Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 om 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
vrijdag 10 november 2017 om 19:08
Ik weet niet of dat alleen een sterke basis is feow. Het speelt zeker wel mee, we hadden het gewoon echt heel lang heel goed samen, ik heb me nooit eerder onveilig gevoeld bij hem. De agressie die hij had tijdens de psychose kende ik ook helemaal niet van hem, ik geloof niet dat hij ooit ook maar tegen me heeft geschreeuwd. Maar de andere kant is dat ik van vroeger veel gewend ben aan geweld en onveiligheid. Daardoor ervaar ik het denk ik als minder heftig (ik ben wel wat gewend) en werkt mijn zelfbeschermingsmechanisme misschien niet zo goed (ik dacht vaak: ik kan het wel aan). Dat soort dingen, ook hoe ik mocht het nodig zijn in de toekomst beter voor mezelf kan zorgen, wil ik graag uitzoeken met de psycholoog.
Ik weet eigenlijk niet of ik expliciet gezegd heb dat ik moet herstellen van wat er allemaal gebeurd is. Dat lijkt me eigenlijk ook zo vanzelfsprekend, maar misschien had ik daar wel duidelijker over moeten zijn. Ik val een beetje stil als er zo positief gedaan wordt en de heftigheid wordt weggewapperd (mooi woord). Het verbijstert me meer dan dat ik er boos van word. En het verwart me, brengt me aan het twijfelen, hoewel dat langzamerhand wel weg is.
Dankjewel dat je dat benoemt over de toekomst.
Ik weet eigenlijk niet of ik expliciet gezegd heb dat ik moet herstellen van wat er allemaal gebeurd is. Dat lijkt me eigenlijk ook zo vanzelfsprekend, maar misschien had ik daar wel duidelijker over moeten zijn. Ik val een beetje stil als er zo positief gedaan wordt en de heftigheid wordt weggewapperd (mooi woord). Het verbijstert me meer dan dat ik er boos van word. En het verwart me, brengt me aan het twijfelen, hoewel dat langzamerhand wel weg is.
Dankjewel dat je dat benoemt over de toekomst.
vrijdag 10 november 2017 om 22:15
Ik vind het zó heftig wat ik van je lees, en zó logisch dat je niet zomaar hersteld bent en huppakee van een op deze manier ontstane zwangerschap gaat genieten. Ik hoop dat die collega zelf naar je toe komt en dat je je toch gesteund voelt. Ja, je krijgt vast spijt (soms, en dan hoop ik dat je dus lief voor jezelf bent), en ja, je bent vast een goede moeder (ik hoop dat je dat wordt als je er - weer - aan toe bent), en ja, je man blijft vast reuze stabiel (hoop ik van harte), maar dat doet helemaal niks af aan wat er gebeurt is en aan wat je moet verwerken. Oh meid, wat wens ik je veel steun toe en veel liefde.
(Niet dat ik denk dat je het niet alleen kunt allemaal, want dat kun je en dat doe je nu dus ook, maar het klinkt verrekte eenzaam en dat zou niet nodig moeten zijn).
(Niet dat ik denk dat je het niet alleen kunt allemaal, want dat kun je en dat doe je nu dus ook, maar het klinkt verrekte eenzaam en dat zou niet nodig moeten zijn).
Go green, fuck a vegetarian
zaterdag 11 november 2017 om 22:07
Lief dat je het vraagt pausini. Vandaag de hele dag op pad geweest, met mensen die van niks weten. Dat was wel even fijn als afleiding. Thuis valt het me een beetje zwaar. We zitten ons allebei ongelukkig te voelen en we weten niet meer wat we tegen elkaar moeten zeggen. Misschien zo nog maar even een rondje lopen samen.
zaterdag 11 november 2017 om 23:07
Duck,
Valt ook tegen je man te zeggen dat je nu nog niet klaar bent voor een kind omdat je eerst moet verwerken en dat je besluit niet per definitie betekent dat je misschien ooit in de toekomst anders tegen een zwangerschap aan zult kijken?
En zijn de hulpverleners nu extra alert voor de stress waar jullie nu doorheen gaan?
Heel veel sterkte.
En ik weet niet of jij er wat mee kan/aan hebt, maar naast het snoeiharde eerlijk zijn waar ik eerder over schreef is er nog iets waar ik me achteraf aan vast kon houden. Mijn moment waarop ik in gedachten vlak voor ik onder narcose ging 'afscheid' nam... Het is persoonlijk en zweverig, maar het was iets met liefde en hetspijtmezo. Dat was alles wat ik kon geven toen ik alles afbrak, maar ondanks alles ben ik blij dat ik dat moment had en nog weet.
Valt ook tegen je man te zeggen dat je nu nog niet klaar bent voor een kind omdat je eerst moet verwerken en dat je besluit niet per definitie betekent dat je misschien ooit in de toekomst anders tegen een zwangerschap aan zult kijken?
En zijn de hulpverleners nu extra alert voor de stress waar jullie nu doorheen gaan?
Heel veel sterkte.
En ik weet niet of jij er wat mee kan/aan hebt, maar naast het snoeiharde eerlijk zijn waar ik eerder over schreef is er nog iets waar ik me achteraf aan vast kon houden. Mijn moment waarop ik in gedachten vlak voor ik onder narcose ging 'afscheid' nam... Het is persoonlijk en zweverig, maar het was iets met liefde en hetspijtmezo. Dat was alles wat ik kon geven toen ik alles afbrak, maar ondanks alles ben ik blij dat ik dat moment had en nog weet.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 12 november 2017 om 07:49
Heb je dit topic gelezen? Ze is ook verkracht door haar (tijdelijk ontoerekeningsvatbare) man, en zie hoe serieus er mee omgegaan wordt en hoeveel ruimte ze krijgt/neemt/nodig heeft. Door jouw zwangerschap is er een extra component, nog meer te verwerken, dus misschien heb je wat aan de tips daar.
seks/is-dit-ok/list_messages/390616
seks/is-dit-ok/list_messages/390616
Go green, fuck a vegetarian
zondag 12 november 2017 om 09:25
Man weet dat dit een beslissing is voor nu, dat het in de toekomst anders kan zijn. Dat maakt voor hem niet zoveel uit, het gaat hem juist om nu, om déze zwangerschap. Dat snap ik wel, voor mij zit het verdriet ook daarin, niet zo in wat er in de toekomst wel/niet kan.
Ik weet niet of de hulpverlening nu extra alert is, daar is niet over gesproken in elk geval.
Wat mooi en verdrietig wat je schrijft over jouw moment van afscheid Feow. Ik denk dat zoiets voor mij ook heel belangrijk zou kunnen zijn.
Koffiekop, fijn dat je dat benoemt, over mogen rouwen. Het voelt zo stom om zo verdriet te zijn terwijl ik er zelf voor kies. Ik hoop dat ik als het voorbij is wat meer ruimte voel inderdaad.
Oceanide dank voor de tip, ik heb er wat van gelezen. Heftig verhaal. Ik lees inderdaad het verschil in reacties van hulpverleners en de ruimte. Mijn eerste reactie is dat ik dat niet nodig heb, dat ik het zo ook wel red, dat het lang zo erg niet is, maar ik weet ook wel dat dat misschien niet klopt. Ik ga erover nadenken.
Ik weet niet of de hulpverlening nu extra alert is, daar is niet over gesproken in elk geval.
Wat mooi en verdrietig wat je schrijft over jouw moment van afscheid Feow. Ik denk dat zoiets voor mij ook heel belangrijk zou kunnen zijn.
Koffiekop, fijn dat je dat benoemt, over mogen rouwen. Het voelt zo stom om zo verdriet te zijn terwijl ik er zelf voor kies. Ik hoop dat ik als het voorbij is wat meer ruimte voel inderdaad.
Oceanide dank voor de tip, ik heb er wat van gelezen. Heftig verhaal. Ik lees inderdaad het verschil in reacties van hulpverleners en de ruimte. Mijn eerste reactie is dat ik dat niet nodig heb, dat ik het zo ook wel red, dat het lang zo erg niet is, maar ik weet ook wel dat dat misschien niet klopt. Ik ga erover nadenken.
zondag 12 november 2017 om 19:39
zondag 12 november 2017 om 21:28
Minder erg, hoor je wat je zegt? Het heeft (veel) langer geduurd dat je moest vrezen voor je leven omdat je man zichzelf niet was en je notabene wilde vermoorden(!). En een tijdje later heeft ie je verkracht, onder invloed van medicijnen. Sorry dat ik het zo bot zeg, het helpt jou vast om het niet in die termen te bedenken, maar er is je ontzettend veel aangedaan en jij (en die suffe hulpverleners waarvan ik zou willen dat er iemand echt voor jou is) bagatelliseert het want: het gaat nu toch wel weer? Lieve schat, je mag dit heel, heel erg en traumatisch vinden. Voor jou, dat jou dat aangedaan is. Vind je het gek dat je het moeilijk vindt om te weten hoe je moet reageren, wat je moet voelen?
Je redt het heus wel, je klinkt sterk en verstandig, maar er valt niks te bagatelliseren.
Je redt het heus wel, je klinkt sterk en verstandig, maar er valt niks te bagatelliseren.
Go green, fuck a vegetarian
zondag 12 november 2017 om 21:40
Eens.Oceanide schreef: ↑12-11-2017 21:28Lieve schat, je mag dit heel, heel erg en traumatisch vinden. Voor jou, dat jou dat aangedaan is. Vind je het gek dat je het moeilijk vindt om te weten hoe je moet reageren, wat je moet voelen?
Je redt het heus wel, je klinkt sterk en verstandig, maar er valt niks te bagatelliseren.
maandag 13 november 2017 om 10:59
Och, jij ook al Pausini... Bijzonder en fijn dat zoveel mensen vanuit hun eigen ervaring willen reageren, dat is vast niet makkelijk. Alsof je een deel van jezelf vermoordt, ja, dat is precies wat ik nu vooraf al voel.
Confronterende reactie Oceanide. Wel goed misschien, het bagatelliseren zal vast niet handig zijn. Het dringt nog niet helemaal door wat er allemaal gebeurd is en had kunnen gebeuren.
Ik probeer te werken maar kan me helemaal niet concentreren, zit aldoor tranen weg te slikken. Maar naar huis wil ik ook niet.
Confronterende reactie Oceanide. Wel goed misschien, het bagatelliseren zal vast niet handig zijn. Het dringt nog niet helemaal door wat er allemaal gebeurd is en had kunnen gebeuren.
Ik probeer te werken maar kan me helemaal niet concentreren, zit aldoor tranen weg te slikken. Maar naar huis wil ik ook niet.
maandag 13 november 2017 om 12:27
Ik wil je graag een hart onder de riem steken. Ik vind het moeilijk om je meningloos te steunen, want ik heb het idee dat je dat het fijnst vindt nu. Voor wat het waard is: ik denk, net als Oceanide, dat de verschillen tussen de situatie in het topic dat hier gepost werd en jouw situatie maar minimaal zijn. Eerlijk gezegd dacht ik dat het dezelfde situatie was met een andere nick, tot ik las dat ze inmiddels apart wonen.
Ik gun jou net zo'n fijne therapeut als die TO. Ik hoop ook heel erg dat je mensen kunt vinden die deze zorg met je kunnen delen. Dit zijn geen dingen die grotendeels alleen zou moeten doen en je man kan je hier niet in helpen. Heb je een plek om morgen te verblijven? Of moet je weer naar huis na de ingreep? Kan je man elders zijn? Of wil je dit samen doen?
Heel veel sterkte in ieder geval.
Ik gun jou net zo'n fijne therapeut als die TO. Ik hoop ook heel erg dat je mensen kunt vinden die deze zorg met je kunnen delen. Dit zijn geen dingen die grotendeels alleen zou moeten doen en je man kan je hier niet in helpen. Heb je een plek om morgen te verblijven? Of moet je weer naar huis na de ingreep? Kan je man elders zijn? Of wil je dit samen doen?
Heel veel sterkte in ieder geval.
maandag 13 november 2017 om 13:34
Pantax schreef: ↑13-11-2017 12:27Ik gun jou net zo'n fijne therapeut als die TO. Ik hoop ook heel erg dat je mensen kunt vinden die deze zorg met je kunnen delen. Dit zijn geen dingen die grotendeels alleen zou moeten doen en je man kan je hier niet in helpen. Heb je een plek om morgen te verblijven? Of moet je weer naar huis na de ingreep? Kan je man elders zijn? Of wil je dit samen doen?
Heel veel sterkte in ieder geval.
Eens. En vanmiddag gewoon een heel eind gaan lopen door bos/op strand? Je man morgen elders lijkt me een goeie start. Misschien kan die vriendin even over haar geen abortus standpunt heen stappen (hier lezen?) en je morgen steunen?
Go green, fuck a vegetarian
maandag 13 november 2017 om 14:27
Ik zou je echt met klem willen aanraden om iemand hierbij te betrekken. Het kan je heel erg helpen om het niet alleen te hoeven doen, om je gedachten en overwegingen uit te spreken tegen iemand. En ook praktisch: om morgen iemand te hebben die met je meegaat, die je steunt, die je erheen rijdt en die je daarna vertroetelt. Zoek alsjeblieft iemand. Iemand die niet je man is. Je hoeft het niet alleen te doen
maandag 13 november 2017 om 15:53
Ik weet echt niet wie. Man zeker niet inderdaad, vriendin blijft op me inpraten dus wil ik ook niet. En verder weet niemand het en weet ik ook niet wie ik nog wel zou kunnen/willen inlichten. Andere goede vriendinnen zijn op reis/zwanger/net een baby/bezig met vruchtbaarheidsbehandeling/gelovig/overspannen. En mensen die verder weg staan, wil ik niet inlichten. En ik weet ook niet waar ik morgen heen moet na afloop. Man wegsturen kan wel, maar denk niet dat ik me thuis veilig voel (áls hij doordraait komt hij vast toch naar naar huis). Het is goed dat je vraagt en aandringt Pantax, want ik moet wel een plan hebben, maar ik weet het even niet.
