Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Nu pas weer terug.

Heel gezellige dag gehad, lekker gelachen, en idd ene keer koud in de wind en andere keer uit de wind/ wind mee en dan was het lekker in het zonnetje (maar wel lange mouwen en lange broek aan, vest enzo idd).

Zo'n dagje geeft ook vakantiegevoel.

Word je rozig van met die zon en wind, chill tempootje, lunchen op terras ergens en dan weer langzaam terugvaren.



Op tijd terug ivm bruggen en sluizen die tijdig sluiten ivm voorseizoen en nog in de buurt aangelegd en gegeten en geborreld.

Echt bijzonder hoe eea zich ontwikkeld heeft na een paar jaar, ik blijf herhalen hoe belangrijk het is om die vriendschappen om je heen te bouwen!

Kost tijd, maar ben blij dat ik daar toch tijd en aandacht in heb gestoken.



Truste iedereen, ik zal wel lekker slapen

Storm, ben jij weer een beetje geacclimatiseerd hier?

Hoe heb je je vakantie alles bij elkaar ervaren?

quote:subon schreef op 11 april 2016 @ 09:24:

Ik probeer sociaal te zijn en mee te lezen en te denken maar ik neem niks in me op. Ik wil nog even mijn hart luchten, hoofd legen, gewoon even miepen, geef het beestje maar een naam



Mijn hoofd zit vol, mijn lijf doet zeer. En het liefdesverdriet verdwijnt ook al niet zomaar.

De zon schijnt, de kat ligt er languit van te genieten en ik kan alleen maar denken: jemig, wat duurt de dag nog lang.

Ik weet niet wat ik zal gaan doen, wat ik kan zonder mijn lijf achteruit te helpen, laat staan dat ik me ergens toe kan zetten.

Het lijkt ook wel of het de laatste week erger wordt. Er zijn weer wat kleine veranderingen geweest waardoor mijn dagelijkse routine helemaal overhoop ligt. Was toch een soort houvast. Ook in contacten met anderen.

Ik wil ook zo graag, dingen doen, me goed voelen, lucht in mijn hoofd hebben. Misschien ook wel van anderen horen dat ik het best goed doe. En ja, ik heb mensen om me heen die me dat ook laten merken maar vandaag, nu ik er doorheen zit, even niet vermoed ik.

Al die tijd vond ik de weekdagen makkelijker dan de weekenden. Op werkdagen staan mensen misschien wel makkelijker open voor contact. In het weekend is iedereen vrij, wil iedereen leuke dingen doen.

Zou mijn hele verhaal er wel uit willen gooien maar dat kan niet. Ik vrees voor herkenning. Niet alleen de mijne maar ook van wat mensen die stiekem met mij omgaan.



Bedankt dat ik even mocht miepen.



Ziekzijn beinvloedt niet alleen je energie, maar ook je algehele stemming vaak, zeker als het onzeker is wat er loos is en wat je wel en niet kunt.

Ik vind het lastig om er iets van te kunnen zeggen, is te vaag om

Blijft denk ik belangrijk dat je niet totaal opgaat in de rol van zieke, je probeert je daar niet mee te identificeren, maar als het even kan ook de andere "rollen" van je persoonlijkheid aandacht te geven.

Liefdesverdriet gaat idd ook niet zomaar weg, het slijt niet door tijd alleen iig, wel door te voelen (te treuren om gemis en pijn en wellicht eenzame gevoelens toe te laten) en je hebt misschien nu ook wat teveel tijd om te piekeren?



Mensen die stiekem met je omgaan?

Ik snap niet wat je daarmee bedoelt.

Ik weet wel dat het hebben van empathische mensen om je heen een groot verschil kan maken bij je herstel.



Probeer zelf ook in het zonnetje te gaan, dat hoeft geen extra energie te kosten en daarmee zet je jezelf alvast in het licht.

Probeer (ook in gedachten) termen te vermijden als "ik zit er doorheen" (dat is geen emotie), maar onderscheid voor jezelf de emoties die momenteel overheersen.

Probeer in het contact met anderen dat ook niet helemaal te laten overheersen, juist via hun kun je ook nog eea meebeleven als afleiding alleen al, en om wat luchtigheid te brengen en interesse in hun te houden, zodat je ook oog voor hun verhaal houdt, dat nodigt hun ook uit om contact met jou te houden en jou in hun leven te blijven betrekken.



Probeer leuke en interessante dingen te blijven doen, zodat niet alle focus op het ziekzijn ligt (en je daar heel erg bewust van zijn de hele tijd).

Je hébt iets onder de leden, dit is niet wie jij (verder ook nog) bént!

Je bent nog steeds veel meer (persoonlijkheid) en kunt in die zin nog steeds van betekenis zijn.

Je hebt de goedkeuring van anderen niet nodig dat jij het goed doet, als jij maar luistert naar signalen van dat lijf dat aangeeft wanneer iets teveel wordt en dan die rust ook neemt (en evt andere maatregelen).

Ik hoop dat iig snel duidelijk wordt wat er mankeert, dan weet je waar je mee te dealen hebt, nu tast je nog in het duister.

Wees iig lief voor jezelf, pep jezelf op met "tegengedachten" dat het allemaal goed komt ook al voel je je nu rot.

quote:niccifrench schreef op 12 april 2016 @ 10:02:

[...]





Zela, ik denk niet echt uit angst maar omdat ik van hem hou, en niet zomaar iets moois wil weggooien.

Wat bedoel je met denk aan jezelf?



Tja, dit is altijd heel dubbel, want als je aan jezelf denkt hoort daar ook jezelf de(ze) liefde gunnen bij, als je eenmaal van iemand houdt, he?

Blijft dat dat deze man is zoals hij (nu) ís, en niet de "wat als"-versie ervan (deze man maar dan zonder deze issues).

Dat je die ook lijkt te kennen al een paar jaar lang, is niet omdat hij dan zonder die issues was, maar die op de achtergrond leken te raken en jullie dat dan allebei konden wegdenken als het ware.

Maar ze bleken daarom nog niet weg te zíjn, helaas, alleen (tijdelijk) aan de kant geschoven, zoveel mogelijk vermeden.



Tijdens de verliefde fase is dat misschien ook makkelijker en lijkt het overkomelijker dan als dat overgaat in houden van en de hobbels (verschillen) die er echt toe doen, opspelen.

Je hebt gehoopt dat er werkelijk eea verschoven raakte naar ruimdenkendheid van zijn kant, dat jullie naar elkaar toe konden groeien en dit is dan ff een reality-check dat er eigenlijk niks veranderd is.



En niet alleen zijn opvattingen, maar ook zijn kringetje mensen die al levenslang bij hem hoort (familie, vrienden, omgeving) en dat maakt het voor hem lastig (omdat hij of met jou moeilijkheden krijgt of met hun, terwijl iedereen liever zou hebben dat je geliefde in dat eigen leven moeiteloos past, en in de familie enz).



Wat er aan zijn kant gebeurt is dat zijn familie vindt dat jij niet deugt en jij vindt dat zijn familie niet deugt.

De relatie bevindt zich dan dus ook in de laag van het negatieve geloof (van afwijzing en "niet goed genoeg" zijn, van tot last zijn, niet deugen, "slecht" zijn zelfs, of zondig enz).



Als hij meegaat in jouw voorwaarden, dan blijft hij zelf in die laag in de ogen van zijn familie (en zichzelf), omdat hij te maken blijft houden met afgewezen worden (om die keuze) en dat hij als "afvallige" een slecht mens is (dus dat houdt hem in dat negatieve geloof over zichzelf, zeker omdat in die kringen goedkeuring en bevestiging van familie en gemeenschap zo'n rol speelt: wat anderen van je denken en afwijzen danwel goedkeuren is een essentieel onderdeel van dat geloof).



Als hij voor zijn familievoorwaarden (aan een "goede zoon" en goede gelovige) voldoet (waaronder een partner die daarin past en meegaat) wijs jij hem af, vind jij hem "slap" of naief, bekrompen en (op den duur ook) niet "goed" (genoeg).



Het is een beetje vergelijkbaar met houden van iemand- "als hij/zij maar vrij was van zijn/haar ex en kinderen (zou scheiden), als hij/zij maar ander werk had (als dat beroep bijv meebrengt dat je 80 uur moet werken per week), als hij/zij maar bepaalde beperkende omstandigheden/ issues niet zou hebben die de relatie negatief beinvloeden (of de tijd/aandacht voor elkaar, of de liefde itself niet zouden belemmeren/ inperken).



En wat je mist is dan dié persoon los van die beperkende omstandigheden, degene die hij/zij óók zou kunnen zijn zonder dat alles.

En die persoon mis je dan eigenlijk ook bij "doorstart" zolang die omstandigheden blijven en je alleen maar allebei probeert weg te denken/ de invloed ervan te beperken.



Het is ook voor hem enórm lastig om de mensen die hij óók liefheeft verdriet te moeten doen en te moeten teleurstellen, om de liefde van/met jou te kunnen hebben en behouden.



Op die manier kan de liefde wel (voort)bestaan, maar een relatie geen standhouden, net zoals de geliefde de beoogde partner onder druk zet om te gaan scheiden van zijn/haar gezin, en geen genoegen neemt met het delen van diegene met andere mensen die ook heel belangrijk zijn en wetende wat dat voor pijn meebrengt voor die belangrijke personen, om wie hij/zij ook geeft en zelfs eigen vlees en bloed zijn.



De liefde mag misschien onvoorwaardelijk lijken, een relatie is dat iig niét!

Zoals (gebonden) minnaars ofwel genoegen moeten nemen met een (klein) deel van elkaars leven uitmaken (en dus geen volle totale relatie in alle openheid, tijd en ruimte voor elkaar) willen ze de levens van andere geliefden niet overhoop halen, dan heeft het geen zin om te blijven hopen op zo'n volwaardige-relatie-als-beiden-vrij-zouden-zijn.



Dus ofwel je kunt (blijven) doen wat jullie als oplossing hadden: "genoegen nemen met" en dan niet langzamerhand tóch meer verwachten (vol voor elkaar kunnen kiezen, onbelemmerd door wat in de weg staat) óf besluiten dat dat te frustrerend is, niet past, als relatie niet goed genoeg is (bijv dat jij niet langer meegaat naar zijn familie en hij de zondagen met hun doorbrengt oid).



Het is en blijft een compromis van elkaars voorwaarden en dat kun je ervaren als "ook goed genoeg" of niet langer "goed genoeg" vinden.

Het is de blik waarmee jullie het allebei konden bekijken, tijdelijk.

Misschien allebei in de hoop dat het idd maar een tijdelijke issue zou zijn, dat eea zich zou oplossen mettertijd, en de ander wel zou toegroeien naarmate het houden van de band zodanig zou versterken dat het zich vanzelf zou oplossen.



Hoop en verwachting kleurden al die tijd dat negatieve geloof positief in.

Dan kun je denken in mogelijkheden en verandering ten positieve.

Nu in realiteit blijkt dat er eigenlijk niks essentieel veranderd is en de liefde die issues niet uit de weg heeft geruimd, sta je allebei opnieuw voor de keuze: is diegene en de (beperkte) relatie ook dan "goed genoeg"?



Waarmee kan hij en waarmee kun jij genoegen nemen?

Bijv latten en van bepaalde dingen geen deel uitmaken (bijv op zondag en familiebijeenkomsten, verjaardagen, bezoekjes) en elkaar vrij in laten?

Geen vakanties samen, of hooguit waar geen zondag in valt?



Ik denk dat je in geen enkele relatie precies het ideale krijgt zoals je zelf zou wensen, en dat dat alleen maar langdurig bestendig is als beiden dan vrij zijn om het ontbrekende of verschillen individueel dan te kunnen doen los van elkaar.

En dat dat dan ook écht gerespecteerd en geaccepteerd wordt.

Als allebei moeten knokken voor het eigen ideaalbeeld van hoe die relatie eruit moet zien, houdt het op als dat onverenigbaar is.



Als er openlijke vijandigheid is tussen jou en zijn familie, blijft hij tussen 2 vuren, dat moet je van hem ook kunnen begrijpen.

Kritiek op zijn achtergrond en familie is ook een deel van hem afwijzen.

Dus ofwel hij moet jou en familie gescheiden houden van elkaar, en manouvreren tussen het ene en het andere, ofwel breekt dat hem op en krijgt zowel jouw respect als het hunne niet, en kan het nergens goed doen.



Jouw standpunt is evengoed hem voor de keuze stellen als hij jou, en dat kan geen van beiden "winnen", want imo overwint alleen een win-win-standpunt (waar jullie allebei achter kunnen staan, maar dan echt en niet "proberen") zal succesvol zijn op de langere duur.

Jij zal hem nooit helemaal (vrij) voor jezelf hebben, hij maakt deel uit van die familie, die jou niet goed genoeg vindt als je niet kerkelijk bent (hun kerk) en hem beinvloedt in dat negatieve geloof dat dat niet kan samengaan, niet hoort, of zelfs slecht/ zondig is.



En hij zal in jou nooit de ideale vrouw vinden die zich aanpast aan kerk, opvattingen en gedrag van zijn kringetje en achtergrond.



Dus óf afstappen van dat ideaalbeeld (wat als) en dan ook definitief respecteren en accepteren dat jullie allebei zijn wie jullie zijn en dit is waar je het mee moet doen (zonder hoop op verandering in de ander) óf idd concluderen dat het dan niet past en niet goed genoeg zal zijn voor een duurzame relatie samen.



Jullie oplevingen komen vanuit hoop dat er wél een mouw aan te passen zal zijn, maar blijkt al snel (na een week) dat er eigenlijk dus niks essentieels veranderd ís, alleen berust op de wil om elkaar en de liefde te behouden.



Misschien toch (allebei) Covey (7 eigenschappen voor succes in je leven) lezen en Geurtz (Verslaafd aan Liefde) en dan verder praten hoe de neuzen evt nog dezelfde kant op te kunnen krijgen (win-win) of (samen) vaststellen dat jullie het niet eens kunnen en zullen worden (wat ook overeenstemming is).



En dan dus niet op de voorwaardelijke toekomstige evt verandering gebaseerd, maar op hoe het nu is, en jullie zijn met het gegeven hoe het nu ís.

quote:Stormkraft schreef op 12 april 2016 @ 08:40:

Heerlijk zo'n vaardag, suzy! Het was ook wel echt lekker weer he.

Ik ben idd weer geacclimatiseerd, hoewel ik momenteel alweer een week van huis ben (pas op iemand z'n huisdieren en huis voor een weekje) dus ben ook wel blij als straks echt de kans heb om thuis weer te 'landen'.

Heb t al met al als heel positief ervaren. Er waren wat strubbelingen, zowel met reisgenoot als fysieke ongemakken, maar vooral de mooie herinnering blijft en ik heb het idee dat ik gegroeid ben als persoon. Ben met m'n hernieuwde positieve vibe alweer aan het daten geslagen en heb zowaar een (denk ik) écht leuke man ontmoet. Heb m pas 2x gezien maar vooralsnog wil ik m nog wel beter leren kennen! Goed gevoel heb ik bij hem.

Verder, zoals ik al zei, heeft de reis me ook doen inzien dat ik eigenlijk gewoon hartstikke blij en tevreden ben met m'n leven zoals het nu is.

En blijkbaar straal je dat dan uit en willen leuke mensen graag bij je zijn



Het is ontzettend fijn dat je hebt kunnen ervaren dat oa met reisgenote je door bepaalde strubbelingen bent doorgekomen (niet samen maar okay ff alleen verder, dus voor jezelf overwonnen hebt iig) en dat je ook in den verre die ander niet nodig had, zelfs bij ziekzijn je toch prima op eigen benen kon staan en op jezelf kon vertrouwen. En het toch positief kon blijven ervaren, als geheel!



Leuk dat je nu iemand ontmoet lijkt te hebben die met die positive vibes en de tevredenheid dat je leven zoals het nu is prima is, goed aanvoelt.

Het lijkt tegenstrijdig om dan tóch (vrij snel) aan het daten te slaan, omdat er vanuit die mood ruimte is voor het delen van dat goede leven, maar hoeft niet tegenstrijdig te zijn, als je vanuit die veilige en fijne eigen basis ook idd op onderzoek uit gaat (omdat je dat risico dan durft te nemen dat er niks verloren is als het op niks uitloopt, omdat dat single leven dan ook weer okay is).



Natuurlijk nodigt een positieve uitstraling mensen iha meer uit om graag in jouw buurt te zijn dan wanneer je minder blij vanuit jezelf bent!

(dat geldt andersom ook!)

Blijft dat je dat voornamelijk uit jezelf moet zien blíjven te halen, dus niet mensen daarop aantrekt en daarna verwacht dat diegene(n) dat positieve gevoel moeten "leveren", want dat blijft je eigen inspanning nodig hebben om jezelf in die staat te houden (onder wisselende omstandigheden).



Dat je dat aantrekt is stap 1 dus, (en al heel erg prettig!), het (be)houden stap 2.

Blijft een wisselwerking, ook daarna!

(ze moeten ook nog passen als het bijv ff minder gaat om welke reden dan ook, zonder dat je dan de vrolijke positieve vibes/ versie moet "hooghouden" als je dat ff niet voelt).

quote:Amy_123 schreef op 12 april 2016 @ 12:11:

Hallo allemaal. Dikke knuffel voor wie dat nodig heeft en welkom aan de nieuwe schrijvers.



Op het moment een beetje druk met mijn eigen beren op de weg te bevechten.

Na alle tijd voor en met mezelf had ik me zo verheugd weer aktief te worden, zeker nu het voorjaar wordt. Maar door complicaties wordt alles vertraagd, nog een maand gekregen met heel veel rust en niet autorijden. En volgens de arts kan het nog wel 3-4 maanden voor ik echt weer op de been ben.

ik weet dat klagen en negatief zijn geen zin heeft, dus dat probeer ik ook niet te doen. Maar het is wel een behoorlijke domper, alle plannen waar ik naar uitkeek en die niet doorgaan of uitgesteld moeten worden.

Eeen beetje het gevoel aan het krijgen dat ik buiten het normale leven sta, terwijl ik juist zoveel zin had om er vol in te stappen. Een beetje ironisch.

Maar ja niets aan te doen. Niet zoveel te schrijven op het moment. Komt wel weer



Bizar, Amy, je wordt als het ware gedwongen om op jezelf terug te vallen (en op je goede vriend).

Aangezien imo alles een reden heeft, wordt de uitdaging dan om het volle leven in te stappen in die beperkte omgeving (ff geen werk en andere beslommeringen) maar jijzelf, jouw levenslustigheid, of het oplossen van wat jouw levenslust daadwérkelijk in de weg staat (en niet door afleiding in de buitenwereld).



Alles is blijkbaar de komende maanden gericht op "zelfheling" dus die tijd moet je blijkbaar aanpakken en krijg je soort van opgedrongen "cadeau" om op (mentale en fysieke) krachten te komen.

Het dwingt je om dichtbij jezelf te moeten blijven en te moeten zoeken naar die eigen kracht (en eigenliefde, het soort eigenwaarde wat je niet kunt baseren op prestaties, werk, moederschap en allerlei andere rollen die je identiteit vormen en waar je je normaal gesproken aan kunt vasthouden).



Een hele uitdaging, ik ken dat soort periodes ook, maar pak die aan, zie het als een kans om ook dit stuk van jezelf te ontdekken en dat je daar op eoa manier de tijd voor krijgt.

Zolang je dat niet doet, blijft dit je denk ik voorgeschoteld worden, dus neem die kans svp aan om ook mentaal te helen en tot rust te komen van jouw verleden ( en dan ook echt).

Erachter te komen wie jij bent als je je daarvan bevrijdt (en van alle beperkingen die dat gebracht hebben, in het vertrouwen iha in het leven en de mensen daarin, incl jijzelf, gewoon om wie je bént, je persoonlijkheid los van wat je doet/onderneemt/ presteert en strategieen waardoor je je eea waard vindt).

Ik wil even waarschuwen voor het algemene idee dat hier vaak heerst in de zin van in een bepaalde positieve omslag, dat je dan automatisch andere mensen en ervaringen aantrekt.

Iha denk ik zeker wel dat je de wereld krijgt voorgespiegeld zoals je door eigen bril ziet, dus eigen interpretatie vanuit een fijne, veilige basis (bril) zeer kan verschillen in de "zie je wel"-ervaringen die het een of het ander lijken te bevestigen.



Als je doel is om lekker in je vel te komen, zodát je mensen (en/of een partner) zult aantrekken die daarbij dan zal passen, blijft het imo niet een doel op zich, maar om een verdergelegen of (onzuiver, ander)motief/doel daarmee (en dat is toch aantrekkelijker zijn voor de buitenwereld, hoe anderen tegen jou aankijken, positieve anderen aantrekken, en dat kan ook weer een vorm van erkenning/ liefde/ waardering/ goedkeuring van buitenaf worden dus).



En dan kun je nogal teleurgesteld raken als dat alsnog die partner en/of vriendschappen en fijne ervaringen met anderen teweegbrengt!



De overtuiging dat je aantrekt wat bij je past (en dus beter kunt zorgen dat je zelf in de staat bent die je van een partner en/of vriendschappen en familierelaties verwacht) brengt 2 kanten met zich mee: ten eerste dat je dan kunt gaan denken dat je dat/die niet "verdient" en niét zult ontmoeten als je nog niet in die staat bent (of dat dat niet goed kan ver-/ aflopen oid).

En daarnaast dat je dat dus juist wél "verdient" als je eenmaal wel in die staat bent (en van anderen datzelfde gaat verwachten die je ontmoet als de staat waarin jij jezelf bevindt -en waard vindt?-).



Ik ben terughoudend in die stelligheid.

In mijn superstralendste periode (die een paar jaar heeft geduurd) veranderen mensen om je heen nog niet automatisch in even stralend en lekker in hun vel oid.

En dan willen mensen misschien heel graag in jouw buurt zijn (ook degenen die daar zelf moeite mee hebben), maar ook het gevoel geven dat zij tekortschieten en ook zo zouden moeten zijn (en daar niet in slagen of niet evenwaardig aan voelen, door geintimideerd en zelfs geirriteerd van kunnen raken).



Waarbij stralend niet hetzelfde is als je ideale versie of probleemloos, immer alles goed gaat, laat staan perfect zijn.

Wel dat je ondanks wat je aan hobbels tegenkomt, je dat kunt hebben en toch je algemene, staat niet beinvloedt en aantast, het totaalplaatje plussen en minnen in jezelf en je leven overwegend doorslaat naar de plus.

Je herkent het dan wel in anderen, maar daaraan kan inherent zijn dat evenzovele mensen die je al kent en ontmoet daar dan niet aan kunnen "voldoen" en je je net zo alleen in voelt staan, of mensen jou niet (meer) kunnen volgen, of zich niet met jou kunnen identificeren, als zij dat niet kennen.



Voor mij blijft gissen of ik daar een bepaalde basis gelegd heb met allerlei personen (en sommigen juist niet, teveel spiegelde en daardoor mensen onbewust bewust maakte van dat zij niét in zo'n staat verkeerden) of afgunst opwekte of dat zij zich niet goed genoeg voelden?) of dat eea juist begon te "stromen" toen dat ook scheurtjes ging vertonen, de nodige nieuwe tegenslagen kreeg en het erop aan kwam hoe je je dan staande houdt?



Want zolang alles mee lijkt te zitten, is het makkelijker om stralend en vol vertrouwen (en "positief") te zijn, ook in andermans ogen, en leer je jezelf pas kennen (en anderen jou) als er wél wolken verschijnen en de nodige hobbels op je pad komen, als dat dus uitgedaagd of "getest" wordt.

Hoe je daarmee omgaat, of je dat vertrouwen en vrij stabiel lekker in je vel ook dán min of meer weet te handhaven of "terugvalt", het je onderuit haalt, ze een heel ander persoon te zien krijgen enz.



En terecht ook eigenlijk, het gaat niet om hoe je líjkt te zijn (als de omstandigheden overwegend gunstig zijn), maar wie er overblijft (onder allerléi omstandigheden).

Mensen willen denk ik ook weten wat ze aan je hebben bij tegenslag (of hun kunt begrijpen en steunen als zij tegenslag hebben?), en bovendien herkenning kunnen vinden in jou en de mensen om zich heen, zich niet de "mindere" willen voelen, die zich zou kunnen/moeten optrekken aan hoe jij met zoiets zou omgaan, of alleen maar dénken dat ze ook zo horen te zijn en te kunnen, om evenwaardig met jou te kunnen omgaan.



Er is juist heel veel veranderd nádat ik ook (weer) eea aan tegenslag meemaakte (of zichtbaar werd voor hun, want ik maakte niet alleen maar mooie dingen mee in die stralendste periode, he, alleen kregen zij dat niet mee, ik dealde daar zelf wel mee): het óók delen van issues en uitdagingen en tegenslag maakt menselijk en mensen konden en wilden er ook voor mij zijn, helpen, steunen, gaf hun een goed gevoel over zichzelf dat ik hun ook nodig had en kon waarderen, aannam.



Mensen willen iha helemaal niet iemand die alles zelf wel af kan, en anderen niet "nodig" lijkt te hebben.

Dat is trouwens iets anders dan alléén (maar) het "negatieve" voorschotelen aan anderen, en denken dat dat "jezelf zijn" is, dat vriendschaps- en familierelaties (en partner als die er is) dat moeten kunnen hebben.

Het is én-én!

Je hoeft niet uitsluitend positieve vibes te hebben om "positieve" empathische mensen aan te trekken, maar zeker ook geen overheersende negatieve (wanhopig nodig hebben van anderen, voor bevestiging, gewaardeerd en gezien te voelen, erkenning en geliefd of veilig te kunnen voelen).



Ik denk dat de doorslag uiteindelijk gaf, dat je het overwégend zelf kan en doet en probeert, zelf de moed erin kunt houden als het tegenzit, eea wel kunt delen met anderen, maar overwegend vanuit jezelf in goede banen leidt en evt hulp en steun van anderen daarin dankbaar omarmt, waardeert en kunt "ontvangen"/accepteren dat anderen ook nodig zijn, ook al kun je eea zelf.

Je hoeft dus geen alleskunner te zijn, om aantrekkelijk te zijn voor anderen, je mag best je eigen onvolkomenheden hebben, het gaat erom dat je niet afhankelijk bent van 1 of een paar mensen (of in plaats van zelf proberen/ oplossen), maar imo dat je náást zelf een gezonde basis om zelf met eea te kunnen dealen anderen ook toélaat om iets voor jou te kunnen betekenen, dus over en weer er voor elkaar te zijn.



Het is voor anderen even fijn om te weten dat ze een bijdrage aan jouw leven vormen als andersom!

Alles waar "te" voor staat is niet in balans: zowel denken dat je anderen niet "tot last" mag zijn en alles zelf moet kunnen en zou moeten dragen is voor anderen helemaal niet fijn of de bedoeling (want voor de wederzijdsheid zouden zij om die dingen dus vinden dat ze ook niet bij anderen/jou kunnen aankloppen, dus ook alleskunners moeten zijn zonder jou of anderen nodig te hebben) als dat het ook niet fijn is als je overmatig ("te" dus) op anderen leunt met de boodschap (of vanuit het basisgevoel) dat je het zelf niet kunt zonder de hulp of steun van diegene(n).



Niet "wanhopig nodig" hebben of zijn dus voor anderen, maar in gezonde mate er voor elkáár zijn en dat dat in verhouding is.

Dan trek je op eoa manier mensen aan of ben jij aantrekkelijk voor, die het in de basis zelf prima kunnen of daar iig vertrouwen in hebben en daarnaast waarderen en bijstand/hulp van anderen aanvaarden, die vrijwillig, uit "om elkaar geven" wordt aangeboden.



En dat hoeft echt niet altijd in evenwicht te zijn, op een weegschaal gelegd.

Ik denk dat je mensen aantrekt (en andersom) die soortgelijk erin staan.

Iedereen heeft zijn/ haar eigen issues.

De ander niet per sé nodig hebben (of verwachten dat ze er zijn, of precies diegene(n) moeten zijn) omdat je allereerst zelf die verantwoordelijkheid bij jezelf hebt liggen voor eigen leven, geeft die vrijwilligheid eraan of die ander ruimte en plek hééft voor jouw issues, naast die van zichzelf op dat moment (en de energie ervoor en waar diegene die aan besteedt).



En dat kan als je meerdere mensen hebt en je ook eea af kunt op eigen kracht en mensen dat weten, zodát het geen plicht of verwachting wordt die je ontleent aan de relaties met diegenen, maar dus ook okay bent als ze dat niet kunnen of kunnen opbrengen en zich mee opgezadeld voelen, geen keuze hebben, je geen oog meer hebt voor het wederzijdse, voor hun issues en zo met jezelf zit dat je geen ruimte meer hebt voor hun belevenissen of energie, gevoelens, wat zij meemaken of doormaken.



Nodig hebben dus niet is in de zin van "ik kan niet zonder jou (of jouw hulp/support, alleen red ik het niet en ik moet het van precies jou hebben).

Rekening houdend met de ander, wat die wel en niet wil en kan (op dat moment) en dat over en weer (blijft).

En er omgekeerd dus ook niet overwegend voor een ander zijn, dat een ander en eenzijdig zwaar op je leunt, maar dat je weet dat die ander op eigen kracht eea zelf kan en doet.



Het delen over en weer mag best, als het ff moeilijk is, meeleven met elkaar, bemoedigen, een zetje geven waar nodig.

Mijn ervaring is iig dat mensen dat graag doen en hun ook van betekenis maakt voor jou!

Zolang het niet van hún afhangt of je overwegend positief en vol vertrouwen in jezelf iha bent of blijft dus.



Je hoeft imo dus helemaal niet uitsluitend stralend en vol vertrouwen te zijn in je eigen leven, om andere "positieve" mensen aan te trekken!

Het gaat om overwegend wéten (als basis, als gegeven) dat je zelf er ook altijd wel weer uit komt en een ander (partner of familie of vrienden) daar zeker wel aan kán (en mag) bijdragen, en je het toch in the end zelf doet, dus niet het "behoeftige" meeneemt in welke relatie of omgang ook.



Het "ik red het niet zónder jou (jouw hulp)" legt imo een last op iemand, soms ongevraagd, alleen al/maar omdat je dat verwacht (uit die banden).



En dat verschil voelen mensen denk ik heel goed aan als een soort "negatieve reden" van "nodig zijn".

En dat is waar het voor die ander (nog) prettig is (iets kunnen betekenen voor je, wat een goed gevoel geeft en gewaardeerd wordt) of een vanzelfsprekendheid die voortvloeit uit wat je vindt dat je onder "er zijn voor anderen" mag verwachten in (partner-, vriendschaps- of familie-)relatie tot anderen en als een soort eis/ voorwaarde stelt (aan wat je mag vragen of zou horen te bieden om van waarde te zijn voor elkaar).



Zoals gisteren, he, boot met een koelkast vol hapjes en drankjes, dat zou dan kunnen voelen als eenzijdig "nemen": iedereen wil iets bijdragen, en we gingen lunchen aan de wal ergens op een terras.

Toen wilde ik de gastheer tracteren op die lunch, als bedankje, en ook om die balans (niet profiteren, iets terugdoen, het wederzijdse) maar dat werd niet geaccepteerd, want een ander bevriend stel (die mij ook naar Schiphol had gebracht en die toen ook geen benzinegeld accepteerden) betaalde snel de hele rekening, dus zelfs voor mij!



Dat vind ik dan niet fijn, ik wil ook mijn (of een) deel gewoon bijdragen aan die gezellige dag, ook financieel.

Toen zeiden ze: jij hebt al zoveel taarten gebakken, bak maar een keer een taart dan (zij vonden misschien dat ze in het krijt bij mij stonden?).

En we hebben gezamenlijk die koelkast aardig geplunderd (van de gastheer) en ik wou dat aanvullen, maar dat werd weggewuifd onder het mom van "jij kunt je geld ook hard genoeg gebruiken".



Aaaaah, dat is lastig voor mij, natuurlijk bedank je uitbundig en dring je aan, maar nee hoor, werd allemaal weggewuifd.

En dan denk ik bij mezelf: waar heb ik dat opeens aan te danken, die uitnodigingen, die verstevigde vriendschapsbanden (van kennissen tot vriendenclubje)?

Al die aanbiedingen opeens?



Natuurlijk wéten ze onderhand wel dat ik geen profiteur ben, zowel niet financieel als emotioneel, en zit het met die wederzijdsheid wel goed. En hoeft dat niet elke keer op de weegschaal.

Maar dat ontvangen, he, dat blijft een dingetje, al denk ik dat het vooral afhangt van dat ik eea niet verwacht, nooit een beroep op gedaan heb, en al helemaal niét vanzelfsprekend vind (en nooit gevonden heb)!



Het is eerder een over en weer gunnen en laten mee-delen, mee-leven met elkaar denk ik.

Niet vanuit een "voor wat hoort wat"- mentaliteit, maar gewoon graag in elkaars gezelschap zijn, oprecht fijn vinden dat je erbij bent alleen al, mérken dat je gewaardeerd wordt, het gezellig vinden, graag bij elkaar bent en wie nou precies wat erin "investeert" en hoe, niet uitmaakt.



En let wel: dit is een groepje die elkaar buitenshuis treft, en nu een omslag maakt in ook elkaar in eigen huis uitnodigt (of boot), dus meer en meer daadwerkelijk in eigen (dagelijks) bestaan/ leven betrekt en dus niet alleen wanneer je je "zondagse humeur" opzet ff buiten je eigen beslommeringen om buiten de deur.

Maar ook laat zien (dus niet langer alleen over praat met elkaar) hoe je woont, leeft, verder in je leven doet buiten hun om, en met wie, wat je bezighoudt enz.



Zoals ik eerder hierboven al zei, dat Coelho het het noemt "de bank van Wederdienst"; ik weet niet of het hem daarin zit, dat zou inhouden "wie goed doet, goed ontmoet" en dat is ook de achterliggende gedachte achter "je trekt aan hoe je zelf bent (of in welke staat, positieve empathische mensen, "succeservaringen" of juist niet), dat zou toch dus weer gebaseerd zijn op "investeren" en het "verdienmodel".



Het gaat mij om het motief daarachter.

Vroeger dacht ik ook denk ik zo: wat je investeert zul je vroeg of laat "terugkrijgen".

Met die verwachting dus, dat het zich ooit zou "terugbetalen" (door diezelfde persoon/ personen in wie jij je effort en liefde stak, of behulpzaamheid enz).



Het verschil is denk ik toch dat ik afgelopen jaren niet langer "gaf' met dat motief of die verwachting.

Ten eerste gaf ik niet alleen maar en ook niet ten koste van mezelf (dus niet voelde als opgave of inspanning, want ook eigen behoefte, dus niet vooral "voor de ander" of wat diegene (van mij) verwachtte en in de hoop dat je dat op een goede dag "terugontvangt".

Het was met nieuwe mensen vanaf het begin veel wederzijdser, niet gebaseerd op iets (in de hoop op) opleveren in de toekomst, als een terugbetaling.

Het was (met dit groepje mensen) overwegend (of steeds meer) min of meer gelijk opgaand.



En misschien wel doordát ik eenzijdige relaties heb laten gaan en me concentreerde op meer evenwicht in wie óók betrokken bleek bij mij (en óók míjn behoeften erkende aan wederzijdsheid in contact met wie dan ook?), een "graag of niet" inbouwde en een zekere vrijblijvendheid (geen verwachtingen, alles als bonus kunnen zien)?



En in die zin zijn de bestaande contacten (familie en ex en onze kinderen en allerlei anderen) zowel als nieuwe zo vrij van claims en verwachtingen (en ook vrij van teleurstellingen daardoor?) dat het heel veel "graag" is geworden, of gegund blijkt, omdat het die anderen ook vrijheid geeft en daarmee ruimte (om te kunnen zijn wie je bent, los van omstandigheden of hoe het hoort/verwacht wordt), gewoon als mens en ongecompliceerd, zonder oordelen en eisen/wensen, met wie het zo "vanzelf" loopt en groeit.

(vanzelf, dus niet vanzelfsprekend!).



Nóóit vind ik het meer vanzelfsprekend (tis toch je moeder/ kind/ vader van je kinderen enz) en ik denk dat dat de hoofdmoot is: ik profiteer niet van anderen en anderen niet van mij, alles lijkt gebaseerd op elkaar (en jezelf) gunnen.

Op graag, dus!



En hoe ik dat moet uitleggen, weet ik niet.

Is het een bewijs voor de stelling: "wie goed doet, goed ontmoet"?

Vroeg of laat, zij het van andere mensen (dan je voorheen bijv veel eenzijdig in gestopt hebt) en nu iha (van anderen) ontvangt? Er zoveel moois en goeds op je pad komt aan mensen en kansen als een soort "beloning" (voor die inspanningen?)

Of is het meer omdat je zélf een schifting aangebracht hebt (en wat je aandacht geeft, groeit)?

Zélf meer je aandacht en tijd hebt gegeven aan (het belang van) wederzijdsheid, met dié mensen bent doorgegaan waar wél evenwicht in bestaande relaties was?



Ik weet het niet, sommige relaties zijn steeds wederzijdser "gegroeid", zoals met mijn moeder en ex bijv.

Maar ook zeker met sommigen van de groep van nu is het lang niet altijd zo geweest, sterker nog, of het nou een soort uittesten was destijds (of je te vertrouwen was, stabiel was in je reacties en wat men aan je had), maar er zijn er een paar bij waar ik soort van mikpunt ben geweest (grapjes, spot, commentaar) en toch stug standvastig en onwrikbaar mezelf bleef (en het vertrouwen gewonnen heb?) en nu alleen nog waardering merk en mij een warm hart toedragen (juist diegenen bieden hulp zelf aan en nodigen bij hun thuis uit??!)..



Het is iig heel mooi om te zien dat juist sommigen zo affectief zijn geworden, en ik snap er nog steeds geen hol van waarom en waar (op welk punt) dat veranderd is?

In mijn "stralendste" periode zag ex mij niet staan, waren er mensen die dat niet eens vertrouwden, of verre van bleven, uitprobeerden, gebruik van wilden maken, enz.



Het is niet zozeer dat ik ándere mensen heb aangetrokken die (ook) positief waren of zijn, het zijn (ook) veelal diezélfde personen (die ik toen al kende) met wie de wisselwerking volkomen veranderd is afgelopen jaren.

Dat zijn nog steeds dezelfde personen, maar de blik (of mening?) op elkaar is veranderd op eoa manier!



Ook míjn blik dus!

Vond ik (en dat is terug te lezen in eerdere delen!!) sommige mensen maar oppervlakkig en (ver)oordelend, en vond ik maar niet de "gelijkgestemden" (en diepgang) waar ik zelf zo'n behoefte aan had, dat was kennelijk ook omdat ik die diepgang niet in hun zag en kende.

Ook maar een gedeelte van hun zag of te zien kreeg (omdát je daar (nog) niet in betrokken werd, wat er werkelijk diep van binnen in hun en hun levens plaatsvond) en zelf dus daarop ook "oordeelde" over hun (of hun (vermeende) gebrek aan diepgang, of hoe ze met zichzelf wel of niet in verbinding stonden, hun strategieen wel zag, hun manieren om zichzelf van waarde te voelen of hun mechanismen om met hun eigen onzekerheden om te gaan, of eoa status/ identiteit aan ontleenden).



Niet dat ik me "beter" of "hoogstaander" voelde oid, ik zocht juist mensen die eenzelfde soort processen doormaakten als ik, die door de buitenlaag heen konden kijken bij anderen (van status, uiterlijk, geld, bezit, werk, wel/niet relatie hebbende, allerlei onvolkomenheden en zwakheden, dus ook door de mijne zouden heenkijken) en elkaar waarderen om wie je bént ((z)onder dat alles).

Sommigen laten die buitenlaag ook pas zakken als dat vertrouwd genoeg voelt, en ze mérken dat jij daar idd niet om maalt, hun niet op "afkeurt" of goedkeurt, wel of niet "goed genoeg" vindt en onverminderd geinteresseerd blijft in hun wel en wee, zelfs als ze hun "mindere" kanten tonen, hun zwakheden en hun strategieen om zich waardevol te voelen (tegenover hun onzekerheden of hun eigen "negatieve geloof" wat ze zo hard probeerden te overstemmen of van af te leiden door oordelende of zelfs argwanende houding naar anderen iha).



Zodra je anderen probeert te begrijpen in hun eigen worstelingen en wat zij "zwak" aan zichzelf vinden, daar niet van wegloopt en niet (terug)oordeelt of veroordeelt daarom, maar doorheen probeert te kijken, durft de ander opener te worden en dat jij ze evengoed OOK hebt (en niet probeert te verbloemen, dus wél open over bent) voelen zij zich veilig (denk ik, dat het zo werkt).



Hoe vaak heb ik gedacht "wat doe ik hier?!" en toch bleef terugkeren?

Hoe lang ben ik blíjven geloven in sommige mensen (waaronder ex), in hun mooie kern en wat zich onder dat wat je ziet en merkt (in woorden en gedrag) afspeelt en het goede daarvan kunt zien, ook als ze dat zelf niet zien/ niet mee in contact staan?



Is het met de meeste mensen (met wie ik nu contact sta) niet allemaal begonnen zodra ik ook écht niet oordeelde over hun maniertjes en "onvolkomenheden", maar zélf met andere ogen/bril ging (be)zien?

Ook als ik me niet kon herkennen in hun manier van leven of manier van doen, wat zij belangrijk vonden, en ik zelf eea met compassie kon beschouwen?

Luisterde en vroeg naar mijn moeders belevingen, haar verleden, haar verliefdheden, dromen van ooit, haar beweegredenen, belang aan spullen hechten, haar tijd en tijdgeest/ opvattingen enz, mét begrip voor haar perspectief (ipv oppervlakkig vinden of op haar op die oppervlakte beoordelen).



Als je de diepte in komt met mensen, naar hun dieptes vraagt, en ze zich veilig voelen om die (meer en meer) te delen, blijkt iederéén diepgang te hebben!



Toen ik de schipper van gisteren in het begin leerde kennen, en hij tezeer mijn kant op schoof, hand op mijn been legde, direct al te dichtbij kwam, vond ik hem 3x niks, ook omdat hij mij niet kende en op basis daarvan al "leuk vond" en nam ik afstand, labeltje "irritant" eraan.

Nu we elkaar beter kennen, leer je ook de lieverd kennen die daarin schuilt, het misschien onbeholpene, of met een drankje (teveel) op onbeholpen was, en hoe je zelf ook daarop afgaat (wat je in eerste instantie ziet van iemand).

Blijkt bijv doof aan 1 kant (daarom zo close komen?) en zo komen in de loop van de tijd meer dingen naar boven, die je naar boven of beneden bijstelt over iemand (en andersom ook dus!).



Dus het is maar de vraag of je mensen aantrekt die beter bij je passen als je zelf veranderd bent (lekker in je eigen vel zit) of dat je meer ziet in anderen wat je herkent (of in hun aanspreekt/ dat bovenhaalt?), iig is het niet zo dat je kunt verwachten dat je dat op het eerste gezicht al kunt weten of beoordelen: het kost altíjd tijd om onder de eerste indruk(ken) te komen, pas nadat je mensen beter leert kennen krijg je daar inzage in (en zij in jou, ook als je relatief opener bent vanuit vertrouwen en snel vertrouwelijk durft te zijn, dat wordt door anderen die zelf langere tijd de kat uit de boom willen kijken alvorens vertrouwelijk te durven zijn, ook niet zomaar vertrouwd, misschien doe jij je ook wel op je mooist voor, hoe stabiel wordt dat vertrouwen keer op keer bevestigd of bijgesteld naarmate je meer van elkaar ervaart?).



Ik denk dat met welke (vertrouwens-) instellingen en blik je zelf kijkt, je dat toch projecteert op anderen, onbewust.

Ik vertrouwde dus anderen vrij gemakkelijk (iets toe, opener dan anderen, minder bang om kwetsbaar te zijn) en verwachtte dat ook van anderen, die zo niet zijn en dat eerst "bewezen" willen zien.



In die zin zocht ik destijds ook (teveel?) naar mensen "zoals ik" (contactueel, empathisch, makkelijk open) terwijl dat toch tekort doet aan hun tempo en timing: niet iedereen is daar hetzelfde in.

En ook al kijk jij misschien vrij snel door die buitenlaag/ gedrag heen, (maar ook niet altijd!), andersom zullen er mensen zijn met snelle oordelen (die dat nooit bijstellen en je de kans ook niet voor krijgt, zoals dat hele datinggebeuren met alle aannames eromheen, dat dat date 1 of 2 of 3 duidelijk moet zijn of iemand de moeite waard is of niet om verder te leren kennen), maar ook in (nieuwe) vriendschappen geldt dit, dat je elkaar beter moet leren kennen om onder de oppervlakte te komen.



En ja, iemand kan op het 1e gezicht best metéén klikken en matchen, dat is dan heel fijn, maar eerder toeval, en zegt iig niet dat als dat er niet (snel, direct) is, iemand in het geheel niét past (als vriendschap of de moeite niet waard lijkt om beter te leren kennen) kán dat veelzeggend zijn (onsympathiek, bepaalde eigenschappen of gedrag wat mismatcht), maar zelf ben ik er wel achter dat ik zelf ook naar boven of beneden heb bijgesteld naarmate je iemand langer/beter kent.

Of zelfs dan (zoals dat ik mijn moeder die ik toch mijn hele leven "ken" (en zij mij denkt te kennen) en bijv ik ex in sommige opzichten na 18 jaar niet bleek te kennen en hij mij niet en je nog steeds nieuwe dingen kunt ontdekken of veranderd kunt zijn, ergens meer of minder in gegroeid bent, belang aan hecht enz).



Ik denk wel dat als je zelf het "goede" in mensen kunt en wílt zien, je dat (op den duur) ook te zien kríjgt!

Dus in die zin beinvloedt je eigen gesteldheid en positiviteit niet alleen dat je dat in anderen herkent en ziet, dus de bril waarmee je de wereld en anderen (en jezelf dus) mee beziet, ook opvalt of oplicht in de wereld die je voorgeschoteld krijgt, maar ook heeft die bril invloed op anderen, omdat je dat ook misschien wékt (of aanwakkert?) in de ander?



Ik bén helemaal niet op mijn stralendst, en toch komt er een hoop goeds, liefs en moois op me af, dus dat verband kan ik niet helemaal leggen, behalve dus dat je dat niet pas "verdient" als je zelf op je best bent of op je positiefst/ stralendst oid.

Ik denk dat het veel te maken heeft met juist óók in jezelf je okay vindt incl je minpunten, en niet pas als die "weg" zijn, opgeruimd zijn, en je jezelf dan (pas) "goed genoeg" vindt (voor fijne ervaringen en fijne mensen of relatie of een partner enz).



Je mag groeien, samen groeien, in relatie tot anderen groeien en ontwikkelen, en als je dat van jezelf accepteert, dat je niet foutloos of perfect hoeft te zijn, en je evengoed de moeite waard vindt, dat een vrijbrief geeft voor anderen om ook om jou te geven én zichzelf te mogen zijn bij jou, incl hún minpunten, foutjes, onhebbelijkheden en dat zij dan niet hoeven twijfelen of je wel om hen geeft en de moeite waard vindt.

Amy: het ís allang een relatie.

Ook als hij het niet zo noemt: jullie zien elkaar 4x per week en hij doet alles voor je, in goede en mindere tijden, en wil ook benefits, het is alleen een kwestie van hoe je het formeel in een hokje kunt noemen/plaatsen.

Inhoudelijk is alles al aanwezig wat een relatie maakt, incl de betrokkenheid enz.

Ik snap hem helemaal, het gaat niet om de lusten en niet de lasten, want ook die lasten deelt hij allang met jou.

Het gaat ook niet om de vrijblijvendheid, alleen maar om de ouderwetse betekenis die aan het woord "relatie" gehecht wordt.



Of hem "mijn vriend" kunnen noemen, het is totaal een formeel verschil waar jij over valt, of rechten en zekerheden aan wilt ontlenen, die er niet zijn, al ben je met elkaar getrouwd.

Dat hij daar niet aan hecht of zelfs angstig voor is, zegt helemaal niks over de kwaliteit en inhoud van wat jullie hebben en delen.



Jammer dat je daar zo aan hecht en meer behoefte hebt aan zekerheid (van het woord, hoe het genoemd wordt) want dat zegt dus niks over hoe gehecht je aan elkaar bent/ raakt en op elkaar kunt rekenen voor de toekomst.

Als hij niet allang bewezen heeft hoe betrouwbaar hij is OOK in slechte tijden, dat ie niet zomaar wegloopt, dan weet ik het ook niet meer.



Echt, ik vind dit een kans uit duizenden, als ik het zo beluister, echt álles is aanwezig, laat groeien wat er groeit, pluk de dag, ik snap niet waar je op wacht, op welke beloftes of zekerheden.

Er zijn geen garanties, ga daar niet op wachten.

Neem het voor lief, dat het ooit op enig moment kan stoppen, moet je daarom nu al het geluk wat je kunt ervaren bij voorbaat buitensluiten?!!



Wat kunnen mensen zichzelf toch moeilijk maken, en in de weg zetten wat niet in de weg hoeft te staan, en dan nog voorwaarden die hij en jij en niemand kan weten of voorspellen (laat staan beloven en zekerheidsgaranties bieden dat dat voor altijd en altijd is).





Wat jij zoekt staat in koeienletters levensgroot voor je, maar je wil het niet zien, is niet goed genoeg wat hij biedt?



En met die vorige mannen kreeg je shit en die waren er nooit voor jou, maar noemden dat anders, dus die kregen die kans wel?!

Deze man maakt dat niet met woorden duidelijk, maar met zijn daden en gedrag, en hij heeft imo een heel gezonde kijk op wat een fijne relatie is (en dat is niet vrijblijvend, deze man laat allang zien van niet, in gedrag en daden).

Het enige wat hij niet wil is de vanzelfsprekendheid en claims/rechten die mensen iha hangen aan "mijn" relatie, "mijn" man, "mijn" geliefde als je elkaar gevonden hebt.



Hij neemt jou onder allerlei omstandigheden serieus, hij loopt niet weg als het moeilijk wordt, wat wil je nog meer?!

Meer garantie bestaat helemaal niet, dus je kunt daarop wachten tot je een ons weegt, elke kans is ook een risico.

Ik zou het wel weten, al moest ik er járen en járen verdriet voor over hebben als het om welke reden dan ook ooit voorbij gaat!



Jij kunt ook je emotionele onafhankelijkheid bewaren in zo'n relatie als hij voorstelt: beiden nog ruimte voor individuele behoeften en ontwikkeling, naar mijn idee de meest gezonde relatie die je kunt hebben.

Jij vertaalt dat in "er niet voor gaan", lees svp Verslaafd aan liefde (nog eens erop na).



Blijven vasthouden aan zoiets is jezelf alle gezonde liefde ontzeggen, want onbereikbaar, niet realistisch en niet het risico op pijn willen lopen, die onlosmakelijk zit aan liefde.

Alles van wie en waarvan je houdt maakt je kwetsbaarder (en dat ben je al, je houdt allang van hem, of je daar nou iets mee doet of niet en of je dat vriendschap noemt, of scharrelen, of geliefde mag noemen).

Snap nog steeds niks van dat stiekeme.

Waarom zou hun omgeving dat niet op prijs stellen?

Waarom zou dat raar zijn uit vriendschap?

Is het een gebonden persoon van het andere geslacht? Een religie die vindt dat alleen mensen van de eigen gemeenschap elkaar mogen steunen?

Ik ken werkelijk geloof ik niemand die stiekem anderen moet steunen, omdat anderen dat raar zouden vinden?!



Ja, natuurlijk valt dat tegen dat je geen deel kunt uitmaken van dat normale volle leven, als je daarin belemmerd wordt en juist zoveel behoefte aan hebt.

iig proberen te voorkomen dat je jezelf helemaal isoleert, dus dat je wel lijntjes houdt naar de buitenwereld, en op enige manier toch kunt deelnemen daaraan.

Pijn is ook een vreselijk iets, je kunt die steun goed gebruiken dan, om desondanks overeind te blijven.

Hopelijk is het tijdelijk en kun je weer gaan uitkijken naar zsm wel uitkijken naar volop deelnemen aan het leven.

(en ook niet langer versuft door pijnstillers enzo).



Probeer de mentale pijn iig niet weg te stoppen of te negeren in de hoop dat het dan vanzelf over gaat, beter is toch (gedoseerd) toe te laten, zonder erin te verdrinken.

Dus?

Nou en, wat die mensen denken?

Wat heb jij met die mensen te maken dan?

Of is dat aan zijn kant, heeft hij een partner die dat niet begrijpt dat hij jou als vriend kan steunen?



Waarom kun je niet openlijk doen wat jíj normaal vindt ipv op het oog meegaan in de mening van anderen?

Dat maakt toch iedereen zelf uit, als jij en de "helper(s)" dat zelf okay vinden?

Waarom is het zo belangrijk wat anderen daarvan vinden en zich daarmee zouden mogen bemoeien?

Ergens is er ook voor jou een grens aan, Aiksje.

Dat het nog gaat groeien van zijn kant en daar moet jij op wachten of zo, of dat gebeurt?!

Op een gegeven moment is het ook graag of niet, beter dus dat jij nu jezelf die zekerheid maar verschaft.

Tis niet anders.

En dat geeft ook emotionele rust idd.



Houd je taai, hoor, nu ff lief voor jezelf zijn!

Balen is het wel..