Psyche
alle pijlers
Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI
maandag 21 maart 2016 om 21:37
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 16 april 2016 om 11:48
@ Zandvogel, ja dat kan ik beter denken, dat ik weer verder ga en dat het straks steeds minder pijn zal doen, al kan ik me dat bijna niet voorstellen.
Knap hoor wat jij ook weer overwonnen hebt. Ik denk ook aan 2 jaar terug, toen ik hem nog niet kende, maar ik wel min of meer tevreden was met mijn leventje.
Als ik daar weer ben ben ik al een heel eind,
Dank je
Knap hoor wat jij ook weer overwonnen hebt. Ik denk ook aan 2 jaar terug, toen ik hem nog niet kende, maar ik wel min of meer tevreden was met mijn leventje.
Als ik daar weer ben ben ik al een heel eind,
Dank je
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
zaterdag 16 april 2016 om 12:01
Ik heb ergens gelezen: "Je krijgt geen hobbels op het pad, de hobbels zíjn het pad".
Weet niet meer wie het schreef, maar er zit wel wat in.
Bij tegenslag leer je niet alleen jezelf kennen, maar ook anderen (en wat je aan ze hebt).
Zolang alles lekker loopt is het natuurlijk makkelijk om overeind te blijven en je positief gestemd te voelen, je veerkracht voel je pas bij tegenslag omdat die dan pas nodig is (om te volharden en te blijven geloven dat iets goed komt al is de schijn tegen, bijv).
Ik heb vaak ook wel gezien om me heen en zelf ook gemerkt dat je er toch alleen voor staat, als basis, en heel blij mag zijn (in deze tijd?) als je mensen vindt die nog bereid zijn iets te doen voor een ander.
En toch ontmoet ik de laatste jaren steeds meer van die laatsten.
Ze zíjn er nog wel!
Ik heb zelf ook steeds meer geschift voor wie ík (nog) klaarsta en dat daar een zekere balans in zit.
Als het alsmaar eenzijdig (van jouw kant) is wordt dat al snel (of op een gegeven moment) wel duidelijk.
Ik heb dat bij sommige familieleden te lang laten voortduren, oa omdat daar een afhankelijk kind in het spel was (willen voorkomen dat die verwaarloosd zou worden als er geen steun was voor de moeder, die het niet aankon).
Bij tegenslag zal ik altijd de helpende hand aanbieden, al zijn er grenzen aan, en die ligt voor mij oa in dat diegene ook de eigen veerkracht inzet (en niet anderen het laat overnemen en zelf niks aan doen, of iig niet wat ze van anderen verwachten aan inspanningen en totaal niet in verhouding staat tot eigen inspanningen).
In deze individualistische tijd heeft het mij verrast wie onverwachts voor je klaarstaat en bijv ook hier in de straat te zien hoe sommigen nog begaan zijn met elkaar en de oudjes die nu hun beperkingen krijgen enzo.
Ik ben lang niet meer zo betrokken bij de buurt als voorheen omdat ik nu veel contacten heb (te onderhouden), en iedereen doet zo min mogelijk een beroep op elkaar, maar als er echt iets is, ben ik er ook en sommige buren ook voor mij.
Dat weten we van elkaar en dat is fijn, waar vind je het nog?!
Hoe dan ook is overmatig op jou laten leunen net zo uit balans als dat je zelf overmatig op anderen zou leunen, het is geen "voor wat hoort wat", maar eenzijdigheid is imo nooit een gezonde, fijne relatie, al weet je dat vaak pas op het moment dat jij iets nodig hebt en ze niet thuis geven.
Ik begrijp dat ergens wel, dat je liever niets meer verwacht, zodat je dan ook niet teleurgesteld kunt worden, en tegenslag liefst vermijdt (doet niet iedereen dat?) omdat je er wel klaar mee bent om op die manier sterker te moeten worden.
Zeker als je zo heftig aan je lot werd overgelaten op een veel te jonge leeftijd en het zelf mocht uitzoeken, dat vind ik onbegrijpelijk, dan moet je al volwassen zijn terwijl je nog geen volwassen brein hebt (dat is pas rond je 23e) en dat nog volop moet mogen leren (en je ondersteund weet door ouders op de achtergrond).
Dat je er nu weleens klaar mee bent snap ik dan wel.
Je ontkomt er alleen niet aan, helaas.
Weet niet meer wie het schreef, maar er zit wel wat in.
Bij tegenslag leer je niet alleen jezelf kennen, maar ook anderen (en wat je aan ze hebt).
Zolang alles lekker loopt is het natuurlijk makkelijk om overeind te blijven en je positief gestemd te voelen, je veerkracht voel je pas bij tegenslag omdat die dan pas nodig is (om te volharden en te blijven geloven dat iets goed komt al is de schijn tegen, bijv).
Ik heb vaak ook wel gezien om me heen en zelf ook gemerkt dat je er toch alleen voor staat, als basis, en heel blij mag zijn (in deze tijd?) als je mensen vindt die nog bereid zijn iets te doen voor een ander.
En toch ontmoet ik de laatste jaren steeds meer van die laatsten.
Ze zíjn er nog wel!
Ik heb zelf ook steeds meer geschift voor wie ík (nog) klaarsta en dat daar een zekere balans in zit.
Als het alsmaar eenzijdig (van jouw kant) is wordt dat al snel (of op een gegeven moment) wel duidelijk.
Ik heb dat bij sommige familieleden te lang laten voortduren, oa omdat daar een afhankelijk kind in het spel was (willen voorkomen dat die verwaarloosd zou worden als er geen steun was voor de moeder, die het niet aankon).
Bij tegenslag zal ik altijd de helpende hand aanbieden, al zijn er grenzen aan, en die ligt voor mij oa in dat diegene ook de eigen veerkracht inzet (en niet anderen het laat overnemen en zelf niks aan doen, of iig niet wat ze van anderen verwachten aan inspanningen en totaal niet in verhouding staat tot eigen inspanningen).
In deze individualistische tijd heeft het mij verrast wie onverwachts voor je klaarstaat en bijv ook hier in de straat te zien hoe sommigen nog begaan zijn met elkaar en de oudjes die nu hun beperkingen krijgen enzo.
Ik ben lang niet meer zo betrokken bij de buurt als voorheen omdat ik nu veel contacten heb (te onderhouden), en iedereen doet zo min mogelijk een beroep op elkaar, maar als er echt iets is, ben ik er ook en sommige buren ook voor mij.
Dat weten we van elkaar en dat is fijn, waar vind je het nog?!
Hoe dan ook is overmatig op jou laten leunen net zo uit balans als dat je zelf overmatig op anderen zou leunen, het is geen "voor wat hoort wat", maar eenzijdigheid is imo nooit een gezonde, fijne relatie, al weet je dat vaak pas op het moment dat jij iets nodig hebt en ze niet thuis geven.
Ik begrijp dat ergens wel, dat je liever niets meer verwacht, zodat je dan ook niet teleurgesteld kunt worden, en tegenslag liefst vermijdt (doet niet iedereen dat?) omdat je er wel klaar mee bent om op die manier sterker te moeten worden.
Zeker als je zo heftig aan je lot werd overgelaten op een veel te jonge leeftijd en het zelf mocht uitzoeken, dat vind ik onbegrijpelijk, dan moet je al volwassen zijn terwijl je nog geen volwassen brein hebt (dat is pas rond je 23e) en dat nog volop moet mogen leren (en je ondersteund weet door ouders op de achtergrond).
Dat je er nu weleens klaar mee bent snap ik dan wel.
Je ontkomt er alleen niet aan, helaas.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 16 april 2016 om 12:42
quote:Zandvogel schreef op 16 april 2016 @ 11:34:
[...]
Ja dat gevoel ken ik heel goed. Zo heb ik dat ook vaak gezien, en nog. Dat mensen dan zeggen dat je er veel van leert en dat je er sterker van wordt... Laat maar dacht ik dan. Laat mij asjeblieft. Ik hoef echt niet nog sterker. En laat me eens wat lessen leren zonder al die pijn en verdriet...
Misschien is het beter om dan te denken, dat je hier echt wel door gaat komen.
En op een dag ben je los van hem. Voordat je hem kende leefde je ook je leven.
Vorig jaar kon ik me dat ook totaal nog niet voorstellen.
Maar inmiddels kom ik er aardig in de buurt. Een jaar tijd doet veel.
Je gaat verder. Alles gaat verder. Hij straks ook.
Dat heeft mij trouwens wel geholpen, ook al deed het veel pijn, dat hij verder ging met een ander. Boos was ik en jaloers en heel verdrietig. Maar het heeft me wel geholpen om me los te maken van hem.
En daar ben ik nu heel blij mee. Dat dat me is gelukt.
Want het was blijkbaar dus helemaal niet "meant to be" want als dat zo was, dan waren we wel samen.
Zandvogel, idd in allerlei geluksonderzoeken blijft dat bijv ongeveer een jaar na een tegenslag of juist heel grote meevaller het "geluksniveau" weer op het oude peil komt.
Dat mensen een soort eigen basisgeluksniveau hebben dus, en uitschieters naar boven zowel als beneden na ongeveer een jaar (of 2?) weer op het (basis)level zitten van daarvoor.
Met verliefdheid normaliseert eea zich ook binnen een jaar (of 2) schijnt het (in onderzoeken/ enquetes) en andersom kun je dus ook zoiets verwachten na het eindigen van een relatie, denk ik dan.
Misschien is het nog afhankelijk van hoe lang het geduurd heeft, hoor, of hoe intens, geen 2 mensen zijn hetzelfde immers, maar globaal zit er misschien wel iets in dat gemiddelde.
Gaat het iig zijn gangetje weer.
[...]
Ja dat gevoel ken ik heel goed. Zo heb ik dat ook vaak gezien, en nog. Dat mensen dan zeggen dat je er veel van leert en dat je er sterker van wordt... Laat maar dacht ik dan. Laat mij asjeblieft. Ik hoef echt niet nog sterker. En laat me eens wat lessen leren zonder al die pijn en verdriet...
Misschien is het beter om dan te denken, dat je hier echt wel door gaat komen.
En op een dag ben je los van hem. Voordat je hem kende leefde je ook je leven.
Vorig jaar kon ik me dat ook totaal nog niet voorstellen.
Maar inmiddels kom ik er aardig in de buurt. Een jaar tijd doet veel.
Je gaat verder. Alles gaat verder. Hij straks ook.
Dat heeft mij trouwens wel geholpen, ook al deed het veel pijn, dat hij verder ging met een ander. Boos was ik en jaloers en heel verdrietig. Maar het heeft me wel geholpen om me los te maken van hem.
En daar ben ik nu heel blij mee. Dat dat me is gelukt.
Want het was blijkbaar dus helemaal niet "meant to be" want als dat zo was, dan waren we wel samen.
Zandvogel, idd in allerlei geluksonderzoeken blijft dat bijv ongeveer een jaar na een tegenslag of juist heel grote meevaller het "geluksniveau" weer op het oude peil komt.
Dat mensen een soort eigen basisgeluksniveau hebben dus, en uitschieters naar boven zowel als beneden na ongeveer een jaar (of 2?) weer op het (basis)level zitten van daarvoor.
Met verliefdheid normaliseert eea zich ook binnen een jaar (of 2) schijnt het (in onderzoeken/ enquetes) en andersom kun je dus ook zoiets verwachten na het eindigen van een relatie, denk ik dan.
Misschien is het nog afhankelijk van hoe lang het geduurd heeft, hoor, of hoe intens, geen 2 mensen zijn hetzelfde immers, maar globaal zit er misschien wel iets in dat gemiddelde.
Gaat het iig zijn gangetje weer.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 16 april 2016 om 12:49
Nicci: ergens hoop je dus dat het nog niet voorbij is tussen jullie?
Het is ook zo tegenstrijdig vind ik, als er geen twijfel is aan wat je voelt voor elkaar, maar om andere redenen onmogelijk lijkt/blijkt, waaronder dus onoverbrugbare essentiele verschillen.
Daarmee houd je nog wel van de persoon en afscheid daarvan nemen om dat onoverbrugbare geeft onmacht en frustratie, omdat het dan helemaal niet duidelijk is voor je gevoel, dat het niet past.
Omdat er altijd een "wat als" overblijft, en je de persoon helemaal niet uit je leven wílt.
Heel dubbel dus, en dat is heel anders als je zeker weet dat het niet past en niet gaat.
Ook omdat je óók hebt ervaren dat het wel kan gaan, mits dit of dat, en langere tijd wél goed gaat op allerlei vlakken met elkaar.
Als er geen twijfel over was dat dit het beste is zou dat het veel makkelijker maken.
Zoals Zandvogel zegt: ik had dat met ex ook, als er een ander is, maakt dat het op eoa manier makkelijker, want realistischer dat het echt over is, het laat geen mogelijkheden over, geen "wat als", geen twijfel mogelijk, als iets zo ís.
Sterkte!
Het is ook zo tegenstrijdig vind ik, als er geen twijfel is aan wat je voelt voor elkaar, maar om andere redenen onmogelijk lijkt/blijkt, waaronder dus onoverbrugbare essentiele verschillen.
Daarmee houd je nog wel van de persoon en afscheid daarvan nemen om dat onoverbrugbare geeft onmacht en frustratie, omdat het dan helemaal niet duidelijk is voor je gevoel, dat het niet past.
Omdat er altijd een "wat als" overblijft, en je de persoon helemaal niet uit je leven wílt.
Heel dubbel dus, en dat is heel anders als je zeker weet dat het niet past en niet gaat.
Ook omdat je óók hebt ervaren dat het wel kan gaan, mits dit of dat, en langere tijd wél goed gaat op allerlei vlakken met elkaar.
Als er geen twijfel over was dat dit het beste is zou dat het veel makkelijker maken.
Zoals Zandvogel zegt: ik had dat met ex ook, als er een ander is, maakt dat het op eoa manier makkelijker, want realistischer dat het echt over is, het laat geen mogelijkheden over, geen "wat als", geen twijfel mogelijk, als iets zo ís.
Sterkte!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 16 april 2016 om 16:11
Hoi,
Het gaat niet zo goed met me, blijf gewoon doorgaan met werken in de zorg maar ook daar maak ik veel kleine fouten. Dit komt nu extra hard aan, want ik wil ook hierin de falen. Het is wel Ff een wake up call. Zet je gedachtes opzij tijdens het werk en concentreer je je daar op. Ik weet niet hoe ik nu moet handelen naar mijn team toe. ik weet dat ik het werk aankan, het doet me juist wel goed.
Verder ben ik maar aan het malen....Het is zo moeilijk om hem echt los te laten omdat ik weet dat het deels aan zijn/mijn angsten ligt. Hij geeft op en ik wil als het ware nog door. Ik weet dat een relatie nu niet werkt. Ik wil kijken naar mijn angsten als ik iets wil wat ik niet kan krijgen en ik weet dan eigenlijk niet wat ik voel. Het voelt als afkicken. Niet helder nadenken. Wel piekeren. Maar mijn gevoel kan ik niet beschrijven...Ik wil zo graag iets doen, maar ik kan niks doen.
Het gaat niet zo goed met me, blijf gewoon doorgaan met werken in de zorg maar ook daar maak ik veel kleine fouten. Dit komt nu extra hard aan, want ik wil ook hierin de falen. Het is wel Ff een wake up call. Zet je gedachtes opzij tijdens het werk en concentreer je je daar op. Ik weet niet hoe ik nu moet handelen naar mijn team toe. ik weet dat ik het werk aankan, het doet me juist wel goed.
Verder ben ik maar aan het malen....Het is zo moeilijk om hem echt los te laten omdat ik weet dat het deels aan zijn/mijn angsten ligt. Hij geeft op en ik wil als het ware nog door. Ik weet dat een relatie nu niet werkt. Ik wil kijken naar mijn angsten als ik iets wil wat ik niet kan krijgen en ik weet dan eigenlijk niet wat ik voel. Het voelt als afkicken. Niet helder nadenken. Wel piekeren. Maar mijn gevoel kan ik niet beschrijven...Ik wil zo graag iets doen, maar ik kan niks doen.
zaterdag 16 april 2016 om 16:32
Nu ik bovenstaande aan t teruglezen ben. Denk ik dat ik de situatie nog niet kan accepteren. Ik ben constant bezig met wat er was en wat er mogelijk kan gaan gebeuren. Ik weet niet wat er allemaal gaat gebeuren, maar weet wel wat er nu is. Misschien moet ik er maar gewoon even zijn. Zijn in het moment en concentreren op wat doorgaat in het leven ( werk ). Wel lastig!!!!
zaterdag 16 april 2016 om 16:37
@ Suzy, ja klopt dat maakt het extra moeilijk. Vanmorgen met mijn zus gesproken, ze zagen ook dat er veel liefde tussen ons was. Dat het heel vreemd is ineens, hoop zo wat van hem te horen, maar alleen als ik er iets mee kan. Heb overigens gisteren Concert kaartjes geregeld, dat is over 3 weken. Probeer zoveel mogelijk door te gaan.
@ Zen, onze situaties lijken op elkaar. Jouw vriend loopt ook met angsten rond. Probeer je werk zo goed mogelijk te doen. Ik weet het is lastig, maar jezelf even dwingen niet te malen.
@ Zen, onze situaties lijken op elkaar. Jouw vriend loopt ook met angsten rond. Probeer je werk zo goed mogelijk te doen. Ik weet het is lastig, maar jezelf even dwingen niet te malen.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
zaterdag 16 april 2016 om 16:37
@ Suzy, ja klopt dat maakt het extra moeilijk. Vanmorgen met mijn zus gesproken, ze zagen ook dat er veel liefde tussen ons was. Dat het heel vreemd is ineens, hoop zo wat van hem te horen, maar alleen als ik er iets mee kan. Heb overigens gisteren Concert kaartjes geregeld, dat is over 3 weken. Probeer zoveel mogelijk door te gaan.
@ Zen, onze situaties lijken op elkaar. Jouw vriend loopt ook met angsten rond. Probeer je werk zo goed mogelijk te doen. Ik weet het is lastig, maar jezelf even dwingen niet te malen.
@ Zen, onze situaties lijken op elkaar. Jouw vriend loopt ook met angsten rond. Probeer je werk zo goed mogelijk te doen. Ik weet het is lastig, maar jezelf even dwingen niet te malen.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
zondag 17 april 2016 om 14:20
quote:Zen28 schreef op 16 april 2016 @ 16:32:
Nu ik bovenstaande aan t teruglezen ben. Denk ik dat ik de situatie nog niet kan accepteren. Ik ben constant bezig met wat er was en wat er mogelijk kan gaan gebeuren. Ik weet niet wat er allemaal gaat gebeuren, maar weet wel wat er nu is. Misschien moet ik er maar gewoon even zijn. Zijn in het moment en concentreren op wat doorgaat in het leven ( werk ). Wel lastig!!!!
Dat kan ook helemaal niet! (dat je de situatie al kan accepteren).
Stel jezelf geen eisen die niet haalbaar zijn, dan kan dat niet anders dan mislukken!
En dan voel je je ook nog falen, terwijl accepteren een gewenningsproces is, waarin het in stapjes op en neer gaat, tijd nodig heeft om te kunnen berusten en die nieuwe realiteit te aanvaarden.
Enige wat je nu kunt doen is accepteren dat je in dat proces zit, en nog helemaal aan het begin!
Naast het mentale stuk moet je ook niet onderschatten dat je ook fysiek aan hem verbonden was en moet "afkicken" van de stoffen die zijn nabijheid (en de gedachte alleen al aan hem) in jou opwekten, met name oxytocine!
Dat vergeten mensen nog weleens, maar we maken dus ook fysieke hechtingsstoffen aan, waardoor die persoon als geen ander zo voelbaar gemist wordt!
Oxytocine wordt ook wel het knuffelhormoon genoemd, omdat het vrijkomt oa door fysiek contact zoals knuffelen, zoenen, seks, en bijv tussen moeders en baby's door borstvoeding en kind tegen je aan houden, knuffelen enz.
Oa daarom is het "kangeroeen verzonnen voor couveusebaby's en mogen pasgeborenen tegenwoordig (itt vroeger) in ziekenhuizen in een bedje naast de moeder liggen (vroeger op een babyzaaltje bij elkaar).
Het is een belangrijk -maar toch onderschat- hormoon, waar de een misschien gevoeliger voor is dan de ander, en vrouwen en mannen op verschillende wijzen (en mate?) aanmaken.
Anyway, dit is eigenlijk te beschouwen als een verslavende stof aan deze persoon, die daardoor zo belangrijk voelt en je zo'n gemis kan voelen. Bij contact maak je die stoffen al aan (en als je langere tijd bij elkaar bent alleen al de gedachte aan hem)!
Daarom is het denk ik zo lastig om plots helemáál geen contact te hebben als het uit raakt.
Het is echt een soort afkickproces en dat is bij vrouwen schijnbaar erger dan voor de man in kwestie.
Schijnt dat het bij mannen een piek heeft vlak vóór klaarkomen en dan wegebt.
Bij vrouwen juist anders: na de seks/klaarkomen vooral een piek (daarmee wordt verklaard dat mannen daarna zich makkelijker kunnen omdraaien en gaan slapen (oa ook door andere stoffen die mannen aanmaken daarna) en vrouwen juist die verbondenheid willen, knuffelen, liefs van hem ná de seks.
(zie ook bij daten en seks en mannen die ervoor veel laten horen en daarna weinig en dat vrouwen dan denken: zie je wel, het was alleen om de seks, maar in feite heeft hij dan zijn portie van dit soort stoffen gehad om er weer ff tegen te kunnen, terwijl vrouwen juist behoefte hebben aan juist daarna iets liefs en berichtjes (en denken dat dat "bevestiging zoeken" is).
Hier zijn nog de nodige verschillen m/v en evenzovele misverstanden over.
Een man die al snel weer (onbetekenende) seks gaat zoeken bijv op Tinder voorziet zichzelf als het ware van oxytocine op die manier.
Terwijl het voor de vrouw in kwestie (nog lange tijd?) verbonden is aan deze éne man.
Of dit ook waar is, dat alleen hij dat kan geven, valt te betwijfelen, alleen gaan veel vrouwen dat niet uitproberen omdat ze (denken dat ze?) alleen seks willen met iemand op wie ze verliefd zijn of van houden.
Fysiek zou het gemis (aan die stof) dus (tijdelijk) op te heffen zijn door seks en knuffelen met een ander.
Maar omdat vrouwen iha dat alleen met hem, die ze missen, willen, en het niet met een ander willen doen met hem in hun hoofd, wordt dat gemis misschien dus veel erger gevoeld dan voor de man/mannen?!
(hoewel ook mannen dat natuurlijk sterk fysiek kunnen voelen tov die ene vrouw en het fysiek met een ander doen dat ook niet opheft, als je jarenlang fysiek en mentaal sterk verbonden bent geweest met elkaar).
Het is ook opvallend hoe vaak je in langdurige relaties het iha de mannen zijn, die meer behoefte aan seks hebben iha dan vrouwen, en hoe vaak je dit hoort als er (kleine) kinderen zijn.
Dat is niet alleen vermoeidheid, denk ik, maar ook omdat die vrouwen al hoge dosis krijgen van het contact en knuffelen met hun kinderen en dat dus niet uit seks hoeven te halen.
De natuur heeft dat blijkbaar zo aangelegd, dat vrouwen zich sterk hechten in die zin aan hun kinderen (en daarom ook meer moeite mee hebben als ze weer gaan werken dan mannen iha?)
In sommige boeken heb ik wel gelezen dat je dat missen écht kan voelen als een soort amputatie van een deel van jezelf.
En dat kan wel (meer dan) een jaar duren, afhankelijk van hoe lang je bij elkaar was en hoe gevoelig je hiervoor bent.
Bedenk ook dat vrouwen misschien niet voor niks terughoudend zijn als het gaat om minnaars of FwB, omdat ze ergens weten dat ze dan toch "meer gevoelens" gaan krijgen, daar iig bang voor zijn (uit ervaring?) en dan tóch meer willen, ook al is het bijv niet hun type "relatiemateriaal".
Er zijn bijv op het minnaartopic die dat ondervangen door meerdere minnaars te hebben, zodat ze niet te gehecht raken aan 1 en dezelfde en "gevoelens ontwikkelen".
Waarom de ene vrouw dat makkelijker kan scheiden van elkaar (lust en liefde) weet ik niet.
Ik dacht vroeger ook altijd dat ik verliefd moest zijn om alleen met die ene lust en knuffelen enzo te willen.
Ik denk dat het een wijdverbreide aangeleerde overtuiging is, van eeuwen en eeuwen her, maar dat dus niet alleen: ergens zit er een ingebouwde angst om dus (via oxytocines?) je je verbonden te gaan voelen voor iemand die (verstandelijk) niet geschikt is als partner, maar je je wel aan hecht en daardoor tóch steeds belangrijker voor je wordt en je kunt gaan denken dat dat "verliefdheid" is.
Vergis je dus niet in de impact die dit gemis kan hebben!
Ik had bijna 2 jaar geleden een vakantiescharrel en sowieso daar op vakantie altijd een warm bad van meerdere bekenden, zoveel warme affectie ook in de vorm van elkaar elke ochtend en avond 4 zoenen te geven, omhelzingen enz, dat ik helemaal van slag raakte toen ik terug naar Nederland ging. Daarnaast 2 weken mijn -al zelfstandige, volwassen- kinderen hele dagen om me heen.
En ik was echt niet verliefd op die scharrel, no way, en toch ben ik teruggegaan in mijn eentje, voor 2 weken.
Omdat ik al lang alleen leef (met jongste kind nog thuis tot vorig jaar), was zo'n overdosis echt overdonderend.
Hele terugweg gehuild en niemand die dat snapt(e), maar ik had blijkbaar een groot gebrek aan die warme fysieke affectie (opgelopen?).
Het gekke is dat sindsdien mijn relaties hier thuis met kennissen/ vrienden zoveel warmer zijn geworden, waaronder arm om je heen, ff omhelzing als je elkaar ziet, echt opvallend!
Zo ook mijn moeder (die al meer dan 20 jaar weduwe is) is fysieker geworden in het uiten van affectie, zelfs door de telefoon (kusje!) en zo zijn er meer met wie dat dus niet alleen meer bij woorden blijft, maar ff een aai over je bol, en zelf ben ik ook aanrakeriger geworden.
Men is er ook allang achter dat bijv verzorgingstehuizen beter een huisdier (gezamenlijke hond of kat) kunnen nemen, omdat die ouderen zichtbaar opknappen van het aaien (oa in bloeddruk meetbaar, maar zich gelukkiger voelen).
En baby's die niet geknuffeld en gekoesterd worden, kunnen zelfs dood gaan.
(in het verleden ook experimenten gedaan met baby-aapjes die verlaten waren door de moeder (of die overleden was) met een knuffelpaal of "geadopteerd" werden door een aapjestante of oppasser die ze de fles gaf enz.
Dus het speelt een belangrijke rol in je geluksgevoel of je aangeraakt wordt en zelf ook doet, geknuffeld enz, maar ook op je gezondheid!
Mensen hebben aantoonbaar een betere kans op genezing bijv na een hartaanval als ze dierbaren om zich heen hebben die op bezoek komen, dan iemand die geen bezoek krijgt.
En oa zijn er niet voor niks de Ronald Mac Donald huizen, zodat ouders in de buurt van hun kinderen kunnen zijn!
Dat is echt niet alleen een mentale kwestie (zoals veel mensen denken), maar dus ook een fysieke!
Tot je misschien ooit weer verliefd wordt op iemand, zou je het dan zonder intimiteit enzo moeten stellen en dat is geen fijn vooruitzicht voor vrouwen die nog maar net, of middenin dat proces van "afkicken" zijn van die ene vorige ex.
Eigenlijk een soort omgekeerde "gekte" als verliefde fase, als je ook niet goed functioneert met roze bril op, en een explosie aan hormonen en stoffen die je aanmaakt (mijmerend en denkend en verlangend) is dit weer net zoiets!
En kan net zo heftig zijn, maar dan uit gemis, net als iemand die gestopt is met roken: mentaal helemaal klaar mee zijn, maar dan het ontwenningsproces aan fysieke stoffen, die keihard roepen om die stof (en mensen die dat niet kennen niet begrijpen, dat het niet alleen tussen de oren zit).
Wetenschappelijk is aangetoond dat nieuwe herstenstructuren (hersenroutes) worden aangelegd in ongeveer 10.000 uur ofwel ongeveer 3 maanden (consequente herhaling).
Op die manier kost het dus ongeveer 3 maanden van oefening of volharding om een nieuwe vaardigheid of patroon/ gewoonte aan te leren voordat het "eigengemaakt" is (vertrouwd voelt, als normaal aanvoelt, laat staan de voorkeursstrategie wordt), dus je zou iig de eerste 3 maanden niet moeten verwachten dat dit al geaccepteerd (ofwel normaal/ vertrouwd) voelt!
Dat is dus het wennen, of eerder ontwennen aan iets of iemand.
Als je sterke gevoelens (en een fysieke relatie ook nog) hebt gekend (en nog voelt) voor iemand, is het dus een factor die je niet moet onderschatten en niet van jezelf verwachten wat niet haalbaar is.
Accepteer dat het afkicken en wennen is aan de nieuwe situatie, en afleren van alles wat je samen deed en nu alleen moet doen of andere (fijne) dingen moet gaan verzinnen daarvoor in de plaats.
Volgens mij kun je jezelf op div manieren voorzien van oxytocine, oa door sport/beweging (en ook fysiek "lief voor jezelf zijn" oa door zelfbevrediging?!) maar dus ook door (hopelijk) warme empathische mensen om je heen, die letterlijk die arm om je heen geven.
En zo heb je als je kinderen hebt, zoals Amy en ik afgelopen herfst, ook fysiek gemis als je kinderen uit huis gaan en je ze minder vaak ziet, ook al houd je telefonisch contact of appen, dat heft dat niet helemaal op en is ook (ont)wennen!
En na zo'n gezellig weekje vakantie met dochter en haar vriend enzo, is het alleenzijn weer net ff lastiger dan voor de vakantie, oa omdat zij fysiek zijn (niet alleen met elkaar heel knuffelig, maar ook niet scheutig met omhelzingen enzo met anderen en dus ook met mij).
Ook (huis)dieren hebben helpt mee (mijn rode kater is echt een superknuffellige kater) en wellicht daarom dat ik zoveel vesten en truien van zachte, harige stoffen heb, hahaha.
(en die knuffeljas trekt allerlei mensen aan om aan te raken, echt ook veel mannen, haha, er is er zelfs 1 (kennis) die dol op die jas is en dan zelf wil aantrekken, als een soort fetish. Ik plaag hem altijd, zo van "lekker dan, mijn jas knuffelen zonder mij erin").
Dus wat je zelf kunt doen is lief en zacht zijn voor jezelf, gaan wandelen/ fietsen/ sporten, warm bad nemen als je die hebt, en de warme affectie zoeken in je contact met anderen.
Ik ga nu en dan naar een masseur voor mijn rug en ik denk dat ook dat soort dingen helpt, zo ook sauna, verwarmde zwembaden, de zon op je huid voelen, enz.
Misschien ben ik daarom wel zo "verslaafd" aan mijn hutje (daar is dat alles te vinden iig).
: gat in de markt: knuffeltherapie aanbieden!
In zekere zin bestaat zoiets al in de vorm van haptonomie waarbij de therapeut je ook aanraakt.
Juist mensen die daar moeite mee hebben (en alleen van een geliefde verdragen) zouden daar baat bij hebben, want (zie ook topic "Emotioneel verwaarloosd" juist die barriere maakt alles moeizamer, als je dat niet krijgt of afweert van anderen, terwijl dat zo belangrijk kan bijdragen aan herstel en je fijn in je vel voelen!
Ook kan het een rol spelen bij "verliefdheid" op je therapeut, wat "overdracht" heet, en oa komt door vertrouwelijkheid, iemand die empathisch is, je begrijpt als geen ander en een zekere hechting bij komt (terugkerende sessies en intensief contact) en verlangen naar nóg closer willen zijn (als die persoon ook nog eens warme aandacht geeft, de emotionele support die vrouwen vaak in een partner zoeken, die mentale arm om zich heen zich vertaalt naar die arm echt om je heen willen?)
Ik ken best wat mensen die niet bepaald aanrakerig zijn (als stel niet en ook niet naar familie en vrienden) en dat zijn ook meteen precies diegenen die nooit naar de sauna willen, die bloot "vies" vinden, en eigenlijk ook soort van "verhard" zijn door het leven, en (ook verbaal) naar elkaar toe.
En vele topics hier op het forum stellen waar geen zin meer is in seks, het vaak nog een tijd redden op andere fysieke affectie, wel knuffelig zijn en zoenen, dan stellen waar ook dat niet of nauwelijks meer gebeurt.
Je moet dat hechtingshormoon dus niet verwaarlozen en ik denkdat het een veel grotere rol speelt dan we denken (de meeste mensen zijn totaal onwetend hierover).
Dus wees lief en zacht voor jezelf, en zoek niet alleen emotionele steun, maar ook warme affectieve relaties met anderen op!
En vooral niet jezelf afkraken om dit gemis, wat gewoon heel normaal is en alleen maar menselijk!
Nu ik bovenstaande aan t teruglezen ben. Denk ik dat ik de situatie nog niet kan accepteren. Ik ben constant bezig met wat er was en wat er mogelijk kan gaan gebeuren. Ik weet niet wat er allemaal gaat gebeuren, maar weet wel wat er nu is. Misschien moet ik er maar gewoon even zijn. Zijn in het moment en concentreren op wat doorgaat in het leven ( werk ). Wel lastig!!!!
Dat kan ook helemaal niet! (dat je de situatie al kan accepteren).
Stel jezelf geen eisen die niet haalbaar zijn, dan kan dat niet anders dan mislukken!
En dan voel je je ook nog falen, terwijl accepteren een gewenningsproces is, waarin het in stapjes op en neer gaat, tijd nodig heeft om te kunnen berusten en die nieuwe realiteit te aanvaarden.
Enige wat je nu kunt doen is accepteren dat je in dat proces zit, en nog helemaal aan het begin!
Naast het mentale stuk moet je ook niet onderschatten dat je ook fysiek aan hem verbonden was en moet "afkicken" van de stoffen die zijn nabijheid (en de gedachte alleen al aan hem) in jou opwekten, met name oxytocine!
Dat vergeten mensen nog weleens, maar we maken dus ook fysieke hechtingsstoffen aan, waardoor die persoon als geen ander zo voelbaar gemist wordt!
Oxytocine wordt ook wel het knuffelhormoon genoemd, omdat het vrijkomt oa door fysiek contact zoals knuffelen, zoenen, seks, en bijv tussen moeders en baby's door borstvoeding en kind tegen je aan houden, knuffelen enz.
Oa daarom is het "kangeroeen verzonnen voor couveusebaby's en mogen pasgeborenen tegenwoordig (itt vroeger) in ziekenhuizen in een bedje naast de moeder liggen (vroeger op een babyzaaltje bij elkaar).
Het is een belangrijk -maar toch onderschat- hormoon, waar de een misschien gevoeliger voor is dan de ander, en vrouwen en mannen op verschillende wijzen (en mate?) aanmaken.
Anyway, dit is eigenlijk te beschouwen als een verslavende stof aan deze persoon, die daardoor zo belangrijk voelt en je zo'n gemis kan voelen. Bij contact maak je die stoffen al aan (en als je langere tijd bij elkaar bent alleen al de gedachte aan hem)!
Daarom is het denk ik zo lastig om plots helemáál geen contact te hebben als het uit raakt.
Het is echt een soort afkickproces en dat is bij vrouwen schijnbaar erger dan voor de man in kwestie.
Schijnt dat het bij mannen een piek heeft vlak vóór klaarkomen en dan wegebt.
Bij vrouwen juist anders: na de seks/klaarkomen vooral een piek (daarmee wordt verklaard dat mannen daarna zich makkelijker kunnen omdraaien en gaan slapen (oa ook door andere stoffen die mannen aanmaken daarna) en vrouwen juist die verbondenheid willen, knuffelen, liefs van hem ná de seks.
(zie ook bij daten en seks en mannen die ervoor veel laten horen en daarna weinig en dat vrouwen dan denken: zie je wel, het was alleen om de seks, maar in feite heeft hij dan zijn portie van dit soort stoffen gehad om er weer ff tegen te kunnen, terwijl vrouwen juist behoefte hebben aan juist daarna iets liefs en berichtjes (en denken dat dat "bevestiging zoeken" is).
Hier zijn nog de nodige verschillen m/v en evenzovele misverstanden over.
Een man die al snel weer (onbetekenende) seks gaat zoeken bijv op Tinder voorziet zichzelf als het ware van oxytocine op die manier.
Terwijl het voor de vrouw in kwestie (nog lange tijd?) verbonden is aan deze éne man.
Of dit ook waar is, dat alleen hij dat kan geven, valt te betwijfelen, alleen gaan veel vrouwen dat niet uitproberen omdat ze (denken dat ze?) alleen seks willen met iemand op wie ze verliefd zijn of van houden.
Fysiek zou het gemis (aan die stof) dus (tijdelijk) op te heffen zijn door seks en knuffelen met een ander.
Maar omdat vrouwen iha dat alleen met hem, die ze missen, willen, en het niet met een ander willen doen met hem in hun hoofd, wordt dat gemis misschien dus veel erger gevoeld dan voor de man/mannen?!
(hoewel ook mannen dat natuurlijk sterk fysiek kunnen voelen tov die ene vrouw en het fysiek met een ander doen dat ook niet opheft, als je jarenlang fysiek en mentaal sterk verbonden bent geweest met elkaar).
Het is ook opvallend hoe vaak je in langdurige relaties het iha de mannen zijn, die meer behoefte aan seks hebben iha dan vrouwen, en hoe vaak je dit hoort als er (kleine) kinderen zijn.
Dat is niet alleen vermoeidheid, denk ik, maar ook omdat die vrouwen al hoge dosis krijgen van het contact en knuffelen met hun kinderen en dat dus niet uit seks hoeven te halen.
De natuur heeft dat blijkbaar zo aangelegd, dat vrouwen zich sterk hechten in die zin aan hun kinderen (en daarom ook meer moeite mee hebben als ze weer gaan werken dan mannen iha?)
In sommige boeken heb ik wel gelezen dat je dat missen écht kan voelen als een soort amputatie van een deel van jezelf.
En dat kan wel (meer dan) een jaar duren, afhankelijk van hoe lang je bij elkaar was en hoe gevoelig je hiervoor bent.
Bedenk ook dat vrouwen misschien niet voor niks terughoudend zijn als het gaat om minnaars of FwB, omdat ze ergens weten dat ze dan toch "meer gevoelens" gaan krijgen, daar iig bang voor zijn (uit ervaring?) en dan tóch meer willen, ook al is het bijv niet hun type "relatiemateriaal".
Er zijn bijv op het minnaartopic die dat ondervangen door meerdere minnaars te hebben, zodat ze niet te gehecht raken aan 1 en dezelfde en "gevoelens ontwikkelen".
Waarom de ene vrouw dat makkelijker kan scheiden van elkaar (lust en liefde) weet ik niet.
Ik dacht vroeger ook altijd dat ik verliefd moest zijn om alleen met die ene lust en knuffelen enzo te willen.
Ik denk dat het een wijdverbreide aangeleerde overtuiging is, van eeuwen en eeuwen her, maar dat dus niet alleen: ergens zit er een ingebouwde angst om dus (via oxytocines?) je je verbonden te gaan voelen voor iemand die (verstandelijk) niet geschikt is als partner, maar je je wel aan hecht en daardoor tóch steeds belangrijker voor je wordt en je kunt gaan denken dat dat "verliefdheid" is.
Vergis je dus niet in de impact die dit gemis kan hebben!
Ik had bijna 2 jaar geleden een vakantiescharrel en sowieso daar op vakantie altijd een warm bad van meerdere bekenden, zoveel warme affectie ook in de vorm van elkaar elke ochtend en avond 4 zoenen te geven, omhelzingen enz, dat ik helemaal van slag raakte toen ik terug naar Nederland ging. Daarnaast 2 weken mijn -al zelfstandige, volwassen- kinderen hele dagen om me heen.
En ik was echt niet verliefd op die scharrel, no way, en toch ben ik teruggegaan in mijn eentje, voor 2 weken.
Omdat ik al lang alleen leef (met jongste kind nog thuis tot vorig jaar), was zo'n overdosis echt overdonderend.
Hele terugweg gehuild en niemand die dat snapt(e), maar ik had blijkbaar een groot gebrek aan die warme fysieke affectie (opgelopen?).
Het gekke is dat sindsdien mijn relaties hier thuis met kennissen/ vrienden zoveel warmer zijn geworden, waaronder arm om je heen, ff omhelzing als je elkaar ziet, echt opvallend!
Zo ook mijn moeder (die al meer dan 20 jaar weduwe is) is fysieker geworden in het uiten van affectie, zelfs door de telefoon (kusje!) en zo zijn er meer met wie dat dus niet alleen meer bij woorden blijft, maar ff een aai over je bol, en zelf ben ik ook aanrakeriger geworden.
Men is er ook allang achter dat bijv verzorgingstehuizen beter een huisdier (gezamenlijke hond of kat) kunnen nemen, omdat die ouderen zichtbaar opknappen van het aaien (oa in bloeddruk meetbaar, maar zich gelukkiger voelen).
En baby's die niet geknuffeld en gekoesterd worden, kunnen zelfs dood gaan.
(in het verleden ook experimenten gedaan met baby-aapjes die verlaten waren door de moeder (of die overleden was) met een knuffelpaal of "geadopteerd" werden door een aapjestante of oppasser die ze de fles gaf enz.
Dus het speelt een belangrijke rol in je geluksgevoel of je aangeraakt wordt en zelf ook doet, geknuffeld enz, maar ook op je gezondheid!
Mensen hebben aantoonbaar een betere kans op genezing bijv na een hartaanval als ze dierbaren om zich heen hebben die op bezoek komen, dan iemand die geen bezoek krijgt.
En oa zijn er niet voor niks de Ronald Mac Donald huizen, zodat ouders in de buurt van hun kinderen kunnen zijn!
Dat is echt niet alleen een mentale kwestie (zoals veel mensen denken), maar dus ook een fysieke!
Tot je misschien ooit weer verliefd wordt op iemand, zou je het dan zonder intimiteit enzo moeten stellen en dat is geen fijn vooruitzicht voor vrouwen die nog maar net, of middenin dat proces van "afkicken" zijn van die ene vorige ex.
Eigenlijk een soort omgekeerde "gekte" als verliefde fase, als je ook niet goed functioneert met roze bril op, en een explosie aan hormonen en stoffen die je aanmaakt (mijmerend en denkend en verlangend) is dit weer net zoiets!
En kan net zo heftig zijn, maar dan uit gemis, net als iemand die gestopt is met roken: mentaal helemaal klaar mee zijn, maar dan het ontwenningsproces aan fysieke stoffen, die keihard roepen om die stof (en mensen die dat niet kennen niet begrijpen, dat het niet alleen tussen de oren zit).
Wetenschappelijk is aangetoond dat nieuwe herstenstructuren (hersenroutes) worden aangelegd in ongeveer 10.000 uur ofwel ongeveer 3 maanden (consequente herhaling).
Op die manier kost het dus ongeveer 3 maanden van oefening of volharding om een nieuwe vaardigheid of patroon/ gewoonte aan te leren voordat het "eigengemaakt" is (vertrouwd voelt, als normaal aanvoelt, laat staan de voorkeursstrategie wordt), dus je zou iig de eerste 3 maanden niet moeten verwachten dat dit al geaccepteerd (ofwel normaal/ vertrouwd) voelt!
Dat is dus het wennen, of eerder ontwennen aan iets of iemand.
Als je sterke gevoelens (en een fysieke relatie ook nog) hebt gekend (en nog voelt) voor iemand, is het dus een factor die je niet moet onderschatten en niet van jezelf verwachten wat niet haalbaar is.
Accepteer dat het afkicken en wennen is aan de nieuwe situatie, en afleren van alles wat je samen deed en nu alleen moet doen of andere (fijne) dingen moet gaan verzinnen daarvoor in de plaats.
Volgens mij kun je jezelf op div manieren voorzien van oxytocine, oa door sport/beweging (en ook fysiek "lief voor jezelf zijn" oa door zelfbevrediging?!) maar dus ook door (hopelijk) warme empathische mensen om je heen, die letterlijk die arm om je heen geven.
En zo heb je als je kinderen hebt, zoals Amy en ik afgelopen herfst, ook fysiek gemis als je kinderen uit huis gaan en je ze minder vaak ziet, ook al houd je telefonisch contact of appen, dat heft dat niet helemaal op en is ook (ont)wennen!
En na zo'n gezellig weekje vakantie met dochter en haar vriend enzo, is het alleenzijn weer net ff lastiger dan voor de vakantie, oa omdat zij fysiek zijn (niet alleen met elkaar heel knuffelig, maar ook niet scheutig met omhelzingen enzo met anderen en dus ook met mij).
Ook (huis)dieren hebben helpt mee (mijn rode kater is echt een superknuffellige kater) en wellicht daarom dat ik zoveel vesten en truien van zachte, harige stoffen heb, hahaha.
(en die knuffeljas trekt allerlei mensen aan om aan te raken, echt ook veel mannen, haha, er is er zelfs 1 (kennis) die dol op die jas is en dan zelf wil aantrekken, als een soort fetish. Ik plaag hem altijd, zo van "lekker dan, mijn jas knuffelen zonder mij erin").
Dus wat je zelf kunt doen is lief en zacht zijn voor jezelf, gaan wandelen/ fietsen/ sporten, warm bad nemen als je die hebt, en de warme affectie zoeken in je contact met anderen.
Ik ga nu en dan naar een masseur voor mijn rug en ik denk dat ook dat soort dingen helpt, zo ook sauna, verwarmde zwembaden, de zon op je huid voelen, enz.
Misschien ben ik daarom wel zo "verslaafd" aan mijn hutje (daar is dat alles te vinden iig).
: gat in de markt: knuffeltherapie aanbieden!
In zekere zin bestaat zoiets al in de vorm van haptonomie waarbij de therapeut je ook aanraakt.
Juist mensen die daar moeite mee hebben (en alleen van een geliefde verdragen) zouden daar baat bij hebben, want (zie ook topic "Emotioneel verwaarloosd" juist die barriere maakt alles moeizamer, als je dat niet krijgt of afweert van anderen, terwijl dat zo belangrijk kan bijdragen aan herstel en je fijn in je vel voelen!
Ook kan het een rol spelen bij "verliefdheid" op je therapeut, wat "overdracht" heet, en oa komt door vertrouwelijkheid, iemand die empathisch is, je begrijpt als geen ander en een zekere hechting bij komt (terugkerende sessies en intensief contact) en verlangen naar nóg closer willen zijn (als die persoon ook nog eens warme aandacht geeft, de emotionele support die vrouwen vaak in een partner zoeken, die mentale arm om zich heen zich vertaalt naar die arm echt om je heen willen?)
Ik ken best wat mensen die niet bepaald aanrakerig zijn (als stel niet en ook niet naar familie en vrienden) en dat zijn ook meteen precies diegenen die nooit naar de sauna willen, die bloot "vies" vinden, en eigenlijk ook soort van "verhard" zijn door het leven, en (ook verbaal) naar elkaar toe.
En vele topics hier op het forum stellen waar geen zin meer is in seks, het vaak nog een tijd redden op andere fysieke affectie, wel knuffelig zijn en zoenen, dan stellen waar ook dat niet of nauwelijks meer gebeurt.
Je moet dat hechtingshormoon dus niet verwaarlozen en ik denkdat het een veel grotere rol speelt dan we denken (de meeste mensen zijn totaal onwetend hierover).
Dus wees lief en zacht voor jezelf, en zoek niet alleen emotionele steun, maar ook warme affectieve relaties met anderen op!
En vooral niet jezelf afkraken om dit gemis, wat gewoon heel normaal is en alleen maar menselijk!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 17 april 2016 om 14:36
Nicci, dat geldt natuurlijk ook voor jou, he.
Je raakt toch verstrengeld met elkaar, niet alleen mentale kwestie dus, maar ook fysiek.
In de winter ga ik elke dag in bad.
Misschien niet zo goed voor de huid, maar kan weldadige warmte zijn, letterlijk en figuurlijk iets voor je doen, net als in het zonnetje zitten, enz.
De huid is ons grootste orgaan, oa om te kunnen voelen, momenteel zijn allerlei zachte stoffen in de mode, ik heb veel jurkjes, tunieken, vestjes en broeken van suedine gekocht afgelopen winter, zit als een 2e huid (en maakt toch niet dik op eoa manier, ook gunstig haha) en veel voorkeur voor stretchy stoffen.
En op vakantie een zacht knuffelvest gekocht, soort grover gebreid van synthetische materialen, die superzacht zijn.
Helaas valt het uit waar je bij staat, lijkt net wol, overal pluizen en "donsjes" achterlatend!
Hele (zwarte) autobekleding zat er vol mee!
Heb ik het gewassen in de wasmachine en uit ellende zelfs in de droger gedroogd.
Nu lijkt het minder (en misschien ietwat gekrompen), maar durf het niet aan te trekken ergens heen.
Maandag op boottocht zat ik even (met andere kleren) op die autostoel voor ritje van 5 minuten, zat ik al helemaal onder de pluizen, werd de grap gemaakt dat ik die ochtend genomen was door een haan, haha.
(intussen heb ik de auto weer min of meer kunnen fatsoeneren mbv een pluizenroller).
Nu ga ik dat vest nog een nachtje in de vriezer leggen en hoop dat het daarmee voorbij is.
Misschien zijn de mensen om me heen wel knuffeliger geworden doordát ik die zachte materialen draag?
Het nodigt misschien daartoe uit?
Dus dames: vachtachtige dekentjes en kussens kopen, knuffelkleren, zachte fleece en dergelijke?!
(heb ook van die platte balletschoentjes gekocht op vakantie, met vacht (harig) en een dierenprintje, ik vind dat onweerstaanbaar, haha, kon het niet laten ).
Ook koeien- en schapenvachten vind ik mooi, ook tassen en dergelijke daarvan.
(volgens mij verkocht die lekkere man op die hippiemarkt dat soort dingen, al weet ik dat niet meer zeker omdat ik alleen oog voor hemzelf had en hij al min of meer ingepakt was toen ik mijn rondje gemaakt had).
Ik val op mannen die een heel fysieke uitstraling hebben, ik kan dat nooit uitleggen aan mijn vrienden, ook niet dat dat niets met verliefdheid te maken heeft, maar qua lust (en wellicht omdat ik zelf niet zo fysiek ben aangelegd/ ontwikkeld, dus daartegenover iemand die lijfelijk alvast die indruk uitstraalt van fysieke kracht?)
Zo vaak wijzen bekenden op iemand die ze wel geschikt vinden voor mij (qua humor, intelligentie, levenswijze, sympathiek iemand enz vinden passen) en zijn er best leuke mannen bij, waar ik me dan (fysiek) toch niet toe aangetrokken voel.
Heeft niks met kieskeurigheid te maken, wel met krachtige uitstraling (persoonlijkheid en lijf) wil het spontane aantrekking opleveren (en anders is een hoop afhankelijk van de houding, manier van doen).
Maar is misschien niet geheel toevallig dus?!
Hmm, eens nadenken hoe ik dat voor mezelf in mijn voordeel kan gebruiken, dit inzicht
Je raakt toch verstrengeld met elkaar, niet alleen mentale kwestie dus, maar ook fysiek.
In de winter ga ik elke dag in bad.
Misschien niet zo goed voor de huid, maar kan weldadige warmte zijn, letterlijk en figuurlijk iets voor je doen, net als in het zonnetje zitten, enz.
De huid is ons grootste orgaan, oa om te kunnen voelen, momenteel zijn allerlei zachte stoffen in de mode, ik heb veel jurkjes, tunieken, vestjes en broeken van suedine gekocht afgelopen winter, zit als een 2e huid (en maakt toch niet dik op eoa manier, ook gunstig haha) en veel voorkeur voor stretchy stoffen.
En op vakantie een zacht knuffelvest gekocht, soort grover gebreid van synthetische materialen, die superzacht zijn.
Helaas valt het uit waar je bij staat, lijkt net wol, overal pluizen en "donsjes" achterlatend!
Hele (zwarte) autobekleding zat er vol mee!
Heb ik het gewassen in de wasmachine en uit ellende zelfs in de droger gedroogd.
Nu lijkt het minder (en misschien ietwat gekrompen), maar durf het niet aan te trekken ergens heen.
Maandag op boottocht zat ik even (met andere kleren) op die autostoel voor ritje van 5 minuten, zat ik al helemaal onder de pluizen, werd de grap gemaakt dat ik die ochtend genomen was door een haan, haha.
(intussen heb ik de auto weer min of meer kunnen fatsoeneren mbv een pluizenroller).
Nu ga ik dat vest nog een nachtje in de vriezer leggen en hoop dat het daarmee voorbij is.
Misschien zijn de mensen om me heen wel knuffeliger geworden doordát ik die zachte materialen draag?
Het nodigt misschien daartoe uit?
Dus dames: vachtachtige dekentjes en kussens kopen, knuffelkleren, zachte fleece en dergelijke?!
(heb ook van die platte balletschoentjes gekocht op vakantie, met vacht (harig) en een dierenprintje, ik vind dat onweerstaanbaar, haha, kon het niet laten ).
Ook koeien- en schapenvachten vind ik mooi, ook tassen en dergelijke daarvan.
(volgens mij verkocht die lekkere man op die hippiemarkt dat soort dingen, al weet ik dat niet meer zeker omdat ik alleen oog voor hemzelf had en hij al min of meer ingepakt was toen ik mijn rondje gemaakt had).
Ik val op mannen die een heel fysieke uitstraling hebben, ik kan dat nooit uitleggen aan mijn vrienden, ook niet dat dat niets met verliefdheid te maken heeft, maar qua lust (en wellicht omdat ik zelf niet zo fysiek ben aangelegd/ ontwikkeld, dus daartegenover iemand die lijfelijk alvast die indruk uitstraalt van fysieke kracht?)
Zo vaak wijzen bekenden op iemand die ze wel geschikt vinden voor mij (qua humor, intelligentie, levenswijze, sympathiek iemand enz vinden passen) en zijn er best leuke mannen bij, waar ik me dan (fysiek) toch niet toe aangetrokken voel.
Heeft niks met kieskeurigheid te maken, wel met krachtige uitstraling (persoonlijkheid en lijf) wil het spontane aantrekking opleveren (en anders is een hoop afhankelijk van de houding, manier van doen).
Maar is misschien niet geheel toevallig dus?!
Hmm, eens nadenken hoe ik dat voor mezelf in mijn voordeel kan gebruiken, dit inzicht
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 17 april 2016 om 17:59
Hoi,
Suzy65 dank voor je reactie. Je hebt gelijk. Ik zal er extra aandacht aan geven. Ik vind het nu vooral fijn om in een lekker warm bed te liggen, met mijn huisdier te knuffelen en te genieten van mijn kleine neefje. Ik heb een super hechte band met mijn moeder en zij geeft mij ook genoeg knuffels.
Ik heb het wel zwaar gehad vandaag zeg..... Precies 1 jaar geleden hadden we de eerste date.
Ook kwam ik vandaag de broer van mijn ex tegen tijdens het wandelen......even mee gepraat......het gaat niet zo goed met ex, maar t is nu wel definitief. En verder gaf mijn zus aan dat ik het boek moet sluiten, en dat ik miss terug moet kijken waarom de voorgaande relaties niet werkten. Zij denkt verschil in opleidingsniveau. Ik kom van de Havo, hbo niet afgemaakt en nu werkzaam op mbo niveau. Exen waren universitair geschoold. Er zit een kern van waarheid in. Maar toch voel ik me hier nu rot bij. Deze exen wisten dat toch ook gedurende de relatie. Nu voelt het net dat ik verkeerde keuzes heb gemaakt, en zo vele kansen op geluk in de liefde heb weggegooid.
Suzy65 dank voor je reactie. Je hebt gelijk. Ik zal er extra aandacht aan geven. Ik vind het nu vooral fijn om in een lekker warm bed te liggen, met mijn huisdier te knuffelen en te genieten van mijn kleine neefje. Ik heb een super hechte band met mijn moeder en zij geeft mij ook genoeg knuffels.
Ik heb het wel zwaar gehad vandaag zeg..... Precies 1 jaar geleden hadden we de eerste date.
Ook kwam ik vandaag de broer van mijn ex tegen tijdens het wandelen......even mee gepraat......het gaat niet zo goed met ex, maar t is nu wel definitief. En verder gaf mijn zus aan dat ik het boek moet sluiten, en dat ik miss terug moet kijken waarom de voorgaande relaties niet werkten. Zij denkt verschil in opleidingsniveau. Ik kom van de Havo, hbo niet afgemaakt en nu werkzaam op mbo niveau. Exen waren universitair geschoold. Er zit een kern van waarheid in. Maar toch voel ik me hier nu rot bij. Deze exen wisten dat toch ook gedurende de relatie. Nu voelt het net dat ik verkeerde keuzes heb gemaakt, en zo vele kansen op geluk in de liefde heb weggegooid.
zondag 17 april 2016 om 23:19
Zo bewust "kies" je mensen volgens mij niet uit, dus of dat nu aan opleidingsniveau ligt, ik weet het niet, hoor.
Een bepaald niveau van intelligentie delen à la, maar zoek je ze daarop uit en besluit je dan of je wel of niet verliefd wordt of zo?
Laat je nu niet gek maken, misschien ontdek je nog eens een bepaald (gevoels)patroon in de mannen met wie je een relatie gehad hebt, maar daar hoef je nu niet je nek over te breken.
Dealen met dat het over en uit is is op dit moment wel even genoeg, lijkt mij.
Voel je je ook minderwaardig omdat jij mbo-niveau werk doet?
Of stel je je dan zo op in de relatie, hem bewonderend of zo?
Ik ben ook universitair geschoold (en afgemaakt) en heb ook een paar jaar horecawerk gedaan, naar alle tevredenheid overigens.
Een mens is meer dan zijn/haar intelligentie, he, je hebt nog andere aspecten en als je die wel kwijt kunt of ontwikkelt, is daar toch ook niks mis mee?
Misschien heb jij de brains die passen bij een universitair geschoold iemand, dat zegt nog niks over zijn emotionele en sociale intelligentie, dus daar ben jij dan misschien wel/ zelfs beter in?!
Het gaat niet alleen maar om jouw "economische waarde", ook andere skills zijn belangrijk of je bij elkaar past.
In relaties zorgt bindingsangst tov iemand met verlatingsangst voor de nodige nare dynamiek, dat is niemands schuld, dat is wel een vervelende wisselwerking.
Dan kun je hooguit aan je eigen deel iets gaan doen, dat wegnemen voor de toekomst, voor een volgende partner maar vooral voor jezelf, dat je dat niet inbrengt in zo'n dynamiek/ wisselwerking (of dat nu met hem is of een volgende geliefde).
Alleen al voor jezelf fijn als dat niet langer jou in de weg zit iig!
Een bepaald niveau van intelligentie delen à la, maar zoek je ze daarop uit en besluit je dan of je wel of niet verliefd wordt of zo?
Laat je nu niet gek maken, misschien ontdek je nog eens een bepaald (gevoels)patroon in de mannen met wie je een relatie gehad hebt, maar daar hoef je nu niet je nek over te breken.
Dealen met dat het over en uit is is op dit moment wel even genoeg, lijkt mij.
Voel je je ook minderwaardig omdat jij mbo-niveau werk doet?
Of stel je je dan zo op in de relatie, hem bewonderend of zo?
Ik ben ook universitair geschoold (en afgemaakt) en heb ook een paar jaar horecawerk gedaan, naar alle tevredenheid overigens.
Een mens is meer dan zijn/haar intelligentie, he, je hebt nog andere aspecten en als je die wel kwijt kunt of ontwikkelt, is daar toch ook niks mis mee?
Misschien heb jij de brains die passen bij een universitair geschoold iemand, dat zegt nog niks over zijn emotionele en sociale intelligentie, dus daar ben jij dan misschien wel/ zelfs beter in?!
Het gaat niet alleen maar om jouw "economische waarde", ook andere skills zijn belangrijk of je bij elkaar past.
In relaties zorgt bindingsangst tov iemand met verlatingsangst voor de nodige nare dynamiek, dat is niemands schuld, dat is wel een vervelende wisselwerking.
Dan kun je hooguit aan je eigen deel iets gaan doen, dat wegnemen voor de toekomst, voor een volgende partner maar vooral voor jezelf, dat je dat niet inbrengt in zo'n dynamiek/ wisselwerking (of dat nu met hem is of een volgende geliefde).
Alleen al voor jezelf fijn als dat niet langer jou in de weg zit iig!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 17 april 2016 om 23:33
Lastig, buurvrouw stond aan de deur, wou praten over de hond, die blijkt toch veel te blaffen als ik er niet ben (ook verlatingsangst).
Ze beweert dus ook als er opvang is (zoals op vakantie) maar ik heb de oppas daar niet over gehoord.
Weet nog niet goed hoe ik dat moet opvangen, ik kan niet alleen maar thuis zijn, ik werk al goddank vanuit huis, (dus hond is ook gewend dat ik veel thuis ben) en als oppas niet eens helpt, wat moet je dan?!
Ik denk er toch over die benedenverdieping te verhuren, dan maar zacht prijsje of zo mits ook wat zorg/aandacht voor de hond erin begrepen wordt?
Kijk, een onbekende snap ik dat de hond dat niet boeit als die wil dat ík er ben.
Maar zo iemand (die hier woont) wordt wél vertrouwd (zoals zoon toen hij nog thuiswoonde, en nooit een probleem was als ik weg was?) dus het is te proberen.
Vanavond hapje gegeten met dochter en vriend, hond meegenomen (dat is daar geen probleem), hele belevenis (hond heeft staar en ziet dus al niet goed en gehoor gaat ook hard achteruit), stukje in de auto is al stressy, terug gelopen, dus dat is ook nog een optie (in de zomer iig): meenemen waar mogelijk.
Nou ja, ik broed nog ff verder op mogelijkheden en oplossingen.
Overdag is het probleem meestal niet, maar met name de avonden (bijv als ik bij mijn moeder ben en hapje blijf eten daar), zo ook op de camping. Dan komt blijkbaar de eenzaamheid om de hoek, ook al laat ik lampen en muziek aan.
Zoon beweert dat ik dat juist niét moet doen en dat ze dan gaat slapen, maar ik weet niet of het verschil maakt.
Komende tijd maar wat experimenteren, hond laten wennen aan auto en andere omgevingen, is ook teveel in vaste patronen, ik dacht altijd dat dat prettig was en lekker thuis en vertrouwd beter zou zijn (dan meenemen).
En het kan gewoon ook niet overal, zoals winkelen of uit eten, hond mag niet overal mee, ook al is het een mini.
In elk geval een lekker avondje gehad met dochter en haar vriend.
Als ik eerder wist dat ze idd zouden komen, had ik wel zelf gekookt, dat vind ik altijd leuk om te doen.
Nu ff lekker buiten gezeten en alle tijd om te kletsen, terwijl er maar beperkte tijd was, dus prima zo.
Ze beweert dus ook als er opvang is (zoals op vakantie) maar ik heb de oppas daar niet over gehoord.
Weet nog niet goed hoe ik dat moet opvangen, ik kan niet alleen maar thuis zijn, ik werk al goddank vanuit huis, (dus hond is ook gewend dat ik veel thuis ben) en als oppas niet eens helpt, wat moet je dan?!
Ik denk er toch over die benedenverdieping te verhuren, dan maar zacht prijsje of zo mits ook wat zorg/aandacht voor de hond erin begrepen wordt?
Kijk, een onbekende snap ik dat de hond dat niet boeit als die wil dat ík er ben.
Maar zo iemand (die hier woont) wordt wél vertrouwd (zoals zoon toen hij nog thuiswoonde, en nooit een probleem was als ik weg was?) dus het is te proberen.
Vanavond hapje gegeten met dochter en vriend, hond meegenomen (dat is daar geen probleem), hele belevenis (hond heeft staar en ziet dus al niet goed en gehoor gaat ook hard achteruit), stukje in de auto is al stressy, terug gelopen, dus dat is ook nog een optie (in de zomer iig): meenemen waar mogelijk.
Nou ja, ik broed nog ff verder op mogelijkheden en oplossingen.
Overdag is het probleem meestal niet, maar met name de avonden (bijv als ik bij mijn moeder ben en hapje blijf eten daar), zo ook op de camping. Dan komt blijkbaar de eenzaamheid om de hoek, ook al laat ik lampen en muziek aan.
Zoon beweert dat ik dat juist niét moet doen en dat ze dan gaat slapen, maar ik weet niet of het verschil maakt.
Komende tijd maar wat experimenteren, hond laten wennen aan auto en andere omgevingen, is ook teveel in vaste patronen, ik dacht altijd dat dat prettig was en lekker thuis en vertrouwd beter zou zijn (dan meenemen).
En het kan gewoon ook niet overal, zoals winkelen of uit eten, hond mag niet overal mee, ook al is het een mini.
In elk geval een lekker avondje gehad met dochter en haar vriend.
Als ik eerder wist dat ze idd zouden komen, had ik wel zelf gekookt, dat vind ik altijd leuk om te doen.
Nu ff lekker buiten gezeten en alle tijd om te kletsen, terwijl er maar beperkte tijd was, dus prima zo.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 17 april 2016 om 23:57
Goede nieuws: zonne-allergie is eindelijk weggetrokken, dus komende week mag ik weer de zon in!
Schijnt lekker weer te worden na woensdag.
Ik was van de ene op de andere dag zwaar aan het snotteren en snuiten overigens, ik ben allergisch voor berkenpollen.
Dat is altijd rond april-mei (goddank niet voor grassen de hele zomer!!).
Had vd week erge last, allergiepillen hielpen wel wat.
ik merk ook meteen het verschil met de buien die gevallen zijn (las later op weeronline dat er een explosie aan berkenpollen de lucht in gegaan was begin vd week en door de regen goed nieuws voor de allergischen daarvoor, had het zelf al gemerkt).
Nu dus ff weinig tot geen last, en dat waardeer je nog extra als je dat eerder wél had!
Als buitenmens als de knoppen weer aan de bomen en struiken komen is het een idioot idee om dan ramen en deuren dicht te gaan houden en binnen te gaan zitten, dat doe ik echt niet!!
Veel te blij met de lente, het zonnetje, de blauwe (en wolken-)luchten.
Dat niezen neem ik er wel bij
Schijnt lekker weer te worden na woensdag.
Ik was van de ene op de andere dag zwaar aan het snotteren en snuiten overigens, ik ben allergisch voor berkenpollen.
Dat is altijd rond april-mei (goddank niet voor grassen de hele zomer!!).
Had vd week erge last, allergiepillen hielpen wel wat.
ik merk ook meteen het verschil met de buien die gevallen zijn (las later op weeronline dat er een explosie aan berkenpollen de lucht in gegaan was begin vd week en door de regen goed nieuws voor de allergischen daarvoor, had het zelf al gemerkt).
Nu dus ff weinig tot geen last, en dat waardeer je nog extra als je dat eerder wél had!
Als buitenmens als de knoppen weer aan de bomen en struiken komen is het een idioot idee om dan ramen en deuren dicht te gaan houden en binnen te gaan zitten, dat doe ik echt niet!!
Veel te blij met de lente, het zonnetje, de blauwe (en wolken-)luchten.
Dat niezen neem ik er wel bij
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 18 april 2016 om 09:56
Mooi stuk suzy over oxytocine, kan me er wel in vinden, verklaart echt wel waarom het soms zo moeilijk kan zijn iemand los te laten (en waarom mij dat bij laatste ex bijv wel een stuk gemakkelijker lukte; denk dat dit hormoon ook wel geblokkeerd kan worden -bewust of onbewust- als het zich nergens aan kan hechten blijkbaar bij een persoon)
Wat hebben jullie het toch moeilijk met net verbroken relaties en loslaten. Ik word er soms
Een beetje verdrietig van als ik het allemaal
Lees. En ben tegelijk dan opgelucht dat ik dat al een tijdlang heb verwerkt en nu een overwegend stabiel geluksniveau heb gevonden in m'n leven met me, myself and I (en met vrienden en familie en mijn huisdier uiteraard)
Maakt me soms een beetje bezorgd hoe het zal gaan als ik weer een relatie heb; kan ik hetgeen ik afgelopen jaren (oa hier) heb geleerd, blijvend toepassen? Gaat het me lukken in een langdurige relatie te komen en mezelf daarbij niet kwijt te raken?
Ik gok van wel hoor, leef bewust en voel bewust en heb ook vriendinnen die me daaraan herinneren mocht ik het even dreigen uit het oog te verliezen. Alleen het blijft dus een gok.
Momenteel aan het daten met een ontzettend leuke man en het totaalplaatje lijkt te kloppen: voel me heerlijk en mezelf bij hem, aantrekkingskracht (zowel emotioneel als fysiek) is aanwezig en voelt goed, hij is single en lijkt zijn eigen (emotionele) rommel ook te hebben opgeruimd. Dus staat niets in de weg om iets moois op te bloeien.
Ben heel benieuwd hoe dat dus verder gaat. Komend weekend zie ik hem weer. (4e keer dan)
Wat me vooral heel blij stemt in dat contact is dat ik moeiteloos dicht bij mezelf kan blijven als ik bij hem ben. Merk bijv dat ik compleet mezelf ben & mag zijn, maar ook dat ik in close contact ben met m'n gevoel (het besef 'ik voel nu dit/dat' komt als vanzelf naar boven en maakt me blij) en ik gewoon helemaal happy ben na elke date met hem.
Misschien juist omdat ik er compleet zonder verwachtingen in ging (amper een woord gewisseld op de chat vooraf) en al meteen merkte 'hè met hem is er echt een leuke / gezellige klik' toen bleek er ook nog eens wederzijdse aantrekkingskracht en het gezellige / relaxte is gebleven in dat contact.
Ben blij met de lente!
En ja suzy, zelfs van mij mag de zon lekker flink gaan schijnen, ik ben wel wat gewend inmiddels kom maar op!!! Haha.
Wat hebben jullie het toch moeilijk met net verbroken relaties en loslaten. Ik word er soms
Een beetje verdrietig van als ik het allemaal
Lees. En ben tegelijk dan opgelucht dat ik dat al een tijdlang heb verwerkt en nu een overwegend stabiel geluksniveau heb gevonden in m'n leven met me, myself and I (en met vrienden en familie en mijn huisdier uiteraard)
Maakt me soms een beetje bezorgd hoe het zal gaan als ik weer een relatie heb; kan ik hetgeen ik afgelopen jaren (oa hier) heb geleerd, blijvend toepassen? Gaat het me lukken in een langdurige relatie te komen en mezelf daarbij niet kwijt te raken?
Ik gok van wel hoor, leef bewust en voel bewust en heb ook vriendinnen die me daaraan herinneren mocht ik het even dreigen uit het oog te verliezen. Alleen het blijft dus een gok.
Momenteel aan het daten met een ontzettend leuke man en het totaalplaatje lijkt te kloppen: voel me heerlijk en mezelf bij hem, aantrekkingskracht (zowel emotioneel als fysiek) is aanwezig en voelt goed, hij is single en lijkt zijn eigen (emotionele) rommel ook te hebben opgeruimd. Dus staat niets in de weg om iets moois op te bloeien.
Ben heel benieuwd hoe dat dus verder gaat. Komend weekend zie ik hem weer. (4e keer dan)
Wat me vooral heel blij stemt in dat contact is dat ik moeiteloos dicht bij mezelf kan blijven als ik bij hem ben. Merk bijv dat ik compleet mezelf ben & mag zijn, maar ook dat ik in close contact ben met m'n gevoel (het besef 'ik voel nu dit/dat' komt als vanzelf naar boven en maakt me blij) en ik gewoon helemaal happy ben na elke date met hem.
Misschien juist omdat ik er compleet zonder verwachtingen in ging (amper een woord gewisseld op de chat vooraf) en al meteen merkte 'hè met hem is er echt een leuke / gezellige klik' toen bleek er ook nog eens wederzijdse aantrekkingskracht en het gezellige / relaxte is gebleven in dat contact.
Ben blij met de lente!
En ja suzy, zelfs van mij mag de zon lekker flink gaan schijnen, ik ben wel wat gewend inmiddels kom maar op!!! Haha.
maandag 18 april 2016 om 10:07
Stormkraft: wat fijn dat het goed met je gaat. Ik voel me helaas extra alleen omdat ik weinig vriendinnen heb. Ik ben 34 jaar en heb drie goede vriendinnen, die het ook druk hebben allemaal, en ze wonen ook ver bij mij uit de buurt. Verder heb ik een goede band met mijn moeder en schoonzusje. Ik mis hechte vriendschappen. Iedereen lijkt zo op zichzelf....hoe zit dat bij jullie? Hebben jullie tips?
maandag 18 april 2016 om 10:30
Storm, jeetje, wat een fijn bericht op deze stralende dag!
Geweldig dat het zo klikt, terwijl je kunt zijn zoals je bent en je je niet mooier hoeft voor te doen oid om hem voor je te winnen.
En natuurlijk zul je eea blijvend kunnen toepassen zonder jezelf te verliezen!!
Waar je je eenmaal bewust van bent kun je niet meer wegdenken of terugstoppen.
Het is je zo gegund, ik hoop echt dat dit een blijvertje blijkt te zijn!
Je klinkt ook rustig en zeker, niet verblind door een al te roze bril oid, heerlijk voor je!
En ja, het bestaat nog, dat het gewoon goed gaat, ga daar maar vanuit!
Geweldig dat het zo klikt, terwijl je kunt zijn zoals je bent en je je niet mooier hoeft voor te doen oid om hem voor je te winnen.
En natuurlijk zul je eea blijvend kunnen toepassen zonder jezelf te verliezen!!
Waar je je eenmaal bewust van bent kun je niet meer wegdenken of terugstoppen.
Het is je zo gegund, ik hoop echt dat dit een blijvertje blijkt te zijn!
Je klinkt ook rustig en zeker, niet verblind door een al te roze bril oid, heerlijk voor je!
En ja, het bestaat nog, dat het gewoon goed gaat, ga daar maar vanuit!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 18 april 2016 om 10:36
Hoi zen, mijn beste vriendinnen wonen ook aan de andere kant V/h land, gelukkig is er whatsapp, Skype, FaceTime, gewone telefoon om toch het idee te hebben dat ze dichtbij zijn en gewoon lekker op de hoogte te blijven van elkaars wel en wee.
Paar andere vriendinnen / goede kennissen met wie ik Minder frequent contact heb maar eens ga lunchen / eten etc sommige dichtbij sommige ook weer >100 km ver weg (oa door verhuizingen en ben zelf ook verder weg verhuisd) . Dus ja beetje plannen, beetje treinen en genoegen nemen met dat ze niet om de hoek wonen...
Met familie (eigen gezin) heb ik goed contact, wonen ook redelijk dichtbij, maar bijv nichten en neven een stuk minder, die zijn ook vooral met zichzelf (en elkaar?) bezig.
Verder heb ik nu en dan contact met de buren, elkaar eens helpen of een kop koffie drinken samen (ijsjes eten en samen in de tuin werken in de zomer) en heb natuurlijk het forum.
Veel mensen hebben het gewoon ook druk met zichzelf / eigen gezin, maar je zou ens kunnen kijken of er een lees / kook/ hardloop/ wandel clubje bij je in de buurt is waar je kunt aansluiten, of hier een contact oproepje plaatsen als je behoefte hebt aan meer / dichterbij mensen in je leven. Of misschien iets van vrijwilligerswerk gaan doen ?
Het is vooral belangrijk dat je jezelf en je behoeftes goed kent, en vanuit daar oprechte contacten kunt opdoen die bij jou als persoon passen. Hoe je dat dan verder invult is heel persoonlijk.
Dat het in je dertiger jaren mogelijk is om nieuwe vriendinnen te maken is me wel duidelijk geworden; heb in het afgelopen jaar wel 5 leuke nieuwe vrouwen in mijn leven gekregen waarvan 2 van dit forum , een buurvrouw, iemand die ik zakelijk heb leren kennen en iemand die ik op reis heb leren kennen. Denk dat het initiatief (van wie komt het 1e contact / uitnodiging tot samen iets ondernemen) zo'n beetje 50/50 was. Zie / spreek ze niet allemaal even vaak maar elk op hun eigen manier voegt iets fijns toe aan m'n leven.
Denk dat het alles te maken heeft met onbevangenheid icm jezelf goed kennen: voelt het goed? Neem initiatief!
Neemt een ander initiatief naar jou, sta ervoor open en blijf dicht bij jezelf om te bepalen of die persoon evt bij jou past als mens.
Als je zelf een prettige, oprechte uitstraling hebt dan helpt dat heel veel, heb ik gemerkt.
Klagen mag best eens een keertje, maar deel ook vooral fijne dingen / vertel wat je blij heeft gemaakt die dag als je bijv elkaar spreekt. Vooral (en misschien juist?) bij mensen met wie je je vertrouwd genoeg voelt om je sores te delen is dat erg belangrijk imo. Heb bijv ook afscheid moeten nemen van enkele in het verleden erg gewaardeerde contacten omdat ik meer en meer merkte dat ze niet konden / wilden delen qua vreugde maar het contact alleen maar bij het negatieve / de problemen hielden als ze me zagen / spraken. Op een gegeven moment merkte ik dat ik er dan tegenop zag / instant me minder prettig voelde als diegenen contact opnamen en daar met pijn in m'n hart conclusies uit getrokken.
Hoop dat je (en misschien anderen) er iets aan hebt dit hele verhaal.
Paar andere vriendinnen / goede kennissen met wie ik Minder frequent contact heb maar eens ga lunchen / eten etc sommige dichtbij sommige ook weer >100 km ver weg (oa door verhuizingen en ben zelf ook verder weg verhuisd) . Dus ja beetje plannen, beetje treinen en genoegen nemen met dat ze niet om de hoek wonen...
Met familie (eigen gezin) heb ik goed contact, wonen ook redelijk dichtbij, maar bijv nichten en neven een stuk minder, die zijn ook vooral met zichzelf (en elkaar?) bezig.
Verder heb ik nu en dan contact met de buren, elkaar eens helpen of een kop koffie drinken samen (ijsjes eten en samen in de tuin werken in de zomer) en heb natuurlijk het forum.
Veel mensen hebben het gewoon ook druk met zichzelf / eigen gezin, maar je zou ens kunnen kijken of er een lees / kook/ hardloop/ wandel clubje bij je in de buurt is waar je kunt aansluiten, of hier een contact oproepje plaatsen als je behoefte hebt aan meer / dichterbij mensen in je leven. Of misschien iets van vrijwilligerswerk gaan doen ?
Het is vooral belangrijk dat je jezelf en je behoeftes goed kent, en vanuit daar oprechte contacten kunt opdoen die bij jou als persoon passen. Hoe je dat dan verder invult is heel persoonlijk.
Dat het in je dertiger jaren mogelijk is om nieuwe vriendinnen te maken is me wel duidelijk geworden; heb in het afgelopen jaar wel 5 leuke nieuwe vrouwen in mijn leven gekregen waarvan 2 van dit forum , een buurvrouw, iemand die ik zakelijk heb leren kennen en iemand die ik op reis heb leren kennen. Denk dat het initiatief (van wie komt het 1e contact / uitnodiging tot samen iets ondernemen) zo'n beetje 50/50 was. Zie / spreek ze niet allemaal even vaak maar elk op hun eigen manier voegt iets fijns toe aan m'n leven.
Denk dat het alles te maken heeft met onbevangenheid icm jezelf goed kennen: voelt het goed? Neem initiatief!
Neemt een ander initiatief naar jou, sta ervoor open en blijf dicht bij jezelf om te bepalen of die persoon evt bij jou past als mens.
Als je zelf een prettige, oprechte uitstraling hebt dan helpt dat heel veel, heb ik gemerkt.
Klagen mag best eens een keertje, maar deel ook vooral fijne dingen / vertel wat je blij heeft gemaakt die dag als je bijv elkaar spreekt. Vooral (en misschien juist?) bij mensen met wie je je vertrouwd genoeg voelt om je sores te delen is dat erg belangrijk imo. Heb bijv ook afscheid moeten nemen van enkele in het verleden erg gewaardeerde contacten omdat ik meer en meer merkte dat ze niet konden / wilden delen qua vreugde maar het contact alleen maar bij het negatieve / de problemen hielden als ze me zagen / spraken. Op een gegeven moment merkte ik dat ik er dan tegenop zag / instant me minder prettig voelde als diegenen contact opnamen en daar met pijn in m'n hart conclusies uit getrokken.
Hoop dat je (en misschien anderen) er iets aan hebt dit hele verhaal.
maandag 18 april 2016 om 10:43
quote:Suzy65 schreef op 18 april 2016 @ 10:30:
Storm, jeetje, wat een fijn bericht op deze stralende dag!
Geweldig dat het zo klikt, terwijl je kunt zijn zoals je bent en je je niet mooier hoeft voor te doen oid om hem voor je te winnen.
En natuurlijk zul je eea blijvend kunnen toepassen zonder jezelf te verliezen!!
Waar je je eenmaal bewust van bent kun je niet meer wegdenken of terugstoppen.
Het is je zo gegund, ik hoop echt dat dit een blijvertje blijkt te zijn!
Je klinkt ook rustig en zeker, niet verblind door een al te roze bril oid, heerlijk voor je!
En ja, het bestaat nog, dat het gewoon goed gaat, ga daar maar vanuit!
Hahaha thanx, ja het is echt wel een in de Gloria gevoel bij deze man hoor, en natuurlijk heb ik ook m'n onzekere momenten,
Maar zekerheid heb je toch nooit echt (behalve dat ik zelf altijd m'n best zal blijven doen om
Dicht bij mezelf te blijven en lief voor mezelf te zijn)
Het helpt ook zeker dat ik wat verloren zelfvertrouwen heb herwonnen oa vanwege die reizen afgelopen jaar. Dat ik toch best wel prima voor mezelf kan zorgen, of er nu wel of niet een man bij is.
Dus gewoon maar genieten van de momenten dat ik bij hem ben, en ook van de momenten dat dat niet zo is (die zijn natuurlijk veel veelvuldiger, zeker in dat stadium).
zoals jullie misschien weten heb ik nooit zo'n moeite gehad met seks op de 1e date maar met hem is het vooralsnog bij zoenen en knuffelen gebleven en dat is echt zó leuk!!!
Durf bij hem wel de emotionele verbinding op te zoeken, (bijv lang aankijken zonder woorden en zonder bijv in de lach schieten uit zenuwen, simpelweg de vingertoppen tegen elkaar, elkaar door de haren strelen, heel
Relaxed en liefdevol ondanks dat je elkaar net / amper kent...) nieuwe ervaring voor mij en teken dat ik echt puur mezelf ben bij m en open sta voor diepere connectie.
Storm, jeetje, wat een fijn bericht op deze stralende dag!
Geweldig dat het zo klikt, terwijl je kunt zijn zoals je bent en je je niet mooier hoeft voor te doen oid om hem voor je te winnen.
En natuurlijk zul je eea blijvend kunnen toepassen zonder jezelf te verliezen!!
Waar je je eenmaal bewust van bent kun je niet meer wegdenken of terugstoppen.
Het is je zo gegund, ik hoop echt dat dit een blijvertje blijkt te zijn!
Je klinkt ook rustig en zeker, niet verblind door een al te roze bril oid, heerlijk voor je!
En ja, het bestaat nog, dat het gewoon goed gaat, ga daar maar vanuit!
Hahaha thanx, ja het is echt wel een in de Gloria gevoel bij deze man hoor, en natuurlijk heb ik ook m'n onzekere momenten,
Maar zekerheid heb je toch nooit echt (behalve dat ik zelf altijd m'n best zal blijven doen om
Dicht bij mezelf te blijven en lief voor mezelf te zijn)
Het helpt ook zeker dat ik wat verloren zelfvertrouwen heb herwonnen oa vanwege die reizen afgelopen jaar. Dat ik toch best wel prima voor mezelf kan zorgen, of er nu wel of niet een man bij is.
Dus gewoon maar genieten van de momenten dat ik bij hem ben, en ook van de momenten dat dat niet zo is (die zijn natuurlijk veel veelvuldiger, zeker in dat stadium).
zoals jullie misschien weten heb ik nooit zo'n moeite gehad met seks op de 1e date maar met hem is het vooralsnog bij zoenen en knuffelen gebleven en dat is echt zó leuk!!!
Durf bij hem wel de emotionele verbinding op te zoeken, (bijv lang aankijken zonder woorden en zonder bijv in de lach schieten uit zenuwen, simpelweg de vingertoppen tegen elkaar, elkaar door de haren strelen, heel
Relaxed en liefdevol ondanks dat je elkaar net / amper kent...) nieuwe ervaring voor mij en teken dat ik echt puur mezelf ben bij m en open sta voor diepere connectie.
maandag 18 april 2016 om 12:21
Zen, er staan regelmatig oproepjes op het forum om vriendinnen, mischien ook in jouw buurt of je kunt er zelf 1 plaatsen.
Verder de gebruikelijke tips: lid worden van eoa sportvereniging of hobby, cursus, of yoga en dergelijke, zodat er al iets gemeenschappelijks is?
Verder gewoon in je eentje koffie drinken op een terrasje en praatje aanknopen hier en daar?
(ik doe dat heel gemakkelijk, dat scheelt, ken daardoor inmiddels veel mensen hier als kennis/bekende).
Ooit in een kroegje in de buurt binnengestapt en daar heb ik veel kennissen, en zijn we nu steeds meer bevriend geraakt als een groepje leeftijdgenoten, zowel stellen als singles, ondernemen nu ook dingen buitenom en zijn er een paar meiden die elkaar ook thuis op de koffie of wijntje vragen. Het leuke is dat er dus meer vrouwen zijn die vriendinnen zoeken (ze vroegen dit zelf).
Het is lang gebleven bij oppervlakkige kennissen en je merkt dan vanzelf wel met wie het klikt en verdiept.
Kost tijd, dus verwacht niet dat je in no time nieuwe close vriendschappen op doet, daar gaat tijd overheen.
Ook via forum heb ik een paar vriendinnen overgehouden, en zijn een paar meiden die hier eerder schreven dikke vriendinnen geworden met elkaar (door een paar meetings irl).
Ik ben jaren terug ook "opnieuw" begonnen na de scheiding, om meer vriendinnen in mijn omgeving te hebben (had er idd een paar verspreid over het land, die zag ik te weinig, oa doordat ik niet steeds oppas wilde voor de kinderen).
Ben eerst in een buurtvereniging gegaan en daar tijd in gestoken (woonblok waar mijn huis deel van uitmaakt met een gezamenlijk plein) in bestuur en feestcommissie, zodat ik bevriend raakte met een paar leuke buren daartussen.
En ook gereageerd op een oproepje in plaatselijke krantje van een single moeder die contact zocht met vrouwen in dezelfde situatie, waar ik 3 vriendinnen aan overhield, we zagen elkaar ongeveer eens per maand en hoewel we totaal verschillend waren, konden we toch over van alles praten en kwamen of bij elkaar eten of gingen uit eten.
Dat is toch verwaterd, eentje is intussen getrouwd, eentje woont samen en zijn elders gaan wonen, de derde ook verhuisd maar ook verder weg.
Beste vriendin woont niet ver weg, maar is gaan samenwonen met kind en zware baan en is het contact veel minder geworden, omdat zij zich helemaal op haar gezinnetje concentreerde.
Ik had een nogal claimende vriendin en familie waar het eenzijdige karakter van die relaties me op ging breken.
Die heb ik op een gegeven moment uit mijn leven geweerd, dat kostte zoveel energie en stress.
Ik ben zelf dus ook gaan schiften op wederzijdsheid en mensen die ongeveer hetzelfde verwachten van vriendschap & vrijheid, waar ik niet de "helper" hoefde uit te hangen en dat bevalt me goed!
(ik wou al langer geen "helper/pleaser" zijn in relaties en mensen die mij vooral nodig hadden).
Dus een tip is wel: verwacht niet teveel, maak er wel een doel voor jezelf van, maar niet van hooggespannen levensbelang, zodat zich spontaan vriendschap kan ontwikkelen en er geen druk op staat.
Niet alleen uitgaan van eigen behoefte (aan jouw ei kwijt kunnen en steun oid), maar ook oog hebben voor wat je te biéden hebt aan gezelligheid en delen aan beslommeringen ván diegene).
Ik vind het belangrijk dat je ongeveer dezelfde insteek hebt, qua verwachtingen ervan, hoe vaak en wat je wel en niet samen wil ondernemen, eigenlijk net als alle relaties moet dat globaal overeenkomen, zodat niet de een of de ander zich verplicht voelt zich aan te passen en wat je verstaat onder "er zijn voor elkaar". En beetje dezelfde humor, lekker kunnen lachen samen, het ook echt gezellig hebben en open mind zodat je je veilig voelt bij elkaar om vanalles te kunnen bespreken.
Ik denk dat ik eerder de fout maakte dat ik "gelijkgestemden" zocht, oa qua levensvisies/levenswijze(n), maar degenen met wie ik nu veel omga hebben heel andere levens, zijn niet filosofisch zoals ik, en veel oordelender iha, maar dat is ook juist fijn gebleken, het is niet nodig dat het mensen zijn die lijken op jezelf, haha, juist verfrissend dat we zo verschillen.
Ook heb ik een hutje gekocht vorig jaar op een (niet doorsnee) park/camping en daar al leuke nieuwe contacten en buren opgedaan.
Door toch wel op de gemeenschappelijke plaatsen een praatje aan te knopen (buitenbar/ terras met koffie of drankje).
Een van mijn "strategieen" is om contact te leggen met het personeel, als je nog niet veel mensen kent, dan kun je daar altijd op "terugvallen" als je even niemand hebt om mee te praten.
(eigenaresse en personeel van mijn stamkroegje ben ik nu intussen na jaren ook bevriend mee geraakt in de zin van dat we nu ook buiten de kroeg om voor elkaar klaar staan, het is allemaal een beetje door elkaar heen gaan lopen daar, en delen niet alleen dagelijkse dingen, maar nu ook de diepere (tegenslag enz) en ook gezamenlijke uitjes en lol), varen enz.
Ook al delen ze een aantal van mijn interesses niet (en 90% van de mensen niet, denk ik), dat is helemaal geen belemmering, omdat ik toch doe wat ik wil/vind, ook als anderen daar niks mee hebben of nooit zouden doen, haha, ik ben een eigenwijze en hoe vaak ze daar ook om lachen of spotten, ik ga toch wel mijn eigen gangetje.
Juist die verschillen kunnen dus juist leuk zijn, we zijn een maf zootje bij elkaar met wat uitgesproken karakters, haha.
Ieder heeft daar een eigen plekje in, en eigenaardigheden, heel boeiend om te zien hoe dat toch naar elkaar toe is gegroeid
Daarnaast mensen met eenzelfde gemeenschappelijke "hobby" en via mijn kinderen heel andere onderwerpen van gesprek, ik ga soms ook om met hun vrienden en wat die leeftijdsgroep bezighoudt, zijn ruimdenkende jongeren (midden 20) met weer hun eigen ideeen en waar zij tegenaanlopen, mensen met geen standaard van huisje boompje beestje voor ogen.
Interessant om te zien wat dochter en vriend om zich heen verzameld hebben aan vriendschappen, een zekere ruimdenkendheid trekt soortgelijke mensen aan en beinvloedt anderen om meer zichzelf te zijn, ook als dat "anders" is dan anders.
Waar je mee omgaat, raak je mee besmet, zegt men en het is waar, in sommige opzichten groei je wat meer naar elkaar toe (dingen die ze maar raar vonden van mij, raken ze aan gewend, haha). Er is meer begrip ontstaan, ook al leven en denken we heel anders over eea.
Ik was vroeger een soort kameleon, kon in allerlei gezelschappen vertoeven, van "sjieke" businessclubs tot aan de (onder)rand van de samenleving, ik kon me goed aanpassen aan allerlei situaties en kringen.
Nu vind ik uitgesproken karakters en types veel interessanter, die niet zozeer naar eoa standaard leven, niet malen om "hoe het hoort" en leven zoals zij dat zelf goed achten, ook als dat afwijkt van de "massa".
Ik heb allerlei mensen zien ontdooien en milder zien worden en dan gaat het er uiteindelijk om wat voor hart in die persoon blijkt te schuilen (en is dat de overeenkomst die overblijft en verbindt, hoe je ook verschilt van elkaar).
Die "gelijkgestemdheid" (als voorwaarde/ wat ik zocht in vriendschappen) heb ik zelf deels laten varen, ik heb anderen bewust(er) gemaakt van eea en zij mij ook!
Zelf was ik dus ook eerder aan het projecteren en zocht mensen die eenzelfde ontwikkeling of proces doormaakten als ik.
En die heb je ook nodig, om jezelf bij de les te houden misschien, die je eigen visies weerspiegelen en naar te leven?
Aan de andere kant wordt je wereldje daardoor ook (onnodig) beperkt en blijf je zelf ook flexibel als je met andersdenkenden omgaat.
Je lijkt toch meer op elkaar dan je denkt, er is altijd wel iets gemeenschappelijks te vinden en ik vind de verschillen juist uitdagen en boeiend om jezelf te verruimen, kun je ook weer van leren (of raakt de ander weer aspecten van jezelf die je zelf afwijst of minder ontwikkeld hebt en daar word je dan mee geconfronteerd en dat is alleen maar goed).
Dus tja, erop uit gaan, nieuwe dingen proberen, naar plaatsen gaan waar je nog niemand kent, contact leggen, zorgen dat je dingen meemaakt om over te kunnen praten en samen met anderen dingen beleven, wat een band schept.
Ik heb nu een heel ander soort leven als met partner destijds, en voor mijzelf veel boeiender en veelzijdiger soort(en) mensen waar ik mee omga en wat me bezighoudt.
Boeit me niet meer in wat voor (al dan niet groot) huis ze wonen, wat voor auto of fiets ze rijden, hoe succesvol ze zijn in hun werk of leven, maar of ik iemand mág of niet en die klik is bepalend geworden, in allerlei situaties en plaatsen (en die vind je overál, heb ik gemerkt. Ook op vakantie weer kom je mensen tegen met wie je bevriend zou kunnen worden als je daar zou wonen, enz).
Zelf niet bang zijn om contact te leggen en je voelhorens uit te steken, dan kom je er vanzelf wel achter wie daar langduriger bij past (bij jou dus) en wie niet.
Ik merk iig om me heen hoeveel vrouwen op zoek zijn naar vriendinnen en hoe moeizaam dat lijkt, omdat misschien de meesten maar binnen blijven zitten en elkaar op die manier niet ontmoeten.
Dan lijkt het toch meer van "netwerken" vanuit eigen bank af te hangen, als het zo lastig is om vriendschappen te vinden in dagelijks leven (collega's enz) en blijkbaar die groep die ook graag nieuwe vriendinnen wil, elkaar misloopt.
Een Tinder voor vriendschappen zou een gat in de markt zijn!
Maar goed, forum is ook in wezen zo'n netwerk, als het niet in de plaats komt van irl vriendschappen, maar (meer) gebruikt zou worden om contact voort te zetten in het echt.
Jammer genoeg klikt het soms met mensen die aan de andere kant van het land wonen, terwijl er in eigen buurt evenzovelen met dezelfde behoefte zijn.
Net zo met daten, ken zo al 2 mannen die op relatiesites stonden, en je nooit ontmoet had terwijl ze bij wijze van spreken om de hoek woonden (maar binnen blijven met hun computerscherm, niet van elkaar weten dat je "single en op zoek bent" als je elkaar ziet in de AH en/of niet om zich heen kijken in eigen omgeving en ook niet aanspreekt).
Zo kende iemand die ik ken eerdere Vlam (Tarzan) via een relatiesite, raakten bevriend en zo leerde ik die dan via via irl kennen (en meteen een klik).
Net zo met vriendinnen dus, ken nu echt een aantal vrouwen die heel graag nieuwe vriendinnen willen, zo'n beetje in eenzelfde levensfase (gescheiden met kinderen) die toch niet er alleen op uit durfden (en nog steeds niet durven), het is blijkbaar een grote drempel om in je eentje op pad te gaan.
En die drempel blijkt dan vooral te liggen in dat ze denken dat anderen dat "sneu" vinden oid.
Of bang zijn om even ergens alleen te staan, niemand hebben om zich aan vast te houden temidden van mensen die elkaar al lijken te kennen.
Daar moet je overheen kunnen stappen, schijt aan krijgen, het gewoon doén, en dan beginnen met wat het veiligst lijkt, of het minst eng is, zoals een gezamenlijke sport of hobby, cursus oid.
Verder de gebruikelijke tips: lid worden van eoa sportvereniging of hobby, cursus, of yoga en dergelijke, zodat er al iets gemeenschappelijks is?
Verder gewoon in je eentje koffie drinken op een terrasje en praatje aanknopen hier en daar?
(ik doe dat heel gemakkelijk, dat scheelt, ken daardoor inmiddels veel mensen hier als kennis/bekende).
Ooit in een kroegje in de buurt binnengestapt en daar heb ik veel kennissen, en zijn we nu steeds meer bevriend geraakt als een groepje leeftijdgenoten, zowel stellen als singles, ondernemen nu ook dingen buitenom en zijn er een paar meiden die elkaar ook thuis op de koffie of wijntje vragen. Het leuke is dat er dus meer vrouwen zijn die vriendinnen zoeken (ze vroegen dit zelf).
Het is lang gebleven bij oppervlakkige kennissen en je merkt dan vanzelf wel met wie het klikt en verdiept.
Kost tijd, dus verwacht niet dat je in no time nieuwe close vriendschappen op doet, daar gaat tijd overheen.
Ook via forum heb ik een paar vriendinnen overgehouden, en zijn een paar meiden die hier eerder schreven dikke vriendinnen geworden met elkaar (door een paar meetings irl).
Ik ben jaren terug ook "opnieuw" begonnen na de scheiding, om meer vriendinnen in mijn omgeving te hebben (had er idd een paar verspreid over het land, die zag ik te weinig, oa doordat ik niet steeds oppas wilde voor de kinderen).
Ben eerst in een buurtvereniging gegaan en daar tijd in gestoken (woonblok waar mijn huis deel van uitmaakt met een gezamenlijk plein) in bestuur en feestcommissie, zodat ik bevriend raakte met een paar leuke buren daartussen.
En ook gereageerd op een oproepje in plaatselijke krantje van een single moeder die contact zocht met vrouwen in dezelfde situatie, waar ik 3 vriendinnen aan overhield, we zagen elkaar ongeveer eens per maand en hoewel we totaal verschillend waren, konden we toch over van alles praten en kwamen of bij elkaar eten of gingen uit eten.
Dat is toch verwaterd, eentje is intussen getrouwd, eentje woont samen en zijn elders gaan wonen, de derde ook verhuisd maar ook verder weg.
Beste vriendin woont niet ver weg, maar is gaan samenwonen met kind en zware baan en is het contact veel minder geworden, omdat zij zich helemaal op haar gezinnetje concentreerde.
Ik had een nogal claimende vriendin en familie waar het eenzijdige karakter van die relaties me op ging breken.
Die heb ik op een gegeven moment uit mijn leven geweerd, dat kostte zoveel energie en stress.
Ik ben zelf dus ook gaan schiften op wederzijdsheid en mensen die ongeveer hetzelfde verwachten van vriendschap & vrijheid, waar ik niet de "helper" hoefde uit te hangen en dat bevalt me goed!
(ik wou al langer geen "helper/pleaser" zijn in relaties en mensen die mij vooral nodig hadden).
Dus een tip is wel: verwacht niet teveel, maak er wel een doel voor jezelf van, maar niet van hooggespannen levensbelang, zodat zich spontaan vriendschap kan ontwikkelen en er geen druk op staat.
Niet alleen uitgaan van eigen behoefte (aan jouw ei kwijt kunnen en steun oid), maar ook oog hebben voor wat je te biéden hebt aan gezelligheid en delen aan beslommeringen ván diegene).
Ik vind het belangrijk dat je ongeveer dezelfde insteek hebt, qua verwachtingen ervan, hoe vaak en wat je wel en niet samen wil ondernemen, eigenlijk net als alle relaties moet dat globaal overeenkomen, zodat niet de een of de ander zich verplicht voelt zich aan te passen en wat je verstaat onder "er zijn voor elkaar". En beetje dezelfde humor, lekker kunnen lachen samen, het ook echt gezellig hebben en open mind zodat je je veilig voelt bij elkaar om vanalles te kunnen bespreken.
Ik denk dat ik eerder de fout maakte dat ik "gelijkgestemden" zocht, oa qua levensvisies/levenswijze(n), maar degenen met wie ik nu veel omga hebben heel andere levens, zijn niet filosofisch zoals ik, en veel oordelender iha, maar dat is ook juist fijn gebleken, het is niet nodig dat het mensen zijn die lijken op jezelf, haha, juist verfrissend dat we zo verschillen.
Ook heb ik een hutje gekocht vorig jaar op een (niet doorsnee) park/camping en daar al leuke nieuwe contacten en buren opgedaan.
Door toch wel op de gemeenschappelijke plaatsen een praatje aan te knopen (buitenbar/ terras met koffie of drankje).
Een van mijn "strategieen" is om contact te leggen met het personeel, als je nog niet veel mensen kent, dan kun je daar altijd op "terugvallen" als je even niemand hebt om mee te praten.
(eigenaresse en personeel van mijn stamkroegje ben ik nu intussen na jaren ook bevriend mee geraakt in de zin van dat we nu ook buiten de kroeg om voor elkaar klaar staan, het is allemaal een beetje door elkaar heen gaan lopen daar, en delen niet alleen dagelijkse dingen, maar nu ook de diepere (tegenslag enz) en ook gezamenlijke uitjes en lol), varen enz.
Ook al delen ze een aantal van mijn interesses niet (en 90% van de mensen niet, denk ik), dat is helemaal geen belemmering, omdat ik toch doe wat ik wil/vind, ook als anderen daar niks mee hebben of nooit zouden doen, haha, ik ben een eigenwijze en hoe vaak ze daar ook om lachen of spotten, ik ga toch wel mijn eigen gangetje.
Juist die verschillen kunnen dus juist leuk zijn, we zijn een maf zootje bij elkaar met wat uitgesproken karakters, haha.
Ieder heeft daar een eigen plekje in, en eigenaardigheden, heel boeiend om te zien hoe dat toch naar elkaar toe is gegroeid
Daarnaast mensen met eenzelfde gemeenschappelijke "hobby" en via mijn kinderen heel andere onderwerpen van gesprek, ik ga soms ook om met hun vrienden en wat die leeftijdsgroep bezighoudt, zijn ruimdenkende jongeren (midden 20) met weer hun eigen ideeen en waar zij tegenaanlopen, mensen met geen standaard van huisje boompje beestje voor ogen.
Interessant om te zien wat dochter en vriend om zich heen verzameld hebben aan vriendschappen, een zekere ruimdenkendheid trekt soortgelijke mensen aan en beinvloedt anderen om meer zichzelf te zijn, ook als dat "anders" is dan anders.
Waar je mee omgaat, raak je mee besmet, zegt men en het is waar, in sommige opzichten groei je wat meer naar elkaar toe (dingen die ze maar raar vonden van mij, raken ze aan gewend, haha). Er is meer begrip ontstaan, ook al leven en denken we heel anders over eea.
Ik was vroeger een soort kameleon, kon in allerlei gezelschappen vertoeven, van "sjieke" businessclubs tot aan de (onder)rand van de samenleving, ik kon me goed aanpassen aan allerlei situaties en kringen.
Nu vind ik uitgesproken karakters en types veel interessanter, die niet zozeer naar eoa standaard leven, niet malen om "hoe het hoort" en leven zoals zij dat zelf goed achten, ook als dat afwijkt van de "massa".
Ik heb allerlei mensen zien ontdooien en milder zien worden en dan gaat het er uiteindelijk om wat voor hart in die persoon blijkt te schuilen (en is dat de overeenkomst die overblijft en verbindt, hoe je ook verschilt van elkaar).
Die "gelijkgestemdheid" (als voorwaarde/ wat ik zocht in vriendschappen) heb ik zelf deels laten varen, ik heb anderen bewust(er) gemaakt van eea en zij mij ook!
Zelf was ik dus ook eerder aan het projecteren en zocht mensen die eenzelfde ontwikkeling of proces doormaakten als ik.
En die heb je ook nodig, om jezelf bij de les te houden misschien, die je eigen visies weerspiegelen en naar te leven?
Aan de andere kant wordt je wereldje daardoor ook (onnodig) beperkt en blijf je zelf ook flexibel als je met andersdenkenden omgaat.
Je lijkt toch meer op elkaar dan je denkt, er is altijd wel iets gemeenschappelijks te vinden en ik vind de verschillen juist uitdagen en boeiend om jezelf te verruimen, kun je ook weer van leren (of raakt de ander weer aspecten van jezelf die je zelf afwijst of minder ontwikkeld hebt en daar word je dan mee geconfronteerd en dat is alleen maar goed).
Dus tja, erop uit gaan, nieuwe dingen proberen, naar plaatsen gaan waar je nog niemand kent, contact leggen, zorgen dat je dingen meemaakt om over te kunnen praten en samen met anderen dingen beleven, wat een band schept.
Ik heb nu een heel ander soort leven als met partner destijds, en voor mijzelf veel boeiender en veelzijdiger soort(en) mensen waar ik mee omga en wat me bezighoudt.
Boeit me niet meer in wat voor (al dan niet groot) huis ze wonen, wat voor auto of fiets ze rijden, hoe succesvol ze zijn in hun werk of leven, maar of ik iemand mág of niet en die klik is bepalend geworden, in allerlei situaties en plaatsen (en die vind je overál, heb ik gemerkt. Ook op vakantie weer kom je mensen tegen met wie je bevriend zou kunnen worden als je daar zou wonen, enz).
Zelf niet bang zijn om contact te leggen en je voelhorens uit te steken, dan kom je er vanzelf wel achter wie daar langduriger bij past (bij jou dus) en wie niet.
Ik merk iig om me heen hoeveel vrouwen op zoek zijn naar vriendinnen en hoe moeizaam dat lijkt, omdat misschien de meesten maar binnen blijven zitten en elkaar op die manier niet ontmoeten.
Dan lijkt het toch meer van "netwerken" vanuit eigen bank af te hangen, als het zo lastig is om vriendschappen te vinden in dagelijks leven (collega's enz) en blijkbaar die groep die ook graag nieuwe vriendinnen wil, elkaar misloopt.
Een Tinder voor vriendschappen zou een gat in de markt zijn!
Maar goed, forum is ook in wezen zo'n netwerk, als het niet in de plaats komt van irl vriendschappen, maar (meer) gebruikt zou worden om contact voort te zetten in het echt.
Jammer genoeg klikt het soms met mensen die aan de andere kant van het land wonen, terwijl er in eigen buurt evenzovelen met dezelfde behoefte zijn.
Net zo met daten, ken zo al 2 mannen die op relatiesites stonden, en je nooit ontmoet had terwijl ze bij wijze van spreken om de hoek woonden (maar binnen blijven met hun computerscherm, niet van elkaar weten dat je "single en op zoek bent" als je elkaar ziet in de AH en/of niet om zich heen kijken in eigen omgeving en ook niet aanspreekt).
Zo kende iemand die ik ken eerdere Vlam (Tarzan) via een relatiesite, raakten bevriend en zo leerde ik die dan via via irl kennen (en meteen een klik).
Net zo met vriendinnen dus, ken nu echt een aantal vrouwen die heel graag nieuwe vriendinnen willen, zo'n beetje in eenzelfde levensfase (gescheiden met kinderen) die toch niet er alleen op uit durfden (en nog steeds niet durven), het is blijkbaar een grote drempel om in je eentje op pad te gaan.
En die drempel blijkt dan vooral te liggen in dat ze denken dat anderen dat "sneu" vinden oid.
Of bang zijn om even ergens alleen te staan, niemand hebben om zich aan vast te houden temidden van mensen die elkaar al lijken te kennen.
Daar moet je overheen kunnen stappen, schijt aan krijgen, het gewoon doén, en dan beginnen met wat het veiligst lijkt, of het minst eng is, zoals een gezamenlijke sport of hobby, cursus oid.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 18 april 2016 om 12:32
oooo, Storm, dat klinkt toch wel heel goed!
Woont ie een beetje bij jou in de buurt?
En hoe spannend, dit langzaam aftasten, he?
Je mag dan ook best onzeker zijn, hoort erbij, als je je iha zelfverzekerd voelt over jezelf/ je leven (in de zin van ook lekker in je vel als je geen partner hebt en op jezelf kunnen terugvallen in je achterhoofd kunt hebben).
Natuurlijk komt daar een zekere onzekerheid bij hoe je als partner bent, als dat al een tijdje geleden is en van een wisselwerking afhangt, dat is toch anders dan als single en dat dat niet uitgedaagd wordt (in die rol) en je alles op eigen wijze kunt doen.
Dan heb je de volle invloed iig zelf op allerlei dingen (en keuzes, beslissingen waar je alleen zelf belang bij hebt en geen rekening hoéft te houden met de wensen en belangen van een partner).
Dus tja, dat oefen je niet zo vaak als je al een tijdje single bent, dus elke omgang met een potentiele lover is uitprobeersel en "oefenen" en weet je nooit waar het toe leidt.
Ik zou het zo leuk vinden als het ergens toe leidt, Storm, ook als je elkaar beter leert kennen het er alleen maar beter op wordt, ontwikkelt en blijft bevallen.
Dát is leuk de lente/zomer in gaan iig!
Ergens naar uit kunnen kijken is al zo fijn, lekker dromen en spannende gedachten/sfeertje haha, ook dat is op zich al om van te genieten!
Woont ie een beetje bij jou in de buurt?
En hoe spannend, dit langzaam aftasten, he?
Je mag dan ook best onzeker zijn, hoort erbij, als je je iha zelfverzekerd voelt over jezelf/ je leven (in de zin van ook lekker in je vel als je geen partner hebt en op jezelf kunnen terugvallen in je achterhoofd kunt hebben).
Natuurlijk komt daar een zekere onzekerheid bij hoe je als partner bent, als dat al een tijdje geleden is en van een wisselwerking afhangt, dat is toch anders dan als single en dat dat niet uitgedaagd wordt (in die rol) en je alles op eigen wijze kunt doen.
Dan heb je de volle invloed iig zelf op allerlei dingen (en keuzes, beslissingen waar je alleen zelf belang bij hebt en geen rekening hoéft te houden met de wensen en belangen van een partner).
Dus tja, dat oefen je niet zo vaak als je al een tijdje single bent, dus elke omgang met een potentiele lover is uitprobeersel en "oefenen" en weet je nooit waar het toe leidt.
Ik zou het zo leuk vinden als het ergens toe leidt, Storm, ook als je elkaar beter leert kennen het er alleen maar beter op wordt, ontwikkelt en blijft bevallen.
Dát is leuk de lente/zomer in gaan iig!
Ergens naar uit kunnen kijken is al zo fijn, lekker dromen en spannende gedachten/sfeertje haha, ook dat is op zich al om van te genieten!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 18 april 2016 om 12:54
Haha idd suzy, nou, hij woont ook nog eens op 10 min rijden. Aangezien we beide nogal gehecht zijn aan deze omgeving, voorzie ik daar niet echt problemen, mocht het ooit zo ver komen dat dat echt relevant wordt
Ja het spannende is leuk, aftasten (letterlijk en figuurlijk dus!) en ervaren hoe ik dan ben in zo'n contact.
Wat hij heel duidelijk heeft verteld is de dynamiek van teveel naar de ander toe buigen (zijn ex) waardoor de een dan juist afstand wil (hij) en dus moet ik me vind ik wel een beetje inhouden om niet teveel naar hem toe te willen buigen. Dat is een mooie leerschool. Toch is hij wel telkens enthousiast hoor als ie me ziet / hoort. (Dat moet ook wel he zeker in begin) maar ik had vroeger nogal de neiging om daarin te ver te gaan, dus mooi ook om te zien hoe ik mezelf nu een beetje beter in de hand heb.
Probeer er gewoon op te vertrouwen dat wat ik ook doe, goed is, ook voor hem. Als het hem uiteindelijk op 1 of andere manier toch niet zint, dan pas je blijkbaar niet bij elkaar maar heb je toch een paar leuke avonden gehad samen.
Dus die onzekerheid is wel dubbel; van de ene kant voel ik dat het prima is dat ik ben zoals ik ben, van de andere kant wil ik dat ik degene ben die hij echt heel erg leuk vindt en van kan (durft te) gaan houden, op den duur.
En andersom natuurlijk ook.
Ja het spannende is leuk, aftasten (letterlijk en figuurlijk dus!) en ervaren hoe ik dan ben in zo'n contact.
Wat hij heel duidelijk heeft verteld is de dynamiek van teveel naar de ander toe buigen (zijn ex) waardoor de een dan juist afstand wil (hij) en dus moet ik me vind ik wel een beetje inhouden om niet teveel naar hem toe te willen buigen. Dat is een mooie leerschool. Toch is hij wel telkens enthousiast hoor als ie me ziet / hoort. (Dat moet ook wel he zeker in begin) maar ik had vroeger nogal de neiging om daarin te ver te gaan, dus mooi ook om te zien hoe ik mezelf nu een beetje beter in de hand heb.
Probeer er gewoon op te vertrouwen dat wat ik ook doe, goed is, ook voor hem. Als het hem uiteindelijk op 1 of andere manier toch niet zint, dan pas je blijkbaar niet bij elkaar maar heb je toch een paar leuke avonden gehad samen.
Dus die onzekerheid is wel dubbel; van de ene kant voel ik dat het prima is dat ik ben zoals ik ben, van de andere kant wil ik dat ik degene ben die hij echt heel erg leuk vindt en van kan (durft te) gaan houden, op den duur.
En andersom natuurlijk ook.
maandag 18 april 2016 om 13:43
Daarom juist, Storm, niet haasten, maar de tijd geven!
Dat is namelijk ook tijd geven om elkaars afwezigheid te missen, te verlangen, te mijmeren.
Dat gaat niet als je er al steeds bént.
Het "uitzenden" van leuke gedachten/gevoelens over elkaar de ruimte in, helpt imo ook mee, ook als je die niet meteen of altijd aan elkaar mededeelt (of uitoefent)
Ik las ergens over het belang van die ruimte tussen 2 mensen, ook die van elkaar houden, dat ook die goed moet aanvoelen.
(dus niet alleen als je in elkaars nabijheid bent).
Daar zit wel wat in, denk ik.
Alles waar "te" voor staat (te gretig, teveel contact en op elkaars nek zitten) gaat ten koste van die ruimte, kan misschien de eerste behoefte lijken maar ook gaan benauwen).
Die ander hoeft niet álles (en direct) te weten, het is ook leuk om eea voor jezelf te houden, te snakken in stilte, haha, dat heb ik ook moeten leren en ook niet altijd even gedoseerd gedaan
Soms dient jezelf inhouden een verder gelegen doel (dan de eerste opkomende behoefte volgen).
Soms is de gezonde mate in verliefd of verlust zijn helemaal zoek en dan duw je iemand van je af door "behoeftigheid" (die dan vaak niet eens door die persoon komt, maar vanuit "nodig hebben" en dat voelt voor de ander vaak dan ook niet als compliment of als fijn), dat je (in no time) niet zonder hem/haar lijkt te kunnen.
Ook in je eentje kun je al genieten van alleen al de vooruitzichten op het weerzien en aankomend contact.
Daarvoor hoef je niet continu met elkaar in verbinding te zijn, juist het schaarste zorgt ervoor dat het elke keer een bonus is als die verbinding er ff wel is, je kunt niet meer uitkijken naar iets wat er al steeds zou zijn.
En juist dat (voor)uitkijken doet zoveel goeds, namelijk verheugen, voorpret, en dat bepaalt oa de zin in elkaar opnieuw te willen ontmoeten, denk ik.
Dat is namelijk ook tijd geven om elkaars afwezigheid te missen, te verlangen, te mijmeren.
Dat gaat niet als je er al steeds bént.
Het "uitzenden" van leuke gedachten/gevoelens over elkaar de ruimte in, helpt imo ook mee, ook als je die niet meteen of altijd aan elkaar mededeelt (of uitoefent)
Ik las ergens over het belang van die ruimte tussen 2 mensen, ook die van elkaar houden, dat ook die goed moet aanvoelen.
(dus niet alleen als je in elkaars nabijheid bent).
Daar zit wel wat in, denk ik.
Alles waar "te" voor staat (te gretig, teveel contact en op elkaars nek zitten) gaat ten koste van die ruimte, kan misschien de eerste behoefte lijken maar ook gaan benauwen).
Die ander hoeft niet álles (en direct) te weten, het is ook leuk om eea voor jezelf te houden, te snakken in stilte, haha, dat heb ik ook moeten leren en ook niet altijd even gedoseerd gedaan
Soms dient jezelf inhouden een verder gelegen doel (dan de eerste opkomende behoefte volgen).
Soms is de gezonde mate in verliefd of verlust zijn helemaal zoek en dan duw je iemand van je af door "behoeftigheid" (die dan vaak niet eens door die persoon komt, maar vanuit "nodig hebben" en dat voelt voor de ander vaak dan ook niet als compliment of als fijn), dat je (in no time) niet zonder hem/haar lijkt te kunnen.
Ook in je eentje kun je al genieten van alleen al de vooruitzichten op het weerzien en aankomend contact.
Daarvoor hoef je niet continu met elkaar in verbinding te zijn, juist het schaarste zorgt ervoor dat het elke keer een bonus is als die verbinding er ff wel is, je kunt niet meer uitkijken naar iets wat er al steeds zou zijn.
En juist dat (voor)uitkijken doet zoveel goeds, namelijk verheugen, voorpret, en dat bepaalt oa de zin in elkaar opnieuw te willen ontmoeten, denk ik.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 18 april 2016 om 14:28
Ik denk dat ik het "probleem" hond maar eens vanuit een ander perspectief ga bekijken.
Mijn eigen patronen en behoeftes onder de loep nemen, in hoeverre ik wil dat hond zich aanpast aan mijn levensstijl en in hoeverre ik me wil aanpassen aan de (veranderde) omstandigheden en behoeften van de hond nu die ouder wordt, zich eenzamer voelt bij slechtziend en slechthorend voelen.
In hoeverre ik hond (nog) kan meenemen ergens heen en nog kan laten wennen aan nieuwe ervaringen (dan alsmaar dezelfde omgeving en hetzelfde vertrouwde rondje, waarvan ik merkte en dacht dat die comfortzone het beste was: zoveel mogelijk thuis in vertrouwde omgeving laten).
Misschien went ze op die manier juist nooit aan andere mensen en omgevingen en zal ze dan alsmaar afhankelijker worden van -uitsluitend- bij mij willen zijn.
Gisteren merk ik dan weer dat zelfs bij dochter zitten al niet meer toereikend is, oa omdat ze die niet vaak meer ziet.
ook een oppas die ze niet/nauwelijks kent en dan meteen hele vakantie, is ook niet iets waar ze langzaam aan heeft kunnen wennen.
Ook voor hond geldt natuurlijk dat wie ze regelmatig ziet vanzelf (of pas) vertrouwder wordt.
Dat vertrouwen en vertrouwd voelen moet zich kunnen opbouwen en ook weer meer wennen aan andere mensen en omgevingen.
Nu is álles stress bij de hond wat buiten de comfortzone valt: meenemen in de auto is eng, camping is eng, thuislaten is eng, en het enige wat nog vertrouwd voelt is thuis zijn en dat ik daar dan ook ben.
Ik ga eea maar eens opbouwen, steeds een uurtje langer, elders wandelen, opnieuw "socialiseren"?!
En zelf misschien wat vaker, maar minder lang achter elkaar op pad?
En die benedenverdieping (zolang niet verbouwd) toch weer leuk inrichten, misschien voor een zacht prijsje voor aankomende zomer alvast deze vriendin/oppas van zoon gewoon in laten wonen om te kijken of dat bevalt?
Nadat de kinderen het huis uit gingen had ik zo'n inhaalbehoefte, qua de volle vrijheid willen als het ff kon, en dan gefrustreerd raken omdat ik per sé iets wilde zonder ingeperkt te willen worden door hond, ipv accepteren wat wél kan.
Misschien dwingt hond mij op deze manier om mijn ritme te verleggen (overdag kan ze beter alleen zijn dan 's avonds), terwijl andere mensen vaak beschikbaar zijn ná het werk, hun vrije tijd ook dus vaak juist 's avonds is, maar wordt het tijd om overdag meer buiten de deur te ondernemen en juist 's avonds vaker (of eerder) thuis te zijn (of hond kan meenemen).
Hond is ook minder betrouwbaar geworden qua zindelijkheid, dat is 1 van de dingen die me tegenhouden om mee te nemen naar elders of iemand te zoeken die in diens eigen huis op wil vangen. Ook als ze net nog is uitgelaten (en soms juist uit verlatingsangst?) dus dan gaat het niet om niet kunnen ophouden, maar kleine plasjes om eigen terrein af te bakenen (territoriumgedrag? niet veilig voelen?).
In hutje heb ik dus tapijt bijvoorbeeld, thuis niet.
En het is altijd op eoa matje, zoals deurmat of badkamermat.
Het zou makkelijker zijn als dat niet een bijkomende factor was, maar zelfs 6x per dag uitlaten helpt daar niet tegen.
Hmm, ik puzzel nog lekker verder hierop, ik blijf denken in mogelijkheden!
Mijn eigen patronen en behoeftes onder de loep nemen, in hoeverre ik wil dat hond zich aanpast aan mijn levensstijl en in hoeverre ik me wil aanpassen aan de (veranderde) omstandigheden en behoeften van de hond nu die ouder wordt, zich eenzamer voelt bij slechtziend en slechthorend voelen.
In hoeverre ik hond (nog) kan meenemen ergens heen en nog kan laten wennen aan nieuwe ervaringen (dan alsmaar dezelfde omgeving en hetzelfde vertrouwde rondje, waarvan ik merkte en dacht dat die comfortzone het beste was: zoveel mogelijk thuis in vertrouwde omgeving laten).
Misschien went ze op die manier juist nooit aan andere mensen en omgevingen en zal ze dan alsmaar afhankelijker worden van -uitsluitend- bij mij willen zijn.
Gisteren merk ik dan weer dat zelfs bij dochter zitten al niet meer toereikend is, oa omdat ze die niet vaak meer ziet.
ook een oppas die ze niet/nauwelijks kent en dan meteen hele vakantie, is ook niet iets waar ze langzaam aan heeft kunnen wennen.
Ook voor hond geldt natuurlijk dat wie ze regelmatig ziet vanzelf (of pas) vertrouwder wordt.
Dat vertrouwen en vertrouwd voelen moet zich kunnen opbouwen en ook weer meer wennen aan andere mensen en omgevingen.
Nu is álles stress bij de hond wat buiten de comfortzone valt: meenemen in de auto is eng, camping is eng, thuislaten is eng, en het enige wat nog vertrouwd voelt is thuis zijn en dat ik daar dan ook ben.
Ik ga eea maar eens opbouwen, steeds een uurtje langer, elders wandelen, opnieuw "socialiseren"?!
En zelf misschien wat vaker, maar minder lang achter elkaar op pad?
En die benedenverdieping (zolang niet verbouwd) toch weer leuk inrichten, misschien voor een zacht prijsje voor aankomende zomer alvast deze vriendin/oppas van zoon gewoon in laten wonen om te kijken of dat bevalt?
Nadat de kinderen het huis uit gingen had ik zo'n inhaalbehoefte, qua de volle vrijheid willen als het ff kon, en dan gefrustreerd raken omdat ik per sé iets wilde zonder ingeperkt te willen worden door hond, ipv accepteren wat wél kan.
Misschien dwingt hond mij op deze manier om mijn ritme te verleggen (overdag kan ze beter alleen zijn dan 's avonds), terwijl andere mensen vaak beschikbaar zijn ná het werk, hun vrije tijd ook dus vaak juist 's avonds is, maar wordt het tijd om overdag meer buiten de deur te ondernemen en juist 's avonds vaker (of eerder) thuis te zijn (of hond kan meenemen).
Hond is ook minder betrouwbaar geworden qua zindelijkheid, dat is 1 van de dingen die me tegenhouden om mee te nemen naar elders of iemand te zoeken die in diens eigen huis op wil vangen. Ook als ze net nog is uitgelaten (en soms juist uit verlatingsangst?) dus dan gaat het niet om niet kunnen ophouden, maar kleine plasjes om eigen terrein af te bakenen (territoriumgedrag? niet veilig voelen?).
In hutje heb ik dus tapijt bijvoorbeeld, thuis niet.
En het is altijd op eoa matje, zoals deurmat of badkamermat.
Het zou makkelijker zijn als dat niet een bijkomende factor was, maar zelfs 6x per dag uitlaten helpt daar niet tegen.
Hmm, ik puzzel nog lekker verder hierop, ik blijf denken in mogelijkheden!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 18 april 2016 om 16:42
Happy maandag dames (mijn weekend is begonnen, yay!)
Deze kwam ik tegen en wil ik graag even met jullie delen
https://sochicken.nl/partner-vinden
En nee, ik ben nog steeds niet op zoek, ik zit in tip 1, tevreden en gelukkig zijn en blijven met mezelf en m'n leven haha
Dit stukje bij tip 2 raakte me vooral, dit is hoe het was bij mij, het recept van m'n mislukte relaties:
""Je hebt vast wel iemand in je omgeving die continu ‘foute mannen’ aantrekt. Als je onzeker bent dan kun je de verkeerde partners aantrekken. Partners die je lage zelfbeeld uitbuiten om hun lage zelfbeeld te verhogen.
De meeste mensen voelen zich ongemakkelijk als iemand veel meer of veel minder zelfvertrouwen heeft dan zij. Als jij slecht over jezelf denkt dan voel je je waarschijnlijk op je gemak bij iemand die hetzelfde doet.
En dat is een recept voor ellende.""
Liefs en lente
Deze kwam ik tegen en wil ik graag even met jullie delen
https://sochicken.nl/partner-vinden
En nee, ik ben nog steeds niet op zoek, ik zit in tip 1, tevreden en gelukkig zijn en blijven met mezelf en m'n leven haha
Dit stukje bij tip 2 raakte me vooral, dit is hoe het was bij mij, het recept van m'n mislukte relaties:
""Je hebt vast wel iemand in je omgeving die continu ‘foute mannen’ aantrekt. Als je onzeker bent dan kun je de verkeerde partners aantrekken. Partners die je lage zelfbeeld uitbuiten om hun lage zelfbeeld te verhogen.
De meeste mensen voelen zich ongemakkelijk als iemand veel meer of veel minder zelfvertrouwen heeft dan zij. Als jij slecht over jezelf denkt dan voel je je waarschijnlijk op je gemak bij iemand die hetzelfde doet.
En dat is een recept voor ellende.""
Liefs en lente
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
