Psyche
alle pijlers
Alleen, geen echte vrienden
vrijdag 16 november 2018 om 14:32
Hallo allemaal,
Ik zou graag horen of iemand zich hierin herkent.
Ik heb op de what's app enkele contacten, voornamelijk opgedaan via internet.
Sommige contacten heb ik echt al een jaar of 15. Veel nieuwe contacten heb ik niet.
Veel lief en leed met elkaar gedeeld.
Maar in real life elkaar zien is er niet echt bij. Dit komt door de afstand en door psychische problemen van mijzelf en diegene.
Maar de laatste tijd zijn deze contacten aan het verwateren en ik merk dat ik bozig ben over het feit er altijd voor hun te zijn als zij een slechte periode doormaken. En zij mij dán ook altijd weten te vinden. Ik sta altijd klaar voor anderen met advies en een luisterend oor. Maar tussendoor wordt er nooit eens aan mij gevraagd hoe het is, of gewoon een praatje gemaakt.
Ik snap dat iedereen druk is met hun eigen leven (man, vrienden, kinderen), maar ik voel me steeds meer in de steek gelaten en alleen.
Ik heb het gevoel dat ik niet belangrijk genoeg voor anderen ben, blijkbaar ben ik het de moeite niet waard om even te appen: hoe is het?
Ik heb meerdere contacten langs gelopen en ik ben altijd de eerste die contact op neemt voor een praatje, het komt altijd van mijn kant.
En eerlijk gezegd ben ik daar wel klaar mee.
In real life heb ik niet echt vrienden en ik woon alleen. Dus dat zijn heel weinig contacten.
Ik spreek bijna niemand meer de laatste tijd. Heb wel goed contact met mijn ouders. Maar dat is het dan ook wel.
Ik kom door psychische problemen ook niet op plaatsen waar ik nieuwe contacten op kan doen. Heb een behoorlijke angststoornis (incl sociale fobie) en chronisch depressief.
Ik maak wel eens een praatje met iemand als ik de hond ben uitlaten, maar dat zijn geen contacten die ik uit zou willen breiden.
Ik voel me behoorlijk alleen. En door de mensen waar ik altijd via de app veel contact mee had in de steek gelaten. En dan word ik koppig, ik heb geen zin meer het alleen van mijn kant te laten komen.
Herkent iemand zich hierin? En zo ja, hoe ga je ermee om?
Ik zou graag horen of iemand zich hierin herkent.
Ik heb op de what's app enkele contacten, voornamelijk opgedaan via internet.
Sommige contacten heb ik echt al een jaar of 15. Veel nieuwe contacten heb ik niet.
Veel lief en leed met elkaar gedeeld.
Maar in real life elkaar zien is er niet echt bij. Dit komt door de afstand en door psychische problemen van mijzelf en diegene.
Maar de laatste tijd zijn deze contacten aan het verwateren en ik merk dat ik bozig ben over het feit er altijd voor hun te zijn als zij een slechte periode doormaken. En zij mij dán ook altijd weten te vinden. Ik sta altijd klaar voor anderen met advies en een luisterend oor. Maar tussendoor wordt er nooit eens aan mij gevraagd hoe het is, of gewoon een praatje gemaakt.
Ik snap dat iedereen druk is met hun eigen leven (man, vrienden, kinderen), maar ik voel me steeds meer in de steek gelaten en alleen.
Ik heb het gevoel dat ik niet belangrijk genoeg voor anderen ben, blijkbaar ben ik het de moeite niet waard om even te appen: hoe is het?
Ik heb meerdere contacten langs gelopen en ik ben altijd de eerste die contact op neemt voor een praatje, het komt altijd van mijn kant.
En eerlijk gezegd ben ik daar wel klaar mee.
In real life heb ik niet echt vrienden en ik woon alleen. Dus dat zijn heel weinig contacten.
Ik spreek bijna niemand meer de laatste tijd. Heb wel goed contact met mijn ouders. Maar dat is het dan ook wel.
Ik kom door psychische problemen ook niet op plaatsen waar ik nieuwe contacten op kan doen. Heb een behoorlijke angststoornis (incl sociale fobie) en chronisch depressief.
Ik maak wel eens een praatje met iemand als ik de hond ben uitlaten, maar dat zijn geen contacten die ik uit zou willen breiden.
Ik voel me behoorlijk alleen. En door de mensen waar ik altijd via de app veel contact mee had in de steek gelaten. En dan word ik koppig, ik heb geen zin meer het alleen van mijn kant te laten komen.
Herkent iemand zich hierin? En zo ja, hoe ga je ermee om?
maandag 19 november 2018 om 10:24
Door internet kun je ook leuke contacten leggen en afspreken met mensen.aubreystephanie schreef: ↑19-11-2018 02:16pawprint ik heb bijna precies het zelfde als jij.
Ik ben nu 25, en heb doordat ik het grootste gedeelte van mijn tienertijd door heb gebracht in het ggz, jeugdzorg en inrichtingen nooit meer de kans gehad om een vriendenkring op te bouwen omdat ik een groot deel van mijn leven gewoon erg labiel ben geweest.
ik heb in die periode iedereen verloren en nooit op een sukkelige ex na iets stabiels en vast meer kunnen opbouwen met mensen in de buurt.
door deze periode werd ik ook sociaal alleen maar schuwer. omdat ik vooral werd omringd door ´´probleem kinderen´´ drukke, sociaal aggresieve kinderen met gedragsproblemen die in mij een makkelijk doelwit zagen want ik was eigenlijk gewoon gebroken door alles wat er in mijn jeugd was gebeurd. ik was totaal niet meer aanspreekbaar , kon mensen niet in de ogen aankijken, lag dagen in bed.
het feit dat ik altijd al anders ben geweest heeft ook niet geholpen. toen ik 13 was, was ik een gothic die japans leerde en gek was van tokio hotel en alleen maar Japanse pop muziek of metal luisterde. dan nog dat ik erg introvert was heeft het feit dat ik altijd al heel anders was dan iedereen er ook nooit bij geholpen om aansluiting en vrienden te vinden. ik heb het nu nog steeds. moeite met aansluiting te vinden bij andere mensen. ik sluit naar mijn gevoel bij de meeste mensen niet aan.
ik heb in de afgelopen 10 jaar ontzettend veel mensen online en in het echte leven leren kennen.
van vriendinnen uit Israel tot Japan tot Canada, maar 99.9% verwaterde na hooguit 1 tot 2 jaar.
ook geld dat voor in het echte leven, ik had nooit het gevoel dat iemand mij echt meer wilden leren kennen dan een opervlakkige vriendschap.
bij mij is het eigenlijk nu ook bijna alleen maar internet. ik heb 5 jaar geleden een leuke man op internet leren kennen waar het goed mee opschiet maar woont in Amerika dus ja je denkt soms ook. tja heel leuk allemaal maar het mist toch iets.
Ook heb ik een vriendin in Amerika die ik heb leren kennen als zendeling van een kerk in mijn stad. die is weer naar huis gegaan naar jaja je raad het al Amerika. hele lieve meid, is dit jaar in juli nog in mijn stad geweest en hebben afgesproken maar ook dat mist natuurlijk iets door de grote afstand.
je kan niet zomaar iets samen gaan doen. ik heb ook een oudere wat goede vriendin die pas weduwe is geworden en ook haar eigen zorges heeft en nu begrijpelijk ook niet veel meer energie heeft.
ook ik ben deels afgekeurd wegens psychische problemen. maar het uwv heeft nog enige hoop dat er nog iets van mij te maken is. ooit. laten we het hopen denk ik dan maar.
heb een hele goede band met mijn moeder die recent de diagnose kanker heeft gehad. ik weet al dat als mijn moeder weg zou vallen dat het gewoon game over is bij mij.
en ik wil niemand hier beledigen zeg ik alvast. maar de meeste mensen begrijpen het gewoon niet,
mensen die niet psychisch enorm in de knoop zitten zullen niet begrijpen hoe kleine dingen al heel moeilijk zijn om te doen.
het is helaas niet zo simpel als ´´lekker een babbeltje maken met een glimlach´´
of dat het niet zo simpel is om ´´ergens vrijwilligerswerk te gaan doen mensen ontmoeten en contacten op te bouwen en vrienden maken´´
zo werkt het helaas niet. was het maar waar!
ik heb al gemerkt dat als de mensen eenmaal doorhebben dat je iets ´´ernstigs´´ hebt je al vaak word buitengesloten of dat ze je links laten liggen.
ik ben op mijn 20ste ook meerdere malen aangezet tot vrijwilligers werk te doen. overal werd ik buiten gesloten en niemand stond voor mij open. en dat soort dingen hakken er ook flink in. iedere keer word bevestigt dat je gewoon hartstikke ongewenst ben door de meeste mensen.
ik ben dat ook gewoon spuugzat. ik ben nu gelukkig een stuk zelf verzekerder en ik laat me niet meer als stront behandelen.
de meeste mensen staan nou eenmaal er niet (graag) voor open om met mensen te associeren die zware psychische problemen hebben. wat ik ook deels begrijp daar niet van.
Misschien moet je het wat dichterbij zoeken dan contacten in Amerika
Ik heb veel dingen afgesproken via forums en zo onder de mensen gekomen.
Echter heb ik hetzelfde probleem als jij hebt. Met niemand heb ik echt raakvlakken. Dus echt hechte vriendschappen ontstaan er niet.
Ik merk ook dat als je lange tijd met ernstig psychische klachten kampt mensen afhaken of afstand houden.
En inderdaad is het makkelijk gezegd om je ergens bij aan te sluiten en vrijwilligerswerk te gaan doen, maar dat is voor mij echt veel te veel. Ook al is het een uurtje.
Ik heb voor zo'n uurtje een weeklang enorme spanning en angst en extra medicatie nodig. Vooral die extra medicatie is mij een uurtje koffie of thee schenken ergens niet waard.
Het opbouwen van een vriendschap is me extra medicatie wel waard. En het is onzin om te zeggen (wat ik hier eerder las) dat als ik niet een uurtje vrijwilligerswerk kan er twijfel is of ik wel een vriendschap kan onderhouden.
Dat vond ik nogal een grof oordeel van iemand die me totaal niet kent.
