Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 om 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
maandag 29 januari 2018 om 22:51
Mooie stapjes zet je Duckling en wat fijn dat de psycholoog je goed aanvoelt!
Er was een of twee weken geleden een docu op zembla/npo over de vraag of antidepressiva sommige mensen aggressief kon maken. Oh, helaas is deze nu niet meer gratis terug te kijken, maar ik moest even aan de situatie met je man (en aggresieve psychose) denken. https://zembla.bnnvara.nl/nieuws/nieuw- ... ief-gedrag
Ik hoop dat het naar omstandigheden goed gaat.
Er was een of twee weken geleden een docu op zembla/npo over de vraag of antidepressiva sommige mensen aggressief kon maken. Oh, helaas is deze nu niet meer gratis terug te kijken, maar ik moest even aan de situatie met je man (en aggresieve psychose) denken. https://zembla.bnnvara.nl/nieuws/nieuw- ... ief-gedrag
Ik hoop dat het naar omstandigheden goed gaat.
dinsdag 30 januari 2018 om 18:24
Dank voor de link Inktlijn. Ik heb er veel over gelezen en het zijn akelig herkenbare verhalen. Man rommelde ook erg met de medicatie, nam bijvoorbeeld alleen antidepressiva als hij zich depressief voelde. Daardoor had hij telkens opnieuw die eerste periode waarin het risico op escalatie het grootst is.
We hebben moeilijke dagen. Vorige week is de baby van goede vrienden van ons overleden. Heel erg verdrietig. Man houdt zich goed tot nu toe, was/ben erg bang dat hij dit niet aan kan. Maar op het moment ben ik het meer zelf die het bijna niet aan kan. Zo oneerlijk dat zo’n ontzettend gewenst, dierbaar en prachtig kindje er niet meer is. En zo verschrikkelijk naar, zo’n dood babylijfje. Mijn vriendin wil heel graag dat ik daar ben en help en natuurlijk doe ik dat met alle liefde. maar als ik niet bij hen blijf ik maar met moeite overeind.
We hebben moeilijke dagen. Vorige week is de baby van goede vrienden van ons overleden. Heel erg verdrietig. Man houdt zich goed tot nu toe, was/ben erg bang dat hij dit niet aan kan. Maar op het moment ben ik het meer zelf die het bijna niet aan kan. Zo oneerlijk dat zo’n ontzettend gewenst, dierbaar en prachtig kindje er niet meer is. En zo verschrikkelijk naar, zo’n dood babylijfje. Mijn vriendin wil heel graag dat ik daar ben en help en natuurlijk doe ik dat met alle liefde. maar als ik niet bij hen blijf ik maar met moeite overeind.
dinsdag 30 januari 2018 om 20:04
Nu begrijp ik jouw terughoudendheid m.b.t. de antidepressiva ook beter. Wat lastig dat jouw man het niet geregeld in nam (komt volgens mij wel vaker voor, dat mensen denken ‘ik voel me prima’ en dan meteen de ad overboord zetten) en hij juist daardoor meer kans op de bijwerkingen had.
Jeetje Duckling, wat ontzettend heftig zeg. Is de baby plotseling overleden of was hij/zij ziek? Het lijkt me vreselijk moeilijk om van dichtbij mee te maken. En daarbij komt nog dat jullie op dit gebied een soort voorgeschiedenis hebben. Komt dat nu misschien ook weer naar boven?
Aan de ene kant begrijp ik dat je er wilt zijn voor je vriendin, maar aan de andere kant lijkt het me heel confronterend en verdrietig.
Is dit iets dat je deze week met de psycholoog kunt bespreken? Ik kan me voorstellen dat je het er nu misschien liever niet met je man over hebt?
Heel veel sterkte
Jeetje Duckling, wat ontzettend heftig zeg. Is de baby plotseling overleden of was hij/zij ziek? Het lijkt me vreselijk moeilijk om van dichtbij mee te maken. En daarbij komt nog dat jullie op dit gebied een soort voorgeschiedenis hebben. Komt dat nu misschien ook weer naar boven?
Aan de ene kant begrijp ik dat je er wilt zijn voor je vriendin, maar aan de andere kant lijkt het me heel confronterend en verdrietig.
Is dit iets dat je deze week met de psycholoog kunt bespreken? Ik kan me voorstellen dat je het er nu misschien liever niet met je man over hebt?
Heel veel sterkte
dinsdag 30 januari 2018 om 21:21
Baby was acuut ernstig ziek geworden, tot voor kort was het een heerlijk gezond kindje. Het roept veel op inderdaad. Ik heb nog een nacht bij hem gewaakt zodat de ouders even konden rusten, deed me erg denken aan een paar jaar terug bij ons eigen kindje. Ik ben gister bij de psych geweest, eerst een halfuur zitten huilen en dat mocht ook gewoon. Daarna nog wat gepraat, dat was ook goed. Het is echt even volhouden nu, in elk geval tot na de uitvaart. Zo goed mogelijk voor mezelf zorgen en daarna zie ik wel weer. Man zorgt lief voor me, probeer hem inderdaad niet teveel te belasten.
woensdag 31 januari 2018 om 22:50
Wat verschrikkelijk triest Duckling. Het lijkt me sowieso al heel zwaar om mee te maken en helemaal omdat jullie voor iets vergelijkbaars gestaan hebben. 
Goed dat je bij de psych wat verdriet kwijt kon. Dit alles lijkt me ook zo onwerkelijk, zeker omdat het zo plotseling gegaan is.
En ik vind het heel triest dat het leven zo willekeurig is. Dat het kindje nog een heel leven voor zich had en het nu niet zo mag zijn, vreselijk. In mijn ideale wereld zou iedereen gezond 80 worden.
Goed dat je bij de psych wat verdriet kwijt kon. Dit alles lijkt me ook zo onwerkelijk, zeker omdat het zo plotseling gegaan is.En ik vind het heel triest dat het leven zo willekeurig is. Dat het kindje nog een heel leven voor zich had en het nu niet zo mag zijn, vreselijk. In mijn ideale wereld zou iedereen gezond 80 worden.
zaterdag 3 februari 2018 om 17:55
De uitvaart is inmiddels achter de rug, zo hartverscheurend. Het verdriet en de pijn van zijn ouders en ook van mijzelf komt hard binnen. De psycholoog hielp me om dat te voelen. Dat heb ik bij ons eigen kindje niet gekund/gedaan. Altijd maar doorgegaan en gezegd en gedacht dat het goed ging. Afgelopen week kreeg ik zelf ook steun van vrienden en collega’s. Wat heb ik mezelf veel ontzegd door dat eerder nooit toe te laten of überhaupt maar te vertellen dat er iets was. Ik ben zo moe, kan werken bijna niet meer opbrengen. Ik wil het liefst een hele lange winterslaap gaan houden.
maandag 5 februari 2018 om 17:24
Goed dat jullie dat zeggen, ik merk echt dat alle energie op is/gaat, maar dat is ook wel logisch inderdaad. Vandaag op mijn werk een aantal dingen afgezegd om wat meer rust te krijgen de komende tijd. Dat valt me niet mee, maar langzamerhand moet ik wel. Emotioneel begint het allemaal een beetje door te dringen en fysiek gaat het ook niet zo lekker, daar moet ik eigenlijk ook wat mee, maar dat kan ik nog even niet opbrengen.
maandag 5 februari 2018 om 17:36
maandag 5 februari 2018 om 18:02
Congruent is dat wat je voelt, hoe je situatie is en hoe je doet met elkaar overeenkomt.
Niet meer de big brave face 'met mij is niks aan de hand/het valt allemaal wel mee' als dat niet zo is...
Zo kon ik ikzelf toen ik net in hulpverleningsland belandde met een vrolijk stemmetje over hele nare dingen vertellen die ik had meegemaakt. Mijn gevoel zat er niet bij. En ook de emotie niet.
Niet meer de big brave face 'met mij is niks aan de hand/het valt allemaal wel mee' als dat niet zo is...
Zo kon ik ikzelf toen ik net in hulpverleningsland belandde met een vrolijk stemmetje over hele nare dingen vertellen die ik had meegemaakt. Mijn gevoel zat er niet bij. En ook de emotie niet.
dinsdag 6 februari 2018 om 17:56
Ja, pas op de plaats is goed (zeg ik met nog enige tegenzin...).
Vandaag weer bij de psych geweest. Ze is echt heel goed. Ze liet me voelen dat ik controle heb over hele nare en overweldigende gevoelens van wanhoop en verdriet. Ik kan het zelf oproepen, toelaten, versterken door mijn aandacht te richten op waar ik dat fysiek voel en het dan ook weer verminderen of stoppen door mijn aandacht een beetje of helemaal te verplaatsen. Dat was even heel heftig (was bijna weggelopen zo ontzettend wilde ik het niet voelen), maar daarna zo goed om te ervaren. Ik zal het toch moeten voelen om verder te kunnen en zo kan dat enigszins gedoseerd.
Vandaag weer bij de psych geweest. Ze is echt heel goed. Ze liet me voelen dat ik controle heb over hele nare en overweldigende gevoelens van wanhoop en verdriet. Ik kan het zelf oproepen, toelaten, versterken door mijn aandacht te richten op waar ik dat fysiek voel en het dan ook weer verminderen of stoppen door mijn aandacht een beetje of helemaal te verplaatsen. Dat was even heel heftig (was bijna weggelopen zo ontzettend wilde ik het niet voelen), maar daarna zo goed om te ervaren. Ik zal het toch moeten voelen om verder te kunnen en zo kan dat enigszins gedoseerd.
woensdag 7 februari 2018 om 09:34
Wat knap, dat je het aandurfde. En dat je nu weet dat emoties enigzins te handhaven zijn.
Bij mij werkt het zo; ik kan heel lang huilen (dan komt alle verdriet van de afgelopen tijd eruit), maar daarna ben ik er vanzelf ‘klaar’ mee, alsof het genoeg geweest is. Soms zoek ik halfverwege een huilbui bewust afleiding, om er mee te kunnen stoppen. Of ik spreek mezelf streng toe ‘zo, nu is het wel weer genoeg geweest’, zelfs dat helpt.
Ik had er nooit zo bij stilgestaan, maar wat jouw psycholoog zegt is inderdaad waar; je kunt verdriet bewust doseren. Wat fijn dat ze jou dat heeft kunnen laten ervaren. Weer een goede stap Duckling!
Bij mij werkt het zo; ik kan heel lang huilen (dan komt alle verdriet van de afgelopen tijd eruit), maar daarna ben ik er vanzelf ‘klaar’ mee, alsof het genoeg geweest is. Soms zoek ik halfverwege een huilbui bewust afleiding, om er mee te kunnen stoppen. Of ik spreek mezelf streng toe ‘zo, nu is het wel weer genoeg geweest’, zelfs dat helpt.
Ik had er nooit zo bij stilgestaan, maar wat jouw psycholoog zegt is inderdaad waar; je kunt verdriet bewust doseren. Wat fijn dat ze jou dat heeft kunnen laten ervaren. Weer een goede stap Duckling!
donderdag 15 februari 2018 om 18:21
Lief dat je het vraagt Sam. Het gaat niet zo goed met mij. Sinds deze week ben ik op dringend advies van de bedrijfsarts helemaal niet meer aan het werk. Dat is ook wel beter, fysiek en psychisch ging het bijna niet meer, zelfs niet met de simpele klussen die ik alleen nog maar deed. Dus nu thuis... Proberen fysiek wat te herstellen en wat aan te komen in gewicht. En met hulp van de psych proberen enerzijds tot rust te komen en anderzijds herinneringen en emoties gedoseerd toe te laten om te herstellen. Het valt me zwaar allemaal. Man gaat juist beter, werkt zelfs alweer. Beetje omgekeerde situatie nu.
