
aanvaarding psychische problemen/ ontkenning

donderdag 12 december 2019 om 12:21
Mijn huisarts heeft net mijn ziekteverlof met een week verlengd terwijl ikzelf gewoon terug aan het werk wil.
Ergens besef ik wel dat zij de juiste keuze maakt, maar ondertussen blijft het heel lastig om dit te aanvaarden. Hoe verloopt dit bij anderen?
Zelf leef ik al jaren van crash naar crash. Telkens gaat het goed en telkens komt er een crash waardoor ik even niet kan werken. Daartussen werk ik gerust 80u/week (inclusief huishouden), maar op de slechte momenten ben ik tot niets in staat.
Eigenlijk wil ik gewoon de mentale problemen negeren, doen alsof alles goed gaat, maar ze komen steeds weer terug. En het is best lastig, want op de momenten dat ik helder ben functioneer ik beter dan eender wie,.
Hoe gaat dit bij anderen?
Wanneer was je bereid om toe te geven dat je een probleem had?
Ergens besef ik wel dat zij de juiste keuze maakt, maar ondertussen blijft het heel lastig om dit te aanvaarden. Hoe verloopt dit bij anderen?
Zelf leef ik al jaren van crash naar crash. Telkens gaat het goed en telkens komt er een crash waardoor ik even niet kan werken. Daartussen werk ik gerust 80u/week (inclusief huishouden), maar op de slechte momenten ben ik tot niets in staat.
Eigenlijk wil ik gewoon de mentale problemen negeren, doen alsof alles goed gaat, maar ze komen steeds weer terug. En het is best lastig, want op de momenten dat ik helder ben functioneer ik beter dan eender wie,.
Hoe gaat dit bij anderen?
Wanneer was je bereid om toe te geven dat je een probleem had?
donderdag 12 december 2019 om 12:24
Na mijn tweede forse depressie met zelfmoordplannen kon ik er niet meer onderuit dat ik toch echt minder belastbaar ben dan anderen en vooral minder dan ik zou willen.
Dat is inmiddels een jaar of 25 geleden en het heeft echt wel een aantal jaren geduurd voordat ik het echt kon accepteren.
Inmiddels vind ik mezelf zelfs helemaal prima zo.
Dat is inmiddels een jaar of 25 geleden en het heeft echt wel een aantal jaren geduurd voordat ik het echt kon accepteren.
Inmiddels vind ik mezelf zelfs helemaal prima zo.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 12 december 2019 om 12:28
Tenzij je in België woont waar je bij een ziekmelding op je werk dacht ik verplicht naar de huisarts moet is het niet de huisarts die bepaald of je thuis moet blijven van je werk of niet.
Als jij ziek bent dan meld jij je ziek op je werk en blijf je thuis.
Vertrouwd de werkgever het niet dan kan hij dus de arbo arts op je dak sturen die bepaald of je aan het werk kunt of niet.
Ben je langere tijd ziek dan moet je in samenwerking met de arbo arts ook een plan gemaakt worden om weer te reïntegreren.
Als jij ziek bent dan meld jij je ziek op je werk en blijf je thuis.
Vertrouwd de werkgever het niet dan kan hij dus de arbo arts op je dak sturen die bepaald of je aan het werk kunt of niet.
Ben je langere tijd ziek dan moet je in samenwerking met de arbo arts ook een plan gemaakt worden om weer te reïntegreren.

donderdag 12 december 2019 om 12:28
Toen het niet meer anders kon. Keer op keer... Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, maar op een gegeven moment was de maat vol. Steeds weer een terugval, met moeite opkrabbelen....
Bij mij heeft het veel geholpen groepstherapie te volgen met een ervaringsdeskundige, over het herstelproces.
Plus, ik heb geleerd dat negeren op de lange termijn niet werkt. Ik zou graag op een dag moeder worden, maar om moeder te zijn is het belangrijk redelijk stabiel te zijn, en daar is een hoop zelfinzicht voor nodig. Nu ben ik alleen verantwoordelijk voor mezelf, mijn man en katten (die zich prima redden zonder mij). Als ik moeder word heb ik ook een grote verantwoordelijkheid naar mijn kinderen toe om ze een veilige, stabiele omgeving te bieden.
Mag ik vragen of je therapie volgt, en of je dit ook doet in de goede periodes? Heb je een diagnose?
Bij mij heeft het veel geholpen groepstherapie te volgen met een ervaringsdeskundige, over het herstelproces.
Plus, ik heb geleerd dat negeren op de lange termijn niet werkt. Ik zou graag op een dag moeder worden, maar om moeder te zijn is het belangrijk redelijk stabiel te zijn, en daar is een hoop zelfinzicht voor nodig. Nu ben ik alleen verantwoordelijk voor mezelf, mijn man en katten (die zich prima redden zonder mij). Als ik moeder word heb ik ook een grote verantwoordelijkheid naar mijn kinderen toe om ze een veilige, stabiele omgeving te bieden.
Mag ik vragen of je therapie volgt, en of je dit ook doet in de goede periodes? Heb je een diagnose?

donderdag 12 december 2019 om 12:31
Jezelf accepteren en waarderen zou een doodgewone vanzelfsprekendheid moeten zijn, ik snap dan ook niet dat je daaraan knaagt.
Je bent zoals je bent en het is zoals het is, maak daar het beste van, zou ik zeggen.
Ik zit met pijn en heb een jarenlange depressie achter de rug, dus ben ik niet meer zo belastbaar als vroeger, dus maak ik van mijn leven een feestje op andere manieren. Er bestaat geen mal voor het leven, het is een kwestie van creatief aanpassen, ook als er geen vuiltje aan de lucht is.
Je bent zoals je bent en het is zoals het is, maak daar het beste van, zou ik zeggen.
Ik zit met pijn en heb een jarenlange depressie achter de rug, dus ben ik niet meer zo belastbaar als vroeger, dus maak ik van mijn leven een feestje op andere manieren. Er bestaat geen mal voor het leven, het is een kwestie van creatief aanpassen, ook als er geen vuiltje aan de lucht is.



donderdag 12 december 2019 om 12:39
@Solomio:
Die depressieve periode met zm gedachten heb ik al meermaals achter de rug, en toch blijf ik doorgaan.
Terwijl ik het liefst in een hoekje zou verdwijnen, blijf ik werken, doe ik aan mantelzorg, etc. Gewoon omdat ik het gevoel heb dat dit moet, ik mag niet vallen, want dan is er niemand om dit op te vangen.
@GreenLadyFern:
Diagnose ass, consultaties breek ik idd af in goede periodes.
Die depressieve periode met zm gedachten heb ik al meermaals achter de rug, en toch blijf ik doorgaan.
Terwijl ik het liefst in een hoekje zou verdwijnen, blijf ik werken, doe ik aan mantelzorg, etc. Gewoon omdat ik het gevoel heb dat dit moet, ik mag niet vallen, want dan is er niemand om dit op te vangen.
@GreenLadyFern:
Diagnose ass, consultaties breek ik idd af in goede periodes.

donderdag 12 december 2019 om 13:06
Er zijn 2 mogelijkheden
1) je blijft doordenderen tot dat je lijf en of geest het opgeef. En dan heb je geen keuze meer.
2) of je neemt zelf de controle, neem je rust en werk aan je herstel. En op deze manier heb je meer invloed op je herstel.
De keuze is aan jou.
1) je blijft doordenderen tot dat je lijf en of geest het opgeef. En dan heb je geen keuze meer.
2) of je neemt zelf de controle, neem je rust en werk aan je herstel. En op deze manier heb je meer invloed op je herstel.
De keuze is aan jou.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover

donderdag 12 december 2019 om 13:08
Als alles goed gaat is het verleidelijk om je kop in het zand te steken en te denken dat alles goed gaat, je hoeft niet meer met je problemen te dealen dus waarom zou je dat doen?
De waarheid is vaak wat anders: als het goed gaat, waarom gaat het dan mis? Gaat het dan wel echt goed of kun je datgene wat niet goed gaat te makkelijk, automatisch, uitschakelen?
Dat je functioneert wil niet zeggen dat je blijft functioneren. Daar ben je nu achter. De vraag is of je pieken en dalen wil hebben of een redelijk stabiele, golvende lijn.
Dat je dit topic opent geeft al aan dat je met het acceptatieproces begonnen bent, je weet alleen niet hoe.
Ga je bij elke crash terug naar dezelfde therapeut? Oftewel, weet de instelling waarbij je therapie volgt dat het zo op en neer gaat en dan niet meer therapietrouw bent? Zo niet, dan is misschien de eerste stap om dat samen met je huidige therapeut in kaart te brengen. Misschien kun je een afspraak maken met mensen in je omgeving die je kunnen herinneren aan de crashes en dat je waakzaam moet zijn als het allemaal goed lijkt te gaan.
De waarheid is vaak wat anders: als het goed gaat, waarom gaat het dan mis? Gaat het dan wel echt goed of kun je datgene wat niet goed gaat te makkelijk, automatisch, uitschakelen?
Dat je functioneert wil niet zeggen dat je blijft functioneren. Daar ben je nu achter. De vraag is of je pieken en dalen wil hebben of een redelijk stabiele, golvende lijn.
Dat je dit topic opent geeft al aan dat je met het acceptatieproces begonnen bent, je weet alleen niet hoe.
Ga je bij elke crash terug naar dezelfde therapeut? Oftewel, weet de instelling waarbij je therapie volgt dat het zo op en neer gaat en dan niet meer therapietrouw bent? Zo niet, dan is misschien de eerste stap om dat samen met je huidige therapeut in kaart te brengen. Misschien kun je een afspraak maken met mensen in je omgeving die je kunnen herinneren aan de crashes en dat je waakzaam moet zijn als het allemaal goed lijkt te gaan.
donderdag 12 december 2019 om 13:18
Ik merkte dat ik een probleem had toen ik met mijn opleiding erg achter begon te lopen, in de jaren '90.
Hulp vragen was toen geen grote stap, want ik kon gewoon verder gaan met de dingen die ik al deed.
Ik vond ook niet erg om een jaar te stoppen met mijn studie, want ik dacht dat ik daarna weer op volle kracht verder gaan kon.
Hulp vragen was toen geen grote stap, want ik kon gewoon verder gaan met de dingen die ik al deed.
Ik vond ook niet erg om een jaar te stoppen met mijn studie, want ik dacht dat ik daarna weer op volle kracht verder gaan kon.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
donderdag 12 december 2019 om 13:32
donderdag 12 december 2019 om 14:22
Wat ik op school altijd deed was er gewoon zijn. En ik deed het op mijn snelheid en mijn manier. Dus misschien wat meer aanvoelen dat je jezelf niet opblaast op het werk, wat minder uren of trager werken of zo. En misschien dat het dan lukt om alles vol te houden zonder te crashen. En dan heb je ook nog mantelzorg dat is al extra belasting dus kan je beter je kracht daar voor, dan je moe te maken op het werk.
vrijdag 13 december 2019 om 11:23
Moirmel schreef: ↑12-12-2019 12:39@Solomio:
Die depressieve periode met zm gedachten heb ik al meermaals achter de rug, en toch blijf ik doorgaan.
Terwijl ik het liefst in een hoekje zou verdwijnen, blijf ik werken, doe ik aan mantelzorg, etc. Gewoon omdat ik het gevoel heb dat dit moet, ik mag niet vallen, want dan is er niemand om dit op te vangen.
@GreenLadyFern:
Diagnose ass, consultaties breek ik idd af in goede periodes.
Die gedachte klopt natuurlijk van geen kant dus beetje raar dat je dat als reden geeft. Je valt de hele tijd zeg je toch zelf? Dus elke keer lossen anderen op wat jij laat vallen. Je gedachte/overtuiging/reden klopt dus niet. Ga je gedachten dus uitdagen, klopt mijn overtuiging wel?

zaterdag 14 december 2019 om 22:06
@S-Groot:
Bedankt, dat is idd iets om over na te denken.
Bij een crash wordt op het werk een deel opgevangen, maar wat mantelzorgen betreft draai ik dan gewoon verder. Allicht moet ik daarbij mijn grenzen wat meer afbakenen, meer verdelen.
@Hamerhaai:
Was deze ochtend om 4u30 aan het schilderen, verrekt lastig om rust te nemen als er zoveel werk wacht. Medicatie zou me op dat vlak wat moeten afremmen, maar voorlopig zoeken naar juiste dosis.
Bedankt, dat is idd iets om over na te denken.
Bij een crash wordt op het werk een deel opgevangen, maar wat mantelzorgen betreft draai ik dan gewoon verder. Allicht moet ik daarbij mijn grenzen wat meer afbakenen, meer verdelen.
@Hamerhaai:
Was deze ochtend om 4u30 aan het schilderen, verrekt lastig om rust te nemen als er zoveel werk wacht. Medicatie zou me op dat vlak wat moeten afremmen, maar voorlopig zoeken naar juiste dosis.
zondag 15 december 2019 om 09:07
Moirmel schreef: ↑14-12-2019 22:06@S-Groot:
Bedankt, dat is idd iets om over na te denken.
Bij een crash wordt op het werk een deel opgevangen, maar wat mantelzorgen betreft draai ik dan gewoon verder. Allicht moet ik daarbij mijn grenzen wat meer afbakenen, meer verdelen.
@Hamerhaai:
Was deze ochtend om 4u30 aan het schilderen, verrekt lastig om rust te nemen als er zoveel werk wacht. Medicatie zou me op dat vlak wat moeten afremmen, maar voorlopig zoeken naar juiste dosis.
Het leven bestaat uit keuzes. Wat gebeurd er wanneer je niet gaat schilderen om 4:30 en je rust neemt?
Wanneer je zo door gaat, dan is de kans heel erg groot dat je op een bepaald moment geen keuze meer hebt. Dan dwingt je lijf en je geest je te stoppen. En dan duurt het veel langer voordat je weer je rust hebt gevonden.
Je moet je realiseren dat je echt zelf keuzes kan maken. Geen medicatie om je te dwingen om rustiger aan te doen. Neem de controle over. En accepteer dat je niet alle ballen heel hoog kunt houden. Soms moet je ze gewoon ergens neer leggen zodat ze niet gaan vallen.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
