Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 om 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Wat een ellende.
dinsdag 12 december 2017 om 21:53
Ik ben nog een beetje in shock geloof ik. Zie aldoor voor me hoe bleek zijn gezicht werd toen zijn hart stopte, ik dacht echt dat hij doodging. Ik praat aldoor maar tegen hem als ik naast hem zit, hoop dat er iets van doordringt. Zijn familie en de meest naaste vrienden zijn op de hoogte en ook even bij hem geweest. Gezien wat hij allemaal geslikt heeft is het niet gek dat hij nu nog nergens op reageert begreep ik, dat hoeft geen slecht teken te zijn, het hangt af van hoe het de komende dagen gaat. Ik ben nu weer thuis, alleen, en dat is ook wel even goed. Ik zal zo proberen wat te eten (goed dat je het zegt Hanke), even douchen en dan hopelijk wat slapen. Er gaat zoveel door me heen maar ik sla een beetje dicht, ga dingen regelen. Thuis en door jullie lieve berichten kan ik wel huilen.
dinsdag 12 december 2017 om 22:01
dinsdag 12 december 2017 om 22:13
Jankfilmpje (nouja, vind ik dan he...) ;
https://www.youtube.com/watch?v=Kt3y1wxcGNc
https://www.youtube.com/watch?v=Kt3y1wxcGNc
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
woensdag 13 december 2017 om 10:17
Dank voor de knuffels. Ik heb wel redelijk geslapen, wel aldoor alert op de telefoon maar die ging gelukkig niet. Vanochtend zelf even gebeld, nog geen veranderingen. Ik ga er straks weer even heen. Vind het naast zijn bed zitten wel moeilijk, net alsof ik zit te waken bij iemand die gaat overlijden en tegelijk hopend dat hij weer wakker wordt.
woensdag 13 december 2017 om 10:24
Ik was je topic even uit het oog verloren maar ik schrik van hoe het de afgelopen dagen is gegaan. Ik weet ook weinig anders te zeggen dan je heel veel sterkte wensen. Verlies jezelf ook niet opnieuw uit het oog! Heb je nog contact met een hulpverlener en is die op de hoogte van de huidige situatie?
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
woensdag 13 december 2017 om 10:42
Fijn dat je redelijk geslapen hebt en dat er niet gebeld is!
Het lijkt mij ook een hele onwerkelijke situatie. Misschien kun je overleggen met de verpleging of je nog iets naast het praten mag/kan doen. Zoals kleine zorgtaken overnemen, muziek laten beluisteren.
Verder heel veel sterkte. Kun je vandaag bij een vriend(in) terecht? Dat je bijvoorbeeld je verhaal kwijt kunt en jullie samen eten?
Het lijkt mij ook een hele onwerkelijke situatie. Misschien kun je overleggen met de verpleging of je nog iets naast het praten mag/kan doen. Zoals kleine zorgtaken overnemen, muziek laten beluisteren.
Verder heel veel sterkte. Kun je vandaag bij een vriend(in) terecht? Dat je bijvoorbeeld je verhaal kwijt kunt en jullie samen eten?
woensdag 13 december 2017 om 10:43
woensdag 13 december 2017 om 11:53
O ja, dat zijn goede tips Inktlijn. Lief dat je zo meedenkt. Ik zal straks vragen of er dingen zijn die ik kan doen. En ik ga even een vriendin vragen om samen te lunchen. Misschien vanavond ook samen eten, maar gisteren was ik ook wel erg blij toen ik thuis was en even geen mensen meer om me heen had. Bekijk ik later wel even.
woensdag 13 december 2017 om 12:57
Ja dat waken/wachten heeft nachtmerrie achtige trekjes. Maar laten we eerlijk zijn: dit is ook 1 waanzinnig nare droom nu.
Ik heb in een ziekenhuis aan het bed van een familielid gezeten en gewaakt en de muziek die ik toen draaide, kan ik niet meer horen...dan ben ik weer even terug in dat nachtmerrie achtige gevoel.
Kijk wat bij je past nu om te doen en te laten.
Ik heb in een ziekenhuis aan het bed van een familielid gezeten en gewaakt en de muziek die ik toen draaide, kan ik niet meer horen...dan ben ik weer even terug in dat nachtmerrie achtige gevoel.
Kijk wat bij je past nu om te doen en te laten.
woensdag 13 december 2017 om 13:23
Duckling,
ik heb in het begin wat meegelezen, en nu wat ingehaald, en ik wil je graag een knuffel geven.
Ik heb niet alles tot in detail gelezen, maar weet wel de grote lijnen. Je hebt al heel wat meegemaakt, en het lijkt maar niet te stoppen.
Ik weet heel goed hoe je je voelt op dit moment ten opzichte van je man, want anderhalf jaar geleden heeft mijn man ook een zelfmoordpoging ondernomen, met als aanleiding zijn psychische kwetsbaarheid.
Wat er dan allemaal door je heen gaat, dat is moeilijk te beschrijven voor iemand die er buiten staat. Ik heb me een jaar sterk kunnen houden, om er te kunnen zijn voor hem, maar ben uiteindelijk zelf ook gecrasht. Het heeft zelfs lange tijd geduurd voor ik aan mezelf kon toegeven dat het maar niet meer dan normaal was dat ik even in een dip zat, na alle gebeurtenissen.
Uiteindelijk heb ik zelf ook hulp gezocht, en mede dankzij mijn psychologe sta ik er nu terug. Ze erkende dat ik door de gebeurtenissen een trauma heb opgelopen, en voor mij heeft dat toch wel geholpen, want veel mensen stonden enkel stil bij wat mijn man meemaakte, maar als partner sta je daar soms maar te staan.
De herinneringen van die ochtend zijn nog steeds aanwezig, maar ze komen niet meer zo vaak naar boven als voorheen, gelukkig...
Iedere situatie is anders, ook al zijn er gelijkenissen, dus ik ga je geen tips geven van wat je wel of niet zou moeten doen, maar als je vragen hebt, stel ze gerust.
Wat ik je wel ga zeggen: erken dat dit een grote impact heeft op je, en wees niet bang om te doen wat jij denkt dat het beste is voor je.
Niet twijfelen aan jezelf....
Dikke knuffel
ik heb in het begin wat meegelezen, en nu wat ingehaald, en ik wil je graag een knuffel geven.
Ik heb niet alles tot in detail gelezen, maar weet wel de grote lijnen. Je hebt al heel wat meegemaakt, en het lijkt maar niet te stoppen.
Ik weet heel goed hoe je je voelt op dit moment ten opzichte van je man, want anderhalf jaar geleden heeft mijn man ook een zelfmoordpoging ondernomen, met als aanleiding zijn psychische kwetsbaarheid.
Wat er dan allemaal door je heen gaat, dat is moeilijk te beschrijven voor iemand die er buiten staat. Ik heb me een jaar sterk kunnen houden, om er te kunnen zijn voor hem, maar ben uiteindelijk zelf ook gecrasht. Het heeft zelfs lange tijd geduurd voor ik aan mezelf kon toegeven dat het maar niet meer dan normaal was dat ik even in een dip zat, na alle gebeurtenissen.
Uiteindelijk heb ik zelf ook hulp gezocht, en mede dankzij mijn psychologe sta ik er nu terug. Ze erkende dat ik door de gebeurtenissen een trauma heb opgelopen, en voor mij heeft dat toch wel geholpen, want veel mensen stonden enkel stil bij wat mijn man meemaakte, maar als partner sta je daar soms maar te staan.
De herinneringen van die ochtend zijn nog steeds aanwezig, maar ze komen niet meer zo vaak naar boven als voorheen, gelukkig...
Iedere situatie is anders, ook al zijn er gelijkenissen, dus ik ga je geen tips geven van wat je wel of niet zou moeten doen, maar als je vragen hebt, stel ze gerust.
Wat ik je wel ga zeggen: erken dat dit een grote impact heeft op je, en wees niet bang om te doen wat jij denkt dat het beste is voor je.
Niet twijfelen aan jezelf....
Dikke knuffel
woensdag 13 december 2017 om 18:03
Oh Duckling, wat ontzettend heftig.
Een geluk dat hij al in het ziekenhuis was toen hij die hartstilstand kreeg. Heb er ook even geen woorden voor behalve natuurlijk dat ik aan jullie denk.
Heel veel sterkte en laat de zorg jou ook een beetje aanleunen als men die wilt geven.
Ook zo'n vreselijk verhaal Libertyke.
Heb wel wat vragen maar die zal ik op een later tijdstip aan je vragen als dat goed is.
Een geluk dat hij al in het ziekenhuis was toen hij die hartstilstand kreeg. Heb er ook even geen woorden voor behalve natuurlijk dat ik aan jullie denk.
Heel veel sterkte en laat de zorg jou ook een beetje aanleunen als men die wilt geven.
Ook zo'n vreselijk verhaal Libertyke.
Heb wel wat vragen maar die zal ik op een later tijdstip aan je vragen als dat goed is.
Hatsjikideee...
woensdag 13 december 2017 om 22:15
Dat soort muziek heb ik ook inderdaad Hanke, kan ik niet meer horen.
Dankjewel voor je verhaal Libertyke. Fijn dat je het wilt delen hier.
Ik ben weer thuis. Kon wat kleine dingetjes doen voor/rondom man vandaag, dat was fijner dan alleen maar er zijn. Toen ik thuis kwam stonden er meteen een paar buren op de stoep en nog allemaal mensen die bellen of berichtjes sturen. Ik heb daar zo verschrikkelijk geen puf voor. Wil alleen maar douchen, janken en me in bed verstoppen. Het is natuurlijk allemaal heel lief bedoeld en iedereen leeft enorm mee. Voelt een beetje aso maar ik kan het bijna niet opbrengen om nog sociaal te doen na zo’n dag. Allerlei beelden van gisteren en vandaag schieten door mijn hoofd nu, hoop dat het zo weer wat rustiger wordt.
Ik lees jullie berichten trouwens wel tussendoor, alleen reageren lukt niet aldoor. Jullie steun en meeleven betekenen echt heel veel voor me.
Dankjewel voor je verhaal Libertyke. Fijn dat je het wilt delen hier.
Ik ben weer thuis. Kon wat kleine dingetjes doen voor/rondom man vandaag, dat was fijner dan alleen maar er zijn. Toen ik thuis kwam stonden er meteen een paar buren op de stoep en nog allemaal mensen die bellen of berichtjes sturen. Ik heb daar zo verschrikkelijk geen puf voor. Wil alleen maar douchen, janken en me in bed verstoppen. Het is natuurlijk allemaal heel lief bedoeld en iedereen leeft enorm mee. Voelt een beetje aso maar ik kan het bijna niet opbrengen om nog sociaal te doen na zo’n dag. Allerlei beelden van gisteren en vandaag schieten door mijn hoofd nu, hoop dat het zo weer wat rustiger wordt.
Ik lees jullie berichten trouwens wel tussendoor, alleen reageren lukt niet aldoor. Jullie steun en meeleven betekenen echt heel veel voor me.
woensdag 13 december 2017 om 22:29
Lieve duckling, wat heftig.
Ik denk dat iedereen het begrijpt als je even geen zin in ze hebt.
Houd het kort en zeg; wat lief dat jullie er voor me zijn, ik waardeer het heel erg, maar eerlijk gezegd wil ik nu proberen te slapen. Kunnen we op een later moment verder praten?
Zoiets?
Heel veel sterkte
Ik denk dat iedereen het begrijpt als je even geen zin in ze hebt.
Houd het kort en zeg; wat lief dat jullie er voor me zijn, ik waardeer het heel erg, maar eerlijk gezegd wil ik nu proberen te slapen. Kunnen we op een later moment verder praten?
Zoiets?
Heel veel sterkte
