Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Aiksje: ik denk dat het voor iedereen herkenbaar is, dat het weleens moeizaam voelt allemaal.



Ik vraag me weleens af of dat vroeger anders was en of het vooral vrouwen zijn die zoveel nadenken of overbewust leven, zich zo bewust zijn van hun verantwoordelijkheden én de (toegenomen?) ideeen dat je je eigen leven "leuk" moet zien te maken.

Met het hele idee van die maakbaarheid lijkt het een eigen "falen" geworden als je een tijd niét blij en gelukkig bent?

(want dat is dan de keerzijde van "je moet je eigen leven maken"?



Waarbij veel mensen het verschil tussen eigen aandeel en eigen schuld niet maken en zichzelf dus de schuld geven, zichzelf kwalijk nemen of gaan denken dat er iets aan hun mankeert als eea niet wil "lukken"?

Dus van alles gaan analyseren en beoordelen aan zichzelf in termen van "succesvol" en lukken, geslaagd zijn óf dat het aan hunzelf ligt (iets mankeert), iets mis moet zijn (zeker in vergelijking met anderen)?



Vroeger leek het leven wellicht op zich heel simpel: het was gods wil, pech of geluk hebben, het lot, dingen overkwamen je (vanzelf), toeval, iig van buitenaf, wat je "toeviel", overkwam, tegenkwam.

Redelijk vaste opvattingen en leefregels en als je daaraan voldeed mocht je je iig een goed mens voelen.

Misschien legden mensen daardoor ook gemakkelijker eea naast zich neer, en als je ergens slachtoffer van was verdiende je medeleven, medelijden en hulp & bijstand.

Mensen hadden allemaal hun rol en daarmee hun plek in de samenleving?



Ook dan kon het een hard bestaan zijn met hard werken en veel zwoegen, maar die mensen verwáchtten misschien ook niet dat ze het ook nog "leuk" of zinvol moesten maken of stonden daar niet teveel bij stil: het was nu eenmaal zo?

Of dachten misschien ook wel eens "waar heb ik dit aan verdiend"? oid maar ik hoorde bijv mijn single tantes daar eigenlijk nooit over.

die "de boot gemist hadden", en ook niet dat ze dat aan zichzelf toeschreven, zichzelf niet goed genoeg vonden of dachten "wat mankeert er aan mij dat andere zussen en broers en vrienden wel een relatie/gezin hebben en ik niet?



Soms denk ik dat met het hele idee van "eigen aandeel en eigen verantwoordelijkheid voor eigen leven" er nog nooit zoveel mensen als nu zorgelijk zijn, (faal)angstig, zichzelf niet goed genoeg vinden, verslaafd ergens aan, in therapie zijn (of zouden "moeten"), en grote moeite hebben met vertrouwen in zichzelf, de medemens, zorg, overheid, de wereld om zich heen en de toekomst.



En omdat mensen nog steeds liever niet de vuile was buitenhangen, maar zichzelf optimistisch en positief naar buiten "moeten" brengen (bijv op Fb) omdat er misschien wel meer dan ooit wordt vergeleken en daarmee het "waarom anderen wel en ik niet"-denken gestimuleerd wordt?



Ergens loopt dat "verdienmodel" gelijk aan die eigen (toegenomen) verantwoordelijkheid: je krijgt wat je verdient, je moet het eerst verdiend hebben, enz.

Ik lees de laatste tijd (maar ja, is forum een goede afspiegeling?) zo vaak: wat heb ik fout gedaan dat hij/zij de relatie verbrak, vreemdging, mij zo behandelde, wat mankeert er aan mij dat het daten maar niet "lukt", ben ik niet mooi of leuk genoeg?" enz.

Mede door opvattingen van mensen die iets wél hebben wat jij niet hebt, zoals een baan: "als je écht zou willen is het wel te vinden, hoor" (ondanks leeftijd, crisis & werkloosheid, handicaps, enz) want: anderen met datzelfde is dat ook gelukt (dus het ligt aan jezelf).

Of het kan altijd nog erger: er is goed rond te komen van 30 euro per week, dus waarom kan jij dat niet?

Zo ook met de hypotheek-ellendes toen huizenprijzen daalden en mensen in de problemen kwamen: mensen zijn er als de kippen bij om de eigen schuld in te wrijven: hoe stom was het ook om een tophypotheek te nemen op 2 inkomens en geen rekening te houden met tegenslag, uit elkaar gaan, ziekte en waardevermindering van je huis (wat in geen jaren was voorgekomen)?



Eigen schuld leidt naar schaamte en schuldgevoelens en ís bovendien ook wel degelijk iets om angstig voor te zijn: al die wijzende vingers naar jou, je moet harder (aan jezelf) werken en je hebt gewoon niet genoeg je best gedaan, gefaald, mislukt en niks overkomt je dus zomaar, daar kun je zelf iets aan voorkomen/doen/ veranderen.



Soms denk ik weleens dat het leven zoveel simpeler is als je niet teveel nadenkt en het leven neemt zoals het komt, niet alles zo bewust beleeft of betekenis zou moeten geven (of wat het betekent voor jóu, wat het zegt over jóu), dat het soms ook een kwestie is van geluk of pech, dat dingen je kunnen gebeuren, ongeacht of je daar invloed op had/hebt of niet.



Élke keuze kan worden ingewreven als dat tegenvalt: had je maar niet aan kinderen moeten beginnen, sparen, eigen woning moeten aanhouden, verhuizen naar de andere kant van het land, reizen, baan opzeggen en voor jezelf beginnen, verliefdheid als je al een relatie hebt serieus nemen, iig van alles wat je "eerder had moeten/kunnen bedenken".

En erger: je eigen keuzes zo beschouwt en jezelf inwrijft danwel geen keuze kan maken, aarzelt, twijfelt, uit angst de verkeerde keuze te maken of de fout in te gaan.



Want eigen schuld kan rekenen op weinig tot geen sympathie en begrip, maar een schop onder je hol.

Zelfmedelijden is uit den boze, hooguit vervangen door (zelf)compassie (wat bij "eigen aandeel" hoort), maar ook dat loopt nog door elkaar heen.

En er zijn altijd anderen die het slechter hebben, klagen maakt het alleen maar erger: doé er iets aan!



Mensen die toch al geneigd zijn om alles op zichzelf te betrekken en de fout (uitsluitend) bij zichzelf te zoeken hebben het extra lastig.

Dat je zelf een aandeel ergens in hebt, is alleen handig omdat dat stuk iets is waar je invloed op hebt (en dus kunt veranderen), blijft dat het andere aandeel er óók deel van uitmaakte, maar jouw verantwoordelijkheid niet is, en wel hoe jij daarmee omging of dealde.



Ik las elders in een topic (van een vreemdgaande man): "waarom mag ik niet gelukkig zijn, zoals iedereen dat is? Ik hoef mezelf toch ook niet weg te cijferen, mag ik ook gelukkig zijn?"

Alsof dat een récht is geworden en ook liefst vanzelf moet gaan?

En alsóf iedereen idd gelukkig is?

En zelf wél anderen (als vrouw en kind dat zouden weten iig) bedriegen, liegen, vertrouwen beschadigen?

Dat verongelijkte van die zin: "waarom mag ik niet gelukkig zijn? Ik verdien het toch ook om gelukkig te zijn?" terwijl je zelf dus intussen kwaad aanricht, tóch menen dat je geluk "verdient", net als "iedereen" en over de ruggen van anderen?!



Heel bijzonder, enerzijds de ander compleet de schuld geven dat ie blijkbaar niet gelukkig is met zijn leven en partner/ gezin en dat de communicatie zo slecht is, er niet te praten valt met haar (en aangeven dat zij zijn pogingen daartoe, hoogstwaarschijnlijk net zo verwijtend en verongelijkt) als "aanvallend" beschouwt en niet naar luistert of iig niks mee doet (wat hij wil) en anderzijds vinden dat hij dat verdiend heeft, dat elk mens dat (zomaar, vanzelf?) verdient, dus hij ook?!

Dat hij die termen gebruikt zegt al eea, maar waaráán hij dat dan verdiend zou moeten hebben, blijft onduidelijk.



Daartegenover dan mensen die bij voorbaat denken dat ze geen geluk en liefde verdienen, omdat ze dat in eigen ogen niet waard zijn of iig niet zolang ze niet perfect zijn, de ideale partner zijn, alles op rolletjes loopt, en al blij mogen zijn als iémand naar hun omkijkt en zich daaraan vastklampen en zich altijd minderwaardig bij zullen voelen (en dus alles aan doen om te behouden).



Diezelfde "maakbaarheid" zorgt er enerzijds voor dat mensen hoop hebben dat dingen kunnen veranderen, als ze zich daarvoor inspannen, anderzijds dat ze dat ook gaan verwachten (als ze zich idd inspannen) en dan ook van een koude kermis thuiskomen als het ook dan niet "lukt".

Maar sommige dingen, zoals verliefdheid/de liefde van een ander (vinden) kún je niet "verdienen" door inspanning, door je best te doen, door proberen te beantwoorden aan wat diegene wil/ nodig heeft/ als ideale partner voor ogen heeft.

En ook heb je niet alle invloed op de smaak en (veranderende) behoeften en levensinstelling van een ander, áls je eenmaal van elkaar houdt, om in te kunnen spelen op het voorkómen dat je dat kwijtraakt of met elkaar in de pas te blijven lopen.



Hoeveel mensen gebruiken hun leerschool en ontwikkeling niet tégen zichzelf: "had ik maar geweten wat ik nu weet" of "ik had moeten weten wat ik nu weet, hoe stom was dat van mij, waarom zag ik dat toen niet?"



Sommige dingen kún je gewoon niet van tevoren weten of goed inschatten, veel blijft een gok, en het is ook niet reeel om van mensen te verwachten dat ze uitsluitend op hun gezonde boerenverstand verantwoorde beslissingen nemen of in tweestrijd tussen "gevoel" en verstand zitten, of -erger- uit angst maar helemaal niks beslissen en hopen dat het antwoord zich vanzelf aandient (want dan is het ook niet hun schuld, iig geen bewuste "verkeerde" keuze geweest.



Dus Aiksje: ga jezelf svp niet pijnigen met "had ik maar" of "had hij maar", ga niet met een loep op zoek naar je eigen "fouten" waarom het niet "gelukt is" (en dat geldt ook voor Nicci, en anderen) want die ander zijn/haar bril wórdt niet uitsluitend door jou/jullie bepaald, maar is een optelsom van alles wat iemand gevormd heeft tot aan het nu, en ook de liefde kan daar niet zoveel aan veranderen, en dat geldt ook voor jezelf (wat hij aan jou veranderd wou zien).



Ik denk dat veel relaties stuklopen op het idee dat als je wat je wilt/ je wensen zijn wat je van de ander wilt en dat ook bespreekt je denkt of verwacht dat diegene daar iets aan zal gaan doen.

Van die topics van: "ik heb het al zo vaak gezegd (wat ik wil) en dan gaat het even goed (lees: zoals ik wil) maar dan zakt het weer terug en is er niks veranderd".

Zo ook bij kenbaar maken wat je nodig hebt, dat de ander daar dan ook voor gaat zorgen, als hij/zij dat eenmaal weet.

Of dat je het overal over eens zou moeten zijn en anders ruzie: aan elkaar opdringen wat "normaal" is, hoe het hoort, en dus van de ander zou "mogen verwachten in een relatie".



Het is dan vaak meer een kwestie van je zin willen krijgen (als je van me houdt dan doe of laat je dat voor mij) om het als een goede relatie te kunnen beschouwen.

Pas je pas/alleen bij elkaar als je niet (langer) van elkaar verschilt en allebei richting elkaar verandert of de 1 richting de ander (aanpast)?

Moet je werk in allerlei opzichten vervullend, uitdagend of "leuk" zijn?

Werd daar vroeger allemaal ook zo over (na)gedacht, of werd dat allemaal niet verwacht (en dus ook niet zo snel in teleurgesteld)?



Er zijn altijd wel dingen die niet lopen of gaan zoals je zelf ideaal zou vinden, je bent ook niet elke dag dezelfde persoon met hetzelfde humeur, energie, ook als er niks veranderd is tov gisteren en morgen ook niet.

Er ís niks mis met je als het ff minder gaat, je hoeft niet blij en vrolijk te zijn temidden van verdriet of eoa teleurstelling om tóch iha als instelling positief in het leven te kunnen staan, en net zo min is een streven om altijd in elke situatie en periode je gelukkig te kunnen voelen realistisch en vrágen om dáárin dan weer teleurgesteld te raken (in jezelf, als dat namelijk niet "lukt").



Ik denk dat het al heel wat is als het over het algemeen genomen je best tevreden met jezelf (en/of partner en werkzaamheden/ werkgever, vrije tijd, keuzes, bezigheden, ervaringen en welzijn) bent.

Misschien zit het hele probleem wel in dat je (men) niet tevreden is (over zichzelf en werk, liefde en allerlei andere dingen die bijdragen aan geluk en welzijn), zolang het meer en beter kán, (en ook zo in de liefde dat het gevoel over en weer niet (meer) genoeg is, als er geen stappen gemaakt worden waaruit minstens moet blijken dat het niet alleen zo blijft), maar ook ergens heen moet leiden.

Is er altijd een uitdaging nodig, een verder gelegen doel, waardoor zolang dat doel niet bereikt is, het dan voelt als "niet goed genoeg"?



En is dat dan in het kader van groei en ontwikkeling, want dan moet er ook iets blijven om je uit te dagen daartoe, dus maar beter ook dat je niet perfect bent of hoeft te zijn, omdat ook dat tot stilstand zou leiden en niks meer is om naar te streven?



Hoe belangrijk is het om ergens naar uit te kunnen kijken, iets in de toekomst dient, zoals ergens naartoe leven, sparen, investeren, dromen, naar kunnen verlangen?

Raken we te gewend aan het idee dat alles direct verkrijgbaar en beschikbaar is (of lijkt te zijn)?

Maakt dat ontevreden en ongeduldig, zodat het gevoel constant aanwezig is iets te missen als dat er nog niet is en uit het oog verliezen wat er wél is en dáár dan intussen (tot het zover is iig) van kunnen genieten?



Ik blijf erbij dat denken "waar heb ik dit aan verdiend?" (zowel in positieve als negatieve zin) het er niet makkelijker op maakt.

Is het de mens eigen?

Beloningscentrum van het brein die bepaalt of je je goed of slecht voelt ergens door/ bij?

Laten we ons steeds meer leiden door die dopamines (desnoods met een pilletje voor het snelle goede gevoel, ook al moet je het daarna bekopen met een tekort en je slecht voelen)?

Het beloningscentrum wat soortgelijke effecten geeft als verliefdheid (en verslaving)?

De snelle (opeenvolgende) kicks aanzien voor gelukkig zijn?

(waar ook nog steeds meer voor nodig is op den duur, en verklaart dat het meer en beter willen?)



Alles raakt op den duur "gewoon", naarmate het vertrouwder wordt.

Die baan, huis, auto, relatie, nieuwe schoenen/tas, alles wat je "hebt" blijft je niet automatisch en constant een geluksgevoel geven.

De blijdschap, opluchting en bijzonder gelukkig voelen die ouders ervaren over hun pasgeborene of van hun trouwdag (en andere hoogtepunten van geluk die mensen noemen) geven geen levenslang vanzelfsprekend geluksgevoel, er is steeds iets nodig om dat te bestendigen (diezelfde kinderen worden later misschien wel afgesnauwd, diezelfde partner van alles verweten, datzelfde werk wat na 2, 5 of 10 jaar gaat vervelen) en op eoa manier is het lastig om datzelfde wat eerst grote blijdschap gaf, en toegeschreven wordt als (grote) bijdragen aan geluk toch niet hetzelfde gevoel blíjvend geeft.

(persoonlijk: mijn kinderen geven dat nog steeds!)



Soms weet ik het niet, hoor, maar is niet de hele clou dat we totaal onrealistische verwachtingen hebben tegenwoordig over gelukkig voelen?

Dat je dat als single van jezelf verwacht, als elke dag soortgelijk verloopt, met dezelfde mensen en bezigheden, hetzelfde werk, huis, tuin, patronen en gewoontes, hobby's, rondje lopen/ sporten, lezen, tv kijken, koken, enz?

En dat je als stel (met plusminus hetzelfde leven van alledag) dat van elkaar verwacht, en zelfs raar gaat vinden als je je (na de verliefde fase iig) niet elke dag dat geluksgevoel voelt (en aan de ander toeschrijft, dat die blijkbaar tekortschiet als diegene je daar niét (langer) levendig van voorziet, diens aanblik en aanwezigheid op zich niet meer automatisch toereikend is om de hele dag in de wolken en blij te zijn (ongeacht wat de dag verder in petto heeft) of de begeerte van het begin op te wekken?



Ligt het niet gewoon in idiote verwachtingen daarover, als allerlei andere dingen ook niet blijvend even sterk voelbaar blijven en in kracht inleveren naarmate het gewoner en vertrouwder wordt?

Dat kun je deels ondervangen door steeds nieuwe dingen te blijven doen en te ontdekken, veranderingen te blijven aanbrengen, te leren en te ontwikkelen, zelfoverwinningen, andere bezigheden te verzinnen die je nog niet kende enz en zo ook samen nu en dan iets nieuws spannends blijven doen?



En toch: waarom gaan sommige mensen of dingen nooit vervelen?

Ik ken ook mensen die plezier blijven houden in dezelfde sport of vereniging, zelfde omgeving, zelfde mensen om zich heen, zelfs 40 jaar lang, zelfde partner, zelfde vakanties, zelfde soort eten (zelfs op élke maandag dit en dinsdag dat enz), mensen die juist zielsgelukkig zijn met die patronen en gewoontes, weinig behoefte aan verandering hebben, elkaar steeds weer opzoeken, en daar helemaal niet onrustig of ontevreden van worden?



Zijn die met minder tevreden?

Of halen zij hun geluksgevoel uit het nu, elke dag weer uit wat "is"?

Hechten zij minder aan die pieken, verwachten ze niet dat dát geluksgevoel is en steeds iets nieuws voor nodig is?



Ik ben daar nog niet uit voor mezelf.

Ik ken beide: de onrust, verlangen naar "iets" (in de toekomst), hetzelfde huis en uitzicht weleens willen veranderen (na 10 jaar niet meer zo blij maakt dan toen ik er net in trok, of als je terugkomt van vakantie en weer even "nieuw" aanvoelt), maar zeker ook genieten en waarderen/ dankbaarheid voor wat ís, van alleen al een zonnige middag, van het moment, van wéér diezelfde vrienden elke keer nog leuk vinden om op te zoeken, naar eenzelfde vakantieplaats terug te gaan (jawel, daar ook wel weer iets nieuws ontdekken of iig elke keer is toch weer anders, maar evengoed ben ik net zo blij als ik op dezelfde plek blijf, met hetzelfde uitzicht in het zonnetje of wisselende luchten en temperaturen), met dezelfde mensen, met mezelf, met een boek, muziek, enz.



Mensen neigen vaak toch ook naar vaste patronen en gewoontes, misschien geeft dat een bepaalde rust en zekerheid, en is dat goed voor brein en lijf, voelt dat veilig of zo.

Anderen geeft dat onrust, dus tis maar net hoe je dat ervaart, of die vaste patronen fijn zijn (en zelfgekozen?) of niet bewust gekozen, maar ook niet weten hoe en wat precies te willen veranderen?

Of denken dat ze daar gelukkig en tevreden en rustig van zouden horen te worden, terwijl ze dat niet zo voelen?



Er gebeurde hier altijd wel wat, en toen was ik heel blij als het eens normaal en rustig verliep, haha.

Maar ook voelde het heel levendig, meerdere uitdagingen, en een goed gevoel over mezelf als ik dat weer in goede banen had weten te leiden (die dag).

Als alles kabbelend zijn gangetje gaat, ga je misschien meer op zoek naar wat weer bijzonder voelt?



Wat ik wel weet is dat ik bijna nooit denk: "als ik maar dit of dat, dan zal ik gelukkig zijn", ik kan het meestal ook bewust in het moment vinden, verveel me zelden (of ik zoek/ verzin er wel iets op)



Misschien ligt het in relaties niet zozeer in "telkens nieuw" of anders/ verandering maar in steeds meer verdieping.

(of steeds meer facetten ontdekken van jezelf en/of de ander).

Verwachten dat het/hij/zij hetzelfde blijft, en jij ook hetzelfde blijft, en dat vast willen houden, is denk ik ook niet het antwoord.

Mooi, Nicci!