Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Nonaaa, lief dat je ons allemaal een fijne, passende man toebedeelt, omdat we dat allemaal wel verdienen, en dat je er ook van overtuigd bent dat zo iemand op je pad komt als de tijd rijp is.

Toch probeer ik hier al jaren een andere boodschap erin te gooien:

het "verdienmodel" is imo op allerlei levensvlakken nu juist precies wat mensen weerhoudt van gelukkig zijn!!



Ten eerste het idee dat je dat zou kunnen of moeten verdienen (en dat je zoiets verdient door een "goed mens" te zijn), daar halen mensen andersom geredeneerd vandaan dat als ze daar niet in "slagen" ze dús (nog) niet goed (genoeg)zijn.. (en beter hun best moeten doen? Nog niet zo ver zijn? Dus blijkbaar (nog) niét verdienen?) plus dat anderen (die een partner hebben) dat blijkbaar wél verdiend hebben, het "beter" doen of iig érgens wel aan verdiend hebben (en jij om eoa reden niet).

Ten 2e dat je -als je vindt dat jij (en anderen) het wél verdient- de conclusie moet trekken dat je/men niet (altijd) krijgt wat je/ie verdient.



Maw: hét recept om jezelf op eoa manier aan te kunnen rekenen dat het aan jezelf ligt (soort "eigen schuld"), dát je er iets aan kunt doen (een aandeel in hebt) en blijkbaar hebt "gefaald" zolang het niet komt, dat je dan blijkbaar nog niet "klaar" bent daarvoor, of gaat geloven dat hoe je ook je best doet (om jezelf te "verbeteren" naar een beter mens of beter "relatiemateriaal") dat blijkbaar niet genoeg is/ misschien niet (be)loont en daarmee kun je behoorlijk teleurgesteld raken in het leven. Of in jezelf.



Dit (een man "die het beste uit je haalt en het beste met je voorheeft") als een soort beloning of verdienste beschouwen (die in het verschiet ligt als je maar "ver genoeg" komt met jezelf oid) is nu juist dé clou en dé manier van denken die veel mensen onnodig ongelukkig maakt (zolang ze dat niét treffen) en de verkeerde doelstelling nemen, hun geluk/ongeluk aan afmeten, hun verwachtingen van het leven, enz.



Het legt de uiteindelijke beloning buiten jezelf namelijk!!

En dat is precies de fout die kinderen al vroeg maken: dat de liefde van ouders/verzorgers verdiend moet worden (met gewenst gedrag, dat beloont wordt met liefdevolle blijken van goedkeuring en trots van de ouders/verzorgers -en afkeuring bij ongewenst gedrag).

Liefdevolle blijken van buitenaf van de meest belangrijke mensen (het uiten van liefde dmv positieve aandacht) dus vereenzelvigen met liefde van die mensen (krijgen).



Terwijl dat los van elkaar staat: het niet uiten betekent niet dat die mensen geen liefde voor je voelen (of op dat moment niet zouden voelen), je verwart dan liefde (is wat je/men voelt) met de zicht-en tastbare uitingen daarvan (hoe iemand tegen je doet, zegt, gedraagt). Zoals een kind (foutief) interpreteert dat een boze ouder betekent dat je diens liefde kwijt bent. En weer terug moet verdienen (door sorry te zeggen, te gehoorzamen aan de verwachtingen, de ouder niet mag teleurstellen, proberen te herstellen of gunstig te stemmen, beterschap beloven enz).



Dit komt imo door het tekortschieten in taal ook: je bént (vul zelf maar in:) niet lief/stout/waardeloos/stom/dom/fout/lui/nutteloos/vermoeiend/lastig/onbenul/teleurstellend/slecht/niksnut enz.

Niet alleen het kind, maar ook de ouder gaat op gedrag en zichtbare uitingen van gevoel van dat moment af die wijzen op goed/slecht gedrag en kunnen dat verwarren met liefde/geen liefde, zeker als ouders zich daarbij bedienen van termen als: waar heb ik dat (gedrag van jou/ zo'n kind) aan verdiend, wat doe je me aan, je maakt me moe/ziek/gek enz.

Waarmee het kind verantwoordelijk wordt gesteld voor de gemoedstoestand van de ouder (gelukkig/ongelukkig in de interpretatie van het kind, maar soms ook (en onterecht!!) in de ogen van de ouder zelf!

Ook dingen als: "jij verdient een draai om je oren, straf, geen toetje, enz".



Hoe onschuldig het ook lijkt om op die manier een kind te leren wat (naar de norm van de ouders) goed en kwaad/slecht is, alleen maar bedoeld om het kind te laten gehoorzamen (=beantwoorden aan wat de ouder goed -(of gemakkelijk/meegaand/gehoorzaam?)- vindt en van het kind verwacht, een kind kan dat gemakkelijk interpreteren als "ik verdien geen liefde, ik ben het niet waard, slecht, niet goed (genoeg) enz (als ik niet beantwoord aan die verwachting, mijn ouders boos en dus ongelukkig maak).

En omgekeerd dus: als mijn ouders niet gelukkig zijn (maar bijv ongelukkig, boos, chagrijnig, ontevreden, enz) is dat mijn "schuld", houden ze dús niet van mij, heb ik iets verkeerds gedaan, ben ik het niet waard, enz.

En dit zelfs als het niks met het kind te maken heeft (ouders die bijv gedoe op het werk of andere zorgen hebben, familieperikelen, issues met zichzelf of ruzie met elkaar hebben, gaan scheiden, enz: kinderen betrekken dat als je niet oppast allemaal op zichzelf, geven zichzelf de schuld ervan, voelen zich verantwoordelijk voor de gesteldheid van de ouder(s).

Zeker als ouders zoiets ook vaak gezegd hebben of hun eigen sores afgereageerd op de kinderen, terwijl die niets verkeerds gedaan hebben en de oorzaak (en zelfs de aanleiding) niet zijn voor de stemming/gesteldheid van dat moment.



Een kind wéét dat allemaal niet, wat er zich allemaal binnen die ouder afspeelt, of op het werk of in de relaties met anderen, waardoor de ouder zich zo voelt.

Een ondeugend kind kan dat misschien nog koppelen aan zijn/haar gedrag, maar wat als er helemaal geen link ís, niks voorgevallen is, maar wat als het daar helemaal geen invloed op heeft, zoals bijv een depressieve ouder, en het dus niet/nooit goed kán doen, hoe die het ook probeert, en de ouder standaard zélf ongelukkig is, of ontevreden qua basisinstelling, teleurgesteld in het leven, in zichzelf, whatever wat buiten de invloed van het kind/de kinderen ligt?



Zelfs ouders met de beste bedoelingen (namelijk hun kinderen opvoeden, fatsoen willen bijbrengen, normen en waarden, iets willen aan- en afleren, zodat ze een "goed mens" worden, verantwoordelijke volwassenen die hun intelligentie en andere aanleg & vaardigheden benutten, sterke/gewenste eigenschappen ontwikkelen om zich later te kunnen redden in de maatschappij, kunnen onbedoeld vooral hun kinderen gehoorzaamheid (aan hun regels en normen) bijbrengen. Of iig dat dat belangrijker is dan zelf leren en ondervinden, fouten (te mogen) maken, een eigen geweten te ontwikkelen, zelfstandig te leren/kunnen bedenken wat goed of slecht voor ze is.

Of wat ze een goed mens maakt (of niet goed genoeg, of zelfs waardeloos, slecht enz).



Het is heel verleidelijk om als volwassene soortgelijke redenaties vol te houden: immers dat geeft een verklaring waarom die "Ware" er niet is, zolang je onvolmaakt bent en er nog heel wat te "sleutelen" valt aan jezelf, zolang je je zwakheden hebt, je toegeeft aan "foute"/slechte behoeften, je dingen hebt waar je je over schaamt of schuldig of angstig voelt (als die uit zouden komen), je beter moet voordoen dan je bent, alleen geaccepteerd voelt als je je beste kanten toont naar de buitenwereld, omdat je bang bent dat je mét al die onvolkomenheden de liefde (van anderen en dus ook van een potentiele partner eigenlijk) niet verdient?!



Juist op dit "verdienmodel" (en dat probeerde ik afgelopen jaren meermaals uit te leggen hier op het topic en andere topics) ligt nu juist ten grondslag aan de foutieve veronderstelling dat dit ook voor liefde geldt.

En dat je dus in diezelfde lijn maar dan andersom, bij het ontbréken daarvan dezelfde redenatie volgt: er is (nog) iets mis met mij, ik mankeer het nodige, anders zou ik die liefde (of liefdevolle aandacht en andere uitingen) wel krijgen (of voelen voor mezelf in de vorm van eigenliefde).



Ik kan het niet uitleggen op eoa manier, of het komt iig niet aan, maar zolang je op zoek bent naar liefde (buiten jezelf, van buitenaf voor jezelf, in anderen, of iets is wat je (pas) kunt geven en voelen vóór anderen) ga je al van de foutieve veronderstelling uit dat je het blijkbaar nog niet hébt.

Daardoor wordt het iets ongrijpbaars zolang zoiets niet "op je pad komt" en iets in de toekomst, maar iig wat je nu niet hébt en dus ook niet mee verbinden kunt, omdat je gelooft dat het iets grijpbaars/tastbaars is wat je ten deel moet vallen en dat je dat nu niet hebt of kent in je leven. Of misschien in andere vormen, zoals genegenheid voor/van familie, vrienden, kinderen, enz (als je die hebt).



Terwijl het een innerlijke staat is, die er al die tijd gewoon is, binnenin jezelf, een stemming/gesteldheid waarop je kunt afstemmen, een gemoedstoestand, gevoel waar je heen kunt. De meesten kennen die staat alleen maar van verliefd zijn, dat een ander dat aanraakt of "opent" in jou, en wachten dus soort van tot iémand langskomt op dat pad met de sleutel, die die liefdesstaat doet ontwaken.

Misschien weleens anders meegemaakt, in de vorm van ontroering of zo, maar altijd van buitenaf getriggerd.



En volgens mij door de stellige en heilige overtuiging (en ervaring) dat het zelf voélen van liefde (voor en van een ander) alleen maar gebeurt in samenhang met een ander (een geliefde, een partner, ouders, broers en zussen, kinderen, goede vrienden, enz).

En bij gebrek daaraan (of onvoldoende liefde voelen van en voor anderen buiten jezelf) hun hoop of blik richten op het zoeken/vinden van iemand, ooit, die dat voor elkaar krijgt, je zo kan láten voelen, omdat je geen idee hebt hoe je dat anders zou kunnen voelen.



In die hele zoektocht en hoop op de toekomst dat zoiets gebeurt, negeer je dus dat je "gewoon" kunt "afstemmen" op die liefde, dat er niemand anders voor nodig/noodzakelijk is, die vermogens zitten gewoon al in je, het enige is dat je gewend bent dat die eerst geaktiveerd moeten worden door iemand anders!

Zolang je het "zoekt" in de toekomst ergens, denkt dat het ergens anders is en kwestie van zoeken of nog gevonden moet worden is, plaats je het buiten jezelf, als een beloning voor je inspanningen.



Maar het is de liefde zelf, die de beloning is, voor je inspanningen om jezelf te leren kennen en te ontdoen van alle lagen die je nu weerhouden om dat te kunnen voelen of waar dat te vinden is in jezelf.

Niet dat je dán (eindelijk!!) in orde zult zijn en dán de Ware zal verschijnen, als ultieme beloning dat je je eigenwaarde en eigenliefde gevonden hebt.



Deze misvatting is zo wijdsverspreid, zo alom tegenwoordig dat men hier graag aan vasthoudt: ooit zal ik het ook meemaken, als ik maar genoeg mijn best doe, mijn beste zelf ben geworden, mijn schaduwkant overwonnen zal hebben, danwel als iemand anders "mijn beste zelf" bovenhaalt (zie jouw woorden: die ander zal het beste bovenhalen en het beste met jou voorhebben)!!

Het is je eigen liefde(svermogen) die "je beste zelf" bovenhaalt, en het beste met jou voorheeft!!



En omdat veel mensen het gemakkelijker vinden om moeite/hun best te doen voor een ander, (om dan je "beste zelf" te wíllen zijn, of iig die kant naar voren te schuiven voor jezelf en voor diegene) om diens verwachtingen te vervullen, zullen ze dat vaker meemaken/ervaren of meegemaakt hebben in combi met (al dan niet ingebeelde) verliefdheid op een ander.

En zeker als ze dat van kinds af aan gedaan hebben: leven naar de normen en verwachtingen van wat de ánder als "beste zelf" verwacht (terwijl dat eigengemáákte verwachtingen van jezélf zijn meestal! Een verzameling overtuigingen over wat je "beste" of perfecte zelf dan zou zijn, waar je dan aan wil beantwoorden. Vrij van alles waar je jezelf niet aan vindt voldoen, en waarom je jezelf liefde (nog) niet waard vindt, niet accepteert, slecht of zwak van jezelf vindt, enz.



Je kunt wachten op iemand die jou wél perfect en gewéldig vindt, maar zolang je zelf vindt dat je niet volmaakt genoeg bent kun je niet geloven dat een geliefde dat wél vindt (hooguit ziet die ander dat niet, hoop je) en zul je bang zijn dat je het niet waard bent/blijkt, als je "door de mand valt" en die imperfecties/zwakheden zichtbaar worden.

En ja, het is bekend dat je doorgaans zélf je meest strenge innerlijke criticus bent, en anderen milder en liefdevoller over jou denken dan je over jezelf doet, zolang je die criticus gelóóft en naar luistert, naar leeft, en zolang je dat doet ben je iig niét verbonden met die liefdevolle vermogens in jezelf, niet op afgestemd, immers je bent dan afgestemd op de "oordelende" in jezelf, de "zoekende", degene die het zoekt in gedrag wat liefde wel/niet zou horen te "verdienen" en daar je best dan voor doen.



Die hele zelfheling en zelfonderzoek en "opschonen" van alle lagen van overtuigingen en strategieen die je weerhouden om liefde te voelen (voor jezelf en anderen) is niet bedoeld zodat je dan pas "vrij" en "goed genoeg" zult zijn om een partner aan te trekken, die dat niet alleen óók in jou ziet, maar terécht in jou zal zien, omdat het ook (dan pas?!) zal kloppen. En je niet het idee hebt dat je die mooie, beste zelf moet voorschotelen, maar dat je die ook bént! Dat er niks meer ís/zit waarop die liefde zal verdwijnen of waar je op afgewezen zult worden als dat "uitkomt", hoe diep hij/zij ook zal graven, alles wat verkeerd of slecht aan je is heb je dan overwonnen/opgeruimd en dán (pas) zul je die liefde waard zijn, niet verlaten worden, niet afgewezen, andermans liefde voor jou niet meer kunnen "kwijtraken", want dan is het verdiende liefde, terechte liefde, zonder iets verborgen te hoeven houden, zonder "zij/hij moest eens weten"-liefde.

Dan pas kun je geloven in "onvoorwaardelijke" liefde, die niet verdwijnt, niet op zal raken, er altijd voor je zal zijn, want dan ís er immers niks meer waarop dat voorbij kan gaan, als je eenmaal "puur" en op je best bent?!



Nogmaals: de beloning zit in jezelf, in je eigen staat van zijn, als je je eenmaal los kunt maken van die innerlijke criticus, van jezelf beoordelen naar waarde, als je los bent van jezelf waarderen naar goed/slecht (obv overtuigingen die je daarover hebt gevormd gedurende je leven) en je verleden, je van jezelf houdt ondanks imperfectie, ook als je niet je "beste zelf" bent of boven brengt.

Wat niet wil zeggen dat je alles van jezelf mooi moet vinden, je schaduwkanten moet accepteren omdat je goed bent zoals je bent, maar wel dat je desondanks al van jezelf kunt houden, en niet pas als je aan je (eigen of andermans) voorwaarden voldoet!



Houden van is ondanks alles, ondanks je zwakheden, angsten, minder fraaie kanten, beschadigingen onderweg opgelopen, het staat erboven, het is houden van jezelf mét al die fraaie en minder fraaie kanten/eigenschappen/uiterlijkheden/zwakkere kanten en talenten (of je die benut of niet!), ondanks de waarde die je economisch, maatschappelijk, sociaal, uiterlijk, qua status, sportief, populariteit enz vertegenwoordigt.

Liefde houdt zich daar niet mee bezig, houden van een ander houdt óók niet op als diegene iets "verkeerds" doet of zegt, baan kwijtraakt, fouten maakt, in aanzien keldert, ziek wordt, bang is, als je boos op hem bent, of teleurgesteld, geirriteerd, beschaamd of wat dan ook wat je daarnaast aan emoties kunt voelen of denken over diegene!

Al verfoei je die persoon of personen, de liefde is daarmee niet weg, als mensen die eenmaal hebben opgevat, die kun je niet zoeken, vinden of verliezen, kwijtraken, pakken, krijgen, geven!



Het is een blik, een gesteldheid, een doorheen kunnen kijken, een andere golflengte dan de (emotionele) bril waardoor je kijkt.

Liefde en angst staan buiten het spectrum van emoties, je kunt ze niet aantonen in het brein, hooguit gevolgen ervan op bepaalde hersengebieden. Net als intuitie geen eigen plek in het brein heeft, is het met liefde net zo: het is een golflengte, of misschien hersengolven, waar andere emoties duidelijk hun eigen aanwijsbare plek hebben.

Net als het beloningssysteem, wat aanwijsbaar aanwezig is.



Het voélen van liefde is de uiteindelijke beloning: het is je eigen gesteldheid/staat/ golflengte, en als je dáárop af weet te stemmen, dan weet je wat ik bedoel.

Dat staat los van verliefdheid, van aandacht van 1 bijzondere ander buiten jou voor/vanjou, het is altijd aanwezig en mogelijk, maar niet als je dat niet weet/kent en op de "verkeerde" plaatsen of in de toekomst zoekt, en dus niét bezig bent om jezelf in die staat te brengen/ je eigen kern op te zoeken, waar dat te vinden is, die bron binnenin.

Zolang je denkt dat je je straatje moet zien schoon te vegen zodat dán de ander zal verschijnen die jou toegang zal geven tot die pure mooiste hogere/beste zelf, zul je dat soort onvoorwaardelijke liefde in jezelf mislopen, omdat je iets buiten jezelf verwacht als "beloning" in de vorm van liefde (van die ander).



Dus nog los van verwarren van "aandacht" van de ander in de vorm van liefdevolle blijken, woorden, gedrag, moeite voor jou doen, begrip, contact, fysieke affectie, bewondering, belangstelling, appjes, nabijheid enz, zoek je die liefde in de "verkeerde hoek".

En zolang je het daarop projecteert (in liefdevolle, verlangende, enz gedachten aan de ander en wat je van diegene "terug" wil aan gedachten en uitingen), ben je niét echt afgestemd op die golflengte met/in jezelf.

En is dat dus breekbaar, namelijk zolang dat "gevoed" wordt door die ander.

Daarom ook die angst om dat kwijt te raken, als je dat niet zelfstandig kunt/kunt vasthouden en uitsluitend kunt voelen in verbinding/contact met de ander.



De beloning is je eigen ultiem liefdevolle staat vinden (en kunnen vasthouden, ondanks omstandigheden, verliezen, tegenslag, status, leeftijd, uiterlijk, verdiensten enz). Die staat van (zelf)compassie, mildheid van de toegeeflijk glimlachende liefde van de best denkbare ouder die naar de ondeugende fratsen van het kind kijkt, en alles wat het kind nog niet kan/geleerd heeft, valt en opstaat, probeert, ontdekt, groeit en speels genoegen in heeft, schaamteloos is, onschuldig en vrij van schuldgevoelens, omdat het mág leren, en ook leert van ondeugend en "slechte keuzes", onbevangen alle wegen inslaat en van terugkomt als er 1 doodloopt, zonder zelfveroordeling verdergaat met (uit)proberen, zichzelf in de nesten werkt, leert zelf op te lossen, soms hulp vraagt, hulpeloos is, alsof je van bovenaf kijkt naar hoe het een weg zoekt in een doolhof waar jij de uitgang van kunt zien en het kind (nog) niet, en liefdevol het zélf laat ontdekken, in het volle vertrouwen dat ie dat zelf vindt. En zo niet, om hulp zal vragen, aanwijzingen of richting vragend, begeleiding waar nodig, om het zelf te vervolgen, wetende dat die "hogere" en "wetende" volwassen versie altijd vergezelt en toe- of meekijkt, nooit ver weg is.



De beloning is dat je erachter komt dat die persoon niet de ander is, die jou de weg zal wijzen, maar je eigen volwassen versie, een bron in jezelf, in verbinding met het "hogere", die er is en al die tijd geweest is, ik noem het je eigen ziel.

Dus niet focussen op de beste/liefdevolle man ander die het beste in jou bovenhaalt en het beste met je voor heeft, maar op diegene in jezélf!



Ik ben ervan overtuigd dat dát het doel van het leven is, om diégene te vinden, en dat is niet een persoon, niet je eigen beste moeder/vader zijn, ook niet de volwassen en meest verantwoordelijke zelf oid, maar dus een bepaalde staat bereiken, een kracht die bestaat uit golflengte waar je je op af kunt (leren) stemmen, onder hoeveel lagen "stof" en vuil (uit verleden/ervaringen) daar ook overheen ligt.

Bij iedereen is die puurheid intact, onder al die opgestapelde zooi, die bron kan hooguit overwoekerd zijn, maar zolang je de oplossing buiten jezelf legt, zul je denken dat je die intussen moet missen en niet binnen jezelf zoeken, waar het altijd al was.

Een ander, en elke teleurstelling in al diegenen waar je hoopte, maar het niét vond, kán dat niet stukmaken, kwijtmaken, enz.

Hooguit een nieuw laagje eroverheen gelegd hebben, maar niet wegnemen of (blijvend) beschadigen.

Hooguit de overtuiging en geloof erin beschadigen of in de weg staan, dat die vermogens er altijd zijn, ook als niemand die van buitenaf aktiveert.



Een ander kan niet prikkelen of openen wat er niet zít, he!

Hopen op verliefdheid als ingang mág, maar maak je jezelf dus afhankelijk mee of dat gebeurt en wanneer, terwijl je op elk moment zelf naar die ingang kunt reiken.

Het zou wat zijn als je afhankelijk zou zijn van slechts 1 of enkele andere mensen van buitenaf daarvoor!

(en die niet hebt of vindt ook nog!).



Wie die bron zoekt, zal vinden, hoe lastig ook, hoe overwoekerd misschien, modderig, met hordes en valkuilen bedekt ook, maar de beloning is liefde itself (in jezelf, allesoverheersende liefde kunnen voelen, liefde zíjn, uitstralen, jezelf in de meest liefdevolle staat voelen en daar dichtbij kunnen blijven, ongeacht wat er gebeurt in je leven).

(niet "een relatie die het beste uit jezelf haalt" dus).

Daarnaast de beloning dat je je eigen vermogen om allerléi verbindingen (relaties) met andere mensen, dieren en dingen (natuur enz) te voelen bereikt, de ziel onder alles wat leeft kunt "zien" en over verwondert, een andere dimensie eigenlijk van waaruit je van binnen naar buiten kijkt en van buiten naar binnen binnenkrijgt.



Dat is echt iets heel anders dan voorbijgaande verliefdheid op een ander (al dan niet beantwoord), of het "zekere gevoel" van bij iemand horen "met toekomstperspectief" (wat de ander moet blijven voeden of iig bij je blijven), het is een "weten", de golflengte waar je zelf op afgestemd bent (en hopelijk blijft, of weet dat je tijdelijk vanaf kunt dwalen, maar ook steeds naar terug kunt keren).

Ik zie dat mensen hier hun gevoel alle waarheid toedichten.

Maar gevoel is veranderlijk, en kan uit vanalles voortkomen, ook eigen onzekerheid, angsten, eerdere ervaringen, waar je wel en niet in gelooft, wat je zou wensen (en hoeft helemaal niet het juiste te zijn), behoefte zijn (bijv aandacht aanzien voor liefde die je nodig hebt, wensgedachten die je iets laten voelen, behoefte aan "eindelijk eens iets leuks", behoefte om niet alleen te zijn, hoop voelen, enz.



Zo betrouwbaar is gevoel dus niet.

En veranderlijk ook nog, naargelang eigen stemming, of (voorbijgaande) omstandigheden, waaronder misschien verveling, doelloosheid enz.



Voelen is ook niet hetzelfde als intuitie (wat meer een "weten" is, of een "haast zeker weten").

Als het de ene dag "A" roept en de volgende dag "B" is dat imo al een bewijs dat het iig géén intuitie is!

Intuitie is niet zo veranderlijk per dag of per uur en ook niet afhankelijk van "signalen" die de ander uitzendt (of die uitblijven).



Ik voel bijv momenteel geen behoefte aan iets eten, heb geen eetlust, geen honger, geen zin in eten.

Maar dat wil niet zeggen dat dat gevoel ook gelijk heeft en het goed voor me is om daarnaar te luisteren/handelen.

Ik "weet" (met verstand) dat dat komt door de griep, en dat mijn lijf wel degelijk behoefte heeft aan gezond eten, voedingsstoffen, vitamines enz om weerstand te helpen behouden en opbouwen, dus dat wat ik voel niet klopt, niet juist is en ik tegen dat gevoel in mezelf beter toch tot eten, drinken, soepie moet "dwingen", genoeg slapen, enz.



Intuitie zal altijd het verstand erbij betrekken, niet blindvaren op behoeftes of impulsen die ook heel voelbaar kunnen zijn (of juist ontbreken).

Je beschikt over verstand, gevoel, instinct en je intuitie zal ze allemaal erin betrekken.

Het blijft eigen interpretatie wie van de 4 (verstand, gevoel, intuitie, instinct) aan het "woord" is (als je iets denkt of "aanvoelt").



En ook intuitie kun je verkeerd interpreteren, je moet het altijd dubbelchecken met je verstandelijke vermogens (en ik vraag dan ook nog een soort bevestiging van "bovenaf", hoe zweverig dat ook mag klinken).



Anyway, ik blijf hameren op bovenstaande valkuil, waar ik zelf laatst toch ook weer ingedonderd ben (ook ik ben zo opgevoed, ook al was dat niet de bedoeling van mijn ouders en van de opvoedmethodes van toen (die nog steeds in zwang zijn overigens).

Wel een vervelende bijkomstigheid dat dit verdienmodel in allerlei aspecten zich heeft genesteld in het systeem van vele vele mensen uit onze westerse cultuur, waar oa het hele kapitalisme, de "hebben-hebben-egomentaliteit op gebaseerd zijn, + die van "meer is altijd beter", "voor eigen geluk kiezen" enz.



Egoisme heeft me nog NOOIT 1 dag gelukkiger gemaakt iig!

Ik denk trouwens dat het sociale mensen die behulpzaamheid en zorgzaamheid in hun vaandel dragen sowieso niks goeds/beters brengt als anderen hen aansporen om ook maar "harder" en egoistischer te worden.



Wel geloof ik dus zeer in goed zorgen voor wat je (al) toevalt/ wordt toevertrouwd/toebedeeld.

Omdat het imo belangrijk is dat je zelf (maar het "universum" ook?) op die manier vertrouwen hebt in datgene wat je wenst ook in goede handen zal zijn.

En ook al wens je iets goeds of "juists" voor jezelf, ik geloof niet dat het de bedoeling is om egoistische dingen te wensen, ook al zullen dat soort wensen ook uitkomen.

Wat het ook is dat je wenst, ik geloof erin dat je dat dus kunt krijgen, maar ook kunt kwijtraken als het bij jou niet in goede handen is.

In die zin is het goed om je te realiseren dat dat het enige is wat je zelf kunt doen (behalve hopen en wensen op iets) is zorgen dat je er goed mee om kunt gaan, áls het op je pad komt. Zodat je het niet weer wegjaagt, kwijtraakt, verloren gaat.

Dus zorgen dat je in staat bent om te ontvangen en bij jou in goede handen is om daar goed mee om te gaan, te behouden, koesteren, in vertrouwen aan jou te schenken.

quote:Alicemorgan82 schreef op 08 februari 2017 @ 17:26:

[...]



Weet ik, ben het absoluut met je eens, daarom doe ik er nu ook niks mee.

Als het klopt wat ik voel/ het wel uit mn intuïtie komt dan krijg ik echt wel antwoorden, althans daar geloof ik in.

Ik kan het dus ook gewoon loslaten ipv erover te piekeren...



Goed bezig, meissie!

Goed dat je niet te snel conclusies trekt over jezelf danwel over hem.

Sowieso fijn om al die gevoelens kritisch onder de loep te nemen en ik zie dat je dat ook volop doet.

Dat ís soms ook gewoon best verwarrend, zeker als het je onzeker maakt of versterkt.

Blijf je dan elke keer afvragen: wat veroorzaakt die twijfel: is het een onzekerheid die sowieso iha in mij zit of maakt déze situatie me onzeker of zijn (bijv wisselende) gedrag?



Zou je het werkelijk jou lastig vallen noemen, als hij zich niet van de wijs laat brengen en interesse blíjft tonen, ook al duw je hem bijv weg?

Is hij idd ook een "stuiterbal" of lokken jullie een bepaalde wisselwerking bij elkaar uit (of versterken die bij elkaar)?

quote:Zandvogel schreef op 08 februari 2017 @ 17:44:

Voor wie netflix heeft

Ik kijk nu een leuke serie

Over een gestoorde ex vriendin "Crazy ex girlfriend"

Het is wat overdreven en ik wilde direct afhaken toen ze begonnen te zingen

Maar nu ben ik blij dat ik toch ben blijven kijken want er zitten wel wat eye openers in die serie

Zo gestoord hoe zij op de meest foute manieren die man probeer te krijgen, pijnlijk om af en toe te zien dat ik het wel herken.. zoals de liefdes kruimels waar het op een gegeven moment over gaat, als ze maar een heel klein beetje aandacht van hem krijgt, is ze al helemaal dolgelukkig

Het is allemaal nogal overdreven en over de top, maar wel leuk!



Klinkt leuk, Zand!

Soms zit er meer wijsheid in dat soort niemendalletjes dan je denkt en tis nog komisch ook als het zo wordt uitvergroot.

Ik durf het haast niet hardop te zeggen, maar ik lees dus weleens zo'n kasteelromannetje, haha, nu ik ziek was ook: verstand op 0 en ik heb gewoon lol in die kattige, spottende en soms snedige conversaties, het onverholen danwel besmuikt uitlokken, de misverstanden en onwaarschijnlijkheden, aannames, tot wanhoop drijven, ik vind het héérlijk (heel soms, he). Geen afwachtende naieve of klunzige dames, (zoals de geijkte boeketreeks vrouwen altijd neerzette) maar juist onverschrokken heldhaftige meiden die zich niet zomaar neerleggen bij de mores van hun "klasse" en vrouwzijn.



Die zich verzetten, opstandig, irritant en eigenwijs zijn, de man's zelfbeheersing tergen en zwaar op de proef stellen. (oei, wat zegt dat over mij?!)..

Toppunt van begeerd worden (door degene die je zelf begeert dan he), welke vrouw wil dat nu niet?

Ik moet er zó om lachen: heerlijk voorspelbaar soms en soms nog soort van spannende verhaallijn, er loert altijd eoa gevaar natuurlijk (gemeenschappelijke vijanden) en vooral een heleboel sluimerende en steeds explosiever nauwelijks nog beheersbare hartstochtelijkheid

Ik lees ook met veel genoegen de creatieve veelzijdigheid aan woordgebruik waarin oa een groter spectrum aan emoties en stemmingen zoveel treffender omschreven/beschreven wordt, (dan tegenwoordig met "leuk, gaaf, vet, cool, chill enz"): woorden die je nauwelijks meer hoort/leest, maar ik wel kan waarderen.



Ach het zal wel het equivalent zijn van de series die ook zo "in" zijn momenteel met (zwaard)vechtende helden, eer, ridderorden, enz, ken de titels zo gauw niet eens maar bijv Lord of the Rings enzo, waar mannen met goed fatsoen naar kijken

Dat lijkt me inherent aan het ego, Alice: alleen het ego kan in zijn hoogmoed verzinnen dat ie de boel naar zijn hand kan zetten, ook in zaken als liefde macht/controle kan hebben over de loop der dingen, iets naar eigen wil kan laten verlopen.

Zo werkt het alleen niet, en ipv dat te erkennen zal het ego dat als falen zien, moedeloos en boos worden als het zijn zin niet krijgt.



Het (ware) "zelf" zal nooit zo arrogant zijn om te denken dat eigen wil wet is en dat liefde een kwestie van lukken/slagen is.

Ik beken dat ik het artikel eigenlijk niet gelezen heb, Vesper.

Ik denk dat de datingwereld in de hand werkt dat mensen zo bewust gaan "uitkiezen" en dan de norm wordt: is/lijkt deze goed genoeg?

En dan dat bewuste nadenken over of je iemand leuk genoeg vindt en hoe leuk, hoeveel/wat je nou wel/niet voelt of misschien nog wel gaat voelen, leuk genoeg om verder te daten, enz.



Los van dat dat allemaal heel snel duidelijk moet worden (want anders tijdverspilling, immers de keuze lijkt immens) geloof ik persoonlijk niet zo in "leuk genoeg".

Afgezien van dat er natuurlijk altijd een kleine kans in zit dat er vroeg of laat iemand tussen kan zitten die meteen een dikke JA! is, en écht gek op elkaar worden, zie ik als meelezer op die topics vooral heel veel gedate met "mwah, wel okay" en dan maar kijken of dat nog uitgroeit tot een eventuele ja.



Waarbij "goed/leuk genoeg" afhankelijk van de motieven waarom iemand op zo'n site zit voor de een kan betekenen: "kan ik het daarop?" en voor een ander "leuk genoeg voor een volgende date?" en vervolgens "kan ik daar evt een relatie mee?"

En voor sommigen is dat ook weer afhankelijk van de persoon met wie ze daten.

Geen volle overtuiging van een dikke JA! kan blijkbaar voor velen toch genoeg zijn om het iig te proberen, goed genoeg zijn om aantrekkelijk te zijn, en dat na een paar dates met of zonder seks eigenlijk wel snel duidelijk wordt dat het niet verder komt dan "leuk, maar deze wordt hem niet".



Ik denk dat de meeste m/v wel oprecht een relatie hopen te vinden en dat het alsnog nergens op uitdraait is nogal logisch als een minieme interesse of misschien zelfs alleen vooral uiterlijke aantrekkelijkheid genoeg is om er een kans in te zien, en er weinig/niks ontstaat wat opvlamt en afwegingen gemaakt worden op eigenschappen/hobby's, hoe leuk iemand reageert en appt, hoeveel aandacht/moeite iemand doet of hoe snel een nieuwe date staat.



Er zullen best mensen zijn die daar volop kans in zien om met een beetje aandacht iig daar sekspartners vandaan te halen, zeker als je al snel genoegen neemt met "kan ik het daarop?" en helemaal geen intentie hebt tot meer (of iig niet met diegene).

En daar ook niks kwaads in zien, en toch ook misschien hopen dat er een keer een dikke JA langskomt.



Ik denk dat het artikel doelt op de (ongelijke) situatie dat de vrouw in kwestie tot seks overgaan bij een "potentieel relatiemateriaal", als "investering" in iemand die een mogelijke JA zou kunnen zijn, ook op dat vlak ontdekken of het "past" terwijl ze voor diezelfde partner een "kan ik het daarop" zijn/blijven.



Het kan evengoed zijn dat die man ook haar als potentiele relatiekandidaat zag en na paar dates blijkt van niet (en andersom), de interesse wegebt omdat er geen verlangen ontstaat naar meer/vaker, het hoéft iig geen vooropgezette bedoeling te zijn van "gelegenheid om fijn een paar keer seks te hebben en dan dumpen" oid.



Ik denk dat het hem in de desillusie achteráf zit, dat sommige vrouwen zich toch "bekocht/gebruikt" voelen als zij potentieel "relatiemateriaal" in hem zagen en hij niet, in de zin van dat als ze dat vooraf had geweten zij geen seks had gewild en zich afgewezen voelt, (en waarom het wéér niet "lukt", wat er aan haar mankeert enz) terwijl veel mannen (maar niet alle!) dan zouden denken: "nou, was leuk hoor, maar daar blijft het bij" en als een positieve ervaring beschouwen.



Het punt is dat als het na een paar dates op niks uitdraait je niet zult weten wát die ander in je zag (ook als potentieel "relatiemateriaal" of uberhaupt wel/niet open staat voor een relatie, of lekker makkelijk kunnen "rondsloeren" en "kan ik het daarop" of "alleen om de seks" te doen was zonder verdere intenties.

Dat dat voor vrouwen die die intentie wél hebben en selecteren op mogelijk "relatiemateriaal" tot aannames (en analyseren) leidt: aan zichzelf gaan twijfelen als ze meenden met een serieuze kandidaat te maken hadden (waarom hij is afgehaakt, als hij tenminste degene is wiens enthousiasme afneemt) en zich "niet goed (genoeg)" voelen (om een relatie mee te hebben), wat ze verkeerd gedaan hebben, teveel gepusht of te afwachtend/ te weinig eigen initiatief enz).

Of denken dat hij vanaf het begin wel alleen op seks uit zal zijn geweest en "gekregen" heeft en dan de uitdaging eraf was.



En dat zullen ze vaak niet weten, of hij serieus was en is afgeknapt, of uberhaupt al niet met een relatie-insteek aan het daten was.

Wat mij wel opvalt op die Tindertopics hier er zoveel wordt afgespeculeerd over zijn mogelijke bedoelingen, wat híj wel of niet denkt en voelt en wil, signalen geeft dat hij interesse heeft, moeite doet om vaker af te spreken of steeds minder happig wordt enz.

Het lijkt imo vaak wel alsof centraal komt te staan wat híj vindt en mogelijk zou willen en totaal niet meer/niet langer wat zij van hém vindt: alles lijkt gericht op zijn interesse vasthouden, en niet op het beeld positief of negatief bijstellen of ze hem -naarmate ze hem beter kent- nog wel interessant vindt, als zij vanaf het begin besloten heeft dat hij in aanmerking kwam voor evt een relatie.



Ik vind het ergens wel stuitend dat het meer lijkt te gaan draaien om "of het lukt, met deze" dan dat er sprake is van echt gék op hem zijn, echt verliefd zijn, dat dat geen "vereiste" meer lijkt te zijn als iemand maar enigszins lijkt te "passen" in het plaatje van "geschikte partner".

Het lijkt soms meer een kwestie van eer te zijn of zo, dat het belangrijker wordt om niet áfgewezen te worden, dat hij haar leuk moet blijven vinden, zijn interesse en aandacht te willen houden, ook al is hij het eigenlijk ook geeneens echt voor haar.

Ik krijg toch wel de indruk (maar ik kan het mis hebben!) dat de status van "een relatie hebben" en dat iemand daar met hun iets in ziet als "succesvoller" wordt gezien dan of het wel vanuit verliefdheid/liefde tot stand komt. Geschikt en serieuze intenties zijn blijkbaar genoeg om er vertrouwen in te krijgen dat je dan vanzelf wel om iemand gaat geven en andersom, maar ik denk dat het ontbreken van een dikke JA! aan 2 kanten juist voer geeft voor al die onzekerheid (en dat die onzekerheid zsm weggenomen dient te worden).



Ik denk dat die onzekerheid vooral voortkomt uit zelf "genoegen nemen" en dat projecteren op de ander, dat die ook genoegen neemt, en dat is een zeer kwetsbare en wankele basis, omdat de kans dan idd groot ís dat er "iets beters voorbij kan komen".

En het gaat imo niet om "iets beters", maar dat je elkaars belangstelling niet vast kunt houden als je niet bijzonder voor elkaar bent, maar inwisselbaar als het niet meer is dan "leuk genoeg" (want daar lopen er meer van rond voor wie je niks bijzonders voelt).



En daarnaast zijn er volgens mij evenzovele mannen die serieus liever samen zijn met iemand en heel graag een fijne vaste relatie zouden willen met alles erop en eraan, die ook hopen iemand te vinden op wie ze verliefd worden, en net zo goed teleurgesteld raken als het steeds niks wordt, aan zichzelf gaan twijfelen waarom het maar niet "lukt", wat ze "verkeerd doen" enz.



Mannen hebben gewoon de naam dat ze losbollen zijn die het niet uitmaakt met wie ze seks hebben, áls ze maar (geregeld) seks hebben, en lage "eisen" hanteren, omdat ze er toch geen relatie mee hoeven en zich iig vermaakt hebben, en de lol er al snel af is als ze eenmaal veroverd is, de uitdaging eraf is en al snel de spanning van "nieuw" ontdekken opzoeken.



Die zullen er ongetwijfeld tussen zitten en volop gelegenheid geboden worden als je idd het bed deelt zonder dat je iemand ook maar een béétje kent, en dus geen idee hebt van wat je allebei wel/niet voelt en vindt van elkaar, behalve een sprankje aantrekkingskracht en "leuk" en dat dat zo ongeveer verwacht wordt op een 2e of 3e date.

Ik krijg vaak toch niet het idee dat het vanuit "groot verlangen naar elkaar & niet kunnen wachten om elkaar te "verslinden" komt", maar ook daar meer vanuit "kijken of het op dat gebied ook past" is.

Ik weet niet, vanaf de zijlijn vind ik het vaak zo mat klinken, mis ik op eoa manier dat er werkelijk iets opvlamt en gaat het steeds maar om signalen of het wel of niet vanuit "datingfase" richting relatie gaat. Geen verlangen naar de persoon zelf, maar of er weer een volgende date komt, genoeg aandacht is om het gaande te houden, en duidelijkheid willen of er "toekomst" in zit.

En anders net zo makkelijk "next" (dus zo diep gingen de gevoelens dan niet, toch? Even "inwisselbaar" en daarom steeds maar die angst om zijn interesse te kunnen houden?)..



Ik denk dus dat er veel projectie bij is: zelf ook niet bijzonder onder de indruk >>> onzeker of je genoeg indruk op de ander maakt dat die niet om zich heen blijft kijken en daten of denkt dat de vijver vol zit met soortgelijke danwel nóg leukere kandidaten.



En er zijn zat players die daar handig gebruik van zullen maken, en hoe weinig moeite dat kost, omdat het heel makkelijk is om jezelf leuk en geinteresseerd voor te doen voor die paar dates, en omdat je op woorden (en hoeveelheid aandacht) moet afgaan als je iemand niet kent, of die intenties/woorden oprecht zijn of niet moet de tijd leren (en kan je altijd nog zeggen dat je serieus was maar het toch niet is). Dat is nu eenmaal zo en wat verwachten mensen nou eigenlijk?

Dat je na 1 date (of 3) al weet dat je vol voor iemand gaat?

Helemaal het einde vindt, iedereen erbij vergeleken verbleekt, hele dagen mee in verbinding wil staan, elkaar claimen voordat iemand anders met hem/haar aan de haal gaat, enz?



En aan de andere kant, als er géén enkele vonk of gevoelens zijn toch met iemand blijven daten omdat dat misschien nog wel komt als je elkaar maar beter leert kennen?

Ook dat vind ik onbegrijpelijk, tenminste als er niet al iéts is waardoor je retenieuwsgierig bent om diegene vaker te willen zien, spreken, in diens gezelschap te zijn en meer van te willen weten.

Als het meer de vraag is of uit een "mwah" misschien tóch nog iets kan gaan groeien.

Why?!

Waarom dat hopen dat uit niets bijzonders nog iets bijzonders kan voortkomen, als je iemand maar vaker ziet?



Dit trouwens heel anders dan "in het wild" je ook niet per se al op het eerste gezicht hoteldebotel van iemand hoeft te zijn, en toch verliefd kunt raken op iemand die je al wat langer kent.

Dat gebéurt, spontaan, dat iets alsnog opvlamt.

maar niet zomaar, met iedereen die "wel aardig" is.

Dat ga je ook niet "proberen" met iemand die je totaal niet prikkelt om beter te willen kennen.

Die zie je dan gewoon vaker (niet bewust gekozen) en kan zoiets alsnog toeslaan, iemand opeens heel anders gaan zien.



Gaat het irl niet vaak zo, spontaan op iemand vallen als je iemand wat vaker ziet of spreekt, en achteraf niet kunnen zeggen dat dat op het eerste gezicht of de eerste paar ontmoetingen al toesloeg?

En evenzovele misschien wél meteen al grote aantrekking, die op niks uitgelopen is?

Er is gewoon zo weinig over te zeggen, ook niet als je wél de tijd neemt, maar je zou toch denken dat er vanaf het begin iig iéts moet zijn waardoor iemand (ruim) boven anderen uitsteekt, en niet dat je hoopt dat "best aardig/leuk" nog uitgroeit tot grote hoogten door het maar wat tijd te geven?



Nou ja, ieder zijn ding, al denk ik dus dat wat er vanaf het begin niet in zit, ook niet kan groeien, ook niet met meer tijd.

Anyway, gaat hier wel wat beter inmiddels.

Stem nog steeds kwijt.

Ex belt steeds, ook al sms ik dat ik niet kan praten.

Die komt zo langs.



Geen koorts meer afgelopen dagen, en heel soms nog een enkele hoestbui, maar zoveel minder dat ik gewoon kan slapen gelukkig!

Gisteravond op pad en nieuwe wasmachine gekocht, wordt morgen geleverd.

Veel meer doe ik nog niet, als je niet kan praten en niet mag fluisteren moet je je koest houden, he.

Dus blijf ik nog maar wat rommelen in en rond huis.

Bed verschonen, dat soort dingen.

Energie is nog niet op peil, ben nog snel benauwd, maar het begint te komen.

(ik durf ook met stofkapje op nog niet aan die benedenverdieping te beginnen, daar ligt nog wel wat verbouwingsstof, maar dat moet maar ff wachten).

Ben ook weer niet meer hele dágen thuis, elke dag wel een paar uur op pad, naar bouwmarkten en zo ff wasserette (kan toch niet wachten tot morgen), anders werd ik helemaal stapelgek!



En forummen, haha, jullie lastigvallen, mijn stem doen gelden dan maar hier, he



Edit: ex ligt in een deuk dat ik niet kan praten, hij vindt het maar hilarisch geloof ik (of lekker rustig, kan ook).

Hij ziet me wel vaker op mijn onvoordeligst, nu ook weer, nauwelijks uit de douche en aangekleed en zonder make-up op mijn vermoeide hoofd en mijn haar alsof ik recht uit bed kom.

Nou ja, het weerhoudt hem ook niet, dat spreekt iig weer voor hem, haha.

Die schrikt nergens meer van

Was dus een bliksembezoekje, ff kijken hoe de verbouwing vordert.

Nee, geeneens thee gedronken.

(ik heb geen kamillethee, Alice, ik houd het bij Groene Chai thee, dat smaakt nog ergens naar).

quote:Alicemorgan82 schreef op 09 februari 2017 @ 15:32:

Briljant weer wat je zegt over dat artikel Suzy, ik heb het ook bewust niet gelezen.

Kort samengevat, ik word hier op het forum al horendol van dat gespeculeer.

Ik zelf denk al veel te veel na wat betreft dates en daar maak ik mezelf alleen maar gek mee.

En je kunt speculeren zoveel als je wil maar of dat nou windeieren legt, ik denk het niet....



Wat er bij mij ook nog bijkomt is dat ik een diepgewortelde angst heb voor wat iemand wel niet zal denken van mij.

Gelukkig is mij dat bij deze dateman duidelijk geworden en ben ik me bewust zodat ik dat naast me neer kan leggen.

(Want het gaat er tenslotte om wat ik van mezelf denk... en ik ga eeeeecht niet aan de grote klok hangen wat ik allemaal uit spook met dates , die neiging had ik wel een beetje maar daar ben ik wat voorzichtiger mee geworden. En mocht iemand het fout vinden dat ik veel date, tja het zij zo...)



Alice, ik hoop dat je onderhand wel in de gaten hebt dat dit topic niet-oordelend is?!

Dat je je zo aantrekt wat anderen kunnen denken van jou, incl dates, is omdat je zélf zo streng oordeelt over jezelf en jezelf steeds moet overtuigen dat het wél okay is.

Al die schaamsmileys spreken wat dat betreft boekdelen.

Als je zelf uit het "oordelende denken" zou kunnen stappen (en dan vooral tav jezelf!) zou het je veel minder bezighouden of anderen dat doen en wat ze dan zouden vinden (over jou): BOEIUH !!!



Maar als je het toch wilt weten: ik vind helemaaaaaal niet dat je vaak date!

Totaal niet zelfs!

En wat jij op die zeldzame dates doet gaat toch niemand iets aan?

Is jouw goed recht, meid, ik vind het alleen maar gezond dat je jezelf nu en dan iets fijns lust gunt, ben ik echt een voorstander van en ik hoop dat je wel weet dat dit een ruimdenkend topic is?



Je gaat jezelf toch niet wijsmaken dat begeerte en lust alleen maar okay zijn als je verliefd bent oid, he?

Volstrekt normaal dat je jong bent en je wilt weleens wat, hoor!

We doen hier niet aan "sletvrees" hoor, lust is op zichzelf een valide reden genoeg om jezelf wat speels plezier te gunnen



Maak je idd niet druk wat hij daarvan vindt/denkt, het gaat erom dat JIJ dit okay vindt van jezelf, er is geen reden waarom dat niet prima zou zijn!

Enige is dus bij jezelf nagaan hoe jij daarmee omgaat en beseft dat er "gevoelens" kunnen ontstaan die vooral door hechtingsstofjes veroorzaakt worden, en dat dat idd niet altijd verliefdheid betekent!

Gewoon goed blijven opletten met wie, en wat jij van diegene wil (en wat niet!) en of je je niet laat meeslepen.

Dat soort aandacht doet de vrouw mens goed, al kan ook dat verslavend zijn, zelfs als je hem als persoon niet eens zo interessant of passend vindt.

Als je het goed kunt handellen is er niks mis mee, ook buiten een relatie niet en ook niet als het maar tijdelijk is, zo lang het lekker leuk en spannend is.



Niemand verwacht toch dat je als een non of kluizenaar leeft omdat/zolang je toevallig niet verliefd bent of geen "relatiemateriaal" tegenkomt?

Zolang het niet verwarrend voor jezelf is, gewoon doen hoor!

Zo, nu op naar de wasserette.

Ik kan echt niet wachten tot morgen, eea stapelt zich op, en ik verheug me op een schoon & virusvrij bedje vanavond!



Met zulke onvoorziene extra uitgaven als nu weer een wasmachine vliegt het geld mijn zakken uit ondertussen.

Toch zie je dan maar weer hoe gehecht je raakt aan dat dat soort dingen gewoon naar behoren werken en hoe vanzelfsprekend je erop rekent zelfs!

Dichtstbijzijnde wasserette is bijna in de stad, en je denkt dan hoeveel was kun je nou hebben in je eentje, maar daar sta je nog versteld van, als dat oploopt!

Ik verheug me onderhand op een nieuwe, verse machine en ik ben echt geen toonbeeld van reinheid qua huishouden, hoor!

Ik houd het liever een beetje bij, zodat ik daar weinig omkijken naar heb en geen berg wordt om tegenop te zien.



Heb eindelijk ook weer zin in echt koken, ipv iets opwarmen of halen.

Energie komt dus weer wat terug, al ben ik soms nog wat licht in mijn hoofd en hier en daar nog een hoestbui.



Laters, fijne middag/avond allemaal!