Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 om 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
dinsdag 7 november 2017 om 21:07
Ik denk dat het enige dat je vooraf kunt doen is dat je snoeihard heel eerlijk tegen jezelf bent.
Dat je achteraf niet tegen jezelf kunt zeggen: " maar eigenlijk was het ook een beetje ...(vul zelf maar in)..."
Je kunt je keuze, wat die ook is, niet ongedaan maken. Het enige houvast wat je achteraf hebt is dat je toen je het besluit nam naar eer en geweten koos. Mét de wetenschap dat je niet in de toekomst kon kijken.
Ik (dit geld niet voor iedereen!) vond het heel erg moeilijk dat ik wel meer kinderen wilde, en dat ik tegen dit ene kind "nee" zei. Wát ik ooit ook zou doen, niet al mijn kinderen waren welkom bij mij. Dat had en heeft nogal wat gevolgen voor hoe ik mezelf als moeder zag en zie. Ik wist, toen al, dat ik een goede moeder was en ook voor dit kind zou zijn. En toch koos ik er voor om het kind niet te willen. Dat van mezelf accepteren zonder (in mijn geval) verzachtende omstandigheden als 'voor het kind is het beter' vond ik heel zwaar. Ik ben blij dat ik dat allemaal vooraf al heel erg bedacht heb.
Voor de duidelijkheid: eerlijk tegen jezelf zijn zowel als je kiest voor de zwangerschap doorzetten of de zwangerschap afbreken.
Ik heb mijn keuze gemaakt om mijn goede en slechte redenen, en jij moet leven met jouw keuze.
Dat je achteraf niet tegen jezelf kunt zeggen: " maar eigenlijk was het ook een beetje ...(vul zelf maar in)..."
Je kunt je keuze, wat die ook is, niet ongedaan maken. Het enige houvast wat je achteraf hebt is dat je toen je het besluit nam naar eer en geweten koos. Mét de wetenschap dat je niet in de toekomst kon kijken.
Ik (dit geld niet voor iedereen!) vond het heel erg moeilijk dat ik wel meer kinderen wilde, en dat ik tegen dit ene kind "nee" zei. Wát ik ooit ook zou doen, niet al mijn kinderen waren welkom bij mij. Dat had en heeft nogal wat gevolgen voor hoe ik mezelf als moeder zag en zie. Ik wist, toen al, dat ik een goede moeder was en ook voor dit kind zou zijn. En toch koos ik er voor om het kind niet te willen. Dat van mezelf accepteren zonder (in mijn geval) verzachtende omstandigheden als 'voor het kind is het beter' vond ik heel zwaar. Ik ben blij dat ik dat allemaal vooraf al heel erg bedacht heb.
Voor de duidelijkheid: eerlijk tegen jezelf zijn zowel als je kiest voor de zwangerschap doorzetten of de zwangerschap afbreken.
Ik heb mijn keuze gemaakt om mijn goede en slechte redenen, en jij moet leven met jouw keuze.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 8 november 2017 om 13:15
Ik heb een aantal keer meegemaakt dat mensen me (privé) dringend wilden spreken en eenmaal bij mij op de bank met een kopje thee compleet dichtsloegen. Ik stapte dan na even wachten over op gesloten vragen. Ja en nee zeggen was dan ivm de spanning bij de gespreksgenoot het enige wat er nog mogelijk was.
De eerste vraag die ik dan stel is:' Ben je veilig?'.
Meerdere keren werd ik na het stellen van die vraag zéér verwonderd aangekeken en was de vraag echt niet van toepassing. (en voelde ik meteen een enorme opluchting)
Maar dat ik in eerste instantie de vraag stel geeft aan dat veiligheid voor mij geen vanzelfsprekendheid is. En kennelijk voor jou ook niet helaas.
Wat ik heel pittig voor je vind is je loyaliteit naar jullie omgeving (hem niet zwart willen maken). Want wéten ze van meermalen SEH voor jou, door hem? Snappen ze wat dat met je doet? Zonder hem af te vallen, kunnen ze stelling nemen naar jou dat ze vinden dat dit je nooit meer mag gebeuren en dat je welkom bij hen bent mocht zich weer onveiligheid voordoen?
Wat hulpverleners betreft, die maken vaker verwarde mensen mee. Op de afdeling. Op hun werk. Daarin zit misschien een soort beroepsdeformatie.
Dat hij de waan had van wat zo eufemistisch een familiedrama heeft had, is zéér ingrijpend en het zou eerder zorgwekkend zijn als dit niet iets met je gevoel van veiligheid had gedaan. Maar hoe je daarvan herstelt...dat heeft veel tijd nodig en het kan zijn dat je ondanks alle liefde toch niet verder met hem kan.
Qua medische wereld lijkt het erop dat ze het vooral zien als een medische fout/complicatie van foute reactie op medicatie. Dat is makkelijk weer 'weg' en gefixt.
Ik ben blij dat je dit topic hebt aangemaakt zodat je de steun kan krijgen die je verdient en nodig hebt. En het is verdrietig en tragisch hoe iemand die van je houdt en van wie jij houdt zo'n ravage aan kan richten.
De eerste vraag die ik dan stel is:' Ben je veilig?'.
Meerdere keren werd ik na het stellen van die vraag zéér verwonderd aangekeken en was de vraag echt niet van toepassing. (en voelde ik meteen een enorme opluchting)
Maar dat ik in eerste instantie de vraag stel geeft aan dat veiligheid voor mij geen vanzelfsprekendheid is. En kennelijk voor jou ook niet helaas.
Wat ik heel pittig voor je vind is je loyaliteit naar jullie omgeving (hem niet zwart willen maken). Want wéten ze van meermalen SEH voor jou, door hem? Snappen ze wat dat met je doet? Zonder hem af te vallen, kunnen ze stelling nemen naar jou dat ze vinden dat dit je nooit meer mag gebeuren en dat je welkom bij hen bent mocht zich weer onveiligheid voordoen?
Wat hulpverleners betreft, die maken vaker verwarde mensen mee. Op de afdeling. Op hun werk. Daarin zit misschien een soort beroepsdeformatie.
Dat hij de waan had van wat zo eufemistisch een familiedrama heeft had, is zéér ingrijpend en het zou eerder zorgwekkend zijn als dit niet iets met je gevoel van veiligheid had gedaan. Maar hoe je daarvan herstelt...dat heeft veel tijd nodig en het kan zijn dat je ondanks alle liefde toch niet verder met hem kan.
Qua medische wereld lijkt het erop dat ze het vooral zien als een medische fout/complicatie van foute reactie op medicatie. Dat is makkelijk weer 'weg' en gefixt.
Ik ben blij dat je dit topic hebt aangemaakt zodat je de steun kan krijgen die je verdient en nodig hebt. En het is verdrietig en tragisch hoe iemand die van je houdt en van wie jij houdt zo'n ravage aan kan richten.
donderdag 9 november 2017 om 19:17
Dank voor je adviezen en ervaring Inktlijn. En Feow ook. Met name dit neem ik mee: “Het enige houvast wat je achteraf hebt is dat je toen je het besluit nam naar eer en geweten koos. Mét de wetenschap dat je niet in de toekomst kon kijken.” Ik ga nog eens heel duidelijk voor mezelf op een rijtje zetten waarom ik voor abortus kies, hopelijk helpt dat achteraf.
Pausini: dat gaat wel door mijn hoofd af en toe en de vriendin die op de hoogte is probeert me daar ook van te overtuigen. Maar het verandert de situatie niet echt, neemt de risico’s niet echt weg; man blijft hoe dan ook de vader.
Hanke, veiligheid is voor mij ook niet vanzelfsprekend inderdaad. Ik merk dat ik door de onveiligheid terugviel/-val in gedrag van vroeger: vooral niet praten over wat er thuis allemaal gebeurt, liegen als iemand er naar vraagt. Er is één persoon in mijn omgeving die weet dat ik door toedoen van man in het ziekenhuis belandde, maar zij weet ook niet alles. Zij spreekt zich daar wel echt tegen uit en begrijpt de impact (neemt die serieuzer dan ik zelf denk ik). Verder weten een aantal mensen wel dat man agressief was en ik me niet veilig voelde. Zij vroegen niet door en ik heb niet meer verteld. Ik heb op verschillende plekken gelogeerd als het thuis niet ging, maar met smoesjes of een klein stukje van het verhaal. Ik voel me alleen, maar ik wil het niet nog ingewikkelder maken door met meer mensen te praten. Kan de reacties niet aan denk ik en nog meer meningen trek ik ook niet.
Pausini: dat gaat wel door mijn hoofd af en toe en de vriendin die op de hoogte is probeert me daar ook van te overtuigen. Maar het verandert de situatie niet echt, neemt de risico’s niet echt weg; man blijft hoe dan ook de vader.
Hanke, veiligheid is voor mij ook niet vanzelfsprekend inderdaad. Ik merk dat ik door de onveiligheid terugviel/-val in gedrag van vroeger: vooral niet praten over wat er thuis allemaal gebeurt, liegen als iemand er naar vraagt. Er is één persoon in mijn omgeving die weet dat ik door toedoen van man in het ziekenhuis belandde, maar zij weet ook niet alles. Zij spreekt zich daar wel echt tegen uit en begrijpt de impact (neemt die serieuzer dan ik zelf denk ik). Verder weten een aantal mensen wel dat man agressief was en ik me niet veilig voelde. Zij vroegen niet door en ik heb niet meer verteld. Ik heb op verschillende plekken gelogeerd als het thuis niet ging, maar met smoesjes of een klein stukje van het verhaal. Ik voel me alleen, maar ik wil het niet nog ingewikkelder maken door met meer mensen te praten. Kan de reacties niet aan denk ik en nog meer meningen trek ik ook niet.
donderdag 9 november 2017 om 19:59
donderdag 9 november 2017 om 20:37
Dank voor de lieve reacties.
Mild en met liefde naar mezelf kijken lukt niet zo op het moment. Men, wat heb ik er een zooi van. Misschien geen zelf gemaakte zooi, maar toch. Ik dacht het fijn en goed te hebben en nu zit ik weer in dezelfde onveilige eenzame ellende als toen ik een kind was. Ik heb hier zó geen zin meer in. (Sorry voor het gezeur.)
Mild en met liefde naar mezelf kijken lukt niet zo op het moment. Men, wat heb ik er een zooi van. Misschien geen zelf gemaakte zooi, maar toch. Ik dacht het fijn en goed te hebben en nu zit ik weer in dezelfde onveilige eenzame ellende als toen ik een kind was. Ik heb hier zó geen zin meer in. (Sorry voor het gezeur.)
vrijdag 10 november 2017 om 08:06
Wat vreselijk dat je je zo voelt. Maar je bent nu een volwassen slimme vrouw die zelfstandige keuzes kan en moet gaan maken waarbij er dus geen foute bestaat.
Lopen jullie nog samen?
Of ben je liever alleen, ondervind je steun van hem, erger je aan hem, zie je jullie nog als een paar, durf je over je kwetsbaarheid te vertellen, fantaseer je over alleen wonen, ben je nu liever bij je vriendin, lig je nog graag naast hem, voel je je nog thuis bij hem, zou je het liefst de tijd stil willen zetten om tijd te winnen....
Lopen jullie nog samen?
Of ben je liever alleen, ondervind je steun van hem, erger je aan hem, zie je jullie nog als een paar, durf je over je kwetsbaarheid te vertellen, fantaseer je over alleen wonen, ben je nu liever bij je vriendin, lig je nog graag naast hem, voel je je nog thuis bij hem, zou je het liefst de tijd stil willen zetten om tijd te winnen....
Hatsjikideee...
vrijdag 10 november 2017 om 16:55
Ik zal het proberen Sam. Al dat negatieve voelt een beetje als zeuren, zo van: mens, los het op, klaar! Dat is normaal meer mijn stijl, maar die werkt nu even niet...
Fijn, al die vragen Pausini. Helpt om iets te schrijven en mijn gedachten een beetje op een rijtje te krijgen. Ik ben weer volle dagen aan het werk (had even vakantie, die week van het vele lopen), dus wat minder op pad. Ik sluit me een beetje af voor man nu ik de beslissing genomen heb. Hij weet dat volgende week de afspraak voor abortus staat en ik kan niet zo goed tegen zijn pijn. Hij gaat erg heen en weer tussen mij steunen/achter me staan en me proberen om te praten. Mijn vriendin staat niet achter mijn beslissing en praat ook op me in. En woensdag hadden we weer een afspraak bij FIOM en ook zij gaf aan bang te zijn dat ik er erg spijt van zou krijgen. Ik voel me erg alleen staan. Ik denk dat degene met wie ik vorige week gepraat heb de enige is die mijn beslissing begrijpt, maar zij is een collega en ik wil haar niet teveel lastigvallen hiermee.
Ik vind het lastig met man. Ik voel me met momenten net als vroeger fijn en veilig bij hem, het steunt me als hij me vasthoudt en om gewoon tegen hem aan te liggen. Ik wil hem niet kwijt, ik hou van hem en hij van mij. Dat is niet weg. Het is ook niet dat ik nu acuut bang ben voor hem, maar ergens blijf ik op mijn hoede. En wat ik al schreef, ik sluit me emotioneel een beetje af. Ik kan hem er niet bij hebben om rekening mee te houden. Maar natuurlijk moet dat wel.
Het liefst zet ik de tijd even stil inderdaad, of liever nog terug
Gewoon samen met man genieten van de zwangerschap, dromen, wensen. Ik wil niet dat de dag van de abortus komt, maar als het dan toch moet dan juist liefst zo snel mogelijk. Tegenstrijdige gevoelens allemaal.
Fijn, al die vragen Pausini. Helpt om iets te schrijven en mijn gedachten een beetje op een rijtje te krijgen. Ik ben weer volle dagen aan het werk (had even vakantie, die week van het vele lopen), dus wat minder op pad. Ik sluit me een beetje af voor man nu ik de beslissing genomen heb. Hij weet dat volgende week de afspraak voor abortus staat en ik kan niet zo goed tegen zijn pijn. Hij gaat erg heen en weer tussen mij steunen/achter me staan en me proberen om te praten. Mijn vriendin staat niet achter mijn beslissing en praat ook op me in. En woensdag hadden we weer een afspraak bij FIOM en ook zij gaf aan bang te zijn dat ik er erg spijt van zou krijgen. Ik voel me erg alleen staan. Ik denk dat degene met wie ik vorige week gepraat heb de enige is die mijn beslissing begrijpt, maar zij is een collega en ik wil haar niet teveel lastigvallen hiermee.
Ik vind het lastig met man. Ik voel me met momenten net als vroeger fijn en veilig bij hem, het steunt me als hij me vasthoudt en om gewoon tegen hem aan te liggen. Ik wil hem niet kwijt, ik hou van hem en hij van mij. Dat is niet weg. Het is ook niet dat ik nu acuut bang ben voor hem, maar ergens blijf ik op mijn hoede. En wat ik al schreef, ik sluit me emotioneel een beetje af. Ik kan hem er niet bij hebben om rekening mee te houden. Maar natuurlijk moet dat wel.
Het liefst zet ik de tijd even stil inderdaad, of liever nog terug
Gewoon samen met man genieten van de zwangerschap, dromen, wensen. Ik wil niet dat de dag van de abortus komt, maar als het dan toch moet dan juist liefst zo snel mogelijk. Tegenstrijdige gevoelens allemaal.
vrijdag 10 november 2017 om 17:13
Duckling, sterkte.
Je hebt je besluit genomen, maar kunt daar ook op terugkomen hè? Op je laten inpraten vind ik onzin, maar serieus hun argumenten overwegen kan altijd. Maar vergeet niet dat jij niet met iedereen alle informatie deelt. Het was maar een kort berichtje hier waar een heleboel uit duidelijk werd. En je angst begrijpelijk door werd.
Ik hoorde trouwens via via dat je je ook in het ziekenhuis kunt laten helpen, onder volledige narcose. Mijn huisarts, notabene van de huisartsenpraktijk die aan het ziekenhuis verbonden is, wist dat niet. Hij belde en het was direct geregeld.
Het heft ook nadelen, maar ik ben blij dat ik onder volledige narcose gegaan ben.
Je hebt je besluit genomen, maar kunt daar ook op terugkomen hè? Op je laten inpraten vind ik onzin, maar serieus hun argumenten overwegen kan altijd. Maar vergeet niet dat jij niet met iedereen alle informatie deelt. Het was maar een kort berichtje hier waar een heleboel uit duidelijk werd. En je angst begrijpelijk door werd.
Ik hoorde trouwens via via dat je je ook in het ziekenhuis kunt laten helpen, onder volledige narcose. Mijn huisarts, notabene van de huisartsenpraktijk die aan het ziekenhuis verbonden is, wist dat niet. Hij belde en het was direct geregeld.
Het heft ook nadelen, maar ik ben blij dat ik onder volledige narcose gegaan ben.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
vrijdag 10 november 2017 om 17:48
Feow, dat is zo, ik hou de mogelijkheid ook open om de afspraak af te zeggen. Vriendin vindt dat ik een fantastische moeder zou zijn, dus dat ik het niet kan maken om het weg te laten halen. Relatie verbreken en dan is alles opgelost volgens haar. De hulpverleners kennen wel het hele verhaal. Hun argumenten zijn dat we zo’n sterk stel zijn / dat ik zo sterk ben, dat we goede ouders zouden zijn en dat ik teveel de angst laat regeren omdat zij denken dat het met man goed zal blijven gaan en dat er anders genoeg hulp mogelijk is. En bij man komt het daar ook op neer, plus een boel verdriet om het eventuele afbreken. Het zijn allemaal dingen die ik aldoor heb overdacht en afgewogen de afgelopen weken en die niet voldoende zijn voor mij om het aan te durven.
Onder narcose schreef Inktlijn eerder ook geloof ik. Fijn dat jullie die optie noemen, maar voor mij zou dat het juist nog moeilijker maken geloof ik.
Onder narcose schreef Inktlijn eerder ook geloof ik. Fijn dat jullie die optie noemen, maar voor mij zou dat het juist nog moeilijker maken geloof ik.
vrijdag 10 november 2017 om 17:51
Die vriendin van jou is fout zeg! Als je 'n zaadcel van dit lot uit de loterij uit broedt kom je er nooit meer vanaf want hij is en blijft hoe dan ook de verwekker.duckling schreef: ↑10-11-2017 17:48Feow, dat is zo, ik hou de mogelijkheid ook open om de afspraak af te zeggen. Vriendin vindt dat ik een fantastische moeder zou zijn, dus dat ik het niet kan maken om het weg te laten halen. Relatie verbreken en dan is alles opgelost volgens haar. De hulpverleners kennen wel het hele verhaal. Hun argumenten zijn dat we zo’n sterk stel zijn / dat ik zo sterk ben, dat we goede ouders zouden zijn en dat ik teveel de angst laat regeren omdat zij denken dat het met man goed zal blijven gaan en dat er anders genoeg hulp mogelijk is. En bij man komt het daar ook op neer, plus een boel verdriet om het eventuele afbreken. Het zijn allemaal dingen die ik aldoor heb overdacht en afgewogen de afgelopen weken en die niet voldoende zijn voor mij om het aan te durven.
Onder narcose schreef Inktlijn eerder ook geloof ik. Fijn dat jullie die optie noemen, maar voor mij zou dat het juist nog moeilijker maken geloof ik.
Een goede moeder zorgt er in elk geval voor dat ze geen mishandelende idioot als verwekker voor haar kind kiest. En die optie is er voor jou zodra je hier 'n punt achter hebt gezet. Of dat nu met 'n volgende relatie is, of je besluit op 'n gegeven moment 'n spermadonor te kiezen. In elk geval ben je dan van deze vent (én van zijn genetisch materiaal!!) af.
vrijdag 10 november 2017 om 17:52
Duckling, betekent dit ook dat je nooit een kind samen zal krijgen omdat hij erfelijk belast zou kunnen zijn?
Ik zou toch met die collega praten, zij is de enige die je begrijpt en je hebt haar gewoon nodig.
Jouw vriendin is ook op de hoogte van alles zoals Feow vroeg?
En de HA, ook volledig op de hoogte?
Ik zou toch met die collega praten, zij is de enige die je begrijpt en je hebt haar gewoon nodig.
Jouw vriendin is ook op de hoogte van alles zoals Feow vroeg?
En de HA, ook volledig op de hoogte?
Hatsjikideee...
vrijdag 10 november 2017 om 18:00
**Stukje weg gehaald wegens te herkenbaar en gelezen door TO. Korte samenvatting: het is niet altijd rozegeur en maneschijn als de hulpverlening denkt dat het wel goedkomt.**
De hulpverlening kan je geen garanties geven, ook al zeggen ze dat het niet nog een keer gebeurt. Dat is misschien het meest waarschijnlijke, maar geen garantie.
Ik vind het ook schokkend hoe makkelijk er over jouw gevoelens heen wordt gestapt. Hij heeft je geprobeerd te vermoorden, hij heeft je verkracht. Dat is nogal wat. Besef je zelf eigenlijk wel wat je is aangedaan?
De hulpverlening kan je geen garanties geven, ook al zeggen ze dat het niet nog een keer gebeurt. Dat is misschien het meest waarschijnlijke, maar geen garantie.
Ik vind het ook schokkend hoe makkelijk er over jouw gevoelens heen wordt gestapt. Hij heeft je geprobeerd te vermoorden, hij heeft je verkracht. Dat is nogal wat. Besef je zelf eigenlijk wel wat je is aangedaan?
marijemarije wijzigde dit bericht op 10-11-2017 19:13
46.53% gewijzigd
vrijdag 10 november 2017 om 18:03
Dat die hulpverlening zulke onzin uitkraamt is idd nog schokkender dan die vriendin, want die meid weet waarschijnlijk niet beter.MarijeMarije schreef: ↑10-11-2017 18:00Ik heb lang getwijfeld of ik dit moet opschrijven of niet. Maar ik doe het, omdat ik lees dat je vriendin en de hulpverlening je steeds zeggen dat je het ook alleen kunt, of dat het met man wel goedkomt.
Van een hulporganisatie mag je meer verstand verwachten.
vrijdag 10 november 2017 om 18:19
Redbulletje: ik zie naast de mishandelende idioot waarin hij (hopelijk) tijdelijk veranderde ook veel goede kanten aan man, de jaren waarin we een goede veilige relatie hadden tellen ook. Ik weet nog niet of ik met hem verder wil of niet. Ik weet wel dat ik in deze situatie geen kind wil krijgen, dus de afspraak voor abortus is gepland.
Die eventuele erfelijke belasting speelt voor mij op dit moment geen rol Pausini. Ik heb het nodig om over een langere periode te ervaren of man stabiel blijft en of mijn vertrouwen en gevoel van veiligheid zich herstellen.
Die vriendin is op de hoogte van hoe de zwangerschap ontstaan is en weet dat man suïcidaal en agressief tegen mij is geweest waarvoor ik het huis uit vluchtte en op de SEH terechtkwam en dat er crisisopnames zijn geweest. De huisarts is volledig op de hoogte. Die collega weer vragen durf ik niet zo goed, ik wil niet over haar grenzen gaan. Ik praat vooral met haar als zij het initiatief neemt en dan betekent ze al zoveel voor me dat ik niet meer wil vragen. Dat heb ik een paar keer wel gedaan en dan maakte ze tijd, maar voor mijn gevoel vraag ik al teveel van haar.
Die eventuele erfelijke belasting speelt voor mij op dit moment geen rol Pausini. Ik heb het nodig om over een langere periode te ervaren of man stabiel blijft en of mijn vertrouwen en gevoel van veiligheid zich herstellen.
Die vriendin is op de hoogte van hoe de zwangerschap ontstaan is en weet dat man suïcidaal en agressief tegen mij is geweest waarvoor ik het huis uit vluchtte en op de SEH terechtkwam en dat er crisisopnames zijn geweest. De huisarts is volledig op de hoogte. Die collega weer vragen durf ik niet zo goed, ik wil niet over haar grenzen gaan. Ik praat vooral met haar als zij het initiatief neemt en dan betekent ze al zoveel voor me dat ik niet meer wil vragen. Dat heb ik een paar keer wel gedaan en dan maakte ze tijd, maar voor mijn gevoel vraag ik al teveel van haar.
vrijdag 10 november 2017 om 18:29
MarijeMarije, dank dat je het toch hebt geschreven. Zo’n soort scenario is precies waar ik bang voor ben, ook al is het niet waarschijnlijk. Op dit moment is alles nog zo kort geleden (en misschien nog niet eens helemaal tot mij doorgedrongen, laat staan verwerkt), dat ik helemaal niet op waarschijnlijkheden durf/wil afgaan. Als we een paar jaar verder zijn en man gewoon weer zichzelf zoals tot een jaar geleden is en blijft, dan ziet het er denk ik heel anders uit. Maar dat is nu gewoon nog niet aan de orde.
De hulpverleners zien denk ik de man op wie ik ooit verliefd werd, van wie ik hou, en kunnen zich blijkbaar niet meer voorstellen hoe hij tijdens de psychose was, laat staan hoe dat voor mij was. Dat begrijp ik niet, maar ik zie het terug bij alle professionals waar we contact mee hebben, van verschillende organisaties, disciplines.
De hulpverleners zien denk ik de man op wie ik ooit verliefd werd, van wie ik hou, en kunnen zich blijkbaar niet meer voorstellen hoe hij tijdens de psychose was, laat staan hoe dat voor mij was. Dat begrijp ik niet, maar ik zie het terug bij alle professionals waar we contact mee hebben, van verschillende organisaties, disciplines.
vrijdag 10 november 2017 om 18:36
Duck,
Ik vind jullie als stel ook sterk overkomen.
Je moet wel een héél stevige basis hebben en hoop dat het ooit weer goedkomt om niet heel rap te verhuizen als je partner je van het leven heeft willen beroven. Heel veel liefde, vertrouwen en hoop en ratio hebben om te willen leven naar 'dit was een psychose en niet de persoonlijkheid van mijn partner' 'dit was een verkeerde handeling door de combinatie alcohol/medicijnen in plaats van een nare man'
Heb je wel aan de hulpverleners laten weten dat het niet alleen gaat om het vertrouwen in de toekomst, maar ook om het herstellen van het verleden voor je in staat bent om te gaan voor een kind?
Even voor jou: als je nu kiest voor abortus omdat jij eerst moet herstellen en verwerken kan je echt, écht ooit in de toekomst besluiten wél een kind te willen met deze man. Niet dit kind, maar een kind waar je wel klaar voor bent. En als je dat nu niet bent ben je dat nu niet. En dat is verdrietig genoeg.
Ik zou trouwens ook wel zichtbaar kwaad worden op rooskleurige hulpverleners. Alles zou potjandorie koek en ei zijn. Hoe lang al? En hoe kort geleden bleek er tóch nog een dingetje te zijn, namelijk een onverwachte reactie op de combinatie van alcohol en medicatie? En ik zou ook boos zijn als ze de heftige dingen die jij hebt meegemaakt even wegwapperen met 'zo sterk'.
Ik vind jullie als stel ook sterk overkomen.
Je moet wel een héél stevige basis hebben en hoop dat het ooit weer goedkomt om niet heel rap te verhuizen als je partner je van het leven heeft willen beroven. Heel veel liefde, vertrouwen en hoop en ratio hebben om te willen leven naar 'dit was een psychose en niet de persoonlijkheid van mijn partner' 'dit was een verkeerde handeling door de combinatie alcohol/medicijnen in plaats van een nare man'
Heb je wel aan de hulpverleners laten weten dat het niet alleen gaat om het vertrouwen in de toekomst, maar ook om het herstellen van het verleden voor je in staat bent om te gaan voor een kind?
Even voor jou: als je nu kiest voor abortus omdat jij eerst moet herstellen en verwerken kan je echt, écht ooit in de toekomst besluiten wél een kind te willen met deze man. Niet dit kind, maar een kind waar je wel klaar voor bent. En als je dat nu niet bent ben je dat nu niet. En dat is verdrietig genoeg.
Ik zou trouwens ook wel zichtbaar kwaad worden op rooskleurige hulpverleners. Alles zou potjandorie koek en ei zijn. Hoe lang al? En hoe kort geleden bleek er tóch nog een dingetje te zijn, namelijk een onverwachte reactie op de combinatie van alcohol en medicatie? En ik zou ook boos zijn als ze de heftige dingen die jij hebt meegemaakt even wegwapperen met 'zo sterk'.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
vrijdag 10 november 2017 om 19:05
Ja, dit is wel de essentie hè..?feow schreef: ↑10-11-2017 18:36
Heb je wel aan de hulpverleners laten weten dat het niet alleen gaat om het vertrouwen in de toekomst, maar ook om het herstellen van het verleden voor je in staat bent om te gaan voor een kind?
Even voor jou: als je nu kiest voor abortus omdat jij eerst moet herstellen en verwerken kan je echt, écht ooit in de toekomst besluiten wél een kind te willen met deze man. Niet dit kind, maar een kind waar je wel klaar voor bent. En als je dat nu niet bent ben je dat nu niet. En dat is verdrietig genoeg.
Hatsjikideee...
