Psyche
alle pijlers
Aankomende Depressie, Sociaal angstig
maandag 23 oktober 2017 om 23:16
Beste forumleden,
Ik zit al een hele poos met dit en weet me eigenlijk geen raad meer. Wellicht dat het van me af schrijven wel wat helpt.
Ehm waar te beginnen. Eerst maar eens wat over mijn verleden. Ik heb eigenlijk een vrij normale jonge jeugd gehad. Enkele malen verhuisd en nooit echt ergens kunnen aarden. Toen ik wat ouder werd begon het met de pesterijen zo'n beetje vanaf het laatste jaar van de basisschool en de gehele periode van de middelbare school. Bij elke verhuizing hoopte ik weer van alles af te zijn maar op de een of andere manier moest men telkens mij hebben. Dit zal hoogstwaarschijnlijk het een en ander met mijn onzekere uitstraling te maken hebben. In het begin zat ik nog op diverse sportclubs maar ook daar had ik te maken met diezelfde pestende klasgenoten. Je zoekt dan natuurlijk naar manieren om het te laten stoppen. In het begin verweerde ik mij fysiek, heb er heel wat af gevochten. Maar naarmate ik ouder werd, en wat gesprekken met leraren, wordt je toch duidelijk dat dit geen manier is om zoiets op te lossen. Om toch maar zoveel mogelijk er vanaf te zijn ben ik mij van steeds meer dingen gaan onthouden. Ik ben van de sportclubs afgegaan en buiten de lessen om hield ik me zoveel mogelijk op de achtergrond. Om het maar even kort te zeggen ik heb geen fijne periode gehad op de middelbare.
Na de middelbare ben ik met mijn studie begonnen. Hier stopte het pesten dan eindelijk want mensen zijn dan toch wat meer volwassen. Echter heeft het pesten tot op de dag van vandaag nog zijn sporen achter gelaten. In de colleges durf ik niets te vragen, ik heb moeite om spontaan te zijn, sociale situaties ontloop ik nog het liefst want dat voelt zeer ongemakkelijk (onnatuurlijk). Langzaam maar zeker kwam ik een sociaal isolement want dat voelde nou eenmaal veilig. Dit heeft dan weer tot resultaat gehad dat ik meer en meer depressieve gedachten kreeg. Op een bepaald moment maar besloten naar de huisarts te gaan en daar mijn hele verhaal gedaan. Deze heeft mij door verwezen naar een psycholoog.
Hier kwam aan het licht dat ik een angststoornis heb (ontwikkeld), een sociale fobie. Ik herken mij dan ook zeer goed in de beschreven symptomen die daarbij horen. Hiervoor dus een heel traject met oefeningen doorlopen. Langzaam probeer je meer en meer stappen te overwinnen. Na en tijdens de behandeling ging het steeds beter. Echter heb ik nu het gevoel terug bij af te zijn. Ik voel me weer net zo ellendig en onzeker als voor de behandeling. Bijna elke sociale situatie roept angst op en dat levert dan ook een hoop stress op.
Ik kijk echt gigantisch op tegen de rest van mijn leven, altijd maar weer die angst. Straks ben ik klaar met mijn studie en dan wordt er zoveel verwacht. Uiteraard ontkom je dan niet aan sociaal contact en op niveau zal ik dan op den duur leiding moeten geven.... daar kan ik nou al tegenop kijken. Het idee om maar gewoon een 'simpel' baantje te gaan doen klinkt steeds beter maar aan de andere kant zal ik het mezelf misschien nooit vergeven als ik wat ouder ben. Ik ben me eigenlijk ten einde raad, het leven interesseert me eigenlijk vrij weinig meer. In tegenstelling tot leeftijdsgenoten die druk bezig zijn met hun carriere, relaties, studie, huisje, gezin, feestjes, festivals etc. etc. gaat het allemaal maar langs me heen. Heb ook vaak het gevoel dat ik niet besta: een soort onwerkelijk gevoel (misschien dat er mensen zijn die dat herkennen).
Ik zie het eigenlijk niet meer zo zitten allemaal. Voor de buitenwereld speel ik mooi weer maar onderhuids schuilt er een leeg persoon in mij. Door de sociale fobie (altijd maar bezig met wat anderen denken) beleef ik eigenlijk bar weinig plezier aan het leven. Als ik terug ga naar de psycholoog weet ik bijna wel zeker dat hij gewoon zegt van je moet doorgaan met die oefeningen maar dat heeft tot nu toe nog weinig geholpen (over een heel jaar).
Nu hoop ik dat er hier mensen zijn die ook een sociale fobie hebben/hadden. Zo ja dan ben ik heel nieuwsgierig naar hoe jullie daarmee omgaan of er wellicht vanaf zijn gekomen. Want dat blijft toch de sleutel naar een op zijn minst leuk leven.
Mijn excuses voor het lange verhaal, ik moest het echt even van me af schrijven.
Groet,
Stekkerkast
Ik zit al een hele poos met dit en weet me eigenlijk geen raad meer. Wellicht dat het van me af schrijven wel wat helpt.
Ehm waar te beginnen. Eerst maar eens wat over mijn verleden. Ik heb eigenlijk een vrij normale jonge jeugd gehad. Enkele malen verhuisd en nooit echt ergens kunnen aarden. Toen ik wat ouder werd begon het met de pesterijen zo'n beetje vanaf het laatste jaar van de basisschool en de gehele periode van de middelbare school. Bij elke verhuizing hoopte ik weer van alles af te zijn maar op de een of andere manier moest men telkens mij hebben. Dit zal hoogstwaarschijnlijk het een en ander met mijn onzekere uitstraling te maken hebben. In het begin zat ik nog op diverse sportclubs maar ook daar had ik te maken met diezelfde pestende klasgenoten. Je zoekt dan natuurlijk naar manieren om het te laten stoppen. In het begin verweerde ik mij fysiek, heb er heel wat af gevochten. Maar naarmate ik ouder werd, en wat gesprekken met leraren, wordt je toch duidelijk dat dit geen manier is om zoiets op te lossen. Om toch maar zoveel mogelijk er vanaf te zijn ben ik mij van steeds meer dingen gaan onthouden. Ik ben van de sportclubs afgegaan en buiten de lessen om hield ik me zoveel mogelijk op de achtergrond. Om het maar even kort te zeggen ik heb geen fijne periode gehad op de middelbare.
Na de middelbare ben ik met mijn studie begonnen. Hier stopte het pesten dan eindelijk want mensen zijn dan toch wat meer volwassen. Echter heeft het pesten tot op de dag van vandaag nog zijn sporen achter gelaten. In de colleges durf ik niets te vragen, ik heb moeite om spontaan te zijn, sociale situaties ontloop ik nog het liefst want dat voelt zeer ongemakkelijk (onnatuurlijk). Langzaam maar zeker kwam ik een sociaal isolement want dat voelde nou eenmaal veilig. Dit heeft dan weer tot resultaat gehad dat ik meer en meer depressieve gedachten kreeg. Op een bepaald moment maar besloten naar de huisarts te gaan en daar mijn hele verhaal gedaan. Deze heeft mij door verwezen naar een psycholoog.
Hier kwam aan het licht dat ik een angststoornis heb (ontwikkeld), een sociale fobie. Ik herken mij dan ook zeer goed in de beschreven symptomen die daarbij horen. Hiervoor dus een heel traject met oefeningen doorlopen. Langzaam probeer je meer en meer stappen te overwinnen. Na en tijdens de behandeling ging het steeds beter. Echter heb ik nu het gevoel terug bij af te zijn. Ik voel me weer net zo ellendig en onzeker als voor de behandeling. Bijna elke sociale situatie roept angst op en dat levert dan ook een hoop stress op.
Ik kijk echt gigantisch op tegen de rest van mijn leven, altijd maar weer die angst. Straks ben ik klaar met mijn studie en dan wordt er zoveel verwacht. Uiteraard ontkom je dan niet aan sociaal contact en op niveau zal ik dan op den duur leiding moeten geven.... daar kan ik nou al tegenop kijken. Het idee om maar gewoon een 'simpel' baantje te gaan doen klinkt steeds beter maar aan de andere kant zal ik het mezelf misschien nooit vergeven als ik wat ouder ben. Ik ben me eigenlijk ten einde raad, het leven interesseert me eigenlijk vrij weinig meer. In tegenstelling tot leeftijdsgenoten die druk bezig zijn met hun carriere, relaties, studie, huisje, gezin, feestjes, festivals etc. etc. gaat het allemaal maar langs me heen. Heb ook vaak het gevoel dat ik niet besta: een soort onwerkelijk gevoel (misschien dat er mensen zijn die dat herkennen).
Ik zie het eigenlijk niet meer zo zitten allemaal. Voor de buitenwereld speel ik mooi weer maar onderhuids schuilt er een leeg persoon in mij. Door de sociale fobie (altijd maar bezig met wat anderen denken) beleef ik eigenlijk bar weinig plezier aan het leven. Als ik terug ga naar de psycholoog weet ik bijna wel zeker dat hij gewoon zegt van je moet doorgaan met die oefeningen maar dat heeft tot nu toe nog weinig geholpen (over een heel jaar).
Nu hoop ik dat er hier mensen zijn die ook een sociale fobie hebben/hadden. Zo ja dan ben ik heel nieuwsgierig naar hoe jullie daarmee omgaan of er wellicht vanaf zijn gekomen. Want dat blijft toch de sleutel naar een op zijn minst leuk leven.
Mijn excuses voor het lange verhaal, ik moest het echt even van me af schrijven.
Groet,
Stekkerkast
maandag 23 oktober 2017 om 23:40
Je hebt een heel jaar geoefend en dat heeft weinig geholpen. Kan me voorstellen dat het geen oefeningen zijn die je op een gegeven moment naast je neer kunt leggen, maar dat je van die oefeningen een gewoonte moet maken, ze je eigen maken, zodat je er voor de rest van je leven iets aan hebt.
Vrouwen worden gemiddeld 87 jaar, dus ik snap je haast niet zo en ik snap ook niet dat je er niet meer voor over hebt om hier overheen te komen, dus blijf oefenen tot je je de oefeningen eigen hebt gemaakt en ze deel uitmaken van je leven, dan kan je daarmee verder.
Wees geduldig en wat liever voor jezelf.
En nog even dit: Mensen denken niet over jou na, die zijn te druk met zichzelf, dus je maakt jezelf in de ogen van anderen belangrijker dan dat zij jou vinden.
Ik wens je het beste en welterusten voor straks.
Vrouwen worden gemiddeld 87 jaar, dus ik snap je haast niet zo en ik snap ook niet dat je er niet meer voor over hebt om hier overheen te komen, dus blijf oefenen tot je je de oefeningen eigen hebt gemaakt en ze deel uitmaken van je leven, dan kan je daarmee verder.
Wees geduldig en wat liever voor jezelf.
En nog even dit: Mensen denken niet over jou na, die zijn te druk met zichzelf, dus je maakt jezelf in de ogen van anderen belangrijker dan dat zij jou vinden.
Ik wens je het beste en welterusten voor straks.
dinsdag 24 oktober 2017 om 00:02
De oplossing voor een depressie ligt nooit in het alleen maar doen van oefeningen. Je hebt een rotjeugd gehad volgens mij, ook al zeg je zelf van niet. Is het daar ook over gegaan in therapie? EN over hoe je kan zorgen dat je leven meer gaat lijken op het leven dat je blijkbaar wenst? Ik denk dat je daar veel meer mee zou opschieten. En zoals cateautje zegt, de meeste mensen zijn zo druk met zichzelf bezig, dat ze echt niet de hele tijd op jou letten. Kijk maar naar jezelf: jij bent ook de hele tijd met jezelf bezig.
EN als de therapie die je gehad hebt, niet geholpen heeft, moet je misschien een andere therapie of therapeut proberen.
EN als de therapie die je gehad hebt, niet geholpen heeft, moet je misschien een andere therapie of therapeut proberen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 24 oktober 2017 om 00:20
Met een depressie heb je nogal eens de neiging om helemaal niets meet te doen, dus lijken mij die oefeningen tegen angsten een goede basis om bezig te blijven en gefocust.
Ik heb ook in een depressie gezeten en ik kan me voorstellen dat als daar ook nog eens angsten bij komen kijken, dat je dan helemaal de pineut bent, dus bezig blijven TO. Ga naar buiten en doe dingen, al is het maar een uurtje per dag.
Ik heb ook in een depressie gezeten en ik kan me voorstellen dat als daar ook nog eens angsten bij komen kijken, dat je dan helemaal de pineut bent, dus bezig blijven TO. Ga naar buiten en doe dingen, al is het maar een uurtje per dag.
dinsdag 24 oktober 2017 om 07:53
Ik heb niet je hele OP gelezen, dus mss slaat mijn reactie nergens op, ik reageer vnl op je topictitel.
Ik ben 53, en weet al jaren dat ik zowel fysiek als mentaal beperkt belastbaar ben. Werken is voor mij onmogelijk, terwijl ik best kwaliteiten heb.
Sociale angst heb ik niet, maar ik kan bijv niet (ver) van huis zonder enorm veel stress.
Daar kun je twee dingen mee doen: je er druk over maken omdat je vindt dat het anders moet, wat onvermijdelijk tot burn-out/depressie/narigheid leidt.
Of accepteren dat je dit hebt en je plannen en wensen erbij aanpassen, wat een kans geeft op een prettig(er) leven.
En dan kan het altijd in de loop van de jaren nog veranderen, waarna je je plannen weer kunt bijstellen.
Maar als bijv leiding geven voor jou te veel spanning oproept zou ik gaan zoeken naar een functie waarbij dat niet hoeft.
Zoals ik zoek naar bezigheden op fietsafstand, omdat verder van huis voor mij te lastig is.
Therapie kan helpen, maar ik denk dat we daar met z'n allen tegenwoordig veel te veel van verwachten. Niet alles is maakbaar en de één is nou eenmaal stressbestendiger en meer belastbaar dan de ander.
Ik ben 53, en weet al jaren dat ik zowel fysiek als mentaal beperkt belastbaar ben. Werken is voor mij onmogelijk, terwijl ik best kwaliteiten heb.
Sociale angst heb ik niet, maar ik kan bijv niet (ver) van huis zonder enorm veel stress.
Daar kun je twee dingen mee doen: je er druk over maken omdat je vindt dat het anders moet, wat onvermijdelijk tot burn-out/depressie/narigheid leidt.
Of accepteren dat je dit hebt en je plannen en wensen erbij aanpassen, wat een kans geeft op een prettig(er) leven.
En dan kan het altijd in de loop van de jaren nog veranderen, waarna je je plannen weer kunt bijstellen.
Maar als bijv leiding geven voor jou te veel spanning oproept zou ik gaan zoeken naar een functie waarbij dat niet hoeft.
Zoals ik zoek naar bezigheden op fietsafstand, omdat verder van huis voor mij te lastig is.
Therapie kan helpen, maar ik denk dat we daar met z'n allen tegenwoordig veel te veel van verwachten. Niet alles is maakbaar en de één is nou eenmaal stressbestendiger en meer belastbaar dan de ander.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 24 oktober 2017 om 08:09
Lijkt me best leuk amusement: je treitert Stekkerkast een beetje en hup; ze trekt het zich zó erg aan dat ze gaat vechten; leuk! Zo zullen ze gedacht hebben.In het begin verweerde ik mij fysiek, heb er heel wat af gevochten.
Normaal trekt men zich niet zoveel van een ander aan zoals jij dat doet en ik denk dat daarin het probleem zit. Je bent er erg op gespinst dat men goed over je denkt en jou populair vindt; anderen zien dat en gaan je daarmee treiteren waarna jij je opwindt. Dat is gewoon erg verleidelijk.
Ik denk dus dat je de claim dat anderen je moeten mogen moet laten varen. Als het goed is heb je een paar vrienden en familie, en als die van je houden is dat genoeg. De rest komt en gaat, en een beetje ontspannen met ze omgaan is alles wat je nodig hebt. Doe je werk, zoek de vrolijke dingen op, doe niet vervelend tegen anderen en dat moet genoeg zijn.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 24 oktober 2017 om 08:45
Hee meid,
Ik kan je wanhoop een beetje lezen tussen de zinnen door. En het is heel verdrietig dat je je zo voelt.
En dat je zo moet knokken om in het dagelijks leven een beetje mee te komen terwijl je weing verandering ervaart nav de therapie.
Ik denk dat bij jou het probleem zit dat je te weinig bent geaard.
In ons lichaam loopt een energiestroom die ons onderhoudt met levensenergie gedurende de dag en de taken die we ondernemen.
Die stroom houdt ons vitaal, voedt ons, geeft ons begrip over onze plek in de wereld en de relatie tussen ik-jij.
Je zou kunnen zeggen dat als die energiestroom goed loopt het hetzelfde is als dat je een lichtknopje aandoet en de lamp fel brandt.
Als je slecht geaard bent( en zoals je zelf al benoemde in je verhaal heb je nooit ergens kunnen aarden) dan stroomt die energie niet goed, dan zijn er blokkades en bepaalde gebieden van je lichaam krijgen geen of slechte levensenergie stroom.
Een onwerkelijk gevoel of het gevoel niet echt te bestaan horen hier ook bij.Tenslotte is dat ook zo, je kunt die verbinding/gronding niet echt maken.
Ik denk ook te begrijpen waarom je therapie gericht op het omgaan en opruimen van je angst niet goed werkt.
Doordat je niet volledig in je lijf bent/niet volledig geaard bent kun je niet echt aan angst werken want de oorsprong van het probleem ligt ergens anders. De angst is secundair, de slechte aarding is primair. De oplossing zit mijn inziens aan het werken aan een betere aarding voor jou.
Ik denk dat Bio-energetica iets voor je zou kunnen betekenen. Lees er eens iets over na. Ik voeg de link toe.
http://www.therapiehulp.nl/therapie/psy ... energetica
Hee, deze ook even
Ik kan je wanhoop een beetje lezen tussen de zinnen door. En het is heel verdrietig dat je je zo voelt.
En dat je zo moet knokken om in het dagelijks leven een beetje mee te komen terwijl je weing verandering ervaart nav de therapie.
Ik denk dat bij jou het probleem zit dat je te weinig bent geaard.
In ons lichaam loopt een energiestroom die ons onderhoudt met levensenergie gedurende de dag en de taken die we ondernemen.
Die stroom houdt ons vitaal, voedt ons, geeft ons begrip over onze plek in de wereld en de relatie tussen ik-jij.
Je zou kunnen zeggen dat als die energiestroom goed loopt het hetzelfde is als dat je een lichtknopje aandoet en de lamp fel brandt.
Als je slecht geaard bent( en zoals je zelf al benoemde in je verhaal heb je nooit ergens kunnen aarden) dan stroomt die energie niet goed, dan zijn er blokkades en bepaalde gebieden van je lichaam krijgen geen of slechte levensenergie stroom.
Een onwerkelijk gevoel of het gevoel niet echt te bestaan horen hier ook bij.Tenslotte is dat ook zo, je kunt die verbinding/gronding niet echt maken.
Ik denk ook te begrijpen waarom je therapie gericht op het omgaan en opruimen van je angst niet goed werkt.
Doordat je niet volledig in je lijf bent/niet volledig geaard bent kun je niet echt aan angst werken want de oorsprong van het probleem ligt ergens anders. De angst is secundair, de slechte aarding is primair. De oplossing zit mijn inziens aan het werken aan een betere aarding voor jou.
Ik denk dat Bio-energetica iets voor je zou kunnen betekenen. Lees er eens iets over na. Ik voeg de link toe.
http://www.therapiehulp.nl/therapie/psy ... energetica
Hee, deze ook even
dinsdag 24 oktober 2017 om 09:20
Ik heb het ook (gehad). Door psycholoog en medicijnen is het minder geworden, maar oh wat denk ik soms: wat heb ik aan dit leven. Ik blijf angst houden. Op het werk zit ik de hele dag tussen de mensen, moet ik contact hebben met mensen. Het vermoeit me zo. De ene dag gaat alles goed, en de andere dag denk ik dat iedereen een hekel aan me heeft. In het weekend ben ik het liefst alleen, of met mijn vriend natuurlijk. Dingen ondernemen doe ik dan amper. Gewoon omdat ik dan de hele week tussen mensen heb gezeten en behoefte heb aan rust en alles verwerken. Gelukkig heb ik een hele lieve vriend die me helpt, en hij steunt me wel maar begrijpt me niet. Als je wilt mag je me een privéberichtje sturen, misschien kan ik je helpen of naar je luisteren.
Sterkte
Sterkte
Angsten overwinnen is simpelweg beginnen
dinsdag 24 oktober 2017 om 20:02
Wat naar dat je je zo rot voelt
Ik denk dat je psycholoog het te simpel heeft aangepakt, klinkt een beetje cognitieve gedragstherapie-achtig, maar de ideeën die jij ontwikkeld hebt over jezelf over de jaren en de gevoelens die daarmee gepaard gaan zitten heel diep. Er is meer/andere en/of langer therapie nodig om je (weer) zeker te gaan voelen, wellicht bij een psychotherapeut of iets van schematherapie. En daarbij hoort natuurlijk ook steeds oefenen, maar in de therapie ook echt naar de kern gaan van die gevoelens van afwijzing.
Het is heel zwaar om je zo te voelen elke dag, je verdient ook beter!
Ik denk overigens dat er wel meer te halen is in deze situatie met behulp van therapie, omdat je nog jong bent, omdat je gemotiveerd bent en kunt reflecteren, omdat pesten je vaak diep in de kern raakt van je persoonlijkheidsontwikkeling en je hoeft het zelfbeeld dat je daaraan hebt overgehouden niet zonder meer te accepteren. Werken aan een beter zelfbeeld waardoor je minder angst hebt en met een milde, compassievolle blik naar jezelf kijken vind ik juist heel belangrijk.
Ik denk dat je psycholoog het te simpel heeft aangepakt, klinkt een beetje cognitieve gedragstherapie-achtig, maar de ideeën die jij ontwikkeld hebt over jezelf over de jaren en de gevoelens die daarmee gepaard gaan zitten heel diep. Er is meer/andere en/of langer therapie nodig om je (weer) zeker te gaan voelen, wellicht bij een psychotherapeut of iets van schematherapie. En daarbij hoort natuurlijk ook steeds oefenen, maar in de therapie ook echt naar de kern gaan van die gevoelens van afwijzing.
Het is heel zwaar om je zo te voelen elke dag, je verdient ook beter!
Ik denk overigens dat er wel meer te halen is in deze situatie met behulp van therapie, omdat je nog jong bent, omdat je gemotiveerd bent en kunt reflecteren, omdat pesten je vaak diep in de kern raakt van je persoonlijkheidsontwikkeling en je hoeft het zelfbeeld dat je daaraan hebt overgehouden niet zonder meer te accepteren. Werken aan een beter zelfbeeld waardoor je minder angst hebt en met een milde, compassievolle blik naar jezelf kijken vind ik juist heel belangrijk.
dinsdag 24 oktober 2017 om 21:41
Weleens gehoord van emdr rechtsom? Als gevolg van pesten kun je onaardige conclusies (negatieve kerncognities) over jezelf getrokken hebben die in het hier en nu je functioneren belemmeren. Dit valt dus met emdr te behandelen en is een specifieke vorm van cognitieve gedrags therapie.
Mocht je écht vastlopen is intensievere therapie misschien een optie. Heb er zelf geen ervaring mee, weet dat bij kliniek overwaal in de buurt van Nijmegen hardnekkige sociale angsten en fobieën ed behandeld worden.
Mocht je écht vastlopen is intensievere therapie misschien een optie. Heb er zelf geen ervaring mee, weet dat bij kliniek overwaal in de buurt van Nijmegen hardnekkige sociale angsten en fobieën ed behandeld worden.
dinsdag 24 oktober 2017 om 22:09
Allereerst allemaal bedankt voor de vele reacties, kan het zeer waarderen 
Je hebt er wel gelijk in dat ik altijd maar bezig ben met dat anderen mij aardig moeten vinden. Maar ik heb geen idee hoe ik dat van me af kan zetten.
Dat het liefst alleen zijn herken ik momenteel ook zeer goed. In mijn hoofd is dat ook altijd een streven waar ik ook ben, altijd dat streven naar totale rust (in mijn geval alleen zijn). Aan de andere kant hoop ik wel ooit eens een relatie te krijgen, het vooruitzicht dat ik mijn hele leven alleen zou zijn geeft me ook maar een naar gevoel. Ik weet dat dit misschien wat tegenstrijdig klinkt met de voorgaande zin maar goed.
Het is niet zo dat ik gelijk resultaat verwacht, men probeert je een bepaalde manier van denken aan te leren. Ik verwacht niet gelijk resultaat maar na een jaar zou je toch wel iets van verschil moeten merken? Dat van dat mensen meer met zichzelf bezig zijn moet ik ook vaker in mijn hoofd zien te prenten, dat inzicht heb ik veel te weinig.Cateautje schreef: ↑23-10-2017 23:40Je hebt een heel jaar geoefend en dat heeft weinig geholpen. Kan me voorstellen dat het geen oefeningen zijn die je op een gegeven moment naast je neer kunt leggen, maar dat je van die oefeningen een gewoonte moet maken, ze je eigen maken, zodat je er voor de rest van je leven iets aan hebt.
Vrouwen worden gemiddeld 87 jaar, dus ik snap je haast niet zo en ik snap ook niet dat je er niet meer voor over hebt om hier overheen te komen, dus blijf oefenen tot je je de oefeningen eigen hebt gemaakt en ze deel uitmaken van je leven, dan kan je daarmee verder.
Wees geduldig en wat liever voor jezelf.
En nog even dit: Mensen denken niet over jou na, die zijn te druk met zichzelf, dus je maakt jezelf in de ogen van anderen belangrijker dan dat zij jou vinden.
Ik wens je het beste en welterusten voor straks.
Volgens de psycholoog lag de oorzaak van mijn neerslachtige gedachten (toen nog geen depressie) bij mijn sociale fobie. Hij wilde dan ook de oorzaak aanpakken. Maar ik denk dat het inderdaad verstandig is om gewoon terug te gaan en nogmaals het verhaal te doen.fayanna schreef: ↑24-10-2017 00:02De oplossing voor een depressie ligt nooit in het alleen maar doen van oefeningen. Je hebt een rotjeugd gehad volgens mij, ook al zeg je zelf van niet. Is het daar ook over gegaan in therapie? EN over hoe je kan zorgen dat je leven meer gaat lijken op het leven dat je blijkbaar wenst? Ik denk dat je daar veel meer mee zou opschieten. En zoals cateautje zegt, de meeste mensen zijn zo druk met zichzelf bezig, dat ze echt niet de hele tijd op jou letten. Kijk maar naar jezelf: jij bent ook de hele tijd met jezelf bezig.
EN als de therapie die je gehad hebt, niet geholpen heeft, moet je misschien een andere therapie of therapeut proberen.
Ik had cognitieve gedragstherapie gehad. Met hypno ben ik (nog niet bekend) maar zal me er zeker eens in gaan verdiepen en navraag doen.beyondeternity schreef: ↑24-10-2017 06:13Heb je hypnotherapie geprobeerd , kan ook voor depressie en sociale fobie werken.
Ja en nee. Op zich heb je wel gelijk maar ik ben ook van mening dat je niet voor alles kunt weglopen in het leven. Maar ik moet me er misschien wel bij neerleggen dat ik bepaalde dingen gewoon niet kan bereiken.Solomio schreef: ↑24-10-2017 07:53Ik heb niet je hele OP gelezen, dus mss slaat mijn reactie nergens op, ik reageer vnl op je topictitel.
Ik ben 53, en weet al jaren dat ik zowel fysiek als mentaal beperkt belastbaar ben. Werken is voor mij onmogelijk, terwijl ik best kwaliteiten heb.
Sociale angst heb ik niet, maar ik kan bijv niet (ver) van huis zonder enorm veel stress.
Daar kun je twee dingen mee doen: je er druk over maken omdat je vindt dat het anders moet, wat onvermijdelijk tot burn-out/depressie/narigheid leidt.
Of accepteren dat je dit hebt en je plannen en wensen erbij aanpassen, wat een kans geeft op een prettig(er) leven.
En dan kan het altijd in de loop van de jaren nog veranderen, waarna je je plannen weer kunt bijstellen.
Maar als bijv leiding geven voor jou te veel spanning oproept zou ik gaan zoeken naar een functie waarbij dat niet hoeft.
Zoals ik zoek naar bezigheden op fietsafstand, omdat verder van huis voor mij te lastig is.
Therapie kan helpen, maar ik denk dat we daar met z'n allen tegenwoordig veel te veel van verwachten. Niet alles is maakbaar en de één is nou eenmaal stressbestendiger en meer belastbaar dan de ander.
Er zit nogal een groot verschil tussen treiteren en pesten....retrostar schreef: ↑24-10-2017 08:09Lijkt me best leuk amusement: je treitert Stekkerkast een beetje en hup; ze trekt het zich zó erg aan dat ze gaat vechten; leuk! Zo zullen ze gedacht hebben.
Normaal trekt men zich niet zoveel van een ander aan zoals jij dat doet en ik denk dat daarin het probleem zit. Je bent er erg op gespinst dat men goed over je denkt en jou populair vindt; anderen zien dat en gaan je daarmee treiteren waarna jij je opwindt. Dat is gewoon erg verleidelijk.
Ik denk dus dat je de claim dat anderen je moeten mogen moet laten varen. Als het goed is heb je een paar vrienden en familie, en als die van je houden is dat genoeg. De rest komt en gaat, en een beetje ontspannen met ze omgaan is alles wat je nodig hebt. Doe je werk, zoek de vrolijke dingen op, doe niet vervelend tegen anderen en dat moet genoeg zijn.
Je hebt er wel gelijk in dat ik altijd maar bezig ben met dat anderen mij aardig moeten vinden. Maar ik heb geen idee hoe ik dat van me af kan zetten.
Zie enkel van de bovenstaande reacties.blueeyes*3 schreef: ↑24-10-2017 08:27Zou je ook naar een psycholoog kunnen gaan met de hulpvraag: die oefeningen hebben tot nu toe nog niet geholpen, ik wil graag iets anders proberen.
Is er ooit gewerkt aan je depressie? Of aan de trauma's van het pesten?
Bedankt voor je suggestie, had het zelf nooit gezocht in deze hoek maar het kan nooit kwaad me er in te verdiepen. Dat onwerkelijke gevoel is echt belemmerend. Het is net alsof je niet bestaat en als het ware met een camera in de wereld kijkt.Verbinder schreef: ↑24-10-2017 08:45Hee meid,
Ik kan je wanhoop een beetje lezen tussen de zinnen door. En het is heel verdrietig dat je je zo voelt.
En dat je zo moet knokken om in het dagelijks leven een beetje mee te komen terwijl je weing verandering ervaart nav de therapie.
Ik denk dat bij jou het probleem zit dat je te weinig bent geaard.
In ons lichaam loopt een energiestroom die ons onderhoudt met levensenergie gedurende de dag en de taken die we ondernemen.
Die stroom houdt ons vitaal, voedt ons, geeft ons begrip over onze plek in de wereld en de relatie tussen ik-jij.
Je zou kunnen zeggen dat als die energiestroom goed loopt het hetzelfde is als dat je een lichtknopje aandoet en de lamp fel brandt.
Als je slecht geaard bent( en zoals je zelf al benoemde in je verhaal heb je nooit ergens kunnen aarden) dan stroomt die energie niet goed, dan zijn er blokkades en bepaalde gebieden van je lichaam krijgen geen of slechte levensenergie stroom.
Een onwerkelijk gevoel of het gevoel niet echt te bestaan horen hier ook bij.Tenslotte is dat ook zo, je kunt die verbinding/gronding niet echt maken.
Ik denk ook te begrijpen waarom je therapie gericht op het omgaan en opruimen van je angst niet goed werkt.
Doordat je niet volledig in je lijf bent/niet volledig geaard bent kun je niet echt aan angst werken want de oorsprong van het probleem ligt ergens anders. De angst is secundair, de slechte aarding is primair. De oplossing zit mijn inziens aan het werken aan een betere aarding voor jou.
Ik denk dat Bio-energetica iets voor je zou kunnen betekenen. Lees er eens iets over na. Ik voeg de link toe.
http://www.therapiehulp.nl/therapie/psy ... energetica
Hee, deze ook even
Cognitieve therapie heb ik al gehad. antidepressiva ben ik een beetje huiverig voor om eerlijk te zijn.
Fijn om ook het verhaal van lotgenoten te horen, geeft gelijk al een ander gevoel hoe gek het ook klinkt. Dat vermoeid zijn na vele sociale contacten komt me zeer bekend voor. Ik hoop wel dat ik daar ooit vanaf kom. Ik kan vermoeider zijn na een gesprekje van een kwartier dan een uur sporten...AnneSophie123 schreef: ↑24-10-2017 09:20Ik heb het ook (gehad). Door psycholoog en medicijnen is het minder geworden, maar oh wat denk ik soms: wat heb ik aan dit leven. Ik blijf angst houden. Op het werk zit ik de hele dag tussen de mensen, moet ik contact hebben met mensen. Het vermoeit me zo. De ene dag gaat alles goed, en de andere dag denk ik dat iedereen een hekel aan me heeft. In het weekend ben ik het liefst alleen, of met mijn vriend natuurlijk. Dingen ondernemen doe ik dan amper. Gewoon omdat ik dan de hele week tussen mensen heb gezeten en behoefte heb aan rust en alles verwerken. Gelukkig heb ik een hele lieve vriend die me helpt, en hij steunt me wel maar begrijpt me niet. Als je wilt mag je me een privéberichtje sturen, misschien kan ik je helpen of naar je luisteren.
Sterkte
Dat het liefst alleen zijn herken ik momenteel ook zeer goed. In mijn hoofd is dat ook altijd een streven waar ik ook ben, altijd dat streven naar totale rust (in mijn geval alleen zijn). Aan de andere kant hoop ik wel ooit eens een relatie te krijgen, het vooruitzicht dat ik mijn hele leven alleen zou zijn geeft me ook maar een naar gevoel. Ik weet dat dit misschien wat tegenstrijdig klinkt met de voorgaande zin maar goed.
Bedankt, deze reactie geeft me gelijk wat meer vertrouwen. Het klopt dat ik die therapie heb gehad. Denk dat ik maar gewoon terug moet gaan met mijn verhaal. Het klopt ook van dat zelfbeeld, twijfel bijna aan alles van mezelf (zowel innerlijk als uiterlijk). Zo betrap ik mezelf er gewoon heel vaak op dat ik mezelf eigenlijk de put inpraat.KeaAlpine schreef: ↑24-10-2017 20:02Wat naar dat je je zo rot voelt
Ik denk dat je psycholoog het te simpel heeft aangepakt, klinkt een beetje cognitieve gedragstherapie-achtig, maar de ideeën die jij ontwikkeld hebt over jezelf over de jaren en de gevoelens die daarmee gepaard gaan zitten heel diep. Er is meer/andere en/of langer therapie nodig om je (weer) zeker te gaan voelen, wellicht bij een psychotherapeut of iets van schematherapie. En daarbij hoort natuurlijk ook steeds oefenen, maar in de therapie ook echt naar de kern gaan van die gevoelens van afwijzing.
Het is heel zwaar om je zo te voelen elke dag, je verdient ook beter!
Ik denk overigens dat er wel meer te halen is in deze situatie met behulp van therapie, omdat je nog jong bent, omdat je gemotiveerd bent en kunt reflecteren, omdat pesten je vaak diep in de kern raakt van je persoonlijkheidsontwikkeling en je hoeft het zelfbeeld dat je daaraan hebt overgehouden niet zonder meer te accepteren. Werken aan een beter zelfbeeld waardoor je minder angst hebt en met een milde, compassievolle blik naar jezelf kijken vind ik juist heel belangrijk.
dinsdag 24 oktober 2017 om 23:03
Hoi, wat ik ook nog even wou zeggen is dat het begrip aarden vaak kan overkomen als maar gewoon een term. Maar aarden is heel erg balangrijk. Het geeft je namelijk ook eigenwaarde. En dan vallen dingen op z'n plek.
Dan merk je dat je niet meer persee aardig gevonden hoeft te worden door anderen. Een ander komt veel gelijker naast je te staan.
Je durft meer aanwezig te zijn (bijv in klaslokaal, met vragen stellen etc) op een natuurlijke manier want je bent voller in je lijf aanwezig en kunt jezelf daardoor veel beter ondersteunen.
Dan merk je dat je niet meer persee aardig gevonden hoeft te worden door anderen. Een ander komt veel gelijker naast je te staan.
Je durft meer aanwezig te zijn (bijv in klaslokaal, met vragen stellen etc) op een natuurlijke manier want je bent voller in je lijf aanwezig en kunt jezelf daardoor veel beter ondersteunen.
dinsdag 24 oktober 2017 om 23:09
Wat verdrietig dat je zelfbeeld zo negatief is. Maar ik lees dat jij al goed kan reflecteren en dat gaat je helpen in de therapie. Als je vroeger niet goed behandeld bent dan ga je de boodschappen die je van anderen hebt gekregen internaliseren. Dat gebeurt vaker bij langdurig pesten. Ik denk dat schematherapie passender zou zijn om je problemen aan te pakken. Alleen cognitieve gedragstherapie is te simpel, raakt alleen de oppervlakte, maar de kern blijft dan opspelen.Stekkerkast schreef: ↑24-10-2017 22:09Bedankt, deze reactie geeft me gelijk wat meer vertrouwen. Het klopt dat ik die therapie heb gehad. Denk dat ik maar gewoon terug moet gaan met mijn verhaal. Het klopt ook van dat zelfbeeld, twijfel bijna aan alles van mezelf (zowel innerlijk als uiterlijk). Zo betrap ik mezelf er gewoon heel vaak op dat ik mezelf eigenlijk de put inpraat.
woensdag 25 oktober 2017 om 00:12
woensdag 25 oktober 2017 om 03:15
Ik heb ook last gehad van straatvrees. Daarbij ook veel angsten, kluizenaar gedrag en depressieve gevoelens. Mijn oplossing was op dat moment anti depressiva. Eerst wou ik hier niet mee beginnen vanwege dat ik het liever in mezelf op wilde lossen maar eerlijk gezegd was dat teveel voor me.
Ik slikte paroxetine 20mg en ben daarna ook sterk verbeterd in stemming. Angsten had ik ook bijna niet meer of bleven niet lang aanhouden. Ik nam meer risico's waardoor ik ook een leuker leven begon te krijgen.
Ik slikte paroxetine 20mg en ben daarna ook sterk verbeterd in stemming. Angsten had ik ook bijna niet meer of bleven niet lang aanhouden. Ik nam meer risico's waardoor ik ook een leuker leven begon te krijgen.
zondag 29 oktober 2017 om 22:31
Ja dat van eigenwaarde kan wel kloppen, heb niet zo'n hoge pet van mezelf op.Verbinder schreef: ↑24-10-2017 23:03Hoi, wat ik ook nog even wou zeggen is dat het begrip aarden vaak kan overkomen als maar gewoon een term. Maar aarden is heel erg balangrijk. Het geeft je namelijk ook eigenwaarde. En dan vallen dingen op z'n plek.
Dan merk je dat je niet meer persee aardig gevonden hoeft te worden door anderen. Een ander komt veel gelijker naast je te staan.
Je durft meer aanwezig te zijn (bijv in klaslokaal, met vragen stellen etc) op een natuurlijke manier want je bent voller in je lijf aanwezig en kunt jezelf daardoor veel beter ondersteunen.
Hmm antidepressiva klinkt gelijk zo heftig. Op welke manier merk je verschil dan? Voel je minder angst, of krijg je wellicht meer energie? Ik ben heel benieuwd hoe ik dat moet zien namelijk.Oliveranosleep schreef: ↑25-10-2017 03:15Ik heb ook last gehad van straatvrees. Daarbij ook veel angsten, kluizenaar gedrag en depressieve gevoelens. Mijn oplossing was op dat moment anti depressiva. Eerst wou ik hier niet mee beginnen vanwege dat ik het liever in mezelf op wilde lossen maar eerlijk gezegd was dat teveel voor me.
Ik slikte paroxetine 20mg en ben daarna ook sterk verbeterd in stemming. Angsten had ik ook bijna niet meer of bleven niet lang aanhouden. Ik nam meer risico's waardoor ik ook een leuker leven begon te krijgen.
