Psyche
alle pijlers
Accepteren dat het verleden niet meer terug komt.
zaterdag 13 mei 2017 om 20:55
Zeker wel, graag zelfs.
Het is ook niet veroordelend bedoeld richting anderen, en ook mijn leven verandert zo ongemerkt ook wel een bepaalde richting op.
Alleen ik merk dat ik het emotioneel gezien soms best moeilijk hier mee heb. Ik blijf vaak toch een beetje dromen / zwelgen in het verleden en daardoor zie ik veel minder dat het ''nu'' ook mooie kanten heeft.
Dit heb ik bijvoorbeeld heel erg als ik bij vriendinnen op hun Facebook profiel ga kijken bij zo'n drie / vier jaar geleden. Dan zie ik hoe erg iedereen veranderd is in zowel uiterlijk (ja echt in zo'n relatief korte tijd) in gedrag (vaak veranderen mensen toch als ze een partner krijgen) en ook in voorkeuren.
Krijg toevallig net een melding bijvoorbeeld op Facebook van een foto die vanavond was genomen, maar dan in 2013. Zie een tafel vol wijn, borrelhapjes, een huiskamer vol gezelligheid. Ik mis dat gewoon heel erg. Ook nu spreken we elkaar nog wel hoor, maar het was toen gewoon zo anders. Toen waren we echt veel hechter met elkaar, nu is het toch anders. Iedereen heeft meer een eigen leven, met eigen verplichtingen en verantwoordelijkheden, we zijn toch minder hecht met elkaar en ook minder ''hetzelfde''.
Iedereen ontwikkelt (terecht) een eigen kant op, wat ook maar goed is, maar het voelt soms zo leeg aan.
zaterdag 13 mei 2017 om 21:12
Dat is het misschien ook wel... Heb te veel tijd om daar over na te denken.karin12345 schreef: ↑13-05-2017 20:59Als je ooit die man, dat huis, een baan en kinderen hebt, hou je gelukkig weinig tijd over voor zwelgen.
Het is ook wel een beetje een eenzaam gevoel. Voor mijn gevoel is iedereen al een fase verder dan dat ik ben met bepaalde dingen, zoals relaties inderdaad.
Aan de andere kant merk ik ook gewoon aan mijzelf dat ik er nog niet klaar voor ben. Ik loop gewoon een paar jaartjes achter denk ik. Dat is altijd al zo geweest. In groep 8 waren mijn vriendinnen er meer dan aan toe om naar de middelbare school te gaan. Zij vonden dit fantastisch. Ik wilde liever nog op de basisschool blijven. Pas halverwege de 2e klas op de middelbare school begon ik het naar mijn zin te krijgen.
Dat was ook zo met studeren en op kamers gaan, en dat is nu ook weer zo met fulltime werken, relaties etc : Mijn vriendinnen zijn er helemaal vol van, druk mee, verbouwen, schilderen, en ik wil eigenlijk nog gewoon op zaterdagavond wijn drinken met elkaar en daarna op de fiets naar een feest toe ofzo...
Komt allemaal wel dan denk ik nog, bij mij.
zondag 14 mei 2017 om 09:30
Jeetje, wat een aardige reacties van je Karin...
Hee toekomst, ik herken het wel hoor, ik zelf leef ook best wel in het verleden. Heb altijd heimwee naar vroeger, vroeger was altijd beter, had ik minder zorgen, meer vrienden en was m'n leven gewoon leuker. Plus het feit dat mijn moeder toen nog leefde waardoor ik veel heimwee heb naar die tijd. Ik heb ook vaak het gevoel dat iedereen verder gaat met z'n leven en meegroeit met de tijd zeg maar. Vaak speelt het bij mij ook wel dat al mijn vrienden kindjes hebben gekregen behalve wij. Dan merk je helemaal dat het leven van de mensen om je heen meer veranderd. Echt tips heb ik dus niet voor je. Ik weet dat het er allemaal bijhoort, je word nou eenmaal ouder (gelukkig maar) maar ik vind m'n leven niet echt leuker worden naarmate ik ouder word, daarom blijf ik denk ik in het verleden hangen.
Hee toekomst, ik herken het wel hoor, ik zelf leef ook best wel in het verleden. Heb altijd heimwee naar vroeger, vroeger was altijd beter, had ik minder zorgen, meer vrienden en was m'n leven gewoon leuker. Plus het feit dat mijn moeder toen nog leefde waardoor ik veel heimwee heb naar die tijd. Ik heb ook vaak het gevoel dat iedereen verder gaat met z'n leven en meegroeit met de tijd zeg maar. Vaak speelt het bij mij ook wel dat al mijn vrienden kindjes hebben gekregen behalve wij. Dan merk je helemaal dat het leven van de mensen om je heen meer veranderd. Echt tips heb ik dus niet voor je. Ik weet dat het er allemaal bijhoort, je word nou eenmaal ouder (gelukkig maar) maar ik vind m'n leven niet echt leuker worden naarmate ik ouder word, daarom blijf ik denk ik in het verleden hangen.
zondag 14 mei 2017 om 12:15
Ik herken het deels. Mjin ouders leven nog maar er komt een tijd dat dat niet meer zo zal zijn. Die gedachte zorgt ervoor dat ik geniet van het nu, van het samenzijn. Is dit duidelijk? Juist door het besef dat niets hetzelfde blijft, leef ik meer in het nu en geniet van wat nu gebeurt. In die zin is juist dat sentimentele gevoel / besef goed voor mij. Het dwingt mij in het heden te leven.
zondag 14 mei 2017 om 12:51
Ik herken het ook. Altijd een erg gevoelig kind geweest dat niet van veranderingen hield. Mijn basisschooltijd was fijn. Een vertrouwde omgeving. Ik woonde in een dorp waar bijna iedereen elkaar kende. Het systeem "school" zelf vond ik wel beangstigend. Steeds nieuwe dingen leren. Telkens als ik net aan een bepaalde taak gewend raakte, kwam er weer iets nieuws. Ik had daar meer moeite mee dan klasgenoten en dat veroorzaakte wel eens paniek.
Ik vond het ook moeilijk toen vriendinnen veranderden vanaf mijn 16e. Ze kregen andere interesses, vaste verkering. Veel van hen kregen in de jaren daarna kinderen. Het contrast tussen mij en hen werd steeds groter, waardoor we uit elkaar groeiden. Dat is niet meer goed gekomen. Op de klassenreünie hebben we wel leuk gekletst. Maar toch is er geen binding meer. Dat heb ik heel lang jammer gevonden, tot de reünie. Toen ik zag dat ze voorgoed veranderd waren stopte ik met hopen. Ik kan beter mijn energie in mijn huidige vriendinnen steken. Ook al zijn dat er maar weinig.
Nu heb ik die hang naar vroeger bij mijn ouderlijk huis. Dat is 10 jaar geleden verkocht toen mijn ouders gingen scheiden. Dat was de grootste verandering in mijn leven. Financieel was het sowieso niet haalbaar om er als alleenstaande ouder te blijven wonen. En in dat dorp hadden we heel weinig meer wat ons nog daar hield. Een aantal voorzieningen verdwenen, verwaterde contacten. Dus in dat opzicht was het beter daar weg te gaan. Maar ik mis het ook wel. De heerlijke tuin met 2 vijvers. De nieuwe badkamer die we maar 9 maanden hebben gebruikt. Want daarna gingen we verhuizen. De feest- en verjaardagen vond ik in dat huis gewoon veel gezelliger en knusser. Dat is allemaal voorgoed voorbij. Ik kan er niet meer naartoe. Mijn vader heeft me destijds laten vallen. We hebben geen echt contact meer. Alles draaide om zijn nieuwe vrouw. Hij had nooit tijd voor me als ik er wel eens was. Met mijn moeder en stiefvader heb ik goed contact. Alleen heb ik niks het hun huis. Vroeger was mijn stiefvader onze buurman. Hij is weduwnaar. Ik vroeg of zij wel eens dat oude huis missen. Nee, dat hebben zij niet. Ik heb gevoelsmatig dat hele gebeuren nooit helemaal kunnen accepteren. Nu woon ik inmiddels 6 jaar op mezelf met mijn 3 huisdieren. Ik doe af en toe wat leuks met vriendinnen. Maar........
Ik vond het ook moeilijk toen vriendinnen veranderden vanaf mijn 16e. Ze kregen andere interesses, vaste verkering. Veel van hen kregen in de jaren daarna kinderen. Het contrast tussen mij en hen werd steeds groter, waardoor we uit elkaar groeiden. Dat is niet meer goed gekomen. Op de klassenreünie hebben we wel leuk gekletst. Maar toch is er geen binding meer. Dat heb ik heel lang jammer gevonden, tot de reünie. Toen ik zag dat ze voorgoed veranderd waren stopte ik met hopen. Ik kan beter mijn energie in mijn huidige vriendinnen steken. Ook al zijn dat er maar weinig.
Nu heb ik die hang naar vroeger bij mijn ouderlijk huis. Dat is 10 jaar geleden verkocht toen mijn ouders gingen scheiden. Dat was de grootste verandering in mijn leven. Financieel was het sowieso niet haalbaar om er als alleenstaande ouder te blijven wonen. En in dat dorp hadden we heel weinig meer wat ons nog daar hield. Een aantal voorzieningen verdwenen, verwaterde contacten. Dus in dat opzicht was het beter daar weg te gaan. Maar ik mis het ook wel. De heerlijke tuin met 2 vijvers. De nieuwe badkamer die we maar 9 maanden hebben gebruikt. Want daarna gingen we verhuizen. De feest- en verjaardagen vond ik in dat huis gewoon veel gezelliger en knusser. Dat is allemaal voorgoed voorbij. Ik kan er niet meer naartoe. Mijn vader heeft me destijds laten vallen. We hebben geen echt contact meer. Alles draaide om zijn nieuwe vrouw. Hij had nooit tijd voor me als ik er wel eens was. Met mijn moeder en stiefvader heb ik goed contact. Alleen heb ik niks het hun huis. Vroeger was mijn stiefvader onze buurman. Hij is weduwnaar. Ik vroeg of zij wel eens dat oude huis missen. Nee, dat hebben zij niet. Ik heb gevoelsmatig dat hele gebeuren nooit helemaal kunnen accepteren. Nu woon ik inmiddels 6 jaar op mezelf met mijn 3 huisdieren. Ik doe af en toe wat leuks met vriendinnen. Maar........
zondag 14 mei 2017 om 19:16
Het jammere is dat als jij zelf geen richting aan je leven geeft dat anderen dat gaan doen. Dat gebeurt nu ook, je vriendinnen veranderen en nu 'moet' jij ook omdat je niet anders kan.
Nu hoef je echt niet de snelste te zijn hoor maar altijd achteruit kijken is zo zonde van je leven. Dus denk er eens over na: wat wil jij in de toekomst? (En nee, niet dat alles hetzelfde blijft
Nu hoef je echt niet de snelste te zijn hoor maar altijd achteruit kijken is zo zonde van je leven. Dus denk er eens over na: wat wil jij in de toekomst? (En nee, niet dat alles hetzelfde blijft
zondag 14 mei 2017 om 19:19
Ik vind dit mooi gezegd en begrijp het ook. Ik denk altijd achteraf terug en zeg dan tegen mezelf dat ik op DAT moment moet genieten of vaker zelfs treuren. Alles gaat een keer over....Perkins schreef: ↑14-05-2017 12:15Ik herken het deels. Mjin ouders leven nog maar er komt een tijd dat dat niet meer zo zal zijn. Die gedachte zorgt ervoor dat ik geniet van het nu, van het samenzijn. Is dit duidelijk? Juist door het besef dat niets hetzelfde blijft, leef ik meer in het nu en geniet van wat nu gebeurt. In die zin is juist dat sentimentele gevoel / besef goed voor mij. Het dwingt mij in het heden te leven.
