Psyche
alle pijlers
Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI
maandag 21 maart 2016 om 21:37
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 10 februari 2017 om 07:57
Jeetje Suzy vind t echt een gave dat je zo pakkend kan schrijven. Vind het nu zo leuk, omdat ik best veel hierover heb gelezen de afgelopen maanden en jij pent t met je eigen woorden neer.
Jij begrijpt het. Ik (nog) niet helemaal haha
Pak vaak even weer een boek erbij en lees dan een stukje en leg m weer weg.
Zo ben ik nu bezig met Liefdesbang, van Hannah Cuppen. Zo ontzettend herkenbaar, wat er geschreven word.
Alice, laat de 'wereld' maar denken wat ze willen. Wil je lekker rondsletten, doe je dat. Ga je t klooster in, doe je dat. Het is toch jouw leven en niet dat van een ander toch?
Gisteren evaluatie met psych gehad, hij ziet zoveel vooruitgang! Nu moet ik t zelf nog ff zien haha
Iedereen een leuk weekend voor de boeg? Ik heb vanavond lekker niks gepland (dwz dekentje, thee, iets lekkers en Netflix) en morgenavond een feest met vriendinnen. Zo ontzettend veel zin in!
Jij begrijpt het. Ik (nog) niet helemaal haha
Pak vaak even weer een boek erbij en lees dan een stukje en leg m weer weg.
Zo ben ik nu bezig met Liefdesbang, van Hannah Cuppen. Zo ontzettend herkenbaar, wat er geschreven word.
Alice, laat de 'wereld' maar denken wat ze willen. Wil je lekker rondsletten, doe je dat. Ga je t klooster in, doe je dat. Het is toch jouw leven en niet dat van een ander toch?
Gisteren evaluatie met psych gehad, hij ziet zoveel vooruitgang! Nu moet ik t zelf nog ff zien haha
Iedereen een leuk weekend voor de boeg? Ik heb vanavond lekker niks gepland (dwz dekentje, thee, iets lekkers en Netflix) en morgenavond een feest met vriendinnen. Zo ontzettend veel zin in!
vrijdag 10 februari 2017 om 10:08
Mooi boek is dat Cloud
Ik ben vorig jaar op een lezing van Hannah geweest.
Viel me op dat daar best veel mannen waren trouwens.. kweetniet maar dat had ik niet zo gauw verwacht.
Liefdesbang heeft voor mi zoveel duidelijk gemaakt in het waarom mijn relaties zijn gegaan zoals ze zijn gegaan, wat ik zeg maar 'verkeerd' deed.
Nu vraag ik me wel eens af
Of je ook kunt 'genezen' van die verlatings/bindingsangst of je uit die dynamiek kunt stappen, en zo ja, hoe weet je zeker dat je daar van af bent? Ik wilde graag bij haar een workshop doen maar die zijn vrij duur.
Ik ga het laatste hoofdstuk maar weer eens herlezen, waar ze die tips geeft hoe je eruit kunt komen.
Mijn poging op de datingsite heeft wel weer laten zien, hoe bang ik nog steeds ben.
Zodra een man interesse heeft en wel verder wil in contact, haak ik direct af.
Zelfs als hij me wel leuk lijkt, ik best wel interesse heb.
Zelfs bellen of mailen begin ik niet aan, want stel je voor dat hij wil afspreken..en ik strak weer in die valkuil donder..
Ik ben vorig jaar op een lezing van Hannah geweest.
Viel me op dat daar best veel mannen waren trouwens.. kweetniet maar dat had ik niet zo gauw verwacht.
Liefdesbang heeft voor mi zoveel duidelijk gemaakt in het waarom mijn relaties zijn gegaan zoals ze zijn gegaan, wat ik zeg maar 'verkeerd' deed.
Nu vraag ik me wel eens af
Of je ook kunt 'genezen' van die verlatings/bindingsangst of je uit die dynamiek kunt stappen, en zo ja, hoe weet je zeker dat je daar van af bent? Ik wilde graag bij haar een workshop doen maar die zijn vrij duur.
Ik ga het laatste hoofdstuk maar weer eens herlezen, waar ze die tips geeft hoe je eruit kunt komen.
Mijn poging op de datingsite heeft wel weer laten zien, hoe bang ik nog steeds ben.
Zodra een man interesse heeft en wel verder wil in contact, haak ik direct af.
Zelfs als hij me wel leuk lijkt, ik best wel interesse heb.
Zelfs bellen of mailen begin ik niet aan, want stel je voor dat hij wil afspreken..en ik strak weer in die valkuil donder..
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
vrijdag 10 februari 2017 om 10:20
Goh ik had kunnen schrijven wat jij schrijft Zand.
Bij mannen die interesse hebben krijg ik het ook letterlijk Spaans benauwd, zelfs als ik ze ook best leuk vind. En mannen die ik al ken die ik leuk vind, daar voel ik een bepaalde spanning bij. Daarentegen mannen die mij minder interessant vinden, en vice versa, daar ben ik helemaal op m'n gemakje. Totaal omgekeerde wereld. Probeer los te komen van mijn 'type' man, want het brengt me nergens.
Ik weet niet of ik ooit helemaal van mijn relatie angst afkom. Noem het bewust geen verlatings of bindingsangst meer omdat ik overduidelijk aan beide kanten kan zitten. Wist ik niet, dacht altijd dat ik verlatingsangst had, maar inmiddels is duidelijk dat ik beide heb. Het gevoel van verlating word steeds minder (beter) terwijl de angst voor binding groter word. Heel apart en heb het ook aangekaart bij m'n therapeut.
Het is inderdaad een bijzonder boek en zou ook wel eens een lezing van haar willen meemaken.
De dynamiek die zij beschrijft is zo kloppend.
Wat apart dat er veel mannen waren, lijkt me op t eerste gezicht niet iets waar mannen heen zouden gaan haha. Vooroordeel? Ja.
Ik had laatst weer leuk contact met een oude tinder match. Destijds niet afgesproken omdat ik toen ook al niet durfde. Nu weer precies hetzelfde... ik spartel al als ik het woordje afspreken zie. En dan bevries ik en stop ik ermee...
Bij mannen die interesse hebben krijg ik het ook letterlijk Spaans benauwd, zelfs als ik ze ook best leuk vind. En mannen die ik al ken die ik leuk vind, daar voel ik een bepaalde spanning bij. Daarentegen mannen die mij minder interessant vinden, en vice versa, daar ben ik helemaal op m'n gemakje. Totaal omgekeerde wereld. Probeer los te komen van mijn 'type' man, want het brengt me nergens.
Ik weet niet of ik ooit helemaal van mijn relatie angst afkom. Noem het bewust geen verlatings of bindingsangst meer omdat ik overduidelijk aan beide kanten kan zitten. Wist ik niet, dacht altijd dat ik verlatingsangst had, maar inmiddels is duidelijk dat ik beide heb. Het gevoel van verlating word steeds minder (beter) terwijl de angst voor binding groter word. Heel apart en heb het ook aangekaart bij m'n therapeut.
Het is inderdaad een bijzonder boek en zou ook wel eens een lezing van haar willen meemaken.
De dynamiek die zij beschrijft is zo kloppend.
Wat apart dat er veel mannen waren, lijkt me op t eerste gezicht niet iets waar mannen heen zouden gaan haha. Vooroordeel? Ja.
Ik had laatst weer leuk contact met een oude tinder match. Destijds niet afgesproken omdat ik toen ook al niet durfde. Nu weer precies hetzelfde... ik spartel al als ik het woordje afspreken zie. En dan bevries ik en stop ik ermee...
vrijdag 10 februari 2017 om 11:12
Interressant filmpje gevonden
https://youtu.be/K7Ujp-4tRBI
Ik vraag me al een tijdje af hoe het toch kan dat ik zo gek kon zijn op een man die niet bij mij past.
Hij zit nog steeds in m'n hoofd, inmiddels ruim 2 jaar uit elkaar, ik vraag me wel eens af of ik wel helemaal 100% ben
Deze man legt het wel mooi uit, wat er gebeurt als je verliefd bent, en de fases die je doorgaat
Ook waarom je de 'verkeerde' op je pad krijgt
Die dus helemaal niet verkeerd is, maar die je nodig had voor jouw groei
https://youtu.be/K7Ujp-4tRBI
Ik vraag me al een tijdje af hoe het toch kan dat ik zo gek kon zijn op een man die niet bij mij past.
Hij zit nog steeds in m'n hoofd, inmiddels ruim 2 jaar uit elkaar, ik vraag me wel eens af of ik wel helemaal 100% ben
Deze man legt het wel mooi uit, wat er gebeurt als je verliefd bent, en de fases die je doorgaat
Ook waarom je de 'verkeerde' op je pad krijgt
Die dus helemaal niet verkeerd is, maar die je nodig had voor jouw groei
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
vrijdag 10 februari 2017 om 13:30
Heb het even bekeken. Ik denk ook dat je bij iedereen die je tegenkomt een groei doormaakt. Niet alleen bij partners, maar bij iedereen.
En wat hij op het laatst zegt ook, dat je op een gegeven moment verder kan kijken dan je eigen angsten, dat je open staat voor je partner, het samen wil doen, dat spreekt me wel aan.
Zoiezo een 'open' relatie spreekt me aan. En dan niet meteen de 'seks met jan en alleman' relatie, maar de spirituele open relatie. De insteek dat alles open ligt, de toekomst, veranderingen, alles. Maar dat je een solide basis hebt waarom je jezelf kan en mag zijn.
En wat hij op het laatst zegt ook, dat je op een gegeven moment verder kan kijken dan je eigen angsten, dat je open staat voor je partner, het samen wil doen, dat spreekt me wel aan.
Zoiezo een 'open' relatie spreekt me aan. En dan niet meteen de 'seks met jan en alleman' relatie, maar de spirituele open relatie. De insteek dat alles open ligt, de toekomst, veranderingen, alles. Maar dat je een solide basis hebt waarom je jezelf kan en mag zijn.
vrijdag 10 februari 2017 om 13:56
De spirituele relatie, en dus geen traditionele relatie, is waar Jan Geurtz over schrijft.
Als ik ooit nog een intieme relatie met iemand aanga, wil ik zeker geen traditionele relatie meer.
De relatie waarbij alles mag, je vrij bent en blijft, spreekt me zeer aan.
Want dat zal een relatie zijn waarin angst geen rol speelt
En dus ook geen verlatings/bindings/relatie angst
Je hebt het over verlatings en bindingsangst alsof het twee verschillende issues zijn, wat Hannah Cuppen juist zo mooi duidelijk maakt, is dat het twee kanten van dezelfde medaille zijn.
Je kunt in de ene relatie aan de kant van bindingsangst zitten (had ik toen met ex2) en later zat ik weer aan de kant van de verlatingsangst (met ex3)
Ex 1. gedroeg zich heel erg als iemand met bindingsangst, joeg mij weg en haalde me naar beneden als het te goed met me leek te gaan, het bleek uiteindelijk een ziekelijke vorm van verlatingsangst te zijn.
Onder bindingsangst ligt vaak ook weer die angst voor verlating en afwijzing..
Als ik ooit nog een intieme relatie met iemand aanga, wil ik zeker geen traditionele relatie meer.
De relatie waarbij alles mag, je vrij bent en blijft, spreekt me zeer aan.
Want dat zal een relatie zijn waarin angst geen rol speelt
En dus ook geen verlatings/bindings/relatie angst
Je hebt het over verlatings en bindingsangst alsof het twee verschillende issues zijn, wat Hannah Cuppen juist zo mooi duidelijk maakt, is dat het twee kanten van dezelfde medaille zijn.
Je kunt in de ene relatie aan de kant van bindingsangst zitten (had ik toen met ex2) en later zat ik weer aan de kant van de verlatingsangst (met ex3)
Ex 1. gedroeg zich heel erg als iemand met bindingsangst, joeg mij weg en haalde me naar beneden als het te goed met me leek te gaan, het bleek uiteindelijk een ziekelijke vorm van verlatingsangst te zijn.
Onder bindingsangst ligt vaak ook weer die angst voor verlating en afwijzing..
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
vrijdag 10 februari 2017 om 15:26
Interessante vraag, Zand, quote:
"Of je ook kunt 'genezen' van die verlatings/bindingsangst of je uit die dynamiek kunt stappen, en zo ja, hoe weet je zeker dat je daar van af bent?"
Ik heb daar weinig verstand van, dat vooropgesteld, en heb ook niet zo'n relatie gehad.
Ken wel uit ervaring zo'n soort dynamiek/wisselwerking, maar daar waren dan ook (terechte) aanwijsbare redenen voor.
Het is geen afwijking oid en zo moet je het denk ik ook niet zien.
Het is meer een uitvloeisel, een gevolg van een basis van onveilige tot onzekere hechting, als het om (durven) vertrouwen en kunnen bouwen/rekenen op (een ge)liefde gaat. In liefdesaangelegenheden dus.
Ik heb in het verleden (oa hier) vaak geschreven over die veilige basis en dat dat imo geen vaststaand gegeven is, maar eerder een bonus-malussysteem (is mijn theorie, in de "echte" psychologie weet ik het standpunt momenteel niet).
Oa afhankelijk van je start in het leven, dus wat je van huis uit mee krijgt, stq je al ergens op die ladder in het voor- of nadeel.
Dat is toch je "blauwdruk" voor latere relaties, zegt men.
Afhankelijk van de ervaringen die je daarna opdoet kan dat vertrouwen verder groeien of juist kelderen.
Er zijn theorieen die uitgaan van dat onveilig gehechte mensen zo'n beetje (onbewust) de situatie herhalen die vertrouwd voelt.
Dus de ellende is dat onveilig/angstig/zeer onzeker gehechte personen onbewust zullen vallen voor zo'nzelfde type als de ouder met wie ze zo'n dynamiek hebben, omdat je dan als het ware de "strijd" die je met die ouder niet hebt beslecht, dan voortzet in je liefdesrelaties.
Die ouder hoeft trouwens niet die van het andere geslacht te zijn!
Het gaat om de sfeer die je zou herkennen omdat je dat gewend bent (en waarmee je in strijd/verzet bent) en die vaak niet (langer) met die ouder nog tot een goede afloop kunt of zult kunnen brengen.
De theorie over bijv vrouwen die altijd op "foute" mannen vallen, die onveiligheid als vertrouwd kennen en herhalen in hun liefdesrelaties. Later werd daar door sommigen aan toegevoegd dat dat ook kan zijn om dat alsnog te kunnen "helen" met eenzelfde type, waar ze onbewust dan hopen zichzelf te kunnen bewijzen dat dat wél goed kan aflopen (om die negatieve ervaring te kunnen compenseren met een goede ervaring), en ik denk omdat een goede ervaring/afloop ergens het hardnekkige ongeloof kan bevestigen dat die ouder danwel iemand die in wezen net is zoals die ouder tóch niet door en door "slecht" is of hoeft te zijn.
Dat je met jouw onvoorwaardelijke, veilige liefde die andere onveilige persoon kunt "redden" en genezen (wat dus niet "gelukt" is met de onveilige ouder).
En dan alsnog een veilige hechting tot stand kunt brengen.
Misschien omdat je op die manier het beschadigde geloof in de liefde wilt herstellen (intern bij jezelf), als je zou zien/bewijzen wat het helende effect op de ander is van onvoorwaardelijke en veilige liefde géven.
Als je zelf onveilig gehecht bent voel je datzelfde misschien feilloos aan in wat de ander nodig heeft, omdat je intuitief dat zelf nodig had gehad en weet dat je dat zélf nodig hebt om dat veilige vertrouwen (ooit) te kunnen herstellen.
In die theorie val je dus (onbewust!) op types die zelf een onveilige basis hebben (omdat je dat zelf kent en dus herkent in anderen).
Als kind heb je dan bijv een strategie ontwikkeld (bijv pleasen) om die ouder gelukkig/tevreden/trots te willen maken en dat is dan niet gelukt, omdat je dat als kind ook niet kán omdat dat oa door andere factoren bepaald wordt (ligt buiten jouw macht, jij bent de geliefde niet van die ouder, en diens tekorten zijn veroorzaakt door andere mensen en andere dingen (hun ouders en relaties met anderen, hun volwassen omstandigheden met allerlei zorgen en verantwoordelijkheden, plichten, conflicten, hún aangeleerde en ervaren overtuigingen enz die alles bij elkaar die persoon hebben gevormd).
Een missie die niet kán slagen dus!
En als volwassene in de rol van geliefde wordt die strategie dan herhaald, omdat je dat kent als "eigen" en misschien om jezelf te "bewijzen" dat het -met alle onvoorwaardelijke liefde voor die geliefde- wél een gezonde en veilige relatie met de partner wordt.
Dus (alsnog) te "bewijzen" dat het toch aan de ouder lag en niet aan jou en/of jouw strategieen?!
Of dat dit soort mensen met de juiste persoon en liefde wél in staat zouden zijn tot gezonde, liefdevolle verbintenissen/verbindingen?
Dat liefde alles overwint, dat met alle onvoorwaardelijke liefde het goede uiteindelijk zal overwinnen over het "kwade/slechte" in élk mens?
Indertijd toen Aponi (die behoorlijk getraumatiseerd was in haar jeugd) nog meeschreef kwam iets boven water wat eigenlijk tekenend is voor dit soort dynamiek: ook na veel therapie en traumaheling blijven vallen voor de "verkeerde" types.
Je zou dan zeggen dat je dan de "foute types" herkent en links laat liggen en je aangetrokken voelen tot lieve, aardige, veilige, betrouwbare, gecommitte mannen die je op handen dragen.
(en dat leek vaak ook zo veelbelovend, iig in de beloftes, de mooie woorden, tot de andere (onbetrouwbare) kant vroeg of laat bovenkwam).
Ik heb op veel misbruiktopics meegelezen en -geschreven, waar mensen die het niet kennen hun oordeel al snel klaar hebben: "hoe kún je elke keer op zo'nzelfde misbaksel vallen??! Wat is je eigen aandeel daarin, als dat een patroon is en je steeds in verzeild raakt", en, -erger- niet los van kunt maken als je in de greep van wéér zo'n destructieve relatie gevangen zit?!
Het niet willen opgeven is een veeg teken van niet willen opgeven van die "strijd", omdat dat in zou houden dat je dan toch zélf weer gefaald zou hebben en moet erkennen dat je basisinstelling (van wantrouwen) wederom bevestigd is. Terwijl je juist wilde bewijzen van niet, om toch dié ervaring mee te maken dat het wél goed kan gaan, en (veel te lang) blijft hopen dat het dit keer wél zal veranderen en goedkomen (óók/juist met zo'nzelfde type!).
Ik denk dat mensen met onveilig gehechte basis ergens heel goed weten dat die betrouwbare partners bestaan, maar met zo'n harmonieuze, veilige, aardige, betrouwbare "goedzak" zou zo'n "strijd" niet nodig zijn. Die raakt dus niet aan de kern van het probleem, is de uitdaging niet, en deze in hun hechting beschadigde mensen hun doel niet zozeer is om rustige, respect- en liefdevolle, harmonische veilige relatie(s) te ervaren om erin te kunnen geloven dat dat bestaat en voor hun is weggelegd.
Ik denk zelf dat dat hun (levens?)thema vermijdt: een goede ervaring met type die van nature al betrouwbaar en goed/veilig is, kan niet compenseren of "goedmaken" voor hun strijd aangaande de ervaring met een destructief type en zó iemand willen transformeren naar het "goede" en betrouwbare.
Die dynamiek ontbreekt met de "goedzak" die op handen draagt, het wantrouwen tegenover het andere type blijft onbeslecht, en daar kan niet mee "bewezen" worden dat een "slecht/fout type" toch in wezen goed is.
Want ik denk dat daar het euvel zit: proberen te bewijzen (aan jezelf) dat dat "slechte/foute type" ook slachtoffer is van een tekort aan (onvoorwaardelijke) liefde en geheeld zou kunnen worden met de "juiste" ervaring, die voorgaande beschadigingen kan wegnemen of "overschrijven" (en daarmee "helen").
En dat is de "verkeerde" missie, imo.
Ik denk dat het brein niet kan en wil geloven dat iemand die bij uitstek geacht wordt van je te houden, je veiligheid te willen bieden, liefst te beschermen en behoeden voor het "kwaad" en slechte/pijnlijke ervaringen (van buitenaf, van het leven, van tegenslagen en beschadigingen), meer dan van wie ook ter wereld, zoals een kind van ouders verwacht, juist degene is die beschadigt, kwaad doet, stuk maakt wat hem/haar lief is.
Dat gaat er gewoon niet in.
Een kind zal altijd op zoek gaan en loyaal zijn aan dat ie gelooft dat er een goed iemand schuilt in de mensen van wie het afhankelijk is voor liefde en zorgzaamheid, veiligheid, vertrouwen, enz.
Dát die personen bestáán (in de vorm van andere mensen) doet daar niks aan af, je wilt het van dié persoon/personen zien: het goede, de liefde, veiligheid, bescherming en zorgzaamheid.
Zolang die "zoektocht" buiten jezelf ligt, met deze strijd tussen "goed en kwaad" die het eigenlijk is, en je probeert dat definitief op te lossen door (een) goede ervaring(en) als compensatie voor de negatieve ervaringen, lukt dat niet met iemand die al "goed" is van zichzelf.
Het "helende" zit daar namelijk niet in, maar in het willen geloven en bewijzen dat het "kwade/slechte" in de mens/geliefden niet een vast gegeven is, maar veranderlijk is en ten goede kan keren, mensen in de kern goed zijn en dat er ook uit komt (met de "juiste" ervaringen, zodat de goede ervaringen overheersen over de negatieve, die die persoon zo "gemaakt"/ beschadigd heeft).
In theorie is dat geen verkeerde benadering en ik denk dat dat voortkomt uit het "weten" dat dat namelijk opgaat voor de eigen onveilige hechting en basis van wantrouwen, die immers ook voortkomt uit beschadiging door negatieve (vroege) ervaring(en) danwel latere schades (ook onzeker en zelfs veilig gehechte mensen vanuit de jeugd kunnen kelderen op die ladder, door latere negatieve of zelfs traumatische ervaringen).
Ik herinner me bijv een topic over een vrouw met zo'n uiterst veilige achtergrond en relatie, die een traumatische overval had meegemaakt zomaar uit het niks, op straat, waar ze zwaargewond bij geraakt was.
Dan maakt het niet uit voor het zó geshockeerde en aangetaste basisvertrouwen dat precies (uitsluitend) déze ene gewelddadige gestoorde gek in staat was om kwaad en zulke schade te berokkenen aan een ander mens (en dus het "kwade" vertegenwoordigt) temidden van verder alle betrouwbare en goede mensen om zich heen en alle positieve ervaringen van jongs af aan, dat die deze éne diepingrijpende gebeurtenis en ene persoon die schade niet kunnen wegnemen die aangericht is.
Het gaat niet om weten dat de overgrote meerderheid misschien wel "goedgezind" is en goed in de kern, of dat er (gelukkig) óók goede, veilige, betrouwbare mensen en potentiele partners zijn, als de basis zó beschadigd is (en dat hoeft maar 1 ervaring te zijn, als die maar indruk genoeg heeft gemaakt, het is bekend dat negatieve ervaringen veel meer impact op het brein hebben dan positieve, en zeker als het van levensbelang is (overleven), dus er moeten sowieso al een hoop meer "goede" tegenover "slechte" staan voor dat basisvertrouwen!).
Het om je heen verzamelen van goede ervaringen met louter "goede" mensen kan niet wegnemen of "goedmaken" dat het algemene geloof in de goede kern in "de mens", en dat je veilig bent voor mensen die overheerst worden door het "kwade"/slechte (als je die maar kunt zien te vermijden).
Vroeger kwam bij Oprah weleens een crimineel via een videoscherm vanuit de gevangenis in een soort conference call in beeld, die zijn spijt wilde betuigen aan slachtoffers/nabestaanden van zijn daad. Om met zichzelf in het reine te komen en om vergeving te vragen, omdat ie tot inkeer was gekomen, en in een poging om die slachtoffers/nabestaanden voor zover mogelijk te "helen" van wat hun aangedaan was.
Ik denk dat er niks "helenders" is dan met diezelfde persoon die het heeft aangericht, voor zover mogelijk, "in het reine" te komen.
Oprechte spijt en wroeging, het slechte/kwade in dié persoon (terecht de meest angstwekkende, onbetrouwbare, enge, onveilige vijand) die tot inkeer komt en met alle macht het "kwade" in zichzelf afzweert en het "goede" in zichzelf opzoekt, aanspreekt, ontwikkelt, cultiveert, boete wil doen, goed wil maken wat niet (meer) kán, zich excuseert, zou willen wegnemen wat aangericht is.. het zal niet bij iedereen leiden tot vergeving en herstel/healing, maar ik denk wel dat dit het meest in de buurt zou komen als het gaat om een zeer negatieve/traumatische ervaring proberen te "helen" met herstel van vertrouwen (in de mens iha en in dat het goede uiteindelijk overwint, in elk geval in déze voorheen dwalende verdorven geest).
Het feit dát er goede mensen zijn, en (hopelijk) de meerderheid zelfs, en dat je je zo mogelijk omringt met dit slag mensen kán niet wegnemen dát je weet/ gelooft dat er in- en in slechte individuen bestaan, hooguit een relatief gevoel van veiligheid geven als zulk onheil maar ver (genoeg) van jouw bed blijft.
Een "bekeerde" ziel daarentegen.. (los van of anderen dat geloven: iemand moet dat gedurende zijn/haar leven blijven bewijzen, wil dat voordeel van de twijfel groeien en van geloven ooit nog transformeren in vertrouwen opbouwen).
Kinderen die uit huis gehaald worden zullen misschien tot rust komen bij een veilig gastgezin, en met de nieuwe verzorgers wellicht nog een veilige hechting op kunnen bouwen, dat neemt niet weg dat dat de beschadigde hechting en vertrouwen in die oúder(s) daarmee niet wordt geheeld. Misschien dat daarom tegenwoordig als het ff kan gekozen wordt om kinderen in hun (destructieve) gezin te laten, en te proberen met professionele hulp/begeleiding de onveilige, destructieve situatie en gedrag te veranderen. Zodat het thuis (alsnog) een veilige(r) omgeving wordt en een constructiever relatie tussen de gezinsleden ontstaat.
(de vraag is of dat gebeurt, he, misschien als eea voortkomt uit onwil/onkunde/onwetendheid/onder bepaalde omstandigheden, maar bij bijv hardnekkige stoornissen heb ik daar een hard hoofd in).
Dit dwaalt misschien erg ver af, maar wat ik ermee wil zeggen is dat er heel wat voor nodig is om in geval van onveilige/angstige/ beschadigde hechting die heling te zoeken dmv een of meer goede ervaringen te verkrijgen daartegenover, om die hardnekkige negatieve overtuiging te overrulen met genezende goede ervaringen.
Het is logisch genoeg, en zou in theorie dus kunnen helpen, maar is niet de oplossing, zeker niet waar dat toch nooit zal oplossen als het niet met de persoon is die de schade heeft berokkend, maar iets/iemand wat erop lijkt en wél goed gaat/afloopt.
Het heeft oa met die amygdala te maken, die (zeker bij eerdere schades, dat is zijn taak ook!!) hardnekkig rondspeurt naar soortgelijke potentiele ervaringen om die te voorkomen!
En die tot rust krijgen kan oa door te merken dat het steeds weer vals alarm is (dus te merken dat soortgelijke ervaringen géén dreiging vormden, het alarm voor niks afging) en dat zou de reden kunnen zijn om met mensen die (in gedrag, eigenschappen en misschien uiterlijke overeenkomsten alleen al (voor het "Pavlov"effect)) er alleen al op líjken juist goéde ervaringen op te doen.
Een soort logische manier om een door schade overaktieve radar dus te "bewijzen" dat het in een veilige omgeving/persoon wél goed gaat en op die manier de aktiviteit van de amygdala tot normale proporties terugbrengt.
Toch houdt dat een risico in (namelijk afhankelijk blijven van een andere persoon om het vertrouwen in de positieve ervaring te moeten brengen en eea recht te zetten wat door een ander eerder aangericht is), waar eigenlijk het enige is wat werkelijk herstel brengt is als de oorspronkelijke oorzaak van die overalertheid (wantrouwen, alarmerende en onveilige/bedreigende/gevaar) uit je systeem zou zijn.
Een ander kán imo die oorzaak nooit wegnemen.
En zélfs inkeer van en hersteld vertrouwen in degene die dat veroorzaakt heeft kan het verleden en jouw (overlevings)reactiemechanismen daarop niet daarmee veranderen of goedmaken/herstellen/ veranderen!!
Het enige wat innerlijk echt herstel oplevert is niet die strijd tussen goed en kwaad met welke ander dan ook uitvechten, want het is je eigen innerlijke strijd met je éigen vermogens tot vertrouwen, veiligheid, hechting en verbondenheid.
Het op jezélf kunnen rekenen als het erop aan komt, want het algehele geloof in het goede van de mens(heid) kan alleen maar voortkomen uit geloven in het goede in jezelf.
Het onder ogen zien van je eigen schaduwkanten, je eigen destructieve mechanismen en vertrouwen krijgen, hebben en houden in dat vroeg of laat het "goede en constructieve" in jezelf overwint (en blijft overheersen) over het "slechte/destructieve" in jezelf.
Niet alleen vergeving en heling van vertrouwen in anderen, of in de liefde en goedheid van anderen en dat die zal overheersen tav jou, maar vooral in die van jezelf voor jezelf en anderen, is imo waar het werkelijk om draait.
Die onvoorwaardelijkheid voor jezelf; dat JIJ jezélf niet in de steek laat, verlaat, ontvlucht, slecht behandelt (of laat behandelen), je eigen goedheid en liefde(svermogens) niet de rug toekeert, en -óók bij tegenslag- de liefdevolle weg zult bewandelen ipv een (zelf)destructieve.
Het ultieme vertrouwen ligt binnenin: als jij er goed en sterk(er) uitkomt, is dat het ultieme bewijs dat dat kán.. en dus dat anderen dat ook kunnen.
Het geloof in het goede van de mens ligt in eigen handen: alleen als jij in staat bent om je eigen liefde en "het goede" te bewaren en te laten winnen van je schaduwkant, ook als dat beproefd wordt, kun je geloven dat anderen dat ook kunnen.
(wat niet zegt dat je daar blind op moet varen, want niet iedereen gaat die strijd met zichzelf aan, niet iedereen kiest voor die liefdevolle weg proberen te bewandelen, of is op zoek naar het pure, goede en liefdevolle in zichzelf!).
Het gaat er denk ik uiteindelijk om dat je met jezelf in het reine komt en blijft, ongeacht wat er gebeurt, dat je op je eigen vermogens vertrouwt, mocht je niet op die van anderen kunnen vertrouwen of daarin teleurgesteld raken/ geraakt zijn. Dat je zelf niet uit evenwicht raakt (of blijft) als het vertrouwen in anderen geschaad wordt, omdat je jezelf altijd nog hebt en vertrouwt op eigen kracht die veel kan hebben, als die eigen basis krachtig is.
Dus tja, of je verlatings- en bindingsangst kunt "genezen": ik geloof van wel, maar dat ligt dus niet goede ervaring met anderen opdoen, maar kwetsbaar durven zijn om niet blind op anderen te (hoeven) vertrouwen, maar het voordeel van vertrouwen te kunnen geven, omdat je er zelf zo een bent, op wie te rekenen is, die zelf betrouwbaar is en vandaaruit de intentie om te willen verbinden met betrouwbare anderen.
Incalculeren dat je dat niet kunt weten vooraf, en je beoordelingsvermogen dat mis kan hebben, dat dat niet erg is omdat je -als dat gebeurt- op jezelf vertrouwt dat je daarmee kunt omgaan en de beste keuzes (alsnog) voor jezelf zult maken.
Niet door relaties aan te gaan om dat uit te testen, zodat de ander dat geloof moet bevestigen net zolang tot je dat (weer) durft te vertrouwen.
Ook niet blind vertrouwen, een gewaarschuwd mens telt immers voor 2, naief hoeft niet, dat vraagt niemand en zeker niet als je al meegemaakt hebt dat niet iedereen het beste met je voorheeft (of zelfs maar met zichzelf voorheeft), maar dus een blind vertrouwen in je eigen krachten dat je eea kunt hebben en dus veilig kunt uitproberen omdat je weliswaar kwetsbaar bent, maar als je weet dat je niet stuk te krijgen bent kun je zo'n risico rustig lopen.
"Of je ook kunt 'genezen' van die verlatings/bindingsangst of je uit die dynamiek kunt stappen, en zo ja, hoe weet je zeker dat je daar van af bent?"
Ik heb daar weinig verstand van, dat vooropgesteld, en heb ook niet zo'n relatie gehad.
Ken wel uit ervaring zo'n soort dynamiek/wisselwerking, maar daar waren dan ook (terechte) aanwijsbare redenen voor.
Het is geen afwijking oid en zo moet je het denk ik ook niet zien.
Het is meer een uitvloeisel, een gevolg van een basis van onveilige tot onzekere hechting, als het om (durven) vertrouwen en kunnen bouwen/rekenen op (een ge)liefde gaat. In liefdesaangelegenheden dus.
Ik heb in het verleden (oa hier) vaak geschreven over die veilige basis en dat dat imo geen vaststaand gegeven is, maar eerder een bonus-malussysteem (is mijn theorie, in de "echte" psychologie weet ik het standpunt momenteel niet).
Oa afhankelijk van je start in het leven, dus wat je van huis uit mee krijgt, stq je al ergens op die ladder in het voor- of nadeel.
Dat is toch je "blauwdruk" voor latere relaties, zegt men.
Afhankelijk van de ervaringen die je daarna opdoet kan dat vertrouwen verder groeien of juist kelderen.
Er zijn theorieen die uitgaan van dat onveilig gehechte mensen zo'n beetje (onbewust) de situatie herhalen die vertrouwd voelt.
Dus de ellende is dat onveilig/angstig/zeer onzeker gehechte personen onbewust zullen vallen voor zo'nzelfde type als de ouder met wie ze zo'n dynamiek hebben, omdat je dan als het ware de "strijd" die je met die ouder niet hebt beslecht, dan voortzet in je liefdesrelaties.
Die ouder hoeft trouwens niet die van het andere geslacht te zijn!
Het gaat om de sfeer die je zou herkennen omdat je dat gewend bent (en waarmee je in strijd/verzet bent) en die vaak niet (langer) met die ouder nog tot een goede afloop kunt of zult kunnen brengen.
De theorie over bijv vrouwen die altijd op "foute" mannen vallen, die onveiligheid als vertrouwd kennen en herhalen in hun liefdesrelaties. Later werd daar door sommigen aan toegevoegd dat dat ook kan zijn om dat alsnog te kunnen "helen" met eenzelfde type, waar ze onbewust dan hopen zichzelf te kunnen bewijzen dat dat wél goed kan aflopen (om die negatieve ervaring te kunnen compenseren met een goede ervaring), en ik denk omdat een goede ervaring/afloop ergens het hardnekkige ongeloof kan bevestigen dat die ouder danwel iemand die in wezen net is zoals die ouder tóch niet door en door "slecht" is of hoeft te zijn.
Dat je met jouw onvoorwaardelijke, veilige liefde die andere onveilige persoon kunt "redden" en genezen (wat dus niet "gelukt" is met de onveilige ouder).
En dan alsnog een veilige hechting tot stand kunt brengen.
Misschien omdat je op die manier het beschadigde geloof in de liefde wilt herstellen (intern bij jezelf), als je zou zien/bewijzen wat het helende effect op de ander is van onvoorwaardelijke en veilige liefde géven.
Als je zelf onveilig gehecht bent voel je datzelfde misschien feilloos aan in wat de ander nodig heeft, omdat je intuitief dat zelf nodig had gehad en weet dat je dat zélf nodig hebt om dat veilige vertrouwen (ooit) te kunnen herstellen.
In die theorie val je dus (onbewust!) op types die zelf een onveilige basis hebben (omdat je dat zelf kent en dus herkent in anderen).
Als kind heb je dan bijv een strategie ontwikkeld (bijv pleasen) om die ouder gelukkig/tevreden/trots te willen maken en dat is dan niet gelukt, omdat je dat als kind ook niet kán omdat dat oa door andere factoren bepaald wordt (ligt buiten jouw macht, jij bent de geliefde niet van die ouder, en diens tekorten zijn veroorzaakt door andere mensen en andere dingen (hun ouders en relaties met anderen, hun volwassen omstandigheden met allerlei zorgen en verantwoordelijkheden, plichten, conflicten, hún aangeleerde en ervaren overtuigingen enz die alles bij elkaar die persoon hebben gevormd).
Een missie die niet kán slagen dus!
En als volwassene in de rol van geliefde wordt die strategie dan herhaald, omdat je dat kent als "eigen" en misschien om jezelf te "bewijzen" dat het -met alle onvoorwaardelijke liefde voor die geliefde- wél een gezonde en veilige relatie met de partner wordt.
Dus (alsnog) te "bewijzen" dat het toch aan de ouder lag en niet aan jou en/of jouw strategieen?!
Of dat dit soort mensen met de juiste persoon en liefde wél in staat zouden zijn tot gezonde, liefdevolle verbintenissen/verbindingen?
Dat liefde alles overwint, dat met alle onvoorwaardelijke liefde het goede uiteindelijk zal overwinnen over het "kwade/slechte" in élk mens?
Indertijd toen Aponi (die behoorlijk getraumatiseerd was in haar jeugd) nog meeschreef kwam iets boven water wat eigenlijk tekenend is voor dit soort dynamiek: ook na veel therapie en traumaheling blijven vallen voor de "verkeerde" types.
Je zou dan zeggen dat je dan de "foute types" herkent en links laat liggen en je aangetrokken voelen tot lieve, aardige, veilige, betrouwbare, gecommitte mannen die je op handen dragen.
(en dat leek vaak ook zo veelbelovend, iig in de beloftes, de mooie woorden, tot de andere (onbetrouwbare) kant vroeg of laat bovenkwam).
Ik heb op veel misbruiktopics meegelezen en -geschreven, waar mensen die het niet kennen hun oordeel al snel klaar hebben: "hoe kún je elke keer op zo'nzelfde misbaksel vallen??! Wat is je eigen aandeel daarin, als dat een patroon is en je steeds in verzeild raakt", en, -erger- niet los van kunt maken als je in de greep van wéér zo'n destructieve relatie gevangen zit?!
Het niet willen opgeven is een veeg teken van niet willen opgeven van die "strijd", omdat dat in zou houden dat je dan toch zélf weer gefaald zou hebben en moet erkennen dat je basisinstelling (van wantrouwen) wederom bevestigd is. Terwijl je juist wilde bewijzen van niet, om toch dié ervaring mee te maken dat het wél goed kan gaan, en (veel te lang) blijft hopen dat het dit keer wél zal veranderen en goedkomen (óók/juist met zo'nzelfde type!).
Ik denk dat mensen met onveilig gehechte basis ergens heel goed weten dat die betrouwbare partners bestaan, maar met zo'n harmonieuze, veilige, aardige, betrouwbare "goedzak" zou zo'n "strijd" niet nodig zijn. Die raakt dus niet aan de kern van het probleem, is de uitdaging niet, en deze in hun hechting beschadigde mensen hun doel niet zozeer is om rustige, respect- en liefdevolle, harmonische veilige relatie(s) te ervaren om erin te kunnen geloven dat dat bestaat en voor hun is weggelegd.
Ik denk zelf dat dat hun (levens?)thema vermijdt: een goede ervaring met type die van nature al betrouwbaar en goed/veilig is, kan niet compenseren of "goedmaken" voor hun strijd aangaande de ervaring met een destructief type en zó iemand willen transformeren naar het "goede" en betrouwbare.
Die dynamiek ontbreekt met de "goedzak" die op handen draagt, het wantrouwen tegenover het andere type blijft onbeslecht, en daar kan niet mee "bewezen" worden dat een "slecht/fout type" toch in wezen goed is.
Want ik denk dat daar het euvel zit: proberen te bewijzen (aan jezelf) dat dat "slechte/foute type" ook slachtoffer is van een tekort aan (onvoorwaardelijke) liefde en geheeld zou kunnen worden met de "juiste" ervaring, die voorgaande beschadigingen kan wegnemen of "overschrijven" (en daarmee "helen").
En dat is de "verkeerde" missie, imo.
Ik denk dat het brein niet kan en wil geloven dat iemand die bij uitstek geacht wordt van je te houden, je veiligheid te willen bieden, liefst te beschermen en behoeden voor het "kwaad" en slechte/pijnlijke ervaringen (van buitenaf, van het leven, van tegenslagen en beschadigingen), meer dan van wie ook ter wereld, zoals een kind van ouders verwacht, juist degene is die beschadigt, kwaad doet, stuk maakt wat hem/haar lief is.
Dat gaat er gewoon niet in.
Een kind zal altijd op zoek gaan en loyaal zijn aan dat ie gelooft dat er een goed iemand schuilt in de mensen van wie het afhankelijk is voor liefde en zorgzaamheid, veiligheid, vertrouwen, enz.
Dát die personen bestáán (in de vorm van andere mensen) doet daar niks aan af, je wilt het van dié persoon/personen zien: het goede, de liefde, veiligheid, bescherming en zorgzaamheid.
Zolang die "zoektocht" buiten jezelf ligt, met deze strijd tussen "goed en kwaad" die het eigenlijk is, en je probeert dat definitief op te lossen door (een) goede ervaring(en) als compensatie voor de negatieve ervaringen, lukt dat niet met iemand die al "goed" is van zichzelf.
Het "helende" zit daar namelijk niet in, maar in het willen geloven en bewijzen dat het "kwade/slechte" in de mens/geliefden niet een vast gegeven is, maar veranderlijk is en ten goede kan keren, mensen in de kern goed zijn en dat er ook uit komt (met de "juiste" ervaringen, zodat de goede ervaringen overheersen over de negatieve, die die persoon zo "gemaakt"/ beschadigd heeft).
In theorie is dat geen verkeerde benadering en ik denk dat dat voortkomt uit het "weten" dat dat namelijk opgaat voor de eigen onveilige hechting en basis van wantrouwen, die immers ook voortkomt uit beschadiging door negatieve (vroege) ervaring(en) danwel latere schades (ook onzeker en zelfs veilig gehechte mensen vanuit de jeugd kunnen kelderen op die ladder, door latere negatieve of zelfs traumatische ervaringen).
Ik herinner me bijv een topic over een vrouw met zo'n uiterst veilige achtergrond en relatie, die een traumatische overval had meegemaakt zomaar uit het niks, op straat, waar ze zwaargewond bij geraakt was.
Dan maakt het niet uit voor het zó geshockeerde en aangetaste basisvertrouwen dat precies (uitsluitend) déze ene gewelddadige gestoorde gek in staat was om kwaad en zulke schade te berokkenen aan een ander mens (en dus het "kwade" vertegenwoordigt) temidden van verder alle betrouwbare en goede mensen om zich heen en alle positieve ervaringen van jongs af aan, dat die deze éne diepingrijpende gebeurtenis en ene persoon die schade niet kunnen wegnemen die aangericht is.
Het gaat niet om weten dat de overgrote meerderheid misschien wel "goedgezind" is en goed in de kern, of dat er (gelukkig) óók goede, veilige, betrouwbare mensen en potentiele partners zijn, als de basis zó beschadigd is (en dat hoeft maar 1 ervaring te zijn, als die maar indruk genoeg heeft gemaakt, het is bekend dat negatieve ervaringen veel meer impact op het brein hebben dan positieve, en zeker als het van levensbelang is (overleven), dus er moeten sowieso al een hoop meer "goede" tegenover "slechte" staan voor dat basisvertrouwen!).
Het om je heen verzamelen van goede ervaringen met louter "goede" mensen kan niet wegnemen of "goedmaken" dat het algemene geloof in de goede kern in "de mens", en dat je veilig bent voor mensen die overheerst worden door het "kwade"/slechte (als je die maar kunt zien te vermijden).
Vroeger kwam bij Oprah weleens een crimineel via een videoscherm vanuit de gevangenis in een soort conference call in beeld, die zijn spijt wilde betuigen aan slachtoffers/nabestaanden van zijn daad. Om met zichzelf in het reine te komen en om vergeving te vragen, omdat ie tot inkeer was gekomen, en in een poging om die slachtoffers/nabestaanden voor zover mogelijk te "helen" van wat hun aangedaan was.
Ik denk dat er niks "helenders" is dan met diezelfde persoon die het heeft aangericht, voor zover mogelijk, "in het reine" te komen.
Oprechte spijt en wroeging, het slechte/kwade in dié persoon (terecht de meest angstwekkende, onbetrouwbare, enge, onveilige vijand) die tot inkeer komt en met alle macht het "kwade" in zichzelf afzweert en het "goede" in zichzelf opzoekt, aanspreekt, ontwikkelt, cultiveert, boete wil doen, goed wil maken wat niet (meer) kán, zich excuseert, zou willen wegnemen wat aangericht is.. het zal niet bij iedereen leiden tot vergeving en herstel/healing, maar ik denk wel dat dit het meest in de buurt zou komen als het gaat om een zeer negatieve/traumatische ervaring proberen te "helen" met herstel van vertrouwen (in de mens iha en in dat het goede uiteindelijk overwint, in elk geval in déze voorheen dwalende verdorven geest).
Het feit dát er goede mensen zijn, en (hopelijk) de meerderheid zelfs, en dat je je zo mogelijk omringt met dit slag mensen kán niet wegnemen dát je weet/ gelooft dat er in- en in slechte individuen bestaan, hooguit een relatief gevoel van veiligheid geven als zulk onheil maar ver (genoeg) van jouw bed blijft.
Een "bekeerde" ziel daarentegen.. (los van of anderen dat geloven: iemand moet dat gedurende zijn/haar leven blijven bewijzen, wil dat voordeel van de twijfel groeien en van geloven ooit nog transformeren in vertrouwen opbouwen).
Kinderen die uit huis gehaald worden zullen misschien tot rust komen bij een veilig gastgezin, en met de nieuwe verzorgers wellicht nog een veilige hechting op kunnen bouwen, dat neemt niet weg dat dat de beschadigde hechting en vertrouwen in die oúder(s) daarmee niet wordt geheeld. Misschien dat daarom tegenwoordig als het ff kan gekozen wordt om kinderen in hun (destructieve) gezin te laten, en te proberen met professionele hulp/begeleiding de onveilige, destructieve situatie en gedrag te veranderen. Zodat het thuis (alsnog) een veilige(r) omgeving wordt en een constructiever relatie tussen de gezinsleden ontstaat.
(de vraag is of dat gebeurt, he, misschien als eea voortkomt uit onwil/onkunde/onwetendheid/onder bepaalde omstandigheden, maar bij bijv hardnekkige stoornissen heb ik daar een hard hoofd in).
Dit dwaalt misschien erg ver af, maar wat ik ermee wil zeggen is dat er heel wat voor nodig is om in geval van onveilige/angstige/ beschadigde hechting die heling te zoeken dmv een of meer goede ervaringen te verkrijgen daartegenover, om die hardnekkige negatieve overtuiging te overrulen met genezende goede ervaringen.
Het is logisch genoeg, en zou in theorie dus kunnen helpen, maar is niet de oplossing, zeker niet waar dat toch nooit zal oplossen als het niet met de persoon is die de schade heeft berokkend, maar iets/iemand wat erop lijkt en wél goed gaat/afloopt.
Het heeft oa met die amygdala te maken, die (zeker bij eerdere schades, dat is zijn taak ook!!) hardnekkig rondspeurt naar soortgelijke potentiele ervaringen om die te voorkomen!
En die tot rust krijgen kan oa door te merken dat het steeds weer vals alarm is (dus te merken dat soortgelijke ervaringen géén dreiging vormden, het alarm voor niks afging) en dat zou de reden kunnen zijn om met mensen die (in gedrag, eigenschappen en misschien uiterlijke overeenkomsten alleen al (voor het "Pavlov"effect)) er alleen al op líjken juist goéde ervaringen op te doen.
Een soort logische manier om een door schade overaktieve radar dus te "bewijzen" dat het in een veilige omgeving/persoon wél goed gaat en op die manier de aktiviteit van de amygdala tot normale proporties terugbrengt.
Toch houdt dat een risico in (namelijk afhankelijk blijven van een andere persoon om het vertrouwen in de positieve ervaring te moeten brengen en eea recht te zetten wat door een ander eerder aangericht is), waar eigenlijk het enige is wat werkelijk herstel brengt is als de oorspronkelijke oorzaak van die overalertheid (wantrouwen, alarmerende en onveilige/bedreigende/gevaar) uit je systeem zou zijn.
Een ander kán imo die oorzaak nooit wegnemen.
En zélfs inkeer van en hersteld vertrouwen in degene die dat veroorzaakt heeft kan het verleden en jouw (overlevings)reactiemechanismen daarop niet daarmee veranderen of goedmaken/herstellen/ veranderen!!
Het enige wat innerlijk echt herstel oplevert is niet die strijd tussen goed en kwaad met welke ander dan ook uitvechten, want het is je eigen innerlijke strijd met je éigen vermogens tot vertrouwen, veiligheid, hechting en verbondenheid.
Het op jezélf kunnen rekenen als het erop aan komt, want het algehele geloof in het goede van de mens(heid) kan alleen maar voortkomen uit geloven in het goede in jezelf.
Het onder ogen zien van je eigen schaduwkanten, je eigen destructieve mechanismen en vertrouwen krijgen, hebben en houden in dat vroeg of laat het "goede en constructieve" in jezelf overwint (en blijft overheersen) over het "slechte/destructieve" in jezelf.
Niet alleen vergeving en heling van vertrouwen in anderen, of in de liefde en goedheid van anderen en dat die zal overheersen tav jou, maar vooral in die van jezelf voor jezelf en anderen, is imo waar het werkelijk om draait.
Die onvoorwaardelijkheid voor jezelf; dat JIJ jezélf niet in de steek laat, verlaat, ontvlucht, slecht behandelt (of laat behandelen), je eigen goedheid en liefde(svermogens) niet de rug toekeert, en -óók bij tegenslag- de liefdevolle weg zult bewandelen ipv een (zelf)destructieve.
Het ultieme vertrouwen ligt binnenin: als jij er goed en sterk(er) uitkomt, is dat het ultieme bewijs dat dat kán.. en dus dat anderen dat ook kunnen.
Het geloof in het goede van de mens ligt in eigen handen: alleen als jij in staat bent om je eigen liefde en "het goede" te bewaren en te laten winnen van je schaduwkant, ook als dat beproefd wordt, kun je geloven dat anderen dat ook kunnen.
(wat niet zegt dat je daar blind op moet varen, want niet iedereen gaat die strijd met zichzelf aan, niet iedereen kiest voor die liefdevolle weg proberen te bewandelen, of is op zoek naar het pure, goede en liefdevolle in zichzelf!).
Het gaat er denk ik uiteindelijk om dat je met jezelf in het reine komt en blijft, ongeacht wat er gebeurt, dat je op je eigen vermogens vertrouwt, mocht je niet op die van anderen kunnen vertrouwen of daarin teleurgesteld raken/ geraakt zijn. Dat je zelf niet uit evenwicht raakt (of blijft) als het vertrouwen in anderen geschaad wordt, omdat je jezelf altijd nog hebt en vertrouwt op eigen kracht die veel kan hebben, als die eigen basis krachtig is.
Dus tja, of je verlatings- en bindingsangst kunt "genezen": ik geloof van wel, maar dat ligt dus niet goede ervaring met anderen opdoen, maar kwetsbaar durven zijn om niet blind op anderen te (hoeven) vertrouwen, maar het voordeel van vertrouwen te kunnen geven, omdat je er zelf zo een bent, op wie te rekenen is, die zelf betrouwbaar is en vandaaruit de intentie om te willen verbinden met betrouwbare anderen.
Incalculeren dat je dat niet kunt weten vooraf, en je beoordelingsvermogen dat mis kan hebben, dat dat niet erg is omdat je -als dat gebeurt- op jezelf vertrouwt dat je daarmee kunt omgaan en de beste keuzes (alsnog) voor jezelf zult maken.
Niet door relaties aan te gaan om dat uit te testen, zodat de ander dat geloof moet bevestigen net zolang tot je dat (weer) durft te vertrouwen.
Ook niet blind vertrouwen, een gewaarschuwd mens telt immers voor 2, naief hoeft niet, dat vraagt niemand en zeker niet als je al meegemaakt hebt dat niet iedereen het beste met je voorheeft (of zelfs maar met zichzelf voorheeft), maar dus een blind vertrouwen in je eigen krachten dat je eea kunt hebben en dus veilig kunt uitproberen omdat je weliswaar kwetsbaar bent, maar als je weet dat je niet stuk te krijgen bent kun je zo'n risico rustig lopen.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 10 februari 2017 om 15:29
Blijkbaar heeft Hannah een nieuw boek
Zie hier een interview met haar
https://m.youtube.com/watch?v=D5_EEvy9Zf0
Zie hier een interview met haar
https://m.youtube.com/watch?v=D5_EEvy9Zf0
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
vrijdag 10 februari 2017 om 15:41
Klopt wel Suzy
Ik voel ook dat die behoefte aan bevestiging en goedkeuring zoveel minder is, of zelfs weg tegenwoordig
Waardoor oa de relaties die ik wel heb, waaronder met m'n ouders veel beter is geworden.
Zij (vooral m'n moeder) is zich anders gaan gedragen, ook relaxter geworden, toen ik klaar was met strijden. En ik begreep dat het uiteindelijk allemaal over mij gaat, over mezelf goed leren kennen, houden van en zorgen voor mezelf. Dat ik niets "nodig" heb, van een ander, in de ongezonde zin.
Nu ik steeds onafhankelijker en minder behoeftig wordt, merk ik dat mensen juist naar me toe komen, en dat ik al snel voel wanneer die persoon of situatie niet goed voor me is.
Ik heb het niet meer nodig om te blijven. Ik hoef niks meer te bewijzen. Echt heerlijk.
Dus dat heb ik al bereikt. Dat is superfijn.
Nu kom ik op het punt, een "en wat nu dan" gevoel, een "is dit alles" gevoel ofzoiets heb ik al een tijdje.
Heel erg luxe hoor, mijn probleem, wat het niet eens is, het is een situatie, een level.
Nu zou ik het eens moeten uitproberen, durven ervaren, hoe zou het nu gaan, als ik weer een nieuwe liefde zou durven toelaten? De angst dat ik het nog niet kan, mezelf goed beschermen, bij mezelf blijven, is te groot.
Is dat een teken dat ik beter nog kan wachten, ik denk het nu wel.
Omdat ik gewoon geen dik Ja gevoel krijg, als ik aan een date of een nieuwe man denk.
Laat ik daar maar op vertrouwen, dat die angst er niet voor niks is.
Ik voel ook dat die behoefte aan bevestiging en goedkeuring zoveel minder is, of zelfs weg tegenwoordig
Waardoor oa de relaties die ik wel heb, waaronder met m'n ouders veel beter is geworden.
Zij (vooral m'n moeder) is zich anders gaan gedragen, ook relaxter geworden, toen ik klaar was met strijden. En ik begreep dat het uiteindelijk allemaal over mij gaat, over mezelf goed leren kennen, houden van en zorgen voor mezelf. Dat ik niets "nodig" heb, van een ander, in de ongezonde zin.
Nu ik steeds onafhankelijker en minder behoeftig wordt, merk ik dat mensen juist naar me toe komen, en dat ik al snel voel wanneer die persoon of situatie niet goed voor me is.
Ik heb het niet meer nodig om te blijven. Ik hoef niks meer te bewijzen. Echt heerlijk.
Dus dat heb ik al bereikt. Dat is superfijn.
Nu kom ik op het punt, een "en wat nu dan" gevoel, een "is dit alles" gevoel ofzoiets heb ik al een tijdje.
Heel erg luxe hoor, mijn probleem, wat het niet eens is, het is een situatie, een level.
Nu zou ik het eens moeten uitproberen, durven ervaren, hoe zou het nu gaan, als ik weer een nieuwe liefde zou durven toelaten? De angst dat ik het nog niet kan, mezelf goed beschermen, bij mezelf blijven, is te groot.
Is dat een teken dat ik beter nog kan wachten, ik denk het nu wel.
Omdat ik gewoon geen dik Ja gevoel krijg, als ik aan een date of een nieuwe man denk.
Laat ik daar maar op vertrouwen, dat die angst er niet voor niks is.
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
vrijdag 10 februari 2017 om 18:22
Ik heb dat nieuwe boek van Hannah hier al haha
Ben er nog niet aan toegekomen. Eerst een paar anderen op de stapel nog...
Kennen jullie eindbazen? Staat op YT, onwijs leuke podcast met jan geurtz. En nu ook eentje van een van de eindbazen zelf, samen met z'n vriendin. Zij hebben ook een 'bijzondere' relatie als ik de tekst erbij mag geloven. Ik ga m vanavond even kijken.
Ben er nog niet aan toegekomen. Eerst een paar anderen op de stapel nog...
Kennen jullie eindbazen? Staat op YT, onwijs leuke podcast met jan geurtz. En nu ook eentje van een van de eindbazen zelf, samen met z'n vriendin. Zij hebben ook een 'bijzondere' relatie als ik de tekst erbij mag geloven. Ik ga m vanavond even kijken.
vrijdag 10 februari 2017 om 21:26
Het antwoord ligt dus in hoe krachtig je jezelf voelt, wil je "gewapend" zijn tegen (nieuwe) "negatieve" ervaringen of een evt negatieve afloop van een positieve ervaring.
Moet erbij zeggen dat dat een bepaalde inschatting vergt van jezelf, je jezelf dus goed moet kennen om te weten hoe je ervoor staat met dat vertrouwen in jezelf en eigen kracht.
Cloudwalker: verkijk je er maar niet op: ik kan nog zo veel begrijpen, maar zelf toepassen in eigen leven is nog een ander verhaal, ook ik trap nog in eigen valkuilen, maak inschattings- en andere fouten, nota bene zelfs terwíjl ik ze ken en begrijp!!
En dat is nog een tikje erger dan wanneer je onwetend zou zijn, en die inzichten niet hebt, nietwaar?
Nóg meer reden tot zelfveroordeling en eea heb ik mezelf dan ook volop kwalijk genomen: tegen "beter weten" in tóch in die valkuilen stappen!
Sommige eigen ervaringen hebben er toch behoorlijk ingehakt bij mij ook, hoor!
Laten we zeggen dat ik op mijn plek gezet ben, laten zien waar ik stond.
(en hoe het met mezelf erbij stond!).
Dat plotse inzicht, dat ik onbewust en onbedoeld eea gevergd heb, mijzelf als een last(post) heb opgedrongen, grenzen niet gerespecteerd bij vriendelijke verzoeken daartoe (al zag ik dat toen niet in dat licht) zorgt ervoor dat ik met terugwerkende kracht met schaamrood naar eea ging kijken van eigen gedrag en het heeft aardig wat tijd gekost om dat teboven te komen..
Dat ik met mijn "empathische skills" geeneens stilstond bij dat ik (inmiddels ongevraagd en onvrijwillig) aandacht vroeg, in de weg stond (nu op de radio trouwens) en over grenzen ging, reken ik mezelf aan.
Ook ik kan dus "dominant" te ver gaan, als ik de kans krijg en mezelf niet tijdig terugfluit!
Lesje in mezelf begrenzen gekregen, dat ik mezelf evengoed schuldig maak aan "dominant overrulen" van vriendelijke, milde en toch duidelijke verzoeken om afstand/ruimte, en pas doordringt en naar luister als dat afdoende de kop in gedrukt wordt.
In geen geval zag ik mezelf als ongevraagd & ongewenst opdringerig en toch komt dat zo over, zelfs doordrammerig, als je ruimte pákt die niet of niet langer (vrijwillig) gegeven is.
Zelf heb ik er juist een hekel aan als anderen onder het motto van "wie niet "weerbaar" is (maar vriendelijk, mild en begripvol blijft) en geen duidelijke grenzen stelt dús erom vráágt dat over zich heen gewalst mag worden" dus vinden dat ze zichzelf niet hoeven te begrenzen zolang iemand geen luidkeels HO roept.
En nu blijk ik dat dus zelf net zo goed te doen soms, als mij geen luidkeels haarbreed in de weg gelegd wordt of ik geen antenne heb uitstaan om een "zacht" protest te horen.
Soms heb ik die stok achter de deur toch wel hard nodig, als het om grenzen en (mezelf) begrenzen gaat
Gelukkig ben ik ook weer uít die hoek gekomen, waar ik mezelf in geplaatst had, omdat ik mezelf om div redenen niet meer geloofwaardig vond.
Ik blijf mezelf niet om de oren slaan met fouten, die zijn er om van te leren tenslotte.
En ik leer het nog wel
Tot zover mijn uitgestelde bespiegelingen, die ik normaal voor eind vh jaar reserveer(de) en dit jaar geen tijd voor had.
En bovenkomen na ruim een week met vrijwel alleen mezelf als gezelschap, haha.
Net even snel naar de winkel geweest, er valt zachtjes sneeuw hier, alles is zo vredig wit buiten, weinig wind, ik vind dat aangenaam winterweer.
en kwam nog (als enige andere late supermarktbezoeker) een exminnaar tegen van jaren geleden, toen er ook sneuuw lag, haha.
Zeker weten dat ie dat nog associeert met mij (er lag toen wel 20 cm en ik stuurde hem er namelijk 's nachts gewoon doorheen naar huis)
Ik ben het thuiszitten beu en ga zo maar eens mijn kroegvrienden opzoeken.
Hoop leedvermaak kan ik tegemoet zien, weet ik nu al.
Maar ook al kan ik zelf nog steeds niet praten, omdat er gewoon geen geluid uit komt, dan kan ik nog wel luisteren!
(en stilzitten en om me heen kijken, bah, daar vind ik doorgaans weinig aan, maar nu is het me alleen al welkom om er iig even uit te zijn!).
En anders wandel ik wel met dat kleine bontje van een hondje in de sneeuw, die wordt daar vast heel blij van (is een Russisch "merk") en anders ik wel
Jullie nog leuke plannen voor het weekend?
Ik heb al een paar wasjes gedraaid, mijn ijsbeerjas en bijbehorende sjaal zijn weer kraakhelder wit & schoon, geen mens die me onderscheidt als ik in de sneeuw loop zometeen
Gek genoeg ziet niemand aan me dat ik ziek ben geweest en nog herstellende/ beetje verkouden ben, weerstand nog laag is: ik zie er blakend uit, lekker kleurtje (en nee, niet naar zonnebank geweest oid!), wakkere blik..
Fijne avond allemaal!
Moet erbij zeggen dat dat een bepaalde inschatting vergt van jezelf, je jezelf dus goed moet kennen om te weten hoe je ervoor staat met dat vertrouwen in jezelf en eigen kracht.
Cloudwalker: verkijk je er maar niet op: ik kan nog zo veel begrijpen, maar zelf toepassen in eigen leven is nog een ander verhaal, ook ik trap nog in eigen valkuilen, maak inschattings- en andere fouten, nota bene zelfs terwíjl ik ze ken en begrijp!!
En dat is nog een tikje erger dan wanneer je onwetend zou zijn, en die inzichten niet hebt, nietwaar?
Nóg meer reden tot zelfveroordeling en eea heb ik mezelf dan ook volop kwalijk genomen: tegen "beter weten" in tóch in die valkuilen stappen!
Sommige eigen ervaringen hebben er toch behoorlijk ingehakt bij mij ook, hoor!
Laten we zeggen dat ik op mijn plek gezet ben, laten zien waar ik stond.
(en hoe het met mezelf erbij stond!).
Dat plotse inzicht, dat ik onbewust en onbedoeld eea gevergd heb, mijzelf als een last(post) heb opgedrongen, grenzen niet gerespecteerd bij vriendelijke verzoeken daartoe (al zag ik dat toen niet in dat licht) zorgt ervoor dat ik met terugwerkende kracht met schaamrood naar eea ging kijken van eigen gedrag en het heeft aardig wat tijd gekost om dat teboven te komen..
Dat ik met mijn "empathische skills" geeneens stilstond bij dat ik (inmiddels ongevraagd en onvrijwillig) aandacht vroeg, in de weg stond (nu op de radio trouwens) en over grenzen ging, reken ik mezelf aan.
Ook ik kan dus "dominant" te ver gaan, als ik de kans krijg en mezelf niet tijdig terugfluit!
Lesje in mezelf begrenzen gekregen, dat ik mezelf evengoed schuldig maak aan "dominant overrulen" van vriendelijke, milde en toch duidelijke verzoeken om afstand/ruimte, en pas doordringt en naar luister als dat afdoende de kop in gedrukt wordt.
In geen geval zag ik mezelf als ongevraagd & ongewenst opdringerig en toch komt dat zo over, zelfs doordrammerig, als je ruimte pákt die niet of niet langer (vrijwillig) gegeven is.
Zelf heb ik er juist een hekel aan als anderen onder het motto van "wie niet "weerbaar" is (maar vriendelijk, mild en begripvol blijft) en geen duidelijke grenzen stelt dús erom vráágt dat over zich heen gewalst mag worden" dus vinden dat ze zichzelf niet hoeven te begrenzen zolang iemand geen luidkeels HO roept.
En nu blijk ik dat dus zelf net zo goed te doen soms, als mij geen luidkeels haarbreed in de weg gelegd wordt of ik geen antenne heb uitstaan om een "zacht" protest te horen.
Soms heb ik die stok achter de deur toch wel hard nodig, als het om grenzen en (mezelf) begrenzen gaat
Gelukkig ben ik ook weer uít die hoek gekomen, waar ik mezelf in geplaatst had, omdat ik mezelf om div redenen niet meer geloofwaardig vond.
Ik blijf mezelf niet om de oren slaan met fouten, die zijn er om van te leren tenslotte.
En ik leer het nog wel
Tot zover mijn uitgestelde bespiegelingen, die ik normaal voor eind vh jaar reserveer(de) en dit jaar geen tijd voor had.
En bovenkomen na ruim een week met vrijwel alleen mezelf als gezelschap, haha.
Net even snel naar de winkel geweest, er valt zachtjes sneeuw hier, alles is zo vredig wit buiten, weinig wind, ik vind dat aangenaam winterweer.
en kwam nog (als enige andere late supermarktbezoeker) een exminnaar tegen van jaren geleden, toen er ook sneuuw lag, haha.
Zeker weten dat ie dat nog associeert met mij (er lag toen wel 20 cm en ik stuurde hem er namelijk 's nachts gewoon doorheen naar huis)
Ik ben het thuiszitten beu en ga zo maar eens mijn kroegvrienden opzoeken.
Hoop leedvermaak kan ik tegemoet zien, weet ik nu al.
Maar ook al kan ik zelf nog steeds niet praten, omdat er gewoon geen geluid uit komt, dan kan ik nog wel luisteren!
(en stilzitten en om me heen kijken, bah, daar vind ik doorgaans weinig aan, maar nu is het me alleen al welkom om er iig even uit te zijn!).
En anders wandel ik wel met dat kleine bontje van een hondje in de sneeuw, die wordt daar vast heel blij van (is een Russisch "merk") en anders ik wel
Jullie nog leuke plannen voor het weekend?
Ik heb al een paar wasjes gedraaid, mijn ijsbeerjas en bijbehorende sjaal zijn weer kraakhelder wit & schoon, geen mens die me onderscheidt als ik in de sneeuw loop zometeen
Gek genoeg ziet niemand aan me dat ik ziek ben geweest en nog herstellende/ beetje verkouden ben, weerstand nog laag is: ik zie er blakend uit, lekker kleurtje (en nee, niet naar zonnebank geweest oid!), wakkere blik..
Fijne avond allemaal!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 10 februari 2017 om 21:30
Zand: wie weet valt dat weg (je laatste zin, die angst) als je diegene eenmaal tegenkomt.
Dat kun je je nu nog niet voorstellen, hoe het is als het wél goed voelt en als vanzelf gaat.
Als het zover komt, zal het anders zijn en zul je pas merken of je er dan idd klaar voor bent.
Dat kun je je nu nog niet voorstellen, hoe het is als het wél goed voelt en als vanzelf gaat.
Als het zover komt, zal het anders zijn en zul je pas merken of je er dan idd klaar voor bent.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 10 februari 2017 om 22:37
Ik wil niet dramatisch doen maar ik heb ff erg last van een ego die oordeelt dat ik een domme muts ben.
Mn gevoel werkte erg tegen mn actie vd week, gevoel gevolgd, lief appie gestuurd en een heel erg botte reactie gehad.
Naieve actie dus...
Terwijl idd 1e gevoel er echt niet voor niks was, dat die gast niet goed was voor me..
Grrrrr.... ik wil enkel een beetje lief doen.... niet erg fijn dat dat de grond in gestampt wordt... ik snap ook gewoon niet waarom....
Sorry voor dit puberpraat.... ik ga emigreren...
Mn gevoel werkte erg tegen mn actie vd week, gevoel gevolgd, lief appie gestuurd en een heel erg botte reactie gehad.
Naieve actie dus...
Terwijl idd 1e gevoel er echt niet voor niks was, dat die gast niet goed was voor me..
Grrrrr.... ik wil enkel een beetje lief doen.... niet erg fijn dat dat de grond in gestampt wordt... ik snap ook gewoon niet waarom....
Sorry voor dit puberpraat.... ik ga emigreren...
zaterdag 11 februari 2017 om 00:26
idd nu niet dramatisch doen, Alice.
Leg het naast je neer!
Er is geen ramp gebeurd, de wereld vergaat niet..
Niks aan de hand!
Lomp of bot is meestal om je op afstand te krijgen.
Houd dus gewoon maar afstand.
En ook al heb je hem ook eerder uitgetest, bedenk of je zo'n soort wisselwerking (en spelletjes) wel wilt.
Dit is denk ik niet jouw idee van een leuke relatie, wel?
Blijf nu vooral juist wél dichtbij jezelf en wat jij okay vindt.
Je had je twijfels hier al bij, misschien moet je daarnaar luisteren..
Leg het naast je neer!
Er is geen ramp gebeurd, de wereld vergaat niet..
Niks aan de hand!
Lomp of bot is meestal om je op afstand te krijgen.
Houd dus gewoon maar afstand.
En ook al heb je hem ook eerder uitgetest, bedenk of je zo'n soort wisselwerking (en spelletjes) wel wilt.
Dit is denk ik niet jouw idee van een leuke relatie, wel?
Blijf nu vooral juist wél dichtbij jezelf en wat jij okay vindt.
Je had je twijfels hier al bij, misschien moet je daarnaar luisteren..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 11 februari 2017 om 07:54
Haha Suzy, wat je schrijft is zo waar! Mijn visie is ook behoorlijk veranderd de afgelopen maanden (afgelopen jaar) en ik merk ook echt dat ik anders om ga met situaties en mensen. Maar goed, het kan niet altijd. Niemand is perfect, en het ego is altijd aanwezig. Volgens mij is het best pittig mocht je werkelijk zonder ego kunnen kijken naar de wereld.
Maar dat jij het zo mooi kan verwoorden, dat vind ik echt heel bijzonder. Want ik lees het, ik begrijp het, pas het zoveel mogelijk toe, maar heb echt wel moeite om dingen uit te leggen aan anderen bv. Niet dat het wat uit maakt, ik doe t voor mezelf uiteraard.
Ik heb dus gisteren die podcast bekeken van eindbazen. Wat een mooi stel is dat. Zij komen er open voor uit dat ze een relatie hebben op basis van het hier en nu. Dat ze niet weten hoe het over een aantal maanden/jaren gaat. En dat vind ik zo speciaal. Het spreekt me aan. Tegelijk voelde ik, toen zij het vertelde, een bepaald soort angst opkomen, mijn eigen onzekerheid. Heel apart. Ik zou dit heel graag zelf ook kunnen willen voelen op die manier. Dat je een binding met iemand hebt, die zo stevig is dat je je geen zorgen hoeft te maken over het hier en nu en al helemaal niet over wat nog moet komen.
Want after all, wat is nou zeker in de toekomst? Noem je het een relatie? Kan over een maand over zijn. Als je alles open laat kan dit ook. Ik ga hier maar eens wat meer over lezen. Ik ben zoiezo voor een eerlijke en open communicatie, maar mannen vinden dit (vaak) toch wel wat lastiger heb ik gemerkt. Terwijl het zoveel duidelijker is. Plus dat ik merk dat als een man nee zegt ipv draalt en smoesjes verzint, dat ik daar iets mee kan. Dat geneuzel over niet willen kwetsen daar kan ik niks mee. Versterkt mijn onzekerheden en verlatingsangsten.
Mijn relatieangst is dus de verbinding en de verlating, afhankelijk van de situatie, en ik ben benieuwd of ik hier iets mee zou kunnen in de vorm van een open spirituele relatie. Iemand tips misschien wb boeken of sites hierover?
Maar dat jij het zo mooi kan verwoorden, dat vind ik echt heel bijzonder. Want ik lees het, ik begrijp het, pas het zoveel mogelijk toe, maar heb echt wel moeite om dingen uit te leggen aan anderen bv. Niet dat het wat uit maakt, ik doe t voor mezelf uiteraard.
Ik heb dus gisteren die podcast bekeken van eindbazen. Wat een mooi stel is dat. Zij komen er open voor uit dat ze een relatie hebben op basis van het hier en nu. Dat ze niet weten hoe het over een aantal maanden/jaren gaat. En dat vind ik zo speciaal. Het spreekt me aan. Tegelijk voelde ik, toen zij het vertelde, een bepaald soort angst opkomen, mijn eigen onzekerheid. Heel apart. Ik zou dit heel graag zelf ook kunnen willen voelen op die manier. Dat je een binding met iemand hebt, die zo stevig is dat je je geen zorgen hoeft te maken over het hier en nu en al helemaal niet over wat nog moet komen.
Want after all, wat is nou zeker in de toekomst? Noem je het een relatie? Kan over een maand over zijn. Als je alles open laat kan dit ook. Ik ga hier maar eens wat meer over lezen. Ik ben zoiezo voor een eerlijke en open communicatie, maar mannen vinden dit (vaak) toch wel wat lastiger heb ik gemerkt. Terwijl het zoveel duidelijker is. Plus dat ik merk dat als een man nee zegt ipv draalt en smoesjes verzint, dat ik daar iets mee kan. Dat geneuzel over niet willen kwetsen daar kan ik niks mee. Versterkt mijn onzekerheden en verlatingsangsten.
Mijn relatieangst is dus de verbinding en de verlating, afhankelijk van de situatie, en ik ben benieuwd of ik hier iets mee zou kunnen in de vorm van een open spirituele relatie. Iemand tips misschien wb boeken of sites hierover?
zaterdag 11 februari 2017 om 07:57
quote:Alicemorgan82 schreef op 11 februari 2017 @ 07:43:
Dank Suzy, klopt ook wat je zegt...
Ik voel me alleen zo knullig van dat lieve appje, waardoor hij misschien d8 dat ik helemaal hoteldebotel ben...
Nou ja dat denkt ie dan maar lekker.... ik denk idd ook niet dat ik echt gelukkig zou worden van zo'n man.
Voel je es niet knullig
Wat voel je bij hem? Echt voelen
Laat t gaan en zie wat er gebeurd. Maar ga je er niet knullig om voelen, heb je jezelf alleen maar mee mop!
Dank Suzy, klopt ook wat je zegt...
Ik voel me alleen zo knullig van dat lieve appje, waardoor hij misschien d8 dat ik helemaal hoteldebotel ben...
Nou ja dat denkt ie dan maar lekker.... ik denk idd ook niet dat ik echt gelukkig zou worden van zo'n man.
Voel je es niet knullig
Wat voel je bij hem? Echt voelen
Laat t gaan en zie wat er gebeurd. Maar ga je er niet knullig om voelen, heb je jezelf alleen maar mee mop!
zaterdag 11 februari 2017 om 08:14
zaterdag 11 februari 2017 om 09:21
zaterdag 11 februari 2017 om 09:51
Oh serieus? Leuk! Mag hem graag lezen. Thanks!
Hier in t noorden gelukkig niks. Vaak is t andersom, wij wit en de rest van Nl niet. Houden zo!
Is het trouwens raar om aan te geven aan iemand dat je niet van de eindeloze whatsapp gesprekken houd? Ik heb een vriendin die eindeloos appt. Ikzelf 'eindig' m'n bericht vaak met een 'goed weekend' oid. Ter afsluiting zeg maar. Vind ik zelf heel fijn. Zij reageert dan weer en gooit er een open antwoord of een vraag in. Nou kan ik ervoor kiezen om niet te reageren maar dat vreet aan me. Zo ben ik niet. Het wird dan een gesprek met open einde. Dan bel ik liever. Iemand die hier ervaring mee heeft?
Hier in t noorden gelukkig niks. Vaak is t andersom, wij wit en de rest van Nl niet. Houden zo!
Is het trouwens raar om aan te geven aan iemand dat je niet van de eindeloze whatsapp gesprekken houd? Ik heb een vriendin die eindeloos appt. Ikzelf 'eindig' m'n bericht vaak met een 'goed weekend' oid. Ter afsluiting zeg maar. Vind ik zelf heel fijn. Zij reageert dan weer en gooit er een open antwoord of een vraag in. Nou kan ik ervoor kiezen om niet te reageren maar dat vreet aan me. Zo ben ik niet. Het wird dan een gesprek met open einde. Dan bel ik liever. Iemand die hier ervaring mee heeft?
zaterdag 11 februari 2017 om 11:01
Leer anderen hoe je wilt dat ze met jou omgaan
Dus bel haar?
Of een dagje niet meer antwoorden, dat geeft ook wel aan hoe jouw app-gedrag is
En als je dat moeilijk vind, is het een goed idee om het gewoon te zeggen.
Grappig dat je uitkijkt naar een open relatie, met open, vrije, eerlijke communicatie
Nu krijg je dit op je pad, een oefening?
Dus bel haar?
Of een dagje niet meer antwoorden, dat geeft ook wel aan hoe jouw app-gedrag is
En als je dat moeilijk vind, is het een goed idee om het gewoon te zeggen.
Grappig dat je uitkijkt naar een open relatie, met open, vrije, eerlijke communicatie
Nu krijg je dit op je pad, een oefening?
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
zaterdag 11 februari 2017 om 11:29
quote:cloudwalker schreef op 11 februari 2017 @ 08:28:
Oh gosh ja onrust voelen. Heb ik zelf vaak verward met liefde of iets in die richting. Vaak niet zo'n goed teken. Bij mij dan.
En neeeee geen sneeuw!! Ik moet zomer!
Ik zit dit topic zo eens een beetje door te lezen en kwam bij deze post uit.
Ik zal het proberen kort te houden.. Ik ontmoette iemand die getrouwd was. Hij vertelde al snel dat hij wat voor me voelde. Ik heb dat lang afgehouden, tot een poosje terug. Toen besefde ik dat het wederzijds was. Hij ging bij z'n partner weg en vertelde me dat hij rust nodig had om de breuk te verwerken, hij wilde niet dat ik een rebound zou worden. En ik, stomme muts die ik ben, deed wat hij vroeg en hield afstand en bleef wachten. Twee weken geleden was ik voor m'n werk erg dichtbij (hij woont niet naast de deur), maar hij had nog steeds tijd nodig. Ik voelde wel dat het niet goed zat maar ja.. Je blijft hoop houden.
Gisteravond appte z'n nieuwe liefje me, ik moest hem met rust laten (ik denk dat ze onze appjes zitten lezen ofzo). Ze stuurde foto's van hen samen en dergelijke.. Daarna stuurde hij nog berichten (of zij deed alsof ze hem was natuurlijk), hij zei dat hij gelukkig is met haar.
En nu zit ik hier.. Ik voel me ergens opgelucht. Misschien omdat ik het al aanvoelde, dat de onrust nu weg is. Of misschien heb ik inderdaad verliefdheid verwart met onrust, ik weet het niet.. Pfff
Oh gosh ja onrust voelen. Heb ik zelf vaak verward met liefde of iets in die richting. Vaak niet zo'n goed teken. Bij mij dan.
En neeeee geen sneeuw!! Ik moet zomer!
Ik zit dit topic zo eens een beetje door te lezen en kwam bij deze post uit.
Ik zal het proberen kort te houden.. Ik ontmoette iemand die getrouwd was. Hij vertelde al snel dat hij wat voor me voelde. Ik heb dat lang afgehouden, tot een poosje terug. Toen besefde ik dat het wederzijds was. Hij ging bij z'n partner weg en vertelde me dat hij rust nodig had om de breuk te verwerken, hij wilde niet dat ik een rebound zou worden. En ik, stomme muts die ik ben, deed wat hij vroeg en hield afstand en bleef wachten. Twee weken geleden was ik voor m'n werk erg dichtbij (hij woont niet naast de deur), maar hij had nog steeds tijd nodig. Ik voelde wel dat het niet goed zat maar ja.. Je blijft hoop houden.
Gisteravond appte z'n nieuwe liefje me, ik moest hem met rust laten (ik denk dat ze onze appjes zitten lezen ofzo). Ze stuurde foto's van hen samen en dergelijke.. Daarna stuurde hij nog berichten (of zij deed alsof ze hem was natuurlijk), hij zei dat hij gelukkig is met haar.
En nu zit ik hier.. Ik voel me ergens opgelucht. Misschien omdat ik het al aanvoelde, dat de onrust nu weg is. Of misschien heb ik inderdaad verliefdheid verwart met onrust, ik weet het niet.. Pfff
