Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 om 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
IJzerpillen en dieetinstructies meegekregen inderdaad en de mededeling dat het vooral tijd nodig heeft. Dat moet dan maar, niks voor mij.
maandag 20 november 2017 om 17:13
maandag 20 november 2017 om 19:04
Zo'n collega heb je volgens mij nodig Ducklin.duckling schreef: ↑20-11-2017 09:28Ja, ik hoop het ook. De verpleegkundige dacht van wel, maar de arts komt straks langs en die bepaalt of het doorgaat.
Ik heb mijn collega die wel op de hoogte was van alles even gesproken. Het verbaasde haar niet dat ik onderuit was gegaan en ze was heel streng dat ze me deze week in elk geval niet wil zien op het werk. Hele week thuis vind ik wel wat heel heftig, hoop toch eind van de week weer een beetje aan de slag te kunnen. Per dag maar bekijken hoe het gaat.
Fijn dat je uit het ziekenhuis bent!
dinsdag 21 november 2017 om 09:26
Dank allemaal, lief. Vannacht eindelijk weer lekker in mijn eigen bed geslapen. Nu weer naar de bank verhuisd. Ik moet overal om huilen opeens, tot lieve reclames op tv aan toe. Man weet niet zo goed wat ie ermee aan moet en komt aldoor maar tissues en kopjes thee brengen. Ik kan het hem niet zo goed uitleggen (mezelf ook niet), voel me gewoon verdrietig en kan het niet verwoorden.
dinsdag 21 november 2017 om 09:36
Vind je dat vreemd na alles wat de afgelopen3-4 weken gebeurd is? En de zwangerschapshormonen gaan nu ook langzaam je lichaam verlaten.duckling schreef: ↑21-11-2017 09:26Dank allemaal, lief. Vannacht eindelijk weer lekker in mijn eigen bed geslapen. Nu weer naar de bank verhuisd. Ik moet overal om huilen opeens, tot lieve reclames op tv aan toe. Man weet niet zo goed wat ie ermee aan moet en komt aldoor maar tissues en kopjes thee brengen. Ik kan het hem niet zo goed uitleggen (mezelf ook niet), voel me gewoon verdrietig en kan het niet verwoorden.
Lijkt me volledig normaal dat je enigzins emotioneel incontinent bent. Het verdriet moet er toch uit.
dinsdag 21 november 2017 om 11:33
Eens. Gewoon lekker janken.
Het is trouwens ook heel normaal. Sinds de allereerste week van mijn zwangerschap kan ik huilen om zielige reclames, mishandelde dieren, verwaarloosde kinderen en zelfs verlepte plantjes vind ik zielig.
En dochter is inmiddels al ruim 17 jaar, kun je nagaan. Het is gewoon nooit meer overgegaan.
Het is trouwens ook heel normaal. Sinds de allereerste week van mijn zwangerschap kan ik huilen om zielige reclames, mishandelde dieren, verwaarloosde kinderen en zelfs verlepte plantjes vind ik zielig.
En dochter is inmiddels al ruim 17 jaar, kun je nagaan. Het is gewoon nooit meer overgegaan.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
dinsdag 21 november 2017 om 12:33
Ik heb ook wel eens begrepen dat zelfs de Merci reclame na een zwangerschap tranentrekkend kan zijn? 
Maar inderdaad wat Deenje ook zegt, het is niet niks geweest en je zit daarnaast nog met de hormonen in je lichaam. Ik heb het in het begin ook erg gehad, maar het nam na verloop van tijd vanzelf af. Nu heb ik het vooral tijdens mijn periode; huilen om boeken, films, stomme dingen, lieve dingen, mooie dingen pffff.
Maar inderdaad wat Deenje ook zegt, het is niet niks geweest en je zit daarnaast nog met de hormonen in je lichaam. Ik heb het in het begin ook erg gehad, maar het nam na verloop van tijd vanzelf af. Nu heb ik het vooral tijdens mijn periode; huilen om boeken, films, stomme dingen, lieve dingen, mooie dingen pffff.
dinsdag 21 november 2017 om 12:34
Het is niet zo vreemd inderdaad. Meer dat ik overal om huil. Geweldige term, emotioneel incontinent 
Het voelt ook wel goed inderdaad, het komt er nu wel uit. Vorige week huilde ik wel, maar meer van uitputting en verwarring dan uit emotie. Verlepte plantjes, nou, echt hoor! Haha... hoop dat het wel weer overgaat...
Het voelt ook wel goed inderdaad, het komt er nu wel uit. Vorige week huilde ik wel, maar meer van uitputting en verwarring dan uit emotie. Verlepte plantjes, nou, echt hoor! Haha... hoop dat het wel weer overgaat...
Wel fijn om te horen dat het niet per se blijvend is...
dinsdag 21 november 2017 om 14:31
Ik moest ook lachen om de emotionele incontinentie
Valt in dezelfde categorie als een uitspraak van een oud-collega van mij: verbale diarree (als iemand teveel (shit) praat
Huilen is goed Ducklin en mocht je nu of over een tijdje overvallen worden door boosheid dan is dat ook goed. Of welke emotie dan ook. Ook positief dat je het nu kan voelen... dan lijkt je nu uit de overlevingsmodus te zijn.
Maar moeilijk is het wel natuurlijk (f)
Valt in dezelfde categorie als een uitspraak van een oud-collega van mij: verbale diarree (als iemand teveel (shit) praat
Huilen is goed Ducklin en mocht je nu of over een tijdje overvallen worden door boosheid dan is dat ook goed. Of welke emotie dan ook. Ook positief dat je het nu kan voelen... dan lijkt je nu uit de overlevingsmodus te zijn.
Maar moeilijk is het wel natuurlijk (f)
woensdag 22 november 2017 om 19:43
Nog steeds een beetje emotioneel incontinent... Van alleen thuiszitten de hele dag word ik niet echt beter geloof ik. Kan aldoor wel slapen, maar dat lijkt me niet zo gezond. Weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet, ben wel een beetje klaar met bankhangen, slapen en tv-kijken. Ik wil morgen toch even naar mijn werk gaan, even weer wat normaals en wat mensen om me heen. Fysiek valt het me wel mee, niet meer zo draaierig zolang ik een beetje rustig doe.
woensdag 22 november 2017 om 20:33
Ik heb ongeveer gezegd wat we hier met elkaar bedacht hadden, flauwgevallen, bloeding, ziekenhuis, bloedarmoede. Kwam niet heel lekker uit mijn woorden en leidinggevende vroeg niet door gelukkig. Ze reageerde vooral geschrokken en zei dat ik rustig moest herstellen. Ben wel bang voor verdere vragen, maar die zijn tot nu toe niet gekomen. Ze heeft niet aan andere collega’s verteld wat er was geloof ik, kreeg wat algemene beterschap/hoe gaat het/rustig aan berichtjes.
woensdag 22 november 2017 om 22:35
Waarom vindt je het zo moeilijk om te accepteren dat je lijf veel wil slapen? Wat zorgt dat je de signalen van je lijf negeert en vindt dat je maar even naar je werk moet gaan? Waarom denk je dat veel slapen niet gezond en helend is?
Ik zie iemand die maar blijft gaan-gaan-gaan. Zelfs als je lijf niet meer kan, ren jij door. Om niet na te hoeven denken? Om niet te hoeven voelen?
Even over je fysiek: de placenta zat vast aan je baarmoeder. Met de abortus halen ze dat weg en ontstaan er een wond in je baarmoeder. Die moet genezen. Er was weefsel blijven zitten, waardoor de wond niet kon samentrekken en dus bleef bloeden. Na de curretage is de wond schoon geschraapt. Er zit dus aan de binnenkant van je baarmoeder een grote (schaaf)wond. En die moet herstellen in een lijf dat flink wat bloed heeft verloren en nu een laag hb heeft. Doe je lijf een plezier en doe een tijdje rustig aan, neem de tijd om te herstellen en besef dat je misschien niet meer zo draaierig bent, maar dat van binnen alles echt nog niet hersteld is. Het aanvullen van je bloedtekort in je lijf kan echt meerdere weken duren. Niet te hard voor jezelf, niet te snel willen, neem echt even de tijd om je lijf te laten herstellen.
Wanneer heb jij zelf weer een afspraak bij een pyscholoog voor jezelf? En als dat lang duurt, kun je dan bij de huisarts terecht?
Ik zie iemand die maar blijft gaan-gaan-gaan. Zelfs als je lijf niet meer kan, ren jij door. Om niet na te hoeven denken? Om niet te hoeven voelen?
Even over je fysiek: de placenta zat vast aan je baarmoeder. Met de abortus halen ze dat weg en ontstaan er een wond in je baarmoeder. Die moet genezen. Er was weefsel blijven zitten, waardoor de wond niet kon samentrekken en dus bleef bloeden. Na de curretage is de wond schoon geschraapt. Er zit dus aan de binnenkant van je baarmoeder een grote (schaaf)wond. En die moet herstellen in een lijf dat flink wat bloed heeft verloren en nu een laag hb heeft. Doe je lijf een plezier en doe een tijdje rustig aan, neem de tijd om te herstellen en besef dat je misschien niet meer zo draaierig bent, maar dat van binnen alles echt nog niet hersteld is. Het aanvullen van je bloedtekort in je lijf kan echt meerdere weken duren. Niet te hard voor jezelf, niet te snel willen, neem echt even de tijd om je lijf te laten herstellen.
Wanneer heb jij zelf weer een afspraak bij een pyscholoog voor jezelf? En als dat lang duurt, kun je dan bij de huisarts terecht?
woensdag 22 november 2017 om 22:45
Duckling, ik lees ook iemand die maar blijft rennen. En eigenlijk denk ik dat je aan het wegrennen bent van jezelf.
En dat vind ik een beetje betuttelend van mezelf, maar ik vind het ook oneerlijk om het niet te zeggen.
En dat vind ik een beetje betuttelend van mezelf, maar ik vind het ook oneerlijk om het niet te zeggen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 23 november 2017 om 10:41
Ik zie dit ook. Ik dacht na een miskraam ook een paar dagen thuis te zijn, en dan weer aan het werk te kunnen. Ben toch maar naar die afspraak met de bedrijfsarts gegaan. Die heeft me teruggefloten. Eerst 2 weken thuis, toen 2 weken 4 uur werken, toen 6 uur, en daarna maar eens kijken of fulltime weer gaat. Vond ik moeilijk, maar ik heb me eraan overgegeven. En ook daarna heb ik nog tijden heel veel gehuild, ook op mijn werk. Cursussen kon ik maandenlang niet aan, puur omdat dat emotioneel te dichtbij kwam. En bij mij wist iedereen dan gelukkig wel wat er aan de hand was. Heb zo vaak mijn verhaal gedaan, soms in tranen, soms niet. Dat heeft geholpen. Op een gegeven moment kon ik ‘gewoon’ weer vertellen at het goed ging.
Denk nou alstjeblieft niet dat omdat je een bewuste keuze hebt gemaakt, je niet intens verdrietig en emotioneel mag zijn. Dat mag je wel. Misschien moet je dat zelfs wel.
En praktisch: maak alstjeblieft zo snel mogelijk een afspraak met je bedrijfsarts. Vertel wat je wilt vertellen. En dan hoop ik dat je net zo’n verstandige arts treft als ik, die je een beetje tegen jezelf in bescherming neemt..
Denk nou alstjeblieft niet dat omdat je een bewuste keuze hebt gemaakt, je niet intens verdrietig en emotioneel mag zijn. Dat mag je wel. Misschien moet je dat zelfs wel.
En praktisch: maak alstjeblieft zo snel mogelijk een afspraak met je bedrijfsarts. Vertel wat je wilt vertellen. En dan hoop ik dat je net zo’n verstandige arts treft als ik, die je een beetje tegen jezelf in bescherming neemt..
donderdag 23 november 2017 om 10:49
Ben het eens met de andere forummers dat jezelf voorbij rennen niet goed is, probeer echt je rust te pakken. Aan de andere kant weet ik hoe vervelend het is om aan huis gekluisterd te zijn. Misschien kun je eerst rustig proberen om je conditie weer op te bouwen? Bijvoorbeeld elke dag een stukje wandelen, steeds ietsje verder. Kan een collega of vriendin bij jou langskomen?
En qua werk, zou je kunnen overleggen met de bedrijfsarts of leidinggevende? Misschien kun je dat straks ook in etappes opbouwen?
En qua werk, zou je kunnen overleggen met de bedrijfsarts of leidinggevende? Misschien kun je dat straks ook in etappes opbouwen?
donderdag 23 november 2017 om 11:02
Wat heftig Mallepietje! Wel fijn dat je het rustig hebt kunnen verwerken. En bedankt dat je je verhaal hier deelt. Ik vind het zelf soms ook lastig om gas terug te nemen, zeker omdat ik als zelfstandige werk.MallePietje75 schreef: ↑23-11-2017 10:41Ik zie dit ook. Ik dacht na een miskraam ook een paar dagen thuis te zijn, en dan weer aan het werk te kunnen. Ben toch maar naar die afspraak met de bedrijfsarts gegaan. Die heeft me teruggefloten. Eerst 2 weken thuis, toen 2 weken 4 uur werken, toen 6 uur, en daarna maar eens kijken of fulltime weer gaat. Vond ik moeilijk, maar ik heb me eraan overgegeven. En ook daarna heb ik nog tijden heel veel gehuild, ook op mijn werk. Cursussen kon ik maandenlang niet aan, puur omdat dat emotioneel te dichtbij kwam. En bij mij wist iedereen dan gelukkig wel wat er aan de hand was. Heb zo vaak mijn verhaal gedaan, soms in tranen, soms niet. Dat heeft geholpen. Op een gegeven moment kon ik ‘gewoon’ weer vertellen at het goed ging.
Denk nou alstjeblieft niet dat omdat je een bewuste keuze hebt gemaakt, je niet intens verdrietig en emotioneel mag zijn. Dat mag je wel. Misschien moet je dat zelfs wel.
En praktisch: maak alstjeblieft zo snel mogelijk een afspraak met je bedrijfsarts. Vertel wat je wilt vertellen. En dan hoop ik dat je net zo’n verstandige arts treft als ik, die je een beetje tegen jezelf in bescherming neemt..
Om heel eerlijk te zijn vond ik mijn abortus emotioneel zwaarder dan de miskramen, misschien juist omdat het een bewuste keuze was. En ik ben toen langer zwanger geweest, dan bij de miskramen. Maar ook in mijn geval heeft erover praten erg geholpen, op een gegeven moment kon ik het er gewoon over hebben, zonder meteen te huilen. En het verdween steeds meer naar de achtergrond, het leven nam weer zijn gewone vorm aan.
