Psyche
alle pijlers
28 Jaar, geen huisje/boompje/beestje, carriere of ideeen
zondag 12 juli 2009 om 14:58
Hallo,
Sorry dat dit topic een van de vele soortgelijken lijkt maar wilde het toch eens opschrijven omdat het net weer iets anders is.
Dus daar zit ik dan, 28 jaar oud/jong. Tussen studie jaargenoten die gemiddeld 5 jaar jonger zijn en hun hele twintigersjaren nog voor hun hebben en lekker nog wat aan kunnen klooien. Als ik iets van de IBG wil weten, zit ik standaard een half uur aan de telefoon voordat ze m'n geschiedenis hebben doorgespit en (verschillend) antwoord kunnen geven.
Leeftijdsgenoten blijken ineens al dikke gezinnen te hebben. Dat zie ik stiekem op Hyves want verder heb ik er helemaal geen contact meer mee. Ik geloof niet dat ik mij beter zou voelen als ik nu in hun positie zat, toch wel eng, die verantwoordelijkheid.
Ik heb geen idee waar ik mij wil settelen. In de stad van m'n LAT-partner? Deug ik wel als ik dat niet ga doen? Het ene jaar wil ik mij gewoon lekker settelen in de streek (+50 km) waar ik ben opgegroeid en het volgende moment benauwd mij dat. Moet ik zometeen toch maar gewoon gaan solliciteren op de baan die mij het interessantste lijkt en daarheen verhuizen? Ben al eens mislukt in een regio waar ik mij absoluut niet thuisvoelde. Maar waar voel ik mij dan precies thuis? Ik wil mijn carriere niet verknallen door vanalles aan te gaan en overal te mislukken, iedereen ken iedereen in m'n vakgebied.
Met veel moeite door motivatiegebrek, ben ik nu bezig met afstuderen. Belachelijk dat het me nu zoveel moeite kost om niets. De wereld ligt zometeen weer eens voor me open maar heb geen idee wat ik zal doen. Ben inmiddels geen 23 meer. Heb ergens onderweg 5 jaar verloren.
Wil ook wel naar het buitenland maar heb daar wel eisen bij zoals een fatsoenlijk salaris, liefst op eigen vakgebied, verdienen. Ik heb eigenlijk een gebrek aan zelfvertrouwen en ben bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen als ik met m'n MSc titel in het buitenland ga solliciteren. Maar ben net zo goed bang om hier zometeen met de eerste ''echte'' baan op m'n pad te beginnen. Dan word ik links en rechts ingehaald door mensen met oneindige motivatie en energie, laat ik me gek maken en raak binnen een jaar overspannen. Zou ik wel voor het goede beroep hebben gekozen?
Ik wil niet ondankbaarzijn voor de kansen die ik krijg in mijn leven en ben toch ook wel weer tevreden in m'n studentenkamertje. Maar...Is dit nu dat heerlijke, zelfstandige, vrije, vol zelfvertrouwen, leventje van eind-twintigers/ begin dertigers waar je van droomt als je puber bent, of het personage die je je barbie vroeger gaf? Wat je op tv ziet? Waar gaat het fout bij mij? Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?
Sorry dat dit topic een van de vele soortgelijken lijkt maar wilde het toch eens opschrijven omdat het net weer iets anders is.
Dus daar zit ik dan, 28 jaar oud/jong. Tussen studie jaargenoten die gemiddeld 5 jaar jonger zijn en hun hele twintigersjaren nog voor hun hebben en lekker nog wat aan kunnen klooien. Als ik iets van de IBG wil weten, zit ik standaard een half uur aan de telefoon voordat ze m'n geschiedenis hebben doorgespit en (verschillend) antwoord kunnen geven.
Leeftijdsgenoten blijken ineens al dikke gezinnen te hebben. Dat zie ik stiekem op Hyves want verder heb ik er helemaal geen contact meer mee. Ik geloof niet dat ik mij beter zou voelen als ik nu in hun positie zat, toch wel eng, die verantwoordelijkheid.
Ik heb geen idee waar ik mij wil settelen. In de stad van m'n LAT-partner? Deug ik wel als ik dat niet ga doen? Het ene jaar wil ik mij gewoon lekker settelen in de streek (+50 km) waar ik ben opgegroeid en het volgende moment benauwd mij dat. Moet ik zometeen toch maar gewoon gaan solliciteren op de baan die mij het interessantste lijkt en daarheen verhuizen? Ben al eens mislukt in een regio waar ik mij absoluut niet thuisvoelde. Maar waar voel ik mij dan precies thuis? Ik wil mijn carriere niet verknallen door vanalles aan te gaan en overal te mislukken, iedereen ken iedereen in m'n vakgebied.
Met veel moeite door motivatiegebrek, ben ik nu bezig met afstuderen. Belachelijk dat het me nu zoveel moeite kost om niets. De wereld ligt zometeen weer eens voor me open maar heb geen idee wat ik zal doen. Ben inmiddels geen 23 meer. Heb ergens onderweg 5 jaar verloren.
Wil ook wel naar het buitenland maar heb daar wel eisen bij zoals een fatsoenlijk salaris, liefst op eigen vakgebied, verdienen. Ik heb eigenlijk een gebrek aan zelfvertrouwen en ben bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen als ik met m'n MSc titel in het buitenland ga solliciteren. Maar ben net zo goed bang om hier zometeen met de eerste ''echte'' baan op m'n pad te beginnen. Dan word ik links en rechts ingehaald door mensen met oneindige motivatie en energie, laat ik me gek maken en raak binnen een jaar overspannen. Zou ik wel voor het goede beroep hebben gekozen?
Ik wil niet ondankbaarzijn voor de kansen die ik krijg in mijn leven en ben toch ook wel weer tevreden in m'n studentenkamertje. Maar...Is dit nu dat heerlijke, zelfstandige, vrije, vol zelfvertrouwen, leventje van eind-twintigers/ begin dertigers waar je van droomt als je puber bent, of het personage die je je barbie vroeger gaf? Wat je op tv ziet? Waar gaat het fout bij mij? Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?
zondag 12 juli 2009 om 16:53
quote:Tompet schreef op 12 juli 2009 @ 16:42:
Durf je gewoon niet of weet je niet wat je wil? Ik bedoel.. ja je bent 28...je kunt nog wel een beetje de weg kwijt zijn als je studeerd, of iets daarna.. maar 28....dan is het wel een beetje raar dat je niet weet wat je wil.
Raar?? Dat vind ik helemaal niet raar. Is volgens mij niet leeftijdsgebonden en ligt ook erg aan je omstandigheden.
Ik ben er dit jaar pas achtergekomen dat wat ik nu doe het helemaal is voor mij, en ik ben 35. Daarvoor dacht ik ook altijd: is dit het en wat wil ik nu eigenlijk?!?!
Durf je gewoon niet of weet je niet wat je wil? Ik bedoel.. ja je bent 28...je kunt nog wel een beetje de weg kwijt zijn als je studeerd, of iets daarna.. maar 28....dan is het wel een beetje raar dat je niet weet wat je wil.
Raar?? Dat vind ik helemaal niet raar. Is volgens mij niet leeftijdsgebonden en ligt ook erg aan je omstandigheden.
Ik ben er dit jaar pas achtergekomen dat wat ik nu doe het helemaal is voor mij, en ik ben 35. Daarvoor dacht ik ook altijd: is dit het en wat wil ik nu eigenlijk?!?!
zondag 12 juli 2009 om 17:06
quote:Teigetje29 schreef op 12 juli 2009 @ 15:16:
sorry maar 28 jaar en afstuderen? Zelfs de studenten die ik kende (toen 23/24 jaar) ik vond het toen al 'oud' . Weet je, jij wordt zo'n laatste kans moeder die met 40 pas moeder wordt! Ik kan niet tegen die instelling van je. Ik was 28 toen ik 'ongepland' zwanger werd en mijn hele wereld op zijn kop stond...
Heb je nu de sarcastische modus aan en vind je dat ik me aanstel of meen je het? Wat bedoel je precies met ''die instelling van mij''? Ben er zelf wat blind voor, denk ik. Ben verder trouwens wel een last-minute type, dat had je goed gegokt. Is het verkeerd om een laatste kans moeder te zijn?
Ter verdediging, het is een tweede studie, heb ook al een diploma en in de tussentijd wat gewerkt en verkeerde studies gekozen. Als je op je 23ste je Master studie afrond, lig je goed op schema.
Ok, ik lees weer dat ik te veel beren op de weg zie en te veel nadenk. Dat heb ik al eens eerder te lezen gekregen op een topic van me. Hier kan ik wel wat mee. Alvast bedankt voor jullie reacties.
sorry maar 28 jaar en afstuderen? Zelfs de studenten die ik kende (toen 23/24 jaar) ik vond het toen al 'oud' . Weet je, jij wordt zo'n laatste kans moeder die met 40 pas moeder wordt! Ik kan niet tegen die instelling van je. Ik was 28 toen ik 'ongepland' zwanger werd en mijn hele wereld op zijn kop stond...
Heb je nu de sarcastische modus aan en vind je dat ik me aanstel of meen je het? Wat bedoel je precies met ''die instelling van mij''? Ben er zelf wat blind voor, denk ik. Ben verder trouwens wel een last-minute type, dat had je goed gegokt. Is het verkeerd om een laatste kans moeder te zijn?
Ter verdediging, het is een tweede studie, heb ook al een diploma en in de tussentijd wat gewerkt en verkeerde studies gekozen. Als je op je 23ste je Master studie afrond, lig je goed op schema.
Ok, ik lees weer dat ik te veel beren op de weg zie en te veel nadenk. Dat heb ik al eens eerder te lezen gekregen op een topic van me. Hier kan ik wel wat mee. Alvast bedankt voor jullie reacties.
zondag 12 juli 2009 om 17:13
Ik krijg ook een beetje kriebels van je verhaal. Zelf ben ik ook 28, single, net drie jaar aan het werk en ook ik weet nog niet zo goed welke kant ik verder op zou willen. So what? Moet ik dat dan nu ook al weten?
Het is goed dat je af en toe nadenkt over wat je met je leven zou willen, maar nu belemmer je jezelf volgens mij alleen maar, omdat je zoveel van jezelf 'moet'. Je moet al een carriere hebben, huisje/boompje/beestje etc, terwijl dat allemaal ook echt niet zaligmakend is. Waar leid jij uit af dat dat maakt dat iemand succesvol is?
Het is goed dat je af en toe nadenkt over wat je met je leven zou willen, maar nu belemmer je jezelf volgens mij alleen maar, omdat je zoveel van jezelf 'moet'. Je moet al een carriere hebben, huisje/boompje/beestje etc, terwijl dat allemaal ook echt niet zaligmakend is. Waar leid jij uit af dat dat maakt dat iemand succesvol is?
zondag 12 juli 2009 om 17:14
quote:Thyra schreef op 12 juli 2009 @ 15:36:
Tja, en dat 'mislukken' is ook maar relatief. Je kunt er best achterkomen dat iets niet bij je past, maar dan ga je toch weer wat anders doen?
Ik ben 26, heb 4 jaar HBO achter de kiezen en ondertussen 2 kinderen gekregen, geconstateerd dat opleiding 1 toch niet de beste keuze was, totaal andere baan gekregen wegens omstandigheden en een studie gekozen die daarbij aansluit. Verstandig? Vast niet, zijn vast een boel mensen die het spaans benauwd krijgen bij het idee dat zij het zo moesten doen. Prima, want ze hóeven dat ook niet. Het is mijn leven en ik vermaak me prima zo.
Je kunt het niet verkeerd doen en mislukken kun je alleen door op je kont te blijven zitten. Fouten ga je toch wel maken en foute keuzes ook.Ik vind het juist geweldig dat je zoveel tegelijk gemanaged hebt. Lijkt me dat je duidelijk weet waar je mee bezig bent. En dat is iets waarbij ik bij mezelf wel eens over twijfel.
Tja, en dat 'mislukken' is ook maar relatief. Je kunt er best achterkomen dat iets niet bij je past, maar dan ga je toch weer wat anders doen?
Ik ben 26, heb 4 jaar HBO achter de kiezen en ondertussen 2 kinderen gekregen, geconstateerd dat opleiding 1 toch niet de beste keuze was, totaal andere baan gekregen wegens omstandigheden en een studie gekozen die daarbij aansluit. Verstandig? Vast niet, zijn vast een boel mensen die het spaans benauwd krijgen bij het idee dat zij het zo moesten doen. Prima, want ze hóeven dat ook niet. Het is mijn leven en ik vermaak me prima zo.
Je kunt het niet verkeerd doen en mislukken kun je alleen door op je kont te blijven zitten. Fouten ga je toch wel maken en foute keuzes ook.Ik vind het juist geweldig dat je zoveel tegelijk gemanaged hebt. Lijkt me dat je duidelijk weet waar je mee bezig bent. En dat is iets waarbij ik bij mezelf wel eens over twijfel.
zondag 12 juli 2009 om 17:23
quote:setter schreef op 12 juli 2009 @ 15:27:
[...]
Mijn God, wat een spoken en beren zie jij zeg! De spreuk 'men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest' is jou op het lijf geschreven. Waarom niet gewoon 'leven' in plaats van alleen maar bang te zijn voor wat er kan gaan gebeuren.
Je zou eens moeten weten hoeveel research ik uitvoer voordat ik een geschikt vakantieadres heb gevonden waar ik vertrouwen in heb, en dan nog zenuwachtig zijn totdat ik heb ingecheckt en het met m'n eigen ogen heb beoordeeld. Ik zou inderdaad wat spontaner, losser en makkelijker moeten worden. Dat zit trouwens ook niet echt in de familie, misschien kan ik hier eens een boek over huren bij de bieb.... Ik ben inderdaad wel wat bang om te leven, al sinds ik begon te puberen.
[...]
Mijn God, wat een spoken en beren zie jij zeg! De spreuk 'men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest' is jou op het lijf geschreven. Waarom niet gewoon 'leven' in plaats van alleen maar bang te zijn voor wat er kan gaan gebeuren.
Je zou eens moeten weten hoeveel research ik uitvoer voordat ik een geschikt vakantieadres heb gevonden waar ik vertrouwen in heb, en dan nog zenuwachtig zijn totdat ik heb ingecheckt en het met m'n eigen ogen heb beoordeeld. Ik zou inderdaad wat spontaner, losser en makkelijker moeten worden. Dat zit trouwens ook niet echt in de familie, misschien kan ik hier eens een boek over huren bij de bieb.... Ik ben inderdaad wel wat bang om te leven, al sinds ik begon te puberen.
zondag 12 juli 2009 om 17:24
Het is helemaal niet raar om op je 28ste nog niet te weten welke kant je op wilt. Het komt door de maatschappij waarin we leven. Deze dringt je zoveel keuzes op. Alleen wonen of samenwonen? Studeren of werken? Dorp of stad? Balkon of tuin? Cappuccino of Latte? Wel of niet die bijbaan aannemen? Met de fiets of met de tram? Disco of café? Enz. Vroeger - jaja - mocht je kiezen: studeren of huishoudschool, dan een man en dan een gezin en klaar. Nu ligt al die verantwoordelijkheid bij jezelf. Mensen spiegelen zich ook meer aan anderen, zonder te kijken naar wat ze nou echt willen. Ik denk dat jij ook in zo'n dipje zit. Ik ben zelf 25, ook studerend (tweede studie) en ik herken het wel. Zit ook nog in een studentenkamer waar ik voorlopig nog wel even zit. Wil ook graag reizen en dingen ondernemen en een mooi toekomstplan hebben. Soms kan dat gewoon even niet (en, en en). Wel heb ik een aantal passies waar ik me volop in stort en waar ik dan intens van geniet, zodat mijn leven eigenlijk verre van saai is.
Mijn tip: richt je eerst op het doel dat je NU voor ogen hebt: afstuderen. Het is al heel wat als je dat voor elkaar krijgt. Dan moet je in feite al trots op jezelf zijn. Zoek dingen buiten je studie die je leuk vindt. Ga dansen, schilderen, kitesurfen. Iets waar je naar toe kunt leven. Onderneem dingen met vriendinnen die ook nog geen gezin hebben of zorg dat je mensen leert kennen met wie je dit kunt delen.
Mijn tip: richt je eerst op het doel dat je NU voor ogen hebt: afstuderen. Het is al heel wat als je dat voor elkaar krijgt. Dan moet je in feite al trots op jezelf zijn. Zoek dingen buiten je studie die je leuk vindt. Ga dansen, schilderen, kitesurfen. Iets waar je naar toe kunt leven. Onderneem dingen met vriendinnen die ook nog geen gezin hebben of zorg dat je mensen leert kennen met wie je dit kunt delen.
zondag 12 juli 2009 om 17:33
Jasmina, voor een deel heb je gelijk wat die keuzes betreft. Er is een enorm aanbod aanbod aan keuzes, dat klopt. Die zijn er nu eenmaal, het gaat wel erg ver om te zeggen dat 'de maatschappij' (dat ben jij toch?) ons keuzes 'opdringt'.
Als je daar van uit gaat dan ontken je meteen je eigen verantwoordelijkheid en je eigen kracht.
Ja er zijn keuzes. Jij hebt de kracht in je om te kiezen. Besef eerst dat je niet alles hoeft te hebben / doen. En maak dan je keuze.
Als je daar van uit gaat dan ontken je meteen je eigen verantwoordelijkheid en je eigen kracht.
Ja er zijn keuzes. Jij hebt de kracht in je om te kiezen. Besef eerst dat je niet alles hoeft te hebben / doen. En maak dan je keuze.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 12 juli 2009 om 17:36
quote:Teigetje29 schreef op 12 juli 2009 @ 15:16:
sorry maar 28 jaar en afstuderen? Zelfs de studenten die ik kende (toen 23/24 jaar) ik vond het toen al 'oud' . Weet je, jij wordt zo'n laatste kans moeder die met 40 pas moeder wordt! Ik kan niet tegen die instelling van je. Ik was 28 toen ik 'ongepland' zwanger werd en mijn hele wereld op zijn kop stond...Erg mosterd, maar waar slaat dit in hemelsnaam op?
sorry maar 28 jaar en afstuderen? Zelfs de studenten die ik kende (toen 23/24 jaar) ik vond het toen al 'oud' . Weet je, jij wordt zo'n laatste kans moeder die met 40 pas moeder wordt! Ik kan niet tegen die instelling van je. Ik was 28 toen ik 'ongepland' zwanger werd en mijn hele wereld op zijn kop stond...Erg mosterd, maar waar slaat dit in hemelsnaam op?
zondag 12 juli 2009 om 17:42
quote:Sagrera schreef op 12 juli 2009 @ 14:58:
Ik wil niet ondankbaarzijn voor de kansen die ik krijg in mijn leven en ben toch ook wel weer tevreden in m'n studentenkamertje. Maar...Is dit nu dat heerlijke, zelfstandige, vrije, vol zelfvertrouwen, leventje van eind-twintigers/ begin dertigers waar je van droomt als je puber bent, of het personage die je je barbie vroeger gaf? Wat je op tv ziet? Waar gaat het fout bij mij? Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?Nou, zo gek vind ik de 'grow up' reactie van HPL niet. Je komt erg jong over, zie bijvoorbeeld het gequote stuk. Vraag je je dat echt af?
Ik wil niet ondankbaarzijn voor de kansen die ik krijg in mijn leven en ben toch ook wel weer tevreden in m'n studentenkamertje. Maar...Is dit nu dat heerlijke, zelfstandige, vrije, vol zelfvertrouwen, leventje van eind-twintigers/ begin dertigers waar je van droomt als je puber bent, of het personage die je je barbie vroeger gaf? Wat je op tv ziet? Waar gaat het fout bij mij? Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?Nou, zo gek vind ik de 'grow up' reactie van HPL niet. Je komt erg jong over, zie bijvoorbeeld het gequote stuk. Vraag je je dat echt af?
zondag 12 juli 2009 om 17:56
quote:Sagrera schreef op 12 juli 2009 @ 14:58:
Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?
Exact hetzelfde. Me op de middelbare school al suf laten testen, kwamen twee duidelijke richtingen uit, niet kunnen kiezen, piekeren of ik voor de opleiding moest gaan of toch vriendje achterna, ergens halverwege uitkomen. Opleiding begonnen, diploma gehaald, na een jaar in totale paniek over het idee dat ik zo 'achter liep'. Nieuwe opleiding begonnen, baantjes ernaast, diverse functies in commissies, in keurig tempo afgestudeerd maar gefrustreerd dat het niet cum laude was en dat ik al 31 was. Niet trots op 2 diploma's maar idee dat ik 5 jaar kwijt was. Voor mezelf begonnen, vanaf het begin genoeg werk en prima inkomen, maar het spoor bijster en het idee dat ik 10 jaar kwijt was.
Om lang verhaal kort te maken: inmiddels ben ik 45, goedlopend bedrijf, prestigieuze opdrachtgevers, geen last van de crisis, maar het idee dat ik 20 jaar kwijt ben. Het zal wel met karakter te maken hebben.
Een tip: zoek een vrouw die je bewondert om haar werk en vraag of ze je mentor wil zijn. Je kunt de dingen niet zonder steun en richting.
Hoe hebben jullie dat nou (gehad)?
Exact hetzelfde. Me op de middelbare school al suf laten testen, kwamen twee duidelijke richtingen uit, niet kunnen kiezen, piekeren of ik voor de opleiding moest gaan of toch vriendje achterna, ergens halverwege uitkomen. Opleiding begonnen, diploma gehaald, na een jaar in totale paniek over het idee dat ik zo 'achter liep'. Nieuwe opleiding begonnen, baantjes ernaast, diverse functies in commissies, in keurig tempo afgestudeerd maar gefrustreerd dat het niet cum laude was en dat ik al 31 was. Niet trots op 2 diploma's maar idee dat ik 5 jaar kwijt was. Voor mezelf begonnen, vanaf het begin genoeg werk en prima inkomen, maar het spoor bijster en het idee dat ik 10 jaar kwijt was.
Om lang verhaal kort te maken: inmiddels ben ik 45, goedlopend bedrijf, prestigieuze opdrachtgevers, geen last van de crisis, maar het idee dat ik 20 jaar kwijt ben. Het zal wel met karakter te maken hebben.
Een tip: zoek een vrouw die je bewondert om haar werk en vraag of ze je mentor wil zijn. Je kunt de dingen niet zonder steun en richting.
zondag 12 juli 2009 om 17:56
quote:Sagrera schreef op 12 juli 2009 @ 17:14:
[...]
Ik vind het juist geweldig dat je zoveel tegelijk gemanaged hebt. Lijkt me dat je duidelijk weet waar je mee bezig bent. En dat is iets waarbij ik bij mezelf wel eens over twijfel.
Haha, ik heb geen idéé waar ik mee bezig ben juist En dat hoef ik van mezelf ook niet te hebben. Ik doe gewoon dat wat goed voelt, heb wel ergens een vaag doel voor ogen, maar verder doe ik maar wat.
Echt, er zijn maar bar weinig mensen die precies weten wat ze willen met hun leven, precies plannen wanneer dat moet gebeuren én dat nog voor elkaar krijgen ook. De meeste mensen doen maar wat En zo hoort het ook, want je kunt niet echt plannen. Je kunt de grote lijn wel uitzetten, maar als je mij 5 jaar geleden had gezegd dat ik nu werkte in de baan die ik nu had, woonde waar ik nu woon met 2 kinderen... ik had je waarschijnlijk keihard uitgelachen omdat ik andere plannen had
[...]
Ik vind het juist geweldig dat je zoveel tegelijk gemanaged hebt. Lijkt me dat je duidelijk weet waar je mee bezig bent. En dat is iets waarbij ik bij mezelf wel eens over twijfel.
Haha, ik heb geen idéé waar ik mee bezig ben juist En dat hoef ik van mezelf ook niet te hebben. Ik doe gewoon dat wat goed voelt, heb wel ergens een vaag doel voor ogen, maar verder doe ik maar wat.
Echt, er zijn maar bar weinig mensen die precies weten wat ze willen met hun leven, precies plannen wanneer dat moet gebeuren én dat nog voor elkaar krijgen ook. De meeste mensen doen maar wat En zo hoort het ook, want je kunt niet echt plannen. Je kunt de grote lijn wel uitzetten, maar als je mij 5 jaar geleden had gezegd dat ik nu werkte in de baan die ik nu had, woonde waar ik nu woon met 2 kinderen... ik had je waarschijnlijk keihard uitgelachen omdat ik andere plannen had
zondag 12 juli 2009 om 18:06
Dat vergelijken altijd.....op basis van een enkele overeenkomst, namelijk leeftijd. Elke 28-jarige is anders, heeft een ander karakter, een andere geschiedenis, andere omstandigheden. Kijk naar jezelf ipv naar anderen, vraag je af wat jij wilt, wat jou op dit moment en op langere termijn gelukkig zou maken, en ga daarvoor. Ook als het een totaal ander plaatje oplevert dan bij de meeste leeftijdsgenoten.
zondag 12 juli 2009 om 18:14
zondag 12 juli 2009 om 18:35
Jij weet op dit moment niet goed wat je wil. Geen ramp, er zijn zoveel mensen die dit niet goed weten. Vooral dingen gaan uitproberen en dan wordt er vanzelf wel meer duidelijk. Waarom nu niet eerst je studie afmaken en daarna een tijdje reizen? Als je voor een werkvisum zorgt kun je werken/reizen combineren. En daarnaast bovendien eens rustig nadenken over wat je wilt.
@ Teigetje: ik weet het er zijn al genoeg mensen die er iets over gezegd hebben, maar ik kan het niet nalaten. Ik las in een ander topic ook al een gefrustreerde reactie over je ongeplande zwangerschap. Je kan maar beter een laatste kans moeder zijn (zoals jij dat zo oneerbiedig noemt) dan op je 28ste ongepland moeder worden en daar jaren later nog frustraties over hebben.
@ Teigetje: ik weet het er zijn al genoeg mensen die er iets over gezegd hebben, maar ik kan het niet nalaten. Ik las in een ander topic ook al een gefrustreerde reactie over je ongeplande zwangerschap. Je kan maar beter een laatste kans moeder zijn (zoals jij dat zo oneerbiedig noemt) dan op je 28ste ongepland moeder worden en daar jaren later nog frustraties over hebben.
zondag 12 juli 2009 om 18:38
quote:korenwolf schreef op 12 juli 2009 @ 17:56:
[...]
Exact hetzelfde. Me op de middelbare school al suf laten testen, kwamen twee duidelijke richtingen uit, niet kunnen kiezen, piekeren of ik voor de opleiding moest gaan of toch vriendje achterna, ergens halverwege uitkomen. Opleiding begonnen, diploma gehaald, na een jaar in totale paniek over het idee dat ik zo 'achter liep'. Nieuwe opleiding begonnen, baantjes ernaast, diverse functies in commissies, in keurig tempo afgestudeerd maar gefrustreerd dat het niet cum laude was en dat ik al 31 was. Niet trots op 2 diploma's maar idee dat ik 5 jaar kwijt was. Voor mezelf begonnen, vanaf het begin genoeg werk en prima inkomen, maar het spoor bijster en het idee dat ik 10 jaar kwijt was.
Om lang verhaal kort te maken: inmiddels ben ik 45, goedlopend bedrijf, prestigieuze opdrachtgevers, geen last van de crisis, maar het idee dat ik 20 jaar kwijt ben. Het zal wel met karakter te maken hebben.
Een tip: zoek een vrouw die je bewondert om haar werk en vraag of ze je mentor wil zijn. Je kunt de dingen niet zonder steun en richting.
Maar heb je dan niet het gevoel dat het kunnen aanklooien (vrije vertaling, zo voel ik het zelf) juist een enorme luxe is, in plaats van een probleem? Het klinkt zo jammer om er dan het gevoel bij te hebben dat je jaren kwijt bent geraakt. Want dat wat je in de tussentijd hebt gedaan draagt toch ook bij aan wie je nu bent? Misschien had je dat zonder al die ervaringen niet kunnen bereiken.
Ik ben een tijd uit de roulatie geweest, maar heb dat nooit als verloren tijd beschouwd. Maar misschien begrijp ik het verkeerd. Of is het inderdaad voor iedereen anders (uiteraard )
[...]
Exact hetzelfde. Me op de middelbare school al suf laten testen, kwamen twee duidelijke richtingen uit, niet kunnen kiezen, piekeren of ik voor de opleiding moest gaan of toch vriendje achterna, ergens halverwege uitkomen. Opleiding begonnen, diploma gehaald, na een jaar in totale paniek over het idee dat ik zo 'achter liep'. Nieuwe opleiding begonnen, baantjes ernaast, diverse functies in commissies, in keurig tempo afgestudeerd maar gefrustreerd dat het niet cum laude was en dat ik al 31 was. Niet trots op 2 diploma's maar idee dat ik 5 jaar kwijt was. Voor mezelf begonnen, vanaf het begin genoeg werk en prima inkomen, maar het spoor bijster en het idee dat ik 10 jaar kwijt was.
Om lang verhaal kort te maken: inmiddels ben ik 45, goedlopend bedrijf, prestigieuze opdrachtgevers, geen last van de crisis, maar het idee dat ik 20 jaar kwijt ben. Het zal wel met karakter te maken hebben.
Een tip: zoek een vrouw die je bewondert om haar werk en vraag of ze je mentor wil zijn. Je kunt de dingen niet zonder steun en richting.
Maar heb je dan niet het gevoel dat het kunnen aanklooien (vrije vertaling, zo voel ik het zelf) juist een enorme luxe is, in plaats van een probleem? Het klinkt zo jammer om er dan het gevoel bij te hebben dat je jaren kwijt bent geraakt. Want dat wat je in de tussentijd hebt gedaan draagt toch ook bij aan wie je nu bent? Misschien had je dat zonder al die ervaringen niet kunnen bereiken.
Ik ben een tijd uit de roulatie geweest, maar heb dat nooit als verloren tijd beschouwd. Maar misschien begrijp ik het verkeerd. Of is het inderdaad voor iedereen anders (uiteraard )
zondag 12 juli 2009 om 19:24
Hallo Sagrera,
Ik sluit me aan bij de reacties van Dolphin74. En als je het mij vraagt kan een mens niet mislukken. Ik hoop voor je dat je je wat minder kunt aantrekken van wat mensen om je heen vinden, van wat een normaal leven zou zijn. (Wat is normaal en wie bepaalt dat?!!) De één voelt zich goed bij een ongepland leven, de ander niet. De één wordt moeder op haar 40e , nadat ze hier goed over heeft nagedacht en de ander raakt ongepland zwanger op haar 28e en laat haar hele wereld op zijn kop staan. Zo zou je het ook kunnen zien. En wie zegt dat de mensen op Hyves nooit piekeren?
Je schrijft dat je een gebrek aan zelfvertrouwen hebt. Goed dat je dit van jezelf weet, misschien kun je er iets aan doen. Durf wat vaker “nou en?’ te denken. Kijk niet teveel naar anderen, niet naar de beren op de weg, maak je keuzes rustig één voor één. Maar maak ze wel. Als je verandering wilt zul je keuzes moeten maken. (zacht schopje onder je kont dus)
Je schrijft dat je bang bent om links en rechts ingehaald te worden door mensen. Deze dingen zijn ook belangrijk om te weten. Je kunt ook beginnen met een rustige baan zodat je om je heen kunt kijken wat je wil. Zo laat je je niet gek maken en raak je niet binnen een jaar overspannen. Misschien dat je daarna kunt doorgroeien naar iets anders, of voor die baan in het buitenland kiest.
Je hebt bijna je MSc-titel. (Die heb ikzelf niet, nou en?)
Succes met afstuderen!
Ik sluit me aan bij de reacties van Dolphin74. En als je het mij vraagt kan een mens niet mislukken. Ik hoop voor je dat je je wat minder kunt aantrekken van wat mensen om je heen vinden, van wat een normaal leven zou zijn. (Wat is normaal en wie bepaalt dat?!!) De één voelt zich goed bij een ongepland leven, de ander niet. De één wordt moeder op haar 40e , nadat ze hier goed over heeft nagedacht en de ander raakt ongepland zwanger op haar 28e en laat haar hele wereld op zijn kop staan. Zo zou je het ook kunnen zien. En wie zegt dat de mensen op Hyves nooit piekeren?
Je schrijft dat je een gebrek aan zelfvertrouwen hebt. Goed dat je dit van jezelf weet, misschien kun je er iets aan doen. Durf wat vaker “nou en?’ te denken. Kijk niet teveel naar anderen, niet naar de beren op de weg, maak je keuzes rustig één voor één. Maar maak ze wel. Als je verandering wilt zul je keuzes moeten maken. (zacht schopje onder je kont dus)
Je schrijft dat je bang bent om links en rechts ingehaald te worden door mensen. Deze dingen zijn ook belangrijk om te weten. Je kunt ook beginnen met een rustige baan zodat je om je heen kunt kijken wat je wil. Zo laat je je niet gek maken en raak je niet binnen een jaar overspannen. Misschien dat je daarna kunt doorgroeien naar iets anders, of voor die baan in het buitenland kiest.
Je hebt bijna je MSc-titel. (Die heb ikzelf niet, nou en?)
Succes met afstuderen!
zondag 12 juli 2009 om 19:30
Het is inderdaad ook een luxe.
Maar aan de andere kant is het ook jammer. Twijfel aan jezelf is aan de ene kant leerzaam, aan de andere kant is het een uiterst vermoeiende manier om jezelf onderuit te halen.
Bovendien ben ik van de generatie waar echt niemand op zat te wachten. Sommigen knokken zich daar doorheen (zoals HPL, denk ik). Anderen, zoals ik, hadden graag wat meer steun gehad en wat betere voorbeelden.
Maar aan de andere kant is het ook jammer. Twijfel aan jezelf is aan de ene kant leerzaam, aan de andere kant is het een uiterst vermoeiende manier om jezelf onderuit te halen.
Bovendien ben ik van de generatie waar echt niemand op zat te wachten. Sommigen knokken zich daar doorheen (zoals HPL, denk ik). Anderen, zoals ik, hadden graag wat meer steun gehad en wat betere voorbeelden.
zondag 12 juli 2009 om 19:36
Koor, ik heb het mezelf ook moeilijker gemaakt dan nodig. Door niet te studeren
Ik had ook totaal geen plannen voor wat ik wilde worden als ik later groot was (en nu op mijn 40e heb ik die nog steeds niet ) ik klooide ook maar wat aan.
Pas tegen mijn 30e kreeg ik een vaag idee van wat ik wilde en pas met deze baan (die ik net een half jaar heb) en met de plannen van Mr N. heb ik het idee dat ik daar ben waar ik wil zijn.
Dat betekent niet dat ik de afgelopen 20 jaar 'kwijt' ben, of dat ze geen zin hebben gehad, integendeel. Ik heb in die 20 jaar onwijs veel geleerd.
En dat voelde niet als knokken
Ik had ook totaal geen plannen voor wat ik wilde worden als ik later groot was (en nu op mijn 40e heb ik die nog steeds niet ) ik klooide ook maar wat aan.
Pas tegen mijn 30e kreeg ik een vaag idee van wat ik wilde en pas met deze baan (die ik net een half jaar heb) en met de plannen van Mr N. heb ik het idee dat ik daar ben waar ik wil zijn.
Dat betekent niet dat ik de afgelopen 20 jaar 'kwijt' ben, of dat ze geen zin hebben gehad, integendeel. Ik heb in die 20 jaar onwijs veel geleerd.
En dat voelde niet als knokken
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
