Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

quote:Zandvogel schreef op 18 april 2016 @ 16:42:

Happy maandag dames (mijn weekend is begonnen, yay!)



Deze kwam ik tegen en wil ik graag even met jullie delen

https://sochicken.nl/partner-vinden



En nee, ik ben nog steeds niet op zoek, ik zit in tip 1, tevreden en gelukkig zijn en blijven met mezelf en m'n leven haha

Dit stukje bij tip 2 raakte me vooral, dit is hoe het was bij mij, het recept van m'n mislukte relaties:



""Je hebt vast wel iemand in je omgeving die continu ‘foute mannen’ aantrekt. Als je onzeker bent dan kun je de verkeerde partners aantrekken. Partners die je lage zelfbeeld uitbuiten om hun lage zelfbeeld te verhogen.

De meeste mensen voelen zich ongemakkelijk als iemand veel meer of veel minder zelfvertrouwen heeft dan zij. Als jij slecht over jezelf denkt dan voel je je waarschijnlijk op je gemak bij iemand die hetzelfde doet.

En dat is een recept voor ellende.""





Liefs en lente





Leuk, Zandvogel, heb hem gebookmarkt



Lekker wat zonuren momenteel, zij het te koud om er echt in te gaan zitten, maar je hoort mij niet klagen idd!

Beterschap, Zela.

Dat is niet bepaald fijn, is het oorontsteking (binnenoor)? is het te doen qua pijn met wat paracetamol oid?

Zijn van die zeurende pijnen, he, ik hoop voor je dat het snel over gaat.

(veel spoelen van neus met zoutoplossingen?)

Storm, heb jij zelf nog een beetje goed kunnen slapen vannacht na zo'n stressy gesprek?

Waar je hartslag en bloeddruk van oploopt?

Het is altijd uitkijken met wie je op vakantie gaat, weet ik uit ervaring.

Sommige mensen kun je prima mee overweg zolang het niet te vaak of te close wordt en dan komt dat op vakantie tot een dieptepunt.

Misschien idd maar beter zo, als het zoveel moeite kost om bevriend te blijven en zoveel gedoe oplevert en uitpraten ook niet lukt, past het gewoon niet.

Nicci, wat is er gebeurd dan?



En ben je gek, vandaag drogen die tranen wel en trekken de rode ogen weer bij, morgen is dat lesgeven pas, laat dat niet stukmaken ook nog, hoor!



Word maar eens flink boos, waarom moet hij ook nog jou ff omlaag halen, waar is dat voor nodig zeg?!

Is dat jou pijn willen doen omdat hij pijn heeft of zo?!

Nicci, dat kun jij je niet voorstellen denk ik, als je zo geindoctrineerd bent opgegroeid, wat de invloed van die ouders is, als je je daar nooit van hebt losgemaakt of zware afkeuring kunt verwachten, als ouders zo de loyaliteit opeisen (en je verguizen als je de "verkeerde" keuzes maakt (lees: "zo hebben we je niet opgevoed", "je doet ons tekort als je dat doet", "je houdt niet van ons als je kiest voor iets wat tegen ons is").

Hij weet niet beter dan emotionele afhankelijkheid (ipv ouderliefde) en zelfs emotionele chantage (als je tegen ons bent, houd je niet van ons).



Die mensen maken waarschijnlijk geen onderscheid tussen "niet gedragen naar/ gehoorzamen aan hun normen, dus hun opvattingen en overtuigingen afwijzen/afvallen" en "hun afwijzen/ afvallen".



idd, gíng hij maar eens met zijn vuist op tafel slaan daar thuis: dit is MIJN keuze en MIJN leven dus houd je erbuiten, bemoei je er niet mee, dit zijn MIJN zaken, zo ook van wie ik houd en waar ik in geloof en waarin niet!

Maar als dat levenslang erin gepompt is dat het er niet toe doet wat jij individueel wilt, je je hebt aan te passen aan gezin en geloof, er 0,0 ruimte is voor twijfel, afvalligheid, ongehoorzaamheid (en daar zware consequenties aan hangen, zoals zelf buitengesloten of afgekeurd of afgewezen worden), is de angst ervoor (levenslang?) groter dan ertegen in opstand komen.



Zo'n opvoeding draait om macht en controle en als de angst (voor verlies, van respect en liefde van de ouders) maar groot genoeg is en blijft, is er geen ruimte voor een normale ontwikkeling tot zelfstandige volwassene met eigen keuzes en beslissingen.

Boos op zijn ouders worden, in opstand komen, betwijfelen, voor zichzelf kiezen en assertief opkomen voor een eigen wil, is van jongs af aan de kop in gedrukt.



Jij kunt dat slap vinden, maar die angst zit er goed in bij hem, en wellicht het idee dat een partner vervangbaar is, maar je maar 1 stel ouders hebt.



Jij ervaart dat spanningsveld bij hem thuis al, maar laten we eerlijk zijn: voor jou is het in the end niet belangrijk hoe die ouders over jou denken en oordelen, omdat het JOUW ouders niet zijn, en je ze nooit meer hoeft te zien en geen belang bij hebt (behalve dat je je probeerde aan te passen voor je vriend), maar voor hem is dat spanningsveld nog vele malen groter omdat het ZIJN ouders zijn en hij alle belang heeft, van zijn ouders houdt, levenslang al bezig is om bij hun in de smaak te moeten (en blijven) vallen en anders alleen maar afkeuring en (dreiging van) buitensluiting op zijn brood krijgt.



Als jij hem ook nog laat schamen voor zijn "slapheid", geen vént vindt hierin, onvolwassen enz, is dat (schaamte, schuldgevoel, verwijten) zelden de trigger waarop iemand iets verandert.

Zeker als daar (enorme) angst bij komt kijken: die 3 emoties bij elkaar (angst, schuld- en schaamtegevoel) blokkeren iemand juist, dan komt het vecht-vlucht-bevries-respons om de hoek, die bij hem niet leidt tot "vechten" (want dat is vakkundig afgeleerd).

Dus dan wordt het hooguit vluchten of liefst vermijden van die situatie, waarin hij het niet goed kán doen: of bij jou niet of bij hun niet, hoe dan ook leidt wat ie ook zou kiezen tot afwijzing van de andere partij.

Ik denk dat zij hem voor die keuze gesteld hebben: zij (jij dus) of wij!



Het kost heel wat moed en vertrouwen om daartegen in te gaan of idd uit te moeten kiezen.

Vanuit angst en schuldgevoel gaat dat niet lukken iig en ook niet als je vindt/benadrukt dat hij zwak en slap is.

Dat gelooft hij zijn hele leven al, en heeft zijn eigen wil en kracht nooit ontdekt, waar jij een beroep op doet bij hem.



Dat is al erg genoeg natuurlijk, en hij ervaart aan 2 kanten voorwaardelijke liefde, want die ouders houden er een hoop stellige voorwaarden op na.

Hij is opgegroeid met goed- en afkeuring, afwijzing (door ouders/geloof/God zelfs) óf zelfafwijzing, en angst (voor verlies, van liefde, goedkeuring, respect, "goed zijn" (itt een slecht mens worden), en dat moeten "verdienen" met goed gedrag (al denkt ie er van binnen anders over) en gehoorzamen.



Zo denken zit zó in zijn systeem verankerd en dat krijg je met zo'n opvoeding van angst en controle, het houdt hem klein en als individu niets waard, er niet toe doen.

Angst om jou te verliezen doet bij hem hetzelfde, hij is opgegroeid met schaamte en schuldgevoelens als hij niet beantwoordt of zou beantwoorden aan de verwachting van anderen.

Deze man wordt verteerd door schaamte- en schuldgevoelens, beurtelings zowel richting jou en dan weer richting zijn ouders, maar hij zit daar wel in verstrikt.



Ik ken die dreiging zelf ook, zij het niet van mijn ouders, maar een zus die een beroep deed op die loyaliteit (die moest bij haar en haar alleen liggen, tegenover anderen, en zelfs tegenover loyaal zijn aan jezelf en je eigenliefde en eigenbelangen) en het is een heel sterk manipulatiemiddel!!

Het is mensen aan je willen binden vanuit controle en (hun eigen) angst (voor verlating/verlies, en die op de ander projecteren: ofwel zelf diegene verlaten of verlaten worden).

De angst vooraf is groter dan wanneer het dan zo ver is, trouwens.

Het is dít wat kinderen zo beschadigt bij scheidingen (moeten kiezen tussen de 2 meest belangrijke mensen in je leven) en waarvan ieder weldenkend mens kan weten hoe onmenselijk het is en hoe het mensen van binnen verscheurt en stukmaakt.



Die ouders zijn zelf ook zo opgevoed en handelen vanuit eigen verlatingsangst en angst voor buitengesloten worden, daarom is aanval de beste verdediging: liever zelf afwijzen dan afgewezen worden, en op hun beurt zelf de macht als ouders om dat te kunnen uitoefenen over hun kinderen (waar zij vroeger zelf in de greep waren van eigen ouders, kerk en gemeenschap).



Zo'n patroon doorbreken kost moed, en zelfvertrouwen, maar gaat ook gepaard met een heleboel verdriet!

En als ie idd niet kan vechten zonder vooraf al te verliezen (jou of hun) zal die keuze zo mogelijk vermeden worden en als dat niet langer kan en hij idd een keuze maakt gaat het altijd ten koste van zelfrespect, namelijk zichzelf laf voelen, vluchten (ofwel van die ouders, ofwel van jou) en hoe dan ook zichzelf kwalijk nemen.



Ik heb nooit spijt gehad dat ik voor mezelf gekozen heb als het er echt op aan kwam, dat mijn eigenliefde (en voor mijn gezin) en eigenwaarde en zelfrespect overheerste boven wat belangrijke geliefde personen van me verwachtten of wilden.

Het zijn precies die personen die er het meest ingehakt hebben, onderschat dat svp niet!



Als hij moet kiezen tussen loyaal aan eigenliefde en zijn ouders, dan heeft hij geleerd anderen voorop te stellen.

Nu het kiezen is tussen aan wie hij buiten zichzelf loyaal moet zijn: liefde voor jou en liefde voor zijn ouders (van zijn ouders voor hem behouden iig) is het iets waar hij niet uitkomt (namelijk allebei voorop willen stellen, beide staan voor hem boven eigenliefde).



Ik vond het al vervelend om te moeten "kiezen" tussen div familieleden (als je voor de een was, was je tegen de ander en vice versa), maar als het kiezen werd voor mijzelf tegenover de ander, of achter mijn kind(eren) staan tov andere familie, won mijn eigenliefde en eigen mentale en fysieke gezondheid en die van mijn kinderen, het altijd!

Dat was geen moeilijke keuze!



Niettemin heb je altijd liever dat je helemaal niet hoéft te kiezen tussen mensen die allemaal belangrijk voor je zijn en van wie je houdt.

Dat blijft heel erg, maar ik denk dat het in alle gevallen beter is als je iig jezelf niet afwijst en zelfbehoud, zelfbescherming en zelfrespect laat voorgaan op wie dan ook.

Dan nog zit aan die eigenliefde en keuze voor jezelf altijd een schaduw, al is het minder erg dan jezelf klein en onbeduidend maken in het voordeel van anderen.



Ik snap niet goed wat hij nou kwam doen bij jou, wat zijn doel erbij was?

Je schiet er weinig mee op als hij alleen maar komt huilen en klagen hoe moeilijk het voor hem is, had hij daar begrip voor verwacht?

Werd hij bot (jou klein maken) omdat jij hem zwak noemde of onvolwassen enz?

Het is een manier voor hem om het makkelijker te maken om afstand te nemen, als hij iets/ een reden kan vinden om jou voor zichzelf minder belangrijk te maken, mijn ex zocht destijds ook naar redenen voor ruzie of iig als rechtvaardiging redenen te zoeken wat er aan mij mankeerde, zodat de keuze makkelijker werd (waar zij hem hoogstwaarschijnlijk voor die keuze zette).



Een reden zoéken dus.

En dat durft hij waarschijnlijk niet bij zijn ouders, en al helemaal niet hardop, bij jou kan hij meer zichzelf zijn en dat geeft hem dan die ruimte om kritisch over jou te denken of te uiten, ruimte die hij daar niet heeft en niet in zijn hoofd zou halen.

Maar lullig is dat wel, ook als je weet waar dat vandaan komt.

Zen: als het echt verlatingsangst is, helpt het denk ik niet om daar nóg meer nadruk op te leggen door erover te lezen enzo.



Hoe komt het dat je dat verdriet niet in je eentje kunt toelaten?

(zonder vriendinnen erbij, die je niet tot last wil zijn, bedoel ik?)



Is het een idee om dat dan bij een professional te doen, iemand die je toch als steuntje hebt, zonder dat je die "tot last bent" en die bovendien weet hoe dat/jou te begeleiden en om te gaan met die verlatingsangst?

Met dat soort mechanismen is het een onmogelijke taak om dat zelf op eigen houtje te willen, als dat echt aan de orde is.

Zeker als je niet naar die pijn wilt of kunt met jezelf, want daar ligt toch het antwoord: "voel dat maar!"

Huilde je maar wel eens een heleboel eruit, dat is ook voelen, en toegeven/uiten van dat voelen.



Zolang je daarbij liever uit de buurt blijft, je als verdoofd bent, een zombie, kun je hoog of laag springen, maar wordt het niet minder en dan uit het zich wel op andere (saboterende) manieren, zoals niet eten enzo.

Goed dat je die kleine stapjes alvast wel zet (douchen en jezelf en je huis blijven verzorgen).



Ik hoop dat je ook ruimte kunt maken voor dat grotere (verdriet en teleurstelling), anders blijft het soort van dweilen met de kraan open, als je begrijpt wat ik bedoel.

Als je iets uitstelt en onderdrukt, kun je 1001 andere dingen verzinnen, maar blijft dat boven je hoofd hangen, kun je jezelf daar hooguit ff van afleiden, maar weet je dat dat onderhuids op je drukt en is het juist de hele tijd (op de achtergrond) aanwezig.

Weg gaat het niet en het wordt er ook niks minder door.



Laat ook dit stuk van jezelf maar bovenkomen, ook in je eentje, vertrouw erop dat je gewoon kunt huilen zonder dat daar iemand met een zakdoekje bij hoeft te staan of een arm om je heen: je kunt dat ook gewoon zelf!

En je mág jezelf best ff heel zielig vinden, wijs dat niet af voor jezelf, ga niet flink moeten zijn van jezelf, je kunt zelf die arm om je schouder leggen. Omarm jezelf maar eens: letterlijk!

Zoals een liefhebbende moeder zou doen, pak jezelf maar eens stevig vast!

Ik ga de zon in, lieve dames, nu het weer kan (allergie is helemaal weg en ik heb me alle dagen dat de zon scheen ingehouden).



Blijf aandacht geven aan OOK die zonnige kant van jezelf, ook als er vervelende en droevige dingen zijn, niet helemaal focussen op het zware alleen. Geef er ruimte aan, maar niet alle ruimte!

Er zijn altijd ook lichtpuntjes, als je daar ook naar speurt.

Nicci: die druk hoeft er nu niet te zijn, die is er al zijn leven lang ingegoten, dat zit er al zo in, dat hij niet eens merkt dat hij dat hoogstwaarschijnlijk heeft eigengemaakt, onderdeel is geworden van zijn eigen denken, net als iedereen die innerlijke criticus heeft, die zijn oorsprong vaak vindt in jeugd (en eerdere ervaringen).



Veel eigen "meningen, normen en waarden" zijn in feite aangeleerde overtuigingen, daarom is het ook zo moeilijk onderscheiden wie je nou precies bent als "jezelf zijnde" en wat invloeden die je ooit hebt eigengemaakt (en weet je ook niet meer waar, misschien wel een keer ergens gelezen of gezien of in media, soaps, en allerlei beinvloeding van buitenaf die je geeneens merkt).



Maar goed, hij is dus vooral bang voor het conflict, dat jij je niet kunt inhouden als je daar op bezoek bent.

Zolang jou dat nog lukte leek het voor hem nog samen te kunnen gaan, had ie er al die 2 jaren vertrouwen in.

Hij krijgt alleen geen vat op jou dat je ook mee naar die kerk moet en die leefregels (op zondag met name) ook gaat toepassen.



In die zin blijf jij een wandelende spiegel, dat je ook prima kunt leven zonder die regels, en nog steeds geen slecht mens daardoor bent of hij jou iig niet als zodanig wil beschouwen.

En ook als een wandelende spiegel, dat jij daar hardop tegenin durft te gaan (wat hij niet zou doen en durven)?

Hij gelooft dat misschien werkelijk, in die hel en verdoemenis, dat jij dat risico loopt.



Of hij is gewoon een (conflict)vermijder.

Meegaandheid als mechanisme, ziet overal een persoonlijke afwijzing in, angst dat jij zijn familie afwijst of zij jou.

Blijft lastig, als hij ook niet weet wat de oplossing zou zijn en niet meer gelooft dat eea naast elkaar kan bestaan, zoals het afgelopen 2 jaar ook kon, laat staan dat ie daar vertrouwen in heeft.



Neem je rust maar, goed naar jezelf luisteren nu, laat het maar letterlijk en figuurlijk ff rusten, als dat lukt.

Goed dat je contact nu blokkeert.

Amy, klinkt goed en sterk, mooi om te zien hoe je je door al die fases heen hebt geworsteld en kunt uitkijken naar nieuw en fris, met nieuwe "me"-ogen de wereld in stapt zometeen!

Echt knap van je!



Alleenzijn heeft zo zijn eenzamen momenten, het verschil is of je met jezelf in verbinding staat en jezelf idd aangenaam gezelschap kunt vinden, waar je op kunt terugvallen.

Vandaaruit nieuwe verbindingen maken is dan veel minder eng, omdat je nu weet dat het geen ramp is en je jezelf niet ontloopt uit behoefte aan afleiding (van jezelf afleidend).



Fijn dat je al stukken kunt lopen en fietsen!

Ben ik de enige malloot die bij 13 graden in de tuin probeert wat zon mee te pikken tussen de (grote koude) wolken door?