Psyche
alle pijlers
3e keer nieuwe start, ben de weg een beetje kwijt!
woensdag 14 november 2007 om 23:10
Ben de weg een beetje kwijt aan het raken?!
Ik ga het zo kort mogelijk op proberen te schrijven, zodat het nog een beetje leesbaar blijft.
Ik ben sinds september begonnen aan mijn 3e studie, omdat ik van mijn vorige studie (kunstacademie) ben 'verwijderd' (Zo voelt het in ieder geval.)
De studie die ik daarvóór deed, vond ik niet leuk en ben ik na het behalen van mijn P (gelukkig in één jaar) weggegaan.
Mijn studie aan de kunstacademie is nogal raar gelopen. In het begin ging ik er met volle moed en vertrouwen in. Ook al was ik één van de jongsten uit mijn groep, ik voelde me helemaal thuis. De werkdruk overigens, lag erg hoog en ik kon het niet helemaal aan. Ik veranderde heel snel van open/vrolijk tot bezorgd/faalangstig. Dat jaar ben ik ook op mezelf gaan wonen. Daar bovenop kreeg ik ook behoorlijk last van mijn rug dat me nogal belemmerde in mijn creativiteit. Maar ik had in ieder geval altijd iets te doen; of school of fysio of liggen (en dan maar nadenken over school.) Maar ik groeide wel in mijn werk (uiteindelijk) en keek echt uit naar het tweede jaar. Toen ik toch werd afgewezen voor het tweede jaar (ondanks dat alle docenten zeiden dat ik over zou gaan) was ik natuurlijk erg verdrietig. (Zoals iedereen zou zijn denk ik). Maar ook redelijk opgelucht want er viel een enorme druk van me af.
Ik moest die zomer dus beslissen wat ik 'in september' ging doen; studeren of werken. Ik heb gekozen voor studeren want werken zou waarschijnlijk betekenen dat ik (waarschijnlijk) weer bij mn ouders moest gaan wonen. Bovendien had ik niet alle keus in baantjes, omdat ik niet lang kon staan vanwege mijn rug.
Studeren dus. Ik doe nu een studie die ik wel aardig vind. (En ben ook van plan om em af te maken, heb ik ook een papiertje.) Maar nu ik (wéér) verhuisd ben, heb ik het gevoel dat ik mijn identiteit verloren ben. Ik heb een leuk huis, maar de stad zelf vind ik niet zo geweldig. Mijn vriendinnen zijn allemaal met hun eigen leven of hun vriendje bezig en ik heb eigenlijk iedere avond niets te doen. En ook nergens zin in. Ik ben zó ontzettend moe dat ik me nergens toe kan zetten. Ik heb ook het gevoel dat ik niet meer leuk vind, ookal heb ik nu genoeg tijd om dingen te doen naast mijn studie. (In tegenstelling tot vorig jaar.) (met de studentenvereniging & sportvereniging ben ik al gestopt, ben niet zo studentikoos.) In principe heb ik álle tijd, maar niets lijkt me wat en ik krijg al een steen in mijn maag als ik maar aan iets denk.
Dingen waar ik vroeger zo veel plezier aan beleefde: schilderen, tekenen, fotograferen etc, daar word ik soms gewoon letterlijk misselijk van als ik er aan denk. Daarbij zit ik gewoon de hele dag een beetje voor de tv of computer (naast het studeren; ook achter mijn bureau/computer.) In het weekend idem dito, maar dan mij mijn ouders. Ik ken (bijna) niemand in mijn nieuwe woonplaats (voel me ook totaal niet thuis in de stad en heb 'heimwee' naar de andere stad) en ookal heb ik tijd, ik zou niet weten hoe ik die in moet vullen.
Kortom, ik voel me heel erg alleen en onzeker (en dat heb ik nog nóóit tegen iemand gezegd, mensen zien me altijd als iemand 'die er wel komt'.) Sorry voor het lange verhaal.
Zo dat is eruit (vele traantjes verder.) Ik zou willen weten of iemand dit herkent, maar zou graag een goede tip hebben om even iets te doen wat 'leuk' is. Want ik heb genoeg van het piekeren. (Is het toch nog een lang verhaal geworden
) Bedankt voor het lezen.
Ik ga het zo kort mogelijk op proberen te schrijven, zodat het nog een beetje leesbaar blijft.
Ik ben sinds september begonnen aan mijn 3e studie, omdat ik van mijn vorige studie (kunstacademie) ben 'verwijderd' (Zo voelt het in ieder geval.)
De studie die ik daarvóór deed, vond ik niet leuk en ben ik na het behalen van mijn P (gelukkig in één jaar) weggegaan.
Mijn studie aan de kunstacademie is nogal raar gelopen. In het begin ging ik er met volle moed en vertrouwen in. Ook al was ik één van de jongsten uit mijn groep, ik voelde me helemaal thuis. De werkdruk overigens, lag erg hoog en ik kon het niet helemaal aan. Ik veranderde heel snel van open/vrolijk tot bezorgd/faalangstig. Dat jaar ben ik ook op mezelf gaan wonen. Daar bovenop kreeg ik ook behoorlijk last van mijn rug dat me nogal belemmerde in mijn creativiteit. Maar ik had in ieder geval altijd iets te doen; of school of fysio of liggen (en dan maar nadenken over school.) Maar ik groeide wel in mijn werk (uiteindelijk) en keek echt uit naar het tweede jaar. Toen ik toch werd afgewezen voor het tweede jaar (ondanks dat alle docenten zeiden dat ik over zou gaan) was ik natuurlijk erg verdrietig. (Zoals iedereen zou zijn denk ik). Maar ook redelijk opgelucht want er viel een enorme druk van me af.
Ik moest die zomer dus beslissen wat ik 'in september' ging doen; studeren of werken. Ik heb gekozen voor studeren want werken zou waarschijnlijk betekenen dat ik (waarschijnlijk) weer bij mn ouders moest gaan wonen. Bovendien had ik niet alle keus in baantjes, omdat ik niet lang kon staan vanwege mijn rug.
Studeren dus. Ik doe nu een studie die ik wel aardig vind. (En ben ook van plan om em af te maken, heb ik ook een papiertje.) Maar nu ik (wéér) verhuisd ben, heb ik het gevoel dat ik mijn identiteit verloren ben. Ik heb een leuk huis, maar de stad zelf vind ik niet zo geweldig. Mijn vriendinnen zijn allemaal met hun eigen leven of hun vriendje bezig en ik heb eigenlijk iedere avond niets te doen. En ook nergens zin in. Ik ben zó ontzettend moe dat ik me nergens toe kan zetten. Ik heb ook het gevoel dat ik niet meer leuk vind, ookal heb ik nu genoeg tijd om dingen te doen naast mijn studie. (In tegenstelling tot vorig jaar.) (met de studentenvereniging & sportvereniging ben ik al gestopt, ben niet zo studentikoos.) In principe heb ik álle tijd, maar niets lijkt me wat en ik krijg al een steen in mijn maag als ik maar aan iets denk.
Dingen waar ik vroeger zo veel plezier aan beleefde: schilderen, tekenen, fotograferen etc, daar word ik soms gewoon letterlijk misselijk van als ik er aan denk. Daarbij zit ik gewoon de hele dag een beetje voor de tv of computer (naast het studeren; ook achter mijn bureau/computer.) In het weekend idem dito, maar dan mij mijn ouders. Ik ken (bijna) niemand in mijn nieuwe woonplaats (voel me ook totaal niet thuis in de stad en heb 'heimwee' naar de andere stad) en ookal heb ik tijd, ik zou niet weten hoe ik die in moet vullen.
Kortom, ik voel me heel erg alleen en onzeker (en dat heb ik nog nóóit tegen iemand gezegd, mensen zien me altijd als iemand 'die er wel komt'.) Sorry voor het lange verhaal.
Zo dat is eruit (vele traantjes verder.) Ik zou willen weten of iemand dit herkent, maar zou graag een goede tip hebben om even iets te doen wat 'leuk' is. Want ik heb genoeg van het piekeren. (Is het toch nog een lang verhaal geworden
) Bedankt voor het lezen.
woensdag 14 november 2007 om 23:54
donderdag 15 november 2007 om 00:45
Misschien kort door de bocht, maar wordt het geen tijd om eens met je huisarts te praten? Ik weet niet hoe lang je al zo moe bent en nergens meer zin in hebt, maar dit is niet gezond- en dat weet je zelf ook wel, anders vroeg je hier niet om hulp.
Je komt op mij redelijk perfectionistisch over en als iemand die niet snel tegen anderen zal toegeven dat het niet lekker met je gaat, en ik kan je wel vertellen: zo'n instelling nekt je meestal vroeg of laat. Best kans dat je depressief bent, of in ieder geval redelijk op weg om het te worden.
Ga in ieder geval niet bij de pakken neerzitten: ook al heb je geen zin/fut om wat te doen, van op de bank liggen piekeren en in het luchtledige staren wordt dit gevoel niet beter, hooguit erger. Misschien zou je, als je van sport houdt tenminste, iets in die richting kunnen gaan doen: ben je lichamelijk bezig, én je ontmoet wellicht nieuwe gezellige mensen. Of, als je niet van sporten houdt: ga op bijv salsales, of yoga, of tai chi.
Kijk, ik ken je niet, ik weet dus niet écht hoe jij je van binnen voelt. Maar ik denk dat je zelf wel kan inschatten of het wellicht een idee zou zijn om professionele hulp in te schakelen.
Succes (f)
Je komt op mij redelijk perfectionistisch over en als iemand die niet snel tegen anderen zal toegeven dat het niet lekker met je gaat, en ik kan je wel vertellen: zo'n instelling nekt je meestal vroeg of laat. Best kans dat je depressief bent, of in ieder geval redelijk op weg om het te worden.
Ga in ieder geval niet bij de pakken neerzitten: ook al heb je geen zin/fut om wat te doen, van op de bank liggen piekeren en in het luchtledige staren wordt dit gevoel niet beter, hooguit erger. Misschien zou je, als je van sport houdt tenminste, iets in die richting kunnen gaan doen: ben je lichamelijk bezig, én je ontmoet wellicht nieuwe gezellige mensen. Of, als je niet van sporten houdt: ga op bijv salsales, of yoga, of tai chi.
Kijk, ik ken je niet, ik weet dus niet écht hoe jij je van binnen voelt. Maar ik denk dat je zelf wel kan inschatten of het wellicht een idee zou zijn om professionele hulp in te schakelen.
Succes (f)
donderdag 15 november 2007 om 10:11
Bedankt Graspolletje, Mastermind en Soundpost. Ik moest het gewoon echt kwijt. Ja ik zit er inderdaad wel over te denken om naar de huisarts te gaan. (Een natuurlijk wel op te lossen) probleem is, dat mijn huisarts nog in mijn oude woonplaats is, dus dat ik dat nog over moet laten zetten.
Ik heb bedacht dat ik weer moet gaan schilderen, maar dan als 'hobby' (slik..) Helaas begint het nieuwe seizoen daarvoor in januari/februari.
En Soundpost: ik ben nog enorm verdrietig over mijn oude studie. Ik had echt het gevoel dat ik daar thuis hoorde en had daar ook mensen leren kennen waar ik me heel erg bij thuis voelde. (Heb ik op de universiteit totáál niet.)
Wat ik écht zou willen . . . ik zou het niet weten! Je ne sais pas! (Ik studeer Frans nu..) Ik voel niet juist wel of juist niet thuis. Ik doe het gewoon.
Ik heb bedacht dat ik weer moet gaan schilderen, maar dan als 'hobby' (slik..) Helaas begint het nieuwe seizoen daarvoor in januari/februari.
En Soundpost: ik ben nog enorm verdrietig over mijn oude studie. Ik had echt het gevoel dat ik daar thuis hoorde en had daar ook mensen leren kennen waar ik me heel erg bij thuis voelde. (Heb ik op de universiteit totáál niet.)
Wat ik écht zou willen . . . ik zou het niet weten! Je ne sais pas! (Ik studeer Frans nu..) Ik voel niet juist wel of juist niet thuis. Ik doe het gewoon.
donderdag 15 november 2007 om 12:37
donderdag 15 november 2007 om 12:46
Hoi Esther,
het lijkt mij ook verstandig om eens naar de huisarts te gaan, want het klinkt alsof je je grens bereikt hebt, en richting burn-out/depressie gaat. Beter nu ingrijpen en erger voorkomen.
Probeer ook te onthouden dat kunstacademie nu niet gelukt is, maar dat je dit altijd later in je leven nog kunt doen. Je zat misschien nu gewoon niet lekker genoeg in je vel (en met rugklachten) om deze zware opleiding te voltooien. Als je niet lekker in je vel zit is het ook moeilijk om een creatieve opleiding te doen denk ik. Maar zie het niet als een kans die nu definitief voorbij is. Misschien als je een paar jaar verder bent, en weer lekker in je vel zit, zelfverzekerd bent, en misschien al klaar bent met je andere studie? Want ik ken meer mensen die direct of een paar jaar na hun opleiding alsnog kunstacademie gingen doen. Wel met daarbij parttime werken voor de inkomsten, maar dat kan ook nog gewoon.
Ga lekker aan jezelf werken, dat je je weer gelukkig en zelfverzekerd voelt, en er zijn altijd nog mogelijkheden voor later!
Sterkte!
het lijkt mij ook verstandig om eens naar de huisarts te gaan, want het klinkt alsof je je grens bereikt hebt, en richting burn-out/depressie gaat. Beter nu ingrijpen en erger voorkomen.
Probeer ook te onthouden dat kunstacademie nu niet gelukt is, maar dat je dit altijd later in je leven nog kunt doen. Je zat misschien nu gewoon niet lekker genoeg in je vel (en met rugklachten) om deze zware opleiding te voltooien. Als je niet lekker in je vel zit is het ook moeilijk om een creatieve opleiding te doen denk ik. Maar zie het niet als een kans die nu definitief voorbij is. Misschien als je een paar jaar verder bent, en weer lekker in je vel zit, zelfverzekerd bent, en misschien al klaar bent met je andere studie? Want ik ken meer mensen die direct of een paar jaar na hun opleiding alsnog kunstacademie gingen doen. Wel met daarbij parttime werken voor de inkomsten, maar dat kan ook nog gewoon.
Ga lekker aan jezelf werken, dat je je weer gelukkig en zelfverzekerd voelt, en er zijn altijd nog mogelijkheden voor later!
Sterkte!
donderdag 15 november 2007 om 14:28
Gun jezelf ook wat meer de tijd; je bent pas 2,5 maanden bezig met je studie en met je nieuwe woonplaats; het is dus niet gek dat je je verloren voelt.
Maar....hoe ga je je beter voelen? Moeilijk.
Zo zit ik zelf te twijfelen of ik toch niet in m'n woonplaats (duf dorp) moet blijven wonen omdat ik daar tenminste me vertrouwd voel i.p.v. in een stad met veel activiteiten maar waar ik niemand ken. Ik vind de periode waarin je niemand kent psychisch zo ontzettend zwaar, dat ik voorlopig toch maar denk om in m'n vertrouwde omgeving te blijven wonen (20 min. vanaf de betreffende stad).
Pffffffff... je moet iets gaan doen EN accepteren dat je je voorlopig nog wel even alleen voelt. Misschien kun je vrijwilligerswerk gaan doen; werken met vluchtelingen (ik verzin maar wat; veel afrikanen misschien; kun je je frans oefenen EN kom je met mensen in aanraking die ook in een vreemde omgeving zijn EN leer je ook medevrijwilligers die in je woonplaats wonen/werken kennen)....Maakt niet uit wat; maar DOE iets....
Maar wat ik al zei; ik vind dat zelf ook heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel moeilijk
Maar....hoe ga je je beter voelen? Moeilijk.
Zo zit ik zelf te twijfelen of ik toch niet in m'n woonplaats (duf dorp) moet blijven wonen omdat ik daar tenminste me vertrouwd voel i.p.v. in een stad met veel activiteiten maar waar ik niemand ken. Ik vind de periode waarin je niemand kent psychisch zo ontzettend zwaar, dat ik voorlopig toch maar denk om in m'n vertrouwde omgeving te blijven wonen (20 min. vanaf de betreffende stad).
Pffffffff... je moet iets gaan doen EN accepteren dat je je voorlopig nog wel even alleen voelt. Misschien kun je vrijwilligerswerk gaan doen; werken met vluchtelingen (ik verzin maar wat; veel afrikanen misschien; kun je je frans oefenen EN kom je met mensen in aanraking die ook in een vreemde omgeving zijn EN leer je ook medevrijwilligers die in je woonplaats wonen/werken kennen)....Maakt niet uit wat; maar DOE iets....
Maar wat ik al zei; ik vind dat zelf ook heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel moeilijk
donderdag 15 november 2007 om 17:49
hey allemaal,
heel erg bedankt voor alle reacties! Ik heb er echt veel aan dat er mensen zijn die de tijd nemen om mijn verhaal te lezen en te reageren
Ik heb net een nieuwe huisarts geregeld (hoef alleen bevestigingsformulieren etc. te ontvangen en terug te sturen.) Als het goed is kan ik volgende week al een afspraak maken, want ik kan zo echt niet verder. (Een hele stap al zeg ik het zelf) Normaal ben ik altijd iemand die altijd dat soort dingen als eerst regelt; verzekeringen, huisarts en al die andere onzindingen, maar ik kwam er achter dat ik al twee maanden achterliep met het betalen van verzekeringen en ook nog andere betalingen moest doen....helemaal vergeten...
@ herfst 2007, ik wil mezelf ontwikkelen en 'weet' ook wel hoe het allemaal moet, daarom komen vriendinnen die zelf problemen hebben ook altijd naar mij toe, maar om het echt te DOEN is iets anders. Ook heb ik het gevoel dat ik bij niemand terecht kan als er een keertje iets met MIJ is. (Behalve hier dan.) Iedereen heeft het vooral druk met studie of een vriendje...
zo kan ik natuurlijk wel overal een excuus voor verzinnen om het niet te doen, ik heb me nu maar voorgenomen dat ik mn huisje een beetje ga opknappen morgenmiddag. (Ben namelijk morgenmiddag/avond vrij) Nogmaals, heel erg bedankt voor het reageren, zo heb ik toch het gevoel dat mensen met me meedenken.
heel erg bedankt voor alle reacties! Ik heb er echt veel aan dat er mensen zijn die de tijd nemen om mijn verhaal te lezen en te reageren
Ik heb net een nieuwe huisarts geregeld (hoef alleen bevestigingsformulieren etc. te ontvangen en terug te sturen.) Als het goed is kan ik volgende week al een afspraak maken, want ik kan zo echt niet verder. (Een hele stap al zeg ik het zelf
) Normaal ben ik altijd iemand die altijd dat soort dingen als eerst regelt; verzekeringen, huisarts en al die andere onzindingen, maar ik kwam er achter dat ik al twee maanden achterliep met het betalen van verzekeringen en ook nog andere betalingen moest doen....helemaal vergeten...@ herfst 2007, ik wil mezelf ontwikkelen en 'weet' ook wel hoe het allemaal moet, daarom komen vriendinnen die zelf problemen hebben ook altijd naar mij toe, maar om het echt te DOEN is iets anders. Ook heb ik het gevoel dat ik bij niemand terecht kan als er een keertje iets met MIJ is. (Behalve hier dan.) Iedereen heeft het vooral druk met studie of een vriendje...
zo kan ik natuurlijk wel overal een excuus voor verzinnen om het niet te doen, ik heb me nu maar voorgenomen dat ik mn huisje een beetje ga opknappen morgenmiddag. (Ben namelijk morgenmiddag/avond vrij) Nogmaals, heel erg bedankt voor het reageren, zo heb ik toch het gevoel dat mensen met me meedenken.
vrijdag 16 november 2007 om 09:45
Hoi Esther,
Leuk dat je vanmiddag/morgen je huisje gaat opknappen. Bedoel je opruimen, of ga je echt klussen enzo?
Allebei goede opties natuurlijk. Ik vind het zelf ook altijd erg fijn als mijn huisje er weer mooi uitziet, dan voel ik me ook veel rustiger.
Supergoed ook dat je nu die huisarts geregeld hebt, en ik hoop dat je volgende week snel terecht kunt daar.
liefs,
herfst
Leuk dat je vanmiddag/morgen je huisje gaat opknappen. Bedoel je opruimen, of ga je echt klussen enzo?
Allebei goede opties natuurlijk. Ik vind het zelf ook altijd erg fijn als mijn huisje er weer mooi uitziet, dan voel ik me ook veel rustiger.
Supergoed ook dat je nu die huisarts geregeld hebt, en ik hoop dat je volgende week snel terecht kunt daar.
liefs,
herfst
vrijdag 16 november 2007 om 10:47
nog een reactie om je te steunen en moed in te praten voor de stap die je gaat zetten:
ik herken je klachten uit de tijd dat ik eerstejaars student was. Ik ben toen via de huisarts bij een psycholoog gekomen en dat heeft me heel erg geholpen! Eng en zwaar maar het was het allemaal waard. Heb daarna nog met heel veel plezier 6 jaar in die stad gestudeerd en me ontwikkeld tot de persoon die ik graag wil zijn. Ben blij dat ik destijds die stap heb gezet!
Heel veel succes met alles!
ik herken je klachten uit de tijd dat ik eerstejaars student was. Ik ben toen via de huisarts bij een psycholoog gekomen en dat heeft me heel erg geholpen! Eng en zwaar maar het was het allemaal waard. Heb daarna nog met heel veel plezier 6 jaar in die stad gestudeerd en me ontwikkeld tot de persoon die ik graag wil zijn. Ben blij dat ik destijds die stap heb gezet!
Heel veel succes met alles!
