Abortus? Hoe neem ik een beslissing?

Beste Duckling, ik hoop van ganser harte dat jullie nu eindelijk in een rustiger vaarwater terecht zijn gekomen.

Denk in ieder geval goed om jezelf en roep direct hulp in mocht dat nodig zijn.
Hopelijk komt het niet meer zo ver, maar toch.

Koffiekop schreef: ↑

27-12-2017 10:01

Liberty, zou je het aandurven met jouw man kinderen te krijgen en een gezin te starten als je aan het begin van je leven zou staan zoals TO? (Ik weet niet hoe oud je bent en wat jullie gezinssituatie is)

Hey Koffiekop,

ging je mij die vraag anderhalf jaar geleden gevraagd hebben, dan was mijn antwoord een dikke vette "nee", maar niet alleen omwille van de medische geschiedenis van mijn man. Het is bij ons een serieus ingewikkelde situatie, waardoor we het dit jaar ook moeilijk gehad hebben, maar als je me de vraag stelt in mijn huidige denkwijze en dit moment, dan zeg ik : ja, ik zou het aandurven.

Ik heb me via infosessies verdiept in de betekenis van "psychische kwetsbaarheid", en ik snap waar het vandaan komt, hoe het tot stand komt, en waarom de één er gevoelig voor is en de ander niet. Ik weet wat de oorzaak is bij mijn man, en hoewel ik besef dat de aanleg ervoor genetisch gezien kan overgedragen worden, weet ik ook dat de oorzaak nooit dezelfde zal zijn als bij mijn man. Een psychose kan echt iedereen overkomen, hoe moeilijk dat soms ook te vatten is. En indien wij uiteindelijk een kindje op de wereld zouden zetten, dan weten we allebei heel goed waarop we moeten letten, en gaan we het ook (beter) kunnen opvangen indien het symptomen van psychische kwetsbaarheid zou vertonen.

Na alles met mijn man, weten we dat we er ook niet alleen voor staan. We hebben een opvangnet, en hoe goed het nu ook gaat met mijn man, ik wéét dat de kans er is dat hij ooit nog opnieuw een psychose kan meemaken. Een kindje zou er de situatie niet makkelijker op maken, maar dankzij dat vangnet weet ik dat we dit zouden kunnen opvangen met heel veel steun en liefde.

(ik ben trouwens een dertiger, heb ook geen idee wat de leeftijd van TO is)

Libertyke, je lijkt het onder controle te hebben wat ik helemaal begrijp.
Wens je het beste.

De beste wensen voor jullie Duckling!

Weer een week verder.... Hoe gaat het?

Wat zijn voor jou redenen om wel te gaan werken? Wat gaat werken jou bieden?

Gaat je man ook werken eigenlijk?
Ik vind het zo moeilijk voor te stellen dat je de ene week een zelfmoordpoging onderneemt en de week erop "gewoon" stabiel bent. Wordt daar over gesproken? Of dat "normaal" is? Ik heb er helemaal geen verstand van hoor, maar het verbaast me.

Ik zou gewoon doen waar je jezelf goed bij voelt en ik vermoed dat dat betekend werken?
Misschien opbouwen? Eerste week halve dagen?

Ik heb nog niet eerder hier gereageerd en heb zojuist al jouw posts hier gelezen, vandaar mijn vragen.

En heb jij dit met de arbo/bedrijfsarts gecommuniceerd?

Ik zou meer vertellen aan jouw LG, over de zorgen die er thuis bestaan en het wankel evenwicht van jouw man. Ik denk dat het belangrijk is dat hij/zij in grote lijnen weet wat er speelt zodat mocht er onverhoopt toch weet een crisis onstaan jij kan volstaan met : ik kom niet want het gaat niet.

Doorgaan zorgt voor jou een bepaalde rust, overzicht en structuur?
Ja -> doen
Nee -> niet meer dan die 50 procent gaan werken.
Vergeet niet dat een groep leerlingen veel vraagt en veelal herinner jij je wat ze bieden, zeker als je thuis bent. Echter ze vragen ook de volle aandacht en energie en die moet je dan wel weer 40 uur per week kunnen bieden.

duckling schreef: ↑

28-12-2017 11:30

Man was voordat hij ziek werd psychisch gewoon stabiel.

Heb je ergens nog hoop dat hij weer wordt zoals toen?

Mijn ervaring is dat iemand nooit meer wordt als voor een psychiatrische episode, ongeacht waar die uit ontstaan is.

duckling schreef: ↑

07-01-2018 09:48

Dank voor je adviezen Enn. Ik heb mijn leidinggevende gemaild of ze maandag tijd heeft voor een afspraak. Dan zal ik haar in grote lijnen informeren en ook met haar overleggen wat nu handig is. Ik neig nu toch meer naar nog even een week op 50 procent. Vannacht vloog het me toch een beetje aan, precies wat jij schreef, om er weer met volle aandacht en energie te moeten staan.

Verstandig.

Gezien wat jij hebt hier hebt gepost denk ik namelijk dat jij iemand bent die vrij vlot weer denkt dat alles terug is bij 'normaal'. Dat dit ook jouw reden is om te zeggen : 'nu is alles weer gewoon dus we gaan door'. Maar als je eerlijk bent is jouw leven vanaf dat jij hier post verre van doorsnee en 'gewoon'. De ene na de andere heftige gebeurtenis speelt zich af; even vauit mijn herinnering genoteerd:

Miskramen, ivf, vroeggeboorte, ernstig zieke man, flinke psychische problematieken agv ziekte waaronder agressie problemen, zwanger, naar een hotel om alleen te zijn, abortus laten doen waarmee hij niet eens is, ziekenhuisopname agv de abortus en dit terwijl jij in een hotel verbleef, terug thuis, suïcide poging man die vrij goed gelukt leek, wederom komt man hieruit en dan nu eindelijk structurele psychiatrische begeleiding aan huis. En de meest recente gebeurtenissen zijn nu net twee a drie weken oud.

Ik denk dus dat jij tav jouw kunnen en behoefte lichtelijk een 'bord voor je kop' hebt geplaatst. Niet bewust enintentioneel maar wel hebt moeten plaatsen omdat jij weet dat jij anders echt zou verdrinken in de prive ellende. Geen enkele school of klas met kinderen heeft behoefte aan iemand die zelf niet door lijkt te hebben hoe het met haar gesteld is. Waarmee ik oprecht niet wil zeggen dat jij niet naar jouw werk zou moeten gaan. Integendeel; juist doen! Zeker als je hiermee voor jouw gevoel het contact met de werkelijkheid van de buitenwereld behoudt. Maar blijf wel reëel kijken naar wat er gebeurd is, welke psychische begeleiding er nu voor jullie beiden is ingeschakeld en wat nou reëel is om wel of niet te gaan doen binnen jouw werk. Dit is de reden waarom ik vroeg of jij contact had gehad met de bedrijfsarts en of jouw LG op de hoogte is.

Het lijkt er namelijk op dat jij de mensen in jouw omgeving waaronder degene in jouw werk niet hebt verteld hoe zwaar jouw leven is. Volgens mij is een kenmerk van mensen die voor zichzelf ontkennen dat er meer gebeurd is dan ze aankunnen, dat ze weinig tot niets delen met de mensen die irl dichtbij hen staan. Eerlijk gezegd kom jij zo op mij over, dit topic is jouw houvast geweest maar wie is dat in jouw echte leven? Jij zult denk ik echt de stap naar meer openheid moeten gaan zetten want zo wordt jouw leven voor jou zelf reëel, waar en echt. Klinkt misschien vreemd maar ergens wil je het verbergen toch? Waarom? Dat hoeft niet, waar jij in zit is gebeurd en heb jij mee te dealen. En pas daarna kan jij stappen maken om wel zelf verder te gaan. Zoals je tot nu toe hebt geleefd, komt het op mij over alsof jij in een soort van ontkenning wil blijven zitten. Daar doe jij jezelf, jouw groep, jouw collega's en de organisatie waarin je werkt echt geen goed mee. Het is jouw leven, het is echt gebeurd en jij kan en mag daar open over zijn. Dat heb jij nodig ondanks dat waarschijnlijk alles in jou nu roept: echt niet...ik kan het heus wel. Dat kún jij ook.... maar wel in volledige acceptatie, erkenning en begrip. En daar ben jij nu niet, verre van... neem de tijd om met de ondersteuning die jij nu hebt die stappen wél te gaan zetten.

Sterkte

Wow.... dat is een heel epistel! Zie het maar als betrokkheid bij zomaar jou.

Goed zo Duckling! Fijn dat Enn's epistel hierin geresulteerd heeft.

Goed bezig, Duckling, hoe gaat het met je?

Ik klikte net toevallig voor het eerst op dit topic, en heb met open mond alles zitten lezen. Duckling, wat heb je enorm veel meegemaakt de laatste tijd. Wil even zeggen dat ik het heel knap vind dat je nog steeds zo helder en verstandig overkomt. Ik leef met je mee, en gun je van harte dat het ergste achter de rug is.

Helder en verstandig en nog steeds bij die man blijven?

Inteligentie en de meest verstandige keuzes maken gaan niet altijd samen. Sommige werpen zich steeds op als redder en vergeten zichzelf,

ik heb de indruk dat ze emotioneel zwaar beschadigd is en dat zijn vaak de vrouwen die lang in geweldadige relaties blijven hangen.