Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 om 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
maandag 18 december 2017 om 23:20
Dank voor jullie reacties. Ik heb net even gebeld en hij was rustig nu gelukkig. Het voelt inmiddels echt als een eindeloze nachtmerrie idd Pausini. Ik voel me ook de hele dag alsof ik droom. Er zijn nu dus best veel mensen op de hoogte, waarvan een aantal lieve vrienden die ook goed om mij denken. Op de IC wordt ook wel goed op naasten gelet merk ik. Er komt zo een vriend van me hierheen, bood ie zelf aan, heel lief. Hij gaat op de telefoon letten en brengt me naar het ziekenhuis als er iets is en dan kan ik hopelijk wat rustiger slapen vannacht. Daar ben ik wel echt even aan toe.
dinsdag 19 december 2017 om 08:38
Stiekem vind ik het hele gebeuren een behoorlijk egoistische daad van je man. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik zó sterk zou kunnen zijn als jij nu. Met alles wat jij op je bordje kreeg zou je wat aandacht voor jezelf moeten krijgen en op z´n minst een paar weken in een hutje op de hei moeten kunnen bijkomen. In plaats daarvan is weer alle focus op je man en op zijn herstel.
Ik hoop dan ook van harte dat je in elk geval niet ook nog aan het werk bent!!
Heel veel sterkte de komende dagen
Ik hoop dan ook van harte dat je in elk geval niet ook nog aan het werk bent!!
Heel veel sterkte de komende dagen
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
dinsdag 19 december 2017 om 10:50
Als ik even zo vrij mag zijn om hierop te reageren.... Je bent uiteraard vrij om ervan te denken wat je wil, maar uit eigen ervaring weet ik dat een zelfmoordpoging op zich niet egoïstisch is. Toen mijn man twee maal een poging had ondernomen, heb ik hem dat nooit, maar dan ook nooit kwalijk genomen. Ik ben kwaad geweest, omwille van zoveel redenen die ik hier nu niet allemaal ga opsommen, maar nooit omwille van het feit dat hij het heeft geprobeerd.Ceylon schreef: ↑19-12-2017 08:38Stiekem vind ik het hele gebeuren een behoorlijk egoistische daad van je man. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik zó sterk zou kunnen zijn als jij nu. Met alles wat jij op je bordje kreeg zou je wat aandacht voor jezelf moeten krijgen en op z´n minst een paar weken in een hutje op de hei moeten kunnen bijkomen. In plaats daarvan is weer alle focus op je man en op zijn herstel.
Ik hoop dan ook van harte dat je in elk geval niet ook nog aan het werk bent!!
Heel veel sterkte de komende dagen
Het was voor hem de enige manier om zijn gedachten (psychose) stil te leggen, om rust te hebben in zijn hoofd, en dat geloof ik met heel mijn hart. Een mens kan zodanig diep zitten dat zoiets de enige uitweg lijkt, hoe moeilijk het ook is voor de omgeving om dat te geloven/te accepteren.
Soms zijn we sterker dan we zelf denken, maar er is niks mis mee om niet zo sterk te zijn of kunnen zijn. Dat is iedereen zijn goed recht. Ik heb ook de vraag gekregen of ik wel verder wou met mijn man, en hoewel ik de vraag begreep, heeft het me toch gekwetst. Onze liefde voor elkaar was sterk genoeg om hierover heen te raken, hoewel dat ook niet altijd van een leien dakje liep.
Op zo'n momenten blijf je gewoon gaan, en zet je de ander zijn "noden" voor die van jou. Duckling moet voor zichzelf beslissen wanneer het genoeg geweest is, en moet volgens haar eigen tempo de zaken aanpakken. Volgens mij gaat iedereen op zo'n moment over zijn eigen grenzen. En naar mijn eigen bescheiden mening hangt veel ervan af hoe je het nadien aanpakt, om te zien hoe je erover heen raakt, en wat de toekomst zal brengen.
Een huisje op de hei was het laatste waar ik aan dacht in de eerste maanden na mijn man zijn poging/opname, maar een half jaar later was dat inderdaad het enige wat ik nog wou. Me afsluiten van alles en op adem kunnen komen. Maar iedereen is anders natuurlijk.
Ik ben een week thuisgeweest, terwijl alles bijna een jaar gespeeld heeft, en dat heeft het voor mij niet erger gemaakt, integendeel, ik kon er ff weg zijn van alles.
Duckling, het spijt me te horen van de nieuwe gebeurtenissen met je man. Maar ik ben wel heel blij te horen dat vrienden er voor je zijn. Hoe moeilijk het soms ook is, aanvaard hun hulp, maar voel je zeker ook niet schuldig als je even alleen wil zijn.
Heel dikke knuffel
dinsdag 19 december 2017 om 11:39
Ik heb je hele topic gelezen en wat heb jij een gigantisch zware tijd. Het is dan ook hardstikke logisch dat je nu echt op bent en dat mag ook. Hopelijk heb je nu alle steun die je nodig hebt en haal je ook steun uit dit topic!
Wat heb jij dat van je man gigantisch goed aangevoeld, maar heftig dat hij een zelfmoordpoging heeft gedaan waardoor hij in het ziekenhuis ligt. Wat moet dat angstaanjagend voor jou zijn nu. Ik hoop dat hij snel stabieler is en dat het goed komt. Ik duim echt voor jullie, want je verdient het dat er snel een rustigere periode is zodat je zelf ook eraan toe komt om dingen te verwerken. En hopelijk zullen de hulpverleners dan ook meer naar jou luisteren.
Hopelijk neem je je rust op dit moment. Is je werk op de hoogte van de situatie waarin je man verkeerd (ziekenhuis)? Zo nee, misschien op de hoogte stellen? Zo ja, misschien is het een idee dat ze een tijdelijke vervanger regelen? Dan kan jij je de komende periode gewoon echt op jezelf en op je man focussen. Jij mag ook voor jezelf zorgen nu! En misschien is het een idee om alle familie en vrienden een korte mail te sturen dat je man momenteel in het ziekenhuis ligt en dat jullie op dit moment de tijd en rust nodig hebben. Dat jij zelf contact met ze opneemt als je daar behoefte aan hebt of als ze ergens mee kunnen helpen? Het is namelijk heel logisch dat je het extra contact er op dit moment niet bij kan hebben.
En ik weet niet of het het geval is, maar voel je echt niet schuldig. Hier had jij niks aan kunnen veranderen, dit is de psychische problematiek van je man. En hij stond inderdaad onder stress, maar jij hebt op geen enkel moment onjuist gehandeld. Ondanks alles ben je er namelijk voor hem geweest terwijl veel anderen al waren vertrokken. Je doet je best en dat is genoeg. Je mag van alles voelen nu, maar je schuldig is echt niet nodig. Het is wel logisch, maar niet nodig. Want jij hebt nergens schuld aan.
Een hele dikke knuffel en ik denk aan je! Doe waar je je goed bij voelt op dit moment
Wat heb jij dat van je man gigantisch goed aangevoeld, maar heftig dat hij een zelfmoordpoging heeft gedaan waardoor hij in het ziekenhuis ligt. Wat moet dat angstaanjagend voor jou zijn nu. Ik hoop dat hij snel stabieler is en dat het goed komt. Ik duim echt voor jullie, want je verdient het dat er snel een rustigere periode is zodat je zelf ook eraan toe komt om dingen te verwerken. En hopelijk zullen de hulpverleners dan ook meer naar jou luisteren.
Hopelijk neem je je rust op dit moment. Is je werk op de hoogte van de situatie waarin je man verkeerd (ziekenhuis)? Zo nee, misschien op de hoogte stellen? Zo ja, misschien is het een idee dat ze een tijdelijke vervanger regelen? Dan kan jij je de komende periode gewoon echt op jezelf en op je man focussen. Jij mag ook voor jezelf zorgen nu! En misschien is het een idee om alle familie en vrienden een korte mail te sturen dat je man momenteel in het ziekenhuis ligt en dat jullie op dit moment de tijd en rust nodig hebben. Dat jij zelf contact met ze opneemt als je daar behoefte aan hebt of als ze ergens mee kunnen helpen? Het is namelijk heel logisch dat je het extra contact er op dit moment niet bij kan hebben.
En ik weet niet of het het geval is, maar voel je echt niet schuldig. Hier had jij niks aan kunnen veranderen, dit is de psychische problematiek van je man. En hij stond inderdaad onder stress, maar jij hebt op geen enkel moment onjuist gehandeld. Ondanks alles ben je er namelijk voor hem geweest terwijl veel anderen al waren vertrokken. Je doet je best en dat is genoeg. Je mag van alles voelen nu, maar je schuldig is echt niet nodig. Het is wel logisch, maar niet nodig. Want jij hebt nergens schuld aan.
Een hele dikke knuffel en ik denk aan je! Doe waar je je goed bij voelt op dit moment
dinsdag 19 december 2017 om 12:02
Mooie post, helemaal eens.Libertyke84 schreef: ↑19-12-2017 10:50Als ik even zo vrij mag zijn om hierop te reageren.... Je bent uiteraard vrij om ervan te denken wat je wil, maar uit eigen ervaring weet ik dat een zelfmoordpoging op zich niet egoïstisch is. Toen mijn man twee maal een poging had ondernomen, heb ik hem dat nooit, maar dan ook nooit kwalijk genomen. Ik ben kwaad geweest, omwille van zoveel redenen die ik hier nu niet allemaal ga opsommen, maar nooit omwille van het feit dat hij het heeft geprobeerd.
Het was voor hem de enige manier om zijn gedachten (psychose) stil te leggen, om rust te hebben in zijn hoofd, en dat geloof ik met heel mijn hart. Een mens kan zodanig diep zitten dat zoiets de enige uitweg lijkt, hoe moeilijk het ook is voor de omgeving om dat te geloven/te accepteren.
Soms zijn we sterker dan we zelf denken, maar er is niks mis mee om niet zo sterk te zijn of kunnen zijn. Dat is iedereen zijn goed recht. Ik heb ook de vraag gekregen of ik wel verder wou met mijn man, en hoewel ik de vraag begreep, heeft het me toch gekwetst. Onze liefde voor elkaar was sterk genoeg om hierover heen te raken, hoewel dat ook niet altijd van een leien dakje liep.
Op zo'n momenten blijf je gewoon gaan, en zet je de ander zijn "noden" voor die van jou. Duckling moet voor zichzelf beslissen wanneer het genoeg geweest is, en moet volgens haar eigen tempo de zaken aanpakken. Volgens mij gaat iedereen op zo'n moment over zijn eigen grenzen. En naar mijn eigen bescheiden mening hangt veel ervan af hoe je het nadien aanpakt, om te zien hoe je erover heen raakt, en wat de toekomst zal brengen.
Een huisje op de hei was het laatste waar ik aan dacht in de eerste maanden na mijn man zijn poging/opname, maar een half jaar later was dat inderdaad het enige wat ik nog wou. Me afsluiten van alles en op adem kunnen komen. Maar iedereen is anders natuurlijk.
Ik ben een week thuisgeweest, terwijl alles bijna een jaar gespeeld heeft, en dat heeft het voor mij niet erger gemaakt, integendeel, ik kon er ff weg zijn van alles.
Duckling, het spijt me te horen van de nieuwe gebeurtenissen met je man. Maar ik ben wel heel blij te horen dat vrienden er voor je zijn. Hoe moeilijk het soms ook is, aanvaard hun hulp, maar voel je zeker ook niet schuldig als je even alleen wil zijn.
Heel dikke knuffel
Dikke knuffel en sterkte Duckling
woensdag 20 december 2017 om 10:45
Wat veel fijne reacties weer, dank! Het lukt me niet goed om overal op te reageren, maar ik heb wel alles gelezen.
Ik ben deels aan het werk, ben voor de helft ziek gemeld. Ik doe wat administratieve dingen, fijn om zo ook af en toe in de ‘gewone wereld’ te zijn.
Over wat Redbulletje schreef: ik ben hoe wrang ook wel erg blij dat ik voor abortus heb gekozen. Deze instabiliteit was precies waarom ik het niet aandurfde. Wat dat betekent voor onze relatie wil/kan ik nu nog niet over nadenken. Nu staat voorop of man het redt en hoe hij eruit komt, daarna zien we/ik wel verder.
Het gaat met man steeds iets beter. Hij is min of meer wakker, valt wel steeds weg. Hij reageert meestal wel, praat ook een beetje, maar nog niet erg samenhangend. Hij ligt nog aan allerlei apparaten omdat ze het nog niet zo vertrouwen, daar wordt hij ook onrustig van.
Ik ben deels aan het werk, ben voor de helft ziek gemeld. Ik doe wat administratieve dingen, fijn om zo ook af en toe in de ‘gewone wereld’ te zijn.
Over wat Redbulletje schreef: ik ben hoe wrang ook wel erg blij dat ik voor abortus heb gekozen. Deze instabiliteit was precies waarom ik het niet aandurfde. Wat dat betekent voor onze relatie wil/kan ik nu nog niet over nadenken. Nu staat voorop of man het redt en hoe hij eruit komt, daarna zien we/ik wel verder.
Het gaat met man steeds iets beter. Hij is min of meer wakker, valt wel steeds weg. Hij reageert meestal wel, praat ook een beetje, maar nog niet erg samenhangend. Hij ligt nog aan allerlei apparaten omdat ze het nog niet zo vertrouwen, daar wordt hij ook onrustig van.
donderdag 21 december 2017 om 10:28
Zijn jullie deze nacht doorgekomen Duckling, ik hoop voor jou dat er een beetje progressie in begint te komen.
Weet je, jouw verhaal zou je gewoonlijk niet geloven, het is zo vreselijk bizar, als ik dat woord gebruiken mag.
Het lijkt wel of er bij elke gebeurtenis steevast het slechtst mogelijk scenario bij jullie uitkomt.
Wat ik me afvraag, maak je van de gelegenheid gebruik om de omstanders iets meer te vertellen van het afgelopen jaar?
Weet je, jouw verhaal zou je gewoonlijk niet geloven, het is zo vreselijk bizar, als ik dat woord gebruiken mag.
Het lijkt wel of er bij elke gebeurtenis steevast het slechtst mogelijk scenario bij jullie uitkomt.
Wat ik me afvraag, maak je van de gelegenheid gebruik om de omstanders iets meer te vertellen van het afgelopen jaar?
Hatsjikideee...
donderdag 21 december 2017 om 20:28
Duckling ik hoop dat het steeds wat beter mag gaan met je man en dat hij straks van de apparaten af kan. Heel begrijpelijk dat je er nu voor hem wilt zijn en dat denken over de relatie later wel komt. Dat lijkt me nu nog niet aan de orde.
Achteraf gezien heb jij de situatie denk ik beter ingeschat dan de hulpverleners, ten tijde van je abortus-vraag. Je hebt goed aangevoeld dat je man nog niet stabiel genoeg was.
Fijn trouwens dat je deels kunt blijven werken, ik kan me goed voorstellen dat het je een beetje gegrond houdt. Red je het verder wel met de dagelijkse dingen, zoals boodschappen en eten e.d.? Heb je genoeg steun aan vrienden? Zo te lezen hoop/denk ik het wel.
Achteraf gezien heb jij de situatie denk ik beter ingeschat dan de hulpverleners, ten tijde van je abortus-vraag. Je hebt goed aangevoeld dat je man nog niet stabiel genoeg was.
Fijn trouwens dat je deels kunt blijven werken, ik kan me goed voorstellen dat het je een beetje gegrond houdt. Red je het verder wel met de dagelijkse dingen, zoals boodschappen en eten e.d.? Heb je genoeg steun aan vrienden? Zo te lezen hoop/denk ik het wel.
zaterdag 23 december 2017 om 08:37
Het gaat veel beter met man. Hij is helder, valt niet meer weg en met medicatie is zijn hartritme goed onder controle. Sinds gistermiddag is hij van de IC af. Hij is heel erg moe, maar lijkt er verder niet veel aan over te houden. Wat een opluchting! Ze houden hem nog wel even in het ziekenhuis, in elk geval tot na de kerst.
Hij komt weer normaal over, gewoon als zichzelf. Hij voelt zich schuldig en is verdrietig over wat hij gedaan heeft en hij zei gisteren dat hij blij is dat het niet is gelukt. Ik hoop zo dat we nu weer de goede kant op gaan.
Ik heb niet meer gedeeld over wat er allemaal gebeurd is Pausini. Er zijn wel veel mensen om ons heen die wel wat hebben meegekregen en nu ook heel betrokken zijn. De dagelijkse dingen lukken wel redelijk, daar bieden veel mensen ook hulp bij aan. Ik heb nu kerstvakantie, ben benieuwd hoe het dan gaat.
Hij komt weer normaal over, gewoon als zichzelf. Hij voelt zich schuldig en is verdrietig over wat hij gedaan heeft en hij zei gisteren dat hij blij is dat het niet is gelukt. Ik hoop zo dat we nu weer de goede kant op gaan.
Ik heb niet meer gedeeld over wat er allemaal gebeurd is Pausini. Er zijn wel veel mensen om ons heen die wel wat hebben meegekregen en nu ook heel betrokken zijn. De dagelijkse dingen lukken wel redelijk, daar bieden veel mensen ook hulp bij aan. Ik heb nu kerstvakantie, ben benieuwd hoe het dan gaat.
zaterdag 23 december 2017 om 09:20
zaterdag 23 december 2017 om 21:51
Man ligt nu op de cardiologie, daar letten ze wel goed op hem. Gisteren is er een psychiater langsgeweest voor een eerste evaluatie. Daar was ik niet bij (stom genoeg). Conclusie was dat er op dit moment geen suiciderisico leek te zijn en geen depressie kon worden vastgesteld. Ik heb al aangegeven dat hij pas naar huis kan als ik dat zie zitten en dat ik daarvoor in elk geval een uitgebreide afspraak met man, zijn psych en mijzelf nodig heb. Dat komt na de kerstdagen en dan gaan we kijken wat de mogelijkheden zijn.
Vorige opnames hebben weinig goed gedaan, dus als we dat kunnen vermijden dan graag. Zoals man nu is, durf ik het thuis wel aan. Hij is rustig en bereikbaar en heel bezorgd om mij. Ik heb dan wel nodig dat er professionals zijn die hem in de gaten houden en op wie we op elk moment terug kunnen vallen mocht het minder gaan. In de afspraak na de kerst wil ik duidelijk maken dat mijn grens echt helemaal is bereikt, ik heb echt even niets meer te bieden. Als het weer minder gaat, wil ik weg kunnen en moeten er dus anderen zijn die direct de zorg op zich kunnen nemen. Dat klinkt misschien heel hard, maar ik kan echt niet nog meer aan. Ik heb nu rust en veiligheid nodig om zelf te kunnen herstellen en om onze relatie eventueel te kunnen herstellen.
Vorige opnames hebben weinig goed gedaan, dus als we dat kunnen vermijden dan graag. Zoals man nu is, durf ik het thuis wel aan. Hij is rustig en bereikbaar en heel bezorgd om mij. Ik heb dan wel nodig dat er professionals zijn die hem in de gaten houden en op wie we op elk moment terug kunnen vallen mocht het minder gaan. In de afspraak na de kerst wil ik duidelijk maken dat mijn grens echt helemaal is bereikt, ik heb echt even niets meer te bieden. Als het weer minder gaat, wil ik weg kunnen en moeten er dus anderen zijn die direct de zorg op zich kunnen nemen. Dat klinkt misschien heel hard, maar ik kan echt niet nog meer aan. Ik heb nu rust en veiligheid nodig om zelf te kunnen herstellen en om onze relatie eventueel te kunnen herstellen.
