Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Prachtig weer om mee wakker te worden, meiden!

Ik zei toch dat ik mooi weer mee zou nemen!

Ik blijf nog even uit de zon, allergie is aan het wegtrekken.



Een buurvrouw vertelde dat hond tijdens mijn vakantie toch (een paar dagen) veel geblaft heeft (een zielig blaffen).

Met name 's avonds.

Ik vind dit echt een probleem worden, blijkbaar helpt het ook niet als er iemand anders in huis is, als ik dat niet ben.

Het is nog wel zo'n meisje dat veel thuis is, aait en knuffelt, vaak uitlaat..



Gekke is dat ik buurvrouw niet hoor over het dagje varen.

Blijkbaar vindt hond eea best als ze weet dat ik niet op vakantie ben maar in principe thuis ben?

Op die leeftijd breng je je hond ook niet zomaar ergens anders (pension of bij een ander thuis of zo).

Slechtziend en slechthorend inmiddels, is thuis het meest vertrouwd met de katten.

Ik weet niet wat ik ermee aan moet, straks met camping ook, ik dacht dat mooi opgelost te hebben met dit vriendinnetje van zoon, die het graag doet ook nog.

Amy, ik snap dat je jezelf beschermt.

Maar je beschermt je in feite imo tegen het verkeerde.

Je hebt jezelf niet kunnen beschermen tegen nare "liefdes" en eerdere drama's, nu krijg je (eindelijk) de kans op iets moois en laat je het gaan.



Jammer, want als je niet open staat voor liefde, uit angst voor evt verdriet, ben je alsnog aan het overleven ipv leven.

Leven brengt risico's met zich mee.

Die ook kansen kunnen zijn op goede en fijne ervaringen.



Ik snap je behoefte aan veiligheid wel, maar er is iets te doen aan wat daar de oorzaken van zijn.

Verdriet is te handellen, als dat om liefde is, het is anders dan angst en andere nare emoties.

Er was in Amy's teleurstelling ook een storend element van haar kant (of van buitenaf iig) waardoor dat oa zo gelopen is en "iets" hebben tussen hen onmogelijk maakte, Nicci.



Natuurlijk denk je er anders over als je midden in dat liefdesverdriet zit, zoals jij, maar stel dat het idd voorgoed uit is tussen jullie, heb je dan spijt van deze afgelopen jaren en de liefde die je wél hebt meegemaakt?

Geloof me, ik heb echt veel verdriet gehad in mijn leven, en geen seconde spijt dat ik aan liefde(s) begonnen ben.

Liever oprechte liefde gekend en verloren, dan nooit gekend te hebben!



Amy heeft dat niet gekend, hooguit gehoopt en nooit gekregen.

Die zelfbescherming is dan meer iets van "liever niet weten wat je mist dan wel weten en weer moeten missen" en dat geeft idd een soort stabiliteit en zekerheid, die ook wat waard kan zijn, en een evenwichtig leven kan betekenen zonder ups en downs, rustig doorkabbelend en misschien met een zekere tevredenheid, maar ook afgezwakte gevoelens, daarmee pieken van stralende bloei, gelukkig en ongelukkig voelen ontlopen.



Die gevoelens zíjn er imo al.

Dat is het verschil tussen in je eentje ook echt gelukkig voelen (wat ik altijd promoot dat dat kán, en ook zo is, als je geen partner hebt en geen gevoelens voor iemand in het bijzonder) en uit de weg gaan van gevoelens (verder ontwikkelen) die je al voélt voor een ander, uit angst dat je dat weer kwijtraakt.



Liefde van/voor een ander kan een van de bijdragen zijn aan gelukkig voelen, ik zeg hier ook altijd dat het geen vervanging is of een doel op zich moet worden om single te zijn en daarmee gelukkig te (leren te) zijn.

Het is een bonus, als je daarnaast óók liefde kunt delen met iemand, als je weet dat je ook in je eentje prima kunt leven en gelukkig kunt zijn, dus ook weer zult zijn na een piek (en evt daarop volgend dal), dat het je misschien tijdelijk uit je evenwicht haalt, omdat je dan zo graag vasthoudt aan die piek-ervaring en daarmee vergeleken het evenwichtige van daarvoor al een dal lijkt, laat staan met extra verdriet van dat dal (en bijbehorende gemis wat je anders niet had gekend).



Als je van jezelf al weet dat je dat niet aan kunt, kun je het uit de weg blijven gaan, of ervoor zorgen (maakt niet uit hoe lang je daarover doet, maar denk niet dat je het eeuwige leven hebt) dat je weer echt zo krachtig wordt, dat je evt pieken en dalen aankunt, dus niet uit angst hoeft te vermijden om je veilig te kunnen voelen (met jezelf).

Het kan een schijnveiligheid zijn, als je bang bent voor (nieuwe) pieken en dalen.



En ik dacht na de bevalling van de oudste ook: dát nooit weer!!

En toch vervaagt dat, krijg je na verwerking er weer vertrouwen in, hervind je de moed, zeker als je weet wat je ervoor terug hebt gekregen aan moois, aan herinneringen, als het goede ervan beklijft.

Bij Amy is er weinig goeds aan te herinneren, aan die vorige ervaringen met haar exen, dus kan zij daar ook niet op teren, dat dat het verdriet en teleurstelling waard is geweest, behalve haar 2 prachtige kinderen die ze heeft overgehouden aan positiefs aan (alleen maar) nare periodes.



Jezelf ontzeggen uit angst vind ik iets anders dan gelukkig zijn met wie en wat je hebt en kent.

Dus niet verlangen naar "een" geliefde die nog geen naam en gezicht heeft, of denken dat je leven incompleet is zonder liefde van/voor een ander, als die er gewoon niet ís, en maar om je heen kijken vanuit het vage gevoel dat je iets mist en of er zich iemand aandient die in aanmerking zou kunnen komen daarvoor, terwijl je dus focust op wat ontbreekt en geen oog hebt daardoor voor andere mensen en dingen die intussen óók kunnen bijdragen daaraan.



Als je merkt dat je angstig bent om het leven ten volle te leven, en jezelf daardoor bij voorbaat de kans op liefde en allerlei moois ontzegt, is dat minstens een teken dat je iets aan die "levensangst" te doen hebt imo.



Ik zeg daarmee niet dat je in staat zou moeten zijn op dit moment daartoe, Amy, wel dat het zonde en jammer is, dat je daar niet klaar voor bent en dat het goed is van jezelf dat je dat beseft.

Alleen hoef je daar niet in te (blijven) berusten en uit te stellen om jezelf wél in die staat te gaan brengen, door alles wat je daarin belemmert te gaan opruimen.

Je hoéft geen genoegen te blijven nemen met overleven uit veiligheid, door maar geen risico's te nemen.

Je kúnt ook zorgen dat eea voorgoed verwerkt en uit de weg geruimd wordt, zodat je er tzt wél weer open voor staat, iig zelf toe in staat bent en krachtig genoeg voelt dat je dat weer wél kunt en ook zin in hebt, durft te proberen, durft te stralen.

En ik zeg dit omdat ik zelf daar ook (meermaals) tegenaan gelopen ben bij mezelf, dus ik herken het.



Er is weinig wrangers dan (ooit) te beseffen dat je zélf niet in de staat bent waarin je zou willen en kunnen zijn, om je niet in je volle kracht in je liefdesvermogens te voelen, en jezelf daarmee belemmert in liefde kunnen géven (en ontvangen, voelen, onderhouden).



De spijt en wroeging tov jezélf alleen al, dat je je daardoor (allereerst) jezelf (onnodig) tekortgedaan hebt/doet, want niet durven of kunnen liefhebben (partnerrelatie, met intimiteit, dus anders dan je kinderen, familie, vrienden enz) en jezelf dat ontzeggen, ook als dat op je pad is of komt, is een vorm van een belangrijk deel van jezelf afwijzen, dus ook je eigenliefde tekortdoen, jezelf niet waard vinden door eigen belemmeringen/ beperkingen (die ook weg te nemen zijn, te leren zijn, maar je jezelf niet gunde om die iig te probéren te overwinnen/ overstijgen, of langer hebt laten voortduren dan nodig was geweest.



Zeker als je je daarvan bewust bent, wat je te doen staat/ zelf aan invloed op hebt (en versnelt met professionele hulp), maar inspanning kost, en je dat voor je uit geschoven hebt, alsof dat altijd nog kan, je alle tijd hebt.

Tot je beseft van niet.

Dat je het zelf in de weg zit en de kans niet durft aan te grijpen, áls die zich voordoet, omdat je er niet klaar voor bent.

Intussen laat je de angst regeren, laat je je (meest waardevolle?!) vermogens ongebruikt, zodat je iig niet bang hoeft te zijn en genoegen neemt met halve kracht zodat die pijnpunten maar niet aangeraakt zullen worden.



Zoals Zandvogel hier eerder zei: het verdriet zit hem erin dat ik mezelf kwijt was geraakt.

En dat zijn bittere tranen, als je (achteraf beseft dat je) het contact met jezelf verloren was en bepaalde facetten van jezelf (de meest mooie) ontkent, afwijst (bij voorbaat) en niet toelaat.

Want daar ligt ook je levenslust, zin in het leven (ipv 1 grote opgave waar je zo goed en kwaad als het gaat maar mee moet zien te stellen), (en dan bedoel ik dus niet zozeer liefde voor en van een partner, maar voor allerléi mensen dieren en dingen optimaal te voelen en niet bij voorbaat gebieden of rollen daarvoor af te sluiten).



Mijn eigen aandeel daarin (spijt, wroeging) van waar ik niet voor "open stond", dus mijn eigen tekortkomingen en onvermogen tov mezelf (en daardoor tov geliefde(n)) was en is het moeilijkste om mee te dealen.

Het geeft een schuldgevoel naar jezelf toe, dat je te weinig hebt ingespannen voor heling van die vermogens (en dat is nu mijn voornaamste doel in het leven geworden, prioriteit boven alles, ook al raak ik soms gemakzuchtig en moe, wil ik ook liever dat dat vanzelf gaat, en ff leven zoals het leven is op dit moment, mezelf goed genoeg vinden om lief te mogen hebben en geliefd en speciaal te voelen door en voor een ander(en).



En dat voel ik me ook, iha, door en voor mijn kinderen, familie, vrienden, ex, enz, maar niet die ene rol uitsluiten iig, ook al is die nog vacant/ vrij.

Ik ben me bewust geworden van wat me daarin onzeker maakt(e), niet op orde had (en heb), heb me al van eea kunnen bevrijden, gelukkig, en vind mezelf wel degelijk eea waard.



Dan nog kun je dingen uitstellen en daarmee zelf (ben ik van overtuigd) kansen op bepaalde facetten in de (lust en) liefde laten liggen, die niet "gecompenseerd" worden door liefde in andere rollen, wat voor werk je doet, wat je allemaal onderneemt en met wie, of je je vermaakt en het leven zo aangenaam mogelijk maakt.



Ik weet intussen wat het verschil is tussen "zo aangenaam mogelijk" en op je toppen (en dalen ) leven.

Dat verschil zit in hoe het voelt, als al die vermogens op volle kracht zijn, je die levenslust en temperament ten volle voelt, en die je drijvende kracht (laat) zijn in je leven.

Dat brengt ook mee het levendig voelen van allerléi emoties, ook de pijnlijke, als je voluit leeft.

Zolang je daar bang voor bent, kun je ook niet voluit gelukkig zijn imo.

Het is het in contact staan met je kern van eigenliefde (en die vermijd je, als je daar vanwege de pijn niet wilt vertoeven, de pijnen die aan verloren of teleurgestelde liefdes kleven, omdat die niet los van elkaar bestaan, als je die pijnlijke kant ervan niet wilt voelen, en zich er op die manier ook niet van los zal maken, zodat je het mooie ervan kunt laten overheersen/ bewaren/ koesteren.



Dan laat je het teleurstellende en nare van dat je ooit liefde voelde prevaleren en worden die pijnpunten alsmaar aangeraakt, elke keer dat je zo diep bij je kern komt (of iemand dat aanraakt en je daarin terecht komt en je herinnert aan je -oude- pijnen, als die daar nog volop intact zitten).

Storm: ja, ieder zijn/haar eigen tempo, dat schrijf ik ook in die laatste alinea in de voorgaande post boven de jouwe.



Je kunt eea als tegenslag zien, zoals toen ik bijv mijn baan verloor, maar ook als eoa time off die je gegeven wordt en gelegenheid/kans biedt om die tijd te nemen voor jezelf en heling van eea waar je normaal gesproken maar doorgaat en daardoor niet aan toe komt. Je wordt dan op eoa manier gedwongen om stil te staan en dan kun je daar narigheid, ellende en nadelen in zien, maar ook je voordeel mee doen of in zien.



Aan ieder zelf de keuze idd.

Ik zag het toen ook niet zo, alleen maar tegenslag, en achter elkaar ook nog, het is oa eigen ervaring dus en wat ik zelf heb laten liggen destijds, en weer opgekropt heb in die tijd aan vervelende dingen, die ik alsnog later heb moeten bekopen.

Ik raakte daardoor alleen maar verder van mezelf verwijderd.



Daar is weer heel wat voor nodig geweest om weer dichterbij mezelf te komen, uitstel bleek geen afstel, en ik was me daar heel goed bewust van.

En later spijt, dat ik onnodig veel langer mijn leven daarmee "on hold" had gezet.



Ik zal mensen altijd aanmoedigen om zich te bevrijden van angst en beletsels, als die (eigen)liefde in de weg staan.

Omdat ik weet hoe het voelt als je je wél bevrijd voelt daarvan, en dat je dat niet eerder wist of kende, dus eigenlijk ook uitstelt om je gelukkig te kúnnen voelen.



Ik zeg dus niet dat ze die (kans op) liefde moet aannemen nu op dit moment, maar wel de gelegenheid kan aannemen om zichzelf vrij te maken van angst (uit oud zeer), die ook angst voor gelukkig zijn met zich meebrengt.

En ja, ik vind het jammer om zowel bij mezelf als bij anderen te zien dat (schaarse) tijd af gaat van tijd die je ook in verbinding met die diepere kern van (eigen)liefde kunt staan, als je weet dat daar serieuze beletsels liggen (en welke dat zijn).



Toen ik jouw leeftijd had dacht ik ook dat ik alle tijd had, dat het op eigen houtje alleen maar tijd nodig had, nou, dat klopte, tientallen jaren idd, waar mbv (latere) therapie/coaching eea in een stroomversnelling kwam.

En ja, dat is heel spijtig, met wat ik nu weet, en dan nog is dat proces niet af of klaar, en had ik eea best eerder of sneller gewild, als ik dat toen had geweten dat dat kón, en dat ik niet in mijn eentje had hoeven pielen en hopen en in berusten, en daarmee niet alleen mezelf, maar ook anderen niet heb kunnen geven wat gewoon in mij zat, al die tijd, en ik maar niet bij kon, niet wist hoe en wat ik daaraan kon doen, en dacht "ik ben nu eenmaal zo (geworden, door mijn ervaringen gevormd), ik kan er ook niks aan doen, ik doe mijn best om er iets van te maken, roei met de riemen die ik heb" en intussen treurend over dat onvemogen wat me belette en ik me minderwaardig om voelde in de liefde, in wat ik zowel niet geven als niet ontvangen kon, niet uiten kon, enz.



Dat mag ieder voor zichzelf weten idd, als ze daar tevreden mee zijn, maar ik ga niet toekijken als iemand aangeeft van niet, en daarmee zit, vanuit angst om daar (professionele) hulp bij te zoeken.

Of half.

Liever dit bekende en vertrouwde zo laten?

Ook goed, maar dat is niet wat zij werkelijk wil volgens mij, het is uit angst.



Prima, ik ken en heb zelf ook zo mijn angsten, en ik ben toch blij als mijn kinderen en anderen die om mij geven daar niet in meegaan, als het mijn fysieke of mentale gesteldheid in de weg staat, en daar iets aan te doen is.

Dan krijg ik (graag) die schop of be/aanmoediging, als er anders niks gebeurt.



Maar idd, anderen zijn mij niet, ieder zijn/haar tempo en timing, al blijf ik erop hameren dat niémand genoegen zou moeten nemen met minder of in zijn/haar eentje blijft worstelen in de modderlaag, als dat niet hoeft en niet nodig is.

Op een forum zoeken mensen naar mijn idee niet alleen mensen die (h)erkennen en bevestigen hoe moeilijk het leven is, als je weet dat iemand daar niet onverdeeld gelukkig mee is en op zoek is naar verandering.

Dan zal ik dat idd eerder aanmoedigen dan hun onvermogens/ blokkades/ beletsels erkennen en lekker zo laten zoals het is of wat je al kent.



Tempo en timing en óf je uberhaubt iets wil veranderen of zo laten, is mij om het even.

Als er een paar maanden tijd en gelegenheid is, en straks het (werkende) leven weer volop tijd en aandacht opslurpt, dan zeg ik: neem die tijd nu, nu het kan, nu er niks bijzonders omhanden is, en je toch noodgedwongen met jezelf tot stilstand gebracht bent.

Ik kan idd moeilijk werkeloos toezien hoe iemand moeite heeft zichzelf met zijn/haar eigenliefde en eigenwaarde te verbinden en zichzelf eea te misgunnen, omdat ik dat zelf zo goed ken(de) en elke seconde idd zonde vindt, dat mensen van zichzelf verwijderd zijn/ raken.



Maar goed, laat ik liever mezelf aanmoedigen en verbonden houden met mezelf ipv me met anderen te bemoeien/ bemoederen, en me met eigen (on)vermogens bezig houden.

Btw, dat schrijf ik niet verongelijkt oid.



Het lijkt me dat als Amy het idd vervelend vindt zij ten eerste er altijd nog zelf uit zal filteren wat zij er wel en niet van kan gebruiken of mee wil nemen.

En ten 2e acht ik haar heel goed in staat om mij dat gewoon zelf mee te kunnen delen of te zeggen dat het wel genoeg/ vervelend is, ik een grens over ga en mij weer op de plek (terug)zet die voor haar wél prettig is, al hoeft dat bij mij doorgaans geen kracht bijgezet te worden met "goddomme" en dergelijke.

quote:Stormkraft schreef op 13 april 2016 @ 16:13:

Ik gooi hem hier nog een keer neer;

"Wie zijn eigen weg volgt, verdwaalt nooit"



Óók als die weg je wel nog regelmatig door een dikke modderlaag sleurt.



Dat klopt, Storm.

Ik ga ook nog steeds door modderlagen heen hoor, ik ben geen uitzondering.

Niemand zegt dat dat niet goed is of niet zou mogen.

Zelfs kan het heerlijk zijn om een tijdje in die modderlaag te vertoeven, te baden en te wentelen, doen varkens en neushoorns en olifanten ook graag, meen ik



Als mensen ervan balen en vast lijken te komen te zitten of worstelen met eruit willen zal ik ze de hand reiken.

Als ze zeggen: laat mij hier maar, het bevalt me wel even en ik kom er zelf tzt wel weer, ook goed of idd zelfs beter!

Als ze zeggen dat ze zich er vertouwd, veilig en comfortabel bij voelen en goed genoeg is voor ze, want bang zijn voor die hele weg naar het volle zonlicht, zal ik ze proberen over te halen dat dat toch de moeite waard is en zij de moeite waard zíjn om dat ook te ervaren.



Dat is niet om te bekritiseren of commentaar te leveren, dat die modderlaag niet goed zou zijn, maar om die mogelijkheid onder de aandacht te (blijven) brengen, dat die modderlaag er ís, of je wil of niet.

Het is juist angst voor wat je tegenkomt in die ouwe modderlagen, die verhindert om die op te ruimen zodat je met vertrouwen die nieuwe modderlagen op die weg ook zult trotseren.

Bovenop die oude lagen wordt het nogal een berg en lastig te geloven en voor te stellen dat daarachter de zon schijnt en ook schaduw met zich meebrengt.



Amy heeft aangegeven dat ze eea wil aanpakken, dat dat niet zo makkelijk te vinden is daar en nu met dat been, maar ook dat ze een grote drempel (en angst) heeft om die weg in te slaan (al heeft ze daar al wel met boeken en online een begin mee gemaakt).



Wat is er mis mee om als je merkt dat die angst ertoe leidt dat ze het wel prima vindt, de geruststelling van hem wil hebben, om toch aan te moedigen om verder te gaan met het eigen vertrouwen in eigen kracht op te zoeken, waar je die geruststelling uit jezelf kunt halen dat je dan met en zonder partner het leven vol kunnen (be)leven aankunt.



En dát ze dat wil, proef ik óók uit haar posts, hoe ze daaraan toe is, naar uit heeft gekeken en nu weer uitgesteld wordt zonder dat zij daar iets aan kan doen dan moeten accepteren.

En in die leemte zie ik gelegenheid om die periode aan te grijpen om dichterbij zichzelf te komen.

En dat ze ook mag balen, moge blijken uit mijn eerdere posts.

Wat is er mis met proberen tegenslag om te draaien naar iets positiefs wat er evt óók uit te halen valt?



Ze geeft zelf ook aan dat de kans erin zit dat ze "in de fout gaat" omdat ze nu zo close zijn.

Dat het pure zelfbescherming is, tegen teleurstelling.

En ja, dat ís en voélt ook veiliger, als je je daar nog niet in staat toe acht, want die kans is er altijd, en getuigt van zelfkennis om dat risico (nu) liever niet te willen lopen.

Daaruit heb ik iig geinterpreteerd dat Amy wel eea anders wil, maar niet durft.



Intussen jezelf versterken is alleen een mogelijkheid, dat je je niet hoéft neer te leggen bij wat nu (mogelijk) is, of zoals het nu voelt vanuit angst.

Invloed op de ander heb je iig niet, en wel op jezelf, als het gaat om onmogelijk-mogelijk.



Elke post hier op dit hele forum is imo open staan voor wat anderen voor visie daarop hebben, terwijl je toch (gelukkig maar) uiteindelijk je eigen weg volgt zoals je zelf juist acht of het dichtst ligt bij wat je zelf al dacht.

Het is meedenken en meeleven, hopelijk toch geen blindelings volgen van wat anderen vinden/zeggen.

Het hele forum kan wel opdoeken als er geen onzekerheden of vragen meer waren om hoe anderen dat zien/ ervaren



Hoe zekerder en vastbeslotener je bent van die weg, hoe minder behoefte aan herkenning, tips, "adviezen" of bemoediging van buitenaf.

Ik ga ervan uit dat we ons hier veilig genoeg voelen om te schrijven waar we mee zitten of meemaken of over twijfelen enz, en ook om aan te kunnen en durven geven dat er géén twijfel en behoefte aan is (of dat het wel ff genoeg is).



Intussen gaat het óver een reageerder ipv tégen diegene zelf en ik hoop dat het toch duidelijk is dat het niet aan mij is om welke eigen weg ook van anderen goed- of af te keuren, te be- of veroordelen oid.

Hoi Zen, welkom hier!



Ja, idd, beiden werken aan die wonden, is de enige kans.

Anders verandert er weinig en verval je binnen de kortste keren in jullie eerdere mechanismen, twijfels, patronen en onzekerheden (die jullie alleen maar versterken bij elkaar als de ene neigt naar bindingsangst en de ander naar verlatingsangst).

Het is niet alleen een verslavend, maar ook vergiftigend patroon, wat uiteindelijk denk ik vroeg of laat een spiraal naar beneden is.



Intussen aan eigen issues aan de slag gaan, evt mbv een professional en hem loslaten, meer kun je niet doen.

Sterkte iig!

Aiksje: ik sluit me bij Nicci aan, ik schreef ook zoiets op een ander topic: hij denkt dan dat hij de enige is die een keuze heeft, van wie het afhangt.

Het is goed dat jij nu echt duidelijk gemaakt hebt dat jij het op deze manier niet ziet zitten met hém.

En blijf daar dan ook bij, dit berichten blijven sturen lijkt me juist heel lastig, om standvastig te blijven.



Qua hond: ja die weet precies hoe laat het is als ze mijn koffer ziet (en vanalles ziet regelen, inpakken) en een ander in huis komt wonen.

Zo ook als we naar de camping gaan (bang dat ik zonder haar wegga en tegelijkertijd bang dat ze wél mee moet/mag: beide opties brengen stress mee en voelt ze de bui al hangen).

Ze weet het prima als ik alleen maar een paar uur wegga of boodschappen ga doen oid.

Ook vanwege mijn eigen gestress voor ik een weekje of weekendje weg kan, denk ik, dieren voelen ook dát heel goed aan, de katten ook al gaan die meer hun eigen gangetje en blaffen die niet .

Ze zijn lang niet gek!