur en ontevreden, vreselijk. En dan te bedenken dat je zo nog minstens 40 jaar verder moet.
Verloren generatie
Misschien omdat ik iets jonger ben maar ik heb het nooit zo ervaren. Al had ik wel docenten die ons het doemdenken aanpraatten en zat ik wel in het post punk / new wave wereldje.
Die opgefokte ontevredenheid waar ze het in het artikel over hebben die herken ik wel bij generatie genoten. Pfff, doodmoe word ik daarvan, 40 jaar en zo zuur en ontevreden, vreselijk. En dan te bedenken dat je zo nog minstens 40 jaar verder moet.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 12 juli 2009 om 20:00
quote:HoiPippiLangkous schreef op 12 juli 2009 @ 19:54:
Hoezo zijn wij dan van een verloren generatie?Nee, nu niet (of niet meer), en niet iedereen. Maar ik ken mensen die dat gevoelsmatig nog steeds zo ervaren. Mensen die bijvoorbeeld in de jaren '80 waren afgestudeerd maar op dat moment geen baan konden krijgen. Achteraf gezien zijn de meesten (dan heb ik het over de mensen die ik ken) goed terecht gekomen, maar het heeft ze denk ik meer moeite gekost dan de mensen die in de jaren '90 de arbeidsmarkt betraden. En bij sommigen is dat gevoel blijven hangen, ook al strookt het niet met de feiten.
Hoezo zijn wij dan van een verloren generatie?Nee, nu niet (of niet meer), en niet iedereen. Maar ik ken mensen die dat gevoelsmatig nog steeds zo ervaren. Mensen die bijvoorbeeld in de jaren '80 waren afgestudeerd maar op dat moment geen baan konden krijgen. Achteraf gezien zijn de meesten (dan heb ik het over de mensen die ik ken) goed terecht gekomen, maar het heeft ze denk ik meer moeite gekost dan de mensen die in de jaren '90 de arbeidsmarkt betraden. En bij sommigen is dat gevoel blijven hangen, ook al strookt het niet met de feiten.
zondag 12 juli 2009 om 20:02
Ha, je kende de term niet?
Ja, dat gefrustreerde vind ik zo jammer. Al zijn de mensen die ik ken juist niet zuur daardoor maar blij dat het toch nog goed is gekomen.
Nou, blij Dat is niet het goede woord. Het zal voor een deel ook karakter zijn. En als je het niet-lukken uit die periode persoonlijk hebt opgevat (dus niet geplaatst in het economisch kader maar echt hebt gedacht dat ze jóu niet wilden, bewust of onbewust) kan ik me wel voorstellen dat dat blijft hangen.
Ja, dat gefrustreerde vind ik zo jammer. Al zijn de mensen die ik ken juist niet zuur daardoor maar blij dat het toch nog goed is gekomen.
Nou, blij Dat is niet het goede woord. Het zal voor een deel ook karakter zijn. En als je het niet-lukken uit die periode persoonlijk hebt opgevat (dus niet geplaatst in het economisch kader maar echt hebt gedacht dat ze jóu niet wilden, bewust of onbewust) kan ik me wel voorstellen dat dat blijft hangen.
anoniem_88075 wijzigde dit bericht op 12-07-2009 20:05
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
zondag 12 juli 2009 om 20:02
zondag 12 juli 2009 om 20:03
zondag 12 juli 2009 om 20:09
Dorinke, ik heb dat gezien bij collega's van die leeftijd. Zó ontevreden, zo bozig, niet normaal. En zo ontzettend wat je toen niet wilde worden, namelijk iemand die koste wat kost vasthoudt aan oude stoffige idealen / denkbeelden.
Edit: en boos dat de wereld verandert en niet mee willen veranderen.
Edit: en boos dat de wereld verandert en niet mee willen veranderen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 12 juli 2009 om 20:10
Een paar jaar kan best veel verschil maken. Ik heb de indruk dat mijn jongere broers altijd veel meer op koers lagen qua werk dan ik.
Voorbeeld 1: toen ik mij, vers van de middelbare school, bij uitzendbureaus wilde inschrijven, werd ik direct weer naar buiten gestuurd. En dat was niet omdat ik punk was.
Voorbeeld 2: toen ik in het eerste jaar van mijn studie zat, kreeg ik het advies van een docent dat Aio echt wat voor mij zou zijn. In dezelfde maand werd er bekendgemaakt dat er de komende 10 (!) jaar in dat vakgebied geen Aio's aangenomen zouden worden.
Voorbeeld 1: toen ik mij, vers van de middelbare school, bij uitzendbureaus wilde inschrijven, werd ik direct weer naar buiten gestuurd. En dat was niet omdat ik punk was.
Voorbeeld 2: toen ik in het eerste jaar van mijn studie zat, kreeg ik het advies van een docent dat Aio echt wat voor mij zou zijn. In dezelfde maand werd er bekendgemaakt dat er de komende 10 (!) jaar in dat vakgebied geen Aio's aangenomen zouden worden.
zondag 12 juli 2009 om 20:10
quote:dorinke schreef op 12 juli 2009 @ 20:08:
Ja, lach er maar om! Ik heb nog steeds pakjes zwarte Dylon-verf in de kast liggen
En kohl.
En Patchouli
En dan The Cure draaien of (voor het betere het heeft toch allemaal geen zin en waarom maken we er geen eind aan gevoel) Joy Division.
Ja, lach er maar om! Ik heb nog steeds pakjes zwarte Dylon-verf in de kast liggen
En kohl.
En Patchouli
En dan The Cure draaien of (voor het betere het heeft toch allemaal geen zin en waarom maken we er geen eind aan gevoel) Joy Division.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 12 juli 2009 om 20:11
quote:dorinke schreef op 12 juli 2009 @ 20:02:
En als je het niet-lukken uit die periode persoonlijk hebt opgevat (dus niet geplaatst in het economisch kader maar echt hebt gedacht dat ze jóu niet wilden, bewust of onbewust) kan ik me wel voorstellen dat dat blijft hangen.Dat vind ik een goede observatie. Zou je wel 's gelijk in kunnen hebben.
En als je het niet-lukken uit die periode persoonlijk hebt opgevat (dus niet geplaatst in het economisch kader maar echt hebt gedacht dat ze jóu niet wilden, bewust of onbewust) kan ik me wel voorstellen dat dat blijft hangen.Dat vind ik een goede observatie. Zou je wel 's gelijk in kunnen hebben.
zondag 12 juli 2009 om 20:17
quote:korenwolf schreef op 12 juli 2009 @ 20:10:
Een paar jaar kan best veel verschil maken. Ik heb de indruk dat mijn jongere broers altijd veel meer op koers lagen qua werk dan ik.
Voorbeeld 1: toen ik mij, vers van de middelbare school, bij uitzendbureaus wilde inschrijven, werd ik direct weer naar buiten gestuurd. En dat was niet omdat ik punk was.
Been there. Ging daarna gewoon zelf bedrijven af. Ben zelfs in de zorg gaan werken omdat daar wel werk was.
Voorbeeld 2: toen ik in het eerste jaar van mijn studie zat, kreeg ik het advies van een docent dat Aio echt wat voor mij zou zijn. In dezelfde maand werd er bekendgemaakt dat er de komende 10 (!) jaar in dat vakgebied geen Aio's aangenomen zouden worden.Ja en? Dat is niet leuk maar verder een kwestie van je plannen bijstellen toch?
Een paar jaar kan best veel verschil maken. Ik heb de indruk dat mijn jongere broers altijd veel meer op koers lagen qua werk dan ik.
Voorbeeld 1: toen ik mij, vers van de middelbare school, bij uitzendbureaus wilde inschrijven, werd ik direct weer naar buiten gestuurd. En dat was niet omdat ik punk was.
Been there. Ging daarna gewoon zelf bedrijven af. Ben zelfs in de zorg gaan werken omdat daar wel werk was.
Voorbeeld 2: toen ik in het eerste jaar van mijn studie zat, kreeg ik het advies van een docent dat Aio echt wat voor mij zou zijn. In dezelfde maand werd er bekendgemaakt dat er de komende 10 (!) jaar in dat vakgebied geen Aio's aangenomen zouden worden.Ja en? Dat is niet leuk maar verder een kwestie van je plannen bijstellen toch?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 12 juli 2009 om 20:19
quote:korenwolf schreef op 12 juli 2009 @ 20:12:
Joy Division! Weet je dat ik daar tegenwoordig helemaal stralend opgewekt van wordt!
(En van de Dead Kennedy's natuurlijk.)
Yés eindelijk iemand die de Dead Kennedy's kent! In God we trust, die plaat heb ik grijs gedraaid!
Please zeg ook dat je Exploited kent!!!!
Joy Division! Weet je dat ik daar tegenwoordig helemaal stralend opgewekt van wordt!
(En van de Dead Kennedy's natuurlijk.)
Yés eindelijk iemand die de Dead Kennedy's kent! In God we trust, die plaat heb ik grijs gedraaid!
Please zeg ook dat je Exploited kent!!!!
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 12 juli 2009 om 20:19
quote:korenwolf schreef op 12 juli 2009 @ 20:11:
[...]
Dat vind ik een goede observatie. Zou je wel 's gelijk in kunnen hebben.Dat vind ik wel plausibel. Die zure mensen die ik ken die vatten inderdaad alles persoonlijk op.
[...]
Dat vind ik een goede observatie. Zou je wel 's gelijk in kunnen hebben.Dat vind ik wel plausibel. Die zure mensen die ik ken die vatten inderdaad alles persoonlijk op.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 12 juli 2009 om 20:19
quote:korenwolf schreef op 12 juli 2009 @ 20:10:
Een paar jaar kan best veel verschil maken. Ik heb de indruk dat mijn jongere broers altijd veel meer op koers lagen qua werk dan ik.
Voorbeeld 1: toen ik mij, vers van de middelbare school, bij uitzendbureaus wilde inschrijven, werd ik direct weer naar buiten gestuurd. En dat was niet omdat ik punk was.
Voorbeeld 2: toen ik in het eerste jaar van mijn studie zat, kreeg ik het advies van een docent dat Aio echt wat voor mij zou zijn. In dezelfde maand werd er bekendgemaakt dat er de komende 10 (!) jaar in dat vakgebied geen Aio's aangenomen zouden worden.
Een paar jaar maakt enorm veel uit. 1 jaar te lang werkloos kan er al voor zorgen dat een net-afgestudeerde lichting na jou wél die baan krijgt bijvoorbeeld. Helemaal in die tijd.
Ik vind het wel bijzonder dat je je dan zo goed kan verplaatsen in TO, die juist alle keuzes lijkt te hebben ipv wat jij beschrijft. Dat is toch eigenlijk het tegenovergestelde?
Een paar jaar kan best veel verschil maken. Ik heb de indruk dat mijn jongere broers altijd veel meer op koers lagen qua werk dan ik.
Voorbeeld 1: toen ik mij, vers van de middelbare school, bij uitzendbureaus wilde inschrijven, werd ik direct weer naar buiten gestuurd. En dat was niet omdat ik punk was.
Voorbeeld 2: toen ik in het eerste jaar van mijn studie zat, kreeg ik het advies van een docent dat Aio echt wat voor mij zou zijn. In dezelfde maand werd er bekendgemaakt dat er de komende 10 (!) jaar in dat vakgebied geen Aio's aangenomen zouden worden.
Een paar jaar maakt enorm veel uit. 1 jaar te lang werkloos kan er al voor zorgen dat een net-afgestudeerde lichting na jou wél die baan krijgt bijvoorbeeld. Helemaal in die tijd.
Ik vind het wel bijzonder dat je je dan zo goed kan verplaatsen in TO, die juist alle keuzes lijkt te hebben ipv wat jij beschrijft. Dat is toch eigenlijk het tegenovergestelde?
zondag 12 juli 2009 om 20:26
quote:dorinke schreef op 12 juli 2009 @ 20:19:
[...]
Ik vind het wel bijzonder dat je je dan zo goed kan verplaatsen in TO, die juist alle keuzes lijkt te hebben ipv wat jij beschrijft. Dat is toch eigenlijk het tegenovergestelde?
Nou, dat is nog maar afwachten, denk ik. Ik weet niet hoe het met deze crisis gaat en of je nog wel zoveel keus hebt als je nu afstudeert.
HPL, Exploited? Zorry... (Kan ik het goedmaken met de Splodgenessabounds?)
[...]
Ik vind het wel bijzonder dat je je dan zo goed kan verplaatsen in TO, die juist alle keuzes lijkt te hebben ipv wat jij beschrijft. Dat is toch eigenlijk het tegenovergestelde?
Nou, dat is nog maar afwachten, denk ik. Ik weet niet hoe het met deze crisis gaat en of je nog wel zoveel keus hebt als je nu afstudeert.
HPL, Exploited? Zorry... (Kan ik het goedmaken met de Splodgenessabounds?)
