Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 om 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
zaterdag 10 maart 2018 om 19:41
zaterdag 10 maart 2018 om 19:56
Het is jammer dat je nog steeds angst voelt.
Terwijl je nu kan zeggen, ik hoef niet bang te zijn. Ik ben veilig, maar ook dit gevoel kan angst opleveren,het gevoel van veilig zijn, omdat je het niet kent.
Nu sta je er alleen voor, niemand om voor te zorgen, alleen voor jouzelf , het geeft spanning, het is onbekend, nu ben je alleen verantwoordelijk voor je zelf.
Nu ga je leren wat voor jou belangrijk en goed is en ook goed voelt.
Het heeft tijd nodig, het is niet een een week bekeken, leren voor jouzelf te zijn en van jezelf houden kost tijd.
Ik wens je succes, het gaat kracht kosten, moed en tranen, maar je komt er wel weer uit.
Jou man krijgt een vrouw terug die grenzen zet en verantwoording terug geeft naar hem toe, ook jouw man zal gaan veranderen ,ook hij mot in zijn eigen schoenen leren staan.
Terwijl je nu kan zeggen, ik hoef niet bang te zijn. Ik ben veilig, maar ook dit gevoel kan angst opleveren,het gevoel van veilig zijn, omdat je het niet kent.
Nu sta je er alleen voor, niemand om voor te zorgen, alleen voor jouzelf , het geeft spanning, het is onbekend, nu ben je alleen verantwoordelijk voor je zelf.
Nu ga je leren wat voor jou belangrijk en goed is en ook goed voelt.
Het heeft tijd nodig, het is niet een een week bekeken, leren voor jouzelf te zijn en van jezelf houden kost tijd.
Ik wens je succes, het gaat kracht kosten, moed en tranen, maar je komt er wel weer uit.
Jou man krijgt een vrouw terug die grenzen zet en verantwoording terug geeft naar hem toe, ook jouw man zal gaan veranderen ,ook hij mot in zijn eigen schoenen leren staan.
maandag 12 maart 2018 om 20:27
Wat goed van je dat je een andere plek hebt opgezocht om te wonen. Even schuilen in plaats van altijd maar vechten.. Ik hoop dat je langzaamaan wat meer kunt ontspannen, maar het is natuurlijk niet niks geweest wat je allemaal hebt meegemaakt.
Mooi om te lezen dat de psych geraakt is door jouw verhaal. Wat deed dat met jou, voelde dat als een last, of voelde dat als een arm om je heen?
Ik hoop dat alle mensen hier die van een veilige afstand met je meelezen en meeleven je een klein mini steuntje in de rug kunnen geven om te beseffen dat alle mensen om je heen je graag helpen, en er echt voor jou willen zijn..
Mooi om te lezen dat de psych geraakt is door jouw verhaal. Wat deed dat met jou, voelde dat als een last, of voelde dat als een arm om je heen?
Ik hoop dat alle mensen hier die van een veilige afstand met je meelezen en meeleven je een klein mini steuntje in de rug kunnen geven om te beseffen dat alle mensen om je heen je graag helpen, en er echt voor jou willen zijn..
woensdag 21 maart 2018 om 19:23
Vannacht stond man opeens voor de deur bij mijn logeerplek. We hadden ‘s avonds even gebeld, gezegd dat we elkaar misten en afgesproken om vandaag te gaan wandelen. Als verrassing was hij vervolgens naar me toe gereden. Ik ben me rot geschrokken, was zo bang. Ik ben nachten bezig geweest om mezelf gerust te stellen dat hij er echt niet was, me niets kon doen en dan dit. Hij had niets kwaads in de zin, maar hij snapt blijkbaar echt niet hoe moeilijk ik het heb. Gelukkig kwam de vriend waar ik logeer laat thuis en heeft hij man opgevangen. Ben er nog overstuur van, erg overdreven misschien, maar kan er even weinig aan doen. Ik ga ergens anders slapen straks, durfde daar niet te blijven.
Dank jullie wel voor de fijne reacties.
Van de week voor het eerst met psych een situatie in detail besproken en vooral geprobeerd het gevoel toe te laten. Heel moeilijk en heftig en ook wel goed. Het hielp me om te begrijpen dat alle angst er nu pas, nu het veilig is (was...) echt uitkomt. Toen het gebeurde was daar geen ruimte voor en daarna duwde ik het ook hard weg. Het heeft ook wel met vroeger te maken, mijn opgebouwde gevoel van veiligheid hing best wel met man samen en dat is nu weg. Hopelijk kan ik dat nu vanuit mezelf weer opbouwen.
Psych is nog steeds af en toe geraakt door dingen die ik vertel. Het voelt langzamerhand meer als begrip dan als last. Ik merk dat zij het wel aan kan.
Dank jullie wel voor de fijne reacties.
Van de week voor het eerst met psych een situatie in detail besproken en vooral geprobeerd het gevoel toe te laten. Heel moeilijk en heftig en ook wel goed. Het hielp me om te begrijpen dat alle angst er nu pas, nu het veilig is (was...) echt uitkomt. Toen het gebeurde was daar geen ruimte voor en daarna duwde ik het ook hard weg. Het heeft ook wel met vroeger te maken, mijn opgebouwde gevoel van veiligheid hing best wel met man samen en dat is nu weg. Hopelijk kan ik dat nu vanuit mezelf weer opbouwen.
Psych is nog steeds af en toe geraakt door dingen die ik vertel. Het voelt langzamerhand meer als begrip dan als last. Ik merk dat zij het wel aan kan.
donderdag 22 maart 2018 om 19:28
Duck, ik wilde net vragen hoe het met je ging. Wat je laatst schreef over het schrikken klinkt alsof je een trauma hebt. Maar ik vermoed dat je het hier ook wel met de psych over hebt. Knap dat je bepaalde gevoelens nu meer durft toe te laten onder haar begeleiding.
Wat vervelend dat plotseling contact met je man zo onveilig aanvoelt. Begrijpt hij nu beter hoe het zit? En zou je anders in een brief o.i.d. aan hem kunnen verwoorden wat je voelt/denkt? Misschien kunnen jullie afspreken dat contact voorlopig alleen op jouw initiatief plaatsvindt.
Ik vind het mooi dat je het gevoel van veiligheid als basis bij jezelf wilt opbouwen. Het lijkt me moelijk om anderen te vertrouwen als dit vertrouwen meermaals geschonden is. Ik denk/hoop dat het vertrouwen weer stapje voor stapje opgebouwd kan worden. Maar ook dat jij weer wat meer rust kunt krijgen
Wat vervelend dat plotseling contact met je man zo onveilig aanvoelt. Begrijpt hij nu beter hoe het zit? En zou je anders in een brief o.i.d. aan hem kunnen verwoorden wat je voelt/denkt? Misschien kunnen jullie afspreken dat contact voorlopig alleen op jouw initiatief plaatsvindt.
Ik vind het mooi dat je het gevoel van veiligheid als basis bij jezelf wilt opbouwen. Het lijkt me moelijk om anderen te vertrouwen als dit vertrouwen meermaals geschonden is. Ik denk/hoop dat het vertrouwen weer stapje voor stapje opgebouwd kan worden. Maar ook dat jij weer wat meer rust kunt krijgen
vrijdag 23 maart 2018 om 10:41
Heel erg geschrokken inderdaad, de afgelopen nachten kon ik ook niet tot rust komen. Voel me nergens veilig. Nu was er eigenlijk niks aan de hand, maar ben zo bang dat hij misschien wel weer een keer doordraait en wat er dan gebeurt als hij dan ook naar me toekomt. Ik probeer dan maar overdag wat te slapen om mezelf niet weer helemaal uit te putten. Man snapt het wel enigszins, maar vindt het heel moeilijk dat mijn gevoel van onveiligheid nu door hem komt, daar wil hij eigenlijk niet aan. We hebben nu inderdaad nogmaals expliciet afgesproken dat alleen ik het initiatief neem om elkaar te zien.
vrijdag 23 maart 2018 om 11:58
Jeetje, wat zul je geschrokken zijn. Er zit toch echt wel veel trauma onder, als ik het zo lees. Wel fijn dat je nu een goede therapeut hebt.duckling schreef: ↑23-03-2018 10:41Heel erg geschrokken inderdaad, de afgelopen nachten kon ik ook niet tot rust komen. Voel me nergens veilig. Nu was er eigenlijk niks aan de hand, maar ben zo bang dat hij misschien wel weer een keer doordraait en wat er dan gebeurt als hij dan ook naar me toekomt. Ik probeer dan maar overdag wat te slapen om mezelf niet weer helemaal uit te putten. Man snapt het wel enigszins, maar vindt het heel moeilijk dat mijn gevoel van onveiligheid nu door hem komt, daar wil hij eigenlijk niet aan. We hebben nu inderdaad nogmaals expliciet afgesproken dat alleen ik het initiatief neem om elkaar te zien.
Zou dadertherapie niet wat zijn voor je man? Dan leert hij omgaan met het slachtoffer (dat ben je nu eenmaal).
Ken je het topic van isabelles? Heel andere situatie dan die van jou, maar haar partner heeft hele goede therapie gekregen waardoor ze beiden goed uit en zeer traumatische situatie zijn gekomen.
vrijdag 23 maart 2018 om 17:44
Jeetje Duck, wat een toestand. Maar ik begrijp het niet helemaal, hij kwam dus onafgesproken naar je toe, deed hij toen iets waarvan je schrok (hard kloppen ofzo) of was het feit dat hij voor je deur stond al de stress.
Is het niet handig om bepaalde contactmomenten af te spreken, dat geeft jullie beiden structuur en structuur geeft doorgaans veiligheid.
Complimenten dat je jezelf zo serieus neemt.
Is de plek waar je nu vertoeft ook veilig, prettig en oké?
Is het niet handig om bepaalde contactmomenten af te spreken, dat geeft jullie beiden structuur en structuur geeft doorgaans veiligheid.
Complimenten dat je jezelf zo serieus neemt.
Is de plek waar je nu vertoeft ook veilig, prettig en oké?
Hatsjikideee...
vrijdag 23 maart 2018 om 22:15
Klopt hoor, merk steeds meer dat het echt wel traumatisch is geweest allemaal. Zo benadert psych het ook. Ik heb dat topic wel wat gevolgd. Zou kunnen dat dadertherapie geschikt zou zijn voor man. Lastig is denk ik wel dat het geweld bijna allemaal in psychotische toestand was en hij zich lang niet alles herinnert en zeker niet helder. Meer iets voor over een tijdje misschien, voor mij in elk geval. Eerst zelf tot rust komen.
Pausini, man kwam langs toen ik al sliep, ik schrok wakker van gebonk op de deur en man die mijn naam riep. Dat was nogal een overval en op dat moment dacht ik dat hij me wat aan kwam doen (daarover heb ik toch al elke nacht nachtmerries). Ik deed dus niet open en raakte in paniek, bang dat hij deur of raam zou forceren. Ondertussen dacht man dat ik nog sliep, dus die bleef proberen mij wakker te krijgen door op de ramen te kloppen, mij te roepen, etc. Voor mij heel bedreigend, vanuit hem onschuldig en goed bedoeld. Op zich hadden en hebben we de afspraak om elke avond even te bellen en dat we elkaar alleen zien op mijn initiatief. Nu nogmaals zo afgesproken.
Ik ben een beetje aan het zwerven, nacht bij een vriendin, nacht rondgezworven en komende nacht nog even kijken. Niet echt een vaste plek dus, vooral onrust. Dat moet eigenlijk anders, zal morgen een beter plan gaan maken.
Pausini, man kwam langs toen ik al sliep, ik schrok wakker van gebonk op de deur en man die mijn naam riep. Dat was nogal een overval en op dat moment dacht ik dat hij me wat aan kwam doen (daarover heb ik toch al elke nacht nachtmerries). Ik deed dus niet open en raakte in paniek, bang dat hij deur of raam zou forceren. Ondertussen dacht man dat ik nog sliep, dus die bleef proberen mij wakker te krijgen door op de ramen te kloppen, mij te roepen, etc. Voor mij heel bedreigend, vanuit hem onschuldig en goed bedoeld. Op zich hadden en hebben we de afspraak om elke avond even te bellen en dat we elkaar alleen zien op mijn initiatief. Nu nogmaals zo afgesproken.
Ik ben een beetje aan het zwerven, nacht bij een vriendin, nacht rondgezworven en komende nacht nog even kijken. Niet echt een vaste plek dus, vooral onrust. Dat moet eigenlijk anders, zal morgen een beter plan gaan maken.
vrijdag 23 maart 2018 om 23:53
De man van Isabelles was ook psychotisch en ontoerekeningsvatbaar, doordat hij onwetend verkeerde drugs had ingenomen. Wat jouw man tot een dader maakt, is het feit dat jij het slachtoffer bent. Als ik per ongeluk een kind aanrijd ben ik ook een dader, ook al ging het niet expres of kon ik er niets aan doen.duckling schreef: ↑23-03-2018 22:15Zou kunnen dat dadertherapie geschikt zou zijn voor man. Lastig is denk ik wel dat het geweld bijna allemaal in psychotische toestand was en hij zich lang niet alles herinnert en zeker niet helder. Meer iets voor over een tijdje misschien, voor mij in elk geval. Eerst zelf tot rust komen.
Wat me vooral opvalt aan de dadertherapie is dat het tempo van contact en het aangeven van grenzen volledig wordt neergelegd bij het slachtoffer. Ik denk dat jouw man daarin best wel wat meer sturing mag krijgen. Op die manier word jij ook sterker omdat jij de regie terug krijgt.
Heb je contact met de behandelaar van je man?
En dat zwerven lijkt me ook niet zo goed voor je gemoedsrust... Wat bedoel je met een nacht rondzwerven? Heb je die nacht wel in een bed geslapen?
En kun je niet terecht bij een opvanghuis/crisisopvang?
http://www.opvangatlas.nl
Dan heb je ook niet zo het gevoel dat je iemand tot last hoeft te zijn.
zaterdag 24 maart 2018 om 07:49
Wat me vooral opvalt aan je berichtjes deze week lieve Duckling is deze ene zin "Mijn gevoel van onveiligheid komt nu van mijn man, maar daar wil hij eigenlijk niet aan".
Er zit een onderstroom van moedeloosheid in wat ik van je lees, tenminste dat is wat ik er uit oppik. Wat zul jij je eenzaam en opgejaagd voelen.
Eenzaam omdat je man niet niet ten volle wil erkennen wat hij jou heeft aangedaan en wat voor impact dat op jou heeft.
Het is - héél cru gezegd - best pijnlijk dat je momenteel niet écht op nr 1 staat. Zijn zelfbeeld is belangrijker voor hem dan dat jij de erkenning krijgt die je nodig hebt en je je veilig voelt. Ook dat hij impulsief handelt door je opeens op je veilige adres op te zoeken, getuigt van niet doorleefd inzicht in hoe de dingen voor jou zijn. En de impulsiviteit geeft ook aan dat hij momenteel alleen jouw grenzen respecteert als het hem uitkomt.
Misschien hangt het samen met dat zo weinig mensen weten wat er is gebeurd. En je man daardoor een slecht beeld heeft van wat de feitelijke situaties zijn geweest.
Jij hebt het op zijn ziek zijn/psychoses als complicatie van een medische behandeling gegooid en op die manier hem bejegend en de ggz heeft eea zelf ook zo opgepakt (en heeft in een aantal opzichten zelfs laakbaar gehandeld)...maar zoals ook in het andere topic wat benoemd werd, gaat het wel om ernstige mishandeling en bij jou zelfs om het begaan van een poging tot en dreigen met levensdelicten. Wéét man dat wat hij deed feitelijk tbs (met voorwaarden) waardig was? En dat jij daarom zo overstuur bent?
Dat hij laatst nog een TS heeft begaan geeft ook zijn impulsiviteit aan.
Weet hij dat elke vorm van impulsief gedrag nu een no go is en dat hij daarin echt volkomen transparant over moet komen naar jou? Is er een gezamelijke peut of een behandelaar van hem of iemand anders met gezag die hem dat duidelijk maakt/kan maken?
Ik zie dat je voor jezelf kiest en dat is goed en daar mag je trots op zijn. Maar vind het pijnlijk en verdrietig voor je dat er tegelijk een hoop eenzaamheid duidelijk wordt.
Je voelt je opgejaagd. Wéét hij van je nachtmerries en waar die over gaan?
Snapt hij dat je daarom behoefte hebt aan een plek waar hij niet komt?
Dat zwervende bestaan in de vorm van dan weer bij de ene kennis, dan weer bij de andere vriendin slapen, geeft je een opgejaagd gevoel. Wat onzettend naar voor je. Lijkt me idd. verstandig om te kijken naar wat stabielere, eigen, tijdelijke woonruimte.
Ik kan me ook voorstellen dat er nu ook langzaam aan boosheid komt. 'Hoe haal je het in je hoofd om langs te komen als ik aangeef dat mijn lijf vol met angst zit en ik nachtmerries over je heb. Hou op met een appèl te doen op mijn begrip en mijn medegevoel.'
Daar zit denk ik ook de moedeloosheid die ik oppik. Word je bewonderd en geliefd om wie je in wezen bent en om je capaciteiten, of vooral om wat jij voor je man kan betekenen?
Ik wens je veel sterkte en rust toe deze dagen. :flower:
Er zit een onderstroom van moedeloosheid in wat ik van je lees, tenminste dat is wat ik er uit oppik. Wat zul jij je eenzaam en opgejaagd voelen.
Eenzaam omdat je man niet niet ten volle wil erkennen wat hij jou heeft aangedaan en wat voor impact dat op jou heeft.
Het is - héél cru gezegd - best pijnlijk dat je momenteel niet écht op nr 1 staat. Zijn zelfbeeld is belangrijker voor hem dan dat jij de erkenning krijgt die je nodig hebt en je je veilig voelt. Ook dat hij impulsief handelt door je opeens op je veilige adres op te zoeken, getuigt van niet doorleefd inzicht in hoe de dingen voor jou zijn. En de impulsiviteit geeft ook aan dat hij momenteel alleen jouw grenzen respecteert als het hem uitkomt.
Misschien hangt het samen met dat zo weinig mensen weten wat er is gebeurd. En je man daardoor een slecht beeld heeft van wat de feitelijke situaties zijn geweest.
Jij hebt het op zijn ziek zijn/psychoses als complicatie van een medische behandeling gegooid en op die manier hem bejegend en de ggz heeft eea zelf ook zo opgepakt (en heeft in een aantal opzichten zelfs laakbaar gehandeld)...maar zoals ook in het andere topic wat benoemd werd, gaat het wel om ernstige mishandeling en bij jou zelfs om het begaan van een poging tot en dreigen met levensdelicten. Wéét man dat wat hij deed feitelijk tbs (met voorwaarden) waardig was? En dat jij daarom zo overstuur bent?
Dat hij laatst nog een TS heeft begaan geeft ook zijn impulsiviteit aan.
Weet hij dat elke vorm van impulsief gedrag nu een no go is en dat hij daarin echt volkomen transparant over moet komen naar jou? Is er een gezamelijke peut of een behandelaar van hem of iemand anders met gezag die hem dat duidelijk maakt/kan maken?
Ik zie dat je voor jezelf kiest en dat is goed en daar mag je trots op zijn. Maar vind het pijnlijk en verdrietig voor je dat er tegelijk een hoop eenzaamheid duidelijk wordt.
Je voelt je opgejaagd. Wéét hij van je nachtmerries en waar die over gaan?
Snapt hij dat je daarom behoefte hebt aan een plek waar hij niet komt?
Dat zwervende bestaan in de vorm van dan weer bij de ene kennis, dan weer bij de andere vriendin slapen, geeft je een opgejaagd gevoel. Wat onzettend naar voor je. Lijkt me idd. verstandig om te kijken naar wat stabielere, eigen, tijdelijke woonruimte.
Ik kan me ook voorstellen dat er nu ook langzaam aan boosheid komt. 'Hoe haal je het in je hoofd om langs te komen als ik aangeef dat mijn lijf vol met angst zit en ik nachtmerries over je heb. Hou op met een appèl te doen op mijn begrip en mijn medegevoel.'
Daar zit denk ik ook de moedeloosheid die ik oppik. Word je bewonderd en geliefd om wie je in wezen bent en om je capaciteiten, of vooral om wat jij voor je man kan betekenen?
Ik wens je veel sterkte en rust toe deze dagen. :flower:
zaterdag 24 maart 2018 om 19:22
Dank je voor de toelichting op dadertherapie Fragolisa. Dat klinkt logisch en goed inderdaad. Ik heb contact met de SPV’er die man begeleidt, nu niet met zijn psycholoog, maar die ken ik wel.
De nacht rondzwerven was ik ‘s avonds tot laat bij vrienden en daarna buiten geweest. Lopen, zitten, niet geslapen. ‘S ochtends vroeg naar een vriendin gegaan en daar nog wat geslapen. Op zich zijn er meer dan genoeg plekken waar ik terecht kan, het is meer dat ‘s nachts in een kamer/huis me teveel benauwde. Afgelopen nacht bij de vrienden waar ik logeerde in huis (ipv in gastenverblijf) geslapen. Vandaag hebben we een alarmsysteem geregeld voor ‘s nachts, waarmee ik hen met een druk op de knop kan alarmeren. Dat geeft me wel een veilig gevoel.
Hanke, dankjewel voor je uitgebreide en rake reactie. De tranen schieten me in de ogen, ik voel me inderdaad heel eenzaam, opgejaagd, moedeloos. Of voelde eigenlijk, ben nu wel weer een stuk gekalmeerd. Het hakte er even heel hard in, daarmee wordt wel duidelijk hoe heftig het allemaal is geweest.
Mijn paniek ‘s nachts maakte op man veel indruk. Ik denk dat we allebei de ernst proberen te bagatelliseren. De SPV’er heeft man heel duidelijk uitgelegd dat ik ernstig getraumatiseerd ben door hem en dat hij mij nu alles moet laten bepalen zodat ik tot rust kan komen en kan herstellen. Voor mij heel goed om dat iemand anders te horen zeggen, soort erkenning.
Hij is inderdaad een vrij impulsief persoon, wat ik meestal/eerder juist heel leuk aan hem vond. Maar nu even niet... Ja, ik werd er ook boos van: doe ik zo mijn best om voor mezelf te zorgen en dan komt hij er even doorheen walsen met zo’n ondoordachte actie. Hij lijkt nu wel te snappen hoe stom dat was gelukkig.
De nacht rondzwerven was ik ‘s avonds tot laat bij vrienden en daarna buiten geweest. Lopen, zitten, niet geslapen. ‘S ochtends vroeg naar een vriendin gegaan en daar nog wat geslapen. Op zich zijn er meer dan genoeg plekken waar ik terecht kan, het is meer dat ‘s nachts in een kamer/huis me teveel benauwde. Afgelopen nacht bij de vrienden waar ik logeerde in huis (ipv in gastenverblijf) geslapen. Vandaag hebben we een alarmsysteem geregeld voor ‘s nachts, waarmee ik hen met een druk op de knop kan alarmeren. Dat geeft me wel een veilig gevoel.
Hanke, dankjewel voor je uitgebreide en rake reactie. De tranen schieten me in de ogen, ik voel me inderdaad heel eenzaam, opgejaagd, moedeloos. Of voelde eigenlijk, ben nu wel weer een stuk gekalmeerd. Het hakte er even heel hard in, daarmee wordt wel duidelijk hoe heftig het allemaal is geweest.
Mijn paniek ‘s nachts maakte op man veel indruk. Ik denk dat we allebei de ernst proberen te bagatelliseren. De SPV’er heeft man heel duidelijk uitgelegd dat ik ernstig getraumatiseerd ben door hem en dat hij mij nu alles moet laten bepalen zodat ik tot rust kan komen en kan herstellen. Voor mij heel goed om dat iemand anders te horen zeggen, soort erkenning.
Hij is inderdaad een vrij impulsief persoon, wat ik meestal/eerder juist heel leuk aan hem vond. Maar nu even niet... Ja, ik werd er ook boos van: doe ik zo mijn best om voor mezelf te zorgen en dan komt hij er even doorheen walsen met zo’n ondoordachte actie. Hij lijkt nu wel te snappen hoe stom dat was gelukkig.
maandag 9 april 2018 om 20:17
Lief dat je het vraagt 
Het gaat langzaam iets beter. Ik voel me weer veilig in het gastenverblijf van mijn vrienden, slaap de meeste nachten goed en heb weer een gezond gewicht. Ik heb de drempel overwonnen om hulp te zoeken bij de fysieke problemen die ik nog heb door het geweld en word binnenkort geopereerd. Ik werk nog niet, op dringend advies van psycholoog en bedrijfsarts, alleen af en toe koffiedrinken met lieve collega’s. Met psycholoog ben ik nu echt bezig met traumaverwerking, zwaar, maar ik kan het wel aan (min of meer). Met man gaat het vrij goed. Hij heeft weer een controle gehad en die doorstaan zonder in de war te raken (en de uitslagen waren gelukkig goed). We gaan af en toe wandelen of samen in de tuin werken, dat voelt goed. Ik ontdekte dat man veel niet of niet goed meer weet van wat hij gedaan heeft. Hij schrikt heel erg van wat ik hem vertel, is daardoor nu heel voorzichtig met me, wel even goed voor nu.
Als ik het zo op een rijtje zet, staat eigenlijk mijn hele leven nog op de kop, maar daarin begin ik toch wel wat rust te vinden.
Het gaat langzaam iets beter. Ik voel me weer veilig in het gastenverblijf van mijn vrienden, slaap de meeste nachten goed en heb weer een gezond gewicht. Ik heb de drempel overwonnen om hulp te zoeken bij de fysieke problemen die ik nog heb door het geweld en word binnenkort geopereerd. Ik werk nog niet, op dringend advies van psycholoog en bedrijfsarts, alleen af en toe koffiedrinken met lieve collega’s. Met psycholoog ben ik nu echt bezig met traumaverwerking, zwaar, maar ik kan het wel aan (min of meer). Met man gaat het vrij goed. Hij heeft weer een controle gehad en die doorstaan zonder in de war te raken (en de uitslagen waren gelukkig goed). We gaan af en toe wandelen of samen in de tuin werken, dat voelt goed. Ik ontdekte dat man veel niet of niet goed meer weet van wat hij gedaan heeft. Hij schrikt heel erg van wat ik hem vertel, is daardoor nu heel voorzichtig met me, wel even goed voor nu.
Als ik het zo op een rijtje zet, staat eigenlijk mijn hele leven nog op de kop, maar daarin begin ik toch wel wat rust te vinden.
maandag 9 april 2018 om 21:23
Goed je te lezen. Ik lees dat je meer respijt voor jezelf inbouwt, ook tov man. Dat er ruimte komt voor hoe het echt was (en je dus niet meer in die rare 'zorgen voor anderrol zit waarin jouw werkelijkheid niet zo relevant is) en je daarin gedoseerd zorgt dat je serieus genomen wordt, is een grote ommekeer.
Dat je nu ook de operatie aangaat ipv het van je af te schuiven, top! Maar ook intensief en spannend lijkt me.
Dat je nu ook de operatie aangaat ipv het van je af te schuiven, top! Maar ook intensief en spannend lijkt me.
dinsdag 10 april 2018 om 09:07
dinsdag 10 april 2018 om 10:25
Ik lees al een tijdje mee. Wat fijn dat er rust is gekomen in de situatie, dat jij duidelijkheid hebt gecreëerd en dat je man het accepteert hoe het is nu. Hopelijk kunnen jullie weer naar elkaar toe groeien maar daar zal toch wel wat tijd overheen gaan. En jullie moeten elkaar weer gaan begrijpen, en dat lijkt bij hem wel te komen nu. Succes met je operatie, heftig!
dinsdag 10 april 2018 om 16:50
Mijn werkelijkheid was niet zo relevant inderdaad Hanke, dat zeg je mooi. Nu is dat wel zo, dat is een goede ontwikkeling. Operatie vind ik zeker flink spannend, maar hopelijk brengt het wat verlichting. En het past in goed voor mezelf zorgen, mezelf serieus nemen. Het is eind volgende week gepland, de 20e.
Dat man dingen niet meer weet vind ik best lastig . Het maakt enerzijds dat ik me nog meer alleen met alles voel, maar anderzijds helpt het wel dat hij er nu oprecht heel geschokt op reageert. Ja, ik hou nog steeds van hem en ik hoop dat het lukt om elkaar weer te vinden en samen verder te gaan. Ik heb denk ik nog veel tijd nodig voordat we dat gaan proberen, maar nu wel een psych die me daarin kan begeleiden als ik zover ben.
Dat man dingen niet meer weet vind ik best lastig . Het maakt enerzijds dat ik me nog meer alleen met alles voel, maar anderzijds helpt het wel dat hij er nu oprecht heel geschokt op reageert. Ja, ik hou nog steeds van hem en ik hoop dat het lukt om elkaar weer te vinden en samen verder te gaan. Ik heb denk ik nog veel tijd nodig voordat we dat gaan proberen, maar nu wel een psych die me daarin kan begeleiden als ik zover ben.
zaterdag 21 april 2018 om 12:06
Bedankt, wat lief dat jullie eraan denken!
De operatie is gelukt, hopelijk na het herstel straks minder klachten. Ben nog een beetje dizzy van de narcose en pijnstilling. Er was gezegd dat ik de volgende dag (vandaag dus) naar huis mocht als alles goed gaat, maar net zei de verpleegkundige iets over misschien maandag naar huis... Zo maar even vragen.
Gisteren bij de opname bleek opeens dat er een soort veiligheidsprotocol in werking werd gezet, man mag niet op bezoek komen, ik werd zelfs onder een andere naam ingeschreven. Voor ieders veiligheid, van mij, andere patiënten en de medewerkers. Dat werd me verteld door dezelfde maatschappelijk werker die het eerder nog totaal verantwoord vond dat we een kind zouden krijgen, onbegrijpelijk vind ik dat. En heel erg rot dat ik er zelf niks over te zeggen heb en nu man dus niet kan zien terwijl hij de enige is die ik nu graag bij me wil hebben.
De operatie is gelukt, hopelijk na het herstel straks minder klachten. Ben nog een beetje dizzy van de narcose en pijnstilling. Er was gezegd dat ik de volgende dag (vandaag dus) naar huis mocht als alles goed gaat, maar net zei de verpleegkundige iets over misschien maandag naar huis... Zo maar even vragen.
Gisteren bij de opname bleek opeens dat er een soort veiligheidsprotocol in werking werd gezet, man mag niet op bezoek komen, ik werd zelfs onder een andere naam ingeschreven. Voor ieders veiligheid, van mij, andere patiënten en de medewerkers. Dat werd me verteld door dezelfde maatschappelijk werker die het eerder nog totaal verantwoord vond dat we een kind zouden krijgen, onbegrijpelijk vind ik dat. En heel erg rot dat ik er zelf niks over te zeggen heb en nu man dus niet kan zien terwijl hij de enige is die ik nu graag bij me wil hebben.
