Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Beterschap, Zandvogeltje!

Nicci, je schreef "moest ik me weer verdedigen".

Want? Vindt hij dat jij je maar moet voegen naar een schijnleven, waarin je net moet doen alsof je dat geloof aanneemt?

Dat jij het probleem bij jou ligt, jij niet wil "veranderen"?

Dat zegt overigens al genoeg over hun manier van "geloven": als een soort beslissing, je aan de regels houden en dan ben je goed(gekeurd).

Zo'n soort geloven hangt van goed- en afkeuring (dus be-en veroordelen) aan elkaar.

Dat is een nare manier van in de wereld staan, maar wel lekker overzichtelijk en gemakkelijk als alles zo vast staat wat "goed" is en wat "slecht", he?

Geeft de mens houvast, maar ik verbaas me altijd over hoe krachtig hun eigen overtuigingen zijn dat precies hún religie (of aftakking/ interpretatie daarvan) het De Enige Waarheid is en alle andere (zowel andere religies en aftakkingen als helemaal niet geloven) het mis hebben, fout zijn, slecht zijn.

Het "wij tegen zij" wat alleen maar afscheiding van anderen versterkt ipv verbondenheid.

Hoe kunnen mensen toch maar verzínnen dat dat de bedoeling kan zijn van welke godheid dan ook?!



Ik blijf dat soort van primitief geloofsidee vinden, dat zieltjes winnen.

Is ook een simpel idee van je gelijk willen halen (dat eigen geloof het Enige Ware is), niks meer dan overtuigen van je gelijk en het idee dat hoe meer mensen die overtuiging aanhangen, dat bewijst dat het ook waar is.



Ik kan jou het boek van Deepak aanraden daarover (en geef hem ook een exemplaar cadeau) over "hoe wij God kunnen ervaren".

Dat gaat eigenlijk over de ontwikkelingsstadia van de mens(heid) en hoe dat samenhangt met hun godsbeeld.



Waarin een oordelende God (met geboden en verboden, straf en beloning) soort fase 1 is en veel mensen in onze maatschappij geloven in zichzelf, de (sceptische/ kritische) ratio en de (aantoonbare) wetenschap en bewijzen, maakbaarheid van geluk en hun eigen leven, zichzelf centraal zetten (afwijzing van een godheid of groter geheel) fase 2 zou zijn. Het geloof in status, geld en bezit, een relatie en alles wat je kunt hebben voor wie je "bent" (of je van betekenis bent, ertoe doet).

En fase 3 oa (van binnen) geloven dat er meer is dan we zien of kunnen bewijzen, een groter geheel, (en daar al dan niet beginnend zelf ervaren hebben van een verbondenheid met iets dat "groter" is dan wijzelf, een soort verbondenheid met alles en iedereen gevoéld hebben of minstens vermoeden, in de vorm van energie, krachten, een "plan" of (uitdeiend, ontwikkelend) universum waar je deel van uitmaakt en elk radertje daarin van betekenis is en bijdraagt aan dat geheel.

Enz.



Heel interessant, want je kunt individuele ontwikkelingen zien zowel als maatschappelijke ontwikkelingen (en op wereldniveau), die vergelijkbaar zijn met elkaar. Wat zich in het groot afspeelt speelt zich ook af in



Terwijl juist "niet-oordelend denken" belangrijk bijdraagt aan gelukkiger in het leven te staan (en te voelen) en je van waarde/ betekenis te voelen om wie je bént en dat je verbinding zoekt door verbinding met jezelf te zoeken (het "goddelijke" in jezelf, in eigen innerlijke bronnen, wat voorheen buiten jezelf geacht werd te zijn: een almachtige Godheid tegenover de nietige, onbenullige, zondige, beperkte mens). Dus eigenlijk een geloof dat er een goddelijk iets in jezelf te vinden is en je een grotere rol hebt dan wat je in het leven bereikt of nastreeft in de zin van maatschappelijke waarde (relatie(s), werk, doelen, het eigen gezin, de groep waar je bij hoort (of wil horen) en alles wat je doet of je je aan verbindt om "iemand" te zijn (identiteit geeft).



Als je zo om je heen kijkt wat er allemaal gaande is in de wereld anno nu, dan is het een soort driedeling waarin het de religies en allerlei varianten daarin nog altijd de oordelenden zijn die aan anderen hun overtuigingen (en daaruit voortvloeiende leefwijzen) willen opleggen, goedschiks of kwaadschiks, hun gelijk halen dmv dreiging, dwang en angst desnoods, (wat een heel effectieve manier is overigens om (kritische/ sceptische) verstandelijke en emotionele vermogens uit te schakelen omdat dan het "primitieve brein" (dat we met dieren gemeenschappelijk hebben, ofwel het "reptielenbrein" het overneemt).



Dreigende straffen zoals buitensluiting en (uit de groep) afwijzen, hel en verdoemenis, zijn door de eeuwen heen effectieve manieren geweest van allerlei religies (en nog, bijv Jehova Getuigen en andere strenge afsplitsingen).

Ook katholieken hebben dat gedaan met hun veroveringsdrang: "bekeren of ik schiet".

Dat heeft niks met geloven te maken, dat is een (beperkende) overtuiging opleggen/ afdwingen.

Van anderen moeten aannemen, zonder ook maar ooit zelf te pretenderen proberen direct in contact/verbinding te komen of (iets goddelijks) zelf te ervaren.



Het bizarre is dat diegenen die dat wél pretendeerden, (of dat nu waar was of niet, dat God of Allah of welke andere godheid ook aan hun verschenen was, ook echt geloofd werden als profeet of heilige of afgezant of iig getuige van God werden erkend en gevolgd.

Zonder getuigen daarbij he.

(als iemand dat in deze tijd beweert wordt aangenomen dat ie in psychose verkeert of lijdt aan eoa grootheidswaan oid, maar nog steeds geloven mensen dat wél van 2000 jaar (of meer) terug! )

En daar zijn religies dan op gebaseerd (incl de gedicteerde leefregels) en "geloven" is dan of je gelooft dat diegene werkelijk door die godheid is benaderd om bepaalde boodschap en leefregels (geboden en verboden) te formuleren en verder te verbreiden.



Daarnaast ook mensen die geloven in "Verlichting" (en dat binnenin zoeken, dat goddelijke, een universele goedheid in de vorm van een innerlijk geweten/ richtlijn die elk mens in zich heeft en dat is wat mensen bindt, alle religies overstijgend en een "weten" of gemeenschappelijke bron van kennis waar je me in contact kunt komen en deel van uitmaakt, wat je als ziel of "ware zelf" of natuurlijke staat van zijn (de pure staat die je bent zonder de invloeden van aanleg, opvoeding en (levens)ervaringe) of hoe je het ook noemt, binnenin jezelf zit (en in elk mens dus).



De problemen ontstaan eigenlijk doordat de wereld doorspekt is van mensen in diverse lagen van ontwikkeling, of iig diverse verschillende opvattingen daarover (en hun eigen godsbeeld, of het ontbreken daarvan eigenlijk meer of minder gebaseerd is op waar je van overtuigd bent (geraakt) en dus verschillend in wáár je in gelooft.

En elkaar allemaal willen overtuigen van het eigen gelijk of gelijk van eigen groep.

Waardoor alleen maar verwijdering kan ontstaan, ipv verbroedering of verbondenheid.



En daar zijn mensen altijd naar op zoek: erbij/ ergens bij horen als saamhorigheid zien, of dat nu een netwerk a la Fb is, of een kerkgenootschap, lotgenotengroep, gelijkgestemdheid als verbondenheid zoeken, of juist verbonden voelen door te geloven in de nuchtere wetenschap, of als volgelingen van eoa Indiase of Tibetaanse wijze goeroe die (beweert) "Verlichtheid" heeft bereikt, of alleen al zich deel uit voelen maken van de groep "harde werkers/werkenden" (ook een "wij" tegen "zij" (de werklozen, niksnutten, bankhangers, luie donders die te beroerd zijn om voor zichzelf te zorgen en profiteren, de belastingbetaler voor op mag draaien).



Al die behoeften om ergens bij te willen horen of voelen horen, komen imo toch voort uit een zoeken naar verbondenheid (en dat misschien zoeken in de verkeerde richting? Obv zichtbare kenmerken, leefwijzen, streven naar wat "iedereen" doet of vindt, want de massa zal wel gelijk hebben, de meerderheid is "normaal" en daaraan kunnen vasthouden?).

In de meeste gevallen wordt mensen ook aangeleerd om die verbondenheid te vinden bij gemeenschappelijke kenmerken, bij groepjes (op school al) min of meer gelijkdenkenden of gelijksoortige smaak, in wat je (op dat moment) centraal zet in je leven (als puber is dat dan bijv anders (bijv beinvloedbaar (of niet) om te willen meedoen, met roken, drinken, drugs, uiterlijke overeenkomsten in kleding enz om er vooral "bij te horen". En elkaar dus ook te onderscheiden in waar je niét bij wil horen, door oordelen (op uiterlijk, populariteit enz) of juist tegen af te zetten (bijv door alternatief willen zijn, nog steeds tegen een gemeenschappelijke norm die door "de groep" wordt bepaald wat zgn belangrijk zou horen te zijn).

En daarnaast een groepje wat kritisch/authentiek zichzelf wil (kunnen) zijn en zich vrij voelt om wel of niet dan maar ergens (niet) bij te horen.



Als volwassenen doen we misschien ook niet anders dan op zoek zijn naar min of meer gelijkgestemden die soortgelijk geloven waar je zelf in gelooft (danwel negatief geloof waar je in gelooft over jezelf en de maatschappij enz).

En waar dat "zelf geloven" ook vandaan komt (invloed van opvoeding, omgeving, media, politiek, gemeenschappelijke normen van het land of maatschappij waarin je leeft, levenservaringen en die van anderen) en hoe vrij je bent (of je voelt) om dat bij jezelf te onderzoeken en probeert te ontdekken wat je vindt/voelt/ervaart als je eea zou kunnen ontdoen van al die invloeden.



Bij zwaar geindoctrineerde mensen ontbreekt iig dat vrije gevoel, om kritisch te mogen/kunnen zijn, om in twijfel te trekken (met gezonde eigen verstand) en te onderzoeken wat zij er zelf wel en niet van aannemen of aannemelijk vinden (laat staan zelf ervaren en van voelen), maar dus ook omdat dat (eigen) (kritische denk)vermogen door sommige zeer beperkende afsplitsingen effectief de kop in gedrukt wordt van kleins af aan. En eigenlijk ook de eigen emotionele vermogens daarbij, dus juist het voelen van liefde voor anderen (de medemens, andersdenkenden enz) onderdrukken.

Dat kan imo nooit de bedoeling zijn van welke religie ook, die liefde predikt (en dan de liefde voor alleen gelovigen in precies hun eigen god(heid)).



Dat verklaart imo iig waarom niet liefde, maar haat als drijfveer voor andersgelovigen of andersdenkenden wordt gebruikt om te overtuigen, te dwingen, en zelfs te mogen moorden en zichzelf nog steeds een "beter" mens kunnen voelen dan anderen (niet-gelovigen of andersgelovigen).

Het idee dat een godheid aan de eigen kant staat en dat goedkeurt en andere mensen afkeurt, kun je zien als een primitief soort geloof van weleer, toen mensen daar ook echt baat bij hadden (omdat het anders anarchie zou worden, als iedereen maar aan eigenrichting deed).



Zo ook het idee van straf of beloning die volgt in het hiernamaals effectief is, omdat mensen er in dit leven vaak mee wegkomen, met hun daden die anderen benadelen of beschadigen (of doden enz). Dat ze dan weliswaar niet betrapt of gepakt en bestraft zijn in dit leven, dan wel een godheid die dat alles heeft gadegeslagen en van iedereen ziet en weet, en alsnog een consequentie staat op dat gedrag tijdens je leven, zij het na de dood. En zij het vele malen erger dan bijv gevangenisstraf hier, namelijk eeuwenlange hel te wachten staat.

Wat eeuwenlang genoeg was om mensen in het gareel te houden, als wereldlijke autoriteit daar niet waterdicht/ voldoende voor was.



Wat mij persoonlijk verbaast, is dat religie in deze tijd nog steeds reden is tot voorrechten verlenen (of dispensatie geven van regels die voor alle anderen gelden).

Vrijheid van godsdienst, a la, en die kunnen beoefenen, maar geen uitzonderlijke rol te geven bóven wetten en leefregels die voor iederéén gelden in een land/ samenleving en zeker niet de volle vrijheid geven voor uitoefenen/beoefenen voor zover ze de grenzen overschrijden van het recht van anderen op wat die geloven (of niet geloven).

Dus die grens en vrijheid van de 1 eindigt waar de die van de ander begint en andersom: die dan ook de vrijheid van waar die in gelooft en naar leeft/ beoefent/ uitoefent.



Het gaat mis in landen die die vrijheid aan iedereen willen garanderen, dat iedereen het zelf mag uitmaken en zich aan dezelfde wetten heeft te houden (en die van wat algemeen als fatsoensregels daarnaast worden geacht te zijn).

Imo moet je dan niemand uitzonderingen geven, niet naar boven en niet naar beneden.

Dan ook iedereen hetzelfde behandelen, als gelijkwaardig zijnde, ongeacht waar je in gelooft.

En dáár het commitment aan vragen, aan die vrijheid, maar dan wel van iederéén, en niet tolereert dat welke religie (of afsplitsing of strenge interpretatie) vrijheid geeft om zich te verheffen boven de vrijheden van anderen.



Ook nietgelovigen hebben alle vrijheden om zichzelf te kunnen zijn en te mogen leven zoals zij "goed" achten of de bedoeling achten van het leven. Vrijheid is altijd beperkt tot waar je anderen belemmert in hun vrijheid, of mensen en hun gezondheid of zelfs hun leven mee in gevaar brengt, naar het leven staat, of denkt dat het okay (en zelfs "goed" is) om anderen te mogen beschadigen tot moorden aan toe.



Waarbij het niet zou moeten uitmaken of het een meerderheid of minderheid is, die de voor iedereen geldende norm bepaalt, maar algemene, het individuele geloven overstijgende, wetten, normen en principes voor iedereen gelden, eenzelfde mate van vrijheid garanderen, in eenzelfde land of samenleving, met dezelfde bescherming tegen mentale en fysieke beschadiging (geen moord, lijf- en doodsstraffen, mentale of fysieke mishandeling, enz, ook niet in naam van eoa religie of overtuiging en ook geen uitzonderingen en niet "gerechtvaardigd" (verzachtende omstandigheden) door verknipt zijn door eigen psychische danwel fysieke beschadigingen uit verleden).



Maar ja, dat is een utopie, iemand kan zweren op de vlag die normen en vrijheid van een vrij land te zullen respecteren, maar diep overtuigd blijven van dat de religie (als centraal staand en wereldlijke normen overstijgend) tóch rechtvaardigt om die niet na te (hoeven) leven in de praktijk.



Oordeelvrij willen zijn als maatschappij tov mensen die zelf wél zwaar over anderen oordelen in de zin van "goed" en "kwaad" (mens) of jij als individu vraagt en biedt dat "ieder zijn vrijheid wat ie zelf gelooft of wil geloven" mag hebben tegenover iemand die dat niet vindt en niet tolereert van jou, dat werkt dus zowel op individueel niveau niet (eens) tussen 2 mensen die van elkaar houden, laat staan dat dat geacht kan worden tussen mensen en groepen mensen die niet van elkaar houden, en daar ook helemaal niet naar streven.



Niet iedereen heeft uberhaubt "vrijheid" als hoogste waarde centraal staan!

Dat is iets van de "ongelovige", die vrijheid, en die leidt in bepaalde religies tot eigenrichting en dat dat áltijd de verkeerde kant op zal gaan, de zondige kant van mensen overheerst als je ze de kans zou geven, omdat er een heilig (negatief) geloof als basis in zit, dat mensen in volledige vrijheid neigen naar het "kwaad".



En dat is nogal wat, dan is religie een grote motie van wantrouwen, vanaf je geboorte, dat als het aan jouzelf overgelaten wordt, er niks van je terecht zou komen, als daar geen paal en perk (met leefregels, ge- en verboden) aan gesteld zou worden van buitenaf.

Dat mensen geen zelfdiscipline hebben, dus discipline van buitenaf opgelegd moet worden, anders zou het een ramp worden.

(los van het feit of het wereldtoneel niet al 1 grote ramp is, ondanks het bestaan van religies, wetten en leefregels).



Het gaat dus uit van wantrouwen in de menselijke natuur, dat goedheid opgelegd moet worden, want het individu neigt naar slecht, naar zwakte, eigenrichting en eigenbelang, egoisme, impulsief volgen van (slechte) eigen behoeften, zichzelf niet kan beheersen als er geen consequenties zouden zijn en het altijd hun "slechte, foute" kant zal zijn die zal overheersen in vrijheid.



(en omdat dat vaak ook zo is, dat mensen idd zich laten leiden (en rechtvaardigen) door eigen behoeften en projectie, onverdraagzaamheid, eigen gelijk enz, krijg je dan een "zie je wel"-rechtvaardiging daarvoor.

Niet begrijpend dat juist wantrouwen als basis/uitgangspunt in het opvoeden/ opgroeien (door ouders, door religie of overheid enz) dit veróórzaakt, dat mensen zichzelf (verinnerlijken) ook niet (leren te/ kunnen/ geloven in) vertrouwen in hun behoeften en zwakheden, daar bang voor zijn, zelf ook geloven dat ze de mist in zouden gaan zonder regels van buitenaf (en straf bij overtreding).



Daar is alle opvoeding op gebaseerd in onze maatschappij en niet alleen de religieuze opvoedingen!

Dat negatieve geloof is alom verspreid, de angst voor niet op jezelf kunnen vertrouwen, dat je anderen nodig hebt om jezelf in het gareel te houden, om het goede (en liefde) te laten overheersen over jezelf en niet je schaduwkant, zwaktes enz.

Juist een beroep doen op mensen hun angst, schaamte- en schuldgevoelens, angst voor afwijzing (door de maatschappij, door geliefden, omgeving en groep) klampen mensen zich vast aan wat goed voor ze zou zijn (en door anderen verzonnen is, daar meer in te geloven of op te vertrouwen dan eigen innerlijk) en juist dat zorgt ervoor dat mensen niet geloven in eigen goede inborst, in liefde en vrijheid, maar zorgt er juist voor dat ze mensen gevangen houden in diezelfde "slechte" schaduwkant.



Angst, schaamte, schuldgevoel tegenover anderen zet mensen in hun beperkte verstandelijke en emotionele vermogens (als het maar sterk genoeg is, die negatieve overtuiging over zichzelf) en hoe sterker dat is, hoe meer ze vasthouden aan regels van buitenaf.



Angst verhindert liefde kunnen voelen, voor elkaar (zelfs geliefden dus) en voor andersdenkenden, andersgelovigen, anderslevenden.

Tegelijkertijd blijven we kinderen opvoeden met dat negatieve geloof over de mens iha en dus ook dat kind (omdat een kind zijn/haar driften nog niet onder controle heeft) maar ook daarna blijven we daarmee doorgaan.

Vroeger met een tik, lijfstraffen, enz, nu met buitensluiten (naughty spot), schaamte- en schuldgevoelens, straffen (en veel minder door belonen). Of dat nu thuis is, of op scholen, de werkvloer, groepen als je af wil wijken, je geliefde, ouders, kinderen, buren, overheid (boetes en gevangenisstraf).



Dat dit nog nooit mensen heeft weerhouden om regels niét na te leven (en waarom, verzet bijv, rebelsheid, afzetten) is imo juist doordat veel mensen niet (zelf) leren omgaan met vrijheid, en dat ze kunnen vertrouwen op hun innerlijke geweten/ richtlijn, ook als er geen betrappingskans is, niemand het ziet of merkt, er geen consequenties op zouden staan) dus áls ze dan de kans krijgen, de volle vrijheid, en die (strenge) regels wegvallen, zich daar idd geen raad mee weten. En daar dan idd ge/misbruik van maken.



En ipv voorkomen, is alles (in alle lagen en opzichten van onze/de maatschappij) gericht op bijbrengen/opleggen/afdwingen van normen, en symptoombestrijding door achteraf be-veroordelen en straf/beloning als consequentie.



Niemand die zich af lijkt te vragen waardóór mensen (massaal?) onzeker zijn en vrijheid haast automatisch lijkt te leiden tot "negatief" en ongewenst gedrag, als ze de kans krijgen.

(of dat nu snelheid overtreden is als er geen controle is, of door rood rijden als niemand het ziet of drugs/pillen/alcoholgebruik en allerlei toch echt onweerlegbaar toegenomen "fout" gedrag, verslavingen en "zie je wel"-bewijzen dat mensen er idd slecht mee kunnen omgaan, met vrijheid (en keuzevrijheid), en alle "foute" verleidingen, als de gelegenheid er is (en verkrijgbaar is, beschikbaar is).



Geurtz gaat ervan uit dat iédereen negatief geloof aan zijn/haar opvoeding overhoudt (zij het misschien de ene meer en de ander minder, oa door meer of minder opvoeding vanuit vertrouwende/wantrouwende ouders) en ervaringen (met afwijzing/zelfafwijzing) dat bevestigen gedurende je leven.

Een constant gevecht tussen die negatieve overtuiging (over jezelf danwel over (ook) anderen, de mens, de wereld enz) ofwel de schaduwkant en je pure zelf, de kern van liefde die je natuurlijke staat is.

En dat mensen iha niet bezig zijn die kern te vinden in zichzelf, maar dat negatieve geloof de baas willen blijven door allerlei rollen en strategieen waar je het "goede" in jezelf aanspreekt en jezelf en anderen mee kunt overtuigen dat je wél goed (genoeg) bent, de moeite waard bent, iemand bent/voorstelt (van waarde en betekenis).





En daarnaast ook anderen beoordelen vanuit negatief geloof, immers als je (op) jezelf al nauwelijks kunt vertrouwen, dan zal "de mens" en dus de ander niet anders in elkaar zitten. Een "ik tegen de ander" en "wij tegen zij", je aansluiten of verbonden voelen met gelijkgestemden, zodat je iig gesteund voelt door bij een "wij" te horen: hoe meer mensen soorgelijk in het leven staan als jijzelf, hoe beter en hoe meer het je eigen waarheid wordt (of blijft).



Hoe minder vertrouwen in dat je zelf diep van binnen "goed" bent (danwel "goed genoeg" en altijd kunt verbeteren of ontwikkelen en mag leren van fouten, dus fouten niet zeggen dat dat bewijst dat je ook "fout" of "slecht" mens bént) hoe minder je dat ook in anderen hebt. En andersom: hoe meer "slechte ervaringen" hoe minder vertrouwen in de goedheid iha van de mens (en hoe minder in het goede als basis in de mens dus in jezelf?).



Waarbij het nog lastiger wordt als je religie al uitgaat van dat de mens "slecht" is in de basis, en een Godheid het "goede" vertegenwoordigt en de mens via leefregels uitdaagt om te kiezen voor het goede/gewenste of zich laten leiden door hun "slechte" inborst, om aan die godheid en anderen te "bewijzen" dat ze goed danwel idd slecht zijn.

Als je het leven voorstelt als 1 grote uitdaging wat overheerst en altijd zou horen te overheersen, en dat je kinderen bijbrengt, terwijl je zelf ook niet uitsluitend vroom, zedig, perfect en "foutloos" bent en dat wel van je kinderen eist, breng je dat negatieve geloof over. Zelfs als je je kinderen alleen maar zou prijzen, en wijzen naar anderen die het "fout" doen of "slecht" zijn, blijft het vanuit oordelen in goed en slecht en daar een beroep op doen, dat je dat dus moet verdienen (met goed gedrag, aangepast gedrag, in de ogen van anderen, of dat nu een gemeenschap, staat, wetten of religieuze regels zijn).



Het doet hoe dan ook een beroep op (jezelf) als goed/ slecht indelen en beoordelen.

De een genuanceerder dan de ander, maar hoe dan ook is alle opvoeding en beinvloeding daarop gericht.

(en mensen gevoelig voor).

Waarbij het probleem dus is wát je dan (gezamenlijk of individueel) als goed of slecht vindt/beoordeelt.

(en dat is dus afhankelijk van waar en bij wie je opgroeit en ervaringen van jezelf en anderen meekrijgt gedurende je leven).



En niet alleen religieuze versus niet-religieuze opvattingen dus, maar geldt voor allerlei overtuigingen wat goed en gelukkig maakt en je centraal zet (en van je geliefde ook graag zou zien of op projecteert dat die hetzelfde doet/vindt/gelooft en naleeft).

Opvattingen over liefde, goed gedrag wat hoort bij een geliefde (monogamie, eensgezindheid, steun en begrip, gezamenlijke levensdoelen en leefwijzen) is en blijft vaak projectie van eigen opvattingen en overtuigingen, tenzij je een nietoordelende houding ook op eigenbelangen en eigen leven (en van anderen) kunt aannemen (verruimen, onder de loep nemen, objectiever en genuanceerder kunt zijn, en ook tegenover jezelf wordt).

quote:niccifrench schreef op 26 maart 2016 @ 13:50:

@ Amy, Dank je. Heb net mijn gras gemaaid, het zonnetje schijnt lekker. Ja idd is wel een keuze die hij maakt. Misschien is hij minder van me gaan houden doordat dit tussen ons staat. Heb gisteren ook gezegd dat hij het tussen ons laat staan. Hij laat het gebeuren.

Weet wel dat hij ook geschrokken is na dat gedoe bij zijn familie thuis, en hoe ik daarna heel boos werd op alles. Net of alles altijd in harmonie moet lopen. Hij is wat dat betreft ook niks gewend.

Hij blijft zoekende naar de perfecte vrouw, een vriend van hem heeft hem dit eens gezegd, en dat komt aardig dicht bij de waarheid. De relaties die hij had met vrouwen die wel meegingen naar de kerk voldeden weer op een ander punt niet.



Ja kijken wat de rust en geen contact met ons zal doen, Hij appte gisteren toen hij thuis was nog dat hij me heel erg zou gaan missen.

Ik probeer maar bij de dag te leven, lastig idd maar fijn dat jullie er voor me zijn.



Het heeft denk ik weinig te maken met minder houden van.

Je kunt van iemand houden en toch ergeren aan andere dingen/ gedrag en opvattingen van die persoon, dat betekent dat naast dat houden van er ook andere emoties zijn die je in elkaar opwekt.

Evengoed beinvloedt het jou ook in hoe je over hem denkt, maar niet wat je voelt qua houden van, dat is er OOK, het is niet in plaats ván. Het bestaat naast elkaar, ook als je boos bent op iemand betekent dat niet dat je niet meer (evenveel) van iemand houdt.

Dat is zoals een kind kan denken, dat ouders dan ook niet meer van je houden als ze boos zijn om bepaald gedrág.

Dat moet je van elkaar kunnen en blijven onderscheiden!

Het staat los van elkaar.

Ik houd ook van mijn kinderen, maar als ze een moord op hun geweten zouden hebben of drugshandelaren zijn, houd je nog steeds van ze, al heb je daarnaast andere emoties erbíj, die niet positief zijn, je niet kunt begrijpen, gedrag wat je niet tolereert of okay vindt van ze.



Houden van een ander dan jezelf hoéft niet onvoorwaardelijk te zijn, dat is een misvatting.

De voorwaarden worden bepaald door wat je zelf vindt en wilt van diegene (en andersom).

Het houden van houdt niet (helemaal) op als iemand niet (langer) aan die voorwaarden voldoet, wel beinvloedt het of en in hoeverre je die persoon (om gedrag of opvattingen) toelaat in je leven, mee om blijft gaan, en in welke rol/relatie/verhouding dat dan zal zijn.

(bijv niet langer als geliefde, maar wel vrienden, of kennissen, of helemaal weren uit je leven en gevoelens wíllen verminderen voor diegene, terugdringen naar een ander niveau of iig in hoeverre nog deel uitmakend van jouw (dagelijkse) bestaan, zeg maar).



Omdat je niet van jezelf kunt afscheiden, is het bij jezelf wel vrij onvoorwaardelijk, zij het dat je in mind eigenliefde kunt afwijzen en toch met jezelf verder moet en niet kunt ontlopen door overal jezelf te blocken en geen contact meer met jezelf kunt hebben

Anyway, ik ga ff andere dingen doen.

Ik vertrek dinsdag pas, maar met die paasdagen ertussen nog eea te doen voor vertrek.

Oa eten inslaan voor vanavond en morgenochtend lekker paasontbijtje met zoon nog.

(en taart bakken, jawel, tis weer zover).

Is toch gelukt? Je hebt het bold gemaakt, dus dat is prima.



Hier hele middag staan bakken en schoonmaken (zoon had voorraad ff gecheckt op over datum, haha, dat ruimt weer lekker op en ik heb die keukenkastjes meteen maar ff meegenomen, dan kan ik niet stoppen.

Zelfs de oven zelf maar eens een grote beurt gegeven!

Heb zo afgesproken met paar vrienden, maar moet me nog ff opfrissen en omkleden nu.



Laters!

Beetje weinig geslapen want ik werd te vroeg wakker en lukte na een half uur nog niet om verder te slapen, terwijl ik dat wel wilde, dus ben ik er maar uit gegaan.

En dan voel ik mij toch niet goed wakker ook, beetje halfgaar.

Wel lief: die vrienden willen me morgen idd naar het vliegveld brengen.

(ik ga al jaren op eigen houtje, het is fijn te merken dat sommige banden sterker zijn geworden, ik moet nog steeds wennen aan aangeboden behulpzaamheid van anderen).



Aangezien het nog niet echt heel warm is daar moet ik meer kleding meenemen, is nog een uitdaging met alleen handbagage, haha.

Ik kan me van tevoren drukker maken over eea dan (altijd weer) nodig blijkt te zijn.

Leesvoer maar achter de douane kopen (boeken zijn zwaar)?

Ex pakt het vliegtuig alsof het de bus is, die kijkt niet meer op of om van dat stijgen en landen, en kijkt ook niet uit het raampje, maar ik blijf het altijd bijzonder vinden (en een hele onderneming vinden), ook al is het maar 2 1/2 uur vliegen.

En dat je dan in een andere wereld (uit)stapt, meteen tussen de palmen staat, heel andere sfeer, dat relaxte mediterrane, heerlijk!



1e avond meteen uit eten met zijn allen, ik vlieg tegelijkertijd met een vriendin van dochter, die er vorige keer ook was.

Alleen geloof ik dat we niet in het gebruikelijke huis gaan verblijven, wat ik wel jammer vind (schitterend uitzicht over zee), maar ook prima, want een lief en mooi baaitje en is weer eens wat anders, ze beweert dat het daar warmer is (minder wind, het is rond de 20 graden).

We zullen zien, het is sowieso al fijn dat ik gratis kan verblijven daar en ze het gezellig vinden als ik erbij ben



Ben wel van plan meer zelf te doen, zoals (nog onbekende) plaatsjes te ontdekken met die huurauto.

Andere keren was het warmer en dan is het verleidelijk om te blijven chillen op terras/ bij het zwembad en gingen we vaak pas eind van de (mid)dag iets doen.

Al met al zin in! (zeker als ik naar buiten kijk: lijkt wel herfst met dat stormachtige).



Over storm gesproken: Storm, ben je al terug?

Ben zo benieuwd hoe je het hebt (gehad) daar!

Storm: alles heeft een reden, en ik denk dat het voor een paar dagen zelfs een verademing is om lekker op jezelf terug te vallen daar.

Fijn dat het alles bij elkaar zo'n mooie reis is geweest en je hebt het toch maar mooi gedaan, en nu kun je dat schrappen van je lijst idd!

Goede terugreis alvast donderdag en beterschap met de darmen.

Lekker rustig aan doen die laatste dagen idd!

Nicci, haha, ik zit hier te dubben over extra sleutel (buren hebben er 1 juist voor dit soort gevallen dus als jij net beschrijft), of haar mijn eigen sleutel geven.

Ik had me vd week dus ook buitengesloten en dat is me in geen jaren gebeurd!

Dus fijn dat de buren een sleutel hadden én thuis waren!



Moeilijk om hem te zien dan he?

Tis nog zo vers, dus logisch hoor dat dat wel wat met je doet!

Knap dat je je flink hield, maar hij mag toch best weten dat jij het ook moeilijk vindt?

Je hoeft tov hem niet je "trots" te bewaren of te bewaken, hoor, lijkt mij?

(en dan nog kun je heel beslist blijven, dat je niet wankelt qua opvattingen, hoe moeilijk dat ook uitpakt).