Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 om 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
dinsdag 28 november 2017 om 21:07
Mijn gevoel en gedachten zijn in beweging gezet. Nu gaat het alle kanten op, wat heftig is maar ik nu ook wel aan kan (was de conclusie bij de psych vandaag). Er gaat veel door mijn hoofd van wat er eigenlijk allemaal gebeurd is het afgelopen jaar. Ik ben aldoor maar doorgegaan, zonder nadenken. Ik realiseer me nu dat ik enorme risico’s heb genomen, dat had heel verkeerd af kunnen lopen. Ik probeer op een rijtje te krijgen wat maakte dat ik mezelf niet goed genoeg beschermde. En misschien doe ik dat nu ook niet door gewoon weer door te werken, ik weet het niet zo goed.
dinsdag 28 november 2017 om 21:42
Bepaalde zaken in het leven hebben mij zo overvallen, dat was niet bij te benen. Dat lijkt me bij jou toch zeker ook het geval geweest. Het is nogal wat allemaal! Het lijkt me heel goed om nu eens rustig terug te kijken. Ofdat dat lukt naast je "normale" leven zal wel blijken. Je hebt in ieder geval een psychologe die je even terug kan fluiten en hopelijk raak je ook in rustiger vaarwater nu.
Uiteindelijk vind ik dat je heel veel verantwoordelijkheid genomen hebt trouwens. Best vanuit een eenzame positie maar je bent je eigen koers blijven varen. Knap hoor! Dat doen veel mensen je niet na.
Sterkte en rustig aan maar weer!
Uiteindelijk vind ik dat je heel veel verantwoordelijkheid genomen hebt trouwens. Best vanuit een eenzame positie maar je bent je eigen koers blijven varen. Knap hoor! Dat doen veel mensen je niet na.
Sterkte en rustig aan maar weer!
zaterdag 2 december 2017 om 21:46
Het topic heeft zijn doel gediend in de zin dat ik mijn beslissing heb genomen. Dat was mijn oorspronkelijke vraag. Door alle verschillende reacties werd duidelijker voor mij wat ik wilde/moest doen. Dat ik daarbij zoveel steun, betrokkenheid en (kritisch) meedenken kreeg, betekent enorm veel voor me.
Nu is het urgente er wel af en dat houdt me een beetje tegen om ‘zomaar’ wat te schrijven merk ik. Toch heb ik daar wel behoefte aan, heel fijn dat je ernaar vraagt pausini.
Ik voel me niet zo goed vandaag. Ik heb de hele week gewoon gewerkt en alles was weer net als anders. Ik hield het prima vol dacht ik, maar vandaag lig ik alleen maar op de bank te slapen. Ik voel me een beetje verdoofd, ik doe gezellig met iedereen, doe mijn werk, sta klaar voor anderen, maar ik ben er niet helemaal bij. Dat voelt niet fijn.
Met alles wat gebeurd is op een rijtje krijgen, wat ik dinsdag schreef, ben ik gauw weer gestopt. Makkelijker om afleiding te zoeken, maar misschien doe ik daar geen goed aan. Ik heb moeite met mezelf, eigenlijk met dat ik er niet meer last van heb, gewoon kan functioneren. Bij man denk ik af en toe weer wat depressieve trekjes te zien, maar waarschijnlijk is het meer dat ik daar nu overgevoelig voor ben. Ik voel me alleen en voel me nergens echt fijn. Het liefst zou ik nu voor die zonvakantie gaan zoals Redbulletje aanraadde, maar ik denk niet dat ik dat met mijn werk kan regelen. Misschien in de kerstvakantie, dan heb ik iets om naar uit te kijken in elk geval.
Nu is het urgente er wel af en dat houdt me een beetje tegen om ‘zomaar’ wat te schrijven merk ik. Toch heb ik daar wel behoefte aan, heel fijn dat je ernaar vraagt pausini.
Ik voel me niet zo goed vandaag. Ik heb de hele week gewoon gewerkt en alles was weer net als anders. Ik hield het prima vol dacht ik, maar vandaag lig ik alleen maar op de bank te slapen. Ik voel me een beetje verdoofd, ik doe gezellig met iedereen, doe mijn werk, sta klaar voor anderen, maar ik ben er niet helemaal bij. Dat voelt niet fijn.
Met alles wat gebeurd is op een rijtje krijgen, wat ik dinsdag schreef, ben ik gauw weer gestopt. Makkelijker om afleiding te zoeken, maar misschien doe ik daar geen goed aan. Ik heb moeite met mezelf, eigenlijk met dat ik er niet meer last van heb, gewoon kan functioneren. Bij man denk ik af en toe weer wat depressieve trekjes te zien, maar waarschijnlijk is het meer dat ik daar nu overgevoelig voor ben. Ik voel me alleen en voel me nergens echt fijn. Het liefst zou ik nu voor die zonvakantie gaan zoals Redbulletje aanraadde, maar ik denk niet dat ik dat met mijn werk kan regelen. Misschien in de kerstvakantie, dan heb ik iets om naar uit te kijken in elk geval.
zaterdag 2 december 2017 om 23:48
Fijn je reageert Duckling. Het is me allemaal ook wat wat je te verwerken hebt!
Denk dat het een prima strategie is om het te nemen hoe het komt. Je gaat toch nog naar therapie, word je daar wat wijzer van, kun je daar je ei kwijt en kun je daar je manier van reageren onder de loep nemen?
Je man heeft natuurlijk ook heel wat te verstouwen gehad.
Die zonvakantie.... dat is een uitstekend idee!
Denk dat het een prima strategie is om het te nemen hoe het komt. Je gaat toch nog naar therapie, word je daar wat wijzer van, kun je daar je ei kwijt en kun je daar je manier van reageren onder de loep nemen?
Je man heeft natuurlijk ook heel wat te verstouwen gehad.
Die zonvakantie.... dat is een uitstekend idee!
Hatsjikideee...
zondag 3 december 2017 om 08:25
Dat is de kern voor nu: je voelt je alleen en nergens echt fijn. Neem je tijd...dit proces zal anders verlopen dan jij nu denkt dat het zal gaan. Zolang jij probeert te sturen zal dat onwerkelijke gevoel bij je blijven. Het is niet niks wat je hebt moeten doorstaan het afgelopen jaar.
Wat ik tussen de regels door lees is dat je je afvraagt of je eigen veiligheid, gezondheid en welbevinden wel (voldoende) prioriteit heeft voor je.
Want hoe je in het ziekenhuis bent beland, was dat onachtzaamheid? Op straat 'out' gaan, betekende dat dat je door je fysieke grenzen heen denderde en niet op tijd medische hulp hebt ingeschakeld? Of overviel het je?
Tav man, zijn psychose en idéé fixe van een familiedrama, wás je echt zo onverschillig naar jezelf? Of heb je zo goed en zo kwaad mogelijk de situaties ingeschat en heb je gezien dat je dat adequaat kan? Of was het een beetje allebei? Of geen van dit al?
Het klopt ook hè, dat je een groot deel van dit proces alléén moet doen, en een laag hb maakt dat je je weken (maanden) niet lekker voelt.
Heb veel respect voor je en hoe je zo eerlijk mogelijk met jezelf en de situatie om wilt gaan.
Wat ik tussen de regels door lees is dat je je afvraagt of je eigen veiligheid, gezondheid en welbevinden wel (voldoende) prioriteit heeft voor je.
Want hoe je in het ziekenhuis bent beland, was dat onachtzaamheid? Op straat 'out' gaan, betekende dat dat je door je fysieke grenzen heen denderde en niet op tijd medische hulp hebt ingeschakeld? Of overviel het je?
Tav man, zijn psychose en idéé fixe van een familiedrama, wás je echt zo onverschillig naar jezelf? Of heb je zo goed en zo kwaad mogelijk de situaties ingeschat en heb je gezien dat je dat adequaat kan? Of was het een beetje allebei? Of geen van dit al?
Het klopt ook hè, dat je een groot deel van dit proces alléén moet doen, en een laag hb maakt dat je je weken (maanden) niet lekker voelt.
Heb veel respect voor je en hoe je zo eerlijk mogelijk met jezelf en de situatie om wilt gaan.
zondag 3 december 2017 om 16:37
Dank voor jullie reacties 
Bij de psych werkt het nog niet zo, het klikt op zich wel, maar ik heb er niet zoveel aan. Het blijft een beetje bij wat ik zelf al had bedacht. Ik heb juist behoefte aan iemand die zorgt voor verdieping, kritische vragen, andere perspectieven, dat soort dingen (de vragen die jullie stellen eigenlijk). Ik zal dat bespreken als ik haar weer zie.
Het klopt wat je schrijft Hanke, ik vraag me dat inderdaad af. Het in het ziekenhuis belanden was grotendeels onachtzaamheid (moet ik tot mijn schaamte bekennen). Ik wist dat ik teveel bloed verloor, te weinig at en sliep en het niet goed ging, maar het kon me niet schelen. Ik denderde door en het lukte me niet meer om hulp in te schakelen.
Bij de hele situatie met man lag dat wel genuanceerder (vind ik). Het begon natuurlijk met dat hij kanker kreeg en het er in eerste instantie erg slecht uitzag. Alle focus lag op hem, op hopen dat hij het zou redden, bang zijn hem te verliezen. Toen hij daarna depressief en suïcidaal werd was dat niet anders eigenlijk. En toen hij mij ging betrekken in zijn doodswens/-plannen heb ik geprobeerd ons allebei veilig te houden, maar lag mijn focus nog steeds vooral bij hem. Ik heb ook een aantal keer wel de crisisdienst of zelfs de politie ingeschakeld of een opname geregeld, maar hij werd daar alleen maar slechter van, dus als ik dat kon vermijden, deed ik dat. Daarin heb ik achteraf erg grote en misschien onverantwoorde risico’s genomen, maar op dat moment kon ik niet anders. Die situaties wil ik graag door; waar had ik het anders aan moeten/kunnen pakken, hoe dan, waarom deed ik dat niet, etc.
Bij de psych werkt het nog niet zo, het klikt op zich wel, maar ik heb er niet zoveel aan. Het blijft een beetje bij wat ik zelf al had bedacht. Ik heb juist behoefte aan iemand die zorgt voor verdieping, kritische vragen, andere perspectieven, dat soort dingen (de vragen die jullie stellen eigenlijk). Ik zal dat bespreken als ik haar weer zie.
Het klopt wat je schrijft Hanke, ik vraag me dat inderdaad af. Het in het ziekenhuis belanden was grotendeels onachtzaamheid (moet ik tot mijn schaamte bekennen). Ik wist dat ik teveel bloed verloor, te weinig at en sliep en het niet goed ging, maar het kon me niet schelen. Ik denderde door en het lukte me niet meer om hulp in te schakelen.
Bij de hele situatie met man lag dat wel genuanceerder (vind ik). Het begon natuurlijk met dat hij kanker kreeg en het er in eerste instantie erg slecht uitzag. Alle focus lag op hem, op hopen dat hij het zou redden, bang zijn hem te verliezen. Toen hij daarna depressief en suïcidaal werd was dat niet anders eigenlijk. En toen hij mij ging betrekken in zijn doodswens/-plannen heb ik geprobeerd ons allebei veilig te houden, maar lag mijn focus nog steeds vooral bij hem. Ik heb ook een aantal keer wel de crisisdienst of zelfs de politie ingeschakeld of een opname geregeld, maar hij werd daar alleen maar slechter van, dus als ik dat kon vermijden, deed ik dat. Daarin heb ik achteraf erg grote en misschien onverantwoorde risico’s genomen, maar op dat moment kon ik niet anders. Die situaties wil ik graag door; waar had ik het anders aan moeten/kunnen pakken, hoe dan, waarom deed ik dat niet, etc.
zondag 3 december 2017 om 18:42
Maar is dat niet het paard achter de wagen spannen? Je hebt naar eer en geweten gehandeld en jij bent niet de enige die niet heeft kunnen voorzien hoe die toestand zo lang heeft kunnen duren en totaal uit de hand liep.
Heeft het iets met schuldgevoel te maken?
Had jij iets kunnen voorkomen?
Misschien heb je eerder iets aan een evalutiegesprek met zijn toenmalige psychiatrische behandelaar (hebben die geen steken laten vallen?).
Heeft het iets met schuldgevoel te maken?
Had jij iets kunnen voorkomen?
Misschien heb je eerder iets aan een evalutiegesprek met zijn toenmalige psychiatrische behandelaar (hebben die geen steken laten vallen?).
Hatsjikideee...
zondag 3 december 2017 om 23:55
Dat is een duidelijke vraag Hanke, dank. Misschien is dat het paard achter de wagen spannen Pausini. Ik heb gedaan wat ik op dat moment kon en het beste achtte. Maar daarin heb ik te weinig voor mijn eigen veiligheid gezorgd, alleen al omdat ik meerdere keren in het ziekenhuis ben beland. Ik wil wel graag voor mezelf duidelijk krijgen hoe dat kwam, zodat ik dat een volgende keer kan voorkomen (hopelijk komt die niet, maar toch). Het is meer dat dan schuldgevoel denk ik. Ik heb bij de behandelaars van man wel telkens aangegeven dat hij agressief was, maar daar werd niet op doorgevraagd en ik heb pas later verteld wat er eigenlijk speelde. Daarna werd er wel iets adequater gereageerd, maar alsnog bleef het gebeuren dat het thuis uit de hand liep en ik weer moest afwegen of en welke hulp ik in zou roepen, vaak middenin de nacht. Het zou misschien wel fijn zijn om eens de mensen te spreken die toen betrokken waren. Ik weet niet of ze echt steken hebben laten vallen, maar ik stond wel erg alleen.
maandag 4 december 2017 om 10:52
Jeetje, ik krijg ook wel de indruk dat er weinig aandacht is voor "de partner van" vanuit de zorg?
Logisch misschien maar je komt er dan wel erg alleen voor te staan inderdaad.
Als ik googel vind ik wel verschillende organisaties voor familieleden van iemand met psychiatrische problemen. Misschien zou je die eens kunnen benaderen?
Logisch misschien maar je komt er dan wel erg alleen voor te staan inderdaad.
Als ik googel vind ik wel verschillende organisaties voor familieleden van iemand met psychiatrische problemen. Misschien zou je die eens kunnen benaderen?
maandag 4 december 2017 om 11:09
Misschien hebben hulpverleners de situatie toen onderschat, net zoals de hulpverleners deden toen jij met de hulpvraag over abortus kwam? Kan het zijn dat jij vrij rustig reageert in zo’n situatie, misschien zelfs dingen downgrade? Omdat je vanuit je jeugd zo’n situatie bijna als normaal bent gaan ervaren?
Ik zeg maar wat hoor, ik ben geen psycholoog, maar ik kan me voorstellen dat het over je grenzen heengaan uit je jeugd voortkomt. Misschien heb je nooit geleerd/ervaren dat je er mag zijn, dat je het waard bent. En ik vermoed dat jouw man jou dat gevoel in de begin jaren juist wel heeft meegegeven.
Geeft de psycholoog jou een gerichte opdracht mee, waar je thuis over kunt schrijven? Ik schreef bijvoorbeeld een paar keer per week over een bepaald onderwerp en stuurde dat vóór de nieuwe afspraak door. Dat was fijn want zo had ik een leidraad.
Over die vakantie, dat lijkt me een heel goed idee. Even een andere omgeving. Misschien zou je kunnen kijken of dat lukt met de kerstvakantie? Wij zijn een paar maanden na de abortus een midweek weggeweest en ik vond dat heel fijn. Je bent dan gericht bezig om uitjes te ondernemen, uit eten te gaan (en andere heel belangrijke dingen
) waardoor ik mijn gedachten kon verzetten.
Ik zeg maar wat hoor, ik ben geen psycholoog, maar ik kan me voorstellen dat het over je grenzen heengaan uit je jeugd voortkomt. Misschien heb je nooit geleerd/ervaren dat je er mag zijn, dat je het waard bent. En ik vermoed dat jouw man jou dat gevoel in de begin jaren juist wel heeft meegegeven.
Geeft de psycholoog jou een gerichte opdracht mee, waar je thuis over kunt schrijven? Ik schreef bijvoorbeeld een paar keer per week over een bepaald onderwerp en stuurde dat vóór de nieuwe afspraak door. Dat was fijn want zo had ik een leidraad.
Over die vakantie, dat lijkt me een heel goed idee. Even een andere omgeving. Misschien zou je kunnen kijken of dat lukt met de kerstvakantie? Wij zijn een paar maanden na de abortus een midweek weggeweest en ik vond dat heel fijn. Je bent dan gericht bezig om uitjes te ondernemen, uit eten te gaan (en andere heel belangrijke dingen
) waardoor ik mijn gedachten kon verzetten.
maandag 4 december 2017 om 19:41
Dank voor het advies Sam, daar ga ik eens naar kijken. De zorg was echt gericht op man inderdaad, ook wel logisch op zich.
Klopt helemaal wat je schrijft Inktlijn. Door mijn jeugd vond ik het allemaal wat minder schokkend denk ik. Ik schaamde me ook en wilde man beschermen. Dat alles maakte dat ik heel lang niemand vertelde hoe echt ging. Zelfs toen ik de ernst wel inzag en het echt niet meer volhield, kreeg ik dat (blijkbaar) niet goed overgebracht. Ik blijf heel lang gewoon functioneren, kom rustig en rationeel over waarschijnlijk. Het lukte me niet om aan de buitenkant te laten zien wat er van binnen gebeurde. Nog steeds niet zo geloof ik. Dat stukje over er mogen zijn en het waard zijn is ook echt de spijker op zijn kop. Dat gevoel gaf man me voor het eerst inderdaad, maar is nu ver te zoeken.
De psycholoog geeft geen opdrachten mee tot nu toe. Wel een goed idee om wat dingen op te schrijven en te laten lezen, schrijven is makkelijker voor me dan praten.
Klopt helemaal wat je schrijft Inktlijn. Door mijn jeugd vond ik het allemaal wat minder schokkend denk ik. Ik schaamde me ook en wilde man beschermen. Dat alles maakte dat ik heel lang niemand vertelde hoe echt ging. Zelfs toen ik de ernst wel inzag en het echt niet meer volhield, kreeg ik dat (blijkbaar) niet goed overgebracht. Ik blijf heel lang gewoon functioneren, kom rustig en rationeel over waarschijnlijk. Het lukte me niet om aan de buitenkant te laten zien wat er van binnen gebeurde. Nog steeds niet zo geloof ik. Dat stukje over er mogen zijn en het waard zijn is ook echt de spijker op zijn kop. Dat gevoel gaf man me voor het eerst inderdaad, maar is nu ver te zoeken.
De psycholoog geeft geen opdrachten mee tot nu toe. Wel een goed idee om wat dingen op te schrijven en te laten lezen, schrijven is makkelijker voor me dan praten.
maandag 4 december 2017 om 19:43
Misschien doe je het al, maar ik heb een keer de tip gekregen om een notitieboekje/schrift/etc op je nachtkastje te leggen. Mocht je niet kunnen slapen, kun je meteen van je afschrijven. Ik heb het ook een tijdje gedaan, het was wel fijn om te doen omdat je het dan gelijk kwijt bent.duckling schreef: ↑04-12-2017 19:41Dank voor het advies Sam, daar ga ik eens naar kijken. De zorg was echt gericht op man inderdaad, ook wel logisch op zich.
Klopt helemaal wat je schrijft Inktlijn. Door mijn jeugd vond ik het allemaal wat minder schokkend denk ik. Ik schaamde me ook en wilde man beschermen. Dat alles maakte dat ik heel lang niemand vertelde hoe echt ging. Zelfs toen ik de ernst wel inzag en het echt niet meer volhield, kreeg ik dat (blijkbaar) niet goed overgebracht. Ik blijf heel lang gewoon functioneren, kom rustig en rationeel over waarschijnlijk. Het lukte me niet om aan de buitenkant te laten zien wat er van binnen gebeurde. Nog steeds niet zo geloof ik. Dat stukje over er mogen zijn en het waard zijn is ook echt de spijker op zijn kop. Dat gevoel gaf man me voor het eerst inderdaad, maar is nu ver te zoeken.
De psycholoog geeft geen opdrachten mee tot nu toe. Wel een goed idee om wat dingen op te schrijven en te laten lezen, schrijven is makkelijker voor me dan praten.
dinsdag 5 december 2017 om 12:10
Even een korte reactie (moet zo weer verder werken).
Ten eerste je lijkt mij echt een hele lieve, slimme vrouw Duckling. Dat wilde ik je even meegeven
Ten tweede: de oefening die ik meekreeg was elke week schrijven over een andere periode in mijn leven, niet alles door elkaar. Misschien kan jouw psycholoog jou daar ook in begeleiden. Ik kreeg algemene instructies mee, hier kun je die terugvinden: http://www.psychologisch.nu/content/sch ... -van-je-af (niet langer dan 45min. per dag schrijven).
Destijds heb ik ook een aantal zelfhulpboeken gelezen (o.a. over zelfcompassie) De beste was eigenlijk meerdere keren per dag tegen jezelf zeggen: ‘ik houd van mezelf’. Klinkt super suf, maar het heeft me echt geholpen toen ik me alleen voelde. Uiteindelijk heb ik door alles wat toen gebeurd is (er was nog wat meer na de abortus) juist geleerd om beter voor mezelf en anderen op te komen. Eigenlijk heb jij door voor de abortus te kiezen al heel goed je grenzen aangegeven. Misschien is dat al het begin van voor jezelf opkomen.
Ten eerste je lijkt mij echt een hele lieve, slimme vrouw Duckling. Dat wilde ik je even meegeven
Ten tweede: de oefening die ik meekreeg was elke week schrijven over een andere periode in mijn leven, niet alles door elkaar. Misschien kan jouw psycholoog jou daar ook in begeleiden. Ik kreeg algemene instructies mee, hier kun je die terugvinden: http://www.psychologisch.nu/content/sch ... -van-je-af (niet langer dan 45min. per dag schrijven).
Destijds heb ik ook een aantal zelfhulpboeken gelezen (o.a. over zelfcompassie) De beste was eigenlijk meerdere keren per dag tegen jezelf zeggen: ‘ik houd van mezelf’. Klinkt super suf, maar het heeft me echt geholpen toen ik me alleen voelde. Uiteindelijk heb ik door alles wat toen gebeurd is (er was nog wat meer na de abortus) juist geleerd om beter voor mezelf en anderen op te komen. Eigenlijk heb jij door voor de abortus te kiezen al heel goed je grenzen aangegeven. Misschien is dat al het begin van voor jezelf opkomen.
dinsdag 5 december 2017 om 19:27
Dankjewel Inktlijn Veel waardevolle dingen schrijf je, zo even tussen het werken door.
Wat een mooi stuk over schrijftherapie. Dat klinkt als iets wat goed bij mij zou passen. Ik ga het bespreken met de psycholoog. Als zij daar niks mee kan zijn er ook online mogelijkheden zie ik, dat lijkt me ook wel wat. Zelfcompassie is ook een mooi begrip, ga ik wat over lezen. Ja, de abortus was wel echt voor mijzelf (en het kind wat er niet komt) opkomen, echt mijn keuze.
Morgen moet ik voor de nacontrole naar de abortuskliniek en ik zie er verschrikkelijk tegenop. Ik wil daar niet heen
Veel waardevolle dingen schrijf je, zo even tussen het werken door. Wat een mooi stuk over schrijftherapie. Dat klinkt als iets wat goed bij mij zou passen. Ik ga het bespreken met de psycholoog. Als zij daar niks mee kan zijn er ook online mogelijkheden zie ik, dat lijkt me ook wel wat. Zelfcompassie is ook een mooi begrip, ga ik wat over lezen. Ja, de abortus was wel echt voor mijzelf (en het kind wat er niet komt) opkomen, echt mijn keuze.
Morgen moet ik voor de nacontrole naar de abortuskliniek en ik zie er verschrikkelijk tegenop. Ik wil daar niet heen
woensdag 6 december 2017 om 12:37
Begrijpelijk dat je tegen de nacontrole op ziet. Is dat deels omdat je er liever niet mee mee geconfronteerd wordt? (had ik zelf wel iig)
Sam heeft een goed punt; je kunt eventueel de nacontrole door de ha laten doen.
En anders veel sterkte vanmiddag. Voor je het weet is het voorbij en hoef je er nooit meer naartoe.
Sam heeft een goed punt; je kunt eventueel de nacontrole door de ha laten doen.
En anders veel sterkte vanmiddag.
Voor je het weet is het voorbij en hoef je er nooit meer naartoe.
woensdag 6 december 2017 om 22:57
Bedankt voor jullie reacties. Achteraf had ik toch naar jullie huisarts-tip willen luisteren, maar ik vond dat ik me niet zo aan moest stellen en ben dus gewoon gegaan. Ik vond het heel naar om weer op die plek terug te zijn. Alle verdriet en eenzaamheid die ik daar toen voelde sloeg even weer toe. Ik trok de fysieke controle ook niet zo goed. Onzin want ik heb dat vaak genoeg meegemaakt, maar ik voel me nu zo kwetsbaar dat ik er niet goed tegen kon. Er was wel ruimte om te praten, maar het lukte me niet. Rot dat ik me alleen voel en toch geen echt contact kan maken. Zit mezelf een beetje in de weg zo.
woensdag 6 december 2017 om 23:11
Het kan ook zijn dat dat niet de plaats was/is waar jij wilt praten of kán praten.
Dat dat niet de plaats is en de mensen zijn waarmee je echt contact wilt maken.
Maar als jij je alleen voelt en wel contact wilt maken is het wel een signaal dat je daar naar op zoek moet: een plaats of persoon (personen) waar je wél echt contact mee wilt maken.
Heb jij ooit gekeken of er iets voor lotgenoten is van familie van mensen die te maken hebben gehad met een psychose? Ik denk dat jij daar wel herkenning kunt vinden. En die zullen niet ook allemaal voor de keuze wel/geen abortus hebben gestaan, maar vast ook in situaties hebben gezeten waar het verleden met psychoses invloed had op moeilijke beslissingen.
Dat dat niet de plaats is en de mensen zijn waarmee je echt contact wilt maken.
Maar als jij je alleen voelt en wel contact wilt maken is het wel een signaal dat je daar naar op zoek moet: een plaats of persoon (personen) waar je wél echt contact mee wilt maken.
Heb jij ooit gekeken of er iets voor lotgenoten is van familie van mensen die te maken hebben gehad met een psychose? Ik denk dat jij daar wel herkenning kunt vinden. En die zullen niet ook allemaal voor de keuze wel/geen abortus hebben gestaan, maar vast ook in situaties hebben gezeten waar het verleden met psychoses invloed had op moeilijke beslissingen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
