Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 om 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
donderdag 15 februari 2018 om 20:50
Ik lees al vanaf het begin mee en ik was al verbaasd hoe je zo kon doorgaan, als een soort machine. Dat je nu weer wat voelt is toch het bewijs dat je een mens van vlees en bloed bent. Ik wil je heel veel sterkte wensen, je komt nu uit een heel diep dal.
Kan je psych je goed helpen? En heb je inmiddels ook wat meer steun uit je omgeving?
Knuffel voor deze zware tijd. Het ergste is al voorbij, nu nog het verwerken.
Kan je psych je goed helpen? En heb je inmiddels ook wat meer steun uit je omgeving?
Knuffel voor deze zware tijd. Het ergste is al voorbij, nu nog het verwerken.
donderdag 15 februari 2018 om 23:05
Veel sterkte
Je bent heel lang op de automatische piloot doorgegaan en hebt misschien nu pas de ruimte om alles te verwerken en naar je lichaam te luisteren. Ik hoop dat je weer wat meer lucht en balans in je leven zult krijgen, ik vind dat je goed bezig bent. Fijn dat jij nu wat meer op je man kunt leunen.
Je bent heel lang op de automatische piloot doorgegaan en hebt misschien nu pas de ruimte om alles te verwerken en naar je lichaam te luisteren. Ik hoop dat je weer wat meer lucht en balans in je leven zult krijgen, ik vind dat je goed bezig bent. Fijn dat jij nu wat meer op je man kunt leunen.
vrijdag 16 februari 2018 om 09:32
Ha, blijk ik toch een mens te zijn 
Ja, het verwerken zou minder erg moeten zijn dan toen het echt gebeurde, maar op de een of andere manier voelt dat even niet zo. In alle adrenaline en met wat minder gevoel was het een stuk beter te doen dan nu. Ik weet wel dat dat niet goed was en dat dit nu nodig is hoor.
De psych helpt me heel goed, om dingen uit te spreken, te voelen, rust en ruimte te creëeren. Ik deel langzaam iets meer met mijn omgeving. Door geschokte reacties op maar een klein stukje van het verhaal vind ik dat wel extra lastig. En leidinggevende, collega’s en bedrijfsarts weten ook maar een fractie en alleen al op basis daarvan mag (moet) ik zonder enig bezwaar thuisblijven. Zo wordt me wel erg duidelijk hoe ernstig het was/is.
Dank voor de knuffels en steun!
Ja, het verwerken zou minder erg moeten zijn dan toen het echt gebeurde, maar op de een of andere manier voelt dat even niet zo. In alle adrenaline en met wat minder gevoel was het een stuk beter te doen dan nu. Ik weet wel dat dat niet goed was en dat dit nu nodig is hoor. De psych helpt me heel goed, om dingen uit te spreken, te voelen, rust en ruimte te creëeren. Ik deel langzaam iets meer met mijn omgeving. Door geschokte reacties op maar een klein stukje van het verhaal vind ik dat wel extra lastig. En leidinggevende, collega’s en bedrijfsarts weten ook maar een fractie en alleen al op basis daarvan mag (moet) ik zonder enig bezwaar thuisblijven. Zo wordt me wel erg duidelijk hoe ernstig het was/is.
Dank voor de knuffels en steun!
vrijdag 16 februari 2018 om 10:52
Ik snap wel dat het er pas nu uitkomt nu je meer stelling hebt genomen richting man wat je niet meer zal accepteren. Je bent gestopt met redder zijn, met fixer zijn en doordouwer zijn. Je bent uit de rol(len) gestapt en nu ben je jij, de persoon. Met grenzen. Met een mening. Met verlangens.
En met gevoel...en aan die ervaren, toestaan, erkennen en doseren heb je een harde dobber.
Wat maakt het delen met omgeving lastig? Gaat dat over dat jij het idee hebt stelling te moeten nemen? Of vind je het lastig om mededogen van anderen naar jou toe te laten?
Het is een ingrijpende periode waar je doorheen gaat. Ik hoop (en eerlijk gezegd voel ik dat vertrouwen) dat je in deze fase ruimte gaat nemen om hier sterker en eigener uit te komen.
En met gevoel...en aan die ervaren, toestaan, erkennen en doseren heb je een harde dobber.
Wat maakt het delen met omgeving lastig? Gaat dat over dat jij het idee hebt stelling te moeten nemen? Of vind je het lastig om mededogen van anderen naar jou toe te laten?
Het is een ingrijpende periode waar je doorheen gaat. Ik hoop (en eerlijk gezegd voel ik dat vertrouwen) dat je in deze fase ruimte gaat nemen om hier sterker en eigener uit te komen.
vrijdag 16 februari 2018 om 15:08
Dat zeg je mooi Hanke, uit rollen gestapt en nu ben ik mij. Ik heb me een tijd verzet tegen uit die rollen stappen (niet alleen met man, ook op werk, met vrienden, familieleden). Ik dacht dat ik die rollen was en was bang dat er niks over zou blijven als ik ermee zou stoppen. Maar ik ben ermee gestopt en ik ben er nog, dus blijkbaar is er inderdaad een persoon los van al die rollen. Van psych meegekregen om mezelf steeds te vragen wat ik nodig heb, dat te doen en verder niks. Dat is nieuw, lastig en ook best leuk eigenlijk.
Ik vind de reacties van mensen moeilijk, voel me dan schuldig dat ik hen ermee belast, het maakt de ernst duidelijk(er) en ik vind het lastig om steun te ontvangen inderdaad. Ik weet ook nog niet zo goed wat ik aan wie wil vertellen. Ik vind het behoorlijk heftig en behoorlijk privé. Ik probeer het nu een beetje uit, doe in elk geval niet meer alsof het allemaal fantastisch gaat, vertel soms wat meer en kijk dan wat de reactie met mij doet.
Ik hoop dat ook Hanke, dankjewel dat je dat vertrouwen uitspreekt, doet me goed.
Ik vind de reacties van mensen moeilijk, voel me dan schuldig dat ik hen ermee belast, het maakt de ernst duidelijk(er) en ik vind het lastig om steun te ontvangen inderdaad. Ik weet ook nog niet zo goed wat ik aan wie wil vertellen. Ik vind het behoorlijk heftig en behoorlijk privé. Ik probeer het nu een beetje uit, doe in elk geval niet meer alsof het allemaal fantastisch gaat, vertel soms wat meer en kijk dan wat de reactie met mij doet.
Ik hoop dat ook Hanke, dankjewel dat je dat vertrouwen uitspreekt, doet me goed.
vrijdag 16 februari 2018 om 15:51
Ongelooflijk wat sommige mensen voor hun kiezen krijgen in het leven. En ondanks alles toch nog overeind blijven staan. Niet gek dat je lijf nu pas op de plaats maakt. Neem rust zo lang als nodig is. Fijn dat je zo'n goede psycholoog hebt getroffen nu.
Ik had nog niet eerder op je topic gereageerd, maar wil je veel sterkte wensen
Ik vind je een hele krachtige vrouw.
Ik had nog niet eerder op je topic gereageerd, maar wil je veel sterkte wensen
Ik vind je een hele krachtige vrouw.
maandag 19 februari 2018 om 20:29
Heb je je eigen topic al eens teruggelezen? Je bent in die ruim 30 pagina’s al enorm veranderd, van iemand die steeds maar zei, nee, daar mag ik anderen niet mee belasten tot iemand die eindelijk zichzelf ook naar waarde begint te schatten. Je hebt alle recht om ontzettend trots op jezelf te zijn. Omdat je er nog bent na alles wat je hebt meegemaakt, en vooral omdat je nu begint in te zien dat jij zelf belangrijk bent. Heel veel sterkte met alles wat je nog moet verwerken, maar vooral: veel wijsheid om je eigen pad te vinden.
dinsdag 20 februari 2018 om 17:59
Vandaag het hele topic teruggelezen, goed idee MallePietje. Ik zie inderdaad wel een verandering in mijn berichten van begin naar nu. Heftig om alles terug te lezen. En zo bijzonder dat zoveel mensen hebben bijgedragen met adviezen, vragen, kritiek, steun, medeleven, interesse, ervaringen 
Ik heb een paar dingen die zonder dat ik het doorhad nog veel druk/stress gaven gestopt. Dat geeft een boel lucht. Ik hoef nu echt niks, behalve voelen wat ik nodig heb en mezelf dat gunnen. Psych was bijna in tranen tijdens de laatste afspraak omdat ze dat zo goed vond. Merk ook aan haar dat ze de dingen die ik vertel heel erg vindt voor mij. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Enerzijds is het ook heftig en is het fijn dat ze me dat laat merken, dan mag ik dat ook (ofzo). Anderzijds houdt het me een beetje tegen om de ergste dingen te vertellen en dat is niet zo handig.
Ik heb een paar dingen die zonder dat ik het doorhad nog veel druk/stress gaven gestopt. Dat geeft een boel lucht. Ik hoef nu echt niks, behalve voelen wat ik nodig heb en mezelf dat gunnen. Psych was bijna in tranen tijdens de laatste afspraak omdat ze dat zo goed vond. Merk ook aan haar dat ze de dingen die ik vertel heel erg vindt voor mij. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Enerzijds is het ook heftig en is het fijn dat ze me dat laat merken, dan mag ik dat ook (ofzo). Anderzijds houdt het me een beetje tegen om de ergste dingen te vertellen en dat is niet zo handig.
dinsdag 20 februari 2018 om 21:22
dinsdag 20 februari 2018 om 21:47
De psych vindt het ongetwijfeld erg voor jou, maar daar kan ze even ongetwijfeld best tegen hoor. Het komt, vind ik, fijn over dat je iemand hebt die niet onderschat wat je allemaal overkomen is. Hopelijk vindt ze de goede toon en manier voor jou, om je verder te helpen.
En ze heeft waarschijnlijk geregeld intervisie of iets dergelijks, Inktlijn, en tijdens haar studie een soort therapie gevolgd.
En ze heeft waarschijnlijk geregeld intervisie of iets dergelijks, Inktlijn, en tijdens haar studie een soort therapie gevolgd.
Go green, fuck a vegetarian
Ik zal het met haar bespreken, de heftige dingen en ook mijn aarzeling. Ik zat er echt een beetje mee omhoog vandaag.
dinsdag 20 februari 2018 om 22:26
dinsdag 20 februari 2018 om 23:35
Zie je maar hoe sterk je bent lieve Duckling.
Maak je trouwens geen zorgen over de psych. Het draait nu om jou en niemand anders.
Wat ik daarnaast van mijn haptotherapeut mee kreeg is dat de psychologen (net als bij psychiaters zoals eerder genoemd) vaak zich zelf en hun zwaktes onder ogen hebben moeten komen voordat ze aan het werk kunnen.
Dus houd je vooral niet in! Ze is er om JOU te helpen, en dat gaat niet als jij je inhoudt.
anoniem_248825 wijzigde dit bericht op 20-02-2018 23:36
Reden: Zin liep niet
Reden: Zin liep niet
0.82% gewijzigd
vrijdag 2 maart 2018 om 17:58
Ha Duckling,
heb zowaar een ander leven gekregen dan toch zeker wel tien jaar verslaafd aan het VF te zijn geweest, hoe tijden kunnen veranderen
Heb met een schuin oog meegelezen want jou vergeet ik nooit.
Dat jouw therapeute empathie toont wil alleen maar zeggen dat wat jij hebt meegemaakt niemand in zijn kouwe kleren gaat zitten. Dat zij dit jou laat zien doet bij jou een belletje rinkelen, heel goed. Hoop dat je het bespreekbaar hebt gemaakt.
Hoe is het nu met je?
heb zowaar een ander leven gekregen dan toch zeker wel tien jaar verslaafd aan het VF te zijn geweest, hoe tijden kunnen veranderen
Heb met een schuin oog meegelezen want jou vergeet ik nooit.
Dat jouw therapeute empathie toont wil alleen maar zeggen dat wat jij hebt meegemaakt niemand in zijn kouwe kleren gaat zitten. Dat zij dit jou laat zien doet bij jou een belletje rinkelen, heel goed. Hoop dat je het bespreekbaar hebt gemaakt.
Hoe is het nu met je?
Hatsjikideee...
vrijdag 2 maart 2018 om 18:06
Ik heb vorig jaar ook een jaar therapie (schema-) gehad, een APK'tje noemde ik het zelf maar zo makkelijk kwam ik er niet van af.
Dat was ook zo'n lieve, meelevende vrouw. Zei zij; Paus, ik sta achter jou en voel met je mee.
Bij alle pijn die je hier bespreekbaar maakt, sta ik achter je.
Zo heb ik dat ook ervaren, als een warme back-up.
Ze maakte een werkelijke verbinding. Ik mocht zijn wie ik was. Onvoorwaardelijk.
En ja, daar zijn zij voor opgeleid (met ook supervisie).
Dat was ook zo'n lieve, meelevende vrouw. Zei zij; Paus, ik sta achter jou en voel met je mee.
Bij alle pijn die je hier bespreekbaar maakt, sta ik achter je.
Zo heb ik dat ook ervaren, als een warme back-up.
Ze maakte een werkelijke verbinding. Ik mocht zijn wie ik was. Onvoorwaardelijk.
En ja, daar zijn zij voor opgeleid (met ook supervisie).
Hatsjikideee...
maandag 5 maart 2018 om 14:48
Een leven zonder forum en dat na tien jaar, wauw Pausini! Lief dat je hier nog wel wat leest en zelfs schrijft Mooi wat je schrijft over jouw therapeut.
Ik ben uiteindelijk niet meer begonnen over wat haar reacties met mij deden, wel kwam ze er zelf op terug. Dat was fijn en genoeg. Ik heb weer wat meer verteld en benoemd, zonder er uitgebreid op in te gaan, wat voor mij de moeilijkste herinneringen zijn.
En ik heb besloten tijdelijk ergens anders te gaan wonen. Ik realiseerde me dat ik rationeel weet dat het nu veilig is en vind dat ik me daarom ook veilig moet voelen, maar dat ik me helemaal niet veilig voel. Dat wil ik serieus nemen, dus daarom even andere woonruimte, zodat ik echt kan verwerken en herstellen. Erg moeilijke beslissing, maar wel beter denk ik.
Mooi wat je schrijft over jouw therapeut. Ik ben uiteindelijk niet meer begonnen over wat haar reacties met mij deden, wel kwam ze er zelf op terug. Dat was fijn en genoeg. Ik heb weer wat meer verteld en benoemd, zonder er uitgebreid op in te gaan, wat voor mij de moeilijkste herinneringen zijn.
En ik heb besloten tijdelijk ergens anders te gaan wonen. Ik realiseerde me dat ik rationeel weet dat het nu veilig is en vind dat ik me daarom ook veilig moet voelen, maar dat ik me helemaal niet veilig voel. Dat wil ik serieus nemen, dus daarom even andere woonruimte, zodat ik echt kan verwerken en herstellen. Erg moeilijke beslissing, maar wel beter denk ik.
maandag 5 maart 2018 om 15:30
Wow Duck dat is een grote beslissing. Kennelijk wel 1 die je nu echt moet maken. Veel gaande in je leven, meer regie. Meer waarnemen.
Wat me opvalt is hoezeer je beschrijft dat je details niet noemt. Mij geeft dat aan dat nog veel niet gedeeld is. Aan jou om te kijken of wanneer en in welke dosering jij wilt gaan delen.
Ik gun het je, want delen maakt dat er geen geheimen meer zijn en dat kan een stuk eenzaamheid wegnemen. En je vrij maken van verantwoordelijkheid die bij een ander had moeten liggen.
Wat me opvalt is hoezeer je beschrijft dat je details niet noemt. Mij geeft dat aan dat nog veel niet gedeeld is. Aan jou om te kijken of wanneer en in welke dosering jij wilt gaan delen.
Ik gun het je, want delen maakt dat er geen geheimen meer zijn en dat kan een stuk eenzaamheid wegnemen. En je vrij maken van verantwoordelijkheid die bij een ander had moeten liggen.
maandag 5 maart 2018 om 19:03
Ja, ik vind het best een heftige stap, maar in het kader van zelfzorg, gevoel serieus nemen, heel nodig. Er gebeurt heel veel inderdaad, maar nu door mijn eigen beslissingen in plaats van dat van alles me overkomt.
En klopt (ook) Hanke, heel veel nog niet gedeeld. Daar heb ik het wel over gehad met de psycholoog, dat ik steeds waar het echt om gaat, waar de meeste pijn zit, weglaat. Een beetje uitstelgedrag, maar ik vind het ook echt heel moeilijk en dat wil ze ook serieus nemen. Wel afgesproken dat we de volgende keer meer in detail zullen gaan. Dankjewel voor wat je schrijft over wat dat me op kan leveren, dat helpt me.
En klopt (ook) Hanke, heel veel nog niet gedeeld. Daar heb ik het wel over gehad met de psycholoog, dat ik steeds waar het echt om gaat, waar de meeste pijn zit, weglaat. Een beetje uitstelgedrag, maar ik vind het ook echt heel moeilijk en dat wil ze ook serieus nemen. Wel afgesproken dat we de volgende keer meer in detail zullen gaan. Dankjewel voor wat je schrijft over wat dat me op kan leveren, dat helpt me.
donderdag 8 maart 2018 om 20:25
Man vindt het lastig, is bang dat ik niet meer terugkom en dat kan ik ook niet helemaal garanderen. Hij begrijpt het wel, heeft de nachtmerries en schrikreacties de afgelopen tijd natuurlijk ook wel gemerkt. Vrienden boden me hun gastenverblijf aan, daar ben ik nu en mag ik blijven zolang ik wil. Super dat dat mogelijk is. Twijfel wel of het een goede beslissing is, gisteravond en vannacht voelde ik me nog veel onveiliger dan thuis bij man en vandaag bleef ik de hele dag gespannen. Maar even afwachten hoe het verder gaat.
