Psyche
alle pijlers
Afscheid van mijn meiske. Alweer 15 jaar geleden.
zondag 21 februari 2010 om 11:12
Wat gaat de tijd snel. Alweer 15 jaar geleden stierf Nienke.
En of het komt dat het laat is geworden. Of de lieve knuffels van de meiden van mijn vaste topics. Ik ben er zo mee bezig. Ik zit die dag gewoon van minuut tot minuut her te beleven.
15 Jaar geleden was ze er nog. Lachend in haar ziekenhuisbed in de kamer. Maar wat ging het opeens snel.
En wat mis ik haar op zo'n dag als vandaag nog veel meer dan anders.
Soms is het leven zo oneerlijk.
En of het komt dat het laat is geworden. Of de lieve knuffels van de meiden van mijn vaste topics. Ik ben er zo mee bezig. Ik zit die dag gewoon van minuut tot minuut her te beleven.
15 Jaar geleden was ze er nog. Lachend in haar ziekenhuisbed in de kamer. Maar wat ging het opeens snel.
En wat mis ik haar op zo'n dag als vandaag nog veel meer dan anders.
Soms is het leven zo oneerlijk.
maandag 22 februari 2010 om 00:29
Liefste Borretje en allemaal.
Ook Nienke vond: "Ik ben lekker stout" van Annie helemaal geweldig zoals je weet. En ook bij dat Bil was het altijd dolle pret. Wat een toeval was dat. Jij zet het gedicht neer en ik had er van Nien een geweldige tekening bij. Ook weer zo'n fijne herinnering. Allemaal lieve herinneringen.
Ik heb de zolder opgeruimd en meer tekeningen van haar gevonden. Geweldig mooie zitten er weer tussen. Ik koester ze, hang ze op en geniet van wat zij heeft achtergelaten.
Maar de allermooiste is: IK ben lekker stout.
Ook Nienke vond: "Ik ben lekker stout" van Annie helemaal geweldig zoals je weet. En ook bij dat Bil was het altijd dolle pret. Wat een toeval was dat. Jij zet het gedicht neer en ik had er van Nien een geweldige tekening bij. Ook weer zo'n fijne herinnering. Allemaal lieve herinneringen.
Ik heb de zolder opgeruimd en meer tekeningen van haar gevonden. Geweldig mooie zitten er weer tussen. Ik koester ze, hang ze op en geniet van wat zij heeft achtergelaten.
Maar de allermooiste is: IK ben lekker stout.
maandag 22 februari 2010 om 09:57
quote:Zoebie schreef op 21 februari 2010 @ 16:12:
[...]
Nienke kreeg op haar vierde leukemie. Ze overleed toen ze elf was.
Zeven jaar van strijd, hoop, wanhoop, weer hoop, een beenmergtransplantatie die niet door ging, bijna dood omdat ze een reactie kreeg op de chemo en weer een recidief. Niet meer te genezen. Alleen levensverlengende chemo. Maar wat heeft ze genoten de laatste negen maanden van haar leventje.
Tot op de dag van haar dood ging ze ervoor. Ze wilde door. Studeren, trouwen, kinderen krijgen. Ook vier want ze was zo blij met haar broers. En wij wisten dat ze nooit geen kinderen meer kon krijgen. De chemo was verwoestend. Maar God zij dank hebben we haar dat nooit verteld. Tegen de wil van de oncoloog in want ze had volgens hem het recht dat te weten. Ja duh, als ze veertien of zo zou worden maar niet op haar elfde met al haar dromen. Ik heb duidelijk laten vastleggen dat er niemand maar dan ook niemand in het ziekenhuis ook maar iets over mocht zeggen. Dat was mijn taak. En pas als de tijd er rijp voor was.
Ik heb veel beslissingen moeten nemen. En voor drie daarvan ben ik nu nog steeds dankbaar. Dat we haar dat nooit verteld hebben. Dat ze thuis mocht sterven en dat we niet door zijn gegaan tot het oneindige. Ze is rustig ingeslapen met een lach op haar gezicht. Zonder pijn.
Jezus wat komt er weer veel boven.
Dank voor je uitleg...
Ik zit hier gewoon met tranen in mijn ogen. Wat een drama, echt een drama! Je kindje al zo jong ziek zien worden en haar jarenlang zien vechten. Wat zou je de pijn graag van haar overnemen...die onmacht...afschuwelijk!
Als je dit hebt meegemaakt, dan valt al dat gezeur en geneuzel over onbelangrijke zaken toch helemaal weg in het niets?
[...]
Nienke kreeg op haar vierde leukemie. Ze overleed toen ze elf was.
Zeven jaar van strijd, hoop, wanhoop, weer hoop, een beenmergtransplantatie die niet door ging, bijna dood omdat ze een reactie kreeg op de chemo en weer een recidief. Niet meer te genezen. Alleen levensverlengende chemo. Maar wat heeft ze genoten de laatste negen maanden van haar leventje.
Tot op de dag van haar dood ging ze ervoor. Ze wilde door. Studeren, trouwen, kinderen krijgen. Ook vier want ze was zo blij met haar broers. En wij wisten dat ze nooit geen kinderen meer kon krijgen. De chemo was verwoestend. Maar God zij dank hebben we haar dat nooit verteld. Tegen de wil van de oncoloog in want ze had volgens hem het recht dat te weten. Ja duh, als ze veertien of zo zou worden maar niet op haar elfde met al haar dromen. Ik heb duidelijk laten vastleggen dat er niemand maar dan ook niemand in het ziekenhuis ook maar iets over mocht zeggen. Dat was mijn taak. En pas als de tijd er rijp voor was.
Ik heb veel beslissingen moeten nemen. En voor drie daarvan ben ik nu nog steeds dankbaar. Dat we haar dat nooit verteld hebben. Dat ze thuis mocht sterven en dat we niet door zijn gegaan tot het oneindige. Ze is rustig ingeslapen met een lach op haar gezicht. Zonder pijn.
Jezus wat komt er weer veel boven.
Dank voor je uitleg...
Ik zit hier gewoon met tranen in mijn ogen. Wat een drama, echt een drama! Je kindje al zo jong ziek zien worden en haar jarenlang zien vechten. Wat zou je de pijn graag van haar overnemen...die onmacht...afschuwelijk!
Als je dit hebt meegemaakt, dan valt al dat gezeur en geneuzel over onbelangrijke zaken toch helemaal weg in het niets?
maandag 22 februari 2010 om 10:04
maandag 22 februari 2010 om 10:47
Oh lieve meiden. Ik kom net terug uit het ziekenhuis. Ik heb koppijn van het onderzoek. Mijn kop prikt ook nog eens lekker van de sneetjes die ik er kreeg. En dan zie ik toch nog reacties.
Wat fijn, wat geweldig. Ik had eigenlijk het idee dat het alleen een topic zou worden op Nienkes sterfdag. Maar zo is het natuurlijk niet. De pijn gaat nog even door. Het zal wel weer langzaam wat wegebben, maar nu zit ik er nog vol in.
Ik ben meteen na het ziekenhuis nog even naar haar grafje geweest. Ik heb er de mooie gedichtjes op gezet die jullie hier neer hebben gezet.
Het was er zo mooi. Het regende maar de bloemen staan er fantastisch. Geel, wit en paars. Voorjaar bij Nien. Vrolijk precies zoals Nienke altijd was.
Wat fijn, wat geweldig. Ik had eigenlijk het idee dat het alleen een topic zou worden op Nienkes sterfdag. Maar zo is het natuurlijk niet. De pijn gaat nog even door. Het zal wel weer langzaam wat wegebben, maar nu zit ik er nog vol in.
Ik ben meteen na het ziekenhuis nog even naar haar grafje geweest. Ik heb er de mooie gedichtjes op gezet die jullie hier neer hebben gezet.
Het was er zo mooi. Het regende maar de bloemen staan er fantastisch. Geel, wit en paars. Voorjaar bij Nien. Vrolijk precies zoals Nienke altijd was.
maandag 22 februari 2010 om 23:21
-Ik zie dit topic net pas-
Ik herken je gevoelens want ik heb mijn dochter ook verloren;zij was 4 maanden toen ze aan wiegedood overleed 8 jaar geleden..Ook al is de reden van de dood anders het verdriet van het verlies is net zo groot(als je die dingen al kunt vergelijken)Maar ik weet dat ik haar weer zie in de hemel;daar houd ik me aan vast..Jij ook!
Ik herken je gevoelens want ik heb mijn dochter ook verloren;zij was 4 maanden toen ze aan wiegedood overleed 8 jaar geleden..Ook al is de reden van de dood anders het verdriet van het verlies is net zo groot(als je die dingen al kunt vergelijken)Maar ik weet dat ik haar weer zie in de hemel;daar houd ik me aan vast..Jij ook!
maandag 22 februari 2010 om 23:27
Oh Spongebabe, ook zo vreselijk. Dat lijkt me nog veel en veel erger. Geen afscheid kunnen nemen. Ik weet dat niet iedereen die plotseling een kindje verloren is het hiermee eens is. Maar zo voel ik het wel.
Het is zoals het hier is gezegd. Dagen, maanden, jaren vallen weg. Je moet er je verdere leven mee om zien te gaan. Met moeilijke momenten, maar ook met mooie herinneringen.
Ik weet zeker dat wij onze kindjes terug zien in de hemel.
Het is zoals het hier is gezegd. Dagen, maanden, jaren vallen weg. Je moet er je verdere leven mee om zien te gaan. Met moeilijke momenten, maar ook met mooie herinneringen.
Ik weet zeker dat wij onze kindjes terug zien in de hemel.
dinsdag 23 februari 2010 om 00:17
Zoebie, ook van mij een dikke virtuele knuffel.
Ik lees net je berichtje over die tekeningen van Nienke..
Klein ideetje, Misschien fijn als je de mooiste er uithaalt en mooi in (laat) lijst(en)?
Een ouder hoort haar kind niet te overleven..
Hoop dat je met manlief en kinderen veel steun aan elkaar hebt.
Groetjes, Lichtbron
Ik lees net je berichtje over die tekeningen van Nienke..
Klein ideetje, Misschien fijn als je de mooiste er uithaalt en mooi in (laat) lijst(en)?
Een ouder hoort haar kind niet te overleven..
Hoop dat je met manlief en kinderen veel steun aan elkaar hebt.
Groetjes, Lichtbron
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
dinsdag 23 februari 2010 om 01:04
quote:Zoebie schreef op 21 februari 2010 @ 19:30:
Raar kan het dan lopen hé Hompeltje. Zo toevallig. Ik ken iemand waarvan het zoontje precies 10 jaar na Nienke is overleden. Dat vergeet je ook niet. Net als jou vaders verjaardag.
En Robo's en Maleficent's verjaardagen een dag ervoor.
En die vallen dan weer gelijk met de verjaardag van mijn liefste nichtje.
En wat was je vader nog jong zeg. Waaraan is hij overleden?
Mede dank zij de lieve meiden hier gaat het weer en ben ik de dag een beetje doorgekomen.
Nou inderdaad, zo 'toevallig'!
Hoe is je dag verlopen? Hier was het heftiger dan ik verwacht had. Dacht, het is maar een verjaardag daar kom ik wel door. Maar jemig, heb flink lopen huilen.
Mijn pap is overleden aan longkanker. Afgelopen zomer werd het (helaas al te laat) ontdekt. De prognose was toen nog een jaar a anderhalf jaar. Het is uiteindelijk een dik half jaar geworden. Intense maanden, mooie maanden, heftige maanden. En tja... nu is hij weg. Het voelt nog helemaal niet zo. Kijk ik naar zijn foto en dan voelt het nog zo levendig. Zo alsof hij me anymoment kan bellen. Maar goed... dat zal tijd nodig hebben. Zijn verjaardag ben ik gelukkig doorgekomen.
Raar kan het dan lopen hé Hompeltje. Zo toevallig. Ik ken iemand waarvan het zoontje precies 10 jaar na Nienke is overleden. Dat vergeet je ook niet. Net als jou vaders verjaardag.
En Robo's en Maleficent's verjaardagen een dag ervoor.
En die vallen dan weer gelijk met de verjaardag van mijn liefste nichtje.
En wat was je vader nog jong zeg. Waaraan is hij overleden?
Mede dank zij de lieve meiden hier gaat het weer en ben ik de dag een beetje doorgekomen.
Nou inderdaad, zo 'toevallig'!
Hoe is je dag verlopen? Hier was het heftiger dan ik verwacht had. Dacht, het is maar een verjaardag daar kom ik wel door. Maar jemig, heb flink lopen huilen.
Mijn pap is overleden aan longkanker. Afgelopen zomer werd het (helaas al te laat) ontdekt. De prognose was toen nog een jaar a anderhalf jaar. Het is uiteindelijk een dik half jaar geworden. Intense maanden, mooie maanden, heftige maanden. En tja... nu is hij weg. Het voelt nog helemaal niet zo. Kijk ik naar zijn foto en dan voelt het nog zo levendig. Zo alsof hij me anymoment kan bellen. Maar goed... dat zal tijd nodig hebben. Zijn verjaardag ben ik gelukkig doorgekomen.
dinsdag 23 februari 2010 om 01:40
Zoebie, kon niet slapen dus dacht, misschien helpt een glas wijn en een half uurtje rond struinen op het forum. Stuit ik op je topic, de tranen lopen over mijn wangen. Drie weken geleden heeft ons lieve nichtje van 4 ons verlaten. Wat een intens verdriet dat wij al voelen, laat staan hoe het voor haar ouders is.. Wij (manlief en ik) proberen ze bij te staan waar mogelijk, maar oh wat is dat moeilijk. Niets kan dit verdriet wegnemen. De 3 beslissingen die je hebt genomen ontroerde mij enorm, wat een liefde straalt daar uit. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit bericht wil zeggen, maar moest iets van me "laten horen"...
