Psyche
alle pijlers
Alleen zijn en wat je daar dan vindt....
maandag 24 mei 2021 om 16:49
Hallo allemaal,
Even sparren met jullie, want ik voel me vaak toch een beetje anders dan anderen en op dit vlak ook een beetje apart.
Zes jaar geleden ben ik gescheiden en sindsdien single (heb co-ouderschap met ex-man, nu nog 2 kinderen thuis). Om mij heen gingen in de loop der jaren ook mensen scheiden (het leek wel schering en inslag destijds)
Met 2 vriendinnen heb ik ook het scheidingsproces van dichtbij meegemaakt, maar inmiddels wat jaren later is de situatie behoorlijk veranderd.
Vriendin 1 is inmiddels getrouwd met de liefde van haar datingsite, vriendin 2 heeft inmiddels ook 3 jaar een vriend en is samen met hem op zoek naar een huis. Andere vriendin was ook gescheiden, maar probeert het weer met haar ex-man..
Jaloers ben ik allerminst. Het is zelfs zo dat ik de verhalen met een tikje minachting en spot aanhoor (ik weet het, dat klinkt heel akelig en is ook zeker niet iets wat ik met de vriendin in kwestie deel). Vooral omdat ze toevallig alle drie zo duidelijk zeggen "niet alleen te kunnen zijn"....
Ik snap daar niks van, niks mis met alleen zijn, toch ? Ik vind het heerlijk en hoef momenteel niet aan perikelen met een man te denken.
Krijg wel wekelijks de vraag waarom zo'n leuke vrouw als ik nog steeds geen man heb ?!!!
De paar mannen die interesse in mij hebben getoond vond ik ronduit sukkels en mijn gedrag heeft ze wel op de vlucht doen slaan denk ik.
De laatste van die mannen vond mij emotioneel onbereikbaar en had met me te doen, want ik miste veel op deze manier.
Ik denk daar nu toch wel eens over na. Is het raar om alleen zijn fijn te vinden ? Sterker nog; ik vind een aantal van m'n vriendinnen zelfs een tikje sneu dat ze zo op hun vriend/man leunen, zo niet zelfstandig zijn, ik krijg daar jeuk van
Uiteraard is het leven en laten leven en moet iedereen lekker doen wat ie zelf fijn vindt. Ben alleen benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen en misschien net zo voelen ?
Even sparren met jullie, want ik voel me vaak toch een beetje anders dan anderen en op dit vlak ook een beetje apart.
Zes jaar geleden ben ik gescheiden en sindsdien single (heb co-ouderschap met ex-man, nu nog 2 kinderen thuis). Om mij heen gingen in de loop der jaren ook mensen scheiden (het leek wel schering en inslag destijds)
Met 2 vriendinnen heb ik ook het scheidingsproces van dichtbij meegemaakt, maar inmiddels wat jaren later is de situatie behoorlijk veranderd.
Vriendin 1 is inmiddels getrouwd met de liefde van haar datingsite, vriendin 2 heeft inmiddels ook 3 jaar een vriend en is samen met hem op zoek naar een huis. Andere vriendin was ook gescheiden, maar probeert het weer met haar ex-man..
Jaloers ben ik allerminst. Het is zelfs zo dat ik de verhalen met een tikje minachting en spot aanhoor (ik weet het, dat klinkt heel akelig en is ook zeker niet iets wat ik met de vriendin in kwestie deel). Vooral omdat ze toevallig alle drie zo duidelijk zeggen "niet alleen te kunnen zijn"....
Ik snap daar niks van, niks mis met alleen zijn, toch ? Ik vind het heerlijk en hoef momenteel niet aan perikelen met een man te denken.
Krijg wel wekelijks de vraag waarom zo'n leuke vrouw als ik nog steeds geen man heb ?!!!
De paar mannen die interesse in mij hebben getoond vond ik ronduit sukkels en mijn gedrag heeft ze wel op de vlucht doen slaan denk ik.
De laatste van die mannen vond mij emotioneel onbereikbaar en had met me te doen, want ik miste veel op deze manier.
Ik denk daar nu toch wel eens over na. Is het raar om alleen zijn fijn te vinden ? Sterker nog; ik vind een aantal van m'n vriendinnen zelfs een tikje sneu dat ze zo op hun vriend/man leunen, zo niet zelfstandig zijn, ik krijg daar jeuk van
Uiteraard is het leven en laten leven en moet iedereen lekker doen wat ie zelf fijn vindt. Ben alleen benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen en misschien net zo voelen ?
dinsdag 25 mei 2021 om 09:50
Dit inderdaad,en verder kan het ook varieren over de tijd.Ben nu langere tijd single en dat bevalt me (net als in verleden) prima.Maar soms ontmoet ik iemand waar het mee klikt,en merk dat ik het samenzijn dan wel wat mis. Bij mij is het een soort golfbeweging,en vermoed dat dat wel bij meer mensen zo is.slekire schreef: ↑24-05-2021 17:43Ik vind wel dat je het wat al te zwart/wit stelt, er is een wereld aan variaties tussen "Zo blij om alleen te zijn en geen last te hebben van een of andere sukkel" versus "Ik kan niet alleen zijn dus ik moet een relatie maakt niet uit met wie".
Ik denk zelfs dat de meeste mensen zich ergens in het midden van dat spectrum bevinden.
Vraag blijft,why is the rum gone?
dinsdag 25 mei 2021 om 09:50
Dat vind ik ook heel oneerlijk.redbulletje schreef: ↑25-05-2021 07:27Ik zag de vrouw die dat heeft opgericht (Marion Moed) een keer in 'n tv-interview, zij maakt zich hard voor de financiele ongelijkheid tussen alleenstaanden en stellen. Neem alleen al het belastingvrij kunnen nalaten aan een wettelijke partner. Bij alleenstaanden rooft de belastingdienst er eerst flink op los voor je 't aan een BFF mag nalaten.
dinsdag 25 mei 2021 om 22:00
Ik herken het deels. Toen ik na het verbreken van mijn laatste (lange, lange, veel te lange relatie die voor beiden echt niet goed was) eindelijk weer alleen woonde voelde ik me echt bevrijd! Ik was juist bang om weer alleen te zijn na zo'n lange tijd maar heb eigenlijk alleen maar genoten van alle vrijheid, ruimte en rust die ik ineens weer voor mezelf had 
maar als anderen wel nog steeds gelukkig werden van een relatie/samenwonen: prima toch, daar vond ik verder niks van. Ik moest er alleen voor mezelf echt niet meer aan denken. Jarenlang heb ik geroepen dat een lat-relatie in de toekomst echt wel het hoogst haalbare voor mij zou zijn.
Toen ik alweer een paar jaar alleen woonde trouwde een nichtje van me, en aan het einde van het feest bij de garderobe stond ik op mijn jas te wachten, samen met een oom van de bruidegom (echt zo'n moment waar dan een typisch beleefdheidsgesprekje uit voortkomt) en hij zei tegen me: 'nu nog een leuke vent voor jou, Joy-Anna!!' Goed bedoeld natuurlijk, ik zei 'ik vermaak me prima zo hoor, vind het allang goed zo' Ik moest er namelijk nog steeds echt niet aan denken.
Ware het niet dat ik anderhalve maand later mijn huidige vriend tegen kwam
en ondanks alle en vele ervaringen die ik heb met mannen en relaties had ik bij hem het gevoel dat ik voor het eerst in mijn leven echt verliefd was, en bij wie ik nog steeds dolblij ben als we elkaar 's avonds na een werkdag weer zien. Als toppunt zijn we nog samen gaan wonen ook, iets wat ik van mezelf dus nooit meer verwacht had maar het gaat goed
Dus ja, heb ervaring met angst om alleen te zijn, genieten van het alleen zijn, niet meer moeten denken aan relaties/samenwonen. Maar minachting en spot naar anderen had ik niet, was toen denk ik veel te druk bezig met genieten van de tijd en ruimte voor mezelf Maar heb nu dus ook ervaring met hoe het leven toch heel anders kan lopen dan dat je had verwacht
maar als anderen wel nog steeds gelukkig werden van een relatie/samenwonen: prima toch, daar vond ik verder niks van. Ik moest er alleen voor mezelf echt niet meer aan denken. Jarenlang heb ik geroepen dat een lat-relatie in de toekomst echt wel het hoogst haalbare voor mij zou zijn. Toen ik alweer een paar jaar alleen woonde trouwde een nichtje van me, en aan het einde van het feest bij de garderobe stond ik op mijn jas te wachten, samen met een oom van de bruidegom (echt zo'n moment waar dan een typisch beleefdheidsgesprekje uit voortkomt) en hij zei tegen me: 'nu nog een leuke vent voor jou, Joy-Anna!!' Goed bedoeld natuurlijk, ik zei 'ik vermaak me prima zo hoor, vind het allang goed zo'
Ik moest er namelijk nog steeds echt niet aan denken.Ware het niet dat ik anderhalve maand later mijn huidige vriend tegen kwam
en ondanks alle en vele ervaringen die ik heb met mannen en relaties had ik bij hem het gevoel dat ik voor het eerst in mijn leven echt verliefd was, en bij wie ik nog steeds dolblij ben als we elkaar 's avonds na een werkdag weer zien. Als toppunt zijn we nog samen gaan wonen ook, iets wat ik van mezelf dus nooit meer verwacht had maar het gaat goed Dus ja, heb ervaring met angst om alleen te zijn, genieten van het alleen zijn, niet meer moeten denken aan relaties/samenwonen. Maar minachting en spot naar anderen had ik niet, was toen denk ik veel te druk bezig met genieten van de tijd en ruimte voor mezelf
Maar heb nu dus ook ervaring met hoe het leven toch heel anders kan lopen dan dat je had verwacht
zondag 6 juni 2021 om 19:51
Oh ja dit inderdaad.. maar dat mag je dan inderdaad niet zeggen/vinden, (heb ik het trouwens echt over relaties die een complete mismatch zijn) maar andersom als je al langer alleen bent hebben mensen daar net zo goed een oordeel/mening over.emmalou schreef: ↑24-05-2021 20:11Oh, ik zie ook genoeg mensen waarvan ik denk, ga nou eens werken aan het alleen durven zijn in plaats van je vast te klampen aan weer de volgende jan doedel, alleen omdat je niet alleen achter wil blijven. Moet ieder voor zich weten, en ik houd mijn mening voor me, but I’m judging.
Ik kijk niet op mensen neer, maar ik vind het wel vaak zonde als mensen hun eigenwaarde ophangen aan het hebben kunnen vinden van een partner en mensen die de zo sterk de behoefte hebben met iemand samen te zijn, dat ze daar zelf bij in schieten. En die voorbeelden zijn er genoeg, helaas.
Een ander zal van mij misschien weer denken, wat doe je moeilijk, niemand is perfect, jij ook niet, zo blijf je altijd alleen.
(Wat vaak ook verkapte jaloezie is, want mensen die écht zo gelukkig zijn in hun relatie en leven zijn niet zo misgunnend naar anderen... )
