Psyche
alle pijlers
Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI
maandag 21 maart 2016 om 21:37
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 15 april 2016 om 11:06
Rosanne wat klote dat je je zo voelt. Klinkt toch wel lichtelijk dpressief hoor. Heb even gemist of jij nu wel of geen therapie had?
Zijn er geen andere mensen die kunnen helpen met verhuizen? Een oproepje op FB kan vaak al wat reacties opleveren, zeker als je er iets tegenover zet (keertje bij ze komen koken / poetsen / oppassen) zo'n oproepje kan ook in een weggeefhoek of buurtpagina he!
Heel jammer dat je omgeving geen interesse toont in je afstuderen, herinner me dat nog wel van sommige bekenden en tja het heeft wel voor verwijdering gezorgd. Ik zal tegen mijn ooms / tantes bijv niet gauw vertellen waar ik allemaal mee bezig ben, het boeit ze toch niet of ze snappen het niet. Nou ja, daar heb ik dan weer vrienden voor.
Maar dat gevoel dat je hebt dat niemand het iets kan schelen dat je bestaat, daar zou ik wel mee aan de slag gaan. Kun je wel heel hard blijven roepen dat je t zelf wilt kunnen, maar zo zit een mens nu eenmaal niet in elkaar. Als je straks bent afgestudeerd dan heb je misschien wel wat puf en ruimte om nieuwe contacten op te doen en te bekijken of er met een paar mensen een leuke klik is. Vrienden vinden kan op elke leeftijd!
Zijn er geen andere mensen die kunnen helpen met verhuizen? Een oproepje op FB kan vaak al wat reacties opleveren, zeker als je er iets tegenover zet (keertje bij ze komen koken / poetsen / oppassen) zo'n oproepje kan ook in een weggeefhoek of buurtpagina he!
Heel jammer dat je omgeving geen interesse toont in je afstuderen, herinner me dat nog wel van sommige bekenden en tja het heeft wel voor verwijdering gezorgd. Ik zal tegen mijn ooms / tantes bijv niet gauw vertellen waar ik allemaal mee bezig ben, het boeit ze toch niet of ze snappen het niet. Nou ja, daar heb ik dan weer vrienden voor.
Maar dat gevoel dat je hebt dat niemand het iets kan schelen dat je bestaat, daar zou ik wel mee aan de slag gaan. Kun je wel heel hard blijven roepen dat je t zelf wilt kunnen, maar zo zit een mens nu eenmaal niet in elkaar. Als je straks bent afgestudeerd dan heb je misschien wel wat puf en ruimte om nieuwe contacten op te doen en te bekijken of er met een paar mensen een leuke klik is. Vrienden vinden kan op elke leeftijd!
vrijdag 15 april 2016 om 11:08
Aiksje dat onderzoek klinkt interessant!
Je hebt idd een keuze, verder gaan zonder hem, door het verdriet heen en dan wordt het leven denk ik een stuk lichter. Heel die relatie klinkt als moeilijk moeilijk en dat lijkt me zeer vermoeiend en snap dat je daar niet blij van wordt.
Met mij gaat het goed Thx voor het vragen.
Je hebt idd een keuze, verder gaan zonder hem, door het verdriet heen en dan wordt het leven denk ik een stuk lichter. Heel die relatie klinkt als moeilijk moeilijk en dat lijkt me zeer vermoeiend en snap dat je daar niet blij van wordt.
Met mij gaat het goed Thx voor het vragen.
vrijdag 15 april 2016 om 11:10
Zen: hoe gaat het nu met je?
Als het zo heftig is dat je er (bijna) paniekaanvallen door krijgt, lijkt me dat heel onaangenaam voor jezelf en is het misschien een idee om eens met een professional te praten?
Hopelijk doet hij dat ook, want in je eentje proberen af te rekenen of om te leren gaan met diepe verlatings- of bindingsangsten is denk ik onbegonnen werk.
Dat je nog niet wilt of kunt geloven dat het definitief is, en de mogelijkheid openhoudt in de toekomst, is denk ik helemaal niet zo verkeerd, het is toch een soort rouw-achtig soort pijn en dat gaat in fases.
Sterkte iig!
Als het zo heftig is dat je er (bijna) paniekaanvallen door krijgt, lijkt me dat heel onaangenaam voor jezelf en is het misschien een idee om eens met een professional te praten?
Hopelijk doet hij dat ook, want in je eentje proberen af te rekenen of om te leren gaan met diepe verlatings- of bindingsangsten is denk ik onbegonnen werk.
Dat je nog niet wilt of kunt geloven dat het definitief is, en de mogelijkheid openhoudt in de toekomst, is denk ik helemaal niet zo verkeerd, het is toch een soort rouw-achtig soort pijn en dat gaat in fases.
Sterkte iig!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 15 april 2016 om 11:37
Aiksje: toevallig sprak ik vd week een overbuur"jongen" (denk eind 20, begin 30) die het net had uitgemaakt met zijn vriendin, omdat zij twijfelde aan hun en een maand bedenktijd wilde.
Ze zouden die maand alleen vrienden met elkaar omgaan, maar na een week zag hij dit hele idee niet meer zitten en als zij zo twijfelde, dan maar niet.
Het gaat ook een man niet in de kouwe kleren zitten dus, hij was eerst in de kroeg beland om zijn boosheid, teleurstelling en pijn idd weg te drinken met wat biertjes (en bij een paar vriend(inn)en te ventileren, zijn ei kwijt te kunnen) en later deze week bij de dokter beland met hoge bloeddruk en hyperventilatie door angstaanvallen (die hij kende van eerdere stress-situaties).
Dus moest ie van de dokter gezonder leven, gaan rennen 5 km per dag (en was ie ook mee begonnen), ademhalingsoefeningen en dat had geholpen.
Terwijl hij zijn verhaal deed keek hij achter elkaar op zijn mobiel, appte erop los.
Bleek hij al op Tinder te zitten!
Als afleiding, zei hij.
Toen ik zei dat ie toch eerst beter die breuk kon verwerken, zei hij dat ie dat al gedaan had.
Hij had er eea van geleerd hoe hij dat in het vervolg anders kon doen (eigen aandeel) en was er wel klaar mee.
Het gaat dus op eoa manier samen en zegt dus niet dat die pijn er niet is of lijkt te zijn bij een man, het kan lijken alsof ze dat sneller opzij willen zetten, omdat ze zich niet zo klote willen voelen (of meteen weer soort van willen compenseren met zsm bevestiging door nieuwe positieve ervaring(en)?
Nu is dit er maar 1 die ik sprak, dat ik eens kon zien hoe de mannelijke kant van zo'n breuk in zijn werk ging.
Daarmee is die ex nog niet vergeten, maar het leek alsof die pijn omgezet werd in een verontwaardiging: "mij afwijzen en niet goed genoeg vinden, bekijk het dan ook maar". Zoiets.
Opvallend genoeg dacht hij wel (even?) na over zijn aandeel, maar ging niet twijfelen aan zichzelf of wat ie fout had gedaan, geen moment aan zichzelf twijfelen of ie idd niet goed genoeg was, maar liet zich schijnbaar niet in dat gevoel duwen of zo.
Ik denk dat het een strategie is om dat gevoel te bedekken door (zichzelf? of anderen?) te bewijzen dat ie zichzelf wél iemand waard vindt om een nieuwe leuke vriendin te zoeken? Of iig bevestiging zoekt dat ie er mag zijn of zo, door bevestiging zoeken van buitenaf, door nieuwe "succeservaringen".
iig weigeren om stuk in een hoekje te gaan zitten in dat gevoel van (zelf)afwijzing en niet goed genoeg voelen (voor haar) maar op eoa manier dan het gevoel van eigenwaarde bewust op te zoeken?
Maar goed, zo makkelijk ging het dus ook niet, gezien de paniekaanvallen, maar hij nam daar dan wel direct maatregelen op (en die doet ie dan ook).
Ook hier zoeken mannen wellicht snelle oplossingen en aktie daarop, om eea onder controle te houden (of omhanden te hebben?).
Het boze overheerst dan misschien (verontwaardiging) en dat geeft een andere drive (aktie) dan verdriet voelen (uiten, huilen, verzachten, verdoven, wegkruipen op de bank) of zo?
Ze zouden die maand alleen vrienden met elkaar omgaan, maar na een week zag hij dit hele idee niet meer zitten en als zij zo twijfelde, dan maar niet.
Het gaat ook een man niet in de kouwe kleren zitten dus, hij was eerst in de kroeg beland om zijn boosheid, teleurstelling en pijn idd weg te drinken met wat biertjes (en bij een paar vriend(inn)en te ventileren, zijn ei kwijt te kunnen) en later deze week bij de dokter beland met hoge bloeddruk en hyperventilatie door angstaanvallen (die hij kende van eerdere stress-situaties).
Dus moest ie van de dokter gezonder leven, gaan rennen 5 km per dag (en was ie ook mee begonnen), ademhalingsoefeningen en dat had geholpen.
Terwijl hij zijn verhaal deed keek hij achter elkaar op zijn mobiel, appte erop los.
Bleek hij al op Tinder te zitten!
Als afleiding, zei hij.
Toen ik zei dat ie toch eerst beter die breuk kon verwerken, zei hij dat ie dat al gedaan had.
Hij had er eea van geleerd hoe hij dat in het vervolg anders kon doen (eigen aandeel) en was er wel klaar mee.
Het gaat dus op eoa manier samen en zegt dus niet dat die pijn er niet is of lijkt te zijn bij een man, het kan lijken alsof ze dat sneller opzij willen zetten, omdat ze zich niet zo klote willen voelen (of meteen weer soort van willen compenseren met zsm bevestiging door nieuwe positieve ervaring(en)?
Nu is dit er maar 1 die ik sprak, dat ik eens kon zien hoe de mannelijke kant van zo'n breuk in zijn werk ging.
Daarmee is die ex nog niet vergeten, maar het leek alsof die pijn omgezet werd in een verontwaardiging: "mij afwijzen en niet goed genoeg vinden, bekijk het dan ook maar". Zoiets.
Opvallend genoeg dacht hij wel (even?) na over zijn aandeel, maar ging niet twijfelen aan zichzelf of wat ie fout had gedaan, geen moment aan zichzelf twijfelen of ie idd niet goed genoeg was, maar liet zich schijnbaar niet in dat gevoel duwen of zo.
Ik denk dat het een strategie is om dat gevoel te bedekken door (zichzelf? of anderen?) te bewijzen dat ie zichzelf wél iemand waard vindt om een nieuwe leuke vriendin te zoeken? Of iig bevestiging zoekt dat ie er mag zijn of zo, door bevestiging zoeken van buitenaf, door nieuwe "succeservaringen".
iig weigeren om stuk in een hoekje te gaan zitten in dat gevoel van (zelf)afwijzing en niet goed genoeg voelen (voor haar) maar op eoa manier dan het gevoel van eigenwaarde bewust op te zoeken?
Maar goed, zo makkelijk ging het dus ook niet, gezien de paniekaanvallen, maar hij nam daar dan wel direct maatregelen op (en die doet ie dan ook).
Ook hier zoeken mannen wellicht snelle oplossingen en aktie daarop, om eea onder controle te houden (of omhanden te hebben?).
Het boze overheerst dan misschien (verontwaardiging) en dat geeft een andere drive (aktie) dan verdriet voelen (uiten, huilen, verzachten, verdoven, wegkruipen op de bank) of zo?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 15 april 2016 om 11:55
Suzy: dat zei mijn bff (das een vent...) laatst ook al: mannen gaan heel anders om met gevoelens waardoor het lijkt ok ze ze niet hebben.
Echter niets is minder waar, ze hebben ze weldegelijk!
Ik merkte vanochtend iets op bij mezelf, beetje wat Suzy laatst al zei, denk dat dat voor iedereen wel geldt dus wilde het even delen met jullie.
Gister had ik een blije dag, vandaag gaat het ff wat minder.
Geen grote dip maar gewoon een beetje meeeeuuuuhhhh...
Ik merkte meteen dat mijn ego de neiginghad dat gevoel/die bui te willen beïnvloeden en weg te werken door te gaan piekeren/te willen analyseren enzovoort.
Echter daar raak ik alleen maar meer van in de war, vooral omdat mn verstand dan juist weer de 'standaard pieker onderwerpen' pakt.
Uiteindelijk komt het er dus gewoon op neer dat je ego met een beschuldigdende vinger wijst naar het gevoel wat de bleehdag veroorzaakt, maar dat klopt helemaal niet: dat doet het ego gewoon zelf.
Kwam laatst nog een goede uitspraak tegen: wanneer je denkt dat je voelt ben je aan het denken. (En dus niet aan het voelen)
Hoop dat mn uitleg een beetje duidelijk is...
Ik vond het nogal een openbaring... ;-( )
(En ik snap nu dus wat Suzy laatst bedoelde)
Echter niets is minder waar, ze hebben ze weldegelijk!
Ik merkte vanochtend iets op bij mezelf, beetje wat Suzy laatst al zei, denk dat dat voor iedereen wel geldt dus wilde het even delen met jullie.
Gister had ik een blije dag, vandaag gaat het ff wat minder.
Geen grote dip maar gewoon een beetje meeeeuuuuhhhh...
Ik merkte meteen dat mijn ego de neiginghad dat gevoel/die bui te willen beïnvloeden en weg te werken door te gaan piekeren/te willen analyseren enzovoort.
Echter daar raak ik alleen maar meer van in de war, vooral omdat mn verstand dan juist weer de 'standaard pieker onderwerpen' pakt.
Uiteindelijk komt het er dus gewoon op neer dat je ego met een beschuldigdende vinger wijst naar het gevoel wat de bleehdag veroorzaakt, maar dat klopt helemaal niet: dat doet het ego gewoon zelf.
Kwam laatst nog een goede uitspraak tegen: wanneer je denkt dat je voelt ben je aan het denken. (En dus niet aan het voelen)
Hoop dat mn uitleg een beetje duidelijk is...
Ik vond het nogal een openbaring... ;-( )
(En ik snap nu dus wat Suzy laatst bedoelde)
vrijdag 15 april 2016 om 12:06
Rosanne: dan ben je toch langzamerhand te afhankelijk geworden van een zeer beperkt kringetje mensen, wordt het dan niet hoog tijd om op zoek te gaan naar nieuwe mensen erbij (naast vriend en moeder) waar je op kunt rekenen en die écht geinteresseerd zijn in jou, wat jij meemaakt en doet?
Kun je moeder en vriend niet aan hun jasje trekken, die aandacht vrágen, jezelf in het voetlicht zetten?
Storm heeft goede ideeen om tóch hulp te krijgen, het zou eeuwig zonde zijn als je die woning laat lopen, als je die kans nu krijgt.
Heb je niet een maand (extra) opzegtermijn?
Heeft jouw vriend zelf woonruimte?
Híj kan toch wel helpen en misschien een paar vrienden optrommelen?
Als je gaat afwachten of ze uit zichzelf interesse tonen en helpen, dan kun je lang wachten.
Dat deed ik vroeger ook: ik wou op niemand een beroep doen, en al zeker niet om hulp vrágen, het moest óf uit mensen zelf komen óf niet (ook daar het graag/vrijwillig of niet).
Opgevoed met "kinderen die vragen worden overgeslagen".
Het bleek juist niet zo te zijn: wie niet durft te vragen, wordt overgeslagen!
Blijf niet passief afwachten of iemand eea uit zichzelf bedenkt, zeker niet bij mensen die nogal met zichzelf bezig zijn en niet om zich heen kijken of anderen iets van ze nodig hebben.
Ze kunnen ten eerste geen gedachten lezen (en voelen blijkbaar ook totaal niet aan dat het vrij normaal is om ook belangstelling voor anderen te hebben) dus zal je zelf moeten opkomen voor wat jij belangrijk vindt en wat jou bezighoudt en dus laten zien wie jij bent en wat je waard bent, jezelf in the picture bréngen als anderen jou niet zien (staan) of geeneens over nadenken.
Dus afstappen van het principe dat mensen dat uit zichzelf moeten doen of dan maar niet (een laat maar-houding).
Dat is eigenlijk een slachtofferhouding, passief afwachtend en onderhuids verongelijkt dat je jouw -terechte- deel niet krijgt, wat je van een moeder en vriend zou mogen verwachten.
Als het niet vanzelf gaat, dan zul je zelf in aktie moeten komen en kenbaar maken wat jij wilt van ze.
Dus weigeren om van hun af te laten hangen om gedaan te krijgen wat JIJ belangrijk vindt.
(en/of je conclusies trekken wat je aan deze mensen eigenlijk hebt, als het erop aan komt).
Zet svp alles op alles om deze woning te krijgen!
Ga jezelf maar eens voorop stellen in wat je jezelf gunt en dat voor elkaar te krijgen, ipv afwachten wat anderen jou gunnen of aan willen meewerken.
Ik neem aan dat je een maand opzegtermijn hebt voor je huidige onderkomen?
Dus wat meer tijd hebt om erin te trekken dan 1 mei?
En oa doen wat Storm voor suggesties geeft om alsnog die hulp te krijgen die je nodig hebt.
Of van medestudenten oid, opper je hulpvraag hardop om je heen!
DIt noem je (oa in NLP) je hulpbronnen aanboren.
Dat is niet zwak, dat is sterk, om die mensen en middelen in te zetten die jij voorhanden hebt, om je doel te bereiken.
Het is zó'n misvatting dat hulp vragen zwak zou zijn!!
Uiterst succesvolle mensen doen juist niét alles zelf, die schakelen bijv een boekhouder in of schaffen een computerprogramma aan voor de boekhouding, voor dingen waar ze niet goed in zijn, en nemen een werkster thuis, zodat ze hun kwaliteiten kunnen concentreren op dingen waar ze goed in zijn en leuk vinden om te doen.
Die gaan niet hun energie verspillen door zelf te leren boekhouden of die uren in het huishouden te stoppen als ze die uren beter kunnen besteden aan waar ze goed in zijn (en het daarmee moeten verdienen).
Het is juist sterk als je weet waar je zelf hulp bij zou kunnen gebruiken en dat regelen/ om vragen.
Afwachten is jezelf afhankelijk maken van de bereidheid van een ander (en of die op het idee komt, zin in heeft, en wanneer).
Dat heb ik zelf ook moeten leren!
Mijn "negatieve geloof" was: ik mag niet tot last zijn (en ontlastte mensen liever dan extra belasten).
En ik heb dus gemerkt dat mensen gráág helpen en iets voor je willen doen!
Ik vertelde oa hardop om me heen dat ik een nieuwe bank wil (marktplaats) en wel zelf kan ophalen met een busje, maar niet naar boven kan tillen.
Kreeg meteen aanbod van 2 kennissen dat zij "dat wel ff voor me willen doen, hoor".
Idem met dat ik hardop twijfelde of ik met taxi of trein naar Schiphol zou gaan: "wij brengen je wel, geen punt!".
Bij man en moeder zul je hardop direct aan hun kenbaar moeten maken, maar rondom anderen kun je hardop vertellen en opperen en kijken wie daarop reageert.
(ik deed dat niet eens bewust met dat motief, het werd zomaar aangeboden).
Kun je niet de niet-zware/grote dingen zelf doos voor doos doen en alleen voor bed/bank en kasten anderen vinden?
Als jij zelf zo vaak geholpen hebt met verhuizen, vraag dan ook dié mensen nu voor deze wederdienst.
Maak kenbaar wat jij zelf wilt en nodig hebt van anderen (zonder dat te eisen, of te verwachten dat ze daar ook gehoor aan geven, maar wel in het redelijke durven vragen voor jezelf wat jij aan anderen ook geeft/biedt)!
Misschien is dat wel mijn sterke kant: ik lul gewoon over wat mij bezighoudt, of iemand dat nou interessant vindt of niet
Ex had de laatste paar jaar ook alleen maar oog voor zijn eigen bedrijf en oa niet voor mijn werk, luisterde met een half oor of helemaal niet.
Toen kreeg ik ook een "laat-maar"-houding en ging ik onderhuids mokken over hem (en kon mijn verhaal dan wel bij anderen kwijt, maar leuk was anders).
Ik had achteraf gewoon met mijn vuist op tafel moeten slaan, hallo, ik ben er ook nog, he!
(dat heb ik dus later pas geleerd).
Als jij jezelf daardoor gaat wegcijferen en onzichtbaar maakt, is dat het antwoord niet dat ze je meer zullen gaan opmerken of zien staan!
Als jouw vriend zo weinig belangstelling voor jou heeft en niet mee te praten valt, kun je je ook afvragen of dit wel de geschikte partner voor jou is.
Waarom ben en blijf jij bij iemand die helemaal niet op jou gericht is en het wel lekker makkelijk vindt zo?
Accepteer voor jezelf niet dat je maar moet afwachten wat mensen spontaan aanbieden, neem zelf aktie in wat je wilt en jezelf gunt!
Kun je moeder en vriend niet aan hun jasje trekken, die aandacht vrágen, jezelf in het voetlicht zetten?
Storm heeft goede ideeen om tóch hulp te krijgen, het zou eeuwig zonde zijn als je die woning laat lopen, als je die kans nu krijgt.
Heb je niet een maand (extra) opzegtermijn?
Heeft jouw vriend zelf woonruimte?
Híj kan toch wel helpen en misschien een paar vrienden optrommelen?
Als je gaat afwachten of ze uit zichzelf interesse tonen en helpen, dan kun je lang wachten.
Dat deed ik vroeger ook: ik wou op niemand een beroep doen, en al zeker niet om hulp vrágen, het moest óf uit mensen zelf komen óf niet (ook daar het graag/vrijwillig of niet).
Opgevoed met "kinderen die vragen worden overgeslagen".
Het bleek juist niet zo te zijn: wie niet durft te vragen, wordt overgeslagen!
Blijf niet passief afwachten of iemand eea uit zichzelf bedenkt, zeker niet bij mensen die nogal met zichzelf bezig zijn en niet om zich heen kijken of anderen iets van ze nodig hebben.
Ze kunnen ten eerste geen gedachten lezen (en voelen blijkbaar ook totaal niet aan dat het vrij normaal is om ook belangstelling voor anderen te hebben) dus zal je zelf moeten opkomen voor wat jij belangrijk vindt en wat jou bezighoudt en dus laten zien wie jij bent en wat je waard bent, jezelf in the picture bréngen als anderen jou niet zien (staan) of geeneens over nadenken.
Dus afstappen van het principe dat mensen dat uit zichzelf moeten doen of dan maar niet (een laat maar-houding).
Dat is eigenlijk een slachtofferhouding, passief afwachtend en onderhuids verongelijkt dat je jouw -terechte- deel niet krijgt, wat je van een moeder en vriend zou mogen verwachten.
Als het niet vanzelf gaat, dan zul je zelf in aktie moeten komen en kenbaar maken wat jij wilt van ze.
Dus weigeren om van hun af te laten hangen om gedaan te krijgen wat JIJ belangrijk vindt.
(en/of je conclusies trekken wat je aan deze mensen eigenlijk hebt, als het erop aan komt).
Zet svp alles op alles om deze woning te krijgen!
Ga jezelf maar eens voorop stellen in wat je jezelf gunt en dat voor elkaar te krijgen, ipv afwachten wat anderen jou gunnen of aan willen meewerken.
Ik neem aan dat je een maand opzegtermijn hebt voor je huidige onderkomen?
Dus wat meer tijd hebt om erin te trekken dan 1 mei?
En oa doen wat Storm voor suggesties geeft om alsnog die hulp te krijgen die je nodig hebt.
Of van medestudenten oid, opper je hulpvraag hardop om je heen!
DIt noem je (oa in NLP) je hulpbronnen aanboren.
Dat is niet zwak, dat is sterk, om die mensen en middelen in te zetten die jij voorhanden hebt, om je doel te bereiken.
Het is zó'n misvatting dat hulp vragen zwak zou zijn!!
Uiterst succesvolle mensen doen juist niét alles zelf, die schakelen bijv een boekhouder in of schaffen een computerprogramma aan voor de boekhouding, voor dingen waar ze niet goed in zijn, en nemen een werkster thuis, zodat ze hun kwaliteiten kunnen concentreren op dingen waar ze goed in zijn en leuk vinden om te doen.
Die gaan niet hun energie verspillen door zelf te leren boekhouden of die uren in het huishouden te stoppen als ze die uren beter kunnen besteden aan waar ze goed in zijn (en het daarmee moeten verdienen).
Het is juist sterk als je weet waar je zelf hulp bij zou kunnen gebruiken en dat regelen/ om vragen.
Afwachten is jezelf afhankelijk maken van de bereidheid van een ander (en of die op het idee komt, zin in heeft, en wanneer).
Dat heb ik zelf ook moeten leren!
Mijn "negatieve geloof" was: ik mag niet tot last zijn (en ontlastte mensen liever dan extra belasten).
En ik heb dus gemerkt dat mensen gráág helpen en iets voor je willen doen!
Ik vertelde oa hardop om me heen dat ik een nieuwe bank wil (marktplaats) en wel zelf kan ophalen met een busje, maar niet naar boven kan tillen.
Kreeg meteen aanbod van 2 kennissen dat zij "dat wel ff voor me willen doen, hoor".
Idem met dat ik hardop twijfelde of ik met taxi of trein naar Schiphol zou gaan: "wij brengen je wel, geen punt!".
Bij man en moeder zul je hardop direct aan hun kenbaar moeten maken, maar rondom anderen kun je hardop vertellen en opperen en kijken wie daarop reageert.
(ik deed dat niet eens bewust met dat motief, het werd zomaar aangeboden).
Kun je niet de niet-zware/grote dingen zelf doos voor doos doen en alleen voor bed/bank en kasten anderen vinden?
Als jij zelf zo vaak geholpen hebt met verhuizen, vraag dan ook dié mensen nu voor deze wederdienst.
Maak kenbaar wat jij zelf wilt en nodig hebt van anderen (zonder dat te eisen, of te verwachten dat ze daar ook gehoor aan geven, maar wel in het redelijke durven vragen voor jezelf wat jij aan anderen ook geeft/biedt)!
Misschien is dat wel mijn sterke kant: ik lul gewoon over wat mij bezighoudt, of iemand dat nou interessant vindt of niet
Ex had de laatste paar jaar ook alleen maar oog voor zijn eigen bedrijf en oa niet voor mijn werk, luisterde met een half oor of helemaal niet.
Toen kreeg ik ook een "laat-maar"-houding en ging ik onderhuids mokken over hem (en kon mijn verhaal dan wel bij anderen kwijt, maar leuk was anders).
Ik had achteraf gewoon met mijn vuist op tafel moeten slaan, hallo, ik ben er ook nog, he!
(dat heb ik dus later pas geleerd).
Als jij jezelf daardoor gaat wegcijferen en onzichtbaar maakt, is dat het antwoord niet dat ze je meer zullen gaan opmerken of zien staan!
Als jouw vriend zo weinig belangstelling voor jou heeft en niet mee te praten valt, kun je je ook afvragen of dit wel de geschikte partner voor jou is.
Waarom ben en blijf jij bij iemand die helemaal niet op jou gericht is en het wel lekker makkelijk vindt zo?
Accepteer voor jezelf niet dat je maar moet afwachten wat mensen spontaan aanbieden, neem zelf aktie in wat je wilt en jezelf gunt!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 15 april 2016 om 12:10
Amy: neem je tijd, idd.
Dingen ontvouwen zich soms vanzelf.
Het universum heeft soms ook tijd nodig om eea te regelen, dus concentreer je idd maar ff op je eigen herstel en alles wat er wél is, de liefdevolle verzorging die je ten deel valt, de fijne wisselwerking van deze vriendschap.
Nog ff volhouden!
Straks kun je weer lekker alles doen wat je in je hoofd had om te ondernemen, en is het ook lente/zomer.
Dingen ontvouwen zich soms vanzelf.
Het universum heeft soms ook tijd nodig om eea te regelen, dus concentreer je idd maar ff op je eigen herstel en alles wat er wél is, de liefdevolle verzorging die je ten deel valt, de fijne wisselwerking van deze vriendschap.
Nog ff volhouden!
Straks kun je weer lekker alles doen wat je in je hoofd had om te ondernemen, en is het ook lente/zomer.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 15 april 2016 om 14:07
@suzy: ik ga nog even reageren jou verhaaltje wat je getypt hebt over de buurjongen. Heb nu weinig tijd.
Even een dip momentje ook. Ineens kwam het opzetten. Tijd om na te denken heb ik zo nu en dan en probeer mn gedachten af te leiden. T is meer even een gevoel van ik moet nu echt zonder hem...terwijl ik het aan de andere kant een opluchting vind.
Anyway. Ik typ hier maar wat van me af..beetje ventileren ofzo. Het gaat wel eeer over
Even een dip momentje ook. Ineens kwam het opzetten. Tijd om na te denken heb ik zo nu en dan en probeer mn gedachten af te leiden. T is meer even een gevoel van ik moet nu echt zonder hem...terwijl ik het aan de andere kant een opluchting vind.
Anyway. Ik typ hier maar wat van me af..beetje ventileren ofzo. Het gaat wel eeer over
vrijdag 15 april 2016 om 17:35
Hoi dames,
Sorry dat ik nog niet echt terug reageer op jullie, dat komt wel weer. Ik lees wel mee
Ondanks dat ik me erg moe voel, gaat het weer iets beter vandaag. Ik zie nu helder in dat ik moet werken aan mijn oude wond waardoor ik verlatingsangst heb gekregen. Ik ben al in behandeling bij een psych, maar daar zit nog niet veel vaart in. Ik moet me meer focussen op wat ik wel heb en niet bezig houden met wat ik niet heb.Toch is dat moeilijk want het liefste wil ik een gezinnetje ( daar ga ik weer...) En dat doe ik altijd altijd maar angstig zijn voor wat er in de toekomst miss niet gaat gebeuren. En daar nu al oplossingen voor bedenken. Maargoed misschien ook wel.
Dus nu ga ik elke dag dankbaar zijn voor wat ik nu heb.
En het volgende wil ik delen: Het is beter om te vertrouwen en te hopen en soms teleurgesteld te worden , dan te wantrouwen en je de hele tijd ongelukkig te voelen.
Sorry dat ik nog niet echt terug reageer op jullie, dat komt wel weer. Ik lees wel mee
Ondanks dat ik me erg moe voel, gaat het weer iets beter vandaag. Ik zie nu helder in dat ik moet werken aan mijn oude wond waardoor ik verlatingsangst heb gekregen. Ik ben al in behandeling bij een psych, maar daar zit nog niet veel vaart in. Ik moet me meer focussen op wat ik wel heb en niet bezig houden met wat ik niet heb.Toch is dat moeilijk want het liefste wil ik een gezinnetje ( daar ga ik weer...) En dat doe ik altijd altijd maar angstig zijn voor wat er in de toekomst miss niet gaat gebeuren. En daar nu al oplossingen voor bedenken. Maargoed misschien ook wel.
Dus nu ga ik elke dag dankbaar zijn voor wat ik nu heb.
En het volgende wil ik delen: Het is beter om te vertrouwen en te hopen en soms teleurgesteld te worden , dan te wantrouwen en je de hele tijd ongelukkig te voelen.
vrijdag 15 april 2016 om 18:19
Hoi Zen
Wat mooi dat je Liefdesbang hebt gelezen. Dat boek is echt bijzonder, het maakt zo veel duidelijk.
Net als verslaafd aan liefde trouwens. "Als hij maar gelukkig is" heeft mij ook veel geholpen. Dat is het eerste boek wat ik ging lezen toen m'n hart nog gebroken was. Via dat boek kwam ik bij Jan Geurtz.
Bevrijd door liefde is ook een aanrader. Ik lees inmiddels niet mee zo veel, het gaf ook fijne afleiding toen ik de eerste periode door moest. Want dat is gewoon het belangrijkste, in het begin, als de relatie eenmaal verbroken is, door de tijd heen komen. De tijd heelt wonden.
Kan het boek van Hannah Cuppen, Liefdesbang misschien in de leeslijst gezet worden Suzy?
Happy weekend allemaal
Wat mooi dat je Liefdesbang hebt gelezen. Dat boek is echt bijzonder, het maakt zo veel duidelijk.
Net als verslaafd aan liefde trouwens. "Als hij maar gelukkig is" heeft mij ook veel geholpen. Dat is het eerste boek wat ik ging lezen toen m'n hart nog gebroken was. Via dat boek kwam ik bij Jan Geurtz.
Bevrijd door liefde is ook een aanrader. Ik lees inmiddels niet mee zo veel, het gaf ook fijne afleiding toen ik de eerste periode door moest. Want dat is gewoon het belangrijkste, in het begin, als de relatie eenmaal verbroken is, door de tijd heen komen. De tijd heelt wonden.
Kan het boek van Hannah Cuppen, Liefdesbang misschien in de leeslijst gezet worden Suzy?
Happy weekend allemaal
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
vrijdag 15 april 2016 om 19:39
@ Zandvogel is dat boek " Als hij maar gelukkig is" niet alleen voor vrouwen met agressieve partners?
Ik heb het boek bestelt, ik moet de tijd ook door.
Vandaag ook weer veel verdriet, heb nog nooit zolang niks gehoord van hem, ik weet dat ik om rust heb verzocht. Ben zo bang dat het niet meer goed komt, en ik hier niet door kom.
Ik heb het boek bestelt, ik moet de tijd ook door.
Vandaag ook weer veel verdriet, heb nog nooit zolang niks gehoord van hem, ik weet dat ik om rust heb verzocht. Ben zo bang dat het niet meer goed komt, en ik hier niet door kom.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
zaterdag 16 april 2016 om 00:26
zaterdag 16 april 2016 om 06:26
quote:niccifrench schreef op 15 april 2016 @ 19:39:
@ Zandvogel is dat boek " Als hij maar gelukkig is" niet alleen voor vrouwen met agressieve partners?
Ik heb het boek bestelt, ik moet de tijd ook door.
Vandaag ook weer veel verdriet, heb nog nooit zolang niks gehoord van hem, ik weet dat ik om rust heb verzocht. Ben zo bang dat het niet meer goed komt, en ik hier niet door kom.
Heb vertrouwen, vooral in jezelf.
@ Zandvogel is dat boek " Als hij maar gelukkig is" niet alleen voor vrouwen met agressieve partners?
Ik heb het boek bestelt, ik moet de tijd ook door.
Vandaag ook weer veel verdriet, heb nog nooit zolang niks gehoord van hem, ik weet dat ik om rust heb verzocht. Ben zo bang dat het niet meer goed komt, en ik hier niet door kom.
Heb vertrouwen, vooral in jezelf.
zaterdag 16 april 2016 om 09:18
>>In Als hij maar gelukkig is laat psychotherapeute Robin Norwood zien hoe verlammend zelfopoffering kan werken en hoe je eraan kunt ontsnappen. Er zijn vrouwen die te veel in de liefde investeren en er te veel van verwachten, vrouwen die de neiging hebben zichzelf op te offeren en weg te cijferen, allemaal in de hoop dat hij gelukkig zal zijn. Dit krampachtige verlangen tast vaak het emotionele welzijn van die vrouwen aan en kan zelfs hun fysieke gezondheid en veiligheid in gevaar brengen.<<
Het gaat over vrouwen die te veel in de liefde investeren, onder het motto; als hij maar gelukkig is (dan ben ik het ook) en dat komt veel voor bij vrouwen die zijn opgegroeid in emotioneel onstabiele gezinssituaties.
Zoals met een emotioneel afwezige ouder, psychisch en/of lichamelijk misbruik, verslaving. (Ouder die alcoholist is bv)
Vergis je niet in de enorme impact van emotionele verwaarlozing. Dat heeft veel gevolgen in je leven als volwassene, en veel invloed op de keuzes die je maakt, oa op relatiegebied.
Goed dat je dat boek gaat lezen. Het is al een oudje inmiddels, maar nog steeds het lezen waard.
Groetjes
Het gaat over vrouwen die te veel in de liefde investeren, onder het motto; als hij maar gelukkig is (dan ben ik het ook) en dat komt veel voor bij vrouwen die zijn opgegroeid in emotioneel onstabiele gezinssituaties.
Zoals met een emotioneel afwezige ouder, psychisch en/of lichamelijk misbruik, verslaving. (Ouder die alcoholist is bv)
Vergis je niet in de enorme impact van emotionele verwaarlozing. Dat heeft veel gevolgen in je leven als volwassene, en veel invloed op de keuzes die je maakt, oa op relatiegebied.
Goed dat je dat boek gaat lezen. Het is al een oudje inmiddels, maar nog steeds het lezen waard.
Groetjes
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
zaterdag 16 april 2016 om 09:19
Suzy, uitbreiden wil ik wel, probeer het al 7 jaar, maar het komt niet echt van de grond. Het is echt niet zo dat ik mijn kring niet uit wil breiden, maar vrienden dienen zich niet vanzelf aan. Mijn vriendinnen zie ik weinig door verhuizingen en drukte. Dus heb ik me aangesloten bij clubjes, proberen leuk contact te maken op mijn studie, stage en bijbanen. Of met huisgenootjes. Maar het komt nooit van de grond. Daar is het gezelschap leuk, maar zodra je dan eens af wil spreken na werktijd bijvoorbeeld kan niemand. Want iedereen heeft zijn eigen groepjes al en daar pas ik niet tussen. Ik zou het heel graag willen, maar het lukt me gewoon niet.
Stormkraft, ja die oproep op Facebook is wel een goede daar had ik nog niet aan gedacht! Bedankt voor het idee
En lichtelijk depressief, hmmm, ik ben herstellende volgens mijn psycholoog, dus ik weet het niet.
En Suzy geloof me, ik ben niet passief. Ik snap dat je dat beeld krijgt, je krijgt immers een beeld door een beperkt aantal reacties. Maar ik ben juist heel pro-actief! Ik vraag weldegelijk om hulp aan familie, vriend of vrienden, maar het heeft me nog maar weinig verder geholpen in het leven.
Mijn vriend heeft bij eerdere verhuizingen ook niet geholpen. Dan was het; ik kijk wel of ik kan. En hij kon nooit. Mijn ouders vinden dat ik me aan moet passen aan hun schema, maar die hebben geen gaatjes in hun volle agenda. Hun leven zit vol met hun activiteiten en vrienden en ze hebben amper tijd om hun kinderen in dit soort gevallen te helpen.
EDIT: ik heb mijn moeder gebeld en gevraagd of ze me wilden helpen. Dat ging niet, maar ze willen wel een keertje langs komen om te kijken.
Je schrijft:
Dat is eigenlijk een slachtofferhouding, passief afwachtend en onderhuids verongelijkt dat je jouw -terechte- deel niet krijgt, wat je van een moeder en vriend zou mogen verwachten.
Dat doet pijn dat je dat zegt. Ik begrijp dat je dat beeld van mij krijgt, maar het klopt niet. Ik vraag hulp, ik geef aan wat ik nodig heb en tegelijkertijd ben ik er ook echt voor anderen. Ik ben de vriendin die midden in de nacht wordt gebeld als iemand verdrietig is of als iemand hulp nodig heeft. Maar het terugkrijgen als ik erom vraag: nee, men is drukdrukdruk.
Ik heb bij deze woning geen maand opzegtermijn. In principe kan er zo een ander in, dus dan moet ik wel echt op 1 mei verhuizen. Ik kan geen dubbele huur betalen.
En wat je zegt over mijn vriend: ja, je hebt denk ik gelijk. Ik weet het niet. Ik ben 24. Op mijn 17e het huis uit gezet met de mededeling dat ik het vanaf nu zelf moest doen en daarna mezelf heel hard tegen gekomen. (Angstoornis en depressie) Mijn relatie duurt 5 jaar en hiervoor heb ik alleen een korte relatie gehad van een jaar. Ik weet niet wat normaal is, hoe het hoort. Ik weet het niet. Pas door dit forum ben ik er achter gekomen dat andere relaties anders gaan. Ik had gewoon geen idee. Ik heb het leuk met vriend, maar verwacht niet die 100% voor elkaar gaan ofzo. Ik heb dat nooit gekend, dus wist niet dat het bestond.
Stormkraft, ja die oproep op Facebook is wel een goede daar had ik nog niet aan gedacht! Bedankt voor het idee
En lichtelijk depressief, hmmm, ik ben herstellende volgens mijn psycholoog, dus ik weet het niet.
En Suzy geloof me, ik ben niet passief. Ik snap dat je dat beeld krijgt, je krijgt immers een beeld door een beperkt aantal reacties. Maar ik ben juist heel pro-actief! Ik vraag weldegelijk om hulp aan familie, vriend of vrienden, maar het heeft me nog maar weinig verder geholpen in het leven.
Mijn vriend heeft bij eerdere verhuizingen ook niet geholpen. Dan was het; ik kijk wel of ik kan. En hij kon nooit. Mijn ouders vinden dat ik me aan moet passen aan hun schema, maar die hebben geen gaatjes in hun volle agenda. Hun leven zit vol met hun activiteiten en vrienden en ze hebben amper tijd om hun kinderen in dit soort gevallen te helpen.
EDIT: ik heb mijn moeder gebeld en gevraagd of ze me wilden helpen. Dat ging niet, maar ze willen wel een keertje langs komen om te kijken.
Je schrijft:
Dat is eigenlijk een slachtofferhouding, passief afwachtend en onderhuids verongelijkt dat je jouw -terechte- deel niet krijgt, wat je van een moeder en vriend zou mogen verwachten.
Dat doet pijn dat je dat zegt. Ik begrijp dat je dat beeld van mij krijgt, maar het klopt niet. Ik vraag hulp, ik geef aan wat ik nodig heb en tegelijkertijd ben ik er ook echt voor anderen. Ik ben de vriendin die midden in de nacht wordt gebeld als iemand verdrietig is of als iemand hulp nodig heeft. Maar het terugkrijgen als ik erom vraag: nee, men is drukdrukdruk.
Ik heb bij deze woning geen maand opzegtermijn. In principe kan er zo een ander in, dus dan moet ik wel echt op 1 mei verhuizen. Ik kan geen dubbele huur betalen.
En wat je zegt over mijn vriend: ja, je hebt denk ik gelijk. Ik weet het niet. Ik ben 24. Op mijn 17e het huis uit gezet met de mededeling dat ik het vanaf nu zelf moest doen en daarna mezelf heel hard tegen gekomen. (Angstoornis en depressie) Mijn relatie duurt 5 jaar en hiervoor heb ik alleen een korte relatie gehad van een jaar. Ik weet niet wat normaal is, hoe het hoort. Ik weet het niet. Pas door dit forum ben ik er achter gekomen dat andere relaties anders gaan. Ik had gewoon geen idee. Ik heb het leuk met vriend, maar verwacht niet die 100% voor elkaar gaan ofzo. Ik heb dat nooit gekend, dus wist niet dat het bestond.
zaterdag 16 april 2016 om 09:21
quote:Zandvogel schreef op 16 april 2016 @ 09:18:
>>In Als hij maar gelukkig is laat psychotherapeute Robin Norwood zien hoe verlammend zelfopoffering kan werken en hoe je eraan kunt ontsnappen. Er zijn vrouwen die te veel in de liefde investeren en er te veel van verwachten, vrouwen die de neiging hebben zichzelf op te offeren en weg te cijferen, allemaal in de hoop dat hij gelukkig zal zijn. Dit krampachtige verlangen tast vaak het emotionele welzijn van die vrouwen aan en kan zelfs hun fysieke gezondheid en veiligheid in gevaar brengen.<<
Het gaat over vrouwen die te veel in de liefde investeren, onder het motto; als hij maar gelukkig is (dan ben ik het ook) en dat komt veel voor bij vrouwen die zijn opgegroeid in emotioneel onstabiele gezinssituaties.
Zoals met een emotioneel afwezige ouder, psychisch en/of lichamelijk misbruik, verslaving. (Ouder die alcoholist is bv)
Vergis je niet in de enorme impact van emotionele verwaarlozing. Dat heeft veel gevolgen in je leven als volwassene, en veel invloed op de keuzes die je maakt, oa op relatiegebied.
Goed dat je dat boek gaat lezen. Het is al een oudje inmiddels, maar nog steeds het lezen waard.
Groetjes
Ps. Goed dat je die angst ziet Nicci, dat is een belangrijke stap. Dat je in ziet dat je angst hebt. Probeer goed naar die angst te kijken, zonder het (of jezelf) te veroordelen. Iedereen is soms bang!
Jij komt hier door, zeker weten. Durf daar op te vertrouwen, al kun je je nu nog niet voorstellen hoe of wanneer je hier door gaat komen, je komt er door en je zult er heel sterk uitkomen! Gun jezelf de tijd.
>>In Als hij maar gelukkig is laat psychotherapeute Robin Norwood zien hoe verlammend zelfopoffering kan werken en hoe je eraan kunt ontsnappen. Er zijn vrouwen die te veel in de liefde investeren en er te veel van verwachten, vrouwen die de neiging hebben zichzelf op te offeren en weg te cijferen, allemaal in de hoop dat hij gelukkig zal zijn. Dit krampachtige verlangen tast vaak het emotionele welzijn van die vrouwen aan en kan zelfs hun fysieke gezondheid en veiligheid in gevaar brengen.<<
Het gaat over vrouwen die te veel in de liefde investeren, onder het motto; als hij maar gelukkig is (dan ben ik het ook) en dat komt veel voor bij vrouwen die zijn opgegroeid in emotioneel onstabiele gezinssituaties.
Zoals met een emotioneel afwezige ouder, psychisch en/of lichamelijk misbruik, verslaving. (Ouder die alcoholist is bv)
Vergis je niet in de enorme impact van emotionele verwaarlozing. Dat heeft veel gevolgen in je leven als volwassene, en veel invloed op de keuzes die je maakt, oa op relatiegebied.
Goed dat je dat boek gaat lezen. Het is al een oudje inmiddels, maar nog steeds het lezen waard.
Groetjes
Ps. Goed dat je die angst ziet Nicci, dat is een belangrijke stap. Dat je in ziet dat je angst hebt. Probeer goed naar die angst te kijken, zonder het (of jezelf) te veroordelen. Iedereen is soms bang!
Jij komt hier door, zeker weten. Durf daar op te vertrouwen, al kun je je nu nog niet voorstellen hoe of wanneer je hier door gaat komen, je komt er door en je zult er heel sterk uitkomen! Gun jezelf de tijd.
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
zaterdag 16 april 2016 om 09:22
Over mannen en gevoelens: herkenbaar. Ze uiten vaak eerder boosheid dan verdriet, maar dat verdriet zit er echt wel. Ze laten het alleen zelden zien. En gaan eerder voor de afleiding en op zoek naar wat anders. Althans, dat zie ik in mijn omgeving. Maar dat wil niet zeggen dat ze niet verdrietig zijn.
zaterdag 16 april 2016 om 10:39
quote:Zandvogel schreef op 16 april 2016 @ 09:21:
[...]
Ps. Goed dat je die angst ziet Nicci, dat is een belangrijke stap. Dat je in ziet dat je angst hebt. Probeer goed naar die angst te kijken, zonder het (of jezelf) te veroordelen. Iedereen is soms bang!
Jij komt hier door, zeker weten. Durf daar op te vertrouwen, al kun je je nu nog niet voorstellen hoe of wanneer je hier door gaat komen, je komt er door en je zult er heel sterk uitkomen! Gun jezelf de tijd.
Bedankt voor jullie lieve reacties en meedenken.
Weet je Zandvogel, ik heb nu vaker verdriet en tegenslagen in mijn leven gekend, ik hoef niet steeds sterker te worden. Heb het wel met dat gehad. Liever wat minder tegenslagen en wat minder sterk.
[...]
Ps. Goed dat je die angst ziet Nicci, dat is een belangrijke stap. Dat je in ziet dat je angst hebt. Probeer goed naar die angst te kijken, zonder het (of jezelf) te veroordelen. Iedereen is soms bang!
Jij komt hier door, zeker weten. Durf daar op te vertrouwen, al kun je je nu nog niet voorstellen hoe of wanneer je hier door gaat komen, je komt er door en je zult er heel sterk uitkomen! Gun jezelf de tijd.
Bedankt voor jullie lieve reacties en meedenken.
Weet je Zandvogel, ik heb nu vaker verdriet en tegenslagen in mijn leven gekend, ik hoef niet steeds sterker te worden. Heb het wel met dat gehad. Liever wat minder tegenslagen en wat minder sterk.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
zaterdag 16 april 2016 om 11:09
@ Rosanne dank je, het gaat weer iets beter. Even een flinke huilbui gehad.
Ik heb jouw verhaal ook gelezen, wat Storm ook zei een oproep op fb.
Ik doe zelf vrijwilligerswerk en heb hierdoor ook wel contacten die wat terug willen doen, misschien kan jij vragen of iemand je met verhuizen kan helpen, en jij misschien iets anders terug kan doen waar je goed in bent. Een soort van ruilhandel?
Ik heb jouw verhaal ook gelezen, wat Storm ook zei een oproep op fb.
Ik doe zelf vrijwilligerswerk en heb hierdoor ook wel contacten die wat terug willen doen, misschien kan jij vragen of iemand je met verhuizen kan helpen, en jij misschien iets anders terug kan doen waar je goed in bent. Een soort van ruilhandel?
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
zaterdag 16 april 2016 om 11:29
Ah, sorry Rosanne, ik was wat voorbarig.
Ik bedoelde ook niet dat jij slachtofferrol aannam, ik bedoelde dat het "laat maar" (als een houding/vorm daarvan) een vorm is van slachtofferig gedrag (onmachtig zijn, zelf geen invloed op, van de ander af hangt), als het opgeven dus, teleurgesteld en wel, maar er intussen wel in schikken en bijv mokken, (wat ik deed), als je er niet naar vraagt of erbij laat zitten dat iemand geen gehoor geeft aan wat jij wilt of nodig hebt, er niet voor je is. En dat op het oog accepteert, maar van binnen eigenlijk niet.
Dat gaat vreten van binnen, omdat je dan eigenlijk jezelf afwijst, inbindt (voor de lieve vrede bijv het maar laat gaan).
Tja, je vraagt dus wel aan je ouders en aan hem en krijgt 0 op het rekest.
Dat is behoorlijk lullig van ze dan!
En je bent op je 17e min of meer het huis uitgezet?!
Lekker dan, zulke ouders.
Dan is het denk ik idd tegen beter weten in deze mensen te hulp te vragen..
Je vriend die niet helpen wil bij dit soort dingen, pff.
Wat heb je eigenlijk wél aan hun?
Misschien dat je dat van huis uit dus gewend bent, dat jij er niet toe lijkt te doen, en het zelf uit mag zoeken, en dat voorzet in je relatie met deze vriend.
Hoe belangrijk vindt hij het eigenlijk dat jij lekker woont en een fijn leven hebt, hoe laat hij dan zien dat hij oog voor jou en jouw welzijn heeft?
Is het misschien een leeftijdsdingetje dat anderen met wie je vriendschappen hebt geprobeerd op te bouwen, stuit op groepjes die al gevormd zijn en geen plaats hebben voor nieuwe mensen daarbij, of nieuwe vriendschappen beginnen?
Of gesettelde stelletjes die nauwelijks tijd hebben voor meer dan een kleine kring bestaande?
Je onderneemt van alles zo te zien en dan nog is het lastig om er verdieping in te brengen dus.
Vaak ontstaan wel weer in een andere levensfase nieuwe vriendschappen als er schoolgaande kinderen zijn.
Ik ken het wel, ik had en heb ook vriendinnen over het land verspreid waren, naar het buitenland verdwenen of alleen nog met partner zich terugtrokken met 2 banen en weinig tijd voor vriendschappen.
Moeilijk hoor!
Ben zelf 11 jaar geleden ook in een andere fase beland en "opnieuw begonnen" qua vriendenkring, zij het dat ik wel aardig wat familie (zussen en schoonzussen) had met wie ik al een band en goed contact had.
En pas de laatste tijd dat kennissen (die ik voornamelijk uit stamkroegje ken) nu een groepje vrienden aan het worden zijn, warmere en diepere relaties, die over en weer ook voor elkaar klaarstaan als er iets is.
Eerst vooral wat gezelligheid en naarmate je elkaar beter leerde kennen ook emotionele steun als er iets was en nu ook in praktische zin elkaar uitnodigen en daar komt nu ook iets voor elkaar doen bij, praktische hulp mocht dat nodig zijn, helpen sjouwen enzo.
Mijn dochter heeft net als jij zo vaak geholpen bij vrienden verhuizen en toen ze zelf ging verhuizen laatst, heeft ze vrijwel alles zelf gedaan en geregeld, ze wílde geeneens een beroep op anderen doen, heeft dat niet eens gevraagd, vond ze stom.
En aangeboden werd het ook niet.
(uit zichzelf zullen sommigen liever lui dan moe zijn, als het niet hoéft).
Maar ja, als zelfs je eigen vriend zich er niet om bekommert..
Die zou ik sowieso eens aan zijn jasje trekken.
Jammer dat je ouders het niet alleen zo druk hebben met eigen leven, maar ook financieel dan niet ff willen bijspringen om jou een beter onderkomen te gunnen.
In hoeverre ga jij nog leuk met ze om, als zij zo weinig oog voor jou hebben?
Echt, daar zijn ouders toch ook voor, om te willen dat je kinderen een behoorlijke woonruimte hebben, en die betaal jij zelf ook tenslotte, tis imo toch niet dat je geen zorg meer hoeft te hebben voor je kinderen na hun 18e oid?!
Lekker makkelijk maken zij zich ervan af iig.
Word je niet eens boos? Hardop, tegen hun?
Heb je ze daar uberhaubt weleens op aangesproken?
Intussen hoop ik dat je wel mensen bereid vindt en je vriend kunt wakkerschudden, door voor jezelf op te komen en erop te stáán dat hij maar wel eens meehelpt!
Succes en sterkte iig, ik hoop dat het lukt, probeer iig alles op alles te zetten voor jezelf alleen al, om deze voor jou belangrijke verandering door te voeren!
Ik bedoelde ook niet dat jij slachtofferrol aannam, ik bedoelde dat het "laat maar" (als een houding/vorm daarvan) een vorm is van slachtofferig gedrag (onmachtig zijn, zelf geen invloed op, van de ander af hangt), als het opgeven dus, teleurgesteld en wel, maar er intussen wel in schikken en bijv mokken, (wat ik deed), als je er niet naar vraagt of erbij laat zitten dat iemand geen gehoor geeft aan wat jij wilt of nodig hebt, er niet voor je is. En dat op het oog accepteert, maar van binnen eigenlijk niet.
Dat gaat vreten van binnen, omdat je dan eigenlijk jezelf afwijst, inbindt (voor de lieve vrede bijv het maar laat gaan).
Tja, je vraagt dus wel aan je ouders en aan hem en krijgt 0 op het rekest.
Dat is behoorlijk lullig van ze dan!
En je bent op je 17e min of meer het huis uitgezet?!
Lekker dan, zulke ouders.
Dan is het denk ik idd tegen beter weten in deze mensen te hulp te vragen..
Je vriend die niet helpen wil bij dit soort dingen, pff.
Wat heb je eigenlijk wél aan hun?
Misschien dat je dat van huis uit dus gewend bent, dat jij er niet toe lijkt te doen, en het zelf uit mag zoeken, en dat voorzet in je relatie met deze vriend.
Hoe belangrijk vindt hij het eigenlijk dat jij lekker woont en een fijn leven hebt, hoe laat hij dan zien dat hij oog voor jou en jouw welzijn heeft?
Is het misschien een leeftijdsdingetje dat anderen met wie je vriendschappen hebt geprobeerd op te bouwen, stuit op groepjes die al gevormd zijn en geen plaats hebben voor nieuwe mensen daarbij, of nieuwe vriendschappen beginnen?
Of gesettelde stelletjes die nauwelijks tijd hebben voor meer dan een kleine kring bestaande?
Je onderneemt van alles zo te zien en dan nog is het lastig om er verdieping in te brengen dus.
Vaak ontstaan wel weer in een andere levensfase nieuwe vriendschappen als er schoolgaande kinderen zijn.
Ik ken het wel, ik had en heb ook vriendinnen over het land verspreid waren, naar het buitenland verdwenen of alleen nog met partner zich terugtrokken met 2 banen en weinig tijd voor vriendschappen.
Moeilijk hoor!
Ben zelf 11 jaar geleden ook in een andere fase beland en "opnieuw begonnen" qua vriendenkring, zij het dat ik wel aardig wat familie (zussen en schoonzussen) had met wie ik al een band en goed contact had.
En pas de laatste tijd dat kennissen (die ik voornamelijk uit stamkroegje ken) nu een groepje vrienden aan het worden zijn, warmere en diepere relaties, die over en weer ook voor elkaar klaarstaan als er iets is.
Eerst vooral wat gezelligheid en naarmate je elkaar beter leerde kennen ook emotionele steun als er iets was en nu ook in praktische zin elkaar uitnodigen en daar komt nu ook iets voor elkaar doen bij, praktische hulp mocht dat nodig zijn, helpen sjouwen enzo.
Mijn dochter heeft net als jij zo vaak geholpen bij vrienden verhuizen en toen ze zelf ging verhuizen laatst, heeft ze vrijwel alles zelf gedaan en geregeld, ze wílde geeneens een beroep op anderen doen, heeft dat niet eens gevraagd, vond ze stom.
En aangeboden werd het ook niet.
(uit zichzelf zullen sommigen liever lui dan moe zijn, als het niet hoéft).
Maar ja, als zelfs je eigen vriend zich er niet om bekommert..
Die zou ik sowieso eens aan zijn jasje trekken.
Jammer dat je ouders het niet alleen zo druk hebben met eigen leven, maar ook financieel dan niet ff willen bijspringen om jou een beter onderkomen te gunnen.
In hoeverre ga jij nog leuk met ze om, als zij zo weinig oog voor jou hebben?
Echt, daar zijn ouders toch ook voor, om te willen dat je kinderen een behoorlijke woonruimte hebben, en die betaal jij zelf ook tenslotte, tis imo toch niet dat je geen zorg meer hoeft te hebben voor je kinderen na hun 18e oid?!
Lekker makkelijk maken zij zich ervan af iig.
Word je niet eens boos? Hardop, tegen hun?
Heb je ze daar uberhaubt weleens op aangesproken?
Intussen hoop ik dat je wel mensen bereid vindt en je vriend kunt wakkerschudden, door voor jezelf op te komen en erop te stáán dat hij maar wel eens meehelpt!
Succes en sterkte iig, ik hoop dat het lukt, probeer iig alles op alles te zetten voor jezelf alleen al, om deze voor jou belangrijke verandering door te voeren!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 16 april 2016 om 11:30
Ik ben er nog hoor.. Alles gelezen. voor iedereen die het kan gebruiken.
Ik heb nog steeds geen nieuwe woning dus wonen we noodgedwongen nog samen. Wat dan voor de kinderen wel fijn is. Ik heb intussen wel de eerste kleine spullen gekocht voor in mijn toekomstige nieuwe huisje. En misschien raar, maar ik heb zin in mijn nieuwe leven! (met uitzondering van het verdriet van de kinderen).
Ik heb nog steeds geen nieuwe woning dus wonen we noodgedwongen nog samen. Wat dan voor de kinderen wel fijn is. Ik heb intussen wel de eerste kleine spullen gekocht voor in mijn toekomstige nieuwe huisje. En misschien raar, maar ik heb zin in mijn nieuwe leven! (met uitzondering van het verdriet van de kinderen).
zaterdag 16 april 2016 om 11:34
quote:niccifrench schreef op 16 april 2016 @ 10:39:
[...]
Bedankt voor jullie lieve reacties en meedenken.
Weet je Zandvogel, ik heb nu vaker verdriet en tegenslagen in mijn leven gekend, ik hoef niet steeds sterker te worden. Heb het wel met dat gehad. Liever wat minder tegenslagen en wat minder sterk.
Ja dat gevoel ken ik heel goed. Zo heb ik dat ook vaak gezien, en nog. Dat mensen dan zeggen dat je er veel van leert en dat je er sterker van wordt... Laat maar dacht ik dan. Laat mij asjeblieft. Ik hoef echt niet nog sterker. En laat me eens wat lessen leren zonder al die pijn en verdriet...
Misschien is het beter om dan te denken, dat je hier echt wel door gaat komen.
En op een dag ben je los van hem. Voordat je hem kende leefde je ook je leven.
Vorig jaar kon ik me dat ook totaal nog niet voorstellen.
Maar inmiddels kom ik er aardig in de buurt. Een jaar tijd doet veel.
Je gaat verder. Alles gaat verder. Hij straks ook.
Dat heeft mij trouwens wel geholpen, ook al deed het veel pijn, dat hij verder ging met een ander. Boos was ik en jaloers en heel verdrietig. Maar het heeft me wel geholpen om me los te maken van hem.
En daar ben ik nu heel blij mee. Dat dat me is gelukt.
Want het was blijkbaar dus helemaal niet "meant to be" want als dat zo was, dan waren we wel samen.
[...]
Bedankt voor jullie lieve reacties en meedenken.
Weet je Zandvogel, ik heb nu vaker verdriet en tegenslagen in mijn leven gekend, ik hoef niet steeds sterker te worden. Heb het wel met dat gehad. Liever wat minder tegenslagen en wat minder sterk.
Ja dat gevoel ken ik heel goed. Zo heb ik dat ook vaak gezien, en nog. Dat mensen dan zeggen dat je er veel van leert en dat je er sterker van wordt... Laat maar dacht ik dan. Laat mij asjeblieft. Ik hoef echt niet nog sterker. En laat me eens wat lessen leren zonder al die pijn en verdriet...
Misschien is het beter om dan te denken, dat je hier echt wel door gaat komen.
En op een dag ben je los van hem. Voordat je hem kende leefde je ook je leven.
Vorig jaar kon ik me dat ook totaal nog niet voorstellen.
Maar inmiddels kom ik er aardig in de buurt. Een jaar tijd doet veel.
Je gaat verder. Alles gaat verder. Hij straks ook.
Dat heeft mij trouwens wel geholpen, ook al deed het veel pijn, dat hij verder ging met een ander. Boos was ik en jaloers en heel verdrietig. Maar het heeft me wel geholpen om me los te maken van hem.
En daar ben ik nu heel blij mee. Dat dat me is gelukt.
Want het was blijkbaar dus helemaal niet "meant to be" want als dat zo was, dan waren we wel samen.
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
